Schuldgevoel en verwachtingen ouders

Saanvi2 zondag 6 juli 2025 om 11:17

Ik ben benieuwd hoe anderen hiermee omgaan.

Ik heb twee pubers thuis, werk 4,5 per week, en probeer de boel een beetje draaiende te houden. Mijn ouders wonen op zo’n 50 kilometer afstand. De band is goed, ze zijn samen, nog redelijk gezond (allebei rond de 75) en wonen zelfstandig. Er speelt gelukkig geen acute zorgsituatie.

Ik probeer ze meestal twee keer per maand te zien en we bellen een paar keer per week. Soms gaan de kinderen mee, soms niet. Maar het blijft altijd passen en plannen, zeker omdat het reizen ook tijd kost.

Toch krijg ik regelmatig opmerkingen van hen dat ze me weinig zien. Altijd met een knipoog of als grapje, maar toch blijft het hangen. Ik weet dat ze het niet verkeerd bedoelen, maar ik voel me dan toch tekortschieten, terwijl ik eigenlijk al het gevoel heb dat ik op m’n max zit.

Mijn ouders woonde vroeger om de hoek bij hun ouders en daarom gingen wij als kinderen ook vaak even langs. Ik denk dat zij dit ook alijd bij mij en mijn broer voor ogen hadden (die woont ook wat verder weg).

Zoals vandaag: ik heb even niks belangrijks te doen, en zit op de bank met een kop koffie. Gewoon moe, toe aan niks. En dan komt dat knagende gevoel ineens opzetten... zou ik nu niet even langs moeten gaan?

Daarom ben ik benieuwd:
Hoe vaak zien jullie je ouders, zeker als er geen zorgvraag is en de band gewoon goed is?
En hoe vinden jullie daarin een balans tussen je eigen leven en toch betrokken blijven, zonder dat schuldgevoel als je gewoon even niets wilt?

Alle ervaringen of gedachten zijn welkom.

saanvi2 wijzigde dit bericht op 06-07-2025 11:27

7.36% gewijzigd

Courage zondag 6 juli 2025 om 12:37

Saanvi2 schreef: ↑
06-07-2025 12:13
Ik weet dat je daar gelijk in hebt, maar ik voel dat niet zo.. misschien moet ik daar echt eens aan gaan werken (maar als ik dan aan therapie denk en de tijd die daarin gaat zitten dan denk ik: ik kan beter even langsgaan. Verknipt, I know). Food for thought

Die herken ik wel. Soms kostte het me minder moeite om gewoon in de auto te stappen dan om mijn schuldgevoel te verdragen.
Maar dit geef ik je mee: mijn huidige zelf wenst dat ik vroeger had geleerd om me niet verantwoordelijk te voelen voor het (emotionele) welzijn van mijn ouder. Omdat ik al op jonge leeftijd ben begonnen met mantelzorgen, heb ik laat ingezien wat schuldgevoel met me deed en doet. Ik ben het nu alsnóg aan het leren, terwijl mijn ouder inmiddels verhuisd is naar een verpleeghuis. Oude patronen slijten moeilijker nu.
Gun jezelf de investering in tijd, energie en geld om het nú te leren. Je gaat daar nog jaren en jaren van profiteren.
Nogmaals: je bent niet verantwoordelijk voor het emotionele welzijn van je ouders.

Courage zondag 6 juli 2025 om 12:38

S-Groot schreef: ↑
06-07-2025 12:15
En wat nou als je het niet gaat verzachten maar er gewoon eens over in gesprek gaat? Echt open? Dat dat gevoel jou heel naar lijkt en je er zelf ook tegenop ziet om dat wellicht/waarschijnlijk te gaan ervaren later met je eigen kinderen. Dat het je heerlijk lijkt hoe het vroeger voor hun ouders (de ouders van jouw ouders dus) was, dat iedereen in dezelfde straat woonde en het erop lijkt dat iedereen het fijn vond om de deur plat te lopen bij elkaar. En hoe je ouders dat zelf ervaren hebben, hebben ze daarvan genoten, vonden ze het ook weleens lastig?

