Seks
alle pijlers
Schiet je er nou wat mee op, een seksuoloog?
zondag 20 maart 2011 om 11:10
Man en ik hebben seksuele problemen. Kort gezegd komt het er op neer dat ik meer en vaker zin in seks heb dan hij. En afgezien van dat dat frustrerend is, vind ik het ook vernederend, en het gaat me steeds meer dwars zitten.
Dit probleem bestaat al vele jaren, en we hebben er al heel veel over gepraat, en dat lucht wel eventjes op, maar het lost het probleem niet op. Allerlei oplossingen en afspraken hebben we ook al geprobeerd, zoals afspreken een tijdje geen seks te hebben, elkaar masseren, enz enz.
En we kunnen nu ook niet meer doen alsof het iets tijdelijks is. Dit is structureel, het gaat niet vanzelf over, en ik kan wel janken als ik bedenk dat de rest van ons seksleven zo gaat blijven.
Ik heb wel eens met de gedachte gespeeld naar een seksuoloog te gaan, maar eerlijk gezegd heb ik daar weinig vertrouwen in. De paar vrienden waarvan ik weet dat ze bij een seksuoloog zijn geweest, zijn daar weinig mee opgeschoten.
Ik heb zelf het idee dat een seksuoloog vooral zinvol is bij paren die niet durven, of schaamte en remmingen hebben en zo. Niet voor ons probleem.
Wie heeft er ervaring, positief of negatief met een seksuoloog? Was je er nou mee geholpen?
(voor de goede orde, ik ben een vaste forummer, maar heb even een tijdelijke nick gemaakt omdat er IRL mensen zijn die mijn forumnaam weten)
Dit probleem bestaat al vele jaren, en we hebben er al heel veel over gepraat, en dat lucht wel eventjes op, maar het lost het probleem niet op. Allerlei oplossingen en afspraken hebben we ook al geprobeerd, zoals afspreken een tijdje geen seks te hebben, elkaar masseren, enz enz.
En we kunnen nu ook niet meer doen alsof het iets tijdelijks is. Dit is structureel, het gaat niet vanzelf over, en ik kan wel janken als ik bedenk dat de rest van ons seksleven zo gaat blijven.
Ik heb wel eens met de gedachte gespeeld naar een seksuoloog te gaan, maar eerlijk gezegd heb ik daar weinig vertrouwen in. De paar vrienden waarvan ik weet dat ze bij een seksuoloog zijn geweest, zijn daar weinig mee opgeschoten.
Ik heb zelf het idee dat een seksuoloog vooral zinvol is bij paren die niet durven, of schaamte en remmingen hebben en zo. Niet voor ons probleem.
Wie heeft er ervaring, positief of negatief met een seksuoloog? Was je er nou mee geholpen?
(voor de goede orde, ik ben een vaste forummer, maar heb even een tijdelijke nick gemaakt omdat er IRL mensen zijn die mijn forumnaam weten)
maandag 21 maart 2011 om 14:21
Moeilijk hoor Alex!
Ik kan van mijn kant zeggen dat ik het wel ook als een probleem ervaar, omdat ik enerzijds zie wat het met mijn man doet, maar anderzijds ook zelf verlang naar de onderlinge verbondenheid die seks met zich meebrengt.
Ik kan me voorstellen dat jij nu ook niet weet wat je moet, als zij er dus ook al niet over wil praten. Geen idee hoe jij zo'n gesprek begint, maar ik moet zeggen dat mijn man het wel eens heeft geprobeerd duidelijk te maken met cynische 'semi-grappig bedoelde' opmerkingen. Dat werkt dus in ieder geval niet. Want hoe moet je daar nou als vrouw op reageren...?
Wat bij mij wel goed is aangekomen, is toen hij rustig en kwetsbaar heeft aangegeven welk gevoel het hem geeft, en wat hij mist. Zoals Ranonkel al zei (vrij geinterpreteerd): je wilt dat iemand je het hemd van je lijf scheurt, en niet dat iemand zich erover heen zet zodat het daarna weer even duurt voor het weer ter sprake komt, ofzo.
