jubileum vandaag, 5 jaar geen seks

quote:quattro35 schreef op 26 maart 2011 @ 15:50:



[...]





Hoe lang je nog hebt weet je nooit. En ook al zou je zeker weten dat je 92 wordt, dan nog heb je te maken met ouder worden, minder aantrekkelijk worden, lichamelijke verandering etc etc.

(Maakt niet uit of je man of vrouw bent, een zekere tijdsdruk is er wel vind ik).

In alle eerlijkheid is het al zover, ik zie er prima uit voor mijn leeftijd, maar je ziet mijn leeftijd wel. Tja, dan kan ik heel hard op zoek naar the next next next best (ik vind mannen van mijn eigen leeftijd ook niet gruwelijk aantrekkelijk, laat staan oudere mannen) of ik kan over een jaar of een paar jaar of mss in het wild een leuke man tegenkomen die erkent dat er zo iets is als ouder worden.



Misschien is die tijdsdruk er eerder voor TO, die ergens in de 30 is als ik het goed heb begrepen, er dus ook nog prima uit ziet neem ik aan. Maar sta je daar bij stil op je dertigste? Ik niet in elk geval.

Kun je voor jezelf beredeneren waar de angst precies zit? Puur op het gebied van de aanrakingen of meer in de relatie zelf (dominantie etc.) waar aanrakingen als gevolg van de houding van een persoon beangstigend kunnen zijn? Heb je het meegemaakt dat iemand specifiek op zoek was naar jou in plaats van naar een vrouw en jij bent net zo goed als een ander? Heb je dat misschien nodig, iemand die specifiek voor jou gaat? Nog even afgezien van de vraag of dit haalbaar is (zeker niet op datingsites). In hoeverre durf je het aan om op vriendschappelijke basis dichter in de buurt van mannen te komen?



Of sex ongecompliceerd moet zijn? Ja, voor de meeste mensen is het dat wel. Voor jou is het dat vooralsnog niet meer het geval, en er zijn mannen die zulks wel kunnen begrijpen als ze er mee worden geconfronteerd, vermits ze je leuk vinden. Iemand die er moeite mee heeft dat sex voor jou niet meer ongecompliceerd is is misschien ook geen goede man voor je nu. Wil je na wat je hebt meegemaakt nog een keer iets hebben met een man die niet de moeite wil nemen om met jouw bijzonderheden om te gaan?

Oh Siep

Voor mij is seks ook een tijd zeker niet ongecompliceerd geweest, maar zowel de nare ervaring waardoor dat komt als de tijd dat seks moeilijk was, liggen nu al een tijd achter me. Ik heb ook hulp gehad, en lieve mensen die me steunden, en een hoop ingehaald op allerlei gebied daarna, en daar enorm van genoten.

Ik begrijp heel goed dat het uit pure onmacht is, maar je doet jezelf zo tekort nu... Echt, zoek hulp, ga anders eerst eens naar je huisarts om uit te leggen waar je problemen liggen (hoeft natuurlijk niet in detail) en waar je behoefte aan zou hebben/waar je bang voor bent qua hulp. De eerste stap is de engste, daarna wordt het makkelijker

Siep81, een knuffel van mij.



Geen wijsheden, ik weet niet waar ik het over heb in deze. Gun het je echter zo dat het je beter gaat!

quote:siep81 schreef op 26 maart 2011 @ 21:24:

Lief berichtje van je Moosey.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet naar mijn huisarts durf, al zeker een aantal jaar al niet meer geweest, net als de tandarts . Dat is toch triest. Ik weet hoe belachelijk het is. Nu ik het zo opschrijf voelt het nog stommer.



Niet naar de tandarts gaan is nog veel enger....



Dit zijn medische professionals, indien je je niet bij jouw huisarts of tandarts op je gemak voelt (het niet klikt), zoek een andere!



Je kunt je beter éénmalig schamen voor een arts, dan elke dag of elke keer voor je partner/mogelijke partner etc....

quote:siep81 schreef op 26 maart 2011 @ 21:03:



Mijn grootste probleem nu is dat ik in situaties waar een hoop mannen zijn (feestjes, kroeg, werk), het gevoel heb een soort prooi te zijn. Ik kan op die momenten de schijn nog aardig ophouden, maar voel me gespannen. Thuis komt de spanning er vaak uit door huilbuien, soms een soort paniekaanval tot overgeven aan toe. Ook kan ik niet met een man alleen in één ruimte zijn, zorg altijd dat er iemand bij me is of in ieder geval dat de deur open is. Verder kan ik absoluut niet tegen onverwachte aanrakingen, ik schrik er echt van. Maar ook een knuffel van een vriendin kan ik niet altijd goed hebben, het lijkt dan net alsof ik me er niet aan kan overgeven en alle spieren in mijn lijf gespannen zijn.



