Gezondheid
alle pijlers
Ziek = ziek. Ja? En? Dus?
dinsdag 28 oktober 2008 om 22:46
vrijdag 31 oktober 2008 om 22:54
quote:HoiPippiLangkous schreef op 31 oktober 2008 @ 20:55:
Iemand die gewoon 3 keer ziek is geweest in een jaar, daar voer k een open gesprek mee, niks aan de hand wat mij betreft. Iki vind drie keer per jaar dus helemaal niet 'gewoon', maar heel veel. Ik ben nooit ziek en als ik wel ziek ben ( misselijk, hoofdpijn, verkouden) ga ik gewoon naar mijn werk. Ik hou niet van mensen die zich al ziek melden bij een verkoudheid.
Iemand die gewoon 3 keer ziek is geweest in een jaar, daar voer k een open gesprek mee, niks aan de hand wat mij betreft. Iki vind drie keer per jaar dus helemaal niet 'gewoon', maar heel veel. Ik ben nooit ziek en als ik wel ziek ben ( misselijk, hoofdpijn, verkouden) ga ik gewoon naar mijn werk. Ik hou niet van mensen die zich al ziek melden bij een verkoudheid.
vrijdag 31 oktober 2008 om 22:57
Ik snap dus ook helemaal niet dat mensen in de verdediging schieten als hun leidinggevende een gesprek met ze aan wil gaan bij langurige ziekte of gewoon eens belt al siemand een week ziek is. Waarom? Als je ziek bent kun je niet werken. Als jeschoolziek bent kun je wel werken en ik heb het idee dat die mensen zich aangevallen voelen. Als je echt ziek bent zal het je een worst wezen wat je leidinggevende daarvan vindt, álles zal je dan een zorg zijn.
Ik heb al eerder de vraag gesteld of mensen zich ook ziek zouden melden als hun loon niet zou worden doorbetaald. Ik denk dat ze dan opeens niet meer zo vaak 'ziek' zijn.
Ik heb al eerder de vraag gesteld of mensen zich ook ziek zouden melden als hun loon niet zou worden doorbetaald. Ik denk dat ze dan opeens niet meer zo vaak 'ziek' zijn.
zaterdag 1 november 2008 om 08:02
LD, helder dank je wel voor je uitleg.
Wat raar van je leidinggevende zeg, dat contact moet hij toch -mede- onderhouden? Als ik naar mijzelf kijk lukt het me niet om elke week te bellen. Er komt vaak zoveel tussendoor en jammer genoeg heb ik meer zieken en mensen die aandacht nodig hebben in m'n team. Maar elke 2 weken lukt wel.
Meestal doe ik om en om wb wie er contact opneemt. De ene week ik, de andere week de medewerker. Zo nemen we allebei onze verantwoordelijkheid hierin. Of ik vraag of iemand even op de afdeling komt als ze een bezoek aan de bedrijfsarts heeeft gehad.
Shi, een gemiddelde van 2 maal ziek in een jaar wordt als normaal beschouwt. Dus na die 3e ziekmelding hoef je als werkgever helemaal nog niet meteen hoog van de toren te blazen.
Dat gesprek heeft als doel om te kijken of er andere zaken spelen waardoor iemand ziek wodrt / zich ziek meldt.
Als een bedrijf in een veranderingsfase zit dan weet je gewooon dat het verzuim% stijgt. Dat heeft niks te maken met onterecht ziek melden. Verzuim (en vooral plotselinge veranderingen in het verzuimpatroon van een -groep- medewerker-s-) kan ook wijzen op iets binnen de organisatie.
Wat raar van je leidinggevende zeg, dat contact moet hij toch -mede- onderhouden? Als ik naar mijzelf kijk lukt het me niet om elke week te bellen. Er komt vaak zoveel tussendoor en jammer genoeg heb ik meer zieken en mensen die aandacht nodig hebben in m'n team. Maar elke 2 weken lukt wel.
Meestal doe ik om en om wb wie er contact opneemt. De ene week ik, de andere week de medewerker. Zo nemen we allebei onze verantwoordelijkheid hierin. Of ik vraag of iemand even op de afdeling komt als ze een bezoek aan de bedrijfsarts heeeft gehad.
