Relaties
alle pijlers
Schuldgevoel en verwachtingen ouders
zondag 6 juli 2025 om 11:17
Ik ben benieuwd hoe anderen hiermee omgaan.
Ik heb twee pubers thuis, werk 4,5 per week, en probeer de boel een beetje draaiende te houden. Mijn ouders wonen op zo’n 50 kilometer afstand. De band is goed, ze zijn samen, nog redelijk gezond (allebei rond de 75) en wonen zelfstandig. Er speelt gelukkig geen acute zorgsituatie.
Ik probeer ze meestal twee keer per maand te zien en we bellen een paar keer per week. Soms gaan de kinderen mee, soms niet. Maar het blijft altijd passen en plannen, zeker omdat het reizen ook tijd kost.
Toch krijg ik regelmatig opmerkingen van hen dat ze me weinig zien. Altijd met een knipoog of als grapje, maar toch blijft het hangen. Ik weet dat ze het niet verkeerd bedoelen, maar ik voel me dan toch tekortschieten, terwijl ik eigenlijk al het gevoel heb dat ik op m’n max zit.
Mijn ouders woonde vroeger om de hoek bij hun ouders en daarom gingen wij als kinderen ook vaak even langs. Ik denk dat zij dit ook alijd bij mij en mijn broer voor ogen hadden (die woont ook wat verder weg).
Zoals vandaag: ik heb even niks belangrijks te doen, en zit op de bank met een kop koffie. Gewoon moe, toe aan niks. En dan komt dat knagende gevoel ineens opzetten... zou ik nu niet even langs moeten gaan?
Daarom ben ik benieuwd:
Hoe vaak zien jullie je ouders, zeker als er geen zorgvraag is en de band gewoon goed is?
En hoe vinden jullie daarin een balans tussen je eigen leven en toch betrokken blijven, zonder dat schuldgevoel als je gewoon even niets wilt?
Alle ervaringen of gedachten zijn welkom.
Ik heb twee pubers thuis, werk 4,5 per week, en probeer de boel een beetje draaiende te houden. Mijn ouders wonen op zo’n 50 kilometer afstand. De band is goed, ze zijn samen, nog redelijk gezond (allebei rond de 75) en wonen zelfstandig. Er speelt gelukkig geen acute zorgsituatie.
Ik probeer ze meestal twee keer per maand te zien en we bellen een paar keer per week. Soms gaan de kinderen mee, soms niet. Maar het blijft altijd passen en plannen, zeker omdat het reizen ook tijd kost.
Toch krijg ik regelmatig opmerkingen van hen dat ze me weinig zien. Altijd met een knipoog of als grapje, maar toch blijft het hangen. Ik weet dat ze het niet verkeerd bedoelen, maar ik voel me dan toch tekortschieten, terwijl ik eigenlijk al het gevoel heb dat ik op m’n max zit.
Mijn ouders woonde vroeger om de hoek bij hun ouders en daarom gingen wij als kinderen ook vaak even langs. Ik denk dat zij dit ook alijd bij mij en mijn broer voor ogen hadden (die woont ook wat verder weg).
Zoals vandaag: ik heb even niks belangrijks te doen, en zit op de bank met een kop koffie. Gewoon moe, toe aan niks. En dan komt dat knagende gevoel ineens opzetten... zou ik nu niet even langs moeten gaan?
Daarom ben ik benieuwd:
Hoe vaak zien jullie je ouders, zeker als er geen zorgvraag is en de band gewoon goed is?
En hoe vinden jullie daarin een balans tussen je eigen leven en toch betrokken blijven, zonder dat schuldgevoel als je gewoon even niets wilt?
Alle ervaringen of gedachten zijn welkom.
saanvi2 wijzigde dit bericht op 06-07-2025 11:27
7.36% gewijzigd
zondag 6 juli 2025 om 23:58
Ik heb wel geleerd dat het soms moeilijk kan zijn als er niemand meer is die je vragen uit je jeugd kan beantwoorden.