Nou ja, en zo verder . Probeer het eens met een blik van nieuwsgierigheid, ipv een blik waarin je dingen weg wil poetsen (met name vervelende gevoelens).

Ook mooi!

regendruppels zondag 6 juli 2025 om 12:38

Maar ondernemen jullie nooit meer iets samen, of is dat voor je ouders niet mogelijk? Een keer uit eten, een bordspel spelen, een dagje weg, een wandeling of fietstocht, een uitje met andere familieleden, of zelfs een weekendje weg? Dat gebeurt hier regelmatig en ik kan me ook herinneren dat we met mijn grootouders vaak een dagje weg gingen, passend bij hun interesses.

Van echt ‘op visite’ gaan en ‘opzitten’ elke keer zou ik ook niet blij worden. Voor mij voelt naar mijn ouders gaan ook nog als even thuis komen.

Joppie zondag 6 juli 2025 om 12:43

Yakuzakiko schreef: ↑
06-07-2025 11:59
Daarom zal ik nooit tegen mijn kinderen zeggen dat ik ze zo weinig zie. Ik heb daar zelf zo'n hekel aan en het heeft er nooit voor gezorgd dat ik met meer plezier naar mijn ouders ging, alleen maar met meer tegenzin.
Moet er niet aan denken dat iemand bij mij langskomt uit schuldgevoel.

Precies dat wil ik ook niet bij mijn kinderen. Ik zie mijn ene kind vaker dan de ander wat ook logisch is want de één woont aan de andere kant van het land.
Mijn moeder die tot voor kort dichtbij woonde (op nog geen kilometer afstand) zag ik wekelijks 1 keer of meer. Nooit claimde ze mij en dat maakte dat ik met plezier heen ging.

Ik denk dat ik er toch een gesprek aan zou wagen TO, zeggen dat je het lastig vind als zij het benoemen dat ze je weinig zien want de 'grapjes' zijn zoals ik bekijk toch wel kleine verwijten.

Maar mensen gaan voorbij

Joyce48 zondag 6 juli 2025 om 12:46

Ik zie mijn volwassen kinderen (afstand half uur / drie kwartier rijden) soms wekenlang niet, soms toevallig een paar keer achter elkaar. Hangt er net van af of één van de kleinkinderen iets heeft waar opa & oma gaan kijken/luisteren: voorspeelmiddag muziekschool, sporten etc. Of soms zomaar op zondagmiddag: dan krijg ik een appje of we thuis zijn. Heel veel bellen doen we ook niet; als er wat is bellen/appen we, zelf ben ik niet zo van verplichte telefoontjes 'praatje pot'.
Ik besef heel goed dat ze allemaal drukke levens hebben met school, sport, muziek en ook hun eigen sociale leven met borrels met vrienden. Ik laat ze ook merken dat ik dat besef.
Mijn band met mijn kinderen is uitstekend maar is niet afhankelijk van de frequentie: kwaliteit gaat boven kwantiteit.

Ik kan me nog de zuchtende, claimende telefoontjes van (schoon-)ouders herinneren toen ik zelf pubers in huis had; soms werd er zelfs huilend gebeld: 'Is er wat? ik heb al X dagen/weken niets van je gehoord'. Dat stond me zó verschrikkelijk tegen dat ik me toen heilig heb voorgenomen later niet zo te worden ...
Mijn geluk hangt niet totaal af van mijn kinderen, ze zijn in ieder geval geen daginvulling voor mij. Ik sport zeer regelmatig, heb veel leuke sociale contacten, ben heel wat uren per week bezig met vrijwilligerswerk en vermaak me ook zonder mijn kinderen dagelijks/wekelijks te zien.