Normaal gesproken zou je je juist rustiger moeten voelen als iemand je op de juiste manier knuffelt/omhelst. Dus dat de spanning heel snel uit je lichaam verdwijnt, althans, zo ervaar ik dat.



Ik ben absoluut geen expert, maar vermoed dat je snel over dit soort angsten/reacties heen kan stappen of groeien als je de juiste persoon ontmoet, waar je je erg op je gemak bij voelt.

(Is dus maar een indruk van mij).

Siep, je reacties klinken zo heftig. Ik snap dat je nu weer gewoon wilt werken, masker op, geen tranen, want als je met dit alles aan de slag gaat kan het een hele poos duren voordat je weer 'gewoon' gaat werken en succesvol lijkt. Er moet een enorme bak verdriet/angs/woede uit, niet alleen ten aanzien van hem (de buitenwereld) maar ook ten aanzien van jezelf.



In hoeverre heb je de afgelopen jaren meegelezen op het forum? Er zijn topics geweest waarin geweld/dominantie/vernedering uitgebreid zijn besproken, waarin ook aandacht is geweest voor de angst om jezelf te verliezen of het schuldgevoel dat je dit niet hebt voorkomen terwijl je er zelf bij was. Bijvoorbeeld de reeks 'oogkleppen en wazen'. Al kan zo'n topic niet meer dan jou laten zien dat je niet alleen bent, dat wat jou gebeurde bepaald niet uniek was, dat de gevoelens die jij daarbij hebt heel normaal zijn, zij het niet altijd even realistisch.



Een knuffel van een 'goed' mens gaat jouw trauma, je kunt er rustig van uitgaan dat het zo in je lijf/je geest is opgeslagen, niet weg nemen. Ik ben bang dat het zo diep in je wezen is doorgedrongen dat je er alleen met professionele hulp echt uit kan komen. Die voornoemde knuffel kan natuurlijk wel in zekere zin helend zijn, maar is eigenlijk nog maar het begin van verwerken.



Ik hoop dat je jezelf op enig moment een leven toewenst zonder paniek en angst in zelfs relatief veilige situaties (absoluut veilig is geen enkele situatie).



Je kunt objectief niet voorkomen dat je nog eens in een onveilige situatie terecht komt, je kunt wel leren zodanige grenzen te stellen/voelen dat je wel in de buurt van mensen kunt komen, maar ook weg kunt gaan als ze niet goed aanvoelen.



En ga als de sodemieter naar de tandarts, laat die *** nog niet achteraf je gebit naar de gallemiezen hebben geholpen ook.

Ik heb het zelf niet meegemaakt, maar ik snap mensen nooit, die iets ergs meegemaakt hebben op seksueel vlak en er gewoon niks aan willen doen. Ze blijven liever zitten met de pijn en het verdriet dan dat ze hulp inschakelen. Maar dan zal het nooit overgaan!

Jij had er al 4 jaar geleden vanaf kunnen zijn, als je gelijk hulp had gezocht.

En dan wel een topic openen over hoe verdrietig je je voelt vandaag.

Zoek hulp! Alleen dan kom je er vanaf.

Ja, want wat je ook meemaakt, in een jaar los je het wel op denk je, VivaPepsi? Zo makkelijk is het helaas in veel gevallen niet.



Maar Siep, over 1 ding zijn we het allemaal eens: Je komt hier niet uit in je eentje. En dat weet je zelf ook. Dus is de keuze: Voor de rest van je leven zo doorgaan als je nu doet, of die stap zetten. En misschien helpt het om je te realiseren dat niet alleen jij vanwege je trauma's huisartsen en tandartsen eng vindt, maar dat heel veel mensen dat sowieso vinden? 't Is ook eng, naar mensen toegaan die je pijn kunnen gaan doen of dingen kunnen gaan zeggen die je eigenlijk niet wilde weten. Toch grijpen duizenden mensen zich dagelijks bij de lurven om dit soort dingen te doen. Dat kun jij ook. Echt waar.