Soms vergeten we in al die drukte waar we behoefte aan hebben, of weten we dat nog niet.
Misschien een 'verplicht" bezoek veranderen, fotoboek erbij, ik heb geen schuldgevoel maar verdrietig dat er soms vragen zijn waar ik nooit meer een antwoord op ga krijgen.
Soms vergeten we in al die drukte waar we behoefte aan hebben, of weten we dat nog niet.
Misschien een 'verplicht" bezoek veranderen, fotoboek erbij, ik heb geen schuldgevoel maar verdrietig dat er soms vragen zijn waar ik nooit meer een antwoord op ga krijgen.
.
maandag 7 juli 2025 om 07:38
Dit herken ik ook heel erg. Hoewel mijn moeder nog leeft is ze niet meer in staat antwoorden te geven.tweeling schreef: ↑06-07-2025 23:58Ik heb wel geleerd dat het soms moeilijk kan zijn als er niemand meer is die je vragen uit je jeugd kan beantwoorden.
Soms vergeten we in al die drukte waar we behoefte aan hebben, of weten we dat nog niet.
Misschien een 'verplicht" bezoek veranderen, fotoboek erbij, ik heb geen schuldgevoel maar verdrietig dat er soms vragen zijn waar ik nooit meer een antwoord op ga krijgen.
Het probleem is vaak dat veel dingen pas je interesse krijgen als je zelf ouder bent.
Maar mensen gaan voorbij
maandag 7 juli 2025 om 08:49
Ik weet niet of het offtopic is; de ouders van TO zijn 75 schreef ze en "nog" gezond, maar dat blijven ze niet voor eeuwig. En ze missen TO, wat mogelijk een teken is dat ze zich wat eenzaam (beginnen te) voelen, wat ook typisch een van de problemen van die leeftijdscategorie is. En juist een gevoel van eenzaamheid zorgt dat mensen sneller aftakelen, ook lichamelijk. Het is (dat was het bij mijn ouders en schoonouders tenminste) bijna altijd een glijdende schaal, bijna niemand is vitaal tot die ineens dood omvalt. Maar bij mensen in deze categorie is het aannemelijk dat je steeds meer in beeld moet zijn, in deze tijd.Lebow schreef: ↑06-07-2025 22:57Wel wat off topic, en natuurlijk al vaker besproken. maar jeetje, dat is voor de meeste mensen toch niet haalbaar? Als ik elke dag voor en/of na werk naar mijn moeder zou moeten voor mantelzorg ben ik binnen een maand overspannen. Ik heb een meer dan fulltime baan en kan dat er echt niet dagelijks bij hebben. Leuk bedacht dat dat de norm moet zijn, maar in de praktijk volkomen onhaalbaar.
En dagelijks hoeft niet hoor, dat wordt ook niet verwacht. Maar bed verschonen, vuile was ophalen en schone was terugbrengen, appartementje schoonmaken; minimaal 1 dagdeel in de week is dat echt "werk", en dan heb je nog niks leuks gedaan samen en moet je nog mee bij doktersbezoek enzo.
Ik zie dat het in de praktijk wel degelijk haalbaar is, ook met fulltime banen. Maar andere dingen moeten dan misschien wijken.
Met terugwerkende kracht bekeken zou ik er meer op voorsorteren, voor mij kwam het als een soort "verrassing" en dat is eigenlijk gek want ik had het kunnen zien aankomen gezien de enorme vergrijzing. En dan zou ik er ook al meer over praten, van tevoren, wat zij eigenlijk zouden willen en zo, in plaats van pas ergens over nadenken als het je ineens overvalt. Dus in geval van TO zou ik dan bijvoorbeeld elke woensdag, aansluitend aan halve werkdag, langs ouders gaan, evt samen lunchen (afhankelijk van hoe dat uitkomt qua tijd) en dan weer naar huis. Dan heb je een vaste afspraak, een vrij weekend, een goed gevoel en een geleidelijk wennen aan een veranderende rolverdeling, en ben je alsnog voor het avondeten weer thuis.
