Werk & Studie
alle pijlers
Tijdelijk minder werken door overbelasting: verlof of ziek?
woensdag 18 juni 2025 om 14:20
Hoi viva lezers,
ik wil graag iets tegen jullie aanhouden. Ik zit tegen een overspannenheid aan, als ik nu geen stap terug doe ga ik uitvallen. Dat doe ik nu thuis al voor een deel, want kort lontje, geen energie, veel geirriteerd en conflicten. Een onverwacht (te hard) geluid, het woordje mama, de tv die aanstaat, een dochter die veel praat, kleine dingen die me in goede doen niet eens opvielen of die ik zelfs leuk vond zijn nu een bron van irritatie. Slaap slecht en qua eetpatroon maak ik teveel slechte keuzes wat ook niet bevordelijk is voor mn energie, en ik kan het niet opbrengen om het om te gooien. Ik voel me doorlopend overvraagd. Dan volgt een structureel schuldgevoel, ik ben niet de vrouw en moeder die ik was en die ik wil zijn, ik herken mezelf nauwelijks in gedrag en ik denk dat ik iedereen tekort doe. Afgelopen 2 jaar ben ik veel over mijn grenzen gegaan, door diverse redenen. Vaker geconstateerd maar niet genoeg naar gehandeld. Wel weten dat ik minder moest doen en verantwoordelijkheden moest afstoten, ik deed het niet. Ik sta altijd aan. Hier liggen patronen onder die ontstaan zijn vanuit onveiligheid, angst voor verlating, niet voldoen en altijd hard moeten werken. Ik krijg psychische hulp voor hardnekkige patronen, EMDR sessies waarmee de kern van mijn patronen en overlevingsmechanismes wordt aangepakt. Ik heb ook veel vertrouwen dat het beter wordt en dit me helpt.
Ik werk 3 dagen, een maand geleden in tranen uitgebarsten bij mijn leidinggevende en bij HR geweest. Balansbudget werd geadviseerd, in onze GGZ sector kan ik dat naar verloruren omzetten, daarmee heb ik 1 week verlof extra. Ik zei ook dat ik me niet ziek wilde melden, want ben niet ziek en mijn problemen zitten niet in mijn werk. Een zieke collega, een andere collega op vakantie en ik ging meer uren werken om dat op te vangen. Daar denk ik niet eens over na, want ik vind dat ik dat hoor te doen. Nu een maand verder besef ik me dat dit zo niet langer kan. Gister viel ik bijna flauw na bloedprikken, en die mevrouw was zo lief voor me, legde me in de stoel, haar hand op mijn schouder en ik begon te huilen. Ik wilde weg want moest werken (thuis) en ik voelde me zo bewaard. Ze zei dat ik niet weg mocht en ze bleef maar bij me zitten en zei dat ik de controle mocht loslaten en me hieraan mocht overgeven. Ik kon niet stoppen met huilen. Na weer een conflict gisteravond met mijn man waarna ik ook weer in tranen was viel het kwartje dat het genoeg is en ik zo niet verder kan en wil. Ik weet niet zo goed wat nu te doen.
Over 4 weken start de zomervakantie voor ons en heb ik 3 weken vakantie. Ik wil blijven werken, dat geeft me afleiding en vind ik leuk en geeft me ook structuur. Een dag minder voorlopig zou ik al heel lekker vinden, zodat ik een dag heb waarin ik weinig moet en niet om 9.00 ergens moet zijn. Ik snak heel erg naar minder moeten, rust en vooral ademruimte. Met resterende verlofuren zou ik enkele weken een dag per week kunnen opnemen. Tegelijkertijd krijg ik hier stress van, want verlof is dan op en we gaan nog verhuizen komend najaar waar ik wat verlof voor had gereserveerd. Die tijdsdruk van het moeten herstellen binnen die verlofuren vind ik ingewikkeld, want die stress maakt me juist niet rustig. Ik ben niet overspannen door mijn werktaken an sich, wel de combi met alle andere dingen in mijn leven die spelen of gespeeld hebben afgelopen 2 jaar. Ziekmelden hierom voelt zo verkeerd, en ik vind dat ik dit zelf moet oplossen en mijn werkgever/collega's hier geen last van moeten hebben. Schuldgevoel alom, wat me ook droevig maakt want het voelt zo een beetje uitzichtloos en ik zie de mogelijkheden niet.
