Kinderen die geen aanstalten maken om uit te vliegen

NomenNesci0 schreef: ↑

16-07-2025 19:37

Nee hoor BgB. Mijn kinderen hebben een sleutel en weten dat ze altijd thuis kunnen komen, al is het midden in de nacht. Bij nood verwachten we dat ze ons weten te vinden. Onder normale omstandigheden laat je even weten dat je langs wilt komen. En dan vragen wij meestal, eet je mee.

Mijn kinderen vragen het zelf ook, omdat ze het jammer vinden als ze langskomen en wij zijn er niet.

Dus je jaagt hen eerst buiten.
Vervolgens verwacht je dat ze terugkomen als ze problemen hebben.

Ik zou er geen zin in hebben.
Als je me hebt buitengejaagd was ik duidelijk ongewenst en los ik mijn problemen zelf wel op.

Dan kom ik nog net langs voor je verjaardag en met Kerst.
Als je tenminste een feestje doet én ik uitgenodigd word.

NomenNesci0 schreef: ↑

16-07-2025 19:37

Nee hoor BgB. Mijn kinderen hebben een sleutel en weten dat ze altijd thuis kunnen komen, al is het midden in de nacht. Bij nood verwachten we dat ze ons weten te vinden. Onder normale omstandigheden laat je even weten dat je langs wilt komen. En dan vragen wij meestal, eet je mee.

Mijn kinderen vragen het zelf ook, omdat ze het jammer vinden als ze langskomen en wij zijn er niet.

Misschien heb ik het gemist, maar hoe oud zijn jouw kinderen?

Nou, het was weer gezellig hier. Ik ga eens wat anders doen.

NomenNesci0 schreef: ↑

16-07-2025 18:41

Jij snapt niet wat ik schrijf. Geeft niks

zo dan, lekker denigrerend....

NomenNesci0 schreef: ↑

16-07-2025 19:37

Nee hoor BgB.

Niet ?
Dan snap ik de antwoorden in de trant van “ ongestoord neuspeuteren, dronken worden met je besties , van bil gaan “ zeker niet.
Want hoe ga je , ongestoord met je butplug in, wijdbeens op de keukentafel liggen jodelen als je volwassen uithuiswonende kinderen de hele dag in en uit kunnen lopen ?
Dan kan - vind ik - dat privacy argument geschrapt worden.

NomenNesci0 schreef: ↑

16-07-2025 19:38

Ik waardeer jouw kromme uitleg ook niet, want je verdraaid het zoals jij het lezen wilt. Als je moeite doet om te lezen wat ik wél schrijf, zal ik ook niet zo flauw doen. Win win.

Het komt niet in je op dat ik niet alleen op jou reageer, maar in zijn algemeenheid? Ik verdraai niks. Ik haak in op wat geschreven wordt. En best veel mensen verkondigen hun waarheid niet als de waarheid en leggen uit. Jij komt dwingend over in je schrijven.

blijfgewoonbianca schreef: ↑

16-07-2025 19:42

Niet ?
Dan snap ik de antwoorden in de trant van “ ongestoord neuspeuteren, dronken worden met je besties , van bil gaan “ zeker niet.
Want hoe ga je , ongestoord met je butplug in, wijdbeens op de keukentafel liggen jodelen als je volwassen uithuiswonende kinderen de hele dag in en uit kunnen lopen ?
Dan kan - vind ik - dat privacy argument geschrapt worden.

De kinderen zijn - eens ze op kamers wonen - natuurlijk ook de helft van de week dronken.
En hebben zelf continu seks op tafel.

Ze zijn intussen dus waarschijnlijk / hopelijk wel wat gewend als ze in dergelijke setting belanden bij hun ouders .
(En ze zullen nooit meer zonder afspraak komen.)

blijfgewoonbianca schreef: ↑

16-07-2025 19:42

Niet ?
Dan snap ik de antwoorden in de trant van “ ongestoord neuspeuteren, dronken worden met je besties , van bil gaan “ zeker niet.
Want hoe ga je , ongestoord met je butplug in, wijdbeens op de keukentafel liggen jodelen als je volwassen uithuiswonende kinderen de hele dag in en uit kunnen lopen ?
Dan kan - vind ik - dat privacy argument geschrapt worden.

