Relaties
alle pijlers
Vriendin kiest o.a. voor God. Wat nu?
zondag 11 december 2022 om 20:46
Hallo allemaal,
Ik zit met een lastige situatie en zou wel wat advies kunnen gebruiken.
Mijn(34m) nu ex vriendin(27f) is onlangs bij mij weg gegaan na 7 jaar bij elkaar te zijn geweest. Ik heb hier erg veel moeite mee. Het was mijn eerste liefde.
De situatie is alleen wat complex. We woonden samen en waren blij met elkaar. We konden van elkaar genieten en het heel fijn hebben. Er waren wel wat problemen.
Eén van de dingen waardoor zij veel stress had en zich naar/verdrietig voelde was omdat ik geen betaalde baan heb. Ze vond het moeilijk om toekomstperspectief te zien en dat begreep ik. Ik ben daar wel al een lange tijd mee aan de slag maar vanwege psychische problemen is het een grote drempel voor mij geweest.
Zij had in eerste instantie ook geen baan vanwege psychische problemen maar na 4 jaar met mij te zijn geweest startte ze een opleiding en kreeg ze uiteindelijk werk. Twee dagen in de week. Dit vond ik echt heel knap en ze deed t ook heel goed. Ze was er ook blij mee. Ik deed wel vrijwilligerswerk en natuurlijk mijn taken in het huis. Ondertussen probeerde ik ook verder te komen in het vinden van een baan. Ondanks dat we af en toe wel eens een ruzie hadden en dus ook soms over het feit dat ik geen werk had konden we het heel fijn hebben en zeiden we regelmatig dat we blij met elkaar waren.
Mijn ex komt uit een gelovig gezin en is daar zelf ook mee opgegroeid. Zondag naar de kerk en een rok aan en hoedje op. Redelijk streng. Ze kon toen we elkaar leerden kennen ook niet met mij afspreken om dat God op één stond en dat zou voor mij dan ook zo moeten zijn. Maar omdat ik niet geloof kon ze dus niet met mij zijn.
Dit veranderde eigenlijk vrij snel omdat ze behoorlijk gek op me werd en dat strenge geloof ook eigenlijk niks vond. Zodoende kwamen we bij elkaar en gingen we na 6 maanden samenwonen. Over geloof werd niet meer gesproken. Dit ging eigenlijk hartstikke goed totdat ze steeds meer stress kreeg om toekomstperspectief en omdat haar familie ver weg woonde(we gingen wel soms op bezoek en ze kwamen ook naar ons toe). Ze had ook verdrietige periodes waarin ze zich eenzaam voelde. Ik moet eerlijk zeggen dat ik daarin er niet altijd goed voor haar was. Soms lukte dat me niet maar ik probeerde het wel altijd.
Maar ondanks dat waren we wel echt gek op elkaar. Samen op vakantie was altijd heerlijk en gewoon dagjes weg vonden we heel fijn samen. De laatste 2 jaar was mijn ex erg zoekende. Ze ging verschillende dingen proberen. Yoga. Met professionals praten en ook alternatieve geneeskunde maakte ze gebruik van. Ik had het idee dat ze ergens graag bij wilde horen. De liefde voor elkaar werd er overigens niet minder om.
De afgelopen paar maanden vertelde ze me dat ze weer naar de kerk wilde en ging. Ik schrok hier in eerste instantie een beetje van. Ik ben altijd kritisch geweest op de kerk en het geloof en dat wist ze. Het hele indoctrineren en beïnvloeding. Maar ik hield haar niet tegen. Ik zei dat als ze zich daar fijn bij voelt dat ze dat moest doen.
Niet wetende dat dat het begin van het einde zou zijn want hier begint een bizar stuk. Ze ging blijkbaar naar een nogal moderne kerk waar worship met zang en dans erg belangrijk is. God staat op één, halleluja. Als je daar heen gaat word je ook gevraagd of je er voor het eerst bent. Je krijgt een tasje en ze vragen je om als de dienst over is even te blijven zitten want ze willen even met je 'kletsen'. Ze is daar heen gegaan en ontvangen in een warm bad. Ze heeft haar verhaal daar gedaan terwijl ze verdrietig en kwetsbaar was en ze kreeg eigenlijk vrijwel meteen een plekje aangeboden waar ze mocht wonen als dat nodig was. Het voelt alsof ze haar binnen hebben gehaald toen ze op haar meest kwetsbaar was.