Vandaar dit topic, omdat ik meningen van anderen nodig heb, want ik kom er niet uit. Hoe kan ik dit het beste oplossen?
ik wil graag iets tegen jullie aanhouden. Ik zit tegen een overspannenheid aan, als ik nu geen stap terug doe ga ik uitvallen. Dat doe ik nu thuis al voor een deel, want kort lontje, geen energie, veel geirriteerd en conflicten. Een onverwacht (te hard) geluid, het woordje mama, de tv die aanstaat, een dochter die veel praat, kleine dingen die me in goede doen niet eens opvielen of die ik zelfs leuk vond zijn nu een bron van irritatie. Slaap slecht en qua eetpatroon maak ik teveel slechte keuzes wat ook niet bevordelijk is voor mn energie, en ik kan het niet opbrengen om het om te gooien. Ik voel me doorlopend overvraagd. Dan volgt een structureel schuldgevoel, ik ben niet de vrouw en moeder die ik was en die ik wil zijn, ik herken mezelf nauwelijks in gedrag en ik denk dat ik iedereen tekort doe. Afgelopen 2 jaar ben ik veel over mijn grenzen gegaan, door diverse redenen. Vaker geconstateerd maar niet genoeg naar gehandeld. Wel weten dat ik minder moest doen en verantwoordelijkheden moest afstoten, ik deed het niet. Ik sta altijd aan. Hier liggen patronen onder die ontstaan zijn vanuit onveiligheid, angst voor verlating, niet voldoen en altijd hard moeten werken. Ik krijg psychische hulp voor hardnekkige patronen, EMDR sessies waarmee de kern van mijn patronen en overlevingsmechanismes wordt aangepakt. Ik heb ook veel vertrouwen dat het beter wordt en dit me helpt.
Ik werk 3 dagen, een maand geleden in tranen uitgebarsten bij mijn leidinggevende en bij HR geweest. Balansbudget werd geadviseerd, in onze GGZ sector kan ik dat naar verloruren omzetten, daarmee heb ik 1 week verlof extra. Ik zei ook dat ik me niet ziek wilde melden, want ben niet ziek en mijn problemen zitten niet in mijn werk. Een zieke collega, een andere collega op vakantie en ik ging meer uren werken om dat op te vangen. Daar denk ik niet eens over na, want ik vind dat ik dat hoor te doen. Nu een maand verder besef ik me dat dit zo niet langer kan. Gister viel ik bijna flauw na bloedprikken, en die mevrouw was zo lief voor me, legde me in de stoel, haar hand op mijn schouder en ik begon te huilen. Ik wilde weg want moest werken (thuis) en ik voelde me zo bewaard. Ze zei dat ik niet weg mocht en ze bleef maar bij me zitten en zei dat ik de controle mocht loslaten en me hieraan mocht overgeven. Ik kon niet stoppen met huilen. Na weer een conflict gisteravond met mijn man waarna ik ook weer in tranen was viel het kwartje dat het genoeg is en ik zo niet verder kan en wil. Ik weet niet zo goed wat nu te doen.
Over 4 weken start de zomervakantie voor ons en heb ik 3 weken vakantie. Ik wil blijven werken, dat geeft me afleiding en vind ik leuk en geeft me ook structuur. Een dag minder voorlopig zou ik al heel lekker vinden, zodat ik een dag heb waarin ik weinig moet en niet om 9.00 ergens moet zijn. Ik snak heel erg naar minder moeten, rust en vooral ademruimte. Met resterende verlofuren zou ik enkele weken een dag per week kunnen opnemen. Tegelijkertijd krijg ik hier stress van, want verlof is dan op en we gaan nog verhuizen komend najaar waar ik wat verlof voor had gereserveerd. Die tijdsdruk van het moeten herstellen binnen die verlofuren vind ik ingewikkeld, want die stress maakt me juist niet rustig. Ik ben niet overspannen door mijn werktaken an sich, wel de combi met alle andere dingen in mijn leven die spelen of gespeeld hebben afgelopen 2 jaar. Ziekmelden hierom voelt zo verkeerd, en ik vind dat ik dit zelf moet oplossen en mijn werkgever/collega's hier geen last van moeten hebben. Schuldgevoel alom, wat me ook droevig maakt want het voelt zo een beetje uitzichtloos en ik zie de mogelijkheden niet.
