Relaties
alle pijlers
Slecht zijn in hebben lat relatie
dinsdag 24 juni 2025 om 19:03
Ik heb sinds 3 jaar een lat relatie. Ik heb nog nooit in mijn leven zo een fijne man ontmoet en iemand waarmee het zo goed klikt. Hij is wel 15 jaar ouder dan ik. Dat is momenteel geen enkel probleem fysiek etc en ben alleen maar heel erg blij met hem. We hebben allebei 2 kinderen. Zijn zoon en dochter zitten eind basisschool en mijn zoons net op de middelbare. We wonen een uur rijden van elkaar. We zien elkaar 1 avond in de week en in het weekend met of zonder de kinderen. Kinderen kunnen redelijk goed samen. We wonen beide dicht bij onze ex, dus er is geen mogelijkheid om voorlopig ergens te gaan samenwonen.
Nou zit ik met het volgende dilemma… Ik ben zelf een persoon die best onzeker is en bevestiging nodig heeft. Ook heb ik zelf veel stabiliteit nodig, omdat ik anders erg onrustig van binnen word en snel moe. Als we bij elkaar zijn dan ben ik helemaal rustig, omdat ik dan zie dat alles goed zit en me heel gelukkig voel. Als we niet samen zijn begin ik overal over te piekeren. Kan er ook slecht tegen als dingen ineens anders gaan etc. En dat is met kinderen(we laten beide alles van de kinderen altijd voor gaan) nou eenmaal wel eens zo. We hebben een ritme gevonden qua dagen en als daar dan ineens iets niet van doorgaat dat kan ik daar helemaal van in de war raken en verdrietig van zijn. Ook heb ik best last van het missen van hem op de dagen dat we elkaar niet zien en dan een beetje uit mijn doen. Terwijl we dan wel gewoon appen ook. Ik ben gewoon eigenlijk niet geschikt voor een lat relatie. Ik ben echt een persoon voor huisje, boompje, beestje. Daar voel ik me veel veiliger en gelukkiger bij. Ik vertrouw hem wel volledig, maar ik heb toch het gevoel dat we beide compleet ons eigen leven hebben en een weekend relatie hebben. Dat past eigenlijk helemaal niet bij me.
Ook de toekomst vind ik moeilijk. Over een jaar of 10 zal hij met pensioen gaan. Ik moet dan nog best lang werken. Dat zou misschien ook het moment zijn waarop we kunnen samenwonen. En dan stopt hij met werken en moet ik steeds werken. Hij zal dan ook fysiek achteruit gaan met de tijd. Dus we kunnen eigenlijk pas gaan samenwonen als het allemaal minder wordt, terwijl voor mijn gevoel onze tijd juist nu is.
Ik merk dat het me steeds meer bezig houdt en het vreet mijn energie. Ik ben zo blij met hem, maar kan met deze dingen ook heel slecht omgaan. Ik ben er ook echt een beetje ontstemd van en dat wil ik helemaal niet voor mijn kinderen en voor hem. Die merken daar vast wat van. Ik zou zo graag wat tips krijgen hoe hier beter mee om te gaan. Of iemand die er ervaring mee heeft en het een positieve wending heeft kunnen geven. Want ik wil overal voor vechten, maar weet niet of ik dit nog 5 a 10 jaar volhoud zo. Maar hem moeten missen kan ik ook niet verdragen. Dank alvast.
Nou zit ik met het volgende dilemma… Ik ben zelf een persoon die best onzeker is en bevestiging nodig heeft. Ook heb ik zelf veel stabiliteit nodig, omdat ik anders erg onrustig van binnen word en snel moe. Als we bij elkaar zijn dan ben ik helemaal rustig, omdat ik dan zie dat alles goed zit en me heel gelukkig voel. Als we niet samen zijn begin ik overal over te piekeren. Kan er ook slecht tegen als dingen ineens anders gaan etc. En dat is met kinderen(we laten beide alles van de kinderen altijd voor gaan) nou eenmaal wel eens zo. We hebben een ritme gevonden qua dagen en als daar dan ineens iets niet van doorgaat dat kan ik daar helemaal van in de war raken en verdrietig van zijn. Ook heb ik best last van het missen van hem op de dagen dat we elkaar niet zien en dan een beetje uit mijn doen. Terwijl we dan wel gewoon appen ook. Ik ben gewoon eigenlijk niet geschikt voor een lat relatie. Ik ben echt een persoon voor huisje, boompje, beestje. Daar voel ik me veel veiliger en gelukkiger bij. Ik vertrouw hem wel volledig, maar ik heb toch het gevoel dat we beide compleet ons eigen leven hebben en een weekend relatie hebben. Dat past eigenlijk helemaal niet bij me.