Ondertussen heeft ze 'ervaringen' van God gekregen. Ze heeft met mensen gebeden en die kregen van God door dat haar omgeving gaat veranderen. En in die nieuwe omgeving was veel wit met bruin. En blijkbaar is dat huisje waar ze nu in zit wit met bruine deuren. Volgens haar en die mensen daar heeft God een plan voor haar op die plek en met die kerk en moet ze daar herstellen van haar psychische problemen en overspannenheid en om daar te kunnen herstellen moet ze los van mij komen. Ze zegt zelf dat het een hele moeilijke beslissing voor haar is geweest en dat het niet om houden van gaat.
Ik vind het allemaal moeilijk te begrijpen. Het is absoluut geen domme meid. We houden nog van elkaar maar ze is ervan overtuigd dat ze het op deze manier moet doen. Mij en haar oude leven achterlaten en een nieuwe leven met Jezus hebben. Het voelt alsof ze ze van mij hebben afgepakt. Met mooie praatjes en geloof iemand beïnvloeden die op z'n meest kwetsbaar is vind ik misselijkmakend. Het voelt alsof het een soort sekte is. Maar het is haar keuze geweest uiteindelijk. Ik geef natuurlijk nog om haar dus ik heb ook sterk het gevoel dat ik er iets aan moet doen omdat ze het zelf niet ziet. Ik wil ook niet zeggen dat het alleen maar de kerk is waarom ze weg is want ik snap haar zorgen om een toekomstperspectief maar dat is echt wel te fixen.
Voordat ze weg ging hadden we ook nog allerlei plannen waaruit bleek dat ze niet van plan was weg te gaan en was het ook echt fijn samen. Dat maakt het extra onwerkelijk allemaal.
Wat is nou het beste wat ik kan doen? Ik kan niet tegen God opboksen denk ik? Ze houd nu meer van God zo lijkt het. Maar ik hou meer van haar dan God ooit zou kunnen doen.
Ik zit met een lastige situatie en zou wel wat advies kunnen gebruiken.
Mijn(34m) nu ex vriendin(27f) is onlangs bij mij weg gegaan na 7 jaar bij elkaar te zijn geweest. Ik heb hier erg veel moeite mee. Het was mijn eerste liefde.
De situatie is alleen wat complex. We woonden samen en waren blij met elkaar. We konden van elkaar genieten en het heel fijn hebben. Er waren wel wat problemen.
Eén van de dingen waardoor zij veel stress had en zich naar/verdrietig voelde was omdat ik geen betaalde baan heb. Ze vond het moeilijk om toekomstperspectief te zien en dat begreep ik. Ik ben daar wel al een lange tijd mee aan de slag maar vanwege psychische problemen is het een grote drempel voor mij geweest.
Zij had in eerste instantie ook geen baan vanwege psychische problemen maar na 4 jaar met mij te zijn geweest startte ze een opleiding en kreeg ze uiteindelijk werk. Twee dagen in de week. Dit vond ik echt heel knap en ze deed t ook heel goed. Ze was er ook blij mee. Ik deed wel vrijwilligerswerk en natuurlijk mijn taken in het huis. Ondertussen probeerde ik ook verder te komen in het vinden van een baan. Ondanks dat we af en toe wel eens een ruzie hadden en dus ook soms over het feit dat ik geen werk had konden we het heel fijn hebben en zeiden we regelmatig dat we blij met elkaar waren.
Mijn ex komt uit een gelovig gezin en is daar zelf ook mee opgegroeid. Zondag naar de kerk en een rok aan en hoedje op. Redelijk streng. Ze kon toen we elkaar leerden kennen ook niet met mij afspreken om dat God op één stond en dat zou voor mij dan ook zo moeten zijn. Maar omdat ik niet geloof kon ze dus niet met mij zijn.
