Relaties
alle pijlers
Relatie verloopt stroevig
zaterdag 30 maart 2024 om 16:48
Vooral om even van me af te schrijven denk ik. Context: man en ik zijn 16 jaar samen en hebben twee jonge kinderen, hij is vorig jaar deze tijd uitgevallen op zijn werk met een burn-out. Man is weer aan het opbouwen in zijn werk en heeft het goed naar zijn zin.
Het verloopt niet lekker thuis. Ik denk een maand of twee geleden weet ik nog dat ik echt zo'n goed gevoel had over onze relatie. We hadden elkaar echt weer gevonden in intimiteit, we lachten veel, hadden fijne gesprekken.
Sinds de voorjaarsvakantie heeft hij een slecht humeur. Eerst "gewoon" en daarna werd hij flink ziek zo'n 2 weken lang. Ik was zelf ook niet fit in die periode. Nu een tijd later vermoed ik dat hij nog steeds niet helemaal 100% opgeknapt is, maar hij blijft zo chagrijnig, pessimistisch en MOE, dat ik er zelf helemaal gek van word.
Ik heb al een aantal keer aangekaart dat deze houding voor mij niet prettig is, maar gisteren was het weer feest en vandaag WEER. Opnieuw aangekaart dat ik het moeilijk vind om hem te bereiken (hij keert in zichzelf) en dat ik het mis om samen een gezellige dag te beleven. Hij gaf aan nodig te hebben dat ik hem meer benader, hem fysieke aandacht geef (een knuffel/kus, etc.). Zijn vader was daarvoor even binnengewipt en hij gaf aan dat hij daardoor ook weer even eruit kwam en dat ik "alleen maar loop te zeuren".
Ik probeer hem echt wel te helpen maar ik ben er eigenlijk gewoon een beetje klaar mee. Ik heb (inmiddels) helemaal geen zin om hem eruit te halen, want eerlijk dat heb ik nou al zó vaak gedaan de laatste weken en vaak krijg ik ook gewoon nul op het rekest. Ik vind dat hij ZELF eruit moet komen. En ons leven met jonge kinderen zorgen ervoor dat hij niet zoveel bewegingsvrijheid heeft om te doen waar hij dan behoefte aan heeft. Maar weet je: wie wel?? Tijd voor zichzelf heeft hij echt wel heel regelmatig omdat hij nog niet volledig werkt en jongste ook twee dagen naar de PSZ gaat. Hij is 1 dag en twee halve dagen daardoor alleen thuis. Het is echt niet alleen maar kommer en kwel maar ik ben zo klaar met dat zware gedoe steeds. Ik ben moe, ik voel me niet fit, ik weet het ook niet, ik ben gewoon moe, etc..
Nog ter aanvulling, ongetwijfeld heeft man nog klachten van zijn burn out. Ik merk zelf ook al jaren dat man beperkt belastbaar is in algemene zin en dat het weer ook vaak van invloed is op zijn humeur, dat is natuurlijk de laatste maanden ook niet om over naar huis te schrijven. Daarom vraag ik eigenlijk ook niet echt om advies, want ik weet ook wel waar het vandaan komt.
Ik heb in het verleden wel eens vaker topics geopend in mijn relatie. De reacties over dat hij het voor anderen wel voor elkaar krijgt om leuk te doen (kinderen, werk, vrienden), dus dat het ook een keuze is, denk ik wel eens aan terug. Heb ik ook eens bij hem neergelegd, maar hij heeft daar een andere mening over. Ook iets met degene die het dichtst bij je staan kun je ook jezelf zijn etc.
Achja. Weet eigenlijk ook niet zo goed wat ik met het topic wil. Ventileren denk ik..
Het verloopt niet lekker thuis. Ik denk een maand of twee geleden weet ik nog dat ik echt zo'n goed gevoel had over onze relatie. We hadden elkaar echt weer gevonden in intimiteit, we lachten veel, hadden fijne gesprekken.
Sinds de voorjaarsvakantie heeft hij een slecht humeur. Eerst "gewoon" en daarna werd hij flink ziek zo'n 2 weken lang. Ik was zelf ook niet fit in die periode. Nu een tijd later vermoed ik dat hij nog steeds niet helemaal 100% opgeknapt is, maar hij blijft zo chagrijnig, pessimistisch en MOE, dat ik er zelf helemaal gek van word.
Ik heb al een aantal keer aangekaart dat deze houding voor mij niet prettig is, maar gisteren was het weer feest en vandaag WEER. Opnieuw aangekaart dat ik het moeilijk vind om hem te bereiken (hij keert in zichzelf) en dat ik het mis om samen een gezellige dag te beleven. Hij gaf aan nodig te hebben dat ik hem meer benader, hem fysieke aandacht geef (een knuffel/kus, etc.). Zijn vader was daarvoor even binnengewipt en hij gaf aan dat hij daardoor ook weer even eruit kwam en dat ik "alleen maar loop te zeuren".
