Ruzie, hoe dan?

Meestal zijn onze ruzies zoals in eerste alinea beschreven.
Apart slapen vind ik wel heftig. Toen ik hoogzwanger was en ergens heel boos over (terecht, overigens) heb ik heel dramatisch een matras naar een andere kamer gesleept maar al na een kwartier kwam man eraan om het uit te praten. Jullie doen nu eigenlijk de silent treatment naar elkaar. Ik zou mn trots opzij zetten en de eerste stap zetten. Dat betekent niet dat je hem gelijk geeft maar wel weer gaan praten.

Soms is het inderdaad verstandig om even afstand te nemen. Maar bespreek dat wel even. Dus "ik ga echt naar je luisteren en vind het ook fijn als jij dat naar mij doet, maar ik wil even ruimte om tot rust te komen en alles te overdenken. Ik kom voor het eten/over tien minuten/als de kinderen in bed liggen/.... bij je terug en dan proberen we opnieuw erover te praten".
Het belangrijkste is in mijn ogen:
- respect voor elkaar
- luisteren naar elkaar. En dan ook naar wat er niet gezegd maar wel bedoeld wordt. Voelt de ander zich niet gezien/gehoord? Linkt het voorval aan eerdere pijn? Wat wil de ander van me?

Verder zou het boek "Sorry schatje" (geschreven door vriendin van Kluun) ook erg helpend kunnen zijn. Staat veel nuttigs in!

Sterkte.

We hebben minder ruzie dan vroeger, maar het hielp meestal wel om iets op tafel te krijgen. Ruzie kan heilzaam zijn, mits je het goed uitpraat, nadat de eerste boosheid is gezakt. Als je ruzie maakt, dan kan het je tenminste nog iets schelen, is mijn gedachte.

Wij hebben niet veel ruzie soms even kort momentje met iets kattiger of gesnauwd van ja doe het dan zelf ofzo maar dat wordt nooit meer dan dat.

Jaren geleden lang voor de kinderen hebben we keer heel heftig ruzie gehad. Man ging toen ook dramatisch op zolder liggen en ik was heel boos. We praten toen wel met stemverheffing en uiteindelijk zei man iets van dan ga je toch als t je niet zint. Ik spullen pakken en zei prima ik ga naar mijn eigen huis. ( had ik toen nog) en al spullen pakkend dacht ik ik ben nu boos en voel me onrechtvaardig behandeld maar dit gaat zakken en normaal hebben we het juist zo fijn. Dus ben ik echt bewust over mijn eigen ego heen gestapt en heb gezegd ik ben gewoon zo boos maar ik wil helemaal niet bij je weg. En toen werd man direct ook zachter en zei ik wil ook niet dat je gaat. En toen waren we eigenlijk allebei niet boos meer.

Tja, je hebt ruzie en ruzie. Ik weet niet waar jullie ruzie over gaat, maar klinkt heftig als je nu zelfs apart slaapt.

Bij mij is het afhankelijk van:
- het onderwerp
- met wie
- reactie van de ander
- mogelijke gevolgen van een ruzie
- en hoe erg ik gelijk heb.

Want... er zijn verschillende stijlen en ik heb ook verschillende stijlen. En de een is wel gepast in een situatie, de ander niet en sommigen nooit.
Fysiek geweld naar de ander toe of bijvoorbeeld naar de omgeving (gooien met borden, slaan met deuren of iets kapot maken) is nooit acceptabel. Schelden ook niet. Misselijke opmerkingen maken ook niet. Vind ik.

Maar soms heb je ruzie over zaken die onoverkomelijk zijn, waar geen van beiden gelijk heeft of allebei wel, omdat het iets is waar je gewoon fundamenteel anders over denkt. Dan kan blijken dat je gewoon niet zo goed bij elkaar past.

Als het heel heftig is, heeft het zin om beiden even de ruimte te nemen om tot rust te komen en het er op een ander moment weer over te hebben.

Meningsverschil betekent geen ruzie. Waarschijnlijk krijg je ruzie omdat je je niet erkend en gerespecteerd voelt. Maar verschillen van inzicht zullen altijd blijven bestaan. Elkaar wat ruimte geven en vertrouwen en jezelf niet meerderwaardig voelen (of bang zijn dat de ander jou minderwaardig vindt) zal volgens mij moeten helpen om de relatie wat soepeler te laten verlopen.