Dit veranderde eigenlijk vrij snel omdat ze behoorlijk gek op me werd en dat strenge geloof ook eigenlijk niks vond. Zodoende kwamen we bij elkaar en gingen we na 6 maanden samenwonen. Over geloof werd niet meer gesproken. Dit ging eigenlijk hartstikke goed totdat ze steeds meer stress kreeg om toekomstperspectief en omdat haar familie ver weg woonde(we gingen wel soms op bezoek en ze kwamen ook naar ons toe). Ze had ook verdrietige periodes waarin ze zich eenzaam voelde. Ik moet eerlijk zeggen dat ik daarin er niet altijd goed voor haar was. Soms lukte dat me niet maar ik probeerde het wel altijd.
Maar ondanks dat waren we wel echt gek op elkaar. Samen op vakantie was altijd heerlijk en gewoon dagjes weg vonden we heel fijn samen. De laatste 2 jaar was mijn ex erg zoekende. Ze ging verschillende dingen proberen. Yoga. Met professionals praten en ook alternatieve geneeskunde maakte ze gebruik van. Ik had het idee dat ze ergens graag bij wilde horen. De liefde voor elkaar werd er overigens niet minder om.
De afgelopen paar maanden vertelde ze me dat ze weer naar de kerk wilde en ging. Ik schrok hier in eerste instantie een beetje van. Ik ben altijd kritisch geweest op de kerk en het geloof en dat wist ze. Het hele indoctrineren en beïnvloeding. Maar ik hield haar niet tegen. Ik zei dat als ze zich daar fijn bij voelt dat ze dat moest doen.
Niet wetende dat dat het begin van het einde zou zijn want hier begint een bizar stuk. Ze ging blijkbaar naar een nogal moderne kerk waar worship met zang en dans erg belangrijk is. God staat op één, halleluja. Als je daar heen gaat word je ook gevraagd of je er voor het eerst bent. Je krijgt een tasje en ze vragen je om als de dienst over is even te blijven zitten want ze willen even met je 'kletsen'. Ze is daar heen gegaan en ontvangen in een warm bad. Ze heeft haar verhaal daar gedaan terwijl ze verdrietig en kwetsbaar was en ze kreeg eigenlijk vrijwel meteen een plekje aangeboden waar ze mocht wonen als dat nodig was. Het voelt alsof ze haar binnen hebben gehaald toen ze op haar meest kwetsbaar was.
Ondertussen heeft ze 'ervaringen' van God gekregen. Ze heeft met mensen gebeden en die kregen van God door dat haar omgeving gaat veranderen. En in die nieuwe omgeving was veel wit met bruin. En blijkbaar is dat huisje waar ze nu in zit wit met bruine deuren. Volgens haar en die mensen daar heeft God een plan voor haar op die plek en met die kerk en moet ze daar herstellen van haar psychische problemen en overspannenheid en om daar te kunnen herstellen moet ze los van mij komen. Ze zegt zelf dat het een hele moeilijke beslissing voor haar is geweest en dat het niet om houden van gaat.
Ik vind het allemaal moeilijk te begrijpen. Het is absoluut geen domme meid. We houden nog van elkaar maar ze is ervan overtuigd dat ze het op deze manier moet doen. Mij en haar oude leven achterlaten en een nieuwe leven met Jezus hebben. Het voelt alsof ze ze van mij hebben afgepakt. Met mooie praatjes en geloof iemand beïnvloeden die op z'n meest kwetsbaar is vind ik misselijkmakend. Het voelt alsof het een soort sekte is. Maar het is haar keuze geweest uiteindelijk. Ik geef natuurlijk nog om haar dus ik heb ook sterk het gevoel dat ik er iets aan moet doen omdat ze het zelf niet ziet. Ik wil ook niet zeggen dat het alleen maar de kerk is waarom ze weg is want ik snap haar zorgen om een toekomstperspectief maar dat is echt wel te fixen.
Voordat ze weg ging hadden we ook nog allerlei plannen waaruit bleek dat ze niet van plan was weg te gaan en was het ook echt fijn samen. Dat maakt het extra onwerkelijk allemaal.
