Relaties
alle pijlers
Van beste vriendinnen naar afstand: Herkent iemand dit?
vrijdag 4 juli 2025 om 22:31
Mijn zus en ik waren altijd echt twee handen op één buik. We deden best veel samen en waren eigenlijk beste vriendinnen. Tot ongeveer ons 20e levensjaar veranderde dat langzaam. Mijn zus ontmoette haar huidige man, die niet heel close is met zijn familie en veel waarde hecht aan zelfstandigheid (als in: niet veel contact met familie, alleen op verplichte feestdagen). Het leek alsof zij dat een beetje van hem overnam.
Vijf jaar geleden werd ik moeder, drie jaar later zij ook, en inmiddels heeft ze twee kinderen. We zien elkaar nauwelijks nog, eigenlijk alleen met verjaardagen en Kerst. Ze weet nauwelijks iets van mijn leven, bijvoorbeeld waar ik dit jaar op vakantie ga. Het contact is dus erg minimaal geworden.
Ik heb vaker geprobeerd om af te spreken, maar vaak cancelt ze last minute. Dat vind ik best jammer. Soms “klaagt” ze dat ze het druk heeft met de kinderen en vraagt ze om hulp. Dan help ik wel eens door haar kinderen op te halen of iets leuks met ze te doen. Ook neem ik haar kinderen wel eens mee als ik iets doe met mijn eigen kind.
Laatst vroeg ik haar of ze een avond kon oppassen op mijn kind (ik ben alleenstaande ouder), iets wat ik nooit eerder deed, maar het was echt nodig wegens een werkafspraak. Ze zei toen dat ze maar een uurtje kon oppassen, omdat ze het ook druk had met haar twee kinderen. Toen heb ik het maar laten zitten, want het voelde niet fijn zo.
Wat me ook opvalt is dat zij mijn kind nooit uitnodigt voor iets, terwijl ik dat andersom juist vaak doe. Mijn kind is superlief en makkelijk in de omgang, dus dat ligt het niet aan.
Het is natuurlijk vanzelfsprekend dat het contact verminderd, aangezien we allebei een ‘eigen leven hebben’, maar het contact is echt zo minimaal in vergelijking met eerst. We weten niet veel meer van elkaar. Als ik terugdenk aan hoe close we altijd waren, vind ik het best pijnlijk hoe het nu is. Herkent iemand dit? En hoe gaan jullie ermee om? Ik merk dat het mij meer doet, dan ik eigenlijk zou willen.
Aanvulling; ik heb dit wel eens voorzichtig laten blijken naar haar toe, maar dan voelt zij zich meestal persoonlijk aangevallen. Ze is niet de makkelijkste persoon, wanneer het aankomt op dergelijke dingen bespreken. Vaak ontaard dit dan in ruzie of het gesprek wordt gewoonweg afgekapt door haar.
Vijf jaar geleden werd ik moeder, drie jaar later zij ook, en inmiddels heeft ze twee kinderen. We zien elkaar nauwelijks nog, eigenlijk alleen met verjaardagen en Kerst. Ze weet nauwelijks iets van mijn leven, bijvoorbeeld waar ik dit jaar op vakantie ga. Het contact is dus erg minimaal geworden.
Ik heb vaker geprobeerd om af te spreken, maar vaak cancelt ze last minute. Dat vind ik best jammer. Soms “klaagt” ze dat ze het druk heeft met de kinderen en vraagt ze om hulp. Dan help ik wel eens door haar kinderen op te halen of iets leuks met ze te doen. Ook neem ik haar kinderen wel eens mee als ik iets doe met mijn eigen kind.
Laatst vroeg ik haar of ze een avond kon oppassen op mijn kind (ik ben alleenstaande ouder), iets wat ik nooit eerder deed, maar het was echt nodig wegens een werkafspraak. Ze zei toen dat ze maar een uurtje kon oppassen, omdat ze het ook druk had met haar twee kinderen. Toen heb ik het maar laten zitten, want het voelde niet fijn zo.
Wat me ook opvalt is dat zij mijn kind nooit uitnodigt voor iets, terwijl ik dat andersom juist vaak doe. Mijn kind is superlief en makkelijk in de omgang, dus dat ligt het niet aan.