Tja er zijn verschillende soorten ruzie.

Vaak heeft het te maken met gekwetste gevoelens. Ik probeer dat altijd 'simpelweg' uit te spreken. Jij deed dat, dat kwam rot binnen want X en nu voel ik me X. En dan die ander laten reageren. En dan nog 10x. Vaak lucht dat op en vind je elkaar weer daarin.

Sommige zijn onoverbrugbaar, als in daarin ben je verschillend qua visie. Bijv in politiek of in opvoeding. Dan is de vraag of je elkaar kan respecteren en met elkaar kan communiceren daarover. Soms ga je het simpelweg niet eens worden. Als die verschillen te groot worden heb je wel een probleem.

Ik vind het ook moeilijk om mijn emoties te reguleren, als ik boos word of me tekortgedaan voel vlamt er een woede op waar 30 jaar aan oud zeer achter zit.
Ik heb hele heftige ruzies meegemaakt, in ons huishouden toen ik jong was en later in mijn eigen relaties. Met geweld, negeren, uit huis gezet worden door partners, bedreigd worden. Ik vond het moeilijk om te zien wat mijn aandeel hier in was dat het zo ging. Maar nu weet ik dat zo veel woede echt niet normaal is en dat het mijn taak is om dat te reguleren en eventueel te verwerken wat er nog aan oud zeer zit. Dat helpt. Ik heb geleerd dat ik in het moment een explosieve woede kan voelen maar dat ik die niet moet botvieren op iets of iemand, dat het maar een gevoel is wat ook weer weggaat. De ander is nooit de oorzaak van mijn woede, het is omdat de situatie een oud gevoel triggert in mezelf.

Als ik lees dat jullie apart gingen slapen denk ik: gelukkig zorgen jullie voor jezelf, en gelukkig is dat gewoon even om af te koelen na een heftige botsing die waarschijnlijk uit het niets kwam. Zodat je beiden toch aan je slaap komt en even alleen met je eigen gevoelens bent.

Maar de volgende dag zijn jullie beiden vast weer voor rede vatbaar, en in staat om naar de ander te luisteren. Want daar gaat het om. Dat je je trots opzij kan zetten en je durft je kwetsbaar op te stellen door toenadering te zoeken. Durf de ander te horen en begrijpen, voordat je zelf gehoord wil worden.

In 14 jaar tijd hebben we nog nooit apart geslapen vanwege een ruzie ofzo. Wij hebben hier eigenlijk alleen verschillen van inzicht of mening, maar dat gaat over wel of niet een overkapping in de tuin, wel of niet Sinterklaas vieren met de schoonfamilie, wel of niet kind laten opblijven en dat soort dingen.

We blijven altijd de focus houden op het onderwerp en dat heb ik wel echt moeten leren.

Wil je geluk
of
wil je gelijk?

Kijk er eens zo naar. Je mag gelijk hebben, maar geluk staat voor mij voorop. En als je iets laat voor wat het is, als je stopt er een principekwestie van te maken (want zo leest het voor mij) dan bedaart alles weer en zul je merken dat het sneller weer opgelost is.

Succes hoor!

Wij zijn heel harmonieus en liefdevol maar kunnen elkaar ook triggeren in oude kindstukken. Zijn strategie is snel uit contact gaan ( om tot zichzelf te komen en te herpakken)
Dat roept bij mij verlatingsangst op waardoor ik juist ruzie ga maken om contact te krijgen. Geen helpende dynamiek dus.
We leren nu stapje voor stapje samen een middenweg.

Herkenbare situatie. En ik wil niet voor jou invullen natuurlijk.

Maar bij mij kwam die woede dan vanuit het de ander niet kunnen bereiken. Je ziet iets (heel duidelijk), je wil in verbinding komen met de ander maar je krijgt de deur in je gezicht. Het wordt ontkend. Dan voel je je buitengesloten en dat kan een enorme diepe gekwetstheid en woede oproepen.

Weet niet of dat het bij jou ook is. Alsnog is het het beste om hem zelf ermee te laten komen als hij er klaar voor is, dat kost soms best veel tijd voor iemand, om te erkennen dat het eigenlijk niet zo goed gaat. Je ziet het goed, daar mag je op vertrouwen.