Vandaar dit topic, omdat ik meningen van anderen nodig heb, want ik kom er niet uit. Hoe kan ik dit het beste oplossen?
woensdag 18 juni 2025 om 16:30
Ja ik heb een man, met hem kan ik goed praten en hij doet alles om mij te helpen. Hij is meer thuis en we gaan nu opnieuw bepalen welke taken hij nog meer overneemt van mij. Feit is dat ik in ons gezin altijd alles heb gedaan en heb willen doen, ik denk voor iedereen, ik regel voor iedereen, ik zorg dat iedereen zijn ding kan doen en vind het fijn maar ook nodig dat het thuis georganiseerd is. Mijn man heeft die lat lager, daar ben ik jaloers op. Dit maakt wel dat ik onredelijk kan doen tegen hem, want ik verwijt hem dat hij veel bij mij heeft laten liggen, maar tegelijkertijd laat ik hem ook weinig doen omdat ik controle wil en het moelijk uit handen kan geven. Hij is dan heel simpel en laat het dan ook gaan. Ondertussen voel ik me niet gezien, niet begrepen en word ik boos.
Gisteravond was weer zo'n moment, maar ik besefte me na ons gesprek en veel tranen later, dat de kern van alles hier zit: ik werk heel hard om voor iedereen (ook buiten mijn gezin) te zorgen, ik ga zwaar over mijn grenzen daarin en vraag geen hulp, omdat ik vind dat het mijn taak is, mijn rol als moeder/vrouw/mens. Dat hard werken gebeurt onzichtbaar voor anderen. En waar ik die EMDR voor heb, ik ben zo opgegroeid, ik was de redder in een heel onveilig gezin wat elk moment uit elkaar kon klappen. Kortom, de patronen en alles zijn me duidelijk.
Ik ben morgen op mijn werk en heb besloten meteen met mijn LG in gesprek te gaan en de bedrijfsarts in te schakelen, al dan niet via HR. Ik ga me ziekmelden, of dat voor een deel of helemaal is dat hoor ik wel van 1 van hen.
Deze beslissing voelt voorzichting als een opluchting.
Gisteravond was weer zo'n moment, maar ik besefte me na ons gesprek en veel tranen later, dat de kern van alles hier zit: ik werk heel hard om voor iedereen (ook buiten mijn gezin) te zorgen, ik ga zwaar over mijn grenzen daarin en vraag geen hulp, omdat ik vind dat het mijn taak is, mijn rol als moeder/vrouw/mens. Dat hard werken gebeurt onzichtbaar voor anderen. En waar ik die EMDR voor heb, ik ben zo opgegroeid, ik was de redder in een heel onveilig gezin wat elk moment uit elkaar kon klappen. Kortom, de patronen en alles zijn me duidelijk.
Ik ben morgen op mijn werk en heb besloten meteen met mijn LG in gesprek te gaan en de bedrijfsarts in te schakelen, al dan niet via HR. Ik ga me ziekmelden, of dat voor een deel of helemaal is dat hoor ik wel van 1 van hen.
Deze beslissing voelt voorzichting als een opluchting.
woensdag 18 juni 2025 om 16:32
woensdag 18 juni 2025 om 16:38
Enigszins provactief... Maar de serieuze ondertoon is dat je het moet gaan aanpakken, en wel op de plaats waar het gebeurt. Dus thuis al die dingen laten vallen en niet de vrijgekomen tijd gebruiken om ze te blijven doen of nog meer te doen. Dus de ballen laten vallen. Accepteren dat het anders gaat lopen.