Het is natuurlijk vanzelfsprekend dat het contact verminderd, aangezien we allebei een ‘eigen leven hebben’, maar het contact is echt zo minimaal in vergelijking met eerst. We weten niet veel meer van elkaar. Als ik terugdenk aan hoe close we altijd waren, vind ik het best pijnlijk hoe het nu is. Herkent iemand dit? En hoe gaan jullie ermee om? Ik merk dat het mij meer doet, dan ik eigenlijk zou willen.
Aanvulling; ik heb dit wel eens voorzichtig laten blijken naar haar toe, maar dan voelt zij zich meestal persoonlijk aangevallen. Ze is niet de makkelijkste persoon, wanneer het aankomt op dergelijke dingen bespreken. Vaak ontaard dit dan in ruzie of het gesprek wordt gewoonweg afgekapt door haar.
muurbloempje1119 wijzigde dit bericht op 05-07-2025 15:51
6.99% gewijzigd
vrijdag 4 juli 2025 om 23:14
Oei, ik vind vooral het gebrek aan wederkerigheid pijnlijk.
Zoals je zegt, dat het contact vermindert is best normaal maar dit neigt een beetje naar wel nemen, maar niet geven.
Het is haar goed recht om het contact te (willen) minderen maar hulp vragen terwijl het contact zo minimaal is, vind ik dan niet echt passend. Dan bestaat je relatie meer uit haar uit de brand helpen dan echt in verbinding staan.
Het kan natuurlijk ook zo zijn dat het haar echt boven het hoofd groeit en dat ze daarom de scheefgroei niet ziet. Heb je dat idee?
Zoals je zegt, dat het contact vermindert is best normaal maar dit neigt een beetje naar wel nemen, maar niet geven.
Het is haar goed recht om het contact te (willen) minderen maar hulp vragen terwijl het contact zo minimaal is, vind ik dan niet echt passend. Dan bestaat je relatie meer uit haar uit de brand helpen dan echt in verbinding staan.
Het kan natuurlijk ook zo zijn dat het haar echt boven het hoofd groeit en dat ze daarom de scheefgroei niet ziet. Heb je dat idee?
vrijdag 4 juli 2025 om 23:21
Wat BGB zegt, heb je hier wel eens een gesprek over proberen te voeren? Op een rustig moment en aangegeven dat je graag eens wilt praten. Vertellen dat je haar mist. Dat jullie het in jouw beleving vroeger zo leuk hadden samen en dat je probeert te begrijpen hoe die enorme afstand is ontstaan. Want van veel samen doen en beste vriendinnen gevoel naar elkaar 2 x per jaar zien, is natuurlijk echt radicaal anders.
Ik snap je hoor, het zou mij ook verdriet doen als ik in jouw schoenen zou staan.
Ik snap je hoor, het zou mij ook verdriet doen als ik in jouw schoenen zou staan.
zaterdag 5 juli 2025 om 00:46
Ik vind je titel niet helemaal passend want naast dat jullie beste vriendinnen zijn, zijn jullie ook nog zussen.
Dat je als vriendinnen uit elkaar kan groeien snap ik. Ik heb dit met een aantal vriendinnen ook gehad. Daar zijn weer nieuwe vriendschappen voor in de plaats gekomen.
Maar zij was naast beste vriendin ook je zus. Dat je na een goede hechte band elkaar ineens alleen met verjaardagen en kerst ziet vind ik wel bijzonder. Is er ooit iets gebeurd tussen jullie? Heb je je gevoel al eens met haar besproken?
Dat je als vriendinnen uit elkaar kan groeien snap ik. Ik heb dit met een aantal vriendinnen ook gehad. Daar zijn weer nieuwe vriendschappen voor in de plaats gekomen.