Ik denk zomaar dat de kinderen niet heel vaak langskomen, of ze zijn al wat ouder.
Al liepen wij ook te pas en te onpas gewoon bij schoonouders naar binnen, met de kleinkinderen, toen we al 30 plus waren.
Gelukkig lagen ze nooit wijdbeens op tafel...

Ik ben als puber voor mezelf gaan zorgen. Omdat ik dat wilde. Ik had nogal haast om te leven, wilde zo snel mogelijk zelfstandig zijn en voor mezelf zorgen.
Nooit spijt van gehad.

Mijn oudste moest met 18 uit huis, studeren in een andere stad.

Mijn jongsten zijn volwassen en wonen nog thuis. Uit huis is financieel geen optie. En ze hebben het nog naar hun zin hier, ook al is het heel erg krap. Zodra ze even weg zijn pikken wij hun bed in, eindelijk even fijn slapen. Zo krap.
Ik gun ze op alle mogelijke momenten hun eigen leven, maar wel als het mogelijk is en als ze er aan toe zijn. Als zíj́ er aan toe zijn.

Ik heb ogen en oren en volg het nieuws: de leeftijd waarop het normaal is dat kinderen het ouderlijk huis verlaten is enorm verschoven. Daar stel ik me op in. Mijn voorvaderen lachen trouwens de billen uit hun berevel en proosten vanaf een inloopkast op het kasteel waarin ons gezin verblijft.

We zijn gezond, gelukkig, bedrijven al jaren meer dan genoeg de liefde en doen het op onze manier in onze tijd.

blijfgewoonbianca schreef: ↑

16-07-2025 19:33

De rillingen lopen nu over het lijf bij de we-kunnen-eindelijk-weer-op-de-keukentafel-ketsen-ouders.

We hebben dus inmiddels wel afspraken gemaakt dat ze tussen 21:00 en 09:00 uur hun komst even moeten aankondigen. En dat ze even moeten roepen als ze boven willen komen.

Bij oudste ging dat vrij geruisloos vanzelf, middelste had wat aanwijzingen nodig daarvoor.

Ik snap dan weer niet dat een kind dat uitvliegt geen sleutel meer heeft van het ouderlijk huis. In het huis van de buren was ooit iets aan de hand terwijl zij op vakantie waren. Ik wist waar hun zoon werkte dus die was snel bereikt. Die mensen hebben vier kinderen, bleek alleen de jongste nog een sleutel te hebben, maar die woonde het best ver weg, en moest met ov naar huis komen.

Kaarsjevoordesfeer schreef: ↑

16-07-2025 20:01

We hebben dus inmiddels wel afspraken gemaakt dat ze tussen 21:00 en 09:00 uur hun komst even moeten aankondigen. En dat ze even moeten roepen als ze boven willen komen.

Bij oudste ging dat vrij geruisloos vanzelf, middelste had wat aanwijzingen nodig daarvoor.

Ik snap dan weer niet dat een kind dat uitvliegt geen sleutel meer heeft van het ouderlijk huis. In het huis van de buren was ooit iets aan de hand terwijl zij op vakantie waren. Ik wist waar hun zoon werkte dus die was snel bereikt. Die mensen hebben vier kinderen, bleek alleen de jongste nog een sleutel te hebben, maar die woonde het best ver weg, en moest met ov naar huis komen.

Ik kom - deels ook door de afstand - alleen langs op afspraak en als mijn ouders thuis zijn.
Ik zie dus niet in waarom ik een sleutel zou moeten hebben.