Shi, een gemiddelde van 2 maal ziek in een jaar wordt als normaal beschouwt. Dus na die 3e ziekmelding hoef je als werkgever helemaal nog niet meteen hoog van de toren te blazen.
Dat gesprek heeft als doel om te kijken of er andere zaken spelen waardoor iemand ziek wodrt / zich ziek meldt.
Als een bedrijf in een veranderingsfase zit dan weet je gewooon dat het verzuim% stijgt. Dat heeft niks te maken met onterecht ziek melden. Verzuim (en vooral plotselinge veranderingen in het verzuimpatroon van een -groep- medewerker-s-) kan ook wijzen op iets binnen de organisatie.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
zaterdag 1 november 2008 om 08:03
quote:shining schreef op 31 oktober 2008 @ 22:57:
Ik snap dus ook helemaal niet dat mensen in de verdediging schieten als hun leidinggevende een gesprek met ze aan wil gaan bij langurige ziekte of gewoon eens belt al siemand een week ziek is. Waarom? Als je ziek bent kun je niet werken. Als jeschoolziek bent kun je wel werken en ik heb het idee dat die mensen zich aangevallen voelen. Als je echt ziek bent zal het je een worst wezen wat je leidinggevende daarvan vindt, álles zal je dan een zorg zijn.
Ik heb al eerder de vraag gesteld of mensen zich ook ziek zouden melden als hun loon niet zou worden doorbetaald. Ik denk dat ze dan opeens niet meer zo vaak 'ziek' zijn.
Tegelijkertijd, als je vaker dergelijke reacties hoort dan snap ik ook weer wel waarom iemand in de verdediging schiet.
Je bent wel erg star hoor Shi.
Ik snap dus ook helemaal niet dat mensen in de verdediging schieten als hun leidinggevende een gesprek met ze aan wil gaan bij langurige ziekte of gewoon eens belt al siemand een week ziek is. Waarom? Als je ziek bent kun je niet werken. Als jeschoolziek bent kun je wel werken en ik heb het idee dat die mensen zich aangevallen voelen. Als je echt ziek bent zal het je een worst wezen wat je leidinggevende daarvan vindt, álles zal je dan een zorg zijn.
Ik heb al eerder de vraag gesteld of mensen zich ook ziek zouden melden als hun loon niet zou worden doorbetaald. Ik denk dat ze dan opeens niet meer zo vaak 'ziek' zijn.
Tegelijkertijd, als je vaker dergelijke reacties hoort dan snap ik ook weer wel waarom iemand in de verdediging schiet.
Je bent wel erg star hoor Shi.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
zaterdag 1 november 2008 om 08:09
quote:shining schreef op 31 oktober 2008 @ 22:54:
[...]
Iki vind drie keer per jaar dus helemaal niet 'gewoon', maar heel veel. Ik ben nooit ziek en als ik wel ziek ben ( misselijk, hoofdpijn, verkouden) ga ik gewoon naar mijn werk. Ik hou niet van mensen die zich al ziek melden bij een verkoudheid.Nou, good for you, dat jij nooit ziek bent. Maar dat wil niet zeggen dat anderen alleen maar ziek zijn omdat ze gaan stappen. Je kunt je echt hondsberoerd voelen zonder dat dat persé griep is. Ik was laatst 1 dag thuis (de 2e dag dit jaar) omdat ik aan de schijt was. Dan kun je echt niet naar je werk, want dan zit je toch 'n half uur wc-loos in de auto. Dat kan dus niet.
[...]
Iki vind drie keer per jaar dus helemaal niet 'gewoon', maar heel veel. Ik ben nooit ziek en als ik wel ziek ben ( misselijk, hoofdpijn, verkouden) ga ik gewoon naar mijn werk. Ik hou niet van mensen die zich al ziek melden bij een verkoudheid.Nou, good for you, dat jij nooit ziek bent. Maar dat wil niet zeggen dat anderen alleen maar ziek zijn omdat ze gaan stappen. Je kunt je echt hondsberoerd voelen zonder dat dat persé griep is. Ik was laatst 1 dag thuis (de 2e dag dit jaar) omdat ik aan de schijt was. Dan kun je echt niet naar je werk, want dan zit je toch 'n half uur wc-loos in de auto. Dat kan dus niet.
zaterdag 1 november 2008 om 09:21
quote:didi schreef op 31 oktober 2008 @ 08:56:bijvoorbeeld die migraine die KW al noemde (wat als iemand dan tóch auto gaat rijden en tegen een boom knalt of vervolgens dankzij doorgaan tijdens die migraine een week uit de running is),
Didi, je slaat de spijker op z'n kop! Ik heb geen auto, gelukkig, maar de keren dat ik door probeerde te lopen met migraine of te vroeg weer op stond, gebeurde er dit:
1. ik viel op straat, hele been open, paar dagen mee omhoog moeten zitten.