Maar zij was naast beste vriendin ook je zus. Dat je na een goede hechte band elkaar ineens alleen met verjaardagen en kerst ziet vind ik wel bijzonder. Is er ooit iets gebeurd tussen jullie? Heb je je gevoel al eens met haar besproken?
zaterdag 5 juli 2025 om 08:03
Veel mensen gaan zo op in de drukte van het gezinsleven dat vriendschappen en zelfs familie steeds meer wordt vergeten. Hoe pijnlijk ook. Zoals iemand hierboven al schrijft: het gebrek aan wederkerigheid is erg pijnlijk en daar mag je echt wel iets van zeggen, zeker omdat jullie zussen zijn en jij wel haar kinderen meeneemt als het nodig is. Het enige wat je kunt doen is het gesprek aangaan.
zaterdag 5 juli 2025 om 08:16
Ach, dat lijkt me heel pijnlijk want jullie zien elkaar niet alleen heel weinig maar weten ook nog eens heel weinig meer van elkaar. Het lijkt erop dat afspreken een heel ding is voor haar, waarom bellen jullie nooit met elkaar? Want door te bellen kun je alsnog echt betrokken blijven in elkaars leven, kletsen over wat je meemaakt, waar je naar uitkijkt, waar je naar op vakantie gaat etc.
Ik zou daar veel eerder op insteken dan op dat gebrek aan wederkerigheid qua meenemen van kinderen. Jij vindt het leuk om te doen, zij vindt het schijnbaar met haar eigen twee kinderen al zwaar. Doe het omdat jij het wil doen, niet omdat je het terug verwacht. Je zou er voorzichtig een gesprek over aan kunnen gaan, maar is dat echt waar het je om gaat? Gaat het niet veel meer over het gebrek aan verbinding voor jou, over betrokkenheid bij elkaar? Want dan zou ik dus insteken op meer contact, telefonisch als dat dus wel lukt.
Ik zou daar veel eerder op insteken dan op dat gebrek aan wederkerigheid qua meenemen van kinderen. Jij vindt het leuk om te doen, zij vindt het schijnbaar met haar eigen twee kinderen al zwaar. Doe het omdat jij het wil doen, niet omdat je het terug verwacht. Je zou er voorzichtig een gesprek over aan kunnen gaan, maar is dat echt waar het je om gaat? Gaat het niet veel meer over het gebrek aan verbinding voor jou, over betrokkenheid bij elkaar? Want dan zou ik dus insteken op meer contact, telefonisch als dat dus wel lukt.
zaterdag 5 juli 2025 om 08:18
Ik herken het met m'n broer. Niet eens vanwege gezinnen, we wilden beide geen kinderen. Maar het contact is minimaal geworden. Ik heb weleens gezegd dat ik hem mis, en het initiatief komt altijd van mij. Ook knuffels als we elkaar wel zien zijn lauw geworden.
Hij zegt dat er niks is en ik gewoon z'n zusje ben waar hij van houdt. Maar ik ben duidelijk geen enkel prioriteit meer in z'n leven.
Ik vind het pijnlijk en verdrietig, maar het voelt als trekken aan een dood paard en daar heb ik het nu maar bij gelaten.
We zien elkaar op verjaardagen van ouders (die inmiddels in de 70 zijn, dus hoe lang duurt dat nog...)
En wellicht nog een extra keer per jaar op mijn initiatief. En dat is het helaas. We wonen ook niet bij elkaar in de buurt, 2uur rijden minstens.
Geen idee wat ik nog kan doen, mis ook de wederkerigheid. Als er iets speelt in mijn leven, is hij er ook totaal niet. Als er iets speelt in zijn leven ben ik er wel.
En dat blijf ik doen, hij is m'n familie. Ik weet dat er ander contact is geweest en hopelijk is dit een lange fase, die in de toekomst weer kan veranderen.
Hij zegt dat er niks is en ik gewoon z'n zusje ben waar hij van houdt. Maar ik ben duidelijk geen enkel prioriteit meer in z'n leven.
Ik vind het pijnlijk en verdrietig, maar het voelt als trekken aan een dood paard en daar heb ik het nu maar bij gelaten.
We zien elkaar op verjaardagen van ouders (die inmiddels in de 70 zijn, dus hoe lang duurt dat nog...)
En wellicht nog een extra keer per jaar op mijn initiatief. En dat is het helaas. We wonen ook niet bij elkaar in de buurt, 2uur rijden minstens.