maandag 7 juli 2025 om 09:00
Vast afspreken moet wel bij je passen. Lijkt mij echt verschrikkelijk, ik heb een hekel aan dingen agenderen.iceteapeach schreef: ↑06-07-2025 23:40Probeert lees ik in de OP, geen vast gegeven/feit. Vandaar mijn idee om te kijken om 1x per maand voor vast af te spreken zodat haar schuldgevoel minder opspeelt en iedereen weet waar hij/zij aan toe is/zijn. Moet het? Nee, compromis misschien? Ja. Aan TO om te kijken wat wel of niet lukt.
Daarbij, je creëert dan een verwachting, kun je eens niet is er weer die teleurstelling. Mijn ouder is het meest blij als ik onverwachts langs wip.
maandag 7 juli 2025 om 09:05
Ook herkenbaar. Mijn vader is alleen en woont op 2 uur reizen. Ik zou het geen probleem vinden elke week bij hem langs te gaan, maar die reis is echt te veel. Dus als ik ga, dan blijf ik de hele dag, soms blijf ik slapen. Maar dat vind ik echt heel belastend.
Hij wordt nu echt oud, is echt eenzaam en heeft meer hulp nodig, alleen is dat niet te doen voor mij, vanaf deze afstand.
Dan belt hij me weer zielig op en dan heb ik weer zo'n schuldgevoel.
Ik weet niet wat ik hier mee moet. Verhuizen wil hij niet. Het is, denk ik wel, de grootste stress gever in mijn leven momenteel.
Hij wordt nu echt oud, is echt eenzaam en heeft meer hulp nodig, alleen is dat niet te doen voor mij, vanaf deze afstand.
Dan belt hij me weer zielig op en dan heb ik weer zo'n schuldgevoel.
Ik weet niet wat ik hier mee moet. Verhuizen wil hij niet. Het is, denk ik wel, de grootste stress gever in mijn leven momenteel.
maandag 7 juli 2025 om 09:11
Mijn moeder leeft ook nog naar bij haar weet je nooit of ze de waarheid spreekt of alles compleet bij elkaar verzint.
En gaat het een volgende keer over hetzelfde kan ze een compleet ander antwoord geven.
maandag 7 juli 2025 om 09:18
Dat schuld gevoel snap ik heel goed.
Ik woon 2uur rijden bij mijn ouders vandaan, mijn zus 3uur.
Ze worden oud, zijn 85 en 80, vader met gezondheidsproblematiek, operaties, controle's, ziekenhuis gedoe.
Moeder die niet meer auto rijdt en best afhankelijk is.
Afgelopen jaar heb ik ze zoveel mogelijk bijgestaan, en blijf ik dan ook slapen.
Maar het is soms teveel voor me, mede omdat ik in een longCovid zit.
Na die dagen ben ik totaal uitgeblust en heb ik soms dagen nodig om bij te tanken.
Maar ik wil ze ook niet aan hun lot overlaten, samen met mijn zus pakken we dit op, en dat is wel fijn.
En idd als ik ze aan de telefoon heb altijd de vraag wanneer ik weer kom.
Ik snap dat ook, ze vinden het gezellig, wat leven in de brouwerij.
Gelukkig zijn ze nog zelf redzaam en waar mogelijk gaan ze er ook wel op uit, maar dat wordt wel minder.
Deze week zijn ze 60jaar getrouwd, ik zie er tegenop om "even" naar ze toe te gaan, maar ik doe het wel, ze zijn er nu nog, en samen.
Ik woon 2uur rijden bij mijn ouders vandaan, mijn zus 3uur.
Ze worden oud, zijn 85 en 80, vader met gezondheidsproblematiek, operaties, controle's, ziekenhuis gedoe.
Moeder die niet meer auto rijdt en best afhankelijk is.