Wat is nou het beste wat ik kan doen? Ik kan niet tegen God opboksen denk ik? Ze houd nu meer van God zo lijkt het. Maar ik hou meer van haar dan God ooit zou kunnen doen.
maandag 12 december 2022 om 10:27
maandag 12 december 2022 om 11:05
Wat mij opvalt is dat je, nu ze weg is, heel makkelijk over het toekomstperspectief doet. Zo te lezen was dit al langer een grote zorg voor haar (ze was er verdrietig over en het leverde haar veel stress op, wat ik snap), dus ik kan me voorstellen dat ze er na 7 jaar geen vertrouwen meer in heeft dat dit' echt wel te fixen is'. Dat geloofding klinkt creepy en ik kan me voorstellen dat je je daar zorgen over maakt, maar daar kan jij nu niet zo veel aan doen. Het enige wat je kan doen is zorgen dat je zelf psychisch op orde komt.
maandag 12 december 2022 om 11:14
Blijkbaar haalde jouw ex vriendin toch heel veel uit het geloof om haar leven te leiden, waarschijnlijk meer dan dat zij dacht. Ze probeerde dat die laatste 2 jaar te vervangen/op te vullen met iets anders. Alleen bleek haar geloof dus datgene te zijn waar zij bij wilde horen.De laatste 2 jaar was mijn ex erg zoekende. Ze ging verschillende dingen proberen. Yoga. Met professionals praten en ook alternatieve geneeskunde maakte ze gebruik van. Ik had het idee dat ze ergens graag bij wilde horen.
Tuurlijk kun je met haar praten, maar ben je dan ook niet net zo goed jouw mening over het geloof op haar aan het projecteren? Het is namelijk wel duidelijk hoe jij over het geloof denkt en dat ze nu dom bezig is.
"I love not Man the less, but Nature more..."
maandag 12 december 2022 om 11:17
Dit. Het klinkt hard, maar ik begrijp best dat het moeilijk is om toekomstperspectief te zien met iemand die dus al minimaal zeven jaar thuis zit vanwege psychische problemen. Ik vind het rot om dat te zeggen, want jij bent, net zo goed als zij, ook kwetsbaar, en ik wil je niet schoppen nu je al op de grond ligt. Maar ik begrijp dat wel. Waar kijken jullie als stel naar uit? Jij geen baan, al jaren niet, wel psychische problemen, zij ook psychische problemen en nu een baan voor twee dagen per week. Als je in een fase van diepe verliefdheid zit is daar wel overheen te kijken, maar daarna wordt het toch wel een bittere realiteit.Discobar schreef: ↑12-12-2022 11:05Wat mij opvalt is dat je, nu ze weg is, heel makkelijk over het toekomstperspectief doet. Zo te lezen was dit al langer een grote zorg voor haar (ze was er verdrietig over en het leverde haar veel stress op, wat ik snap), dus ik kan me voorstellen dat ze er na 7 jaar geen vertrouwen meer in heeft dat dit' echt wel te fixen is'. Dat geloofding klinkt creepy en ik kan me voorstellen dat je je daar zorgen over maakt, maar daar kan jij nu niet zo veel aan doen. Het enige wat je kan doen is zorgen dat je zelf psychisch op orde komt.
Haar geloof zit diep in haar, in haar familie, haar afkomst, haar opvoeding. Dat kun je de rug toe keren, maar dat is niet makkelijk en dat wil ze blijkbaar ook niet.
Dan is er nog maar één conclusie: jullie passen niet meer bij elkaar.
maandag 12 december 2022 om 11:36
Als je het moeilijk hebt en je zoekt een aanpak van je problemen dan kan dat best goed helpen. Later blijf je óf bij de heer, óf je wordt helemaal zen en evenwichtig of je stort je op iets anders. Dus het kan helpen bij crises.
Een stuk beter dan je werkgever te lijf gaan, aan de alcohol gaan of je bij een sekte aansluiten.
Een stuk beter dan je werkgever te lijf gaan, aan de alcohol gaan of je bij een sekte aansluiten.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
maandag 12 december 2022 om 12:15
Wat jullie relatie betreft, ik vrees dat je daar eigenlijk niets aan kan doen. Zij heeft besloten een andere richting op te gaan. En je kunt er van alles van vinden, maar ze is een volwassen vrouw.
Zoals Lila-Linda hierboven zegt: je zult haar los moeten laten.
