Relaties
alle pijlers
vervolg: mijn man is overspannen en nu...?
maandag 23 oktober 2023 om 10:57
relaties/mijn-man-is-overspannen-en-nu/ ... #p34720601
Bovenstaande was mijn vorige topic. Ondertussen zijn we al weer heel wat maanden verder.
Het gaat met ups en downs.
Een korte samenvatting: Hij is de hele zomer thuis geweest en na de zomer weer gaan werken. Een maand lang de halve uren en dat ging eigenlijk heel goed. Ze hadden goede afspraken gemaakt voor de tijd dat hij daar zou blijven werken en dat beviel eigenlijk goed.
Op dit moment zit hij weer thuis. Er gebeurde iets vanuit zijn collega's op het werk en ze wilden hem blijkbaar in kwaad daglicht brengen tov zijn baas. Er kwam een hoop gedoe (dronken collega's aan de telefoon, schelden, verwijten, boze voicemails). Hij voelde zich erg gekwetst en heeft zich wederom ziek gemeld. Ik stond daar volledig achter, met zulke mensen wil je niet werken. Komende week weer een gesprekje de arbo-arts en hij wil daar niet meer terug en ergens anders reïntegreren.
Maar dan nu?
Hij komt niet verder in het werkzoekproces, er zijn wel hoogtepunten en hij is met hele goede dingen bezig. Maar hij pakt niet door. Als hij ermee bezig is, kunnen we er goed over praten. Maar hij is ook bang voor nieuwe stappen.
Wij hebben nu herfstvakantie en dan is de planning weg. Hij reageert daar flink op: weer veel blijven zitten, weinig initiatief, veel telefoongebruik en veel negativiteit.
Hij heeft nog steeds begeleiding van een soort coach/psycholoog, maar ik vind ook niet echt dat hij daar verder mee komt. Er is niet echt een stijgende lijn. Die is er alleen als ik mij ermee ga bemoeien en dan komt hij wel tot dingen. Maar dat vind ik niet altijd prettig om te doen.
Ik zou graag zien dat hij een dagplanning/weekplanning maakt en meer gaat bewegen. Nu ben ik thuis en gaan we samen wandelen, dat doet hem heel erg goed. Maar als ik werk, doet hij dat bijvoorbeeld niet. Ik heb echt geen zin om constant te moederen en hem aan te sporen tot bewegen en een bepaalde dagplanning te hanteren. Dan krijgen we ruzie en het voelt ook niet goed.
Ik heb het idee dat we een beetje vastlopen en daar wordt ik heel nerveus van. Ik ben dus opnieuw opzoek naar adviezen vanuit partners van mensen met een burn-out en hoe je nou kan stimuleren zonder dat het een 4de kind wordt.
Hij zou wellicht baat hebben bij een psycholoog (GGZ) met ervaring rondom dit thema. Het wrange is dat ik zelf werk als kinder- en jeugdpsychologe en heel goed zie waar het mis gaat. Ik kan dat alleen niet veranderen omdat ik zijn partner ben, ik sta te dichtbij. Hij accepteert het ook niet en dan roept hij: Jij zal het wel weer weten zeker! Ik snap die ergernis heel erg goed en ik wil die rol ook niet op mij nemen. Maar ik wil wel dat er vooruitgang is en dat hij weer beter in zijn vel komt te zitten, zoals een maand terug.
Hij kreeg ook sertraline voorgeschreven van de huisarts. Daar ben ik nu niet zo'n voorstander van. Heeft iemand daar wel ervaring mee?
Bovenstaande was mijn vorige topic. Ondertussen zijn we al weer heel wat maanden verder.
Het gaat met ups en downs.
Een korte samenvatting: Hij is de hele zomer thuis geweest en na de zomer weer gaan werken. Een maand lang de halve uren en dat ging eigenlijk heel goed. Ze hadden goede afspraken gemaakt voor de tijd dat hij daar zou blijven werken en dat beviel eigenlijk goed.