Afgelopen jaar heb ik ze zoveel mogelijk bijgestaan, en blijf ik dan ook slapen.
Maar het is soms teveel voor me, mede omdat ik in een longCovid zit.
Na die dagen ben ik totaal uitgeblust en heb ik soms dagen nodig om bij te tanken.
Maar ik wil ze ook niet aan hun lot overlaten, samen met mijn zus pakken we dit op, en dat is wel fijn.
En idd als ik ze aan de telefoon heb altijd de vraag wanneer ik weer kom.
Ik snap dat ook, ze vinden het gezellig, wat leven in de brouwerij.
Gelukkig zijn ze nog zelf redzaam en waar mogelijk gaan ze er ook wel op uit, maar dat wordt wel minder.
Deze week zijn ze 60jaar getrouwd, ik zie er tegenop om "even" naar ze toe te gaan, maar ik doe het wel, ze zijn er nu nog, en samen.
maandag 7 juli 2025 om 09:54
Verhuizen wil hij niet - oké maar jij kunt ook niet zomaar je hele leven oppakken en verplaatsen. Dus als hij meer hulp van jou nodig heeft, zal hij daar ook rekening mee moeten houden.
Ik denk dat het heel verstandig is om dit soort dingen al vroeg te bespreken. Er hoeven dan niet direct afspraken gemaakt te worden, maar ouders kunnen wel vast wennen aan het idee dat bijvoorbeeld eeuwig in hun eigen grote huis blijven vaak niet haalbaar is. Het gaat erom dat het niet een compleet nieuw iets is als ze straks meer zorg nodig hebben en ze daarvoor dingen moeten veranderen.
Mijn eigen ouder is ook niet met alles realistisch en protesteert als ik bepaalde ideeën voor de toekomst opbreng. Regelmatig komt ouder er dan na maanden op terug als die er rustig over heeft kunnen nadenken en wennen.
maandag 7 juli 2025 om 10:07
Juist deze dingen kunnen uitbesteed/ingehuurd worden; ofwel thuiszorg - waar ik woon functioneert dat prima, al is het maar 1,5 uur per week - ofwel zelf een poets inhuren, bijvoorbeeld 1 x per 14 dagen.Nietveelmaargenoeg schreef: ↑07-07-2025 08:49En dagelijks hoeft niet hoor, dat wordt ook niet verwacht. Maar bed verschonen, vuile was ophalen en schone was terugbrengen, appartementje schoonmaken; minimaal 1 dagdeel in de week is dat echt "werk", en dan heb je nog niks leuks gedaan samen en moet je nog mee bij doktersbezoek enzo.
Toen mijn schoonouders gingen kwakkelen heb ik stug volgehouden dat ik graag kwam voor de gezellige dingen maar niet om te poetsen. Daar hebben we toen thuiszorg voor geregeld.
Die mensen hadden - naast een schoon bed - vooral aandacht nodig, een luisterend oor, mee naar het ziekenhuis, hulp bij de administratie, ze eens meenemen voor een lunch op een terras. En dát zijn bij uitstek de dingen die niet uit te besteden zijn!
maandag 7 juli 2025 om 10:13
Eens. Ik kan bovenop mijn baan en gezin niet nóg een huishouden runnen, al is dat dan een klein huishouden. Administratie, doktersafspraken etc doe ik allemaal. En hier is geen sibling om de taken mee te delen en ook geen vrije doordeweekse middag om het op te doen. En ik vind het absurd dat dat überhaupt verwacht wordt. Maar als die hulp extern niet te vinden is, komt het toch wel bij mij terecht.Joyce48 schreef: ↑07-07-2025 10:07Juist deze dingen kunnen uitbesteed/ingehuurd worden; ofwel thuiszorg - waar ik woon functioneert dat prima, al is het maar 1,5 uur per week - ofwel zelf een poets inhuren, bijvoorbeeld 1 x per 14 dagen.