Gerbera zondag 6 juli 2025 om 12:48

Mijn ouders woonden verder weg, zo n 2 uur rijden, ik probeerde elke 2maanden te gaan.
Belde regelmatig .
Ik mis in dit verhaal wel hoeveel broers en zusters je hebt ben je enig kind dan leunen ze meer op jou dan dat je uit een gezin met 8 kinderen komt.
In mijn geval waren er meer kinderen die dichterbij woonden.

Saanvi2 zondag 6 juli 2025 om 13:06

regendruppels schreef: ↑
06-07-2025 12:38
Maar ondernemen jullie nooit meer iets samen, of is dat voor je ouders niet mogelijk? Een keer uit eten, een bordspel spelen, een dagje weg, een wandeling of fietstocht, een uitje met andere familieleden, of zelfs een weekendje weg? Dat gebeurt hier regelmatig en ik kan me ook herinneren dat we met mijn grootouders vaak een dagje weg gingen, passend bij hun interesses.

Van echt ‘op visite’ gaan en ‘opzitten’ elke keer zou ik ook niet blij worden. Voor mij voelt naar mijn ouders gaan ook nog als even thuis komen.

Ja dat zeker wel, alleen wel minder dan vroeger. Toen de kinderen kleiner waren gingen we vaak, samen met m'n broer en zijn gezin een weekendje weg en dat was heel erg leuk. Nu is dat met 6 pubers (mijn broer heeft 3 meiden) net even wat ingewikkelder. We gaan nu af en toe lunchen of een dagje iets leuks doen.

Toen ik nog geen gezin had voelde het bij mijn ouders ook altijd even als thuiskomen, dat is in de loop der jaren veranderd, misschien omdat we allemaal ouder zijn geworden en een ander 'thuis' kregen. Moet wel zeggen dat ik hier zelf niet zoveel problemen mee heb.

Sierlijk zondag 6 juli 2025 om 13:08

Ik denk niet dat je moet gaan kijken om vaker langs te gaan, want dan gaat het je tegenstaan en krijg je irritatie. Maar wel het gesprek open gooien.

En besef: tijd voor jezelf heeft bijna ieder mens gewoon nodig, daar is niets mis mee, het is alleen maar goed voor je.

Ik merk wel dat je je heel erg verontschuldigd, over bijv. dat ze weekends oppassen en dat je dat veel vond. Dat is helemaal niet gek. Een enkeling doet het hier goed op, maar de meeste mensen niet. Dus ga met je zelf aan de slag en dat is niet door vaker te komen, maar om af te komen van je schuldgevoel.

Creativiteit is de adem van de ziel – dus adem elke dag!

Saanvi2 zondag 6 juli 2025 om 13:08

Joyce48 po[b schreef:st_id=35910547 time=1751798782 user_id=50926]
Ik zie mijn volwassen kinderen (afstand half uur / drie kwartier rijden) soms wekenlang niet, soms toevallig een paar keer achter elkaar. Hangt er net van af of één van de kleinkinderen iets heeft waar opa & oma gaan kijken/luisteren: voorspeelmiddag muziekschool, sporten etc. Of soms zomaar op zondagmiddag: dan krijg ik een appje of we thuis zijn. Heel veel bellen doen we ook niet; als er wat is bellen/appen we, zelf ben ik niet zo van verplichte telefoontjes 'praatje pot'.
Ik besef heel goed dat ze allemaal drukke levens hebben met school, sport, muziek en ook hun eigen sociale leven met borrels met vrienden. Ik laat ze ook merken dat ik dat besef.
Mijn band met mijn kinderen is uitstekend maar is niet afhankelijk van de frequentie: kwaliteit gaat boven kwantiteit. [/b]

Ik kan me nog de zuchtende, claimende telefoontjes van (schoon-)ouders herinneren toen ik zelf pubers in huis had; soms werd er zelfs huilend gebeld: 'Is er wat? ik heb al X dagen/weken niets van je gehoord'. Dat stond me zó verschrikkelijk tegen dat ik me toen heilig heb voorgenomen later niet zo te worden ...
Mijn geluk hangt niet totaal af van mijn kinderen, ze zijn in ieder geval geen daginvulling voor mij. Ik sport zeer regelmatig, heb veel leuke sociale contacten, ben heel wat uren per week bezig met vrijwilligerswerk en vermaak me ook zonder mijn kinderen dagelijks/wekelijks te zien.