En een focus in je eigen leven moeten vinden. Ik sprak dit weekend toevallig een vriend die net uit een scheiding kwam. Geen nare vechtscheiding, maar na 15 jaar huwelijk was de prik simpelweg uit de cola. Hij vertelde dat het hem wel even heeft gekost er bovenop te komen.
Maar zijn advies was wel om niet stil te blijven zitten. Ga zaken ondernemen, al is het maar iets kleins als elke dag een wandeling maken.
En dat advies wil ik je geven. Je gaf aan zelf te hebben geworsteld met psychische problemen. Zijn er nog zaken die beter kunnen?
Of zijn er misschien leuke dingen die je kunt oppakken? Een hobby met vrienden, er op uit.
Zoals Lila-Linda hierboven zegt: je zult haar los moeten laten.
En een focus in je eigen leven moeten vinden. Ik sprak dit weekend toevallig een vriend die net uit een scheiding kwam. Geen nare vechtscheiding, maar na 15 jaar huwelijk was de prik simpelweg uit de cola. Hij vertelde dat het hem wel even heeft gekost er bovenop te komen.
Maar zijn advies was wel om niet stil te blijven zitten. Ga zaken ondernemen, al is het maar iets kleins als elke dag een wandeling maken.
En dat advies wil ik je geven. Je gaf aan zelf te hebben geworsteld met psychische problemen. Zijn er nog zaken die beter kunnen?
Of zijn er misschien leuke dingen die je kunt oppakken? Een hobby met vrienden, er op uit.
maandag 12 december 2022 om 13:46
Jammer dat zij geen andere oplossing zag dan te moeten breken met haar geloof om met jou verder te kunnen. Meestal zorgt dat voor wroeging vroeg of laat en daar is zij inmiddels dus ook achter. De relatie had wellicht meer slagingskans gehad als ze wat dichter bij haar zelf was gebleven. Daarmee was natuurlijk nog niet alles opgelost. Zij is jou op een bepaald punt voorbij gestreefd en daar kwamen bepaalde verwachtingen bij kijken ook richting jou. Wat voorheen goed genoeg was…was dat opeens niet meer en dat doet natuurlijk verrekte zeer… maar soms loopt het zo.
Jij bent hartstikke goed bezig met aan jezelf werken. Je doet vrijwilligerswerk…dat toont aan dat de wil om te werken aanwezig is en dat je het niet erg vind om de handen uit de mouwen te steken. Genoeg vrouwen die begrip zullen hebben voor jouw situatie hoor.
Kop op! en succes met verwerken.
Jij bent hartstikke goed bezig met aan jezelf werken. Je doet vrijwilligerswerk…dat toont aan dat de wil om te werken aanwezig is en dat je het niet erg vind om de handen uit de mouwen te steken. Genoeg vrouwen die begrip zullen hebben voor jouw situatie hoor.
Kop op! en succes met verwerken.
❥❥❥
maandag 12 december 2022 om 20:15
TO is een 34 jarige man, zijn ex een 27 jarige vrouw.LuciFee2022 schreef: ↑12-12-2022 20:04Mijn(34m) nu ex vriendin(27f) is onlangs bij mij weg gegaan na 7 jaar bij elkaar te zijn geweest.
Wat betekend dat?
En verder, ze is je ex. EX.
Ga verder met je leven.
Zo'n notatie komt van Reddit af.
"I love not Man the less, but Nature more..."
maandag 12 december 2022 om 22:56
Haha ja, ik mis nog de afsluiting met AITA?
Verder is al het zinnige hier al gezegd… je kunt je alleen richten op het op poten krijgen van je eigen leven. Dat is hoog tijd en ook het enige in jouw invloedssfeer. Helaas.
dinsdag 13 december 2022 om 07:58
Ze is je ex, je kunt niks doen, ze heeft haar keuze al gemaakt. Het klinkt alsof je heel erg op haar focust, maar misschien is dit ook een goed moment om weer meer met jezelf aan de slag te gaan. Zorg dat je de teugels van je eigen leven in handen hebt, dan kan je er uiteindelijk ook meer zijn voor degene met wie je misschien later een relatie krijgt.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