Mijn man vergelijkt het met een feestje vieren: dat wil je niet met iemand doen die geen zin heeft in een feestje. Lekker gezellig wordt dat dan.
Overigens ben ik dus erg benieuwd wat de huisarts gaat zeggen in reactie op mijn verhaal. Heeft iemand daar ervaringen mee? Voor degenen die geen zin hebben eerdere reacties door te spitten: ik ben er dus zo eentje die al jarenlang vrijwel geen zin meer heeft in seks.
Ik kan van mijn kant zeggen dat ik het wel ook als een probleem ervaar, omdat ik enerzijds zie wat het met mijn man doet, maar anderzijds ook zelf verlang naar de onderlinge verbondenheid die seks met zich meebrengt.
Ik kan me voorstellen dat jij nu ook niet weet wat je moet, als zij er dus ook al niet over wil praten. Geen idee hoe jij zo'n gesprek begint, maar ik moet zeggen dat mijn man het wel eens heeft geprobeerd duidelijk te maken met cynische 'semi-grappig bedoelde' opmerkingen. Dat werkt dus in ieder geval niet. Want hoe moet je daar nou als vrouw op reageren...?
Wat bij mij wel goed is aangekomen, is toen hij rustig en kwetsbaar heeft aangegeven welk gevoel het hem geeft, en wat hij mist. Zoals Ranonkel al zei (vrij geinterpreteerd): je wilt dat iemand je het hemd van je lijf scheurt, en niet dat iemand zich erover heen zet zodat het daarna weer even duurt voor het weer ter sprake komt, ofzo.
Mijn man vergelijkt het met een feestje vieren: dat wil je niet met iemand doen die geen zin heeft in een feestje. Lekker gezellig wordt dat dan.
Overigens ben ik dus erg benieuwd wat de huisarts gaat zeggen in reactie op mijn verhaal. Heeft iemand daar ervaringen mee? Voor degenen die geen zin hebben eerdere reacties door te spitten: ik ben er dus zo eentje die al jarenlang vrijwel geen zin meer heeft in seks.
maandag 21 maart 2011 om 14:27
quote:marthesyl schreef op 21 maart 2011 @ 14:21:
Moeilijk hoor Alex!
tja.. op een semi-grappige manier.. werkt hier ook niet.. Moet zeggen het meeste lijkt contra productief te werken.
Regelmatig 's avonds kruipt ze tegen me aan op de bank en beleven we een vorm van intimiteit, al is het niet waar ik naar verlang, maar voor haar is het blijkbaar genoeg.
@marthesyl: Ik zou graag meer willen snappen van wat jij dan wel of juist niet voelt.... maar dan nemen we dit topic over
Moeilijk hoor Alex!
tja.. op een semi-grappige manier.. werkt hier ook niet.. Moet zeggen het meeste lijkt contra productief te werken.
Regelmatig 's avonds kruipt ze tegen me aan op de bank en beleven we een vorm van intimiteit, al is het niet waar ik naar verlang, maar voor haar is het blijkbaar genoeg.
@marthesyl: Ik zou graag meer willen snappen van wat jij dan wel of juist niet voelt.... maar dan nemen we dit topic over
maandag 21 maart 2011 om 14:50
Ja, dat overnemen is misschien niet zo aardig.. aan de andere kant: het onderwerp blijft natuurlijk toch wel hetzelfde, nl. verschil in libido..
Ik waag er toch maar een reactie aan, sorry als het te plastisch wordt:
ik voel WEL: liefde, behoefte om te knuffelen, aanraken met broek/panty aan is ook ok, maar zonder die 'tussenlaag' moeilijk: voel me dan onfris (zou eerst willen douchen dan, maar dat onderbreekt het moment ook op een onwenselijke manier). Voel me ongemakkelijk over mijn eigen houding, wie weet laat ik wel een wind ofzo, maar ook twijfel over hoe boeiend ik dan ben in bed.