Ook de toekomst vind ik moeilijk. Over een jaar of 10 zal hij met pensioen gaan. Ik moet dan nog best lang werken. Dat zou misschien ook het moment zijn waarop we kunnen samenwonen. En dan stopt hij met werken en moet ik steeds werken. Hij zal dan ook fysiek achteruit gaan met de tijd. Dus we kunnen eigenlijk pas gaan samenwonen als het allemaal minder wordt, terwijl voor mijn gevoel onze tijd juist nu is.
Ik merk dat het me steeds meer bezig houdt en het vreet mijn energie. Ik ben zo blij met hem, maar kan met deze dingen ook heel slecht omgaan. Ik ben er ook echt een beetje ontstemd van en dat wil ik helemaal niet voor mijn kinderen en voor hem. Die merken daar vast wat van. Ik zou zo graag wat tips krijgen hoe hier beter mee om te gaan. Of iemand die er ervaring mee heeft en het een positieve wending heeft kunnen geven. Want ik wil overal voor vechten, maar weet niet of ik dit nog 5 a 10 jaar volhoud zo. Maar hem moeten missen kan ik ook niet verdragen. Dank alvast.
woensdag 25 juni 2025 om 14:28
Voordelen Latten:
*Samen zijn is exclusief, alsof je iedere week weer een beetje op date gaat.
* Je neemt echt de tijd voor en met elkaar, ook al ben je beide aan het werk.
* Echt tijd met elkaar, want beide hebben geen kinderen in die week.
* Heel fijn om ook weer in je eigen huis te zijn en je eigen dingen om je heen te hebben
* Heerlijk om een week lekker mijn eigen fijne bed helemaal voor mezelf te hebben.
* Heerlijk het vooruitzicht weer samen te zijn en ook weer samen te slapen.
* Meer eigen tijd, in de de week niet samen, deed ik meer dingen voor mezelf en met vriendinnen, wat mijn sociale contacten ten goede kwam ( ik ga dat zeker blijven doen, maar de modus zal anders zijn denk ik)
*Helemaal met niemand iets overleggen, geen compromissen, over wat we eten, welke kleur ik de muur wil schilderen, of wat dan ook vul zelf maar in.
Ik heb twee keer eerder samengewoond, en eenmaal alleen met de kinderen, 13 jaar, waarvan 5 jaar latten.
Was ik eigenlijk heel erg tevreden met alle voordelen, wat me tegenhield, waren de vele en vooral jonge kinderen.
Had hij niet de jongsten, dan denk ik dat we wel eerder waren gaan samenwonen.
Hadden we beide geen kinderen waren we 100% eerder gaan samenwonen.
Om bovenstaande, zeg ik nogmaals, ben ik wel wat huiverig om al die punten op te geven.
Want? kan ik het eigenlijk nog wel na 13 jaar alleen te zijn geweest ( met mijn kinderen) om weer weliswaar samen met hem, een gezin te runnen waarvan 75% niet jouw eigen kroost is.
Gelukkig ben ik echt heel goed met de kinderen, en zij ook met mij en staan alle kinderen ook achter dit avontuur ( dé voorwaarden)
Maar toch Roos en ik waren wel echt dé fervent pro latrelatie forummers.
Roos, ik support je nog steeds, want ik blijf in hart en nieren een groot voorstander van latten!
TO, zo zie je ook, samenwonen is echt niet zaligmakend!
*Samen zijn is exclusief, alsof je iedere week weer een beetje op date gaat.
* Je neemt echt de tijd voor en met elkaar, ook al ben je beide aan het werk.
* Echt tijd met elkaar, want beide hebben geen kinderen in die week.
* Heel fijn om ook weer in je eigen huis te zijn en je eigen dingen om je heen te hebben
* Heerlijk om een week lekker mijn eigen fijne bed helemaal voor mezelf te hebben.
* Heerlijk het vooruitzicht weer samen te zijn en ook weer samen te slapen.
* Meer eigen tijd, in de de week niet samen, deed ik meer dingen voor mezelf en met vriendinnen, wat mijn sociale contacten ten goede kwam ( ik ga dat zeker blijven doen, maar de modus zal anders zijn denk ik)
*Helemaal met niemand iets overleggen, geen compromissen, over wat we eten, welke kleur ik de muur wil schilderen, of wat dan ook vul zelf maar in.
