Slecht zijn in hebben lat relatie

Ik heb sinds 3 jaar een lat relatie. Ik heb nog nooit in mijn leven zo een fijne man ontmoet en iemand waarmee het zo goed klikt. Hij is wel 15 jaar ouder dan ik. Dat is momenteel geen enkel probleem fysiek etc en ben alleen maar heel erg blij met hem. We hebben allebei 2 kinderen. Zijn zoon en dochter zitten eind basisschool en mijn zoons net op de middelbare. We wonen een uur rijden van elkaar. We zien elkaar 1 avond in de week en in het weekend met of zonder de kinderen. Kinderen kunnen redelijk goed samen. We wonen beide dicht bij onze ex, dus er is geen mogelijkheid om voorlopig ergens te gaan samenwonen.

Nou zit ik met het volgende dilemma… Ik ben zelf een persoon die best onzeker is en bevestiging nodig heeft. Ook heb ik zelf veel stabiliteit nodig, omdat ik anders erg onrustig van binnen word en snel moe. Als we bij elkaar zijn dan ben ik helemaal rustig, omdat ik dan zie dat alles goed zit en me heel gelukkig voel. Als we niet samen zijn begin ik overal over te piekeren. Kan er ook slecht tegen als dingen ineens anders gaan etc. En dat is met kinderen(we laten beide alles van de kinderen altijd voor gaan) nou eenmaal wel eens zo. We hebben een ritme gevonden qua dagen en als daar dan ineens iets niet van doorgaat dat kan ik daar helemaal van in de war raken en verdrietig van zijn. Ook heb ik best last van het missen van hem op de dagen dat we elkaar niet zien en dan een beetje uit mijn doen. Terwijl we dan wel gewoon appen ook. Ik ben gewoon eigenlijk niet geschikt voor een lat relatie. Ik ben echt een persoon voor huisje, boompje, beestje. Daar voel ik me veel veiliger en gelukkiger bij. Ik vertrouw hem wel volledig, maar ik heb toch het gevoel dat we beide compleet ons eigen leven hebben en een weekend relatie hebben. Dat past eigenlijk helemaal niet bij me.

Ook de toekomst vind ik moeilijk. Over een jaar of 10 zal hij met pensioen gaan. Ik moet dan nog best lang werken. Dat zou misschien ook het moment zijn waarop we kunnen samenwonen. En dan stopt hij met werken en moet ik steeds werken. Hij zal dan ook fysiek achteruit gaan met de tijd. Dus we kunnen eigenlijk pas gaan samenwonen als het allemaal minder wordt, terwijl voor mijn gevoel onze tijd juist nu is.

Ik merk dat het me steeds meer bezig houdt en het vreet mijn energie. Ik ben zo blij met hem, maar kan met deze dingen ook heel slecht omgaan. Ik ben er ook echt een beetje ontstemd van en dat wil ik helemaal niet voor mijn kinderen en voor hem. Die merken daar vast wat van. Ik zou zo graag wat tips krijgen hoe hier beter mee om te gaan. Of iemand die er ervaring mee heeft en het een positieve wending heeft kunnen geven. Want ik wil overal voor vechten, maar weet niet of ik dit nog 5 a 10 jaar volhoud zo. Maar hem moeten missen kan ik ook niet verdragen. Dank alvast.

Dala schreef: ↑

26-06-2025 08:38

Ik herken het gevoel van onzekerheid wel als je niet samen bent maar ben tegelijkertijd absoluut niet het type dat in relaties graag (snel) gaat samenwonen. Integendeel zelfs, ik vind dat zelfs heel beknellend en inbreuk op mijn eigen gevoel van vrijheid en mijn gang kunnen gaan.

Maar ik had denk ik altijd wél last van een soort verlatingsangst. En dan vooral in die zin dat ik niet meer zo nodig was voor de ander, dat het allemaal niet meer zo nodig hoefde, zelfs onverschillig was. Wat eigenlijk raar is want qua uitstraling/gedrag vertoonde ik misschien wel meer daarvan dan dat mijn partners dat deden.

Ja ik herken dit zeker. En hoe ging jij daar dan mee om, met dat gevoel. Want ik laat aan hem ook zo weinig mogelijk maken, omdat het een soort van triest voelt als volwassen vrouw om bevestiging nodig te hebben ofzo. Maar ondertussen vreet dat dan wel energie en maakt de relatie minder fijn. Maar dat is ook het vervelende. Ik heb het alleen op de dagen dat we niet samen zijn

ldp schreef: ↑

26-06-2025 08:47

Hoe was het voor je toen je zonder relatie alleen woonde?

