Relatie verloopt stroevig

Vooral om even van me af te schrijven denk ik. Context: man en ik zijn 16 jaar samen en hebben twee jonge kinderen, hij is vorig jaar deze tijd uitgevallen op zijn werk met een burn-out. Man is weer aan het opbouwen in zijn werk en heeft het goed naar zijn zin.

Het verloopt niet lekker thuis. Ik denk een maand of twee geleden weet ik nog dat ik echt zo'n goed gevoel had over onze relatie. We hadden elkaar echt weer gevonden in intimiteit, we lachten veel, hadden fijne gesprekken.

Sinds de voorjaarsvakantie heeft hij een slecht humeur. Eerst "gewoon" en daarna werd hij flink ziek zo'n 2 weken lang. Ik was zelf ook niet fit in die periode. Nu een tijd later vermoed ik dat hij nog steeds niet helemaal 100% opgeknapt is, maar hij blijft zo chagrijnig, pessimistisch en MOE, dat ik er zelf helemaal gek van word.

Ik heb al een aantal keer aangekaart dat deze houding voor mij niet prettig is, maar gisteren was het weer feest en vandaag WEER. Opnieuw aangekaart dat ik het moeilijk vind om hem te bereiken (hij keert in zichzelf) en dat ik het mis om samen een gezellige dag te beleven. Hij gaf aan nodig te hebben dat ik hem meer benader, hem fysieke aandacht geef (een knuffel/kus, etc.). Zijn vader was daarvoor even binnengewipt en hij gaf aan dat hij daardoor ook weer even eruit kwam en dat ik "alleen maar loop te zeuren".

Ik probeer hem echt wel te helpen maar ik ben er eigenlijk gewoon een beetje klaar mee. Ik heb (inmiddels) helemaal geen zin om hem eruit te halen, want eerlijk dat heb ik nou al zó vaak gedaan de laatste weken en vaak krijg ik ook gewoon nul op het rekest. Ik vind dat hij ZELF eruit moet komen. En ons leven met jonge kinderen zorgen ervoor dat hij niet zoveel bewegingsvrijheid heeft om te doen waar hij dan behoefte aan heeft. Maar weet je: wie wel?? Tijd voor zichzelf heeft hij echt wel heel regelmatig omdat hij nog niet volledig werkt en jongste ook twee dagen naar de PSZ gaat. Hij is 1 dag en twee halve dagen daardoor alleen thuis. Het is echt niet alleen maar kommer en kwel maar ik ben zo klaar met dat zware gedoe steeds. Ik ben moe, ik voel me niet fit, ik weet het ook niet, ik ben gewoon moe, etc..

Nog ter aanvulling, ongetwijfeld heeft man nog klachten van zijn burn out. Ik merk zelf ook al jaren dat man beperkt belastbaar is in algemene zin en dat het weer ook vaak van invloed is op zijn humeur, dat is natuurlijk de laatste maanden ook niet om over naar huis te schrijven. Daarom vraag ik eigenlijk ook niet echt om advies, want ik weet ook wel waar het vandaan komt.

Ik heb in het verleden wel eens vaker topics geopend in mijn relatie. De reacties over dat hij het voor anderen wel voor elkaar krijgt om leuk te doen (kinderen, werk, vrienden), dus dat het ook een keuze is, denk ik wel eens aan terug. Heb ik ook eens bij hem neergelegd, maar hij heeft daar een andere mening over. Ook iets met degene die het dichtst bij je staan kun je ook jezelf zijn etc.

Achja. Weet eigenlijk ook niet zo goed wat ik met het topic wil. Ventileren denk ik..

We hebben gisteren een uitgebreid gesprek gevoerd. We komen nu tot de conclusie dat we conflicterende behoeften hebben. Ik wil verandering, hij wilt geen druk voelen om te veranderen want dat werkt juist tegengesteld.

En waarbij we allebei begrip hebben voor elkaars behoeften, merken we dat we dit elkaar niet kunnen geven en dat elkaar ook verwijten.