@Siep: ik kan je helemaal begrijpen! Ook ik heb zulks meegemaakt en ken de impact (al heb ik me nooit geschaamd!) op je lijf en je leven. Ben daar ook geweest, waar jij nu vastloopt en ook rond die leeftijd voelde ik wel dat ik daar iets aan moest doen. Ik heb diegene niet die macht over de rest van mijn leven willen geven en dat ook niet laten gebeuren!



Ook ik dacht dat ik dat zelf wel kon aanpakken door "gewoon door te gaan" met leven en dat de tijd eea wel zou doen slijten. Dat is niet zo! Juist het voortdurend onderdrukken (ongemerkt) zorgt ervoor dat je dit met je meedraagt. Het gaat niet vanzelf goedkomen.. Ik had een enorme wil/drive om weer "normaal" te willen zijn (zeker toen ik mijn grote liefde ontmoette en kinderen wou, ik wou compleet zijn, kunnen liefhebben, knuffelen, lekker in mijn vel komen). Tot op zekere hoogte kan je een "zelfgenezend vermogen" aanspreken, maar kost je (minstens veel teveel) jaren van je leven, als je dat zelf probeert (en je zelfbescherming zorgt ervoor dat je niet zo diep komt, zoals traumatische ervaringen..je kan dit niet zelf). En ik was ook niet "aanraakbaar", ik ken het.



Ik zou je zoveel willen zeggen, maar dat leent zich niet voor hier op forum. Belangrijkste is: er is iets aan te doen! Je hoeft geen genoegen te nemen met zo'n half-half leven, met oude trauma's en beschadigingen.. Je kan genezen, het begint ermee dat je therapie niet ziet als iets vervelends/zwaars, maar dat je jezelf dit gunt. Dat je compleet en gezond van geest wil zijn, onbelemmerd en ongehinderd door oude beschadigingen je verdere leven tegemoet kan treden. Dat kan!



Het is een kwestie van jezelf dat cadeau doen, die hulp, willen genezen en niet toelaten dat die personen/gebeurtenissen jou in je macht houden, maar zelf de macht/controle overneemt over de rest van jouw leven.



Persoonlijk kan ik wel zeggen dat ik zelf een heel eind gekomen ben, maar de puzzelstukjes pas op hun plek gingen vallen toen ik een coach had. Ik geloof (persoonlijk) niet zo in een psycholoog en ellenlange trajecten. Er zijn andere "methodes" om dieper (zielsniveau?) in je kern/gevoel te komen en daarvoor hoef je die gebeurtenissen niet te vertellen of per se opnieuw te ervaren.



Kan je niet vertellen hoe blij ik was, dat ik weer kon "voelen", als je begrijpt wat ik bedoel, na me jarenlang "afgesneden" te hebben gevoeld van mijn (lichamelijke) gevoelens.. Door je te bevrijden van "oud zeer" word je zoveel lichter en kan je alle nieuwe gebeurtenissen veel beter handellen, weer "fris" richting en doel aan je leven geven. Dat betekent dan wel dat je bereid moet zijn de pieken en dalen te verwelkomen. Pijnloos (proberen te) leven is een soort stabiel, maars verdoofd leven..



Juist door af en toe bij die coach/counseler afgepast je ei kwijt te kunnen, kon ik het (oude verdriet enz) doseren en de rest van de week ertegenaan. Nu leef ik weer, ipv overleven. Het is zonde als je er niks aan/mee doet. Je bent op een leeftijd dat je het aan kan, en (zo voelde ik het tenminste) een iegen verantwoordelijkheid over (de rest van) je eigen leven..



Anyway, ik kan zeggen dat ik eruit ben gekomen, dat niet meer met me meesleep (maar wat laat in mijn leven, dat is het enige waar ik spijt van heb, dat ik dat niet eerder heb gedaan!). En "gewoon" seks met (enorme) lust kan hebben! (plus een "inhaalgevoel" van al die verloren, tobberige jaren).



Zorg svp dat je het aanpakt, nu het kan, nu je jong bent en nog een heel leven voor je. Neem het heft in eigen handen, genees voor zover je kan genezen, ga emotioneel voor jezelf zorgen, versterk en verrijk jezelf (met hulp dus!), zorg dat je eea te bieden hebt, je als je die "Ware" tegenkomt!