Ik probeer hem echt wel te helpen maar ik ben er eigenlijk gewoon een beetje klaar mee. Ik heb (inmiddels) helemaal geen zin om hem eruit te halen, want eerlijk dat heb ik nou al zó vaak gedaan de laatste weken en vaak krijg ik ook gewoon nul op het rekest. Ik vind dat hij ZELF eruit moet komen. En ons leven met jonge kinderen zorgen ervoor dat hij niet zoveel bewegingsvrijheid heeft om te doen waar hij dan behoefte aan heeft. Maar weet je: wie wel?? Tijd voor zichzelf heeft hij echt wel heel regelmatig omdat hij nog niet volledig werkt en jongste ook twee dagen naar de PSZ gaat. Hij is 1 dag en twee halve dagen daardoor alleen thuis. Het is echt niet alleen maar kommer en kwel maar ik ben zo klaar met dat zware gedoe steeds. Ik ben moe, ik voel me niet fit, ik weet het ook niet, ik ben gewoon moe, etc..
Nog ter aanvulling, ongetwijfeld heeft man nog klachten van zijn burn out. Ik merk zelf ook al jaren dat man beperkt belastbaar is in algemene zin en dat het weer ook vaak van invloed is op zijn humeur, dat is natuurlijk de laatste maanden ook niet om over naar huis te schrijven. Daarom vraag ik eigenlijk ook niet echt om advies, want ik weet ook wel waar het vandaan komt.
Ik heb in het verleden wel eens vaker topics geopend in mijn relatie. De reacties over dat hij het voor anderen wel voor elkaar krijgt om leuk te doen (kinderen, werk, vrienden), dus dat het ook een keuze is, denk ik wel eens aan terug. Heb ik ook eens bij hem neergelegd, maar hij heeft daar een andere mening over. Ook iets met degene die het dichtst bij je staan kun je ook jezelf zijn etc.
Achja. Weet eigenlijk ook niet zo goed wat ik met het topic wil. Ventileren denk ik..
vrijdag 22 november 2024 om 11:05
Ja dit was (is) dus al zijn tweede burn-out. Maar het is wel meer dan een burn-out hoor, hij is in de basis eigenlijk al niet helemaal stabiel. Chronische hyperventilatie, extreem onzeker, depressieve neigingen, heel prikkelgevoelig (hooggevoelig), etc.
@disney, ik heb ook vaak de term 'doormodderen' in mijn hoofd. Met ook grote consequenties op lange termijn. Maar ik denk dat man niet heel veel verder kan denken dan de volgende dag of week. En hoopt dat het daarna of hetzelfde blijft of beter? Terwijl hij heus wel weet dat dat niet zo is.
@natsuro: Ik denk zeker niet dat mijn man hersteld was toen hij weer startte. Het ging wel beter, maar dat lijkt me logisch na 8 maanden thuis en daarna enkele uurtje opbouwen als extra in de klas. Hij ervoer veel stress van de salaristerugval na een jaar. Hij ervoer ook veel stress van een andere baan (wat dan???). Dus dan maar weer terug.
We hebben het er ook wel over hoor. Hij ziet het ook wel. Maar hoe te veranderen hè.. En ik ben zo aan het afhaken door het gebrek aan perspectief. Maar hij misschien ook wel op zijn manier.
@disney, ik heb ook vaak de term 'doormodderen' in mijn hoofd. Met ook grote consequenties op lange termijn. Maar ik denk dat man niet heel veel verder kan denken dan de volgende dag of week. En hoopt dat het daarna of hetzelfde blijft of beter? Terwijl hij heus wel weet dat dat niet zo is.
@natsuro: Ik denk zeker niet dat mijn man hersteld was toen hij weer startte. Het ging wel beter, maar dat lijkt me logisch na 8 maanden thuis en daarna enkele uurtje opbouwen als extra in de klas. Hij ervoer veel stress van de salaristerugval na een jaar. Hij ervoer ook veel stress van een andere baan (wat dan???). Dus dan maar weer terug.
We hebben het er ook wel over hoor. Hij ziet het ook wel. Maar hoe te veranderen hè.. En ik ben zo aan het afhaken door het gebrek aan perspectief. Maar hij misschien ook wel op zijn manier.
vrijdag 22 november 2024 om 11:10
Als je je hand 3 centimeter voor je gezicht houdt, zie je alleen een stukje van je handpalm.
Als je je hand op 20 centimeter afstand houdt, heb je overzicht over je hele hand.
Dit is wat er nu speelt bij jullie.
Hij kijkt op 3 centimeter. Meer energie heeft hij nu niet. En dat stukje wat hij ziet is werk.
Jij kijkt op 20 centimeter. En hebt nog veel energie om dat eens goed te bekijken. En van de andere kant, en van de bovenkant. Dat is iets wat hem nu totaal niet lukt.
Je mag stoppen met het voor hem op te lossen en oplossingen en tips en adviezen voor en namens hem aan te dragen. Dat moet uit hemzelf komen. En dat lukt nu echt niet. En als ik het zo hoor, is het of pas wanneer hij weer opnieuw is uitgevallen of wanneer de langdurige ziekte is opgelost. Jij kan dit proces niet versnellen of veranderen. Hij kan het nu niet zien. Je kan het benoemen, maar er geen conclusies aan verbinden namens hem. Hij zit niet op dat level.
En dan is het aan jou om je eigen grenzen goed te bewaken. Respectvolle bejegening, meedraaien in het huis(houden) en meedoen in jullie privé leven.