Doreia* schreef: ↑

05-12-2023 11:16

Wil je geluk
of
wil je gelijk?

Kijk er eens zo naar. Je mag gelijk hebben, maar geluk staat voor mij voorop. En als je iets laat voor wat het is, als je stopt er een principekwestie van te maken (want zo leest het voor mij) dan bedaart alles weer en zul je merken dat het sneller weer opgelost is.

Succes hoor!

Eens.

In deze situatie is het best onwaarschijnlijk dat je gelijk gaat krijgen. Jij vindt dat het niet goed met hem gaat en hij ervaart het niet zo.

TO, als het niet goed met hem lijkt te gaan, is het zeker goed om te vragen of dit klopt. Maar als hij aangeeft dat het prima, zijn opties beperkt. Dan zou je aan kunnen geven dat je X, Y en Z signaleert en dat dit voor jou de aanleiding was om de vraag te stellen. Of beter, vertel wat je gesignaleerd hebt als eerste en vraag dan pas of het wel oké gaat. Want het is altijd lastig om een nee/ja, te wijzigen. Als hij er bij blijft dat het goed gaat, dan zijn je opties: accepteren of aangeven dat dit fijn is om te horen, maar dat gedrag X gewoon niet acceptabel is.

Blijven zuigen is gewoon raar gedrag. De meesten zullen gelijk in de weerstand gaan of als ze het toch toegeven, dan is het alleen maar om van jouw gezeur af te komen.

Wil je geluk of wil je gelijk? Wij hebben meestal meningsverschillen omdat ik beter weet wat goed voor hem is dan hij. Vaak is dat ook duidelijk, hij weigert nu bijv reisvaccinaties want ‘ik eet gezond.’ Het is geen prikangst want hij heeft destijds wel coronavaccinaties gehaald. Dus dwarsliggen om het dwarsliggen. Gelukkig kan ik het loslaten (tot ik weer begin te zeuren haha).

Het helpt als je af en toe kan uitzoomen en waarnemen wat er gebeurt. Het is zinloos om proberen gehoord te worden of iets op te lossen als de ander zich voor je heeft afgesloten. Dan kun je beter dat benoemen en het probleem even helemaal daar te laten dan met nog meer argumenten verder te strijden of concessies de harmonie proberen te herstellen.

Balen dat je ruzie hebt TO!

Misschien kan je het zo zien: als er iets met hem is, dan kan je wel gelijk hebben, maar als jouw gelijk gaat hem niet per se helpen. Want dan moet hij iets veranderen 'omdat jij gelijk hebt'. Iemand kan alleen aanpassen als ie dat zelf wilt. En ik kan me ook voorstellen dat als iemand gaat zuigen terwijl je al niet lekker in de wedstrijd zit dat dat dubbelop vervelend is. Zo kom je er dus samen niet uit.

Klinkt gek, maar mijns inziens is het beter om in zo'n situatie je eigen grenzen te bewaken. Wat niet betekent dat je er niet over in gesprek moet. Ik heb geleerd van mn psych:
1. benoem de situatie ("ik zie dat je niet lekker in je vel zit")
2. benoem wat dat met jou doet ("ik vind het lastig en heb last van je uitbarsting")
3. benoem wat je zou willen ("ik zou graag willen dat je lief doet en dat je nadenkt hoe je je mood/gedrag kan verbeteren").
Als dat allemaal goed gaat, vraag dan wat hij nodig heeft, en of je met hem mee kan denken. Maar laat de verantwoordelijkheid voor de oplossing bij hem.

Maar goed, de ruzie is nu al geschied natuurlijk... Wat anderen ook al zeiden; benoem gewoon "ik heb even afstand nodig om na te denken, ik kom bij je terug als ik er klaar voor ben".

Misschien kan je vast een berichtje sturen (als je ego er klaar voor is natuurlijk ) "Hey, ik baal van gisteravond. Zullen we het er vanavond over hebben? Ik wil geen ruzie met jou." Ik zou vanavond bespreken waarom je zo deed en bespreken hoe je dit in de toekomst anders kan doen. Benoem ook dat je niet in oude patronen wilt vallen.

Succes!

