Schuldgevoel en verwachtingen ouders

Ik ben benieuwd hoe anderen hiermee omgaan.

Ik heb twee pubers thuis, werk 4,5 per week, en probeer de boel een beetje draaiende te houden. Mijn ouders wonen op zo’n 50 kilometer afstand. De band is goed, ze zijn samen, nog redelijk gezond (allebei rond de 75) en wonen zelfstandig. Er speelt gelukkig geen acute zorgsituatie.

Ik probeer ze meestal twee keer per maand te zien en we bellen een paar keer per week. Soms gaan de kinderen mee, soms niet. Maar het blijft altijd passen en plannen, zeker omdat het reizen ook tijd kost.

Toch krijg ik regelmatig opmerkingen van hen dat ze me weinig zien. Altijd met een knipoog of als grapje, maar toch blijft het hangen. Ik weet dat ze het niet verkeerd bedoelen, maar ik voel me dan toch tekortschieten, terwijl ik eigenlijk al het gevoel heb dat ik op m’n max zit.

Mijn ouders woonde vroeger om de hoek bij hun ouders en daarom gingen wij als kinderen ook vaak even langs. Ik denk dat zij dit ook alijd bij mij en mijn broer voor ogen hadden (die woont ook wat verder weg).

Zoals vandaag: ik heb even niks belangrijks te doen, en zit op de bank met een kop koffie. Gewoon moe, toe aan niks. En dan komt dat knagende gevoel ineens opzetten... zou ik nu niet even langs moeten gaan?

Daarom ben ik benieuwd:
Hoe vaak zien jullie je ouders, zeker als er geen zorgvraag is en de band gewoon goed is?
En hoe vinden jullie daarin een balans tussen je eigen leven en toch betrokken blijven, zonder dat schuldgevoel als je gewoon even niets wilt?

Alle ervaringen of gedachten zijn welkom.