Tijdelijk minder werken door overbelasting: verlof of ziek?

Hoi viva lezers,

ik wil graag iets tegen jullie aanhouden. Ik zit tegen een overspannenheid aan, als ik nu geen stap terug doe ga ik uitvallen. Dat doe ik nu thuis al voor een deel, want kort lontje, geen energie, veel geirriteerd en conflicten. Een onverwacht (te hard) geluid, het woordje mama, de tv die aanstaat, een dochter die veel praat, kleine dingen die me in goede doen niet eens opvielen of die ik zelfs leuk vond zijn nu een bron van irritatie. Slaap slecht en qua eetpatroon maak ik teveel slechte keuzes wat ook niet bevordelijk is voor mn energie, en ik kan het niet opbrengen om het om te gooien. Ik voel me doorlopend overvraagd. Dan volgt een structureel schuldgevoel, ik ben niet de vrouw en moeder die ik was en die ik wil zijn, ik herken mezelf nauwelijks in gedrag en ik denk dat ik iedereen tekort doe. Afgelopen 2 jaar ben ik veel over mijn grenzen gegaan, door diverse redenen. Vaker geconstateerd maar niet genoeg naar gehandeld. Wel weten dat ik minder moest doen en verantwoordelijkheden moest afstoten, ik deed het niet. Ik sta altijd aan. Hier liggen patronen onder die ontstaan zijn vanuit onveiligheid, angst voor verlating, niet voldoen en altijd hard moeten werken. Ik krijg psychische hulp voor hardnekkige patronen, EMDR sessies waarmee de kern van mijn patronen en overlevingsmechanismes wordt aangepakt. Ik heb ook veel vertrouwen dat het beter wordt en dit me helpt.
Ik werk 3 dagen, een maand geleden in tranen uitgebarsten bij mijn leidinggevende en bij HR geweest. Balansbudget werd geadviseerd, in onze GGZ sector kan ik dat naar verloruren omzetten, daarmee heb ik 1 week verlof extra. Ik zei ook dat ik me niet ziek wilde melden, want ben niet ziek en mijn problemen zitten niet in mijn werk. Een zieke collega, een andere collega op vakantie en ik ging meer uren werken om dat op te vangen. Daar denk ik niet eens over na, want ik vind dat ik dat hoor te doen. Nu een maand verder besef ik me dat dit zo niet langer kan. Gister viel ik bijna flauw na bloedprikken, en die mevrouw was zo lief voor me, legde me in de stoel, haar hand op mijn schouder en ik begon te huilen. Ik wilde weg want moest werken (thuis) en ik voelde me zo bewaard. Ze zei dat ik niet weg mocht en ze bleef maar bij me zitten en zei dat ik de controle mocht loslaten en me hieraan mocht overgeven. Ik kon niet stoppen met huilen. Na weer een conflict gisteravond met mijn man waarna ik ook weer in tranen was viel het kwartje dat het genoeg is en ik zo niet verder kan en wil. Ik weet niet zo goed wat nu te doen.

Over 4 weken start de zomervakantie voor ons en heb ik 3 weken vakantie. Ik wil blijven werken, dat geeft me afleiding en vind ik leuk en geeft me ook structuur. Een dag minder voorlopig zou ik al heel lekker vinden, zodat ik een dag heb waarin ik weinig moet en niet om 9.00 ergens moet zijn. Ik snak heel erg naar minder moeten, rust en vooral ademruimte. Met resterende verlofuren zou ik enkele weken een dag per week kunnen opnemen. Tegelijkertijd krijg ik hier stress van, want verlof is dan op en we gaan nog verhuizen komend najaar waar ik wat verlof voor had gereserveerd. Die tijdsdruk van het moeten herstellen binnen die verlofuren vind ik ingewikkeld, want die stress maakt me juist niet rustig. Ik ben niet overspannen door mijn werktaken an sich, wel de combi met alle andere dingen in mijn leven die spelen of gespeeld hebben afgelopen 2 jaar. Ziekmelden hierom voelt zo verkeerd, en ik vind dat ik dit zelf moet oplossen en mijn werkgever/collega's hier geen last van moeten hebben. Schuldgevoel alom, wat me ook droevig maakt want het voelt zo een beetje uitzichtloos en ik zie de mogelijkheden niet.