Ik heb twee keer eerder samengewoond, en eenmaal alleen met de kinderen, 13 jaar, waarvan 5 jaar latten.
Was ik eigenlijk heel erg tevreden met alle voordelen, wat me tegenhield, waren de vele en vooral jonge kinderen.
Had hij niet de jongsten, dan denk ik dat we wel eerder waren gaan samenwonen.
Hadden we beide geen kinderen waren we 100% eerder gaan samenwonen.
Om bovenstaande, zeg ik nogmaals, ben ik wel wat huiverig om al die punten op te geven.
Want? kan ik het eigenlijk nog wel na 13 jaar alleen te zijn geweest ( met mijn kinderen) om weer weliswaar samen met hem, een gezin te runnen waarvan 75% niet jouw eigen kroost is.
Gelukkig ben ik echt heel goed met de kinderen, en zij ook met mij en staan alle kinderen ook achter dit avontuur ( dé voorwaarden)
Maar toch Roos en ik waren wel echt dé fervent pro latrelatie forummers.
Roos, ik support je nog steeds, want ik blijf in hart en nieren een groot voorstander van latten!
TO, zo zie je ook, samenwonen is echt niet zaligmakend!
People sometimes ask, why do you always choose the hardest road. Who says there was an easier way?
woensdag 25 juni 2025 om 14:53
Samenwonen heeft ook zeker nadelen maar het is maar net welke voor en nadelen je beter liggen 
Overigens denk ik dat het geen kwaad kan als er kinderen bij betrokken zijn dat dit zo'n 3 a 4 jaar duurt voor je eraan begint.
Wat mij wel helpt to is als we niet samen zijn focussen op mezelf. En daaraan moet ik mezelf ook echt regelmatig herinneren maar het werkt wel.
Overigens denk ik dat het geen kwaad kan als er kinderen bij betrokken zijn dat dit zo'n 3 a 4 jaar duurt voor je eraan begint.
Wat mij wel helpt to is als we niet samen zijn focussen op mezelf. En daaraan moet ik mezelf ook echt regelmatig herinneren maar het werkt wel.
Terug van weggeweest
woensdag 25 juni 2025 om 15:19
Echt ontzettend spannend. Maar dat gaat jou vast lukken. Heb je dan ook meteen je huis helemaal opgezegd of verkocht? Of houd je die aan voor als het niet lukt?Ladylola2022 schreef: ↑25-06-2025 12:00Hahaha, dat was ook mijn voorwaarde, ruimte, vooral eigen ruimte
Spannend is het zeker, voor nu de laatste twee weken in mijn eigen huis
woensdag 25 juni 2025 om 15:22
Dat zijn ook fijne tips. Dank je welevelien2010 schreef: ↑25-06-2025 10:53Je moet je beseffen dat je eigenlijk 2 levens hebt. Jouw leven alleen en jullie leven samen. Dat is niet het standaard plaatje binnen de maatschappij. Maar besef dat jij daar als alleenstaande ouder toch niet meer onder valt.
Het leven alleen zou ik wat meer zelf gaan invullen en ontwikkelen. Want kinderen worden zelfstandiger. En jij moet wel thuis zijn maar jouw kinderen zijn steeds meer buitenshuis (sport, vrienden, bijbaan en school). Meer tijd alleen. Ga gericht bekijken hoe je die moet invullen. Hobby's, vriendinnen of zonder hem op stap of dingen ondernemen. Leer beter op jezelf zijn. Los te komen van hem door dingen te gaan doen die bij jou passen.
woensdag 25 juni 2025 om 15:27
Dank je wel voor je fijne reactie. Als wij dichter bij elkaar zouden wonen, zouden we misschien ook niet eens gaan samenwonen. Ik zie er ook echt de voordelen wel van. Maar juist omdat we elkaar voor me gevoel net te weinig zien voor wat ik prettig vind, doet het soms gewoon pijn ofzo. Het is precies dat wat je zegt. Je kunt niet even wat drinken samen of wat ook. Wat fijn voor jou dat je toen wel kon gaan samenwonen. Ook zonder kinderen moet dat maar net lukken natuurlijkdianaf schreef: ↑25-06-2025 12:59Klopt.