Ik vind ook zo lastig. Vroeger thuis was er 'of niets aan de hand' of er werd gillend door het huis gerend terwijl er spullen gegooid worden. Dat laatste wil ik niet dus ik krop dingen vaak op of ben lang bezig met bedenken wat ik nou precies wil zeggen en loop daarin vast. Met man echt een worsteling geweest soms, die bakt er ook niets van. Die trekt zich meteen terug en vindt praten moeilijk. Met vriend nog geen ruzie gehad maar vermoed dat hij een opkropper/wegstopper is net als ik dus wordt nog wat als er ooit wat is.

Ik herken het wel van vroeger: man ging uit contact, ik kon dat niet handelen en probeerde hem dan uit te lokken zodat hij toch weer ging praten (lekker constructief) én ik kon het niet bij het onderwerp houden (het ging van kwaad tot erger omdat ik ook telkens boos/gekwetst was over hoe hij iets zei of wat hij zei).

We hadden allebei nooit een gezond voorbeeld gehad op dat vlak en omdat we te vaak dit soort ruzies hadden was het wel belangrijk dat we er echt iets mee gingen doen. Het was best een intensieve weg (ook door onderliggende issues) maar het is ons beide gelukt om gezond om te gaan met conflicten tussen ons. We geven elkaar veel meer de ruimte ook, wanneer emoties toch een keer hoger oplopen. Maar de keren dat we echt even afstand nemen duren nooit heel lang (half uur tot een uur max). In die tijd koelen we af, relativeren we, steken hand in eigen boezem en daarna kunnen we beiden weer naar elkaar als 'team' kijken ipv als tegenstander en komen we er samen uit.

Nooit ruzie, echt oprecht nooit.
We hebben wel eens een verschil van inzicht of mening (en dat heeft vaak te maken met de zorg voor pleegkind), maar dat wordt 'gewoon' uitgepraat. We zeggen het beide direct als we het ergens niet mee eens zijn, maar halen er beide bijvoorbeeld ook nooit andere dingen bij als we ergens een discussie over hebben. Dat helpt denk ik heel erg, altijd bij het onderwerp blijven. Over de belangrijke dingen in het leven denken wij sowieso hetzelfde en de rest is ons beide geen ruzie waard.
We hebben nog nooit tegen elkaar geschreeuwd en wat mij betreft zou de eerste keer ook meteen de laatste keer zijn. Ik vind schreeuwen net zo erg als slaan.

Ik begrijp het ook nooit als mensen zeggen dat af en toe ruzie gezond is. Mij niet gezien.

Dit soort ruzie heb ik ook nooit.

Nooit met ruzie gaan slapen is voor mij ook wel een eis. Ook nooit met ruzie naar werk of waar dan ook vertrekken. Ooit van mijn moeder geleerd met daarbij de wat fatalistische maar wel ware logica: als iemand net dan overlijdt dan is het heel naar als het laatste wat er is gebeurd ruzie is. Tuurlijk is de kans klein maar je hoort wel af en toe verhalen waarbij het zo liep. En los daarvan zit het je gewoon al die tijd dwars en kan dat gevoel groter en groter worden.

Wat wij wel allebei doen is de ander geen verwijten maken maar de nadruk leggen op hoe we ons voelen door wat de ander doet. Dan ga je richting begrip voor elkaar ipv een stroom aan verwijten. En een verbod op veralgemeniseren, dus de woorden ' jij doet altijd/nooit X' etc. niet gebruiken in een ruzie. Met die twee dingen escaleert het veel minder snel.

Wij kunnen sinds mijn vriend een herseninfarct heeft gehad niet goed meer ruziën. Zijn communicatiecentrum is beschadigd en waar wij eerst best wel goed aan elkaar gewaagd waren op dat vlak, is dat nu niet meer zo. We raken daardoor snel gefrustreerd en het zorgt er ook voor dat irritaties blijven hangen en niet goed uitgesproken worden, omdat het gewoon niet meer lukt. Ik vind dat heel erg. Het doet onze relatie geen goed.

Ik heb eigenlijk geen goede tips, ben ook al een hele tijd 'op zoek' naar een nieuwe manier van communiceren. Maar we staan allebei al zo lang in de overlevingsstand, dat het ons nog niet gelukt is hierin nader tot elkaar te komen.

Even afstand nemen van elkaar en de (hoog opgelopen) emoties, helpt denk ik wel altijd goed.

