Relaties
alle pijlers
Twijfels aan relatie
woensdag 24 augustus 2022 om 12:50
Mijn man en ik zijn zo een 16 jaar samen. We zijn al samen vanaf onze jeugd, afgelopen 5jaar getrouwd en hebben een zoontje dat bijna naar school gaat.
Mijn man heeft veel psychische problemen gehad. Door een problematische jeugd is hij een tijdje heel erg in de knoop geweest. Na therapie en medicatie is hij hier uit gekomen. Nu slikt hij geen AD meer (al jaren niet meer).
Altijd heeft hij nog wel angsten gehad. Ik kon hiermee leven en weet/wist hoe ik ermee om moet gaan.
Hij is een hypochonder en slaat hierbij soms zo erg door dat hij heel angstig wordt.
Afgelopen week was het weer zo ver. Hij kon niet slapen en was bang dat hij heel ziek was. Ik kon er even niet meer tegen en reageerde wat geïrriteerd. Hierna begon hij zichzelf heel hard te slaan (dit is iets wat vroeger vaak gebeurde en tegenwoordig nog maar 1 a 2 keer per jaar).
Nu wil hij alleen nog maar gezond leven en ook hier lijkt hij weer wat in door te slaan. Ik weet dat dit een fase is en dat het over een maandje weer normaal is.
Sinds onze zoon geboren is, kan ik dit veel minder goed handelen. We hebben de zorg voor zoonlief, ik wil hiernaast niet ook overdreven voor hem moeten zorgen.
Vaak geef ik aan dat hij hier hulp voor moet zoeken maar dit wil hij absoluut niet. Hij geeft aan dat hij weet wat het is en ermee moet leren leven.
Sinds vorige week merk ik dat ik steeds meer begin te twijfelen aan ons. Halen we we het beste in elkaar naar boven. Kan ik dit nog wel.
Ik hou ontzettend veel van hem en hij is een hele goede vader. Doet alles voor en met zoon en ze zijn dol op elkaar.
Het is ook niet zo dat we een broer/zus relatie hebben gekregen oid. Er is echt liefde.
Ik weet niet zo goed wat ik hiermee wil bereiken maar ik kan het aan niemand echt kwijt. Vandaar mijn verhaal.
Mijn man heeft veel psychische problemen gehad. Door een problematische jeugd is hij een tijdje heel erg in de knoop geweest. Na therapie en medicatie is hij hier uit gekomen. Nu slikt hij geen AD meer (al jaren niet meer).
Altijd heeft hij nog wel angsten gehad. Ik kon hiermee leven en weet/wist hoe ik ermee om moet gaan.
Hij is een hypochonder en slaat hierbij soms zo erg door dat hij heel angstig wordt.
Afgelopen week was het weer zo ver. Hij kon niet slapen en was bang dat hij heel ziek was. Ik kon er even niet meer tegen en reageerde wat geïrriteerd. Hierna begon hij zichzelf heel hard te slaan (dit is iets wat vroeger vaak gebeurde en tegenwoordig nog maar 1 a 2 keer per jaar).
Nu wil hij alleen nog maar gezond leven en ook hier lijkt hij weer wat in door te slaan. Ik weet dat dit een fase is en dat het over een maandje weer normaal is.
Sinds onze zoon geboren is, kan ik dit veel minder goed handelen. We hebben de zorg voor zoonlief, ik wil hiernaast niet ook overdreven voor hem moeten zorgen.
Vaak geef ik aan dat hij hier hulp voor moet zoeken maar dit wil hij absoluut niet. Hij geeft aan dat hij weet wat het is en ermee moet leren leven.
Sinds vorige week merk ik dat ik steeds meer begin te twijfelen aan ons. Halen we we het beste in elkaar naar boven. Kan ik dit nog wel.
Ik hou ontzettend veel van hem en hij is een hele goede vader. Doet alles voor en met zoon en ze zijn dol op elkaar.
Het is ook niet zo dat we een broer/zus relatie hebben gekregen oid. Er is echt liefde.
Ik weet niet zo goed wat ik hiermee wil bereiken maar ik kan het aan niemand echt kwijt. Vandaar mijn verhaal.
woensdag 24 augustus 2022 om 13:18
" Vaak geef ik aan dat hij hier hulp voor moet zoeken maar dit wil hij absoluut niet. Hij geeft aan dat hij weet wat het is en ermee moet leren leven."
Dan geef je aan dat jij er niet mee kan leven en dat hij toch echt hulp zal moeten zoeken. Hij heeft ook een verantwoordelijkheid naar jou en jullie zoon.