Als je je hand op 20 centimeter afstand houdt, heb je overzicht over je hele hand.
Dit is wat er nu speelt bij jullie.
Hij kijkt op 3 centimeter. Meer energie heeft hij nu niet. En dat stukje wat hij ziet is werk.
Jij kijkt op 20 centimeter. En hebt nog veel energie om dat eens goed te bekijken. En van de andere kant, en van de bovenkant. Dat is iets wat hem nu totaal niet lukt.
Je mag stoppen met het voor hem op te lossen en oplossingen en tips en adviezen voor en namens hem aan te dragen. Dat moet uit hemzelf komen. En dat lukt nu echt niet. En als ik het zo hoor, is het of pas wanneer hij weer opnieuw is uitgevallen of wanneer de langdurige ziekte is opgelost. Jij kan dit proces niet versnellen of veranderen. Hij kan het nu niet zien. Je kan het benoemen, maar er geen conclusies aan verbinden namens hem. Hij zit niet op dat level.
En dan is het aan jou om je eigen grenzen goed te bewaken. Respectvolle bejegening, meedraaien in het huis(houden) en meedoen in jullie privé leven.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
vrijdag 22 november 2024 om 11:17
Ik heb hetzelfde vermoeden als jij zelf To: dit gaat niet veranderen.
Ik denk dat je de balans goed hebt opgemaakt en de goede conclusie hebt getrokken, ook al hoop je nog op beter, verandering en inzicht.
Het is zijn leven dat hij op deze manier leeft, alles betrekkend op hemzelf en jij leeft zijn leven óók. Dat is wel even te doen, maar daarna moet er weer een gelijkwaardige relatie komen, waarin er wel iemand (chronisch) ziek kan zijn, maar er toch over en weer erkenning en inzicht en saamhorigheid in en naar elkaar is en beiden tevreden zijn.
Dat is in jouw relatie niet het geval. Je bent niet gelukkig. Hij is sowieso niet gelukkig. Je kunt zijn leven niet beter maken, hij heeft de wil niet zijn leven onder de loep te nemen en vandaaruit beter te maken, laat staan de relatie.
Kies voor jezelf To. Ga jezelf weer gelukkig maken. Iemand moet het doen!
Ik denk dat je de balans goed hebt opgemaakt en de goede conclusie hebt getrokken, ook al hoop je nog op beter, verandering en inzicht.
Het is zijn leven dat hij op deze manier leeft, alles betrekkend op hemzelf en jij leeft zijn leven óók. Dat is wel even te doen, maar daarna moet er weer een gelijkwaardige relatie komen, waarin er wel iemand (chronisch) ziek kan zijn, maar er toch over en weer erkenning en inzicht en saamhorigheid in en naar elkaar is en beiden tevreden zijn.
Dat is in jouw relatie niet het geval. Je bent niet gelukkig. Hij is sowieso niet gelukkig. Je kunt zijn leven niet beter maken, hij heeft de wil niet zijn leven onder de loep te nemen en vandaaruit beter te maken, laat staan de relatie.
Kies voor jezelf To. Ga jezelf weer gelukkig maken. Iemand moet het doen!
vrijdag 22 november 2024 om 11:33
Oh, wat vreselijk herkenbaar. Ik heb extreem in de situatie van jouw man gezeten.Browniedoc schreef: ↑22-11-2024 11:05[...] Maar het is wel meer dan een burn-out hoor, hij is in de basis eigenlijk al niet helemaal stabiel. Chronische hyperventilatie, extreem onzeker, depressieve neigingen, heel prikkelgevoelig (hooggevoelig), etc.
[...] Maar ik denk dat man niet heel veel verder kan denken dan de volgende dag of week. [...]
[...] Het ging wel beter, maar dat lijkt me logisch na 8 maanden thuis en daarna enkele uurtje opbouwen als extra in de klas. Hij ervoer veel stress van de salaristerugval na een jaar.
[...] En ik ben zo aan het afhaken door het gebrek aan perspectief. Maar hij misschien ook wel op zijn manier.
Wij hebben het niet samen overleeft, maar we zijn er ook achter gekomen dat als we meer ruimte hadden kunnen hebben we er samen uit hadden kunnen komen.
Als ik dit zo lees is je man nog steeds bezig met overleven. En nee, dan kan je niet vooruit denken, dan ben je op korte termijn bezig. Deze week, deze dag.
Acht maanden thuis voor een burn-out is helemaal niets. Op het moment dat je beseft dat je een burn-out hebt ben je nog steeds aan het vallen, maar je hebt de bodem nog niet geraakt, je bent nog niet op je dieptepunt, dat komt pas later. Je denkt nog 'even uitrusten en dan gaat het wel weer' en 'ik moet sterk zijn', of 'ik moet er voor mijn gezin zijn'. Of de partner laat stiekem merken dat hij/zij hoopt dat je snel herstelt. Maar als je een burn-out hebt klinkt de boodschap niet 'hoopt' maar 'ik eis van jou dat'.
Het heeft mij twee jaar gekost om niet zonder stress aan werk te denken, drie jaar om weer te gaan werken. En nu werk ik met zo veel plezier, doe ik met volle inzet waar ik goed in ben. Ik zit helemaal op mijn plaats en ben in balans. (Oké, niet altijd).
