Relatiestress

Ik vroeg mij af of andere zich hier in herkennen want ik weet niet wat ik met dit gevoel aan moet. Ik heb een hele leuke en lieve vriend die mij elke dag verteld hoe blij hij is met mij. We zien elkaar dagelijks maar wonen niet samen ivm kinderen. Als hij niet bij me is ga ik twijfelen en scenario's bedenken dat hij bijvoorbeeld met iemand anders is of dat we ruzie krijgen en hij weg gaat. Ik heb altijd een onderbuik gevoel dat dit mis gaat. Terwijl we heel erg gek zijn op elkaar. Mijn vertrouwen is door een vorige relatie, slechte hechting en onstabiele jeugd sowieso minimaal aanwezig naar mensen. Hiervoor ben ik in therapie geweest. Mijn vriend is extravert en praat tegen iedereen. Vrouwen vinden hem vaak charmant en laten dit ook overduidelijk blijken. Hij doet dan gewoon leuk terug en zegt hier geen bijbedoelingen mee te hebben. Maar toch blijf ik mezelf gek maken. Ik heb dit met hem besproken en hij zegt dat ik er mee aan de slag moet maar hij me wil helpen en geduldig zal blijven met mij. Soms uit dit zich namelijk ik gesloten en geïrriteerd gedrag van mijn kant. Ik probeer er echt wat aan te doen maar het lijkt me soms lekker om geen relatie te hebben. De stekker eruit te trekken zodat ik rust heb en niet continu met een gespannen onderbuik gevoel loop.

Misschien heb je gelijk. Ik zoek vaak de oorzaak bij mijzelf. In het begin van de relatie is het vertrouwen al een keer beschadigd en ik kan daar eigenlijk niet meer over heen kijken ookal probeer ik dat wel. Het moeilijke is dat ik heel erg verliefd ben op hem en van hem hou. Maar ik besef ook dat ik misschien voor mezelf moet kiezen. Dit is de tweede relatie die ik heb en heb om mij heen geen goede voorbeelden gekregen wat wel of niet oké is. Dat zal ik voor mezelf moeten uit vinden en misschien zet ik dan wel de stap om weg te gaan. Het lastige is nu ook dat we samen werken, sporten en dezelfde vrienden hebben. Ik denk als ik weg ga ik daar geen onderdeel van uit moet maken omdat ik hem anders niet los kan laten..