Dan geef je aan dat jij er niet mee kan leven en dat hij toch echt hulp zal moeten zoeken. Hij heeft ook een verantwoordelijkheid naar jou en jullie zoon.
woensdag 24 augustus 2022 om 13:24
Doordat je nu ook een zoon hebt om voor te zorgen, schuif jij nog een plaatsje op in de rangorde. En dat is waarom je het nu niet meer zo goed kan hebben.
Stuur hem terug naar de hulpverlening.
Heeft hij inzicht in zijn ziektebeeld en dat hij soms weer even een terugval heeft en daarmee rustig terug kan voor een check up bij de hulpverlening? Want dat is wat hij zijn leven lang moet doen. Bij een terugval weer even opgepoetst worden door begeleiding, hulp en advies.
Dat is de enige manier om het goed te houden thuis.
En jij moet ervoor waken dat jij op een gedeelde eerste plek komt met je kind, in je eigen rangorde. Want als je op plek 3 komt te staan, onder kind en man, dan kun je het niet meer aan. Zorg dus dat jij eerst bent en dan je man. Dat is niet egoïstisch, dat is gezond.
Stuur hem terug naar de hulpverlening.
Heeft hij inzicht in zijn ziektebeeld en dat hij soms weer even een terugval heeft en daarmee rustig terug kan voor een check up bij de hulpverlening? Want dat is wat hij zijn leven lang moet doen. Bij een terugval weer even opgepoetst worden door begeleiding, hulp en advies.
Dat is de enige manier om het goed te houden thuis.
En jij moet ervoor waken dat jij op een gedeelde eerste plek komt met je kind, in je eigen rangorde. Want als je op plek 3 komt te staan, onder kind en man, dan kun je het niet meer aan. Zorg dus dat jij eerst bent en dan je man. Dat is niet egoïstisch, dat is gezond.
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
woensdag 24 augustus 2022 om 13:37
Ik kn er met hem wel over praten. Ook zegt hij altijd sorry nadat zoiets gebeurd is en probeert hij er echt aan te werken.
Het is alleen het stukje hulpvraag wat eigenlijk niet bespreekbaar is. Het lijkt wel of hij zich schaamt dat hij ooit hulp heeft moeten zoeken en dit om deze reden echt niet meer wil.
Ik wil er echt alles aan doen om het goed te laten komen maar denk ook dat dit op deze manier heel lastig is.
Misschien moet ik er echt consequenties aan hangen inderdaad.
woensdag 24 augustus 2022 om 13:38
woensdag 24 augustus 2022 om 13:41
het lastige van consequenties, is dat je ze door moet voeren, anders zijn ze waardeloosSarinapleur schreef: ↑24-08-2022 13:37Ik kn er met hem wel over praten. Ook zegt hij altijd sorry nadat zoiets gebeurd is en probeert hij er echt aan te werken.
Het is alleen het stukje hulpvraag wat eigenlijk niet bespreekbaar is. Het lijkt wel of hij zich schaamt dat hij ooit hulp heeft moeten zoeken en dit om deze reden echt niet meer wil.
Ik wil er echt alles aan doen om het goed te laten komen maar denk ook dat dit op deze manier heel lastig is.
Misschien moet ik er echt consequenties aan hangen inderdaad.
Als jij roept: nog 1x en ik ga bij je weg!
Moet je ook bij hem weg kunnen/willen gaan
woensdag 24 augustus 2022 om 13:41
misschien helpt het, als je uitlegt, wat het met jullie zoon doet?Sarinapleur schreef: ↑24-08-2022 13:38Lastig wanneer je het zo zegt maar denk dat je wel gelijk hebt inderdaad..
woensdag 24 augustus 2022 om 13:43
een vriend van mij had woedeaanvallen, zijn vriendin vond het vreselijk, maar kon ermee leven
Het stomme was, hij vond het als kind vreselijk, als zijn vader een woedeaanval had
Toen kreeg hij kinderen en besefte, dat de woedeaanvallen die hij had, even erg voor zijn kinderen waren, als hij vroeger beleefde
Hij ging in therapie
Waar hij voor zijn vriendin nooit wilde aanpassen, lukte het toen plots wel
Het stomme was, hij vond het als kind vreselijk, als zijn vader een woedeaanval had
Toen kreeg hij kinderen en besefte, dat de woedeaanvallen die hij had, even erg voor zijn kinderen waren, als hij vroeger beleefde
Hij ging in therapie
Waar hij voor zijn vriendin nooit wilde aanpassen, lukte het toen plots wel
woensdag 24 augustus 2022 om 13:48
Als hij niet wil (en trouwens, ook als hij wél wil), kan je ook ondersteuning voor jezelf zoeken. Het valt niet mee om jarenlang in een relatie te zitten met iemand met psychische problemen (ervaringsdeskundige hier).