Had het anders gekund? Jazeker, als ik met mijn partner er beter over had kunnen praten en we betere beslissingen in het traject hadden kunnen nemen. Zonder schuldgevoelens, zonder 'het is nou wel genoeg geweest'. Maar dat konden we beiden niet.
vrijdag 22 november 2024 om 12:00
Het raakt me wat je schrijft Natsuro, ik heb inderdaad aangegeven "Nu is het genoeg", afgelopen zomer. Toen speelde het probleem natuurlijk al langer, voor die 8 maanden gingen ook al een aantal maanden vooraf natuurlijk. Al met al zijn we nu 2 jaar bezig. Deze tijd 2 jaar geleden begon de afdaling.
Maar dat ruimte hebben waar je over spreekt, kun je daar iets over vertellen? Wat bedoel je daar precies mee?
Ik vind het lastig als degene zónder burn-out, dat ik er wel ontzettend vaak mee geconfronteerd word. Maar nogmaals, ik zie daar ook echt wel een stuk groei voor mezelf in. Want als ik het vergelijk met een medische aandoening als bijvoorbeeld Long-Covid zou ik deels ook wel in hetzelfde schuitje zitten. En verlaat je dan iemand omdat 'ie niet goed lijkt te herstellen van long-covid? Anderzijds, als het alleen maar betekende dat ik meer vlieg-uren zou moeten draaien voor de kinderen maar wel een goed gehumeurde partner ervoor terug zou krijgen zou ik ervoor tekenen.
Dat is ook wel mijn innerlijke strijd: waar ligt mijn verantwoordelijkheid hierin? Sommige mensen worden mantelzorger voor hun partner, kan ik zoiets wel? Ben ik ook niet wat egoïstisch?
Maar dat ruimte hebben waar je over spreekt, kun je daar iets over vertellen? Wat bedoel je daar precies mee?
Ik vind het lastig als degene zónder burn-out, dat ik er wel ontzettend vaak mee geconfronteerd word. Maar nogmaals, ik zie daar ook echt wel een stuk groei voor mezelf in. Want als ik het vergelijk met een medische aandoening als bijvoorbeeld Long-Covid zou ik deels ook wel in hetzelfde schuitje zitten. En verlaat je dan iemand omdat 'ie niet goed lijkt te herstellen van long-covid? Anderzijds, als het alleen maar betekende dat ik meer vlieg-uren zou moeten draaien voor de kinderen maar wel een goed gehumeurde partner ervoor terug zou krijgen zou ik ervoor tekenen.
Dat is ook wel mijn innerlijke strijd: waar ligt mijn verantwoordelijkheid hierin? Sommige mensen worden mantelzorger voor hun partner, kan ik zoiets wel? Ben ik ook niet wat egoïstisch?
vrijdag 22 november 2024 om 12:12
Voor mij valt of staat alles met de medewerking en de zelfreflectie van de persoon die leunt op de partner.
Als er een goed ziekte inzicht is, iemand kan aangeven wat het probleem is en ook dat diegene nu niet bij machte is om het te wijzigen, is voor mij al heel anders dan iemand die ontkent, afschuift en nergens aan mee wil werken voor herstel.
Ik denk dat het daarom voor jou ook zo zwaar is nu. Omdat hij wel stapjes zet en ergens wel ziet dat het niet gaat...
Als er een goed ziekte inzicht is, iemand kan aangeven wat het probleem is en ook dat diegene nu niet bij machte is om het te wijzigen, is voor mij al heel anders dan iemand die ontkent, afschuift en nergens aan mee wil werken voor herstel.
Ik denk dat het daarom voor jou ook zo zwaar is nu. Omdat hij wel stapjes zet en ergens wel ziet dat het niet gaat...
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
vrijdag 22 november 2024 om 12:14
Hier sla ik even op aan want ik heb al 4,5 jaar long covid. Ik begon 2 maanden voor ik ziek werd met daten. Vriend heeft mij de eerste 2 jaar alleen in pyjama gezien, en we keken vooral Netflix. Nu wonen we samen en hebben het heel fijn samen. Ja, ik ben nog steeds hartstikke ziek. En alle taken zijn niet gelijk verdeeld. Het hele huishouden komt op mijn vriend neer. Maar vriend zegt "jij bent jij, jij bent niet long covid". Dus ondanks de uitdagingen lukt het ons. Hij vindt het zorgen geen probleem en doet het graag. Hij zegt "ik heb liever dat je energie overhoudt om te kunnen genieten van leuke dingen dan dat je je steentje bijdraagt in het huishouden".Browniedoc schreef: ↑22-11-2024 12:00Ik vind het lastig als degene zónder burn-out, dat ik er wel ontzettend vaak mee geconfronteerd word. Maar nogmaals, ik zie daar ook echt wel een stuk groei voor mezelf in. Want als ik het vergelijk met een medische aandoening als bijvoorbeeld Long-Covid zou ik deels ook wel in hetzelfde schuitje zitten. En verlaat je dan iemand omdat 'ie niet goed lijkt te herstellen van long-covid? Anderzijds, als het alleen maar betekende dat ik meer vlieg-uren zou moeten draaien voor de kinderen maar wel een goed gehumeurde partner ervoor terug zou krijgen zou ik ervoor tekenen.