Weet niet of dit nou de kip of het ei is, en stuk voor stuk lijken het van die onbenullige dingen, maar het geeft gelijk zo'n praktische invulling aan iets wat eigenlijk vooral overladen door emotie zou moeten zijn.
Ik heb bovendien ook moeite om mezelf te laten gaan, de controle te verliezen. Maar zelfs met dat in mijn achterhoofd: 'vroeger' (voordat we kinderen kregen) genoot ik wel en had ik wel een flink libido, terwijl ik ook toen niet klaarkwam.
Inmiddels is onze oudste alweer 6, dus kun je nagaan.
Wat ik graag uitgezocht zou willen hebben is of er hormonaal iets aan de hand kan zijn, en of het zin heeft om bijvoorbeeld over te stappen op een andere vorm van anticonceptie, of dat er evt. met hechten iets verkeerd is gegaan na de bevalling, of dat er gesprekken moeten volgen met bijvoorbeeld een seksuoloog (al dan niet samen). Dat laatste lijkt me het meest verschrikkelijke, ook omdat dat zo'n langdurig proces lijkt, en dan sluit ik weer aan op de titel van dit topic: schiet je daar nou echt iets mee op?
Ik waag er toch maar een reactie aan, sorry als het te plastisch wordt:
ik voel WEL: liefde, behoefte om te knuffelen, aanraken met broek/panty aan is ook ok, maar zonder die 'tussenlaag' moeilijk: voel me dan onfris (zou eerst willen douchen dan, maar dat onderbreekt het moment ook op een onwenselijke manier). Voel me ongemakkelijk over mijn eigen houding, wie weet laat ik wel een wind ofzo, maar ook twijfel over hoe boeiend ik dan ben in bed.
Weet niet of dit nou de kip of het ei is, en stuk voor stuk lijken het van die onbenullige dingen, maar het geeft gelijk zo'n praktische invulling aan iets wat eigenlijk vooral overladen door emotie zou moeten zijn.
Ik heb bovendien ook moeite om mezelf te laten gaan, de controle te verliezen. Maar zelfs met dat in mijn achterhoofd: 'vroeger' (voordat we kinderen kregen) genoot ik wel en had ik wel een flink libido, terwijl ik ook toen niet klaarkwam.
Inmiddels is onze oudste alweer 6, dus kun je nagaan.
Wat ik graag uitgezocht zou willen hebben is of er hormonaal iets aan de hand kan zijn, en of het zin heeft om bijvoorbeeld over te stappen op een andere vorm van anticonceptie, of dat er evt. met hechten iets verkeerd is gegaan na de bevalling, of dat er gesprekken moeten volgen met bijvoorbeeld een seksuoloog (al dan niet samen). Dat laatste lijkt me het meest verschrikkelijke, ook omdat dat zo'n langdurig proces lijkt, en dan sluit ik weer aan op de titel van dit topic: schiet je daar nou echt iets mee op?
maandag 21 maart 2011 om 15:02
@marthesyl
nah.. het wordt me niet snel te plastisch.. Dit is wel zo duidelijk.
Ik lees in wat je schrijft, of denk te lezen, dat in beginsel je wel verlangen voelt, maar dat er allerlei storende factoren zijn, zoals je angst onfris te zijn, of meer breder: om iets raars te doen of raar gevonden te worden...
Als dat soort zaken je probleem zijn, lijkt me dat je iets hebt om aan te kunnen werken. Misschien door over deze angsten met je man te praten, of eventueel eens met een derde over te praten. Het klinkt me iig niet in de oren alsof je a-seksueel bent. Bevredig je jezelf wel?
Mijn vrouw is nooit zo expliciet geweest en houdt het meer op vagere omschrijvingen als moe zijn, geen zin, niet comfortabel in haar lijf (ze heeft fibromyalgie) en zegt ook geen seksuele gevoelens te hebben, bevredigd zichzelf nooit.. Altijd is er wel een reden waarom seks niet uitkomt.. Initiatief neemt ze nooit.
nah.. het wordt me niet snel te plastisch.. Dit is wel zo duidelijk.