Op dit moment zit hij weer thuis. Er gebeurde iets vanuit zijn collega's op het werk en ze wilden hem blijkbaar in kwaad daglicht brengen tov zijn baas. Er kwam een hoop gedoe (dronken collega's aan de telefoon, schelden, verwijten, boze voicemails). Hij voelde zich erg gekwetst en heeft zich wederom ziek gemeld. Ik stond daar volledig achter, met zulke mensen wil je niet werken. Komende week weer een gesprekje de arbo-arts en hij wil daar niet meer terug en ergens anders reïntegreren.
Maar dan nu?
Hij komt niet verder in het werkzoekproces, er zijn wel hoogtepunten en hij is met hele goede dingen bezig. Maar hij pakt niet door. Als hij ermee bezig is, kunnen we er goed over praten. Maar hij is ook bang voor nieuwe stappen.
Wij hebben nu herfstvakantie en dan is de planning weg. Hij reageert daar flink op: weer veel blijven zitten, weinig initiatief, veel telefoongebruik en veel negativiteit.
Hij heeft nog steeds begeleiding van een soort coach/psycholoog, maar ik vind ook niet echt dat hij daar verder mee komt. Er is niet echt een stijgende lijn. Die is er alleen als ik mij ermee ga bemoeien en dan komt hij wel tot dingen. Maar dat vind ik niet altijd prettig om te doen.
Ik zou graag zien dat hij een dagplanning/weekplanning maakt en meer gaat bewegen. Nu ben ik thuis en gaan we samen wandelen, dat doet hem heel erg goed. Maar als ik werk, doet hij dat bijvoorbeeld niet. Ik heb echt geen zin om constant te moederen en hem aan te sporen tot bewegen en een bepaalde dagplanning te hanteren. Dan krijgen we ruzie en het voelt ook niet goed.
Ik heb het idee dat we een beetje vastlopen en daar wordt ik heel nerveus van. Ik ben dus opnieuw opzoek naar adviezen vanuit partners van mensen met een burn-out en hoe je nou kan stimuleren zonder dat het een 4de kind wordt.
Hij zou wellicht baat hebben bij een psycholoog (GGZ) met ervaring rondom dit thema. Het wrange is dat ik zelf werk als kinder- en jeugdpsychologe en heel goed zie waar het mis gaat. Ik kan dat alleen niet veranderen omdat ik zijn partner ben, ik sta te dichtbij. Hij accepteert het ook niet en dan roept hij: Jij zal het wel weer weten zeker! Ik snap die ergernis heel erg goed en ik wil die rol ook niet op mij nemen. Maar ik wil wel dat er vooruitgang is en dat hij weer beter in zijn vel komt te zitten, zoals een maand terug.
Hij kreeg ook sertraline voorgeschreven van de huisarts. Daar ben ik nu niet zo'n voorstander van. Heeft iemand daar wel ervaring mee?
maandag 23 oktober 2023 om 11:01
Is het niet beter dat hij samen met zijn werkgever gaat kijken hoe ze op een goede manier uit elkaar kunnen gaan?
Want teruggaan heeft geen zin meer zo te lezen, volgens mij zijn het ook tokkies waar hij mee samen moet werken.
Misschien als die last van zijn schouders valt kan hij zich weer ontspannen en energie opdoen om wat anders te vinden.
Want teruggaan heeft geen zin meer zo te lezen, volgens mij zijn het ook tokkies waar hij mee samen moet werken.
Misschien als die last van zijn schouders valt kan hij zich weer ontspannen en energie opdoen om wat anders te vinden.
maandag 23 oktober 2023 om 11:07
zeker mee eens! Maar qua inkomen is dat natuurlijk wel een beetje spannend. Hij zal toch ook eerst iets anders moeten hebben. Hij geeft zelf aan geen last te hebben van deze situatie, maar ik vermoed anders. Hij is bij een advocaat geweest en die heeft hem wel van goed advies voorzien.Sjaantje37 schreef: ↑23-10-2023 11:01Is het niet beter dat hij samen met zijn werkgever gaat kijken hoe ze op een goede manier uit elkaar kunnen gaan?
Want teruggaan heeft geen zin meer zo te lezen, volgens mij zijn het ook tokkies waar hij mee samen moet werken.
Misschien als die last van zijn schouders valt kan hij zich weer ontspannen en energie opdoen om wat anders te vinden.