Wat klinkt dat liefdevol. Ik hoop dat ik hier ook naartoe kan groeien. Fijn ook voor jouw kinderen

quasi-onschuldig zondag 6 juli 2025 om 13:08

Vertaal het naar een net iets ander en leuker zinnetje, gewoon in je hoofd. Eigenlijk zeggen ze dat ze je graag zien en dat ze nog geen genoeg hebben van je. Dat zou jij ook willen zeggen en horen. Stuur anders wat vaker een filmpje. Kunnen ze die zoveel kijken als ze willen. Hopelijk laten je pubers zich ook nog filmen haha. Of maak wat foto cadeautjes, kunnen ze koffie drinken met jou, op hun mok. Ik krijg dat soort dingen juist van mijn ouders en vind het oprecht leuk, moet ook nog eentje voor hen maken. Ze wonen op 100km hier vandaan en we zien hen eens per 2 maanden meestal. Verder doen we 1x per maand videobellen en nog een keer gewoon bellen.

Maar je situatie is gezond hoor zoals die is nu. Niet gaan vergelijken met vroeger. Vroeger is voorbij. Wie weet trouwens hoe het over 5 jaar uitziet.

Saanvi2 zondag 6 juli 2025 om 13:11

blijfgewoonbianca schreef: ↑
06-07-2025 12:19

Ik denk dat je, in een liefdevolle relatie, je je altijd wel bezig houdt met hoe de ander zich voelt.

Mooi gezegd

Saanvi2 zondag 6 juli 2025 om 13:14

quasi-onschuldig schreef: ↑
06-07-2025 13:08
Vertaal het naar een net iets ander en leuker zinnetje, gewoon in je hoofd. Eigenlijk zeggen ze dat ze je graag zien en dat ze nog geen genoeg hebben van je. Dat zou jij ook willen zeggen en horen. Stuur anders wat vaker een filmpje. Kunnen ze die zoveel kijken als ze willen. Hopelijk laten je pubers zich ook nog filmen haha. Of maak wat foto cadeautjes, kunnen ze koffie drinken met jou, op hun mok. Ik krijg dat soort dingen juist van mijn ouders en vind het oprecht leuk, moet ook nog eentje voor hen maken. Ze wonen op 100km hier vandaan en we zien hen eens per 2 maanden meestal. Verder doen we 1x per maand videobellen en nog een keer gewoon bellen.

Maar je situatie is gezond hoor zoals die is nu. Niet gaan vergelijken met vroeger. Vroeger is voorbij. Wie weet trouwens hoe het over 5 jaar uitziet.

Oh, dat is wel heel erg mooi omdenken 'Eigenlijk zeggen ze dat ze je graag zien en dat ze nog geen genoeg hebben van je. Dat zou jij ook willen zeggen en horen.' Filmpje is ook een leuk idee, krijg alleen 3 pubers nooit zover dat ze dan ook iets gaan doen/zeggen. Of ik moet ze omkopen. Maar begrijp het punt

Saanvi2 zondag 6 juli 2025 om 13:18

App ze net of ze woensdag even langs willen komen, of ik bij hen, krijg ik als reactie:
'leuk idee maar ik ga tennissen en papa biljarten'
Zij hebben (gelukkig!) iets minder last van schuldgevoel

hadea1 zondag 6 juli 2025 om 13:18

Het klinkt alsof je (en je ouders) vast zit in hoe het hoort. Omdat jouw ouders vroeger de deur plat liepen bij hun ouders, heb je het idee dat jij dat ook moet doen. En het lijkt je vreselijk als je eigen kinderen jou later “maar” 2x per maand bezoeken. Waarom? Welke waarde of overtuiging zit daarachter?