Ik lees in wat je schrijft, of denk te lezen, dat in beginsel je wel verlangen voelt, maar dat er allerlei storende factoren zijn, zoals je angst onfris te zijn, of meer breder: om iets raars te doen of raar gevonden te worden...
Als dat soort zaken je probleem zijn, lijkt me dat je iets hebt om aan te kunnen werken. Misschien door over deze angsten met je man te praten, of eventueel eens met een derde over te praten. Het klinkt me iig niet in de oren alsof je a-seksueel bent. Bevredig je jezelf wel?
Mijn vrouw is nooit zo expliciet geweest en houdt het meer op vagere omschrijvingen als moe zijn, geen zin, niet comfortabel in haar lijf (ze heeft fibromyalgie) en zegt ook geen seksuele gevoelens te hebben, bevredigd zichzelf nooit.. Altijd is er wel een reden waarom seks niet uitkomt.. Initiatief neemt ze nooit.
maandag 21 maart 2011 om 15:21
@alex
het verlangen voel ik niet zo heel nadrukkelijk moet ik zeggen, maar ben wel bereid om 'zin te maken'. Dan moet ik dus wel een hoop hobbels over eerst, waardoor dat gevoel nou niet echt zo lekker meekomt.
soms verveel ik me ook eigenlijk een beetje als we wel een poging doen. Ik heb echt het idee dat ik op seksueel vlak gewoon echt een groentje ben, en niet echt ontdek wat ik dan wel fijn vind. Uitproberen, zou je zeggen, maar zo simpel is dat blijkbaar toch niet.
Wat me in jouw geval toch wel belangrijk lijkt, is dat het toch bij je vrouw aankomt hoe verdrietig je hiervan wordt. De behoefte aan seks is niet (denk ik dan, correct me if i'm wrong) puur de behoefte aan bevrediging, maar vooral seks met háár, zoals mijn man het verwoordde: het vieren van een feestje, het feestje ter ere van je liefde voor elkaar. Een goede band en een gezellige avond kan hij ook met z'n zus hebben, maar hij mist juist een groot deel van dat wat je alleen als partners samen hebt.
Ik vind het een heel normale behoefte, dus zie mezelf ook als het buitenbeentje, degene die roet in het eten gooit. Om die reden vind ik dus ook dat ik er wat aan moet doen.
Wat het zo moeilijk maakt voor jou, is dat je op eieren moet lopen, denk ik. Misschien voelt jouw vrouw zich er ook heel ongemakkelijk onder, en voelt ze zich heel snel aangevallen. Ik weet niet of jullie op andere gebieden op een 'intieme manier' communiceren en of ze jou daarbij wel dichtbij laat komen.
Ik heb ook een tijdje gehad dat ik elke (wellicht goedbedoelde, maar toch fout gelande) opmerking over seks verschrikkelijk irritant vond. Gewoon ook omdat ik zelf geen oplossing had, geen uitgedacht plan of precieze reden. En het is best moeilijk om te praten over iets wat je zelf ook niet begrijpt.
het verlangen voel ik niet zo heel nadrukkelijk moet ik zeggen, maar ben wel bereid om 'zin te maken'. Dan moet ik dus wel een hoop hobbels over eerst, waardoor dat gevoel nou niet echt zo lekker meekomt.
soms verveel ik me ook eigenlijk een beetje als we wel een poging doen. Ik heb echt het idee dat ik op seksueel vlak gewoon echt een groentje ben, en niet echt ontdek wat ik dan wel fijn vind. Uitproberen, zou je zeggen, maar zo simpel is dat blijkbaar toch niet.
Wat me in jouw geval toch wel belangrijk lijkt, is dat het toch bij je vrouw aankomt hoe verdrietig je hiervan wordt. De behoefte aan seks is niet (denk ik dan, correct me if i'm wrong) puur de behoefte aan bevrediging, maar vooral seks met háár, zoals mijn man het verwoordde: het vieren van een feestje, het feestje ter ere van je liefde voor elkaar. Een goede band en een gezellige avond kan hij ook met z'n zus hebben, maar hij mist juist een groot deel van dat wat je alleen als partners samen hebt.