Maar stel dat het toch stopt, dat hoeft niet nu te zijn, maar kan ook over 2-5-10 jaar zijn, dan weet je in ieder geval dat als je weer voor een relatie wilt gaan, dat het wel fijn is dat of samenwonen echt een mogelijkheid is of dat hij niet te ver weg woont. Dat heb je dan gewoon weer geleerd over jezelf.
Mijn ex en ik woonden heel ver uit elkaar (minimaal 1 uur en 45 min met de auto) en dat vond ik ook echt niet leuk, want het was gewoon lastig om elkaar te zien. Dus ik begrijp jouw gevoelens ook wel. Ik vond het ook erg onrustig. Het zou best heel fijn geweest zijn als je gewoon even tussendoor even bij elkaar langs kunt. Effe kletsen, even knuffelen en zo. Gewoon fijn.
We zijn gaan samenwonen omdat we graag bij elkaar waren én op lang termijn was dit niet vol te houden. Maar realistisch gezegd, als wij veel dichter bij elkaar hadden gewoond, dan waren we denk ik nooit gaan samenwonen. Want op zich was allebei je eigen plek best fijn, alleen het was nu echt te ver weg. En wat jij zegt, we vonden elkaar te leuk om het daarop te laten stuklopen. Wij hoefden verder ook niet met kinderen en zo rekening te houden, dat maakte het wel een stuk eenvoudiger.
woensdag 25 juni 2025 om 15:30
Wat fijn iemand met herkenning. Niet voor jou uiteraard. Mag ik vragen hoe ver jullie nu dan uit elkaar wonen? En heeft jouw kind niet een andere ouder waar het dan heen moet nog doordeweeks? Wat ontzettend fijn voor jullie dat het al bijna zo ver isDitishet25 schreef: ↑25-06-2025 14:13Ik herken het wel. Wij zien elkaar ongeveer even vaak en wonen ook niet zo dicht bij elkaar en 3 jaar samen.
Het onzekere gevoel en moeite hebben met veranderingen herken ik ook wel. Ik heb hierin wel meer rust gevonden. Ik weet dat het goed zit. Wij videobellen veel. Dat voelt voor mij wel dichterbij dan alleen appen. Vaak is het wel een uur min in de avond.
Mijn kinderen zijn er altijd dat maakt het nog wat ingewikkelder om elkaar te zien vooral als je ook nog andere sociale afspraken hebt. Ik ben ook niet gemaakt voor latten zie er weinig voordelen in mijn vriend vind latten ook niet leuk maar legt zich er wel makkelijker bij neer.
Wij willen volgend jaar als mijn jongste naar de middelbare gaat gaan samenwonen. Voor die tijd kan het niet omdat de reistijd naar de basisschool dan te lang is. En heel eerlijk als we niet zouden gaan samenwonen over een jaar zou ik dit niet volhouden. Hoe leuk ik hem ook vind ik hou dit niet nog jaren vol.
woensdag 25 juni 2025 om 15:35
Haha nee daar weet ik ook wel veel van. Paar keer in mijn leven gedaan, en niet weten hoe hard ik op een gegeven moment weg moest rennen. Maar dan zat er ook best al snel iets scheef ofzo. Alles voelt nu zo fijn en nu zou ik het toch echt willen proberen. Maar inderdaad latten heeft ook echt wel veel voordelen. Soms zit ik gewoon vast in mijn eigen negatieve gedachten. Door dit gesprek aan te gaan, krijg ik dit ook weer wat scherper op mijn netvlies. Dank daarvoor.Ladylola2022 schreef: ↑25-06-2025 14:28Voordelen Latten:
*Samen zijn is exclusief, alsof je iedere week weer een beetje op date gaat.
* Je neemt echt de tijd voor en met elkaar, ook al ben je beide aan het werk.
* Echt tijd met elkaar, want beide hebben geen kinderen in die week.
* Heel fijn om ook weer in je eigen huis te zijn en je eigen dingen om je heen te hebben
* Heerlijk om een week lekker mijn eigen fijne bed helemaal voor mezelf te hebben.
* Heerlijk het vooruitzicht weer samen te zijn en ook weer samen te slapen.
* Meer eigen tijd, in de de week niet samen, deed ik meer dingen voor mezelf en met vriendinnen, wat mijn sociale contacten ten goede kwam ( ik ga dat zeker blijven doen, maar de modus zal anders zijn denk ik)
*Helemaal met niemand iets overleggen, geen compromissen, over wat we eten, welke kleur ik de muur wil schilderen, of wat dan ook vul zelf maar in.