Antwoord op je vraag: ik woon op 100km afstand van mijn moeder en we hebben een prima band. Vanaf dat mijn kinderen (nu pubers) geboren zijn, heeft mijn moeder zich voorgenomen dat ze ons 1x per maand wil zien en ze kwam tot voor kort daarvoor ongeveer eens per maand langs.

Nu ze ouder (eind 70) is en de reis wat spannender vindt, heb ik besloten dat ik voortaan 1x per maand haar kant op kom. Daar hebben we een vaste afspraak voor, zodat ik niet op een vrije dag met een knagend gevoel op de bank me zit af te vragen of ik niet eens haar kant op moet. Deze vaste afspraak werkt prima.

Mijn moeder is wat dit betreft ook echt wel een topper: hoewel ze altijd door heeft laten schemeren dat ze ons (alle kinderen en kleinkinderen) niet vaak genoeg kan zien, heeft ze ook alle begrip voor de drukte van werkende ouders. Bovendien heeft ze zelf een enorm vol leven, dus ze zit nooit alleen op de bank. Maar ik weet wel dat ze voor mij al haar andere plannen op zij zou schuiven.

Overigens heb ik ook een broer, die bij haar in de buurt woont en die ziet ze 1x per week

Joyce48 zondag 6 juli 2025 om 13:21

quasi-onschuldig schreef: ↑
06-07-2025 13:08
Stuur anders wat vaker een filmpje. Kunnen ze die zoveel kijken als ze willen. Hopelijk laten je pubers zich ook nog filmen haha. Of maak wat foto cadeautjes, kunnen ze koffie drinken met jou, op hun mok.

Ik kreeg verleden jaar voor mijn verjaardag zo'n digitaal fotolijstje. Daar kunnen mijn kinderen via een App foto's op plaatsen en dat doen ze ook. Van gezellige uitjes tot sportwedstrijden tot vakanties. Dat is echt iedere keer weer een verrassing als er weer wat nieuws bij komt. Via WhatsApp kunnen ze natuurlijk ook foto's sturen maar dan kijk je een keer en dan is het klaar. Dit lijstje geeft de foto's de hele dag als een roulerende voorstelling, waardoor ik ze steeds voorbij zie komen.

Joyce48 zondag 6 juli 2025 om 13:25

Saanvi2 schreef: ↑
06-07-2025 13:18
App ze net of ze woensdag even langs willen komen, of ik bij hen, krijg ik als reactie:
'leuk idee maar ik ga tennissen en papa biljarten'
Zij hebben (gelukkig!) iets minder last van schuldgevoel

Heerlijk toch! Dat zeggen mijn kinderen ook wel eens gekscherend, dat wij zo'n drukke agenda hebben dat ze altijd moeten afspreken om hier langs te gaan.
Laat je schuldgevoel maar gaan!

Socie zondag 6 juli 2025 om 13:36

interessant topic. Hier dezelfde werktijden en 2 pubers en ik zie mijn ouders denk ik 1x per maand. Van mijn siblings ben ik wel degene die het minst contact heeft met mijn ouders. Voor mij kost het altijd energie. Mijn moeder heeft lang met psychische problemen gekampt en mijn reactie was juist om mezelf daar heel erg van los te maken en mijn eigen dingen te doen ipv zorgen. Bezoek is ook altijd in een visite vorm, dus opzitten en bij praten (waarbij mijn ouders ook niet heel goed zijn in echte vragen stellen). De kinderen worden daar sowieso al niet zo blij van, maar voor mij voelt het ook niet ontspannen. Lastig om een goede vorm te vinden, want voor mij voelt het ook heel invasief als ze hier gewoon mee zouden draaien (als in: dan zitten zij op de bank, terwijl wij in en uit rennen of de kinderen zitten op hun kamer).