Geen idee wat ik nog kan doen, mis ook de wederkerigheid. Als er iets speelt in mijn leven, is hij er ook totaal niet. Als er iets speelt in zijn leven ben ik er wel.
En dat blijf ik doen, hij is m'n familie. Ik weet dat er ander contact is geweest en hopelijk is dit een lange fase, die in de toekomst weer kan veranderen.
zaterdag 5 juli 2025 om 09:49
Ik heb net hetzelfde, ook met mijn broer. Ik vind het heel triest. In onze kindertijd hadden we een vrij goed, normaal broer-zuscontact, maar dat is door de jaren heen almaar meer verwaterd. Er is inmiddels een enorme afstand tussen ons. Hij weet niets meer van mijn leven en ik nauwelijks iets van het zijne. Ik stuur af en toe nog een berichtje, maar de reactie is minimaal. Amper een 'ja', 'ok', .... in die trand. Ik heb hem ook al gezegd dat ik hem mis, maar volgens hem is er niets aan de hand. We zien elkaar ook amper één of 2 keer per jaar. Ik vind het ontzettend jammer, ik mis hem, maar hij mij niet.Qiya schreef: ↑05-07-2025 08:18Ik herken het met m'n broer. Niet eens vanwege gezinnen, we wilden beide geen kinderen. Maar het contact is minimaal geworden. Ik heb weleens gezegd dat ik hem mis, en het initiatief komt altijd van mij. Ook knuffels als we elkaar wel zien zijn lauw geworden.
Hij zegt dat er niks is en ik gewoon z'n zusje ben waar hij van houdt. Maar ik ben duidelijk geen enkel prioriteit meer in z'n leven.
Ik vind het pijnlijk en verdrietig, maar het voelt als trekken aan een dood paard en daar heb ik het nu maar bij gelaten.
We zien elkaar op verjaardagen van ouders (die inmiddels in de 70 zijn, dus hoe lang duurt dat nog...)
En wellicht nog een extra keer per jaar op mijn initiatief. En dat is het helaas. We wonen ook niet bij elkaar in de buurt, 2uur rijden minstens.
Geen idee wat ik nog kan doen, mis ook de wederkerigheid. Als er iets speelt in mijn leven, is hij er ook totaal niet. Als er iets speelt in zijn leven ben ik er wel.
En dat blijf ik doen, hij is m'n familie. Ik weet dat er ander contact is geweest en hopelijk is dit een lange fase, die in de toekomst weer kan veranderen.
zaterdag 5 juli 2025 om 10:18
He Roxy en Qiya,
Grappig, ik heb dat ook met mijn broer. Als ik mezelf niet uitnodig zie ik mijn neefje en nichtje helemaal nooit, want zijn vrouw doet ook geen enkele moeite om ervoor te zorgen dat haar kinderen mij (hun tante) ook zien. Het afspreken komt altijd van mij af, maar ik wil mn neefje en nichtje gewoon zien opgroeien.
Maar veel mannen zijn over het algemeen slecht in het onderhouden van contact. Jammer is dat. Mijn vriend doet ook weinig moeite om zijn vrienden te zien, hij gooit het altijd op 'druk' en dat als ze elkaar 2 x per jaar zien is dat genoeg. Overigens ziet ie z'n broer ook nooit.
Grappig, ik heb dat ook met mijn broer. Als ik mezelf niet uitnodig zie ik mijn neefje en nichtje helemaal nooit, want zijn vrouw doet ook geen enkele moeite om ervoor te zorgen dat haar kinderen mij (hun tante) ook zien. Het afspreken komt altijd van mij af, maar ik wil mn neefje en nichtje gewoon zien opgroeien.