"Gewoon zo doorgaan" is geen optie, ik ben ook zo opgevoed, ze hadden het mis, dat is doodzonde! Gun jezelf te leven!

@Siep: ik had alleen je topicverhaal gelezen, niet de reacties..

Koop alvast het boek van Jan Storms: Destructieve relaties op de schop..



Daarin zal je een hoop herkenning vinden over hoe het kon gebeuren dat je in zo'n destructieve afhankelijkheidsrelatie belandde. En waarom "types als hij" "types als jij" juist enorm aantrekken.. En hoe je dit kan herkennen in het vervolg (dus voorkomen! dat je nog eens in zo'n val loopt!).. Dit zijn relaties die heel veel impact hebben, je "leegzuigen" op allerlei gebied (zie ook topics op "relatiepijler" hierover..



Hoe sterker jijzelf in je schoenen komt (mbv coaching/therapie) hoe minder kans dat je je ooit nog in zoiets verliest. Je kan je eigen patronen (en valkuilen en grenzen) leren herkennen en veranderen/bewaken.. en dan trek je een ander soort mannen aan. Het leven kan je zien als een leerproces, je kan leren hoe met je verleden om te gaan en dan is het niet voor niks geweest ook, je kan leren van je "fouten" of "zwaktes". Doe er iets mee, dat voelt al een stuk beter dan lijdzaam afwachten of de tijd wonderen verricht! De tijd is gekomen om je eigen leven in eigen hand te nemen!



(en ik geloof niet dat je dan niet kan werken, nogmaals: juist als je het gedoseerd bij een therapeut kwijt kan, word je alsmaar sterker en "gezonder". Probeer bijv op vrijdag terecht te kunnen, dan kan je op maandag weer "toonbaar" voor de dag komen (als dat zo belangrijk is..))

Siep, wat akelig allemaal. Maar ik wil je toch ook even 'feliciteren': je hebt nu voor het eerst je verhaal opgeschreven en het gedeeld met anderen. Na je eerste post kwamen er reacties en daar heb jij weer op gereageerd. Je hebt niet je verhaal gedropt en daarna niks met de reacties gedaan. Over sommige dingen heb je nagedacht, andere dingen waren misschien niet op jou van toepassing en die heb je langs je heen laten gaan. Goed zo Siep: je hebt de eerste (voor)stap al genomen en overwonnen! Een therapeut werkt eigenlijk hetzelfde: je vertelt wat, je krijgt een reactie, je kan er over nadenken en er wat mee doen.



Daarbij is het nog veel fijner, want een therapeut kan, als jij dat wil, nog dieper ingaan op de dingen en je nog meer geven om over na te denken. Als jij voelt dat je er op dat moment echt niet over wil praten, kan je dat aangeven. Geef ook aan bij je therapeut dat je het een hele moeilijk stap vond.



Je geeft aan dat je niet precies weet hoe het allemaal werkt. Misschien dat je het volgende wel weet. Je kan inderdaad naar de huisarts en daar aangeven dat je graag een doorverwijzing wilt, naar een psycholoog bijvoorbeeld. Je kan ook zelf een psycholoog benaderen; door te zoeken in je woonplaats (of juist een andere plaats als je dat fijner vindt). Kijk van tevoren wel even hoe je zit met zorgverzekering e.d., wat vergoed wordt en wat niet, kan meewegen in je keuze.

Oh dat met die tandarts heb ik ook een tijd gehad. Elke keer als ik een dag vrij had en ik maakte een soort to-do lijstje, stond die tandarts er weer op, om te bellen. Maar gewoon niet bellen natuurlijk. Ik dacht er bijna elke dag aan. 'Volgende week moet ik écht bellen'.. Werd op een gegeven moment boos op mezelf: ik ga me toch niet elke dag vervelend voelen over iets wat ik met één telefoontje kan oplossen?? Dan vond ik ook dat ik voor mezelf geen 'recht' had om me vervelend te voelen; ik kon er immers heel simpel iets aan doen. Het was zo fijn toen ik eindelijk gebeld had!

Lieve Siep, op mijn werk kom ik verhalen zoals de jouwe vaker tegen. De angst, de schaamte, de flashbacks van wat er gebeurd is en de paniekaanvallen.



Je eerste stap was je verhaal hier op dit forum posten. Heel dapper vind ik dat. Op een gegeven moment moet je de volgende stap gaan zetten en contact opnemen met een arts of een andere hulpverlener.t In je eentje kun je deze cirkel niet doorbreken.