2. ik viel van de trap, 5 hechtingen.
3. ik viel van m'n fiets, kwam gelukkig goed terecht en was alleen maar blauw.
Sindsdien blijf ik heel stil in een hoekje zitten.
Didi, je slaat de spijker op z'n kop! Ik heb geen auto, gelukkig, maar de keren dat ik door probeerde te lopen met migraine of te vroeg weer op stond, gebeurde er dit:
1. ik viel op straat, hele been open, paar dagen mee omhoog moeten zitten.
2. ik viel van de trap, 5 hechtingen.
3. ik viel van m'n fiets, kwam gelukkig goed terecht en was alleen maar blauw.
Sindsdien blijf ik heel stil in een hoekje zitten.
zaterdag 1 november 2008 om 09:30
HPL, ik denk dat het met schaamte te maken heeft. Ziek betekent op een bepaalde manier dat er iets mis met je is. Is er iets mis, dan moet je er iets aan doen, is de gedachte in onze maakbare maatschappij. Kun je het dan niet oplossen, dan heb je gefaald. Praten over ziek zijn: dan word je geconfronteerd met het feit dat je ten eerste niet alles zelf in de hand hebt, en ten tweede dat het andere mensem nog opgevallen is ook!
Zoiets, denk ik. Ik voel me ook heel gauw aangevallen als het over ziekte gaat.
Zoiets, denk ik. Ik voel me ook heel gauw aangevallen als het over ziekte gaat.
zaterdag 1 november 2008 om 09:48
Ik heb trouwens een tijd gehad dat ik gemiddeld eens in de twee/drie weken alleen 's ochtends ziek was. Werd ik wakker met hoge koorts, kon het licht niet aan mijn ogen verdragen en had het gevoel alsof een heipaal overuren draaide in m'n hoofd. Op de één of andere manier kon ik altijd wel inschatten dat dit van tijdelijke aard was. Uitleg gegeven aan m'n toenmalige baas en toen afgesproken dat ik in die gevallen één of twee uurtjes later op m'n werk zou komen. En de grap was dat ik dan meestal weer helemaal hersteld was. Gelukkig heb ik die 'buien' niet meer want mijn huidige baas zou dat echt niet begrijpen.
@ Korenwolf: het besef dat er inderdaad iets met je mis is waar je geen of amper invloed op hebt, is zeker een belangrijk aspect. Het ergste vind ik dat ik al maanden niet mijn bijdrage heb kunnen leveren op het werk maar in diezelfde periode heb ik ook zo'n beetje alle verjaardagen moeten aflasten, ben ik maar even op de bruiloft van mijn beste vriendin geweest en heb ik mijn twee grootste hobby's ook op een heel laag pitje moeten zetten. Soms probeerde ik het wel, tegen beter weten in maar de teleurstelling dat het dan toch niet gaat terwijl de rest van de wereld wél gewoon doordraaid, is soms heel groot.
Maar goed, het gaat nu al een halve week echt uitzonderlijk goed met me, op wat napijnen van ziekenhuisonderzoeken na dan, maar ik heb echt zo'n zin om vanaf volgende week het werken weer op te pakken en langzaamaan meer oude routines in m'n leven in te bouwen!
@ Korenwolf: het besef dat er inderdaad iets met je mis is waar je geen of amper invloed op hebt, is zeker een belangrijk aspect. Het ergste vind ik dat ik al maanden niet mijn bijdrage heb kunnen leveren op het werk maar in diezelfde periode heb ik ook zo'n beetje alle verjaardagen moeten aflasten, ben ik maar even op de bruiloft van mijn beste vriendin geweest en heb ik mijn twee grootste hobby's ook op een heel laag pitje moeten zetten. Soms probeerde ik het wel, tegen beter weten in maar de teleurstelling dat het dan toch niet gaat terwijl de rest van de wereld wél gewoon doordraaid, is soms heel groot.