Ik vind het een heel normale behoefte, dus zie mezelf ook als het buitenbeentje, degene die roet in het eten gooit. Om die reden vind ik dus ook dat ik er wat aan moet doen.
Wat het zo moeilijk maakt voor jou, is dat je op eieren moet lopen, denk ik. Misschien voelt jouw vrouw zich er ook heel ongemakkelijk onder, en voelt ze zich heel snel aangevallen. Ik weet niet of jullie op andere gebieden op een 'intieme manier' communiceren en of ze jou daarbij wel dichtbij laat komen.
Ik heb ook een tijdje gehad dat ik elke (wellicht goedbedoelde, maar toch fout gelande) opmerking over seks verschrikkelijk irritant vond. Gewoon ook omdat ik zelf geen oplossing had, geen uitgedacht plan of precieze reden. En het is best moeilijk om te praten over iets wat je zelf ook niet begrijpt.
maandag 21 maart 2011 om 15:37
@marthesyl:
Ik ben bang dat we al behoorlijk vast zitten in patronen en het 'eerlijke open gesprek' erover onmogelijk lijkt. Zij vindt inderdaad alle referenties aan seks verschrikkelijk irritant, zelfs op momenten dat ze er helemaal niet zijn, maar ze voelt het dan wel zo. En ik zie ook geen mogelijkheden meer dat patroon te doorbreken.
Hoezo verveel jij je als jullie een poging doen? Leg dat eens uit? Zijn er dan helemaal geen dingen die jou opwinden?
P.S. ik heb je een vriendschapsverzoek gestuurd .. voel me toch wat bezwaard dat we dit topic overnemen
Ik ben bang dat we al behoorlijk vast zitten in patronen en het 'eerlijke open gesprek' erover onmogelijk lijkt. Zij vindt inderdaad alle referenties aan seks verschrikkelijk irritant, zelfs op momenten dat ze er helemaal niet zijn, maar ze voelt het dan wel zo. En ik zie ook geen mogelijkheden meer dat patroon te doorbreken.
Hoezo verveel jij je als jullie een poging doen? Leg dat eens uit? Zijn er dan helemaal geen dingen die jou opwinden?
P.S. ik heb je een vriendschapsverzoek gestuurd .. voel me toch wat bezwaard dat we dit topic overnemen
maandag 21 maart 2011 om 16:01
@Alex:
eigenlijk geen idee wat een vriendschapsverzoek inhoudt?
Ben eigenlijk aan het werk nu (eh..tsja) dus lees even geen mail als dat het is.
Dat verklaart overigens ook meteen wanneer ik straks vertrokken ben en niet meer reageer (morgen dan weer, want vanavond zit ook vrij vol al).
Tja, vervelen... mijn man is dan heel goedbedoeld bezig om bij mij wat positieve lichamelijke reacties te veroorzaken, terwijl ik dan een beetje afgeleid raak omdat het niet helemaal werkt. Vind het ook best lullig om kritiek op hem te hebben, terwijl hij z'n best doet, en ik het niet beter weet.
Ik probeer me dan te focussen, maar dat werkt ook averechts.
Hoe meer nadruk ik leg op dat ik iets moet vóelen en minder moet dénken, hoe meer ik dénk ipv vóel.Heeft Murphy daar ook een wet over?
Aan de ene kant ben ik wat gespannen en daarmee reageer ik niet zo 'relaxt' op sommige aanrakingen, en aan de andere kant lijk ik wat minder gevoelig te zijn dan vroeger. Daarom vraag ik me dus soms ook af of het misschien kan dat ik niet helemaal goed ben gehecht na de geboorte van onze oudste.
Best stom natuurlijk als je daar dan pas na 6 jaar achterkomt.