Overigens TO, veel mensen zien op tegen de bedrijfsarts en denken dat die er vooral is om je zo snel mogelijk aan het werk te krijgen. Ik had als ik op consult moest héél veel stress. Achteraf moet ik constateren dat dat niet nodig was, de bedrijfsarts heeft objectief zijn werk gedaan, gekeken naar mijn onmogelijkheden en daar naar gehandeld.
woensdag 18 juni 2025 om 16:41
woensdag 18 juni 2025 om 16:42
Ik heb het idee dat veel mensen zich half ziek willen melden om zich zo toch aan een strohalm vast te kunnen klampen. Maar als je even de feiten probeert te bekijken, dan zegt alles dat je ziek bent. En van "een beetje thuiszitten" wordt over het algemeen niemand beter en raakt je probleem niet opgelost. Echt, ik ken veel mensen die het hebben geprobeerd en bij niemand werkte het. En "ik trek 'm nog even door tot de vakantie en dan kan ik rusten" werkt ook bij niemand op lange termijn. Dus eigenlijk komt het er misschien op neer dat je bij minder werken over je grens blijft gaan, want je grens lijkt al bereikt. Het is een voortzetting van je bekende patroon, ook al lijkt het misschien op een stapje terug. Zie het gewoon alsof je een gebroken been hebt. Dan zeg je ook niet tegen jezelf: "joh, schouders eronder, niet zo miepen, loop even naar de AH en terug". Je lichaam geeft duidelijk signalen af, daar heb je naar te luisteren, wil je niet nog veel dieper in de shit terecht komen. Sterkte!!
woensdag 18 juni 2025 om 16:51
Ik ben 43 en word na twee ingrijpende gebeurtenissen in mijn leven ook nogal met mijn neus op de feiten gedrukt. Welkom bij de club.
Je zult inzicht in jezelf en je gevoelens en gedrag moeten krijgen en volgens mij ben je bereid om daarom open en eerlijk naar te kijken (leid ik af uit je reacties die ná je eerste post kwamen). Dan komt het goed. Maar het is confronterend en het gaat niet zomaar en ook niet zo snel als jij gaat willen. Want dit gaat denk ik verder dan alleen maar moe door het hooghouden van alle ballen
woensdag 18 juni 2025 om 16:52
Naast wat ontlasting op het vlak van werk kan je misschien ook privé kijken wat je kan doen. Zijn er taken die je tijdje kan uitbesteden? Is het mogelijk dat kind(eren) en vaste dag ergens spelen/logeren/eten whatever zodat je die dag niet hoeft te koken/zorgen/ een middag/avond voor jezelf hebt.... geen idee maar iets waardoor je ook op andere vlakken dan alleen werk wat ruimte creëert? Je overbelasting is een optelsom van dingen, de oplossing dan wellicht ook.
woensdag 18 juni 2025 om 17:02
Als je je been breekt bij het sporten, meld je je dan ziek of neem je vakantiedagen op?Papegaai schreef: ↑18-06-2025 14:56Mensen die een zwaar beroep hebben en daardoor overbelast raken. Die veel uren aan het bed staan in de zorg bijvoorbeeld en onregelmatige diensten draaien, die kunnen overspannen raken. Ik heb 'maar' een ondersteunende functie in de ggz, op kantoor. Dat ik prive zoveel op mn bord heb zijn toch mijn eigen keuzes en omstandigheden. Daar kan mijn werk niets aan doen. Ik vind mn werk ook fijn.
Ben ik zo hard voor mezelf? Ik was oprecht bang dat ik jullie me een aansteller zouden vinden, en zouden zeggen 'kom op, ff schouders eronder' er zijn genoeg mensen die het veel zwaarder hebben.
woensdag 18 juni 2025 om 17:24
Klachten van overbelasting zijn een geldige reden om je ziek te melden, ook als de oorzaak niet volledig in je werk ligt. Overspannenheid ontstaat vaak door een combinatie van factoren. Wat telt, is dat je op dit moment niet meer goed kunt functioneren.