Mijn man heeft een sleutel van 't huis gekregen toen zijn moeder 88 was.
Het ding slingert hier ergens in een kast voor extreme noodgevallen.
Veel kans overigens dat als hij effectief ooit dringend binnen moet zijn dat niet lukt, want haar sleutel zit altijd langs de binnenkant op 't slot.
Het was hoogstens handig die éne keer dat ze in 't ziekenhuis belandde en er spullen gehaald moesten worden.

Mijn ouders wilden - toen hun kinderen het huis uit waren - net de vrijheid om vrienden uit te nodigen, zich lazarus te zuipen, seks te hebben op de keukentafel, ... en ik gun hen dat . Ik wil daar liever niet onverwacht binnenstormen en beelden op mijn netvlies die ik niet moet .

Roxy schreef: ↑

16-07-2025 17:33

Ja, Lila-Linda, ik begrijp dat je het voor hen leuk vind, dat vind ik ook. Maar puur voor mezelf voel ik gemis. En ik heb sowieso al genoeg alleen-tijd. Jong-volwassenen hebben het vaak druk en zijn dus vanzelf al veel buitenshuis. De mijne toch. Maar zoals je zegt, ik zal hier ook wel aan wennen zeker.
Ik ben gewoon geïnteresseerd in het waarom men kinderen vlug weg zou wensen. Als ze heel vervelend zijn zie ik het wel, en ook voor de kinderen zelf, voor hun ontwikkeling snap ik het ook. Maar anders weet ik niet zo goed vanwaar het gevoel kan komen.

Ik denk dat er een groot verschil is tussen kinderen die gaan studeren en werkende kinderen, en dan valt de groep studerende kinderen nog uiteen in een deel dat lid wordt van een vereniging of iets dergelijks en dus echt het ‘studentenleven’ induikt, en een deel dat gewoon het middelbare schoolleven voortzet, maar dan als student (met schoolvrienden en de plaatselijke voetbalclub enzovoort).

De groep die echt voor het studentenleven kiest, kan eigenlijk niet meer thuis wonen omdat dat ontwrichtend is voor wat ooit het gezinsleven was, met eindeloos veel feestjes, nachtelijke toestanden, lawaai, eindeloos hangen op de bank, ontbijten om vier uur ‘s middags en na een slapeloze nacht naar college (met een kater). Daar heb je studentenhuizen voor, want ouders en kinderen willen elkaar niet lastigvallen met dingen die ze niet van elkaar willen (en hoeven te) weten.
Veel beter als dat gescheiden werelden zijn, en om die reden is het voor sommige ouders (de mijne bijvoorbeeld) heel normaal dat hun kinderen op kamers gaan als ze gaan studeren. Het gaat dan dus niet om ‘kinderen weg wensen’ maar om een nieuwe fase in het leven van die kinderen; ouders gunnen hun kinderen een periode van vrijheid en zorgeloosheid (hoewel er wel moet worden afgestudeerd natuurlijk).

Ik weet dat dit niet universeel is, bij andere gezinnen gaat het anders en wordt de studententijd gezien als een periode om te studeren en thuis te sparen voor de toekomst, en bij weer andere gezinnen worden de volwassen kinderen weggekeken omdat dat ‘zo hoort’, en zo zijn er talloze scenario’s te bedenken, maar in mijn beleving is het dus vooral een periode van vrijheid en zorgeloosheid vóórdat het echte leven begint en er hypotheken en kinderen en vakantiedagen om de hoek komen kijken. Dus het is meer een luxe om op kamers te gaan (ook omdat het geld kost) dan een straf.

Claire45 schreef: ↑

16-07-2025 20:33

Het gaat dan dus niet om ‘kinderen weg wensen’

Het is toch uberhaupt idioot dat dit zo gesuggereerd wordt? Ik ga eens op zoek naar al die suggestieve invullingen, echt de honden lusten er geen brood van. Moment

Wissewis schreef: ↑

16-07-2025 20:10

Ik kom - deels ook door de afstand - alleen langs op afspraak en als mijn ouders thuis zijn.
Ik zie dus niet in waarom ik een sleutel zou moeten hebben.