Toen mijn schoonouders gingen kwakkelen heb ik stug volgehouden dat ik graag kwam voor de gezellige dingen maar niet om te poetsen. Daar hebben we toen thuiszorg voor geregeld.
Die mensen hadden - naast een schoon bed - vooral aandacht nodig, een luisterend oor, mee naar het ziekenhuis, hulp bij de administratie, ze eens meenemen voor een lunch op een terras. En dát zijn bij uitstek de dingen die niet uit te besteden zijn!
Ha! It is funny because the squirrel gets dead.
maandag 7 juli 2025 om 10:16
Klopt, hij wil geen thuiszorg niet naar een verpleegtehuis, geen ' maatje' . Hij wil vooral veel niet. En het is ook een bijzondere man, dus ik begrijp ook nog wel waarom. Hij doet ook nog heel dapper alles zelf.Ravintola schreef: ↑07-07-2025 09:54Verhuizen wil hij niet - oké maar jij kunt ook niet zomaar je hele leven oppakken en verplaatsen. Dus als hij meer hulp van jou nodig heeft, zal hij daar ook rekening mee moeten houden.
Ik denk dat het heel verstandig is om dit soort dingen al vroeg te bespreken. Er hoeven dan niet direct afspraken gemaakt te worden, maar ouders kunnen wel vast wennen aan het idee dat bijvoorbeeld eeuwig in hun eigen grote huis blijven vaak niet haalbaar is. Het gaat erom dat het niet een compleet nieuw iets is als ze straks meer zorg nodig hebben en ze daarvoor dingen moeten veranderen.
Mijn eigen ouder is ook niet met alles realistisch en protesteert als ik bepaalde ideeën voor de toekomst opbreng. Regelmatig komt ouder er dan na maanden op terug als die er rustig over heeft kunnen nadenken en wennen.
Maar er is dus geen oplossing en dan zegt hij dat hij euthanasie wil. Dus ik voel me gegijzeld.
En eens dat het verstandig is om zelf ook op tijd na te denken over je oude dag.
maandag 7 juli 2025 om 10:22
oeww lastig, ik snap dat wel van dat liever niet naar jou laten rijden.
zelf zie ik mijn ouders zeker 3 x per week maar dat komt ook omdat ze drie dagen per week onze kinderen van school halen en 1 dag blijven wij daar eten standaard. en soms zien we ze dus wel vaker. even een blokje om met de kids en daar een bakkie doen. ik moet zeggen ik vind het erg fijn.
mijn schoonouders daarentegen. schoonvader woont op dezelfde afstand als mijn oudees ongeveer. en zelf komt hij nooit uit zichzelf bijv. nu hebben we laatst maar een afspraak gemaakt dat die wekelijks bij ons komt eten
anders is het altijd een gedoe om af te spreken.
schoonmoeder woont op zeg 40 km. en zien wij soms maanden niet.... komt ook niet veel uit zichzelf naar ons (minder moeite mee om ze te laten komen aangezien ze ook heel europa doortrekken met een camper). jaren geleden deed ik veel moeite om de bezoekjes enzo echt vaak te laten gebeuren. maar sinds de kids er zijn denk ik het moet wel van twee kanten komen, en hebben we ook gewoon minder tijd (sport en andere afspraken)
ik zou misschien ook proberen een keer doordeweeks, of gewoon een keer ergens in het midden een lunch doen of een ikea bezoekje of iets.
zelf zie ik mijn ouders zeker 3 x per week maar dat komt ook omdat ze drie dagen per week onze kinderen van school halen en 1 dag blijven wij daar eten standaard. en soms zien we ze dus wel vaker. even een blokje om met de kids en daar een bakkie doen. ik moet zeggen ik vind het erg fijn.