Maar veel mannen zijn over het algemeen slecht in het onderhouden van contact. Jammer is dat. Mijn vriend doet ook weinig moeite om zijn vrienden te zien, hij gooit het altijd op 'druk' en dat als ze elkaar 2 x per jaar zien is dat genoeg. Overigens ziet ie z'n broer ook nooit.
zaterdag 5 juli 2025 om 10:53
zaterdag 5 juli 2025 om 10:54
Roxy schreef: ↑05-07-2025 09:49Ik heb net hetzelfde, ook met mijn broer. Ik vind het heel triest. In onze kindertijd hadden we een vrij goed, normaal broer-zuscontact, maar dat is door de jaren heen almaar meer verwaterd. Er is inmiddels een enorme afstand tussen ons. Hij weet niets meer van mijn leven en ik nauwelijks iets van het zijne. Ik stuur af en toe nog een berichtje, maar de reactie is minimaal. Amper een 'ja', 'ok', .... in die trand. Ik heb hem ook al gezegd dat ik hem mis, maar volgens hem is er niets aan de hand. We zien elkaar ook amper één of 2 keer per jaar. Ik vind het ontzettend jammer, ik mis hem, maar hij mij niet.
zaterdag 5 juli 2025 om 11:59
Qiya schreef: ↑05-07-2025 10:53Goh ja daar zeg je wat, mijn vriend neemt ook weinig initiatief om zijn vrienden te zien/spreken. En mijn ex daarvoor ook. Bijzonder ja.
Sommige mannen hebben daar wellicht minder behoefte aan.
M'n broer ziet m'n moeder wel weer regelmatig, neemt hij vaak het initiatief toe. Dat dan wel.
En vaak zeggen ze dat als ze hun vrienden na een half jaar weer zien, dat het lijkt alsof ze elkaar gisteren nog hebben gezien. Mannen hebben er gewoon minder mee, zeker als ze een relatie hebben.
zaterdag 5 juli 2025 om 14:38
Ik herken het ook met mijn broer. Ik heb naast hem gestaan in zware tijden aan zijn kant en ik hecht ook waarde aan het contact. Sinds zijn leven weer op de rit is en hij een partner, kinderen en een groot sociaal netwerk heeft ben ik niet meer belangrijk en dat is best pijnlijk. Ik heb hem er wel op aangesproken en heb ook mijn teleurstelling rechtstreeks uitgesproken nadat ik door een zware tijd ging en hij niet eens belangstelling toonde. Hij was berouwvol, gaf mij gelijk en beloofde meer moeite te gaan doen voor ons contact. Helaas bleef het bij loze woorden. Ik zie hem enkel nog met kerst en de verjaardagen van onze ouders. Met verjaardagen in mijn gezin wordt er meestal (op het laatste moment) door hun afgezegd omdat ze al wat anders hebben of hij komt alleen want ze hebben al zo veel oppas nodig met hun sociale leven, dat ze dat deze keer maar niet doen. Ik blijf het pijnlijk vinden op social media te zien dat ze geen feestje missen en overal bij zijn maar voor mij en mijn gezin geen moeite doen.
Ik heb het maanden geleden nog een keer geprobeerd door voor te stellen een keer 1 op 1 een hapje samen te eten om bij te kletsen. Dan hoor ik: goed idee maar ik ben erg druk, ik kom snel met een datum....en sindsdien is het weer stil.
Ik merk dat ik richting de afsluitende fase ga. Ik heb ook geen zin meer om nog bij hen naar verjaardagen te gaan, het voelt als eenrichtingsverkeer. Kerst vieren vind ik ook een schijnheilige vertoning worden. We spreken elkaar het hele jaar niet en op die dag moet het dan zogenaamd gezellig zijn met je "naasten". Het is dat ik mijn ouders veel verdriet zou doen door daar de stekker uit te trekken dus ik blijf dat maar doen voor hun. Het is een pijnlijke constatering dat wanneer mijn ouders er ooit niet meer zullen zijn ik hem waarschijnlijk ook nooit meer zal zien.......
Ik heb het maanden geleden nog een keer geprobeerd door voor te stellen een keer 1 op 1 een hapje samen te eten om bij te kletsen. Dan hoor ik: goed idee maar ik ben erg druk, ik kom snel met een datum....en sindsdien is het weer stil.