Wat verdrietig en moeilijk voor jullie Plinkie.

Ik heb daar laatst een interessant stuk over gelezen. Ik zal het even plakken hier.

"Een machtsstrijd is voor beide partners een poging om de (onbewuste) ongelijkwaardigheid aan te vechten in een poging de relatie ‘gelijkwaardig’ te maken. Dit kan niet, omdat de ongelijkwaardigheid ingebakken zit in de relatie, omdat de andere partner er zelfs onbewust op is uitgekozen.
Het gelijk willen krijgen van de ander is feitelijk het alsnog willen bevechten van het gelijk van de eigen ouders. Als kind was het niet mogelijk om deze machtsstrijd met de ouders aan te gaan, waardoor de terechte boosheid over het aangedane onrecht toen moest worden weggestopt.
Bij een machtsstrijd zijn beide partijen overtuigd van hun eigen gelijk, waarbij het hebben van het eigen gelijk niet voldoende is, want de ander moet niet alleen per sé overtuigd worden van het eigen gelijk, maar de ander moet ook toegeven dat hij ongelijk heeft. Beide partijen zijn niet in staat te beseffen dat die ‘feiten’ en ‘waarheid’ niet meer zijn dan meningen, die naast elkaar kunnen bestaan.
Als de ‘waarheid’ van de een ten koste gaat van de ‘waarheid’ van de ander, wordt dit door beide partijen als afwijzing ervaren. Dat dit zo ervaren wordt is omdat beide partijen de ander willen overtuigen van diens eigen gelijk, waardoor er in essentie één van beiden ongelijk zou moeten hebben.
Dit ongelijk krijgen van de ander wordt als afwijzing ervaren, waardoor beide partijen enorm gemotiveerd zijn om voor hun eigen gelijk te vechten, tot het obsessieve toe. Tenslotte is het voor beide partijen makkelijker om af te wijzen dan om afgewezen te worden. En zo ontstaat een carrousel van elkaar overtroevende verwijten en onbegrip.
Hierbij spelen het inhoudsniveau en het betrekkingsniveau een rol. Een ruzie of een conflict kunnen over belangrijke of over onbelangrijke zaken gaan. Zelfs zo onbelangrijk dat beide partijen naderhand soms niet meer weten waarover de ruzie ook al weer was begonnen. Dat men de inhoud niet altijd meer weet of dat de inhoud onbetekenend is, komt omdat het feitelijk ook niet over de inhoud ging. Het ging dan over het betrekkingsniveau: de bejegening door de ander.
Men voelde zich op de een of andere manier niet serieus genomen, of niet gehoord. Dit niet serieus genomen of niet gehoord worden, raakt een gevoelige snaar omdat het een herhaling is van vroeger. Het is dan ook deze gevoelige snaar die bij beiden door de ander geraakt wordt. De oorzaak van het conflict ontstaat dan op betrekkingsniveau (zich niet serieus genomen voelen) en wordt vervolgens uitgevochten op inhoudsniveau (de aanleiding van het conflict).
Door de redderrol van de een, die zich gedraagt als in een ouderrol, komt de ander als het ware in een kindrol terecht. En de kindrol van de een lokt weer een ouderrol van de ander uit.
Geen van beiden is in staat tot een volwassenrol. Beide partners herhalen met en bij elkaar de ongelijkwaardigheid die er ook was in het huwelijk van ieders eigen ouders. Dergelijke patronen worden onbewust en onbedoeld van de ene op de andere generatie doorgegeven.
Als de ene partner in staat is om een volwassenrol aan te nemen, wordt de kans kleiner dat de ander in de kindrol of in de ouderrol stapt, waardoor de kans groter wordt dat uiteindelijk ook de ander een volwassenrol aan kan nemen. Op deze manier kan men het gedrag van iemand anders wel degelijk positief beïnvloeden.
Van een volwassenrol is sprake als niet het eigen gelijk bevochten hoeft te worden, als gezocht wordt naar gemeenschappelijkheid of als geprobeerd wordt inzicht te krijgen in ieders belangen of angsten, waarna die in overleg worden afgewogen en op grond waarvan in overleg een besluit wordt genomen. Er is in dat geval ook geen machtsongelijkheid die bevochten hoeft te worden."