Ik heb twee keer eerder samengewoond, en eenmaal alleen met de kinderen, 13 jaar, waarvan 5 jaar latten.
Was ik eigenlijk heel erg tevreden met alle voordelen, wat me tegenhield, waren de vele en vooral jonge kinderen.
Had hij niet de jongsten, dan denk ik dat we wel eerder waren gaan samenwonen.
Hadden we beide geen kinderen waren we 100% eerder gaan samenwonen.
Om bovenstaande, zeg ik nogmaals, ben ik wel wat huiverig om al die punten op te geven.
Want? kan ik het eigenlijk nog wel na 13 jaar alleen te zijn geweest ( met mijn kinderen) om weer weliswaar samen met hem, een gezin te runnen waarvan 75% niet jouw eigen kroost is.
Gelukkig ben ik echt heel goed met de kinderen, en zij ook met mij en staan alle kinderen ook achter dit avontuur ( dé voorwaarden)
Maar toch Roos en ik waren wel echt dé fervent pro latrelatie forummers.
Roos, ik support je nog steeds, want ik blijf in hart en nieren een groot voorstander van latten!
TO, zo zie je ook, samenwonen is echt niet zaligmakend!
woensdag 25 juni 2025 om 15:37
Ik zal het eens proberen. Ik ben daar niet erg goed in vrees ik…Ditishet25 schreef: ↑25-06-2025 14:53Samenwonen heeft ook zeker nadelen maar het is maar net welke voor en nadelen je beter liggen
Overigens denk ik dat het geen kwaad kan als er kinderen bij betrokken zijn dat dit zo'n 3 a 4 jaar duurt voor je eraan begint.
Wat mij wel helpt to is als we niet samen zijn focussen op mezelf. En daaraan moet ik mezelf ook echt regelmatig herinneren maar het werkt wel.
woensdag 25 juni 2025 om 16:16
Het is 40min met de auto.Leonnaatje80 schreef: ↑25-06-2025 15:30Wat fijn iemand met herkenning. Niet voor jou uiteraard. Mag ik vragen hoe ver jullie nu dan uit elkaar wonen? En heeft jouw kind niet een andere ouder waar het dan heen moet nog doordeweeks? Wat ontzettend fijn voor jullie dat het al bijna zo ver is
Mijn kinderen gaan niet naar hun vader dat is niet mogelijk. Mocht dat ooit wel gebeuren dan woont mijn ex eigenlijk in het midden dus dat is geen probleem. Mijn vriend moet wel rekening houden met zijn ex.
Ik heb overigens wel een therapie traject gehad om om te gaan met die angsten. Ik ben er nog niet maar het gaat de meeste van de tijd echt veel beter. En dat is iets waar ik met of zonder lat relatie wat aan heb.
Terug van weggeweest
woensdag 25 juni 2025 om 16:31
Ok dat is fijn. Dan maakt het idd niet uit als hij toch in het midden woont. Mag ik vragen wat voor angsten jij had? Als je er iets over wilt delen natuurlijk…Ditishet25 schreef: ↑25-06-2025 16:16Het is 40min met de auto.
Mijn kinderen gaan niet naar hun vader dat is niet mogelijk. Mocht dat ooit wel gebeuren dan woont mijn ex eigenlijk in het midden dus dat is geen probleem. Mijn vriend moet wel rekening houden met zijn ex.
Ik heb overigens wel een therapie traject gehad om om te gaan met die angsten. Ik ben er nog niet maar het gaat de meeste van de tijd echt veel beter. En dat is iets waar ik met of zonder lat relatie wat aan heb.
woensdag 25 juni 2025 om 16:32
Het scheelde ook dat ik nog thuis woonde, dus dan geef je niet een eigen huis en zo op.Leonnaatje80 schreef: ↑25-06-2025 15:27Dank je wel voor je fijne reactie. Als wij dichter bij elkaar zouden wonen, zouden we misschien ook niet eens gaan samenwonen. Ik zie er ook echt de voordelen wel van. Maar juist omdat we elkaar voor me gevoel net te weinig zien voor wat ik prettig vind, doet het soms gewoon pijn ofzo. Het is precies dat wat je zegt. Je kunt niet even wat drinken samen of wat ook. Wat fijn voor jou dat je toen wel kon gaan samenwonen. Ook zonder kinderen moet dat maar net lukken natuurlijk
Als er ooit een nieuwe relatie komt, dan ga ik niet meer samenwonen, maar ik zal ook niet meer beginnen aan een relatie met iemand die zo ver weg woont.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
woensdag 25 juni 2025 om 16:38
Het heet een generaliserende angststoornis. Bij mij was het vooral dingen waar ik geen controle op heb en die onduidelijk zijn.Leonnaatje80 schreef: ↑25-06-2025 16:31Ok dat is fijn. Dan maakt het idd niet uit als hij toch in het midden woont. Mag ik vragen wat voor angsten jij had? Als je er iets over wilt delen natuurlijk…
Terug van weggeweest
woensdag 25 juni 2025 om 18:19
Goed dat je hier schrijft TO, en wat fijn dat een aantal geschreven dingen je al wat helpen.