Hoi Siep, ik begrijp je moeite om hulp te zoeken. 19 jaar geleden heb ik zelf een hele nare ervaring gehad, die mijn leven nog steeds in sommige opzichten bepaalt. Ik heb er al die jaren nooit met iemand over gepraat. De vernedering, de schaamte, ik kon het gewoon niet. Soms dacht ik: dan schrijf ik het gewoon op, maar zelfs dat kreeg ik niet voor elkaar. Om dat wat je is aangedaan op papier te zetten. Een paar weken geleden heb ik het verteld aan mijn therapeute (waar ik overigens voor andere zaken naar toe gegaan ben), ik vond het zoooo moeilijk! Zelfs naar haar toe schaamde ik me rot, terwijl ik haar vertrouw! Ik kon haar niet eens aankijken toen ik het vertelde, zo erg schaamde ik me.

Zij raad me aan om EMDR te gaan doen, dat schijnt dus heel goed te werken. Ik wilde er eerst over nadenken, maar ik was er al snel over uit dat ik het gewoon ga doen. Het lijkt me erg heftig om de confrontatie aan te gaan, maar het alternatief is dat je er de rest van je leven mee blijft zitten. En dat wil ik dus niet. Als ik zo ver ben en EMDR heb gedaan, laat ik wel weten hoe het is gegaan.

Tot die tijd: heel veel sterkte en kies voor jezelf!

quote:siep81 schreef op 26 maart 2011 @ 14:12:

Onder een andere nick wil ik het even kwijt en kan dat niet in mijn omgeving.



Vandaag op de dag af heb ik al vijf jaar geen seks meer gehad.



Oorzaak: slechte ervaringen op seksgebied



Ik voel me verdrietig vandaag. Ik heb soms weken dat ik er helemaal niet aan denk, dat het negeren goed lukt. Maar vandaag mag ik mezelf zielig vinden.



Vandaag huil ik, om wat mij is aangedaan.

Om hoe beschadigd ik nog steeds ben.

Om hoeveel moeilijker het wordt om aangeraakt te worden

Om het eenzame gevoel dat ik heb

Om de schaamte

Om de angst om te daten

Om het masker dat ik draag



Eén dag sta ik dit toe, morgen gaat het masker weer op.

@Siep: denk dat het niet veel uitmaakt wat voor therapie, het moet allereerst klikken met de behandelaar, dat je die vertrouwt en sympathie/empathie van diegene voelt. Soms via via, zoals misschien hier op forum iemand kan aanbevelen.



Tegenwoordig gaan zoveel mensen naar een coach of eoa therapie, dat heet dan "werken aan jezelf", daar hoef je niet speciaal problemen voor te hebben, niks om je voor te hoeven schamen, dat is tegenwoordig juist een pluspunt.



Bij EMDR "veranderen" ze de "emotionele lading" /gevoelsherinnering van de gebeurtenissen, de beleving ervan, dacht ik. Een haptonoom leert je weer contact maken met je lichaam, daarbij kunnen ook emoties loskomen (zonder dat je dat opnieuw hoeft te beleven), dus die gaan juist uit van het lichamelijke. Meer alternatieve therapieen kunnen op een "zachte manier" heel veel goed doen (niet zozeer gesprekken) en je "in je gevoel brengen".



Een psycholoog heb ik zelf geen ervaring mee en heb altijd het idee dat dat op "praatniveau" blijft (rationeel, aan het denken zetten). Omdat ik "moeilijk in mijn gevoel" kwam, zag ik daar juist niks in, denken deed ik al genoeg (ik beleefde emoties uitsluitend in mijn hoofd, niet lichamelijk).



Hoe dan ook, het ergste is erin blijven hangen, dat het na jaren niks verbetert met je gesteldheid en je pas in aktie komt als je een keer helemaal vastloopt. Nu blijft die wond bedekt, je hebt een pleister geplakt, maar daaronder blijft het even vers, er komt geen litteken op, snap je?