Dat is ook wel mijn innerlijke strijd: waar ligt mijn verantwoordelijkheid hierin? Sommige mensen worden mantelzorger voor hun partner, kan ik zoiets wel? Ben ik ook niet wat egoïstisch?
Ik denk dat jij al zo lang de lasten draagt dat je je niet zo verantwoordelijk meer wilt voelen. En dat snap ik. Is er een mogelijkheid om het voor jezelf wat lichter te maken? Dingen uitbesteden, zelf in therapie? Ik denk niet dat je egoistisch bent, maar wel overbelast.
vrijdag 22 november 2024 om 12:24
Geen ziekte-inzicht hebben kan inherent zijn aan de aandoening. Daarnaast is medewerking en zelfreflectie nauwelijks te doen bij bijvoorbeeld een ernstige depressie. Niet mee willen werken zou ook zomaar kunnen zijn, niet mee kunnen werken.Doreia* schreef: ↑22-11-2024 12:12Voor mij valt of staat alles met de medewerking en de zelfreflectie van de persoon die leunt op de partner.
Als er een goed ziekte inzicht is, iemand kan aangeven wat het probleem is en ook dat diegene nu niet bij machte is om het te wijzigen, is voor mij al heel anders dan iemand die ontkent, afschuift en nergens aan mee wil werken voor herstel.
Ik denk dat het daarom voor jou ook zo zwaar is nu. Omdat hij wel stapjes zet en ergens wel ziet dat het niet gaat...
Ik vind dat je zeer negatief praat. Eigenlijk verwoord je precies hoe makkelijk mensen kunnen praten over iemand met een psychische aandoening. Je mag ziek zijn, maar wel binnen mijn kaders.
Het kan zijn dat TO uiteindelijk voor (tijdelijke) afstand kiest, dat is absoluut haar goed recht en ik begrijp dat, omdat ik hetzelfde heb meegemaakt, aan twee kanten. De ziekte van je partner kan jou ook slopen. Er zijn trouwens lotgenotencontactgroepen TO, voor partners/naasten. Daar kun je je verhaal in een veilige setting kwijt, gaat het gewoon even alleen maar over jou. Herkenning is fijn, want het kan verdomde eenzaam voelen.
You show me the way. To the 13th star.
vrijdag 22 november 2024 om 12:26
Fijn je reactie pimpelmeesje. Dergelijke gesprekken hebben mijn man en ik ook. Hij is voelt zich vaak een soort rotte appel en kan zich niet voorstellen dat iemand van hem kan houden. Ik vertel hem ook altijd: jij BENT niet je ziekte.
Wat ons denk ik parten speelt is dat we nog een beetje in de tropen jaren met onze kinderen zitten (4 en 6). Ik vermoed ook dat dit een rol speelt überhaupt in zijn burn-out. 's ochtends rustig opstarten en 's avonds rustig thuiskomen na een werkdag zit er niet in. Hij heeft een contract voor 3 dagen, maar met het bedrijf thuis ben je gewoon 7 dagen per week zoet. En dat breekt op. En ik werk 4 dagen en kan letterlijk niet alles zelf. En ik wil ook niet alles zelf. Mijn man wilde heel (heel heel) graag kinderen en een heel grote rol in het gezinsleven. Ik niet. Ik wil hem niet aan die afspraak houden, dat zou nergens op slaan. Maar het is wel zo dat ik echt weiger om structureel 80% rondom de kinderen alleen te doen.
Daarnaast is het (verrassend he
) ook zo dat hij ook een extreme verantwoordelijkheid voelt naar onze kinderen om een goede vader te zijn. Zorg uitbesteden is geen optie voor hem. Nu onze jongste naar school gaat ontstaat er iets meer lucht, maar die twee dagdelen op 7 dagen is natuurlijk gewoon te weinig.
Wat ons denk ik parten speelt is dat we nog een beetje in de tropen jaren met onze kinderen zitten (4 en 6). Ik vermoed ook dat dit een rol speelt überhaupt in zijn burn-out. 's ochtends rustig opstarten en 's avonds rustig thuiskomen na een werkdag zit er niet in. Hij heeft een contract voor 3 dagen, maar met het bedrijf thuis ben je gewoon 7 dagen per week zoet. En dat breekt op. En ik werk 4 dagen en kan letterlijk niet alles zelf. En ik wil ook niet alles zelf. Mijn man wilde heel (heel heel) graag kinderen en een heel grote rol in het gezinsleven. Ik niet. Ik wil hem niet aan die afspraak houden, dat zou nergens op slaan. Maar het is wel zo dat ik echt weiger om structureel 80% rondom de kinderen alleen te doen.
Daarnaast is het (verrassend he
) ook zo dat hij ook een extreme verantwoordelijkheid voelt naar onze kinderen om een goede vader te zijn. Zorg uitbesteden is geen optie voor hem. Nu onze jongste naar school gaat ontstaat er iets meer lucht, maar die twee dagdelen op 7 dagen is natuurlijk gewoon te weinig.
vrijdag 22 november 2024 om 12:29
Dit zie ik heel sterk bij mijn man. Het is echt geen onwil.
