Uitmaken of aankijken?

Hoi dames (en evt heren),

Ik heb nu +- 5 jaar een relatie die tot ong een maand geleden echt goed verliep. We hebben samen geen kinderen, hij wel. Wonen nog niet samen maar wel plannen (als de kids het huis uit zijn). We waren beste maatjes, konden over alles praten en we waren echt goed naar elkaar toe gegroeid. Ik was echt blij met hem.

Een maand geleden verstuurde hij een appje naar z'n ex (moeder van zijn kinderen), en toen ik ook een blik op zijn scherm worp zag ik in hun gesprek hartjes emoticons en dat er een oude foto van hen samen tegen elkaar aan zittend was doorgestuurd door hem. Ik schrok hier enorm van en zei dat ook. Hij schrok van mijn reactie en gaf aan dat hij er eigenlijk niet zo bij had stilgestaan dat het raar zou zijn om nog zo met haar te appen. Hij vertelde wel dat zij het destijds erg moeilijk had gehad met hun uit elkaar gaan (nu +- 8 jaar geleden) en dat ze heel soms zo naar hem appt, waarop hij dan wel reageert. Ik gaf aan dat ik dit nu pas voor de 1e keer zag en hij het dus al 5 jaar voor me verborgen houdt? Maar ook weer niet want anders gaat hij niet uitgebreid met haar appen terwijl ik naast hem zit. Hij verbergt zijn telefoon ook niet, laat m altijd op tafel liggen als hij gaat douchen of naar de wc, dus ik kon er mijn vinger niet op leggen wat hier nu precies gebeurde?

Ik heb hem aangegeven dat ik te allen tijde op nummer 1 wil staan en dat gevoel ook wil hebben (binnen het redelijke uiteraard, kinderen enz gaan voor). Hij gaf aan dat hij met dat app gedrag zou stoppen. En nog steeds ligt zn telefoon altijd op tafel, appt hij naast me op de bank, dus ik zie ook geen tekenen dat hij me per se ergens buiten wil houden. Ik ben niet jaloers aangelegd dus hou me hier ook niet zo mee bezig.

Maar mijn gevoel wil nu dus niet meewerken. Ik ben iets kwijtgeraakt. Reageer heel snel geirriteerd op hem, voel me ook geirriteerd. Ik loop heel de dag gevoelsmatig op eieren op te letten dat ik niet chagrijnig naar hem doe. Voel me niet zo fijn meer als we samen zijn en voel me slechter als hij weg is. Ik ben boos op hem dat ik door hem dat fijne gevoel over ons kwijt ben en ben bang dat ik dat niet meer terugkrijg. Ik verwacht ook teveel van hem, denk ik, dat hij het gevoel weer "goed" maakt, maar hoe weet ik ook niet (en hij dan al helemaal niet). Vraag me soms af of we er niet beter mee kunnen kappen, omdat er iets gebroken is wat misschien wel nooit terugkomt. Ik weet het gewoon even niet meer, wat ik moet doen? Wachten of ermee kappen?