Relaties
alle pijlers
Schuldgevoel na relatiebreuk
zondag 7 mei 2023 om 19:44
Hallo allemaal,
Ik heb vorig jaar onder de pijler psyche een topic geplaatst met als titel ‘wat mag ik verwachten’.
Inmiddels is het al maanden geleden dat ik de relatie heb verbroken.
Nu is eindelijk, na lang vertragen vanuit hem, alles in gang gezet.
Ik merk dat ik nu verdrietiger ben dan ik de laatste tijd ben geweest. Doordat we nu echt dingen aan het regelen zijn, is het net of nu pas bij me binnendringt dat ik vanaf nu alleen met de kinderen door moet.
Ik voel me ontzettend schuldig naar de kinderen toe. Heb ik de goede keus genomen enz. Terwijl iedereen in mijn omgeving zegt dat dit het geval is.
Ik ben vooral heel bang dat ik mijn kinderen tekort doe door ze op te laten groeien in een gebroken gezin.
Verder voel ik me schuldig naar mijn ex-partner. Rationeel weet ik dat hij ervoor had kunnen zorgen dat dit niet was gebeurt, maar ervoor gekozen heeft in de slachtofferrol te gaan zitten.
Ik merk dat mijn gevoelens en gedachten alle kanten opschieten, terwijl ik verstandelijk echt wel kan zeggen dat dit de enige goede keuze is. Ik had mezelf echter nooit in deze situatie gezien. Als alleenstaande moeder van twee jonge kinderen.
Hoe kom ik door deze gevoelens? En hoe begeleid ik onze kinderen het best zodat ze er zo min mogelijk schade van ondervinden?
Hopelijk kunnen jullie me inzichten geven.
Ik heb vorig jaar onder de pijler psyche een topic geplaatst met als titel ‘wat mag ik verwachten’.
Inmiddels is het al maanden geleden dat ik de relatie heb verbroken.
Nu is eindelijk, na lang vertragen vanuit hem, alles in gang gezet.
Ik merk dat ik nu verdrietiger ben dan ik de laatste tijd ben geweest. Doordat we nu echt dingen aan het regelen zijn, is het net of nu pas bij me binnendringt dat ik vanaf nu alleen met de kinderen door moet.
Ik voel me ontzettend schuldig naar de kinderen toe. Heb ik de goede keus genomen enz. Terwijl iedereen in mijn omgeving zegt dat dit het geval is.
Ik ben vooral heel bang dat ik mijn kinderen tekort doe door ze op te laten groeien in een gebroken gezin.
Verder voel ik me schuldig naar mijn ex-partner. Rationeel weet ik dat hij ervoor had kunnen zorgen dat dit niet was gebeurt, maar ervoor gekozen heeft in de slachtofferrol te gaan zitten.
Ik merk dat mijn gevoelens en gedachten alle kanten opschieten, terwijl ik verstandelijk echt wel kan zeggen dat dit de enige goede keuze is. Ik had mezelf echter nooit in deze situatie gezien. Als alleenstaande moeder van twee jonge kinderen.
Hoe kom ik door deze gevoelens? En hoe begeleid ik onze kinderen het best zodat ze er zo min mogelijk schade van ondervinden?
Hopelijk kunnen jullie me inzichten geven.
zondag 7 mei 2023 om 20:59
Dag voor dag. Herinner jezelf eraan waarom je dit doet (misschien lijstje maken en regelmatig naar kijken), bedenk dat een schuldgevoel niet perse betekent dat je iets fout hebt gedaan en geef jezelf de tijd. Dit gaat even duren en nog even moeilijk zijn. Probeer dat te accepteren.
veel succes!
veel succes!
Het is zoals het is
zondag 7 mei 2023 om 21:21
Hoe kom ik door deze gevoelens? En hoe begeleid ik onze kinderen het best zodat ze er zo min mogelijk schade van ondervinden?
Ik begrijp dat je zegt dat je nooit voor je zag als alleenstaande moeder. Je hebt een keuze en de verantwoordelijkheid genomen voor jezelf en voor je kinderen. Waarom omdat je ex partner geen verantwoordelijkheid nam voor zichzelf en het gezin.
Dat is sterk en moedig.
Je zal het moeten leren accepteren om weer verder te kunnen. Je gaat vanaf nu alles doen voor jezelf en je kinderen. En het begin is er om weer een stabiele thuishaven te krijgen samen met je kids. Vanuit daar kun je weer gaan groeien.
Je maakt je ook zorgen om je kinderen. Probeer het zoveel mogelijk simpel te houden. Wees er voor ze als ze je nodig zijn. Praat veel en betrek ze bij jullie 'nieuwe thuis'. Wees open en eerlijk.