Tokkies: check!
maandag 23 oktober 2023 om 11:18
Ik haal even het stukje mbt herfstvakantie aan: veel blijven zitten, weinig initiatief, veel telefoongebruik en negativiteit. Dan ben je dus geen gelijkwaardige partners in het gezin deze vakantie, maar heb je een puber op de bank.
Wat voor ons werkte is erkennen dat bepaald gedrag nog bij ziek-zijn hoort. Als hij nog neit hersteld is, of het nog niet gelijkwaardig is thuis, dan is dat niet erg. Maar er hoort wel iets bij: afspraken bijvoorbeeld.
Net als bij griep kun je je ook bij pubergedrag (ziek zijn) terug trekken op je slaapkamer. Het wordt dan voor iedereen heel inzichtelijk dat hij er niet is.
En daarnaast kun je een afspraak maken dat zolang er nog sprake is van ziek zijn, hij ook werkt aan herstel. Dus naast coach, óók elke dag buiten wandelen of sporten.
Hem verder stimuleren zou ik laten, maar hem helpen herinneren dat hij zich aan afspraken te houden heeft wel. Uiteindelijk wil hij ook niet als kind behandeld worden en zal ook hij zien dat ie wel erg veel op die slaapkamer zit.
Het is begrijpelijk, het mag ook lang duren, maar het is niet ok als het hele gezin er onder blijft lijden.
Wat voor ons werkte is erkennen dat bepaald gedrag nog bij ziek-zijn hoort. Als hij nog neit hersteld is, of het nog niet gelijkwaardig is thuis, dan is dat niet erg. Maar er hoort wel iets bij: afspraken bijvoorbeeld.
Net als bij griep kun je je ook bij pubergedrag (ziek zijn) terug trekken op je slaapkamer. Het wordt dan voor iedereen heel inzichtelijk dat hij er niet is.
En daarnaast kun je een afspraak maken dat zolang er nog sprake is van ziek zijn, hij ook werkt aan herstel. Dus naast coach, óók elke dag buiten wandelen of sporten.
Hem verder stimuleren zou ik laten, maar hem helpen herinneren dat hij zich aan afspraken te houden heeft wel. Uiteindelijk wil hij ook niet als kind behandeld worden en zal ook hij zien dat ie wel erg veel op die slaapkamer zit.
Het is begrijpelijk, het mag ook lang duren, maar het is niet ok als het hele gezin er onder blijft lijden.
maandag 23 oktober 2023 om 11:26
Veel sterkte, dit is voor een partner ook heel moeilijk. Jij hebt momenteel je man niet meer. Moet veel alleen beslissen, veel zelf regelen. Zet jezelf op de tweede plaats. En ook al weet je vanuit je werkexpertise hoe de hazen waarschijnlijk gaan lopen, jij bent ook maar een mens. Dus vergeet jezelf niet. Zorg voor me-time zodat je je kunt opladen want dit is een heel zware tijd. 
Als je minder wil moeten, moet je minder willen.
maandag 23 oktober 2023 om 11:29
Ik zou, als ik het zo hoor, misschien wel voor die sertraline gaan. Dat werd mij bij burnout ook aangeraden, juist om een eerste duwtje in de goede richting te krijgen. En daarmee weer meer energie om de onderliggende problemen aan te pakken. Het klinkt alsof jouw man dat ook goed zou kunnen helpen.
Kunnen jullie samen om tafel voor een goed gesprek over hoe nu verder? Of is daarbij de verhouding ook al te scheef?
Ik denk inderdaad dat jij ver weg moet blijven van zijn hulpverlener zijn, zeker gezien je beroep. En dat hem achter de broek zitten inderdaad ook niet fijn is, als hij daar niet achter staat.
Maar je kunt wel afspraken met hem maken over wat hij wel fijn vindt, aan stimulans. Toen ik het mentaal zwaar had, vond ik het fijn dat mijn partner mij niet met smoesjes liet komen waarom ik niet een rondje kon gaan wandelen, en me niet toestond iedere avond kant en klaar maaltijden te eten. Dat hadden we ook besproken, dat dat onderwerpen waren waar hij best een beetje hard over mocht zijn. Maar hij mocht niet streng zijn op uitslapen en vroeg naar bed gaan, hadden we bijvoorbeeld afgesproken.
Is er een goed gesprek op die manier mogelijk met je man, liefst op een moment dat hij in een goede bui zit?