Maar goed, het gaat nu al een halve week echt uitzonderlijk goed met me, op wat napijnen van ziekenhuisonderzoeken na dan, maar ik heb echt zo'n zin om vanaf volgende week het werken weer op te pakken en langzaamaan meer oude routines in m'n leven in te bouwen!
zaterdag 1 november 2008 om 10:19
zaterdag 1 november 2008 om 12:59
Ik ben vaker ziek dan gemiddeld. Dus het soort ziek waarbij ik koorts heb (temperatuur hoger dan 39 graden), scheel zie van de hoofdpijn en/of spierpijn, pijn in mijn botten, verkouden, keelpijn, dat werk.
Waardoor dat nu komt? Geen flauw benul. Mijn weerstand lijkt in een paar jaar tijd volkomen aan diggels te liggen.
Meestal stel ik voor om mijn ziektedagen om te zetten in vakantiedagen, maar dat wordt door mijn leidinggevende zelden geaccepteerd. Die weet: ik ben niet graag ziek en ik ben een hardwerkende, gemotiveerde werknemer.
De dagen waarvan ik kan voorzien dat ik mijn diensten niet kan draaien, probeer ik te ruilen met collega's, zodat ik in ieder geval niet verzuim.
Mocht ik niet betaald worden op dagen dat ik ziek ben, dan zij dat zo. Ik kan mezelf niet beter toveren.
Wat mijn werkgever zou kunnen doen? Ik heb geen idee. Mijn werkgever kan mij niet gezonder maken dan ik ben.
Wat ik zelf zou kunnen doen? Niets méér dan ik nu al doe: voldoende slapen, voldoende beweging, gezond eten, zorgen voor zo min mogelijk stress.
Gezondheid heb je niet altijd zelf in de hand.
Waardoor dat nu komt? Geen flauw benul. Mijn weerstand lijkt in een paar jaar tijd volkomen aan diggels te liggen.
Meestal stel ik voor om mijn ziektedagen om te zetten in vakantiedagen, maar dat wordt door mijn leidinggevende zelden geaccepteerd. Die weet: ik ben niet graag ziek en ik ben een hardwerkende, gemotiveerde werknemer.
De dagen waarvan ik kan voorzien dat ik mijn diensten niet kan draaien, probeer ik te ruilen met collega's, zodat ik in ieder geval niet verzuim.
Mocht ik niet betaald worden op dagen dat ik ziek ben, dan zij dat zo. Ik kan mezelf niet beter toveren.
Wat mijn werkgever zou kunnen doen? Ik heb geen idee. Mijn werkgever kan mij niet gezonder maken dan ik ben.
Wat ik zelf zou kunnen doen? Niets méér dan ik nu al doe: voldoende slapen, voldoende beweging, gezond eten, zorgen voor zo min mogelijk stress.
Gezondheid heb je niet altijd zelf in de hand.
zaterdag 1 november 2008 om 13:20
(niet specifiek gericht aan Omen)
Als je begrip wilt van je leidinggevende en collega's dan kun je daar zelf enorm aan bijdragen door open te zijn en mee te denken over oplossingen om zo snel mogelijk te reïntegreren.
Als je hebt uitgelegd wat je mankeert en vervolgens hebt aangegeven dat je op doktersadvies wandelingen moet maken of een sportschool met bezoeken, dan zal er meer begrip zijn wanneer je een collega tegenkomt tijdens die wandeling of training. Als jij actief betrokken blijft bij de afdeling en actief meedenkt dan is er veel meer begrip dan wanneer je jezelf opsluit onder het motto "ik heb het recht om te zwijgen over mij ziekte". Dat recht heb je zeker maar het is buitengewoon onverstandig om jezelf zo te isloleren van je collega's en leidinggevende.
Als je begrip wilt van je leidinggevende en collega's dan kun je daar zelf enorm aan bijdragen door open te zijn en mee te denken over oplossingen om zo snel mogelijk te reïntegreren.