Verlof opnemen lijkt op het eerste gezicht een praktische oplossing, maar zoals je zelf al zegt: het geeft juist extra druk, omdat je beperkte uren hebt, nog een verhuizing in het vooruitzicht hebt, en het gevoel hebt dat je binnen die tijd moet herstellen.
Verlof opnemen lijkt op het eerste gezicht een praktische oplossing, maar zoals je zelf al zegt: het geeft juist extra druk, omdat je beperkte uren hebt, nog een verhuizing in het vooruitzicht hebt, en het gevoel hebt dat je binnen die tijd moet herstellen.
woensdag 18 juni 2025 om 17:36
Nee hoor, dat is niet erg. Als het steeds gelukt is alle ballen in de lucht te houden, is dat altijd jouw "normaal" geweest. Je bent nooit te oud om te leren welke ballen van glas, en welke van plastic zijn. De werkbal is plastic. Meld je ziek en zorg goed voor jezelf
woensdag 18 juni 2025 om 17:46
woensdag 18 juni 2025 om 17:50
Je hebt gewoon ontzettend last van de genderongelijkheid. Je verzet een hoop ondergewaardeerd en onbetaald werk en het is heel moeilijk om daarmee te stoppen zonder je een slecht mens te voelen.
Want als het huis en de kinderen vies zijn, of ze komen te laat op school of er is geen eten, dan is er sprake van een slechte moeder óf een relaxte vader, óf hij heeft het druk met zijn werk.
En dat verander je niet zomaar in je eentje.
Ik heb het zelf ook meerdere keren gehoord over stellen waarbij beide partners fulltime werken en waarvan het huis niet zo schoon is, dat zíj dan wel een beetje lui is.
Want als het huis en de kinderen vies zijn, of ze komen te laat op school of er is geen eten, dan is er sprake van een slechte moeder óf een relaxte vader, óf hij heeft het druk met zijn werk.
En dat verander je niet zomaar in je eentje.
Ik heb het zelf ook meerdere keren gehoord over stellen waarbij beide partners fulltime werken en waarvan het huis niet zo schoon is, dat zíj dan wel een beetje lui is.
woensdag 18 juni 2025 om 18:50
Ben ik het 100% mee eens.Yakuzakiko schreef: ↑18-06-2025 17:50Je hebt gewoon ontzettend last van de genderongelijkheid. Je verzet een hoop ondergewaardeerd en onbetaald werk en het is heel moeilijk om daarmee te stoppen zonder je een slecht mens te voelen.
Want als het huis en de kinderen vies zijn, of ze komen te laat op school of er is geen eten, dan is er sprake van een slechte moeder óf een relaxte vader, óf hij heeft het druk met zijn werk.
En dat verander je niet zomaar in je eentje.
Ik heb het zelf ook meerdere keren gehoord over stellen waarbij beide partners fulltime werken en waarvan het huis niet zo schoon is, dat zíj dan wel een beetje lui is.
Heb ook een schijthekel aan het woord papadag. Is dit iets in onze cultuur?
woensdag 18 juni 2025 om 18:54
Alarmsignalen voor geestelijk je niet goed voelen: schuldgevoel, kort lontje en conflicten, ineens huilen, moe zijn, niets meer erbij kunnen hebben.
Je moet je ziek melden. Bedrijfsarts. En dan met de bedrijfsarts een plan maken van voren af aan. Jij luistert namelijk niet zelf naar je signalen. Je kunt beter vanuit overvloed een stapje extra doen. Vanuit een overlopende emmer er 1 lepel extra uit halen werkt voor geen meter, de emmer zit dan nog steeds heel vol.