Socie zondag 6 juli 2025 om 13:37

Saanvi2 schreef: ↑
06-07-2025 13:18
App ze net of ze woensdag even langs willen komen, of ik bij hen, krijg ik als reactie:
'leuk idee maar ik ga tennissen en papa biljarten'
Zij hebben (gelukkig!) iets minder last van schuldgevoel

Nou dit dus! Ik kan me (misschien gelukkig?) nog niet zo goed voorstellen dat ik later zo afhankelijk ben van het contact met mijn kinderen. Ik mag hopen dat ik zelf ook gewoon een leuke, volle agenda heb met hobby's en vrienden.

blijfgewoonbianca zondag 6 juli 2025 om 13:56

Socie schreef: ↑
06-07-2025 13:37
Nou dit dus! Ik kan me (misschien gelukkig?) nog niet zo goed voorstellen dat ik later zo afhankelijk ben van het contact met mijn kinderen. Ik mag hopen dat ik zelf ook gewoon een leuke, volle agenda heb met hobby's en vrienden.

Hoe ouder je wordt, hoe meer vrienden er weg gaan vallen en hoe meer lichamelijke klachten je krijgt waardoor je sommige hobby’s op moet geven.

Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.

NomenNescio zondag 6 juli 2025 om 13:57

Saanvi2 schreef: ↑
06-07-2025 12:06
En het doet mij dus pijn dat zij dit missen. En ergens wil ik dit voor hen verzachten, maar kan ik dat niet altijd opbrengen en daar voel ik me dan weer rot over.

Ja, maar ik zie dat meer als de tragedie van het ouderschap.

Nu krijg ik misschien mensen op mijn dak en het is niet mijn bedoeling alle (groot) ouders over 1 kam te scheren. Maar ik denk dat ouders gemiddeld genomen hun kinderen altijd liever vaker zien dan minder vaak. Je eigen kinderen blijven altijd gelinkt met dat gezin van vroeger, de zorg die je voor ze voelde en ook al weet je dat ze volwassen zijn, de behoefte aan die connectie en nabijheid blijft. En verreweg de meeste ouders vinden daar een prima weg in en lopen niet met krassen op hun ziel. Toch kan je ze geen groter plezier doen dan ze met enige regelmaat op te zoeken of dat ze jou mogen opzoeken, waarbij de behoefte van de (groot) ouder vaker groter is dan van het volwassen kind.

De tragedie van het kind is dat deze juist vaak de behoefte voelt om los te staan en een eigen leven te leiden. Waar ouders welliswaar welkom zijn (mits je een fijne relatie met ze hebt). Maar dat dat drukke eigen leven vooral prio is, naast alle andere dingen. Ik denk dat de behoefte aan het zien van ouders in intensiteit en frequentie gewoon minder groot is dan van de ouders.
Maar hé, maak je daar niet druk om. Volwassen ouders wéten dit van hun volwassen kind, accepteren dit, respecteren dit, begrijpen dit en wíllen ook niet anders voor jou. Zijn willen vooral dat JIJ gelukkig bent en áls je hen opzoekt, dat het ook een behoefte vult bij jou en het niet alleen maar vanuit plicht gedaan wordt.

blijfgewoonbianca zondag 6 juli 2025 om 14:00

Socie schreef: ↑
06-07-2025 13:36
. Lastig om een goede vorm te vinden, want voor mij voelt het ook heel invasief als ze hier gewoon mee zouden draaien (als in: dan zitten zij op de bank, terwijl wij in en uit rennen of de kinderen zitten op hun kamer).