Als je hebt uitgelegd wat je mankeert en vervolgens hebt aangegeven dat je op doktersadvies wandelingen moet maken of een sportschool met bezoeken, dan zal er meer begrip zijn wanneer je een collega tegenkomt tijdens die wandeling of training. Als jij actief betrokken blijft bij de afdeling en actief meedenkt dan is er veel meer begrip dan wanneer je jezelf opsluit onder het motto "ik heb het recht om te zwijgen over mij ziekte". Dat recht heb je zeker maar het is buitengewoon onverstandig om jezelf zo te isloleren van je collega's en leidinggevende.
zaterdag 1 november 2008 om 13:23
quote:HoiPippiLangkous schreef op 01 november 2008 @ 10:19:
Toch nog een eye-opener Thanx LD en KW, hier kan ik wel iets mee denk ik.
Zouden jullie het op prijs stellen als je werkgever dit bespreekbaar maakt?Of is dat te persoonlijk?
Ik zou het heel fijn vinden als mijn werkgever dit soort dingen bespreekbaar maakt en daar spelen meerdere factoren bij mee. In de eerste plaats vind ik het heel lastig om in één keer uit mezelf te moeten vertellen hoe het met mij gaat en eerlijk te zeggen dat werken niet gaat. Op het moment dat ik zo aan het praten ben, zit ik mezelf inwendig continu af te vragen hoe het overkomt op de personeelsmanager die op zijn beurt weinig empathie toont en vrij zakelijk het verhaal aanhoort. Na afloop van een dergelijk telefoongesprek moet ik mezelf echt even herpakken en met de neus op de feiten drukken dat ik niets heb overdreven, dat de realiteit echt zo is zoals ik het zelf heb verwoord. En dat levert nog wel eens wat slapeloze nachten op.
Wat in de tweede plaats meespeelt, is het feit dat je zonder al te veel belangstelling van je leidinggevende tijdens je ziekteperiode met een heel vreemd gevoel weer je eerste werkdag tegemoet ziet. Of je het wil of niet maar er komt toch een soort van schaamte bij kijken. Dat ligt aan mezelf, dat weet ik maar omdat ik zo weinig contact heb gehad met mijn leidinggevende, is het heel moeilijk te peilen hoe hij in deze hele situatie zit. Het is voor hem natuurlijk ook vervelend dat ik wel geld kost maar niks ervoor doe. Van die gedachte ben ik me ontzettend bewust.
Gelukkig heb ik wel hele lieve collega's die me overstelpen met kaartjes en andere vormen van belangstelling dus daardoor overheerst het positieve gevoel om het werk weer op te pakken. Maar ik denk niet dat mijn leidinggevende zich heel erg bewust is van de invloed van zijn passieve houding richting mij. Het zal wat moed kosten maar ik ben wel van plan om het met hem te bespreken.
Toch nog een eye-opener Thanx LD en KW, hier kan ik wel iets mee denk ik.
Zouden jullie het op prijs stellen als je werkgever dit bespreekbaar maakt?Of is dat te persoonlijk?
Ik zou het heel fijn vinden als mijn werkgever dit soort dingen bespreekbaar maakt en daar spelen meerdere factoren bij mee. In de eerste plaats vind ik het heel lastig om in één keer uit mezelf te moeten vertellen hoe het met mij gaat en eerlijk te zeggen dat werken niet gaat. Op het moment dat ik zo aan het praten ben, zit ik mezelf inwendig continu af te vragen hoe het overkomt op de personeelsmanager die op zijn beurt weinig empathie toont en vrij zakelijk het verhaal aanhoort. Na afloop van een dergelijk telefoongesprek moet ik mezelf echt even herpakken en met de neus op de feiten drukken dat ik niets heb overdreven, dat de realiteit echt zo is zoals ik het zelf heb verwoord. En dat levert nog wel eens wat slapeloze nachten op.
Wat in de tweede plaats meespeelt, is het feit dat je zonder al te veel belangstelling van je leidinggevende tijdens je ziekteperiode met een heel vreemd gevoel weer je eerste werkdag tegemoet ziet. Of je het wil of niet maar er komt toch een soort van schaamte bij kijken. Dat ligt aan mezelf, dat weet ik maar omdat ik zo weinig contact heb gehad met mijn leidinggevende, is het heel moeilijk te peilen hoe hij in deze hele situatie zit. Het is voor hem natuurlijk ook vervelend dat ik wel geld kost maar niks ervoor doe. Van die gedachte ben ik me ontzettend bewust.