Kunnen jullie samen om tafel voor een goed gesprek over hoe nu verder? Of is daarbij de verhouding ook al te scheef?
Ik denk inderdaad dat jij ver weg moet blijven van zijn hulpverlener zijn, zeker gezien je beroep. En dat hem achter de broek zitten inderdaad ook niet fijn is, als hij daar niet achter staat.
Maar je kunt wel afspraken met hem maken over wat hij wel fijn vindt, aan stimulans. Toen ik het mentaal zwaar had, vond ik het fijn dat mijn partner mij niet met smoesjes liet komen waarom ik niet een rondje kon gaan wandelen, en me niet toestond iedere avond kant en klaar maaltijden te eten. Dat hadden we ook besproken, dat dat onderwerpen waren waar hij best een beetje hard over mocht zijn. Maar hij mocht niet streng zijn op uitslapen en vroeg naar bed gaan, hadden we bijvoorbeeld afgesproken.
Is er een goed gesprek op die manier mogelijk met je man, liefst op een moment dat hij in een goede bui zit?
maandag 23 oktober 2023 om 11:30
Het klinkt ook wel een beetje als jij hem als puber behandelt: dagplanning maken, jouw twijfels over sertraline. Ik snap dat je wat meer activiteit van je man verwacht, en das ook logisch want hij maakt deel uit van het gezin. Maar een dagplanning afdwingen vind ik echt ontzettend kinderachtig, kun je niet gewoon bij één taak ofzo beginnen?
maandag 23 oktober 2023 om 11:46
Ik dwing niks af, ik zou graag zien dat hij het zelf aanpakt. En inziet dat dit goed voor hem werkt nu.Mia schreef: ↑23-10-2023 11:30Het klinkt ook wel een beetje als jij hem als puber behandelt: dagplanning maken, jouw twijfels over sertraline. Ik snap dat je wat meer activiteit van je man verwacht, en das ook logisch want hij maakt deel uit van het gezin. Maar een dagplanning afdwingen vind ik echt ontzettend kinderachtig, kun je niet gewoon bij één taak ofzo beginnen?
Ik ben inderdaad niet voor antidepressiva zonder therapie.
maandag 23 oktober 2023 om 11:50
Daar twijfelt hij zelf ook over. Maar hij voelt zich niet goed. Het is wel gerelateerd aan werk en zo is het begonnen. Ik stond er ook niet van te kijken. Of het nou ass of een burn-out, hij zal zich zelf actie moeten ondernemen.
Hoe zijn jullie hierachter gekomen?
maandag 23 oktober 2023 om 11:50
Dank, hele goeie!Zoggellia schreef: ↑23-10-2023 11:18Ik haal even het stukje mbt herfstvakantie aan: veel blijven zitten, weinig initiatief, veel telefoongebruik en negativiteit. Dan ben je dus geen gelijkwaardige partners in het gezin deze vakantie, maar heb je een puber op de bank.
Wat voor ons werkte is erkennen dat bepaald gedrag nog bij ziek-zijn hoort. Als hij nog neit hersteld is, of het nog niet gelijkwaardig is thuis, dan is dat niet erg. Maar er hoort wel iets bij: afspraken bijvoorbeeld.
Net als bij griep kun je je ook bij pubergedrag (ziek zijn) terug trekken op je slaapkamer. Het wordt dan voor iedereen heel inzichtelijk dat hij er niet is.
En daarnaast kun je een afspraak maken dat zolang er nog sprake is van ziek zijn, hij ook werkt aan herstel. Dus naast coach, óók elke dag buiten wandelen of sporten.
Hem verder stimuleren zou ik laten, maar hem helpen herinneren dat hij zich aan afspraken te houden heeft wel. Uiteindelijk wil hij ook niet als kind behandeld worden en zal ook hij zien dat ie wel erg veel op die slaapkamer zit.
Het is begrijpelijk, het mag ook lang duren, maar het is niet ok als het hele gezin er onder blijft lijden.