Het met je meeslepen van (oude) negatieve emoties kost ongelooflijk veel energie, het is niet zo gek dat je moe bent, maar volkomen logisch. Ook die gespannenheid van je lichaam duidt op stress: de bedreigende situatie is allang weg, maar je lichaam blijft constant alert en gespannen. Op die manier sleep je je door het leven en is alles wat je doet een "opgave" en extra vermoeiend. Het is je overkomen, maar nu je weet dat je er iets aan kan doen, heb je wel degelijk een keuze wat je met de rest van je leven doet/wil: word je een levenslang slachtoffer of neem je de rest van je leven in eigen hand en ga je op zoek naar genezing van die wonden, zodat de rest van je leven fijn, zinvol en de onbelemmerde Siep de ruimte krijgt, de pure, prachtige Siep die daarbinnen nog steeds aanwezig is?



Het is een (levens)opgave kennelijk, dat je dit meemaakte en toch weer een compleet mens gaat worden, die weer liefde kan en mag geven en ontvangen. Wat je meemaakte zijn je "ketenen", maar jij hebt de sleutel en beslist of je jezelf bevrijdt of dat je het zo laat. Een psych of andere therapeut heeft die sleutel niet, maar helpt je wel zoeken op plekken waar jij niet bij kan/durft te komen. Juist omdat zij afstand hebben. Zo moet je het zien, jij hebt het zelf in handen.



Ik ben zelf eerst bij een reguliere coach geweest (pas na een andere crisis trouwens, toen ik veel verdriet had om scheiding en besloot me voor eens en altijd te "helen" van alle oud zeer). Wacht svp niet tot een andere crisis (bunrout oid), hoe dan ook moet je hier iets mee. De enige spijt die ik heb is dat ik het niet eerder heb gedaan, maar zelf aanmodderde. Zolang je er niets aan doet, zal het een schaduw werpen op alles wat je gelukkig kan maken, omdat je geen enkel gevoel 100% zal voelen, als je pijn en verdriet of schaamte niet wil voelen.



Zo werkt het namelijk: of je voelt alle emoties, of je verdooft ze allemaal. Een tussenweg is er niet, je kan niet bepaalde (onwelkome) gevoelens uitschakelen en wel de positieve (willen) voelen.Alleen jij bepaalt of je dit de rest van je leven laat beinvloeden. Als je het onder ogen durft te zien, verdwijnt de negatieve lading en maakt plaats voor echt positief doorgaan, ipv "nep-positief" toneelspel. Je bent dan je positieve versie, ipv dat masker (je positieve opgewekte zelf te spelen). Waarom zou je slachtoffer willen blijven?



Je zal zien: meezeulen van een nietverwerkte wond is vele malen zwaarder dan iig proberen je te bevrijden/ het idee alleen al dat je echt weer in controle bent over je leven en je niet hebt "laten kisten" bij leven doet zoveel goeds voor je.



Succes!

Ik heb één sessie EMDR gehad en ben weer gestopt omdat ik in een live conflictueuze situatie met mijn ex kwam. Ik vond het lastig in die zin dat de therapeut mij uit hevige emoties probeerde te trekken (hij dacht dat ik erin zou verzuipen) terwijl ik zelf het idee had dat ik die niet zou kunnen verwerken als ik er niet midden in zat. Kan dus niet zeggen of en hoe het werkt (maar er gaan zeer goede berichten over). Het bizarre was dat diezelfde therapeut me voorstellen deed als 'leren ergens anders aan te denken als ik hevig in emoties schiet'. Wellicht omdat ik geen flashbacks heb/had en het schijnt dat dat het aspect van het trauma is dat EMDR moet behandelen.



Geen flashbacks, nee, maar nu ik met dit topic bezig ben toch weer dromen. Verleden week mijn ex gezien en toen niet. Bizar eigenlijk en ik durf nog steeds niet te stellen dat ik weet wat verwerking is en of ik het al dan niet verwerkt heb. Misschien deels.



Welke behandeling heeft voor jou gewerkt, Suzy?



Siep, en dan ook nog jezelf groot moeten houden. Zou je het risico lopen dat je je baan verliest als je onverhoopt wel breekt (over)morgen? Kun je het zo zien dat áls je breekt, het kennelijk dringend nodig is dat je nu de sluizen opengooit? Indien niet, probeer met vlakke opmerkingen te kunnen refereren aan een rotrelatie die vijf jaar geleden is beëindigd en waar je stiekem nog last van blijkt te hebben op zo'n 'jaarwisseling', en dat je er nu liever niet over praat.

Je kunt ook eens proberen of online chat coaching iets voor je is.

Je kunt dan in je eigen veilige omgeving met een coach over je problematiek chatten/tpen.