Gelukkig heb ik wel hele lieve collega's die me overstelpen met kaartjes en andere vormen van belangstelling dus daardoor overheerst het positieve gevoel om het werk weer op te pakken. Maar ik denk niet dat mijn leidinggevende zich heel erg bewust is van de invloed van zijn passieve houding richting mij. Het zal wat moed kosten maar ik ben wel van plan om het met hem te bespreken.
zaterdag 1 november 2008 om 13:43
Het ligt er ook aan in welke branche je werkt. In mijn beroep wordt het niet gewaardeerd als je met buikloop of snotverkouden op het werk verschijnt. Ik meld er me er niet ziek voor voor, omdat ik van het eerste heel erg vaak last heb en dan zou ik ik meer ziek dan aan het werk zijn.
Maar goed, je kunt dus niet zeggen dat het onzin is (of not done) om je met een verkoudheid ziek te melden. Vind ik.
Maar goed, je kunt dus niet zeggen dat het onzin is (of not done) om je met een verkoudheid ziek te melden. Vind ik.
zaterdag 1 november 2008 om 16:38
quote:korenwolf schreef op 01 november 2008 @ 09:30:
HPL, ik denk dat het met schaamte te maken heeft. Ziek betekent op een bepaalde manier dat er iets mis met je is. Is er iets mis, dan moet je er iets aan doen, is de gedachte in onze maakbare maatschappij. Kun je het dan niet oplossen, dan heb je gefaald. Praten over ziek zijn: dan word je geconfronteerd met het feit dat je ten eerste niet alles zelf in de hand hebt, en ten tweede dat het andere mensem nog opgevallen is ook!
Zoiets, denk ik. Ik voel me ook heel gauw aangevallen als het over ziekte gaat.Precies. Je faalt want je lichaam "doet ut niet". En wanneer je dan ook nog eens iemand tegenover je hebt die noooooit ziek is en eigenlijk vindt dat gezondheid een verdienste is en jij dan 'dus' iets gruwelijk fout doet, dan schiet je weleens in de verdediging.
HPL, ik denk dat het met schaamte te maken heeft. Ziek betekent op een bepaalde manier dat er iets mis met je is. Is er iets mis, dan moet je er iets aan doen, is de gedachte in onze maakbare maatschappij. Kun je het dan niet oplossen, dan heb je gefaald. Praten over ziek zijn: dan word je geconfronteerd met het feit dat je ten eerste niet alles zelf in de hand hebt, en ten tweede dat het andere mensem nog opgevallen is ook!
Zoiets, denk ik. Ik voel me ook heel gauw aangevallen als het over ziekte gaat.Precies. Je faalt want je lichaam "doet ut niet". En wanneer je dan ook nog eens iemand tegenover je hebt die noooooit ziek is en eigenlijk vindt dat gezondheid een verdienste is en jij dan 'dus' iets gruwelijk fout doet, dan schiet je weleens in de verdediging.
zaterdag 1 november 2008 om 21:27
Wij hebben een eigen bedrijfsarts. Ik heb daar nu al bij meer organisaties ervaring mee en ik heb dat tien keer liever dan zo'n arbodienst.
Na 2 weken verzuim krijg je een oproep. Contact onderhouden doet de leidniggevende.
Na 2 weken verzuim krijg je een oproep. Contact onderhouden doet de leidniggevende.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
zaterdag 1 november 2008 om 21:49
HPL, ik moet zeggen dat ik naar mijn werkgever niet in de verdediging schiet (althans, dat dénk ik). We hebben goed contact en we kunnen prima afspraken maken wat ik wél kan (zoals bij vergaderingen zitten). Hij weet dat ik gemotiveerd ben en écht wil werken. En hij heeft me al meerdere keren teruggefloten, omdat hij wéét dat ik vaak over mijn grenzen heen ga om toch maar wel te werken.