En als je ouders bijvoorbeeld met de tuin zouden helpen , of met het inplakken van foto’s ? Of mee zouden gaan naar een pluktuin ( weet niet hoe oud je kinderen zijn, hoor ) en daarna een appeltaart zouden bakken met een kind ?

Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.

Draaideurforummer zondag 6 juli 2025 om 14:09

Saanvi2 schreef: ↑
06-07-2025 12:13
Ik weet dat je daar gelijk in hebt, maar ik voel dat niet zo.. misschien moet ik daar echt eens aan gaan werken (maar als ik dan aan therapie denk en de tijd die daarin gaat zitten dan denk ik: ik kan beter even langsgaan. Verknipt, I know). Food for thought

Ik denk niet dat je in therapie hoeft hoor. Veel mensen zullen dit gevoel van niet te kunnen voldoen aan al dan niet uitgesproken verwachtingen herkennen. Ik heb mezelf vaak zo gevoeld richting mijn (schoon)ouders. Naar mijn eigen kinderen toe ben ik daarom voorzichtig met wat ik zeg. Maar zoiets als "dat is lang geleden", floept er toch wel eens uit, omdat het iets is wat je zegt als het lang geleden is. Zonder daarmee te bedoelen dat ze vaker moeten komen want ik heb alle begrip voor hun drukke levens. Tegelijk zou ik ze natuurlijk best graag vaker willen zien, meer deel uit willen maken van hun levens, niet omdat ik geen eigen leven heb maar omdat ze me dierbaar zijn. Daar praat ik met ze over, en dat begrijpen ze. Misschien zou je eens met je ouders daarover kunnen praten? Waarschijnlijk doen ze het onbewust, en is het helemaal niet hun bedoeling om je op te zadelen met een schuldgevoel.

draaideurforummer wijzigde dit bericht op 06-07-2025 14:12
Reden: interpunctie

0.61% gewijzigd

Melbourne1984 zondag 6 juli 2025 om 14:16

Ik ben 41 jaar en woon op slechts 8 minuten rijden van mijn moeder. Mijn vader woont in het buitenland. Ondanks deze nabijheid, zie ik mijn moeder regelmatig en bellen we om de dag om onze dagelijkse bezigheden en bijzonderheden te bespreken. Dit voelt voor mij heel natuurlijk aan, en mijn kinderen gaan op dezelfde manier met mij om. Ik heb drie kinderen, waarvan de oudste dit jaar 22 wordt, mijn zoon 15 is en de jongste 10. Als christen staat de liefde voor mijn ouders en naasten bij mij centraal. Er zal een dag komen waarop zij er niet meer zijn. Dan wil ik geen spijt hebben of denken: had ik maar...

Yakuzakiko zondag 6 juli 2025 om 14:16

Toen mijn ouders nog bij ons konden langskomen, bleven ze nooit langer dan 3 kwartier. En als wij na een uur weggingen bij hen, zei mijn moeder altijd 'Gaan jullie nu al?' Ik durfde dan nooit te zeggen dat zij zelf nog korter bij ons bleven.
Maar na een uur waren we echt wel uitgepraat. Wat moet je daar verder nog doen dan rechtop aan tafel aan de koffie zitten?
Ze deden hun hele leven zo weinig (nooit eens ergens heen met zijn tweeën of alleen) dat die bezoekjes hoogtepunten in hun leven waren.
En dat voelde zo zwaar. Ik kan dat allemaal niet waarmaken joh, ga lekker wat leuks doen en niet op mij zitten wachten.

dolfje zondag 6 juli 2025 om 14:30

MyLittlePony schreef: ↑
06-07-2025 11:34

Je bent je kinderen iets verschuldigd, die heb je zelf op de wereld gezet. Je bent je ouders niets schuldig.

Zo ontzettend eens.

Maar goed mijn moeder zie ik amper want slechte band en vader ook niet regelmatig.
Schoonouders ongeveer 2x per maand, die wonen op 15 minuutjes fietsen.

Actieve topics