Ik merk dat ik richting de afsluitende fase ga. Ik heb ook geen zin meer om nog bij hen naar verjaardagen te gaan, het voelt als eenrichtingsverkeer. Kerst vieren vind ik ook een schijnheilige vertoning worden. We spreken elkaar het hele jaar niet en op die dag moet het dan zogenaamd gezellig zijn met je "naasten". Het is dat ik mijn ouders veel verdriet zou doen door daar de stekker uit te trekken dus ik blijf dat maar doen voor hun. Het is een pijnlijke constatering dat wanneer mijn ouders er ooit niet meer zullen zijn ik hem waarschijnlijk ook nooit meer zal zien.......
zaterdag 5 juli 2025 om 15:51
Dit heb ik wel eens voorzichtig laten blijken, maar dan voelt zij zich meestal persoonlijk aangevallen. Ze is niet de makkelijkste persoon, wanneer het aankomt op dergelijke dingen bespreken. Vaak ontaard dit dan in ruzie of het gesprek wordt gewoonweg afgekapt door haar.
zaterdag 5 juli 2025 om 15:52
Het groeit haar idd wel boven het hoofd. Maar anderzijds heeft ze wel tijd om met haar eigen vriendinnen af te spreken. Het voelt meer alsof ik niet meer zo in haar leven pas?Vivalafete25 schreef: ↑04-07-2025 23:14Oei, ik vind vooral het gebrek aan wederkerigheid pijnlijk.
Zoals je zegt, dat het contact vermindert is best normaal maar dit neigt een beetje naar wel nemen, maar niet geven.
Het is haar goed recht om het contact te (willen) minderen maar hulp vragen terwijl het contact zo minimaal is, vind ik dan niet echt passend. Dan bestaat je relatie meer uit haar uit de brand helpen dan echt in verbinding staan.
Het kan natuurlijk ook zo zijn dat het haar echt boven het hoofd groeit en dat ze daarom de scheefgroei niet ziet. Heb je dat idee?
zaterdag 5 juli 2025 om 15:54
Nee, er is eigenlijk nooit echt iets gebeurd tussen ons. Haar man is nogal speciaal, maar ik doe altijd normaal tegen hem. Hij wilde bijvoorbeeld toen ze trouwden ook niemand van zijn of onze familie erbij hebben. Hij heeft ook niet veel contact met zijn familie en zij lijkt dat een beetje te hebben overgenomen? Althans, zo voelt het.Nanouk schreef: ↑05-07-2025 00:46Ik vind je titel niet helemaal passend want naast dat jullie beste vriendinnen zijn, zijn jullie ook nog zussen.
Dat je als vriendinnen uit elkaar kan groeien snap ik. Ik heb dit met een aantal vriendinnen ook gehad. Daar zijn weer nieuwe vriendschappen voor in de plaats gekomen.
Maar zij was naast beste vriendin ook je zus. Dat je na een goede hechte band elkaar ineens alleen met verjaardagen en kerst ziet vind ik wel bijzonder. Is er ooit iets gebeurd tussen jullie? Heb je je gevoel al eens met haar besproken?
Ik heb het mindere contact wel eens aangekaart, maar dat liep bijna uit op een ruzie vanuit haar kant. Helaas. Ze voelt zich denk ik persoonlijk aangevallen, wanneer ik erover begin.
zaterdag 5 juli 2025 om 15:55
Precies dit. Er wordt nooit opgenomen als ik bel. Ze hebben mij ook al vaker aan de deur laten staan, terwijl ze wel thuis waren.Cheshire-cat schreef: ↑05-07-2025 08:11Ja, ik herken het en vind het erg pijnlijk. Als ik bel wordt er 9 van de 10 keer niet opgenomen, op appjes wordt minimaal gereageerd.
zaterdag 5 juli 2025 om 15:58
Het is inderdaad erg pijnlijk en vooral omdat onze andere zus 10 jaar geleden overleden is. Ik had gedacht dat we daarom toch wel waarde zouden hechten aan elkaars contact zo nu en danCheshire-cat schreef: ↑05-07-2025 08:11Ja, ik herken het en vind het erg pijnlijk. Als ik bel wordt er 9 van de 10 keer niet opgenomen, op appjes wordt minimaal gereageerd.