Zo creëer je vertrouwen wat erg belangrijk is.
Maar ga niet in een slachtoffer rol zitten of wijzen naar je ex partner. Dat heeft geen toevoegd waarde voor je kinderen.
Wil je klagen of je uitspreken? Zoek dan een vriendin op.
Hopelijk heb je hier wat aan. Is de bedoeling dat jullie gaan verhuizen of zijn jullie al verhuisd? Hoe kijken de kinderen nu op dit moment naar jullie relatiebreuk en expartner?
Ik begrijp dat je zegt dat je nooit voor je zag als alleenstaande moeder. Je hebt een keuze en de verantwoordelijkheid genomen voor jezelf en voor je kinderen. Waarom omdat je ex partner geen verantwoordelijkheid nam voor zichzelf en het gezin.
Dat is sterk en moedig.
Je zal het moeten leren accepteren om weer verder te kunnen. Je gaat vanaf nu alles doen voor jezelf en je kinderen. En het begin is er om weer een stabiele thuishaven te krijgen samen met je kids. Vanuit daar kun je weer gaan groeien.
Je maakt je ook zorgen om je kinderen. Probeer het zoveel mogelijk simpel te houden. Wees er voor ze als ze je nodig zijn. Praat veel en betrek ze bij jullie 'nieuwe thuis'. Wees open en eerlijk.
Zo creëer je vertrouwen wat erg belangrijk is.
Maar ga niet in een slachtoffer rol zitten of wijzen naar je ex partner. Dat heeft geen toevoegd waarde voor je kinderen.
Wil je klagen of je uitspreken? Zoek dan een vriendin op.
Hopelijk heb je hier wat aan. Is de bedoeling dat jullie gaan verhuizen of zijn jullie al verhuisd? Hoe kijken de kinderen nu op dit moment naar jullie relatiebreuk en expartner?
zondag 7 mei 2023 om 21:31
Ik probeer het ook rationeel te bekijken, maar dat lukt dus helaas niet altijd. En dat laatste is inderdaad ook zo. DankjewelJufjoke schreef: ↑07-05-2023 19:52Rationeel blijven. En jezelf ook blijven herinneren aan de reden van de scheiding. Schuldgevoel hoort erbij, dat wordt echt minder. Geef het tijd. En benoem het niet als gebroken gezin. De kinderen hebben gewoon gescheiden ouders, dat klinkt al veel minder dramatisch.
zondag 7 mei 2023 om 21:33
Lijstje maken is inderdaad een goed idee. Ik merk dat de nare dingen verschuiven naar de achtergrond doordat de tijd verstrijkt. Goede tip.Youk79 schreef: ↑07-05-2023 20:59Dag voor dag. Herinner jezelf eraan waarom je dit doet (misschien lijstje maken en regelmatig naar kijken), bedenk dat een schuldgevoel niet perse betekent dat je iets fout hebt gedaan en geef jezelf de tijd. Dit gaat even duren en nog even moeilijk zijn. Probeer dat te accepteren.
veel succes!
zondag 7 mei 2023 om 21:35
Het is ook helemaal niet erg als dat niet elke dag lukt. Het is niet één lijn die alleen maar stijgt. Soms voel je je gewoon zo, dat laat je dan gewoon gebeuren. Morgen weer een dag. Dat wordt echt steeds minder, dat gaat helemaal vanzelf, maar het heeft wel tijd nodig.Koekenbakker schreef: ↑07-05-2023 21:31Ik probeer het ook rationeel te bekijken, maar dat lukt dus helaas niet altijd. En dat laatste is inderdaad ook zo. Dankjewel
zondag 7 mei 2023 om 21:42
Hier heb ik zeker wat aan. Fijn! We moeten inderdaad verhuizen. Zijn nu net in het proces om het huis te verkopen. Mijn oudste geeft aan dat hij gewend is aan de nieuwe situatie, maar natuurlijk liever had gehad dat we samen waren gebleven. De jongste is 2, dus ik vind het lastig inschatten hoe hij alles ervaart.CherryBlossom- schreef: ↑07-05-2023 21:21Hoe kom ik door deze gevoelens? En hoe begeleid ik onze kinderen het best zodat ze er zo min mogelijk schade van ondervinden?
Ik begrijp dat je zegt dat je nooit voor je zag als alleenstaande moeder. Je hebt een keuze en de verantwoordelijkheid genomen voor jezelf en voor je kinderen. Waarom omdat je ex partner geen verantwoordelijkheid nam voor zichzelf en het gezin.
Dat is sterk en moedig.