Er zijn dus maar weinig dingen die mij opwinden, en aangezien ik (zoals eerder gezegd) ook niet opgewonden raak van knappe mannen in een film, of in reallife ofzo, denk ik dus niet dat dat ligt aan hoe aantrekkelijk ik mijn man vindt. Hij is echt wel heel leuk!
Punt blijft dus dat ik bij de ratio blijf hangen (praktisch ongemak en onzekerheid) en dat ik daardoor niet helemaal in contact ben met mijn emotie (om maar vast in hulpverlenerstermen te praten).
Ik zou eerlijk gezegd niet weten welke tips ik je kan geven om er toch over in gesprek te raken met je vrouw. Omdat onze relatie ondanks onze liefde voor elkaar toch niet zo lekker liep op meerdere punten, hebben wij vorige week een pittig gesprek gehad, waarin mijn man ook aangaf dat hij dan maar liever geen seks meer met mij had, aangezien ik er toch niet van genoot. Hij had niet verwacht dat dat bij mij zo'n impact zou hebben, maar daardoor heb ik nu uiteindelijk toch de knoop doorgehakt door een afspraak te maken met de huisarts.
Ik zeg dus zeker niet dat jij het ook zo zou moeten aanpakken want het kan misschien ook een heel ander (ongewenst) effect hebben!
eigenlijk geen idee wat een vriendschapsverzoek inhoudt?
Ben eigenlijk aan het werk nu (eh..tsja) dus lees even geen mail als dat het is.
Dat verklaart overigens ook meteen wanneer ik straks vertrokken ben en niet meer reageer (morgen dan weer, want vanavond zit ook vrij vol al).
Tja, vervelen... mijn man is dan heel goedbedoeld bezig om bij mij wat positieve lichamelijke reacties te veroorzaken, terwijl ik dan een beetje afgeleid raak omdat het niet helemaal werkt. Vind het ook best lullig om kritiek op hem te hebben, terwijl hij z'n best doet, en ik het niet beter weet.
Ik probeer me dan te focussen, maar dat werkt ook averechts.
Hoe meer nadruk ik leg op dat ik iets moet vóelen en minder moet dénken, hoe meer ik dénk ipv vóel.Heeft Murphy daar ook een wet over?
Aan de ene kant ben ik wat gespannen en daarmee reageer ik niet zo 'relaxt' op sommige aanrakingen, en aan de andere kant lijk ik wat minder gevoelig te zijn dan vroeger. Daarom vraag ik me dus soms ook af of het misschien kan dat ik niet helemaal goed ben gehecht na de geboorte van onze oudste.
Best stom natuurlijk als je daar dan pas na 6 jaar achterkomt.
Er zijn dus maar weinig dingen die mij opwinden, en aangezien ik (zoals eerder gezegd) ook niet opgewonden raak van knappe mannen in een film, of in reallife ofzo, denk ik dus niet dat dat ligt aan hoe aantrekkelijk ik mijn man vindt. Hij is echt wel heel leuk!
Punt blijft dus dat ik bij de ratio blijf hangen (praktisch ongemak en onzekerheid) en dat ik daardoor niet helemaal in contact ben met mijn emotie (om maar vast in hulpverlenerstermen te praten).
Ik zou eerlijk gezegd niet weten welke tips ik je kan geven om er toch over in gesprek te raken met je vrouw. Omdat onze relatie ondanks onze liefde voor elkaar toch niet zo lekker liep op meerdere punten, hebben wij vorige week een pittig gesprek gehad, waarin mijn man ook aangaf dat hij dan maar liever geen seks meer met mij had, aangezien ik er toch niet van genoot. Hij had niet verwacht dat dat bij mij zo'n impact zou hebben, maar daardoor heb ik nu uiteindelijk toch de knoop doorgehakt door een afspraak te maken met de huisarts.