Ik bedacht me net dat ik de kinderen wel even ergens heen kan brengen en met hem uit lunchen zou kunnen gaan. Even praten, zonder stoorzenders
maandag 23 oktober 2023 om 11:53
Sertraline heeft een goede naam. Klinkt of hij overweldigd is door de problemen en dat hij niet om kan gaan met de stress. Hij windt zich vermoedelijk steeds meer op en komt niet tot een goede aanpak. Hij verschilt ook van mening met jou dus dat is dan een stressfactor extra want bij problemen buiten de deur wil je wel vriendschap en warmte thuis ervaren om bij te kunnen tanken.
Ik zou hem laten maar wel strikt zijn aandeel in het werk thuis blijven eisen. Als je de sfeer niet meer kan hebben dan ga je zelf iets leuks doen.
Ik zou hem laten maar wel strikt zijn aandeel in het werk thuis blijven eisen. Als je de sfeer niet meer kan hebben dan ga je zelf iets leuks doen.
Dan moet het maar zoals het kan
maandag 23 oktober 2023 om 11:57
Oja, dat laatste begrijp ik. Bij mij werkte de therapie wel pas nadat ik met antidepressiva ben begonnen.Ouder1980-2de schreef: ↑23-10-2023 11:46Ik dwing niks af, ik zou graag zien dat hij het zelf aanpakt. En inziet dat dit goed voor hem werkt nu.
Ik ben inderdaad niet voor antidepressiva zonder therapie.
maandag 23 oktober 2023 om 12:09
maandag 23 oktober 2023 om 12:10
Bij mij ook. Ik heb een half jaar therapie gehad wat eigenlijk vrij weinig zin had. Pas toen er sertraline aan toegevoegd werd, werd het beter (sertraline alleen heb ik dus niet gehad, dus ik weet niet wat daarvan de effecten geweest waren).
maandag 23 oktober 2023 om 12:21
Ouder1980-2de schreef: ↑23-10-2023 11:50Daar twijfelt hij zelf ook over. Maar hij voelt zich niet goed. Het is wel gerelateerd aan werk en zo is het begonnen. Ik stond er ook niet van te kijken. Of het nou ass of een burn-out, hij zal zich zelf actie moeten ondernemen.
Hoe zijn jullie hierachter gekomen?
Dat zie je vaak bij ASS bij volwassenen, dat de problemen zich uiten op het werk. Het kan natuurlijk aan de collega's liggen, maar het kan ook zijn dat het probleem bij hem ligt. Ik ken wel een paar mensen met ASS die altijd tegen problemen aanlopen op het werk. Ze houden het nooit lang vol.
maandag 23 oktober 2023 om 12:35
maandag 23 oktober 2023 om 13:10
Eens. TO, jij weet het allemaal heel goed en weet ook heel goed wat hij zou moeten doen. Maar je weet ook dat het zo niet werkt, toch blijf je nog te veel op de hulpverlenersstoel zitten. Heel moeilijk, want jij wil ook dat het weer 'normaal' wordt en hij weer 'normaal' gaat doen. Maar dit helpt helaas niet.
maandag 23 oktober 2023 om 13:51
Ja, zo lees ik het ook. Het klinkt nogal betuttelend en dat werkt bij mij bijvoorbeeld averechts.
Ik benijd je niet hoor! Hier ben ik degene met psychische klachten en ik heb het moeilijk maar ik zie ook hoe rot en vermoeiend en frustreren het voor mijn man is. Hij heeft soms de neiging om als mijn therapeut te helpen maar ik vind dat vreselijk. Ik wil dat hij me als zijn vrouw behandelt en niet als een patiënt. Het doet ook mijn zelfvertrouwen en de balans in ons huwelijk geen goed. Ziet jouw man dat ook?
maandag 23 oktober 2023 om 14:50
Het is een heel verhaal. Maar in kort, zijn job coach gaf dit aan. Van hé laat je eens testen.. want zijn het wel angst en paniek aanvallen.Ouder1980-2de schreef: ↑23-10-2023 11:50Daar twijfelt hij zelf ook over. Maar hij voelt zich niet goed. Het is wel gerelateerd aan werk en zo is het begonnen. Ik stond er ook niet van te kijken. Of het nou ass of een burn-out, hij zal zich zelf actie moeten ondernemen.
Hoe zijn jullie hierachter gekomen?