Ik sla even aan op wat je schrijft over bevestiging nodig hebben, en ook daarom graag veel bij elkaar willen zijn. Dat herken ik wel, al gedraag ik me er bewusr niet naar. Maar dat neemt niet weg dat ik -gelukkig veel minder dan toen ik mijn vriend net kende, en sowieso veel minder dan bij mannen die ik eerder kende- best wel eens kan wegzakken in gepieker.
Wat mij helpt is, naast het lat-leven dat ik met mijn vriend leef, juist nadrukkelijk ook mijn eigen leven blijven leiden. Dat geeft me, als ik nog soms pieker, op zeker moment ook altijd een gevoel van keuze: ik kan hier nu blijven zitten/liggen, ik kan ook iets gaan doen. Ook met een piekerhoofd kan je gaan sporten/wandelen/vrienden opzoeken/breien/kaasfonduen etc. En dan voel ik mezelf ook altijd weer 'normaal' worden op zeker moment.
En juist dat leven naast mijn lat-relatie geeft me ook het volste vertrouwen dat, mocht het ooit mislopen tussen mijn vriend en mij, het met mij ook wel weer goedkomt. Het zou waanzinnig veel pijn en verdriet doen, maar naast de belangrijke peiler 'fijne relatie' zijn er nog een paar andere heel belangrijke en fijne peilers in mijn leven, die gewoon blijven bestaan. Dat is fijn en geeft een groot gevoel van vertrouwen.
Ik wou dat ik je dit gevoel kon sturen, zo makkelijk is het helaas niet. Maar hopelijk kan je de gedachtengang volgen en daar voor jezelf iets uithalen.
En mijn situatie: vriend (40) en ik (42) zijn drie jaar samen, hij heeft twee kinderen (9 en 12) in co-ouderschap en we werken beide onregelmatig. We wonen wél dicht bij elkaar, maar met ons beider leefschema is het wel elke week weer goed plannen om (kwaliteits)tijd te vinden samen. Of we in de toekomst willen samenwonen weten we nog niet: we zijn graag samen en ook graag alleen (had ik dus niet van mezelf verwacht, en is ook een verandering tov toen we elkaar leerden kennen, toen ik dacht: pas als we samenwonen zit het écht goed, dus we móeten op zeker moment samenwonen). Daarnaast zit de huizenmarkt ons tegen: ik woon gehuurd ik een klein appartement, hij gekocht in een rijtjeshuis waar hij met zijn kinderen precies in past. En we verdienen te weinig om waar we wonen een huis te kopen waar we met z'n 4en ook allemaal makkelijk eigen rust en ruimte hebben. Komend najaar gaat hij zijn huis verbouwen en daarna kijken we weer verder.
Ik sla even aan op wat je schrijft over bevestiging nodig hebben, en ook daarom graag veel bij elkaar willen zijn. Dat herken ik wel, al gedraag ik me er bewusr niet naar. Maar dat neemt niet weg dat ik -gelukkig veel minder dan toen ik mijn vriend net kende, en sowieso veel minder dan bij mannen die ik eerder kende- best wel eens kan wegzakken in gepieker.
Wat mij helpt is, naast het lat-leven dat ik met mijn vriend leef, juist nadrukkelijk ook mijn eigen leven blijven leiden. Dat geeft me, als ik nog soms pieker, op zeker moment ook altijd een gevoel van keuze: ik kan hier nu blijven zitten/liggen, ik kan ook iets gaan doen. Ook met een piekerhoofd kan je gaan sporten/wandelen/vrienden opzoeken/breien/kaasfonduen etc. En dan voel ik mezelf ook altijd weer 'normaal' worden op zeker moment.