Vandaar dit topic, omdat ik meningen van anderen nodig heb, want ik kom er niet uit. Hoe kan ik dit het beste oplossen?

Iedereen bedankt voor de reacties, ik heb er echt wat aan.
Vanochtend heb ik mijn lG gesproken, ze was begripvol en vroeg waarom ik er uberhaupt was vandaag. Ze stelt voor om komende week een gesprek met haar en HR te plannen om te kijken wat het beste is. Ze vroeg wat ik nu nodig heb, ik zei rust en op dit moment wil ik er een tijd tussenuit en meld ik me het liefst ziek. Ik zei dat ik er al over nagedacht heb en bijvoorbeeld na de zomervakantie (eind aug) weer zou kunnen opbouwen. Dit kan allemaal zegt ze, maar als ik daarna terugkom en ik ga door op de oude voet dan los je niets op. Die snap ik ook, ik heb ondertussen ook echt iets te doen in mijn patronen en ander gedrag aanleren. Dat gaat alleen niet zo snel natuurlijk. Ze stelde daarom voor met HR de opties te bespreken en een plan maken. Ik heb wel het gevoel dat ze het beste voor mij wil.

MyLittlePony schreef: ↑

19-06-2025 15:42

Klinkt als een goede LG. Persoonlijk zou ik meer waarde hechten aan een arbo-arts dan aan HR, maar dat is vooral een inschatting die je ook zelf moet maken.

Goed dat je actie onderneemt!

Oh ja vergeten, ik heb ook gezegd dat ik een afspraak wilde maken bij de bedrijfsarts. Ze zei dat dat altijd mag als ik dat wil, alleen haar ervaring met bedrijfsartsen niet altijd is dat ze volledig in het belang van de cliënt handelen. Wij zijn een organisatie waar veel naar elkaar wordt omgekeken, en ze het belangrijk vinden dat de medewerker wordt gehoord. De HR collega is ook een fijn mens waar ik me wel gehoord voel, dus ik vind het prima om eerst dit gesprek te doen en als er een ziekmelding uitkomt dan kom ik automatisch terecht bij de bedrijfsarts. Ik heb bij onze organisatie wel het gevoel dat ze eerst in mijn belang denken en daarna werk, dus het komt vast goed.

sassie24 schreef: ↑

19-06-2025 16:27

Ik heb in 2019 in een vergelijkbare situatie gezeten, maar dan door uitval van mijn partner door complexe psychische problemen waarvoor hij intensieve therapie kreeg o.a opname en aansluitend dagbehandeling. Hierdoor kwam er meer op mij terecht waardoor ik door de thuissituatie overspannen raakte.

Ik werkte toen 2 dagen van 8 uur en 1 dag van 5 uur. Die ene dag dat ik 8 uur werkte gingen de kinderen naar bso en de andere dag was mijn man thuis. Maar die dag kwam nu ook op mij neer en extra bso was niet te regelen dus nam ik 3 uur onbetaald verlof op. En fietste ik die dag van huis naar school naar werk, van werk naar school om thuis te lunchen, daarna weer naar school naar werk om 2 uur later weer naar school te gaan. Daarnaast boodschappen, koken, huishouden en brengen/halen voetbal. Uiteindelijk trok ik dat niet meer.

Ik heb toen een preventief gesprek aangevraagd met de bedrijfsarts en die adviseerde om ook 3 uur in de ziektewet te gaan naast die 3 uur onbetaald verlof, zodat ik die andere dag van 8 uur naar 5 uur kon omzetten. Die middag gingen de kinderen gewoon naar de bso, zodat ik die middag tijd van voor ontspanning maar ook voor huishouden zodat ik dit beter kon verspreiden.