Je moet je ziek melden. Bedrijfsarts. En dan met de bedrijfsarts een plan maken van voren af aan. Jij luistert namelijk niet zelf naar je signalen. Je kunt beter vanuit overvloed een stapje extra doen. Vanuit een overlopende emmer er 1 lepel extra uit halen werkt voor geen meter, de emmer zit dan nog steeds heel vol.
woensdag 18 juni 2025 om 19:00
Ik zou dan thuis gaan werken
Nee idd geen verlofdagen. Het klinkt zo logisch. Ik vraag me weleens af wat zo graag wil bewijzen, dat ik superman ben ofzo. Dat wil ik helemaal niet zijn trouwens, maar zo leef ik wel. Het is zo zonde en gek, want je zet jezelf compleet achteraan in de rij en dat heb ik nu pas door.
woensdag 18 juni 2025 om 19:02
Ik snap je wel. Ik heb ooit in deze situatie gezeten en vond mezelf niet ziek. Wel veel huilen, kort lontje, niet meer slapen etc. Maar vond ook niet dat ik iets mankeerde, want je bent pas ziek als je koorts hebt. Dat is er ook wel een beetje ingepeperd als kind. Ik wilde het pas serieus nemen toen de huisarts zei dat ik ziek was. Overigens heb ik toen ook zelf nog een afspraak gemaakt met de bedrijfsarts, ik had mij toen al ziek gemeld maar mijn werkgever wilde de bedrijfsarts niet betrekken, mijn leidinggevende wilde mij gewoon weer zsm aan het werk hebben.
Ik heb nu overigens een collega die net is uitgevallen, zit er ook helemaal doorheen. En niet door het werk maar door privézaken. Daar is gelukkig alle begrip voor, je bent tenslotte ook gewoon een mens, geen robot.
Ik heb nu overigens een collega die net is uitgevallen, zit er ook helemaal doorheen. En niet door het werk maar door privézaken. Daar is gelukkig alle begrip voor, je bent tenslotte ook gewoon een mens, geen robot.
woensdag 18 juni 2025 om 19:04
Daar kun je prima hulp bij zoekenPapegaai schreef: ↑18-06-2025 19:00Ik zou dan thuis gaan werken
Nee idd geen verlofdagen. Het klinkt zo logisch. Ik vraag me weleens af wat zo graag wil bewijzen, dat ik superman ben ofzo. Dat wil ik helemaal niet zijn trouwens, maar zo leef ik wel. Het is zo zonde en gek, want je zet jezelf compleet achteraan in de rij en dat heb ik nu pas door.
Grote kans dat je de stemmen uit je jeugd nog in je achterhoofd hoort
woensdag 18 juni 2025 om 19:41
Ik dacht dat je zeker in de GGZ zou moeten weten dat 'ziek' niet alleen lichamelijk is.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
woensdag 18 juni 2025 om 19:51
Op zich klopt dat, als je met een gebroken been thuis kan werken ben je niet arbeidsongeschikt, en dat is de norm. Als je kan werken word je geacht te werken. Maar het omgekeerde is net zo waar; als je niet kan werken, kan je niet werken. En dan ga je bekijken hoe je dat kan oplossen, en daar zijn arbo-artsen dan weer voorPapegaai schreef: ↑18-06-2025 19:00Ik zou dan thuis gaan werken
Nee idd geen verlofdagen. Het klinkt zo logisch. Ik vraag me weleens af wat zo graag wil bewijzen, dat ik superman ben ofzo. Dat wil ik helemaal niet zijn trouwens, maar zo leef ik wel. Het is zo zonde en gek, want je zet jezelf compleet achteraan in de rij en dat heb ik nu pas door.
En zie: ik zag een vaal paard en diens ruiter heette Dood. En achter hem kwam het dodenrijk
woensdag 18 juni 2025 om 20:09
Dit inderdaad, ik denk dat heel veel mensen dit herkennen.Haakster schreef: ↑18-06-2025 16:51Ik ben 43 en word na twee ingrijpende gebeurtenissen in mijn leven ook nogal met mijn neus op de feiten gedrukt. Welkom bij de club.