En juist dat leven naast mijn lat-relatie geeft me ook het volste vertrouwen dat, mocht het ooit mislopen tussen mijn vriend en mij, het met mij ook wel weer goedkomt. Het zou waanzinnig veel pijn en verdriet doen, maar naast de belangrijke peiler 'fijne relatie' zijn er nog een paar andere heel belangrijke en fijne peilers in mijn leven, die gewoon blijven bestaan. Dat is fijn en geeft een groot gevoel van vertrouwen.
Ik wou dat ik je dit gevoel kon sturen, zo makkelijk is het helaas niet. Maar hopelijk kan je de gedachtengang volgen en daar voor jezelf iets uithalen.
En mijn situatie: vriend (40) en ik (42) zijn drie jaar samen, hij heeft twee kinderen (9 en 12) in co-ouderschap en we werken beide onregelmatig. We wonen wél dicht bij elkaar, maar met ons beider leefschema is het wel elke week weer goed plannen om (kwaliteits)tijd te vinden samen. Of we in de toekomst willen samenwonen weten we nog niet: we zijn graag samen en ook graag alleen (had ik dus niet van mezelf verwacht, en is ook een verandering tov toen we elkaar leerden kennen, toen ik dacht: pas als we samenwonen zit het écht goed, dus we móeten op zeker moment samenwonen). Daarnaast zit de huizenmarkt ons tegen: ik woon gehuurd ik een klein appartement, hij gekocht in een rijtjeshuis waar hij met zijn kinderen precies in past. En we verdienen te weinig om waar we wonen een huis te kopen waar we met z'n 4en ook allemaal makkelijk eigen rust en ruimte hebben. Komend najaar gaat hij zijn huis verbouwen en daarna kijken we weer verder.
woensdag 25 juni 2025 om 20:21
Ok. Wat goed dat je hulp gezocht hebt. Misschien moet ik dat ook gewoon eens doenDitishet25 schreef: ↑25-06-2025 16:38Het heet een generaliserende angststoornis. Bij mij was het vooral dingen waar ik geen controle op heb en die onduidelijk zijn.
woensdag 25 juni 2025 om 20:28
Dank je wel voor je ontzettend fijne reactie. Ik herken me helemaal in jouw verhaal. Het kost me inderdaad alleen ontzettend veel moeite om me echt op mezelf te richten op de dagen die we niet samen zijn. Maar dat kan ik zeker eens iets meer proberen net zoals jij omschrijft. Ik weet ook dat je uit samenwonen ook geen zekerheid haalt. Maar inderdaad mijn gevoel zegt ook steeds dat het pas echt goed zit als we die stap ooit nemen. En dat het inderdaad belangrijk is om alles voor jezelf goed te regelen mocht het toch mis gaan is ook zeker waar.Bastuba schreef: ↑25-06-2025 18:19Goed dat je hier schrijft TO, en wat fijn dat een aantal geschreven dingen je al wat helpen.
Ik sla even aan op wat je schrijft over bevestiging nodig hebben, en ook daarom graag veel bij elkaar willen zijn. Dat herken ik wel, al gedraag ik me er bewusr niet naar. Maar dat neemt niet weg dat ik -gelukkig veel minder dan toen ik mijn vriend net kende, en sowieso veel minder dan bij mannen die ik eerder kende- best wel eens kan wegzakken in gepieker.
Wat mij helpt is, naast het lat-leven dat ik met mijn vriend leef, juist nadrukkelijk ook mijn eigen leven blijven leiden. Dat geeft me, als ik nog soms pieker, op zeker moment ook altijd een gevoel van keuze: ik kan hier nu blijven zitten/liggen, ik kan ook iets gaan doen. Ook met een piekerhoofd kan je gaan sporten/wandelen/vrienden opzoeken/breien/kaasfonduen etc. En dan voel ik mezelf ook altijd weer 'normaal' worden op zeker moment.
En juist dat leven naast mijn lat-relatie geeft me ook het volste vertrouwen dat, mocht het ooit mislopen tussen mijn vriend en mij, het met mij ook wel weer goedkomt. Het zou waanzinnig veel pijn en verdriet doen, maar naast de belangrijke peiler 'fijne relatie' zijn er nog een paar andere heel belangrijke en fijne peilers in mijn leven, die gewoon blijven bestaan. Dat is fijn en geeft een groot gevoel van vertrouwen.