Die herkende de klachten van haar familie lid, en toen begon het balletje te rollen.
maandag 23 oktober 2023 om 16:12
Je wilt dat er vooruitgang is maar dat kan je niet afdwingen, en je kan hem ook niet voor uit trekken wat dit betreft. Voor de een is het een toestand die een half jaar duurt, voor de ander twee jaar of langer dan dat.
En het klinkt heel hard maar wat ik om me heen zie en zelf ook heb ervaren is dat iemand het zelf gewoon zat moet zijn of een externe noodzaak zich aandient en er dan een kracht vrijkomt waarbij iemand zich zelf uit de situatie weet te trekken. En dat is zwaar, maar het werd makkelijker met de tijd, en ik voelde me steeds weer sterker worden zowel fysiek als mentaal.
Wat mij hielp is mijn jonge dochter, ik wilde niet dat ze zou terug kijken op een jeugd waar haar moeder zo weinig kon ondernemen met haar die jaren krijg je niet terug. Wat ik zelf heel fijn vond is dat ik des tijds een vriend had die me gewoon ergens mee naar toe nam (als ik dochter niet had) voor ontspanning. Dit werd niet geplanned. Hij vroeg gewoon hoe voel je je vandaag? Zullen we naar ….. gaan? En hij regelde dat gewoon. Het was ontspanning en afleiding wat me niet zoveel kostte omdat ik niks hoefde te plannen/bedenken/regelen.
En het klinkt heel hard maar wat ik om me heen zie en zelf ook heb ervaren is dat iemand het zelf gewoon zat moet zijn of een externe noodzaak zich aandient en er dan een kracht vrijkomt waarbij iemand zich zelf uit de situatie weet te trekken. En dat is zwaar, maar het werd makkelijker met de tijd, en ik voelde me steeds weer sterker worden zowel fysiek als mentaal.
Wat mij hielp is mijn jonge dochter, ik wilde niet dat ze zou terug kijken op een jeugd waar haar moeder zo weinig kon ondernemen met haar die jaren krijg je niet terug. Wat ik zelf heel fijn vond is dat ik des tijds een vriend had die me gewoon ergens mee naar toe nam (als ik dochter niet had) voor ontspanning. Dit werd niet geplanned. Hij vroeg gewoon hoe voel je je vandaag? Zullen we naar ….. gaan? En hij regelde dat gewoon. Het was ontspanning en afleiding wat me niet zoveel kostte omdat ik niks hoefde te plannen/bedenken/regelen.
maandag 23 oktober 2023 om 20:12
Ah oke. Ik denk niet dat we al zo ver zijn, als het dat al is.
Vooralsnog zitten we er nog teveel middenin om echt te kunnen differentiëren, denk ik.
maandag 23 oktober 2023 om 20:25
We hebben wel een plan morgen. Ik heb ook een uitlaadklep nodig en naast vriendinnen, vind ik het viva forum toch ook altijd heel prettig.
De kinderen gaan morgen naar een oppas en wij gaan samen aan zijn sollicitatiebrief werken. We zijn op pad geweest vanmiddag en ik heb duidelijk aangeven waar ik afspraken over wil. Hij begint dan vaak wat te mokken, maar uiteindelijk landt het wel.
We komen er wel, maar soms is het zo verrekte lastig.
Ik wil echt niet betuttelend overkomen. Ik probeer daar echt aan te werken. Het is een flinke klus.
De kinderen gaan morgen naar een oppas en wij gaan samen aan zijn sollicitatiebrief werken. We zijn op pad geweest vanmiddag en ik heb duidelijk aangeven waar ik afspraken over wil. Hij begint dan vaak wat te mokken, maar uiteindelijk landt het wel.
We komen er wel, maar soms is het zo verrekte lastig.
Ik wil echt niet betuttelend overkomen. Ik probeer daar echt aan te werken. Het is een flinke klus.
dinsdag 24 oktober 2023 om 10:20
Nee daarom je weet het ook niet.Ouder1980-2de schreef: ↑23-10-2023 20:12Ah oke. Ik denk niet dat we al zo ver zijn, als het dat al is.
Vooralsnog zitten we er nog teveel middenin om echt te kunnen differentiëren, denk ik.
Wij hebben er ook jaren over gedaan.
En toen we de diagnose ass hadden, waren we er nog niet.
Sterkte met alles
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