Dat zegt mijn omgeving ook steeds tegen me. Ergens weet ik dat ook wel, maar voelt het nu even niet zo
Je zal het moeten leren accepteren om weer verder te kunnen. Je gaat vanaf nu alles doen voor jezelf en je kinderen. En het begin is er om weer een stabiele thuishaven te krijgen samen met je kids. Vanuit daar kun je weer gaan groeien.
Ik heb altijd ook alles gedaan voor de kinderen. Ik geef ze, gelukkig, een stabiele en warme thuishaven. Maar dat vind ik lastig voor mezelf
Je maakt je ook zorgen om je kinderen. Probeer het zoveel mogelijk simpel te houden. Wees er voor ze als ze je nodig zijn. Praat veel en betrek ze bij jullie 'nieuwe thuis'. Wees open en eerlijk.
Zo creëer je vertrouwen wat erg belangrijk is.
Maar ga niet in een slachtoffer rol zitten of wijzen naar je ex partner. Dat heeft geen toevoegd waarde voor je kinderen.
Wil je klagen of je uitspreken? Zoek dan een vriendin op.
Ik zou nooit negatief over hem praten tegenover de kinderen. Praten doe ik inderdaad met mijn omgeving. Ik probeer inderdaad zoveel mogelijk met de oudste te praten, de jongste is te klein. Hij vertelt me gelukkig hoe hij zich voelt, al weet ik natuurlijk nooit zeker of hij alles deelt
Hopelijk heb je hier wat aan. Is de bedoeling dat jullie gaan verhuizen of zijn jullie al verhuisd? Hoe kijken de kinderen nu op dit moment naar jullie relatiebreuk en expartner?
zondag 7 mei 2023 om 22:36
Idd, goed gezegd, ik had zelf ook het gevoel dat we een gebroken gezin waren, heel veel moeite mee en wilde dit niet voor de kinderen maar de kinderen zeiden mam we zijn nu gewoon samen een nieuw gezin en als we iets met papa doen zijn we dan daar een gezin. Het heeft tijd nodig maar dan krijk je zelf samen met je kinderen je eigen gewoontes en vorm je idd je eigen gezin, sterkte !Jufjoke schreef: ↑07-05-2023 19:52Rationeel blijven. En jezelf ook blijven herinneren aan de reden van de scheiding. Schuldgevoel hoort erbij, dat wordt echt minder. Geef het tijd. En benoem het niet als gebroken gezin. De kinderen hebben gewoon gescheiden ouders, dat klinkt al veel minder dramatisch.
maandag 8 mei 2023 om 07:02
Wat had het met jullie kinderen gedaan als jullie samen waren gebleven?
Natuurlijk is scheiden heel verdrietig, voor iedereen. Dat kan je niet wegpoetsen en dat hoeft ook niet. Geef jezelf de tijd om eea te verwerken en accepteer dat daar allerlei gevoelens bij horen. Dat hoef niet direct "gefixt" te worden.
Gevoelens zijn net golven, ze komen en ze gaan ook weer.
Natuurlijk is scheiden heel verdrietig, voor iedereen. Dat kan je niet wegpoetsen en dat hoeft ook niet. Geef jezelf de tijd om eea te verwerken en accepteer dat daar allerlei gevoelens bij horen. Dat hoef niet direct "gefixt" te worden.
Gevoelens zijn net golven, ze komen en ze gaan ook weer.
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
maandag 8 mei 2023 om 09:07
Iedere beslissing die je neemt heeft ook voor de anderen implicaties, of je moet in een hutje op de hei wonen in je uppie en een zelfstandig beroep hebben. Wat je ook doet, welke steen je ook verlegt, een ander merkt er altijd wel wat van en de meesten denken er helemaal niet aan dat jij je schuldig voelt. Ze zijn alleen maar bezig om zich aan te passen en is dat gebeurd dan zijn ze het hele voorval weer vergeten. En misschien zelfs gelukkiger dan voorheen.
Dan moet het maar zoals het kan
maandag 8 mei 2023 om 11:17
Het is een rouwproces, daar ben je niet zomaar doorheen.
Ik herken het wel, jezelf afvragen "wat als ik dit anders had gedaan..." maar uiteindelijk is het wat het is. Geef het tijd.
En bespreek het van tijd tot tijd met de kinderen en probeer dat heel open te doen. Merkte dat die van mij worstelden met loyaliteit, uiteindelijk goed gesprekken over gehad.
Ik herken het wel, jezelf afvragen "wat als ik dit anders had gedaan..." maar uiteindelijk is het wat het is. Geef het tijd.
En bespreek het van tijd tot tijd met de kinderen en probeer dat heel open te doen. Merkte dat die van mij worstelden met loyaliteit, uiteindelijk goed gesprekken over gehad.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
