Vriendin en haar moeder...

Ik zit met iets in mijn maag waarvan ik niet goed weet of ik het bespreekbaar moet en kan maken.
Ik heb een goede vriendin, we kennen elkaar al sinds onze schooltijd dus ongeveer 20 jaar. We zijn midden dertigers. Zij heeft een vrij lastige jeugd/leven gehad en woont o.a. daardoor nog thuis bij haar moeder. Dit is ook deels cultureel/religieus, als vrouw ga je alleen het huis uit bij trouwen. Dit aspect speelt overigens niet meer, het contact met haar vader (de "baas" in huis) is verbroken en zelf gelooft ze al lang niet meer. Neemt niet weg dat hier wel wat diepe wonden door zijn geslagen.

Hetgeen waar ik nu vaker tegenaan loop, is dat ze erg vaak haar moeder mee op sleeptouw neemt bij afspraken met haar vriendinnen (ook mij dus), of dat ze er niet bij stilstaat dat mensen het wellicht een beetje ongemakkelijk vinden om bij haar en haar moeder thuis te gaan zitten. Ik vind het geen probleem om zo nu en dan ff een bakje koffie daar met zijn 3en te drinken, maar ik kom daar voor mijn vriendin, niet haar moeder. De gesprekken zijn toch anders met iemand "erbij" die niet op het gezamenlijke level zit en je voelt je minder vrij en op je gemak.

Ook vindt ze het vervelend om naar vriendinnen toe te gaan omdat ze geen rijbewijs heeft, en dus langer moet reizen dan de mensen met een auto. Ik vind het geen punt om vaker naar haar te komen, mijn reistijd is tenslotte korter, maar het moet niet zo zijn dat ik de enige ben die reist. Mijn auto rijdt ook niet op water. Maar ja dit betekent wel dat je de druk voelt om vaker daarheen te gaan terwijl je dat al niet heel prettig vindt.

Ik weet dat ze het momenteel vrij moeilijk heeft, vrij veel jeugdtrauma komt er nu uit en is ze mee aan de slag middels therapie maar het is gewoon een lastige tijd. We praten daar ook veel over en dat vind ze fijn merk ik. En dat ze wellicht meer naar haar moeder trekt uit een soort veiligheid kan ik me ook voorstellen, maar ja nogmaals ik ben bevriend met haar, niet haar moeder. Neem aan dat ze het ook gek zou vinden als ik mijn moeder mee zou brengen naar een terras afspraak, want ja, wat moet die daarbij?

Nu nodigde ze me uit voor de film, die gaat ze met haar moeder kijken maar "ik mag gerust mee". Ik wil dus eigenlijk zeggen dat ik daar weinig trek in heb en uitleggen dat ik het sowieso niet fijn vindt als ze haar moeder overal bij betrekt en constant meeneemt. Alleen ja, moet ik dat wel zeggen? Is dit erg egoistisch van me?

NomenNesci0 schreef: ↑

06-07-2024 19:01

Ik snap dat je het woord egoisme uit de hoed tovert, want dat is ook het gevoel dat ik krijg uit jouw teksten. En ja, egoisme komt ook vaak voort uit jeugdtrauma. Dus een beetje begrip voor een bepaalde periode wil ik best hebben. Maar als iets meer een excuus voor permanent slachtofferschap is, dan laat maar.

En dan is het altijd aan de andere kant (jij) die kan en mag bepalen of dat stukje egoisme door de vingers gezien kan worden. Soms heb je meer of minder ruimte voor een ander z'n egoisme. Maar mensen die ik langdurig egoistisch vind, daarvan merk ik toch dat ik deze mensen langzaam maar zeker ontkoppel uit mijn leven. Ik heb daar gewoon geen zin meer in. Als ik vriendschappen heb met mensen dan wil ik dat dit op gelijkwaardige wijze is of anders verkas je naar mijn 'gezellig om elkaar te zien, maar doe er niet superveel moeite voor, dus het moet me net zo uitkomen'.

Zo zijn er al vele mensen uit mijn leven verdwenen. Enerzijds helaas, want ik ben een trouw persoon. Maar heb er gewoon echt geen trek meer in. Heb meer plezier in vluchtigere contacten met 'goede buren' dan met aan me trekkende ongelijke 'vriendschappen'.
Ik lees dat je in de fase van oordelen zit en daar zou ik naar luisteren. Goed bepalen wat je er zelf uit wilt halen, los van wat zij wil. Het hóeft niet erg te zijn als jij meer geeft, maar dan moet het ook écht uit jezelf komen, omdat het je op geen enkele wijze dwars zit. En dan zit je meestal zelf ook wat ruimer in wat je te geven hebt. En dan neem je voor lief dat je andersom niet hetzelfde terugkrijgt. Als je andere mensen in je netwerk hebt waar je op terug kunt vallen, hóeft 1 zo'n meelifter niet zo'n probleem te zijn.

Dat is het dus. Ik heb pas moeite met de grootste gever te zijn als dat telkens afgedwongen wordt. Dat hoort uit mezelf te komen en niet door een ander opgelegd omdat diegene, even rigoreus gezegd, niets wil.
Ze flikt het nu bijv voor de tweede keer om gezamenlijke vakantieplannen compleet te negeren en met iemand anders uit te voeren. Een eerste keer kan ik laten gaan, bij een tweede keer word ik geirriteerd en gaat het meetellen.
De eerste keer zouden we samen naar een plaats gaan waar exposities te bezoeken zijn waar we allebei fan van zijn. Goed, niets concreets en niets geboekt maar een plan is een plan. Een paar maanden later bestaat dat plan ineens niet meer en gaat ze vrolijk met haar moeder. Ik mag mee als ik wil natuurlijk. Uh nou ga maar lekker samen, hoor. Toen stelde ze voor om door te sparen om vergelijkbare dingen te bezoeken maar dan groter (wel verder weg). Heb nog expliciet gezegd dat dat een deal is.
Vertelt ze laatst dat ze komend jaar al een maand naar dat land gaat. Huh, wij zouden volgend jaar daar al heen gaan toch? Ja, maar, die andere plannen stonden al heeeel lang, hoor!

Hoe meer ik erover nadenk, hoe meer dingen me storen. Ik ga hier denk ik wel een keer wat over zeggen, want dat is het me wel waard. Afhankelijk van de respons zullen we zien of ze een vriendin blijft.

Surebaby schreef: ↑

06-07-2024 20:59

Ik vind dat ook zo lastig.
Van die mensen die heel duidelijk maken dat je het niet waard bent in hun kostbare kind/hond vrije tijd af te spreken.

ChunMee schreef: ↑

06-07-2024 21:03

Nou, dat inderdaad, het mag allemaal geen tijd kosten, geen reistijd, geen langdurige bezoekjes inclusief samen eten.

Precies, dit dus. Geen fijn gevoel.