mijn schoonouders daarentegen. schoonvader woont op dezelfde afstand als mijn oudees ongeveer. en zelf komt hij nooit uit zichzelf bijv. nu hebben we laatst maar een afspraak gemaakt dat die wekelijks bij ons komt eten
anders is het altijd een gedoe om af te spreken. schoonmoeder woont op zeg 40 km. en zien wij soms maanden niet.... komt ook niet veel uit zichzelf naar ons (minder moeite mee om ze te laten komen aangezien ze ook heel europa doortrekken met een camper). jaren geleden deed ik veel moeite om de bezoekjes enzo echt vaak te laten gebeuren. maar sinds de kids er zijn denk ik het moet wel van twee kanten komen, en hebben we ook gewoon minder tijd (sport en andere afspraken)
ik zou misschien ook proberen een keer doordeweeks, of gewoon een keer ergens in het midden een lunch doen of een ikea bezoekje of iets.
maandag 7 juli 2025 om 13:21
72Jelle schreef: ↑07-07-2025 10:16Klopt, hij wil geen thuiszorg niet naar een verpleegtehuis, geen ' maatje' . Hij wil vooral veel niet. En het is ook een bijzondere man, dus ik begrijp ook nog wel waarom. Hij doet ook nog heel dapper alles zelf.
Maar er is dus geen oplossing en dan zegt hij dat hij euthanasie wil. Dus ik voel me gegijzeld.
En eens dat het verstandig is om zelf ook op tijd na te denken over je oude dag.
Laat je alsjeblieft niet gijzelen! <3
Hij heeft het recht om te bepalen hoe hij zijn laatste levensfase wil invullen. Dat heeft iedereen.
Maar de consequenties daarvan hoeven niet afgewenteld te worden op jou. Of hoef jij niet automatisch van hem over te nemen. Hij is volwassen, heeft een bult aan levenservaring die jij nog niet in die mate hebt. Hij is verantwoordelijk voor zijn keuzes.
Doe wat jij wil en kan en laat het schuldgevoel los.
Als voorbeeld: mijn moeder was ook halsstarrig m.b.t. verpleeghuis. Ze stond op de actieve wachtlijst maar wilde het recht om 'nee' te zeggen als het zover kwam. Mijn telefoon staat 's nachts op 'niet storen', behalve voor het nummer van mijn moeder (en nog 2). Op een dag heb ik ook háárr nummer voor de nacht geblockt. Ik kon niet meer. En dan was de consequentie maar even voor háár dat ze alleen wilde blijven wonen zonder hulp in de nacht.
Uiteindelijk heeft ze er niets van gemerkt. Maar voor mij was de streep eronder belangrijk.
maandag 7 juli 2025 om 14:19
Ik heb dit zelf gehad met mijn schoonmoeder, ze belde alleen niet zelf. Wij vonden het echt haar eigen verantwoordelijkheid, zij maakten die keuzes. Wij hebben altijd aangegeven dat wij haar niet gaan helpen met dagelijkse gang van zaken als ze het zelf niet meer kan. Wij namen wel alle regelzaken over, maar voor praktische zorg moest ze hulp accepteren. En dat zeiden wij ook zonder schuldgevoel. Eenzaamheid was ook een probleem. Wij hebben veel steun gehad van de lokale welzijnsorganisatie voor ouderen. Zij zijn wel gewend om om te gaan met ouderen die niets willen. Hebben vertrouwen gewonnen bij haar en langzaam meer ondersteuning geboden van vrijwilligers. Op een gegeven moment moest ze van de huisarts thuiszorg accepteren. En zo groeide haar kringetje hulpverleners gestaag. Wij hebben zelf contact gelegd met deze organisatie en de contactpersoon in het begin ook geregeld. Gewoon om tips uit te wisselen hoe we iets wel konden bereiken ipv ons erbij neerleggen dat ze geen hulp wilde. Ook veel contact gehad met overige familie om schoonmoeder maar aan te moedigen de hulp te accepteren.72Jelle schreef: ↑07-07-2025 09:05Ook herkenbaar. Mijn vader is alleen en woont op 2 uur reizen. Ik zou het geen probleem vinden elke week bij hem langs te gaan, maar die reis is echt te veel. Dus als ik ga, dan blijf ik de hele dag, soms blijf ik slapen. Maar dat vind ik echt heel belastend.