Ik wou dat ik je dit gevoel kon sturen, zo makkelijk is het helaas niet. Maar hopelijk kan je de gedachtengang volgen en daar voor jezelf iets uithalen.
En mijn situatie: vriend (40) en ik (42) zijn drie jaar samen, hij heeft twee kinderen (9 en 12) in co-ouderschap en we werken beide onregelmatig. We wonen wél dicht bij elkaar, maar met ons beider leefschema is het wel elke week weer goed plannen om (kwaliteits)tijd te vinden samen. Of we in de toekomst willen samenwonen weten we nog niet: we zijn graag samen en ook graag alleen (had ik dus niet van mezelf verwacht, en is ook een verandering tov toen we elkaar leerden kennen, toen ik dacht: pas als we samenwonen zit het écht goed, dus we móeten op zeker moment samenwonen). Daarnaast zit de huizenmarkt ons tegen: ik woon gehuurd ik een klein appartement, hij gekocht in een rijtjeshuis waar hij met zijn kinderen precies in past. En we verdienen te weinig om waar we wonen een huis te kopen waar we met z'n 4en ook allemaal makkelijk eigen rust en ruimte hebben. Komend najaar gaat hij zijn huis verbouwen en daarna kijken we weer verder.
woensdag 25 juni 2025 om 20:45
Volgens mij schreef je eerder dat hij heel druk is op de dagen dat jullie niet samen zijn, heb je het gevoel dat hij uit verbinding gaat? Dat hij (om het zo maar even te omschrijven) de energetische touwtjes laat vieren?Leonnaatje80 schreef: ↑25-06-2025 20:28Het kost me inderdaad alleen ontzettend veel moeite om me echt op mezelf te richten op de dagen die we niet samen zijn.
Kan hij hier wellicht wat in betekenen?
.
woensdag 25 juni 2025 om 21:07
sorry ik snap even niet helemaal wat je bedoelt
donderdag 26 juni 2025 om 07:06
Hopelijk ga je je huidige woning nog een tijdje aanhouden. Samen gaan wonen omdat je hóópt op meer tijd samen met zijn pubers in huis.. Het kan zo maar enorm gaan tegenvallen. Sorry, maar het klinkt niet echt doordacht dit..Ladylola2022 schreef: ↑25-06-2025 07:28
Inmiddels is zijn jongste 12 en gaan we samenwonen, zo blij dat ik niet meer om de week op en neer hoef.
Maar eerlijk? heb ik ook een beetje vrees, mijn rustige huishouden wordt straks een huis vol, pubers.
Het gevoel van onrust als we niet samen waren had ik niet, meer dat vooral hij opgeslokt werd door allerlei zaken die inherent zijn aan het hebben van jonge kinderen. Dat er weinig tijd was om echt veel contact te hebben na werk. Ik had die tijd wel, hij niet van clubje naar fysio naar sportvereniging.
donderdag 26 juni 2025 om 07:21
donderdag 26 juni 2025 om 08:38
Ik herken het gevoel van onzekerheid wel als je niet samen bent maar ben tegelijkertijd absoluut niet het type dat in relaties graag (snel) gaat samenwonen. Integendeel zelfs, ik vind dat zelfs heel beknellend en inbreuk op mijn eigen gevoel van vrijheid en mijn gang kunnen gaan.
Maar ik had denk ik altijd wél last van een soort verlatingsangst. En dan vooral in die zin dat ik niet meer zo nodig was voor de ander, dat het allemaal niet meer zo nodig hoefde, zelfs onverschillig was. Wat eigenlijk raar is want qua uitstraling/gedrag vertoonde ik misschien wel meer daarvan dan dat mijn partners dat deden.
Maar ik had denk ik altijd wél last van een soort verlatingsangst. En dan vooral in die zin dat ik niet meer zo nodig was voor de ander, dat het allemaal niet meer zo nodig hoefde, zelfs onverschillig was. Wat eigenlijk raar is want qua uitstraling/gedrag vertoonde ik misschien wel meer daarvan dan dat mijn partners dat deden.
donderdag 26 juni 2025 om 10:09
Nee eigenlijk niet. Hij is heel druk op zijn werk, maar zoekt daarna wel meteen contact vaak. Dus hij doet zeker zijn best
donderdag 26 juni 2025 om 10:10
Ja ik ben bang dat ik dat eigenlijk ook heb. Ook niet echt een goede basis gehad vroeger. Heb jij daar ooit hulp voor gezocht of zelf een manier gevonden om daar mee om te gaan?
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