Zo kan je je afvragen in hoeverre jij in de zorgrol schiet als je man hypochondrisch gedrag vertoont. Kan je dat ook anders doen en de verantwoordelijkheid bij hem laten?
Er is kans dat bij jou de rek eruit is omdat je nu ook voor een zorgrol voor jullie kind hebt.
Aangezien er nog zoveel liefde is tussen jullie en hij ook een fijne vader is - is de aangewezen route misschien wel om tussen jullie beiden meer balans te vinden. Het liefst natuurlijk met dat hij hulp zoekt, maar jij kan misschien ook proberen een stap in 'zorg' terug te doen.
Zo kan je je afvragen in hoeverre jij in de zorgrol schiet als je man hypochondrisch gedrag vertoont. Kan je dat ook anders doen en de verantwoordelijkheid bij hem laten?
Er is kans dat bij jou de rek eruit is omdat je nu ook voor een zorgrol voor jullie kind hebt.
Aangezien er nog zoveel liefde is tussen jullie en hij ook een fijne vader is - is de aangewezen route misschien wel om tussen jullie beiden meer balans te vinden. Het liefst natuurlijk met dat hij hulp zoekt, maar jij kan misschien ook proberen een stap in 'zorg' terug te doen.
woensdag 24 augustus 2022 om 13:53
Het feit dat hij extreem angstig is, daar zijn patronen op baseert en hij zichzelf slaat, lijkt me een vrij voor de hand liggende conclusie dat hij dus duidelijk nog niet geleerd heeft hoe hij ermee moet leven. Dat is dus geen argument tegen hulp zoeken. Hij zegt: ik weet wat het is en ik moet ermee leren leven. Nou, dan kan hulp toch dáár op gericht zijn?
Hoe vindt hij zelf dat het ermee leren leven gaat op dit moment?
Hoe vindt hij zelf dat het ermee leren leven gaat op dit moment?
woensdag 24 augustus 2022 om 14:44
Ik denk dat dit gewoon voor jou echt veel zwaarder is en is geweest als dat je hebt kunnen beseffen, je hebt zoveel gegeven daar daar nu ook even de rek uit is, en jij bij moet kunnen en mag tanken, heel normaal hoor, je lijkt me een krachtige vrouw maar zorg ervoor dat jij en je kind er niet aan onderdoorgaan, je kunt het niet voor je man oplossen hij zal toch weer hulp moeten aanvaarden en jij misscien ook. sterkte!
woensdag 24 augustus 2022 om 16:01
Ik zou helemaal niet voor hem zorgen, eerder de kamer uitgaan met je kind en doei hoor. Hij heeft het toch genoeg onder controle?
Maar goed ik zou misschien zelfs nog veel harder zijn, het moet wel een beetje leuk blijven. Als je op je tenen gaat lopen en dingen vermijd te doen of zeggen dan weet je al dat de situatie ongezond is voor jou en je kind.
Maar goed ik zou misschien zelfs nog veel harder zijn, het moet wel een beetje leuk blijven. Als je op je tenen gaat lopen en dingen vermijd te doen of zeggen dan weet je al dat de situatie ongezond is voor jou en je kind.
Lorem Ipsum
woensdag 24 augustus 2022 om 16:37
Ik denk dat je in ieder geval duidelijk moet zijn in dat je voor zijn sorry niets koopt. Het is natuurlijk volstrekt ontdaan van elke waarde als je elke keer ergens sorry voor zegt en dan vervolgens niet echt aan verbetering wil werken. Je zegt wel dat hij er echt aan probeert te werken, maar zijn totale onwil om hulp te zoeken spreekt dit nogal tegen. Aan sorry heb je niks.Sarinapleur schreef: ↑24-08-2022 13:37Ik kn er met hem wel over praten. Ook zegt hij altijd sorry nadat zoiets gebeurd is en probeert hij er echt aan te werken.
Het is alleen het stukje hulpvraag wat eigenlijk niet bespreekbaar is. Het lijkt wel of hij zich schaamt dat hij ooit hulp heeft moeten zoeken en dit om deze reden echt niet meer wil.
Ik wil er echt alles aan doen om het goed te laten komen maar denk ook dat dit op deze manier heel lastig is.
Misschien moet ik er echt consequenties aan hangen inderdaad.
woensdag 24 augustus 2022 om 21:06
Dat hij eraan probeert te werken zie ik omdat ik er veel minder iets van merk, denkt hij..
eigenlijk zie ik direct aan hem wanneer hij zich niet goed voelt maar dit had vroeger geleid tot veel angst en somberheid. Nu leidt dit meestal nergens naartoe en lost hij het zelf op.