Maar ik denk dat (KW? Lion?) wel gelijk heeft. Het heeft met schaamte te maken. Ik baal enorm dat ik wéér ziek ben. IK wil werken. En ik vind het al moeilijk tegenover mijzelf te verantwoorden dat ik thuis zit. Ondanks dat de gyneacoloog heeft aangegeven dat het écht beter is. Die verbaasde zich op een gegeven moment dat ik met mijn pijn nog wel werkte. Ondanks dat de ba heeft aangegeven dat werken niet verantwoord is. Want natuurlijk heb ik ook in mijn achterhoofd: als ik naar de stad kan, kan ik toch ook werken? Maar zo simpel ligt het niet.
Wat shining zegt is mijns inziens dan ook onzin. DAt je alleen in de verdediging schiet als je niet écht ziek bent, want anders zal het je een worst wezen. Ten eerste: je inkomen hangt er vanaf. Ten tweede: jew voelt je verantwoordelijk, naar je werk, naar je collega's. Ten derde is ziek zijn, langdurig ziek zijn, een acceptatieproces. Ik wil niet ziek zijn. Ik wil doorgaan. IK wil mijn klachten negeren. Ik wil niet te boek staan als die persoon die vaak afwezig is en waar je misschien wel niet op kan rekenen. En daarnaast ben ik ook bang voor roddel en achterklap. Nu heb ik van meerdere kanten begrepen dat ik daar niet bang voor hoef te zijn, maar ook dat heeft met acceptatie te maken. En ik vind het voor mijzelf nog steeds verdomde lastig om te accepteren dat ik ziek ben en ook nog eens langdurig. En dat terwijl je aan de buitenkant niets ziet. En tja, pijn is iets raars. Dus stel ik me niet aan? Zou iemand met dezelfde pijn niet wél aan het werk zijn? Zou ik niet gewoon nog een béétje moeten doorzetten? En nee, het kan écht niet, maar toch speelt dit voor mij wel degelijk mee.
En om eerlijk te zijn durf ik op mijn werk niet eens te zeggen dat het "goed" gaat als ik een goede dag heb, als de dood om gezien te worden als een aansteller...
Er spelen dus vele mechanismen mee. Maar goed, dit is wederom een erg persoonlijk relaas geworden
Maar ik denk dat (KW? Lion?) wel gelijk heeft. Het heeft met schaamte te maken. Ik baal enorm dat ik wéér ziek ben. IK wil werken. En ik vind het al moeilijk tegenover mijzelf te verantwoorden dat ik thuis zit. Ondanks dat de gyneacoloog heeft aangegeven dat het écht beter is. Die verbaasde zich op een gegeven moment dat ik met mijn pijn nog wel werkte. Ondanks dat de ba heeft aangegeven dat werken niet verantwoord is. Want natuurlijk heb ik ook in mijn achterhoofd: als ik naar de stad kan, kan ik toch ook werken? Maar zo simpel ligt het niet.
Wat shining zegt is mijns inziens dan ook onzin. DAt je alleen in de verdediging schiet als je niet écht ziek bent, want anders zal het je een worst wezen. Ten eerste: je inkomen hangt er vanaf. Ten tweede: jew voelt je verantwoordelijk, naar je werk, naar je collega's. Ten derde is ziek zijn, langdurig ziek zijn, een acceptatieproces. Ik wil niet ziek zijn. Ik wil doorgaan. IK wil mijn klachten negeren. Ik wil niet te boek staan als die persoon die vaak afwezig is en waar je misschien wel niet op kan rekenen. En daarnaast ben ik ook bang voor roddel en achterklap. Nu heb ik van meerdere kanten begrepen dat ik daar niet bang voor hoef te zijn, maar ook dat heeft met acceptatie te maken. En ik vind het voor mijzelf nog steeds verdomde lastig om te accepteren dat ik ziek ben en ook nog eens langdurig. En dat terwijl je aan de buitenkant niets ziet. En tja, pijn is iets raars. Dus stel ik me niet aan? Zou iemand met dezelfde pijn niet wél aan het werk zijn? Zou ik niet gewoon nog een béétje moeten doorzetten? En nee, het kan écht niet, maar toch speelt dit voor mij wel degelijk mee.
En om eerlijk te zijn durf ik op mijn werk niet eens te zeggen dat het "goed" gaat als ik een goede dag heb, als de dood om gezien te worden als een aansteller...