Maar ik vind het erg moeilijk om te accepteren wat dat dan voor mij en mijn toekomstperspectief betekent. En dat vind ik geen mooie kant van mezelf en ik weet ook niet zo goed wat ik daarmee moet.
vrijdag 22 november 2024 om 12:33
Geen mooie kant misschien, maar je bent Moeder Theresa niet, je bent gewoon mens. En jij hebt ook je behoeftes en verwachtingen in het leven. Ik raad je echt sterk aan om hulp voor jezelf te zoeken. Een psycholoog, lotgenotencontact. Jullie hoeven dit niet alleen te doen.Browniedoc schreef: ↑22-11-2024 12:29Dit zie ik heel sterk bij mijn man. Het is echt geen onwil.
Maar ik vind het erg moeilijk om te accepteren wat dat dan voor mij en mijn toekomstperspectief betekent. En dat vind ik geen mooie kant van mezelf en ik weet ook niet zo goed wat ik daarmee moet.
You show me the way. To the 13th star.
vrijdag 22 november 2024 om 12:39
Ik heb hetzelfde meegemaakt met mijn ex-partner, TO.
We waren al meer dan 20 jaar bij elkaar, maar ik kon het op een gegeven moment ook niet meer opbrengen om verantwoordelijk te zijn voor zijn geluk en heb uiteindelijk de relatie beëindigd.
Voelde me in eerste instantie extreem schuldig, en vond het zo ontzettend zielig voor hem, dat ik hem liet vallen.
Maar om nu uit medeleven bij iemand te blijven?
Ik had geen zin om de 2e helft van mijn leven door te brengen met iemand die zo negatief en passief is en zo ontzettend op mij leunt..
Ik had geen zin, geen puf meer om continu de kar te trekken.
Mensen uit mijn omgeving waren, tot mijn verbazing, enorm begripvol.
Zij wezen mij er ook op dat ik alleen maar met hem bezig was, met zijn gemoedstoestand, met zijn geluk. Maar wat doet hij voor jou, zeiden ze dan. Waar ben jij in het verhaal? Wat maakt jou gelukkig? Wil je de komende 40 jaar nog verder zo leven? Wat wil JIJ? Wil je een volwaardige partner, of wil je iemands hulpverlener zijn voor de rest van je leven?
En nu ben ik gelukkig met iemand anders, die het tegenovergestelde van mijn ex is.
Het was een ontzettend moeilijke en zware beslissing om de relatie te beëindigen, ik denk de moeilijkste van mijn leven, en misschien vinden mensen mij heel egoïstisch, maar ik ben blij dat ik voor mezelf gekozen heb en nu weer GELUKKIG kan zijn.
We waren al meer dan 20 jaar bij elkaar, maar ik kon het op een gegeven moment ook niet meer opbrengen om verantwoordelijk te zijn voor zijn geluk en heb uiteindelijk de relatie beëindigd.
Voelde me in eerste instantie extreem schuldig, en vond het zo ontzettend zielig voor hem, dat ik hem liet vallen.
Maar om nu uit medeleven bij iemand te blijven?
Ik had geen zin om de 2e helft van mijn leven door te brengen met iemand die zo negatief en passief is en zo ontzettend op mij leunt..
Ik had geen zin, geen puf meer om continu de kar te trekken.
Mensen uit mijn omgeving waren, tot mijn verbazing, enorm begripvol.
Zij wezen mij er ook op dat ik alleen maar met hem bezig was, met zijn gemoedstoestand, met zijn geluk. Maar wat doet hij voor jou, zeiden ze dan. Waar ben jij in het verhaal? Wat maakt jou gelukkig? Wil je de komende 40 jaar nog verder zo leven? Wat wil JIJ? Wil je een volwaardige partner, of wil je iemands hulpverlener zijn voor de rest van je leven?
En nu ben ik gelukkig met iemand anders, die het tegenovergestelde van mijn ex is.
Het was een ontzettend moeilijke en zware beslissing om de relatie te beëindigen, ik denk de moeilijkste van mijn leven, en misschien vinden mensen mij heel egoïstisch, maar ik ben blij dat ik voor mezelf gekozen heb en nu weer GELUKKIG kan zijn.
vrijdag 22 november 2024 om 14:09
Ik ben niet verder gekomen dan deze post maar hierboven zeg je dat hij geen hulp heeft omdat dit ‘nog’ maar 2/3 maanden speelt. Maar ik zou hem dus zeker nu wel hulp laten zoeken, zodat hij daar z’n ei kwijt kan en handvatten krijgt want ik zou niks doen van zijn kant echt geen optie vinden.Browniedoc schreef: ↑30-03-2024 22:03Hij heeft ook gewoon echt wel mentale problemen. Dit is niet zijn eerste burn out, hij is extreem onzeker, hoog sensitief, heeft depressieve neigingen..
Wat een lot uit de loterij hè, denken jullie vast. Maar als ik mensen over deze problematiek vertel verbaast het ze al-tijd. Als het goed met ‘m gaat is het echt een enorm fijne vent, en dat is ook wel 80% vd tijd zo, maar nu de laatste weken zakt het percentage naar 50-60% en da’s toch wel te laag naar mijn zin.
vrijdag 22 november 2024 om 15:54
Toen mijn jongste kinderen ongeveer de leeftijd van die van jullie hadden, was mijn partner ziek. Ik ben fulltime gaan werken en hij is huisman geworden. Dit gaf een hoop rust.