zaterdag 5 juli 2025 om 16:01
Heel heftig, vooral omdat je hem hebt bijgestaan in een zeer moeilijk periode. Pijnlijk hoor! Ik herken het wel en ik vind het vooral nogal onbegrijpelijkwijnwijf schreef: ↑05-07-2025 14:38Ik herken het ook met mijn broer. Ik heb naast hem gestaan in zware tijden aan zijn kant en ik hecht ook waarde aan het contact. Sinds zijn leven weer op de rit is en hij een partner, kinderen en een groot sociaal netwerk heeft ben ik niet meer belangrijk en dat is best pijnlijk. Ik heb hem er wel op aangesproken en heb ook mijn teleurstelling rechtstreeks uitgesproken nadat ik door een zware tijd ging en hij niet eens belangstelling toonde. Hij was berouwvol, gaf mij gelijk en beloofde meer moeite te gaan doen voor ons contact. Helaas bleef het bij loze woorden. Ik zie hem enkel nog met kerst en de verjaardagen van onze ouders. Met verjaardagen in mijn gezin wordt er meestal (op het laatste moment) door hun afgezegd omdat ze al wat anders hebben of hij komt alleen want ze hebben al zo veel oppas nodig met hun sociale leven, dat ze dat deze keer maar niet doen. Ik blijf het pijnlijk vinden op social media te zien dat ze geen feestje missen en overal bij zijn maar voor mij en mijn gezin geen moeite doen.
Ik heb het maanden geleden nog een keer geprobeerd door voor te stellen een keer 1 op 1 een hapje samen te eten om bij te kletsen. Dan hoor ik: goed idee maar ik ben erg druk, ik kom snel met een datum....en sindsdien is het weer stil.
Ik merk dat ik richting de afsluitende fase ga. Ik heb ook geen zin meer om nog bij hen naar verjaardagen te gaan, het voelt als eenrichtingsverkeer. Kerst vieren vind ik ook een schijnheilige vertoning worden. We spreken elkaar het hele jaar niet en op die dag moet het dan zogenaamd gezellig zijn met je "naasten". Het is dat ik mijn ouders veel verdriet zou doen door daar de stekker uit te trekken dus ik blijf dat maar doen voor hun. Het is een pijnlijke constatering dat wanneer mijn ouders er ooit niet meer zullen zijn ik hem waarschijnlijk ook nooit meer zal zien.......
zaterdag 5 juli 2025 om 16:13
Ik herken het ook wel. Ik was altijd degene die zichzelf uitnodigde bij mijn zusje. Tot ik ook weer een relatie kreeg en daardoor drukkere weekenden en ik merkte dat ze mij nooit uitnodigde en dat ze ook nooit bij mij langskomen. Ik ging altijd op mijn eigen uitnodiging daarheen. Wel tegen andere klagen dat ze mijn vriend nooit zien maar een keer he ditishet25 en vriend komen jullie een keer langs zat er ook niet in.
Ik heb het ook aangekaart maar ook zij vorige zich aangevallen ik kreeg verwijten naar mijn hoofd en het contact werd nog minder. Nu laat ik het maar het is wat het is. Er is geen ruzie maar ook niet veel contact. Als het contact er is is het goed.
Ik heb het ook aangekaart maar ook zij vorige zich aangevallen ik kreeg verwijten naar mijn hoofd en het contact werd nog minder. Nu laat ik het maar het is wat het is. Er is geen ruzie maar ook niet veel contact. Als het contact er is is het goed.
Terug van weggeweest
zaterdag 5 juli 2025 om 16:20
NomenNescio schreef: ↑04-07-2025 23:21Wat BGB zegt, heb je hier wel eens een gesprek over proberen te voeren? Op een rustig moment en aangegeven dat je graag eens wilt praten. Vertellen dat je haar mist. Dat jullie het in jouw beleving vroeger zo leuk hadden samen en dat je probeert te begrijpen hoe die enorme afstand is ontstaan. Want van veel samen doen en beste vriendinnen gevoel naar elkaar 2 x per jaar zien, is natuurlijk echt radicaal anders.
Ik snap je hoor, het zou mij ook verdriet doen als ik in jouw schoenen zou staan.
Denk dat zo iemand dat toch verkeerd oppakt.
TO, je zegt dat ze een moeilijk persoon is, was dat ook al voor haar man er was?
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