Na 1 jaar zijn die ziekteweturen eraf gegaan, omdat ik geen 2e jaar wilde vanwege het UWV. Maar de klachten van mijn man bleken helaas van chronische aard en heb ik in overleg met mijn werkgever mijn werkdagen aangepast naar 3x 4 uur en 1x 8 uur om weer aan die 20 uur te komen. Maar die hele dag bleef ik lastig vinden dus uiteindelijk naar 4x 5 uur gegaan. Financieel wel prettig een salaris voor 20 uur.

En toch alle middagen thuis voor de kinderen, boodschappen, huishouden en ontspanning. Ik kan alles wat beter verspreiden over de week, zowel thuis als op werk. Als ik vandaag ergens niet aan toekom dan komt het morgen wel.

Niet zo gek dat je het niet meer trok. Naast dat alles op je neer komt is het ook nog eens heftig dat je man zo ziek is.
Ik vind halve dagen werken niet zo lekker, ik werk dan tot 14.00 en dan voelt de middag te kort. Dan kan ik hem beter doortrekken omdat ik er toch al ben. Ik ben dan ook veel te onrustig om een boek te gaan lezen ofzo. Het fijne aan een hele dag vrij vind ik dat je niet perse ergens moet zijn 's ochtends, die ochtend rustig starten vind ik fijn.
Ik heb een tijd onder schooltijd gewerkt, dan ging ik om 14.00 uur weg, als de kinderen iets zelf gingen doen dan ging ik thuis nog werken of huishoudelijke taken doen. Dit ritme werd ook onrustig, voelde gehaast.

Solomio schreef: ↑

19-06-2025 22:31

Maar dan weet je toch wel dat psychische klachten ook reden kunnen zijn om je ziek te melden.

Punt is dat ik dit ook weet, rationeel weet ik alles. Er zit alleen een heel systeem van verkeerde overtuigingen/te grote loyaliteit/angst achter om daadwerkelijk die grens over te gaan van ziekmelden.
Voor anderen klinkt dat wellicht heel raar e'n is de oplossing simpel, voor mij niet. Het is een overlevingssysteem wat zo normaal is voor mij dat ik het altijd pas veel te laat door heb.

Ben-ik-weer schreef: ↑

19-06-2025 22:34

Ik zou met mijn LG inngesprek gaan over een stapje terug maar geen volledige ziekmelding. Je werkt maar drie dagen per weer. Ik zou, om structuur te behouden, die dagen tot 13:00 doen.
Boodschappen, dutje, boek lezen en daarna de kinderen weer halen.

Je opmerking: “ik vind halve dagen werken niet zo lekker” klinkt gewoon inderdaad of je het allemaal nog wel aan kan.
Verlof lijkt me een prima idee maar bespreek het. Als je LG mee wil denken zou je je 0,5 dag ziek kunnen melden en 0,5 verlof dan het je genoeg voor zes weken een dag minder. Wie weerbots dat al genoeg om bij te tanken.

Ik bedoel daarmee dat ik een hele dag werken fijner vind dan een halve dag werken en daarna meteen naar school en thuis komen in een huishouden waar van alles gedaan moet worden. Mijn oudste is elke middag thuis, jongste 2 middagen bso en dat zijn mijn werkdagen. Ik heb ook teveel gewerkt laatste weken, ook op vrije ochtenden want collega's op vakantie of ziek waardoor ik de enige in het team was die alles weet. Dan ga ik extra werken om alles op de rit te houden, want 'dat is zo fijn voor iedereen'.
Ons bedrijf heeft hier wel een handje van, want van oorsprong een familiebedrijf en ik werk nou net met een aantal familieleden samen. Die gaan altijd hun grenzen over, vallen dan weer uit, of verlengen hun vakantie om dat ze te ver zijn gegaan
Het grappige is dat ik tegen die collega letterlijk zeg dat het onzin is wat ze doet en ze zichzelf tekort doet, maar ik doe er net zo hard aan mee.
Misschien geeft dit mij onbewust wel meer druk dan ik doorheb, want nu ik erover nadenk, ik voel me ergens wel verplicht om altijd bereikbaar te zijn en een stap extra te doen. Die verplichting is nooit uitgesproken hoor naar mij, mensen ontkennen dat ook meteen intern, maar ik voel hem wel.