Hij voelt de laatste tijd vanuit mij afstandelijkheid en dat is ook het geval, onderliggend merk ik ook dat ik me steeds meer terugtrek. Ik ben uit aan het checken. Hij voelt weinig liefde en vindt het moeilijk om vanuit die basis dan voort te bewegen, als in, het belemmert zijn herstel.

Hij ziet het op dit moment eigenlijk niet zitten om te veranderen van werk. Het hele proces geeft hem heel veel stress etc. Zou het liefste "niets" doen. We hebben dit ook besproken (Dan stop je (tijdelijk) met werken!), maar dan wil ik dat hij nu ontslag indient, en hij wilt het jaar afmaken. Ik wijs hem op de gevolgen daarvan voor mij. En zo blijven we in cirkeltjes praten.

Ik ben dominant in mijn communicatie en hij merkt ook op dat afspraken waarvan ik meen dat die gemaakt zijn, hij daar anders naar kijkt en aangeeft op zo'n moment niet anders te kunnen dan mee te gaan maar daar eigenlijk een ander gevoel bij te hebben.

Stoppen met werken voelt voor mij ook als een vlucht. Niet hoeven doormodderen, niet hoeven solliciteren, niet hoeven ziekmelden.. met vermoedelijk weer stress vanuit financieel oogpunt (op uitgaven letten geeft hem stress, wat niet inmiddels ).

Ik ben heel benieuwd waar het eindigt.

Doreia* schreef: ↑

27-11-2024 12:48

Kortom, jullie kunnen elkaar niet helpen.
Want jij wil tóch dat hij dingen verandert en wel in het tempo zoals jij dat wenst.
Nú onslag nemen (verandering) is daar ook een onderdeel van.

Ik zou terug naar de start van communicatie. Elkaar met respect bejegenen, niet tegen elkaar uitvallen en positief naar elkaar blijven praten.

Hij maakt het jaar af is nu het plan. En als dat plan verandert in februari of april, dan zien jullie dan wel weer.

Je hebt gelijk Doreia.. zo zou het moeten zijn. Doormodderen is ok, maar dan mag ik er thuis niet (te) veel van merken. Voor mijn gevoel gaat dat hand in hand, maar als hij kan laten zien dat dat niet zo is..

Hoewel je gelijk hebt stokbootje is die ballen hoog houden minder mijn "probleem" dan zijn humeur. Ik houd met liefde veel ballen omhoog (zeker niet alle, daar trek ik ook echt al wel een grens), maar dat gechagrijn en zware gedoe, daar heb ik last van.

Ik merk natuurlijk in mezelf ook wel een wat oneerlijke gedachtegang. Ik wil er iets voor terug, voor die extra inspanning die ik lever. Dus ergens zit daar wel een frustratiestuk. Maar ook als ik dat stuk loslaat wil ik een goed gehumeurde partner terug.

Ik kan soort van niet winnen, snap je? Mijn invloed is minimaal eigenlijk.

Vanavond een goed gesprek gehad. Hij heeft op zijn werk besproken dat het zo niet gaat en dat hij op deze manier moet stoppen in verband met zijn gezin. Zijn werkgever heeft hem aangeboden dat hij zijn werkdagen tot het minimum mag beperken zodat hij meer ruimte heeft voor thuis, in de hoop dat hij op die manier wel het jaar kan volmaken. Man heeft dat aangepakt met de kanttekening dat als het niet voldoende oplevert dat hij alsnog stopt.

Dus.. nieuw plan. Werk sterk terug dringen en thuis meer belang geven. Na afloop van het jaar stoppen en in alle rust nieuw werk zoeken en evt een tijdje thuis.

Ik ben blij met de uitkomst zo, maar heb ook met man afgesproken dat ik alsnog de komende tijd wat zelfzorg ga toepassen en meer tijd voor mezelf ga pakken. Dat leek hem een goed idee.

Nou dames, hopelijk mijn laatste bericht in dit topic geweest… (ik weet beter uiteraard). Ik wil jullie weer enorm bedanken, ik voel me gesterkt door jullie, alsof ik het niet helemaal alleen doe. Heel fijn