Er spelen dus vele mechanismen mee. Maar goed, dit is wederom een erg persoonlijk relaas geworden
zaterdag 1 november 2008 om 22:09
Roque, zou jij het vervelend vinden als je leidinggevende zou doorvragen? Over hoe je je voelt, wat je verzuim met je doet etc. Dus eigenlijk over alles wat jij hier nu verteld?
Kijk, een gesprek over verzuim kan heel persoonlijk zijn, ik heb echt hele nare dingen gehoord van mensen. Dat is ook niet wat ik moeilijk vind, ik vind juist dat in de verdediging schieten zo moeilijk.
Nu ik wat ervaringsdeskundigen hoor snap ik waar die reactie vandaan komt.
Kijk, een gesprek over verzuim kan heel persoonlijk zijn, ik heb echt hele nare dingen gehoord van mensen. Dat is ook niet wat ik moeilijk vind, ik vind juist dat in de verdediging schieten zo moeilijk.
Nu ik wat ervaringsdeskundigen hoor snap ik waar die reactie vandaan komt.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
zaterdag 1 november 2008 om 22:13
Nee hoor, geen moeite mee . Ik heb over deze dingen ook gesproken met leidinggevende. Wat dat betreft ben ik naar mijn leidinggevende erg open over mijn ziek zijn en mijn beleving in deze. Zelfde met de ba, ook daar komt dit ter sprake (en komt zij met tips of desnoods een doorverwijzing naar psych, toen ik over dit onderwerp écht in de knoop zat, want niet wéér ziek en "been there, than that, no way hoezee dat ik dat weer wil-depressie".
Ik ben hier naar leidinggevende júist zo open in omdat ik ook snap dat als je niet open bent, dat onbegrip op kan roepen en onbegrip funest is voor de relatie en het vertrouwen in elkaar.
Ik ben hier naar leidinggevende júist zo open in omdat ik ook snap dat als je niet open bent, dat onbegrip op kan roepen en onbegrip funest is voor de relatie en het vertrouwen in elkaar.
zaterdag 1 november 2008 om 22:22
Inderdaad, je kunt beter open zijn en laten zien dat je wel wilt maar niet (alles) kunt. Dat is voor jezelf het prettigst.
Ik vind het vaak zoeken hoor in zo'n gesprek met iemand die of in de verdediging schiet of gewoon niet wil praten. Een verzuimgesprek kan soms zo moeizaam gaan.
Ik vind het vaak zoeken hoor in zo'n gesprek met iemand die of in de verdediging schiet of gewoon niet wil praten. Een verzuimgesprek kan soms zo moeizaam gaan.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
zaterdag 1 november 2008 om 22:34
Shining, met de stelling zou jij je ziekmelden als je niet betaald kreeg sla je de discussie tamelijk dood in mijn ogen. Voor mezelf sprekend, ik zou me dan met 39 graden koorts (wat voor mij erg hoog is) gewoon naar mijn werk slepen. Kan mij het schelen dat ik dan fouten maak. Ik ben kostwinner namelijk. Meer mensen zouden dan gaan werken inderdaad, maar niet omdat ze niet zo ziek zouden zijn, maar omdat ze anders geen inkomen hebben.
Ik ben zelden tot nooit ziek als in: ziek van verkoudheid of griep. Ik verzuim wel af en toe vanwege mijn chronische ziekte, hoewel dat ook zelden eigenlijk. Verzuimgesprekken heb ik nooit erg gevonden, ik ben altijd open geweest over wat ik kan en wat niet. Altijd bereid om te proberen of iets wel of niet lukt. Ook ik heb een ziekte waardoor ik chronisch pijn heb en die onvoorspelbaar is. Soms kan 's ochtends nog alles en 's middags niks meer.
Ziek is inderdaad ziek, alleen zijn er veel gradaties in.
Ik ben zelden tot nooit ziek als in: ziek van verkoudheid of griep. Ik verzuim wel af en toe vanwege mijn chronische ziekte, hoewel dat ook zelden eigenlijk. Verzuimgesprekken heb ik nooit erg gevonden, ik ben altijd open geweest over wat ik kan en wat niet. Altijd bereid om te proberen of iets wel of niet lukt. Ook ik heb een ziekte waardoor ik chronisch pijn heb en die onvoorspelbaar is. Soms kan 's ochtends nog alles en 's middags niks meer.
Ziek is inderdaad ziek, alleen zijn er veel gradaties in.