Dan voel ik me soms wel alleen. Maar ook geheel zorgeloos.

Drinkiz schreef: ↑

26-06-2025 11:52

Ik kon niks herinneren van mijn jeugd en kwam zo bij een hele goede therapeut terecht. Die heeft alles heel goed uitgelegd en samen het proces doorgelopen om de verlatingsangst tegen te gaan, maar ik had het echt in extreme vorm. Christelijk opgevoed in een hele onveilige setting. Ik ging naar een kerk waar non stop gepraat werd over de hele en zondes. Thuis lag de focus ook op het geloof waardoor ik belandde in een identiteitscrisis. Heel mijn leegte vulde ik op met mijn ex. Ik wilde alleen maar meer bij hem zijn, omdat ik onbewust aanvoelde dat hij bindingsangst had. Dat kan wel eens samen gaan. Heb op het moment een hele fijne relatie en geen last meer van.

Wat heftig voor je en wat fijn dat het nu goed gaat!!

Dala schreef: ↑

26-06-2025 13:04

En dit herken ik ook wel. Dan heb/had ik veel minder stress en veel meer tijd om alle leuke dingen te doen die ik maar wilde maar ik ging het moment van daten altijd weer opzoeken.

Niet eens omdat ik per se een relatie zocht (want heel eerlijk, ik heb er ook van gebaald dat ik dat dan ten koste liet gaan van tijd met mijn vriendinnen of hobby's) maar ik genoot intens, echt inténs van aandacht die elke avond per sms/MSN etc kwam en al helemaal van de vraag of het voorstel om af te spreken, ergens te mógen komen.
Want hoe lief mijn siblings, ouders en vriendinnen zijn, geen van hen vraagt ooit: kom je volgende week weer? Of stuurt meerdere berichtjes per week. Dus ik zocht dat denk ik in het daten.

Ik herken heel veel in jouw beide stukjes. Misschien moet ik inderdaad toch eens meer gaan uitzoeken waar het vandaan komt…

Ditishet25 schreef: ↑

26-06-2025 19:52

Ja dat herken ik ook wel. Het is bij mij ook verlatingsangst maar vaak niet eens dat hij mij verlaat maar dat er iets is gebeurd met hem. Ik heb de laatste jaren veel overlijdens gehad. De slechte relatie met mijn ex zal ook niet helpen.
Nu is mijn vriend op vakantie en dan heb ik het veel meer.

Ja dat is ontzettend vervelend! Ik heb denk ik wel echt iets van verlatingsangst. Ik herken de angst van iets overkomen ook wel, maar die heb ik vele malen meer bij mijn kinderen

Twijfelaar1989 schreef: ↑

28-06-2025 19:14

Mijn vriend en ik schelen 20 jaar. We zijn 1.5 jaar samen en willen binnen 1.5 jaar samenwonen.

Soms heb ik 'twijfels' voor de toekomst. Want hij is binnen 12 jaar op pensioen, ik binnen 32.. is hij 75 moet ik als 55 jarige voor hem zorgen... misschien wel, misschien niet..

Maar aan de andere kant denk ik 'liever 20 mooie jaren met hem dan 2 met Henk, 3 met Jan, 1 met Simon..'. Of het gedaan maken om 6 jaar alleen te zijn, hem na 6 jaar terug tegen de komen en te zien dat hij nog super fit en aantrekkelijk is en dan denken ' ah, we konden al 6 mooie jaren gehad hebben..'

Hij accepteert de kinderen en kijkt uit naar een leven samen met mij en de meiden. Hij past perfect bij mij, wil hetzelfde als ik, heeft dezelfde interesses.. Als ik de relatie problemen zo lees en hoor dan wrijf ik in mijn handen dat ik een hele fijne en rustige/stabiele relatie heb..
Die rust in je relatie is zoveel waard..


Zolang het goed gaat heb ik besloten te genieten ervan. Het leven heb je niet in de hand. Dus we zien wel.

Dat zijn heel mooie woorden. En wat fijn dat jullie zo gelukkig zijn en kunnen gaan samenwonen. Eigenlijk denk ik er ook wel hetzelfde over. Maar dan heb jij de mazzel dat je ook daadwerkelijk kunt gaan samenwonen en je dromen waarmaken. Ik zie zeker wel hetzelfde hoor. Liever nu genieten en we zien het allemaal wel. Zekerheden heb je nooit en nergens. Alleen ik kan gewoon slecht tegen het gemis en het vooruitzicht dat dat nog lang duurt