Hij wordt nu echt oud, is echt eenzaam en heeft meer hulp nodig, alleen is dat niet te doen voor mij, vanaf deze afstand.
Dan belt hij me weer zielig op en dan heb ik weer zo'n schuldgevoel.
Ik weet niet wat ik hier mee moet. Verhuizen wil hij niet. Het is, denk ik wel, de grootste stress gever in mijn leven momenteel.
phlox24 wijzigde dit bericht op 07-07-2025 14:27
0.23% gewijzigd
maandag 7 juli 2025 om 14:55
Ik snap dat het niet leuk is om te horen, maar ik denk dat je moet proberen een dikke huid te kweken voor dat soort emotionele chantage en elke keer antwoorden dat hij dat maar met de huisarts moet bespreken.
maandag 7 juli 2025 om 15:33
Laat je niet zo gijzelen door zijn gedrag, juist door dit te doorbreken bereik je mogelijk wel iets. Je kunt alleen je eigen gedrag veranderen.72Jelle schreef: ↑07-07-2025 10:16Klopt, hij wil geen thuiszorg niet naar een verpleegtehuis, geen ' maatje' . Hij wil vooral veel niet. En het is ook een bijzondere man, dus ik begrijp ook nog wel waarom. Hij doet ook nog heel dapper alles zelf.
Maar er is dus geen oplossing en dan zegt hij dat hij euthanasie wil. Dus ik voel me gegijzeld.
En eens dat het verstandig is om zelf ook op tijd na te denken over je oude dag.
Wil hij euthanasie? Adviseer hem naar de huisarts te gaan.
Ik begrijp heel goed dat ouderen zorg weigeren, het verlies van grip op je leven lijkt mij verschrikkelijk. Als kind kan je daar maar ten dele iets aan doen. Als hij niets wil is dat zijn eigen keuze, maar betekent niet dat jij dan maar moet gaan redderen. Waarschijnlijk voldoe jij ook niet aan zijn verwachtingen?
maandag 7 juli 2025 om 16:17
Klopt ik heb dit bij mijn vader (helaas) ook moeten doen. Een voldongen feit stellen: ik wil je helpen, maar ik kan niet de zorg bieden die je nodig hebt. Dat heeft hem wel over de streep getrokken en uiteindelijk, en toen hij eenmaal hulp had vond hij het eigenlijk prima.Phlox24 schreef: ↑07-07-2025 15:33Laat je niet zo gijzelen door zijn gedrag, juist door dit te doorbreken bereik je mogelijk wel iets. Je kunt alleen je eigen gedrag veranderen.
Wil hij euthanasie? Adviseer hem naar de huisarts te gaan.
Ik begrijp heel goed dat ouderen zorg weigeren, het verlies van grip op je leven lijkt mij verschrikkelijk. Als kind kan je daar maar ten dele iets aan doen. Als hij niets wil is dat zijn eigen keuze, maar betekent niet dat jij dan maar moet gaan redderen. Waarschijnlijk voldoe jij ook niet aan zijn verwachtingen?
Het is inderdaad niet uit onwil, al kan karakter wel meespelen en het moeilijker maken. Mijn vader zei altijd dat hij het nog best zelf kon. (serieus pa?) Oudere mensen kunnen hun situatie moeilijker overzien, zijn bang voor veranderingen, en daardoor klampen ze vast aan het bekende. Ook kan beginnende dementie een rol spelen in de verstarring van denken, zelf voordat je er veel van merkt.
maandag 7 juli 2025 om 16:48
Ik sprak mijn moeder er keihard op aan als ze dergelijke teksten uitslaat (wat ze voorheen weleens deed).72Jelle schreef: ↑07-07-2025 10:16Klopt, hij wil geen thuiszorg niet naar een verpleegtehuis, geen ' maatje' . Hij wil vooral veel niet. En het is ook een bijzondere man, dus ik begrijp ook nog wel waarom. Hij doet ook nog heel dapper alles zelf.