Nu, bijna 20 jaar later zijn we nog steeds samen, ik werk weer minder en partner is als zzp'er al weer jaren volledig aan het werk, met veel plezier.
Nu, bijna 20 jaar later zijn we nog steeds samen, ik werk weer minder en partner is als zzp'er al weer jaren volledig aan het werk, met veel plezier.
zaterdag 23 november 2024 om 04:42
Browniedoc schreef: ↑22-11-2024 12:00Het raakt me wat je schrijft Natsuro, ik heb inderdaad aangegeven "Nu is het genoeg", afgelopen zomer. Toen speelde het probleem natuurlijk al langer, voor die 8 maanden gingen ook al een aantal maanden vooraf natuurlijk. Al met al zijn we nu 2 jaar bezig. Deze tijd 2 jaar geleden begon de afdaling.
Maar dat ruimte hebben waar je over spreekt, kun je daar iets over vertellen? Wat bedoel je daar precies mee?
Ik vind het lastig als degene zónder burn-out, dat ik er wel ontzettend vaak mee geconfronteerd word. Maar nogmaals, ik zie daar ook echt wel een stuk groei voor mezelf in. Want als ik het vergelijk met een medische aandoening als bijvoorbeeld Long-Covid zou ik deels ook wel in hetzelfde schuitje zitten. En verlaat je dan iemand omdat 'ie niet goed lijkt te herstellen van long-covid? Anderzijds, als het alleen maar betekende dat ik meer vlieg-uren zou moeten draaien voor de kinderen maar wel een goed gehumeurde partner ervoor terug zou krijgen zou ik ervoor tekenen.
Dat is ook wel mijn innerlijke strijd: waar ligt mijn verantwoordelijkheid hierin? Sommige mensen worden mantelzorger voor hun partner, kan ik zoiets wel? Ben ik ook niet wat egoïstisch?
Ik vind slechtgehumeurdheid ook heel moeilijk om mee om te gaan, zeker voor lange tijd en als je dan ziet/weet wat de ander eraan zou kunnen doen maakt dat het alleen maar lastiger om het te accepteren. Dus ik vind jouw gevoelens erg begrijpelijk.
Daar komen 2 dingen bovenop, of in mijn ogen: 2 dingen die nóg meer invloed hebben.
- zijn bejegening naar jou. Slecht humeur is 1 ding, jou vervelend bejegenen/afreageren/onredelijk reageren is een tweede en veel erger (voor mij in elk geval). Hoe ziek ook, dat is niet okee en zou ik hem zeker op (blijven) aanspreken
- hulp vragen, zoeken en accepteren. Slecht humeur, worstelen etc is wederom 1 ding, maar daar ook na heel lange tijd géén hulp bij zoeken is niet okee. Hij komt hier voorlopig niet zelf uit en wil geen hulp, dat jij dan geen perspectief meer ziet snap ik heel erg goed.
Ik lees in je latere post dat je moeite hebt met jouw huidige aandeel in de kinderzorg en dat je dat dan weer geen mooie kant van jezelf vindt. Misschien heb ik het mis hoor, maar ik denk dat jij veel minder moeite met diezelfde kinderzorg zou hebben als jouw man zou zeggen dat
- hij ziet dat het niet goed gaat met hem, dat hij niet de juiste prioriteiten stelt, daar zelf niet uitkomt en daar hulp bij zoekt en daar ook echt voor gaat
- hij ziet wat zijn gedrag met jou doet en hoe naar hij dat vindt en daar nu echt wat aan gaat doen (met hulp)
- hij ziet hoeveel er extra op jouw bordje komt en jou dankbaar is dat jij oplost wat hij niet kan en hij aan het werk gaat om anders met zaken om te leren gaan en te herstellen.
Zo zou het voor mij werken in elk geval. Juist het gebrek aan perspectief omdat hij weigert hulp te aanvaarden zou mij nekken. Ik vind het doodnormaal dat je hebt gezegd 'tot hier en niet verder' en volgens mij moet jij dat nu wéér zeggen. Ophouden met dat respectloze gedrag, leuk dat hij vindt dat dat mag bij degene die het dichtst bij hem staat maar genoeg is genoeg. Ga maar een andere manier vinden. Helemaal klaar mee.
Dat ie niet gaat solliciteren nu snap ik wel, hij is op en houdt zichzelf alleen maar staande op zijn ziekmakende wilskracht om te kunnen voldoen aan zijn wederom ziekmakende verantwoordelijkheidsgevoel. Zelf zou ik dus niet focussen op die sollicitatie, maar op zelfinzicht. Dat zijn gedrag hem ziek maakt. Als hij dat niet in wil zien zal hij nog langer doormodderen en dat kan nog wel jaren duren (ja, echt en helaas). Hoe jij daar ook mee omgaat: zorg voor jezelf! Stel grenzen!