Je zult inzicht in jezelf en je gevoelens en gedrag moeten krijgen en volgens mij ben je bereid om daarom open en eerlijk naar te kijken (leid ik af uit je reacties die ná je eerste post kwamen). Dan komt het goed. Maar het is confronterend en het gaat niet zomaar en ook niet zo snel als jij gaat willen. Want dit gaat denk ik verder dan alleen maar moe door het hooghouden van alle ballen
Zelf is me dit ook overkomen. Ik heb me, onder enige dwang vanuit werkgevers, ziekgemeld. Ik ben eerst een paar weken thuis gebleven. Daarna ben ik weer halve dagen begonnen, al snel heb ik dit opgebouwd naar 6 uur per dag en dat heb ik best een tijd gedaan. In overleg met de bedrijfsarts. Met hulp van een coach ben ik uiteindelijk een stuk sterker er uit gekomen. Ik voel veel beter waar mijn grenzen liggen, luister beter naar mezelf en geef meer uit handen. Zowel mijn werkgever, mijn gezin als ikzelf hebben er uiteindelijk een sterker persoon voor terug gekregen.
Je moet hier echt doorheen en toegeven dat het even niet meer lukt. Heel veel sterkte!
woensdag 18 juni 2025 om 20:19
Als aanvulling op alle andere reacties:
Mocht je het nog lastig vinden om voor jezelf de knoop door te hakken. Dan zou je ook een afspraak bij de huisarts kunnen maken om het met die daarover te hebben. In mijn ervaring kun je daar vaak sneller terecht dan een bedrijfsarts en het kan echt helpen als een medische professional je advies geeft. Maak wel ondertussen al een afspraak bij de bedrijfsarts!
Wat wel interessant is voor je therapie: wat maakt dat je de 'goedkeuring' nodig lijkt te hebben van anderen? Welke overtuigingen heb je waardoor je nu de situatie niet zelf verandert?
Mocht je het nog lastig vinden om voor jezelf de knoop door te hakken. Dan zou je ook een afspraak bij de huisarts kunnen maken om het met die daarover te hebben. In mijn ervaring kun je daar vaak sneller terecht dan een bedrijfsarts en het kan echt helpen als een medische professional je advies geeft. Maak wel ondertussen al een afspraak bij de bedrijfsarts!
Wat wel interessant is voor je therapie: wat maakt dat je de 'goedkeuring' nodig lijkt te hebben van anderen? Welke overtuigingen heb je waardoor je nu de situatie niet zelf verandert?
woensdag 18 juni 2025 om 20:24
Dit klinkt voor mij als je kop in het zand steken en nog harder doorwerken zonder de oorzaak van je problemen aan te pakken. Lijkt mij precies wat TO altijd al deed. Als ze zo doorgaat dan eindigt ze nog in een fikse burn-out ipv overspannen.Natsuro schreef: ↑18-06-2025 15:15Ik vind het advies van "naar de bedrijfsarts" het allerbeste, want zij is degene die je het beste kan adviseren. Ook als de problemen privé liggen kan zij nog steeds het bedrijf adviseren dat je óf minder óf niet werkt voor een tijdje.
Alleen.... je geeft aan dat de druk niet in je werk ligt maar in privé... En dan ga je meer privé tijd hebben... Dus in plaats van de behoefte gaan hebben om daar de zaken op orde te krijgen ga je de noodzaak minder voelen om aan te pakken wat je zou moeten doen. Als ik het heel strikt bekijk, zou je niet moeten vragen om méér uren zodat je meer rust en regelmaat ervaart en je minder op die privé dingen kan richten...?
Dus, eens met je eerste deel. Ga naar de bedrijfsarts.
woensdag 18 juni 2025 om 20:31
Een bedrijfsarts kan je hier heel goed bij helpen hoor. Ik was aan het revalideren en reïntegreren na een operatie toen er in mijn privé-leven een hoop zorgen en stress ontstonden. Toen ik dat aan de bedrijfsarts vertelde heeft hij me meteen geadviseerd om me weer voor meer uren ziek te melden en voorlopig niet op te bouwen in uren, maar eerst voor stabiliteit te zorgen. Een paar weken later heeft hij me zelfs nog meer terug gezet in uren. Drukte, zorgen en stress in je privé-leven kunnen er gewoon voor zorgen dat je tijdelijk arbeidsongeschikt bent. Daar kun je beter aan toegeven en aan werken om daar beter mee om te kunnen gaan dan nu doorbikkelen en daarna helemaal uitvallen.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