Ik zeg dus zeker niet dat jij het ook zo zou moeten aanpakken want het kan misschien ook een heel ander (ongewenst) effect hebben!
maandag 21 maart 2011 om 22:10
Ik vind het niet erg Marthesyl en Alex, dat jullie je verhalen ook hier schrijven. Ik vind het juist fijn om te lezen hoe het bij andere mensen gaat, het is toch niet een onderwerp dat ik makkelijk even met vrienden bespreek. Dus schroom niet .
Dat van die online coaching vind ik wel een interessante tip, het lijkt me inderdaad wel wat laagdrempeliger.
Ik heb vandaag helaas niet veel tijd (gehad) om inhoudelijk te reageren. Maar ik geloof dat ik me in elk geval wel gelukkig mag prijzen dat het onderwerp bij ons wel bespreekbaar is en dat mijn man ook wel redelijk snapt dat het niet leuk voor mij is. Het lijkt me nog veel vervelender als je partner doet alsof er helemaal geen probleem bestaat.
Dat van die online coaching vind ik wel een interessante tip, het lijkt me inderdaad wel wat laagdrempeliger.
Ik heb vandaag helaas niet veel tijd (gehad) om inhoudelijk te reageren. Maar ik geloof dat ik me in elk geval wel gelukkig mag prijzen dat het onderwerp bij ons wel bespreekbaar is en dat mijn man ook wel redelijk snapt dat het niet leuk voor mij is. Het lijkt me nog veel vervelender als je partner doet alsof er helemaal geen probleem bestaat.
maandag 21 maart 2011 om 22:38
maandag 21 maart 2011 om 22:43
@marthesys:
Dat vriendschapsverzoek werkte volgens mij ook niet, dus laat maar. Ik ben de draad ook even kwijt. Ik ben mailbaar op nick at hotmail.nl, mocht je daar wat in zien en zo niet ook goed.
@ranonkel2011:
Dank je. Ik weet niet goed wat je aan onze ervaringen hebt, anders dan je realiseren dat je niet de enige bent.
Dat vriendschapsverzoek werkte volgens mij ook niet, dus laat maar. Ik ben de draad ook even kwijt. Ik ben mailbaar op nick at hotmail.nl, mocht je daar wat in zien en zo niet ook goed.
@ranonkel2011:
Dank je. Ik weet niet goed wat je aan onze ervaringen hebt, anders dan je realiseren dat je niet de enige bent.
dinsdag 22 maart 2011 om 10:20
Jeetje, wat naar voor jullie waar jullie doorheen gaan...
Wat ik zelf wel altijd merk is dat hoe langer we niet vrijen, hoe minder de zin ook is. En hoe vaker we het doen, hoe leuker en fijner het ook is en hoe meer zin ik er in heb.
Man en ik zijn best saai wat ons sexleven betreft, we houden de hele zondag vrij en gaan dan vrijen. Op andere momenten hebben we er geen tijd voor, helaas. Wel is het zo dat we dan die hele zondag echt tijd en aandacht voor elkaar hebben.
@Alex: ik vind het wel vreemd dat jouw vrouw niet mee wil gaan in jouw voorstel om in therapie te gaan. Dat is toch het minste wat je kunt doen?
Ik raad echt iedereen aan om dit wel te doen, baat het niet, dan schaadt het toch zeker ook niet? Ik denk dat je elkaar alleen maar heel erg goed leert kennen en eindelijk bloot komt waardoor je libido's zo ver uitelkaar liggen.
Ga ervoor, wat heb je te verliezen?
Wat ik zelf wel altijd merk is dat hoe langer we niet vrijen, hoe minder de zin ook is. En hoe vaker we het doen, hoe leuker en fijner het ook is en hoe meer zin ik er in heb.
Man en ik zijn best saai wat ons sexleven betreft, we houden de hele zondag vrij en gaan dan vrijen. Op andere momenten hebben we er geen tijd voor, helaas. Wel is het zo dat we dan die hele zondag echt tijd en aandacht voor elkaar hebben.
@Alex: ik vind het wel vreemd dat jouw vrouw niet mee wil gaan in jouw voorstel om in therapie te gaan. Dat is toch het minste wat je kunt doen?