Heb je inmiddels hulp gezocht voor jezelf eigenlijk? Zo nee, ga dat alsjeblieft doen. Dan ga je leren om niet meer alles te accepteren, om grenzen te stellen en consequenties te verbinden aan het overschreiden ervan. Want je kunt hem niet veranderen, maar wel jouw aandeel in jullie dynamiek. Misschien helpt het jullie relatie, misschien helpt het zelfs je man om in te zien dat hij ook echt iets moet, maar hoe dan ook zal het jou helpen om jezelf beter te voelen (wat de uitkomst ook gaat zijn van het proces van je man en van wel/niet bij elkaar blijven). Doe het, Brownie.
zaterdag 23 november 2024 om 07:10
Ik ben pas zeer recent achter de termen codependentie en relatieverslaving gekomen, en bij mij viel alles direct op z'n plaats. Alles wat je hierboven beschrijft herken ik die 2 termen / dynamiek.
Aanvulling: Vooral je zin
Aanvulling: Vooral je zin
herken ik; eigenlijk was het dus altijd al zo. Ik hield (ook?) véél te lang vast aan snippers en hij deed toch zo zo'n best? Jij bent een hele sterke vrouw, denk ik nu.Dit zijn problemen die al spelen sinds we elkaar kennen, echter door de burn-out en de tropenjaren komt dit alleen maar meer naar voren natuurlijk.
zaterdag 23 november 2024 om 08:17
Mijn tips: ga zelf een keer praten met de praktijkondersteuner van je huisarts om je verhaal kwijt te kunnen, maar laat je geen therapietraject insturen, want dan moet je dat er ook nog bij doen. En je loopt nu al over.
Voor man zou begeleiding wel goed zijn, want die heeft echt een probleem. Hij zal op termijn toch een andere invulling aan zijn leven moeten geven, want hij trekt zijn huidige werk slecht. Daar kun je begeleiding bij gebruiken.
Verder zou ik wat afstand van elkaar proberen te nemen. Breng de kids een weekend bij opa en oma en ga een weekendje met een vriendin wat leuks doen, en ga 's avonds de deur eens uit. Man kan dan toch prima zorgen dat de kids in bed komen?
En voor man geldt hetzelfde. Gun hem ook een avondje sporten of hangen met een vriend, of een paar dagen weg, weet ik veel. Iets dat de zinnen verzet.
Dan kom je beide weer fris binnen en heb je elkaar ook weer eens iets leuks te vertellen.
Want met al dat praten heeft man er alleen maar een probleem bij. Zijn relatie.
En zoek een huishoudelijke hulp die als jullie niet thuis zijn even een dweil door het huis haalt, zodat je ook een iets niet zelf hoeft te doen. Maar dat raad ik altijd iedereen aan
Voor man zou begeleiding wel goed zijn, want die heeft echt een probleem. Hij zal op termijn toch een andere invulling aan zijn leven moeten geven, want hij trekt zijn huidige werk slecht. Daar kun je begeleiding bij gebruiken.
Verder zou ik wat afstand van elkaar proberen te nemen. Breng de kids een weekend bij opa en oma en ga een weekendje met een vriendin wat leuks doen, en ga 's avonds de deur eens uit. Man kan dan toch prima zorgen dat de kids in bed komen?
En voor man geldt hetzelfde. Gun hem ook een avondje sporten of hangen met een vriend, of een paar dagen weg, weet ik veel. Iets dat de zinnen verzet.
Dan kom je beide weer fris binnen en heb je elkaar ook weer eens iets leuks te vertellen.
Want met al dat praten heeft man er alleen maar een probleem bij. Zijn relatie.
En zoek een huishoudelijke hulp die als jullie niet thuis zijn even een dweil door het huis haalt, zodat je ook een iets niet zelf hoeft te doen. Maar dat raad ik altijd iedereen aan
If none of us is prepared to die for freedom, then all of us will die under tyranny.
zaterdag 23 november 2024 om 17:08
Bedankt voor jullie aanvullingen nog, de komende tijd ga ik me eens focussen op mezelf, waarbij ik eventueel kinderen parkeer bij familie (we hebben een prima netwerk) om man niet extra te belasten.
Het lijkt me ook een mooie insteek om, los van welk pad we gaan bewandelen, ik eens in gesprek ga met een praktijkondersteuner voor wat tips.
Ik laat man maar even in zijn sop gaarkoken en dan later kijk ik weer wat dat voor effect heeft. Ik ga het even niet meer regelen en organiseren allemaal. Het lijkt me wel goed om eens in gesprek te gaan over hulp en dat we eens moeten oriënteren op een particuliere richting want de GGZ duurt veel te lang.
Nogmaals bedankt dames, ik heb weer een plan en ga de toekomst weer met frisse moed in.
Het lijkt me ook een mooie insteek om, los van welk pad we gaan bewandelen, ik eens in gesprek ga met een praktijkondersteuner voor wat tips.
Ik laat man maar even in zijn sop gaarkoken en dan later kijk ik weer wat dat voor effect heeft. Ik ga het even niet meer regelen en organiseren allemaal. Het lijkt me wel goed om eens in gesprek te gaan over hulp en dat we eens moeten oriënteren op een particuliere richting want de GGZ duurt veel te lang.
Nogmaals bedankt dames, ik heb weer een plan en ga de toekomst weer met frisse moed in.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