Maar er is dus geen oplossing en dan zegt hij dat hij euthanasie wil. Dus ik voel me gegijzeld.
En eens dat het verstandig is om zelf ook op tijd na te denken over je oude dag.
Mama, dit is echt niet oké. Ik houd van je en ik doe mijn best. Ik kan niet voor je voelen wat je voelt, maar ik kan niet meer doen dan ik doe, ook niet als jij zegt er een einde aan te willen maken. Ik kan mijn leven niet volledig in het teken van het jouwe stellen.
Donkere gevoelens zijn niet verboden en je mag ze uitspreken, ik wil niks bagatelliseren, maar ik kan er ook niets aan doen. Je mag het niet gebruiken om mij te dwingen dingen te doen die ik niet kan bieden. Dit is het leven en dit is ouder worden, het staartje is vaak nou eenmaal niet zo leuk, daar kan ik ook niets aan doen. En te zien aan hoe je er nu bij loopt ben je er nog wel even, dus je móet er toch wat van maken.
En als je echt stappen wil ondernemen dan moet je daar zelf achteraan, ik kan daar geen leidende rol in nemen.
maandag 7 juli 2025 om 19:47
Je kaapt niets. Ik denk dat TO ook iets heeft aan jouw situatie en de antwoorden die zijn gegeven. Ook al zijn jullie situaties niet helemaal hetzelfde.
Fijn dat je er iets aan hebt!
maandag 7 juli 2025 om 20:19
maandag 7 juli 2025 om 20:49
Ik vind dat je dit heel goed verwoord hebt Pina. Jouw moeder weet nu dat je met haar meeleeft maar dat nu eenmaal niet alles mogelijk is en ze zelf ook initiatieven moet nemen.pina schreef: ↑07-07-2025 16:48Ik sprak mijn moeder er keihard op aan als ze dergelijke teksten uitslaat (wat ze voorheen weleens deed).
Mama, dit is echt niet oké. Ik houd van je en ik doe mijn best. Ik kan niet voor je voelen wat je voelt, maar ik kan niet meer doen dan ik doe, ook niet als jij zegt er een einde aan te willen maken. Ik kan mijn leven niet volledig in het teken van het jouwe stellen.
Donkere gevoelens zijn niet verboden en je mag ze uitspreken, ik wil niks bagatelliseren, maar ik kan er ook niets aan doen. Je mag het niet gebruiken om mij te dwingen dingen te doen die ik niet kan bieden. Dit is het leven en dit is ouder worden, het staartje is vaak nou eenmaal niet zo leuk, daar kan ik ook niets aan doen. En te zien aan hoe je er nu bij loopt ben je er nog wel even, dus je móet er toch wat van maken.
En als je echt stappen wil ondernemen dan moet je daar zelf achteraan, ik kan daar geen leidende rol in nemen.
dinsdag 8 juli 2025 om 08:48
Ik ga denk ik gemiddeld eens per 2 maanden. Klinkt niet veel maar ik heb nog drie siblings en die gaan geloof ik ook iets van die frequentie. Ze vinden dit niet te weinig (ouders dus)
De kinderen (10 en 12) gaan soms wel mee, soms niet. Het is ongeveer veertig minuten rijden.
Wat ik wel jammer vind is dat we er bijna nooit meer met z'n allen tegelijk zijn, om verschillende redenen. Mijn broers en zusje met hun gezinnen en wij dus.
De kinderen (10 en 12) gaan soms wel mee, soms niet. Het is ongeveer veertig minuten rijden.
Wat ik wel jammer vind is dat we er bijna nooit meer met z'n allen tegelijk zijn, om verschillende redenen. Mijn broers en zusje met hun gezinnen en wij dus.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