Ik raad echt iedereen aan om dit wel te doen, baat het niet, dan schaadt het toch zeker ook niet? Ik denk dat je elkaar alleen maar heel erg goed leert kennen en eindelijk bloot komt waardoor je libido's zo ver uitelkaar liggen.
Ga ervoor, wat heb je te verliezen?
dinsdag 22 maart 2011 om 10:45
Goed, ik/wij gaan dus naar een sexuoloog. En voor mij werkt het wel. Niet het probleem als sneeuw voor de zon verdwijnt, maar wel dat je wat gereedschappen en handvaten krijgt.
Mijn situatie is vergelijkbaar met die van Marthesyl. En als tips kan ik vast meegeven: zoek uit wat je nodig hebt om te ontspannen, en als je gedachtes afdwalen tijdens het vrijen, probeer ze dan terug te sturen. Dus er niet steeds op focussen, maar 'gewoon' proberen te voelen. Niet denken 'ik moet er niet aan denken!' maar denken 'wat voel ik nou? vind ik het lekker wat ie doet? Wat kan ik bij hem doen?'
Bij mij helpt bv: muziek op de achtergrond om mijn gedachtes 'af te leiden', van tevoren douchen, zodat ik helemaal ontspannen ben, weten dat we de tijd hebben.
Mijn situatie is vergelijkbaar met die van Marthesyl. En als tips kan ik vast meegeven: zoek uit wat je nodig hebt om te ontspannen, en als je gedachtes afdwalen tijdens het vrijen, probeer ze dan terug te sturen. Dus er niet steeds op focussen, maar 'gewoon' proberen te voelen. Niet denken 'ik moet er niet aan denken!' maar denken 'wat voel ik nou? vind ik het lekker wat ie doet? Wat kan ik bij hem doen?'
Bij mij helpt bv: muziek op de achtergrond om mijn gedachtes 'af te leiden', van tevoren douchen, zodat ik helemaal ontspannen ben, weten dat we de tijd hebben.
dinsdag 22 maart 2011 om 11:41
Gisteren weer een 'poging' gedaan, en zowaar wel opgewonden geworden tijdens aanrakingen van mijn man.
Omdat we het nu toch echt 'rustig aan' willen doen, dus geen druk willen leggen, is het daarbij gebleven en hebben we ook niet geprobeerd het verder te laten gaan.
We waren allebei erg blij, en zijn er natuurlijk nog lang niet, maar het is misschien een begin. We hebben in ieder geval het patroon doorbroken waarin we verzeild waren geraakt.
Ik moet zeggen dat ik vaak ook een druk voel van allerlei dingen die ik nog moet doen, maar omdat we nu zelf vinden officieel 'relatieproblemen' te hebben, heeft dat toch een hogere prioriteit gekregen dan de andere klusjes.
Nu hopen (en werken) dat het zo blijft en verder uitgebouwd wordt. Ga nog steeds wel naar de huisarts natuurlijk, volgende week.
Heeft iemand ervaringen met hoe dat dan gaat bij een seksuoloog en hoe je iemand kunt kiezen die bij je past?
Omdat we het nu toch echt 'rustig aan' willen doen, dus geen druk willen leggen, is het daarbij gebleven en hebben we ook niet geprobeerd het verder te laten gaan.
We waren allebei erg blij, en zijn er natuurlijk nog lang niet, maar het is misschien een begin. We hebben in ieder geval het patroon doorbroken waarin we verzeild waren geraakt.
Ik moet zeggen dat ik vaak ook een druk voel van allerlei dingen die ik nog moet doen, maar omdat we nu zelf vinden officieel 'relatieproblemen' te hebben, heeft dat toch een hogere prioriteit gekregen dan de andere klusjes.
Nu hopen (en werken) dat het zo blijft en verder uitgebouwd wordt. Ga nog steeds wel naar de huisarts natuurlijk, volgende week.
Heeft iemand ervaringen met hoe dat dan gaat bij een seksuoloog en hoe je iemand kunt kiezen die bij je past?