Soms wordt het alleen teveel in zijn hoofd en krijg je uitbarstingen zoals de vorige keer.
Zoon zal vast merken dat er dingen spelen omdat de sfeer veranderd. Al doet mijn man niet anders tegen hem of mij. Als ik het merk, zal zoon het ook merken.
Sorry zeggen betekent niet dat ik hem hoef te troosten oid. Meestal wil hij het vergeten en wil ik erover praten. Dan geeft hij aan dat het hem spijt en hebben we het over wat er gebeurd is.
Het is zo lastig. Man is weg vanavond en zit al de hele avond te denken hoe ik dit nou het beste kan aanpakken.
Zoon gaat vrijdag logeren. Misschien is vrijdagavond het juiste moment voor een gesprek. Ik moet hem vertellen hoe ik erin sta. Ik denk niet dat mijn man door heeft hoe ver mijn gedachten hierin gaan.
eigenlijk zie ik direct aan hem wanneer hij zich niet goed voelt maar dit had vroeger geleid tot veel angst en somberheid. Nu leidt dit meestal nergens naartoe en lost hij het zelf op.
Soms wordt het alleen teveel in zijn hoofd en krijg je uitbarstingen zoals de vorige keer.
Zoon zal vast merken dat er dingen spelen omdat de sfeer veranderd. Al doet mijn man niet anders tegen hem of mij. Als ik het merk, zal zoon het ook merken.
Sorry zeggen betekent niet dat ik hem hoef te troosten oid. Meestal wil hij het vergeten en wil ik erover praten. Dan geeft hij aan dat het hem spijt en hebben we het over wat er gebeurd is.
Het is zo lastig. Man is weg vanavond en zit al de hele avond te denken hoe ik dit nou het beste kan aanpakken.
Zoon gaat vrijdag logeren. Misschien is vrijdagavond het juiste moment voor een gesprek. Ik moet hem vertellen hoe ik erin sta. Ik denk niet dat mijn man door heeft hoe ver mijn gedachten hierin gaan.
woensdag 24 augustus 2022 om 22:05
Hij kan niet weten wat je denkt, dus een gesprek lijkt mij op zijn plaats.Sarinapleur schreef: ↑24-08-2022 21:06Misschien is vrijdagavond het juiste moment voor een gesprek. Ik moet hem vertellen hoe ik erin sta. Ik denk niet dat mijn man door heeft hoe ver mijn gedachten hierin gaan.
woensdag 24 augustus 2022 om 23:48
Is er geen mogelijkheid dat hij terug gaat op de AD. Je hebt heel goede angst onderdrukkers (bij mij werken ze perfect) waardoor hij zich ook vrijer in zichzelf voelt. Het constant actief onderdrukken van angst, vreet energie waardoor hij ook weer vatbaarder is voor een depressie.
Het is niet erg dat hij zich zo uit in zo'n bui maar je wil niet dat je kind ooit ziet dat hij zichzelf slaat als hij niet om kan gaan met zijn gevoelens of zo hypochondrisch blijft. Jullie hebben samen de verantwoordelijkheid om je kind op te laten groeien als een zelfverzekerd en zelfstandig persoon, dat gaat niet lukken als zijn vader zo veel "tikjes" heeft.
Dat klinkt afschuwelijk maar kinderen kopiëren gedrag, dus ook zijn gedrag en hij is verantwoordelijk voor het feit dat dit niet gebeurd. Dat had hij kunnen bedenken toen jullie begonnen aan een kind maar jij ook. Een patiënt en een kind eist ook veel te veel van jou, je vraag komt voort uit moeheid en uitzichtloosheid. Hij zal volwassen moeten worden en volwassen met zijn "handleiding" moeten omgaan. Ik vind het echt sneu voor jullie alle 3
Het is niet erg dat hij zich zo uit in zo'n bui maar je wil niet dat je kind ooit ziet dat hij zichzelf slaat als hij niet om kan gaan met zijn gevoelens of zo hypochondrisch blijft. Jullie hebben samen de verantwoordelijkheid om je kind op te laten groeien als een zelfverzekerd en zelfstandig persoon, dat gaat niet lukken als zijn vader zo veel "tikjes" heeft.
Dat klinkt afschuwelijk maar kinderen kopiëren gedrag, dus ook zijn gedrag en hij is verantwoordelijk voor het feit dat dit niet gebeurd. Dat had hij kunnen bedenken toen jullie begonnen aan een kind maar jij ook. Een patiënt en een kind eist ook veel te veel van jou, je vraag komt voort uit moeheid en uitzichtloosheid. Hij zal volwassen moeten worden en volwassen met zijn "handleiding" moeten omgaan. Ik vind het echt sneu voor jullie alle 3
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