Mijn man heeft een sleutel van 't huis gekregen toen zijn moeder 88 was.
Het ding slingert hier ergens in een kast voor extreme noodgevallen.
Veel kans overigens dat als hij effectief ooit dringend binnen moet zijn dat niet lukt, want haar sleutel zit altijd langs de binnenkant op 't slot.
Het was hoogstens handig die éne keer dat ze in 't ziekenhuis belandde en er spullen gehaald moesten worden.

Mijn ouders wilden - toen hun kinderen het huis uit waren - net de vrijheid om vrienden uit te nodigen, zich lazarus te zuipen, seks te hebben op de keukentafel, ... en ik gun hen dat . Ik wil daar liever niet onverwacht binnenstormen en beelden op mijn netvlies die ik niet moet .

Met goede afspraken heb je gewoon vrijheid hoor en bij nood kan er altijd iemand naar binnen. Ik bij niet nood, mijn moeder heeft vaak moeite met opstaan door problemen aan ledematen/rug. Hoe fijn als ik dan mezelf even binnenlaat. En ik ben dat ook al meerdere keren naartoe geroepen met echte nood. Mijn vader kon bij mijn moeder blijven terwijl ik mezelf binnenliet.

Ik heb trouwens ook een sleutel van mijn vader. En app altijd van te voren om te checken of het uitkomt. Maar mocht er iets zijn, kan ik mezelf binnenlaten.

Mijn jongste stond 2 weken geleden middenin de nacht in huis (met sleutel). Had zichzelf buiten gesloten. Had wel gebeld, maar ja, dat hoor ik niet als ik op 1 oor lig.
Dan heb ik duizendmaal liever dat hij naar ons komt dan wat anders. Maar normaal gesproken wordt er altijd geappt als ze langs willen komen.

NomenNesci0 schreef: ↑

16-07-2025 19:11

Lila Linda, uiteraard zijn wij belangrijk geweest in het vormen van denkrichting. Niet in capaciteiten, maar wel in wat onze opvattingen zijn. Als je terugleest, zie je nl. precies hetzelfde (maar dan andersom) bij andere reageerders. Alleen reageer je daar niet op.

Ik zeg dat ik me besef dat mijn kinderen gezond zijn, in een omgeving woonden die daarbij aansloot en al vanaf begin af aan onze opvoeding (én dus onze visie op wat wij een normale ontwikkeling vinden) hebben meegekregen, dus bepaald niet in shock waren over dat ouders het wel eens konden hebben over 'later als je op kamers woont'. Dat was een beeld dat in hun hoofd meegroeide en daarom vanzelfsprekend was.
Ik vermoed dat de ouders die hier anders instaan, ook andere gesprekken hebben. Die zeggen misschien 'later als je vanuit huis lekker gaat sparen'. Ja, dan groei je op met dát beeld. Het normaal is anders. Mijn normaal is niet het normaal van deze groep en andersom.

Dat is doorgaans wat opvoeding doet met mensen: het vormen van een wereldbeeld en maatschappij beeld en dús ook wat je verwacht uit de wereld, je partner, opvoeding, werk, you name it.

Goeie post.

Claire45 schreef: ↑

16-07-2025 20:33

Ik denk dat er een groot verschil is tussen kinderen die gaan studeren en werkende kinderen, en dan valt de groep studerende kinderen nog uiteen in een deel dat lid wordt van een vereniging of iets dergelijks en dus echt het ‘studentenleven’ induikt, en een deel dat gewoon het middelbare schoolleven voortzet, maar dan als student (met schoolvrienden en de plaatselijke voetbalclub enzovoort).

De groep die echt voor het studentenleven kiest, kan eigenlijk niet meer thuis wonen omdat dat ontwrichtend is voor wat ooit het gezinsleven was, met eindeloos veel feestjes, nachtelijke toestanden, lawaai, eindeloos hangen op de bank, ontbijten om vier uur ‘s middags en na een slapeloze nacht naar college (met een kater). Daar heb je studentenhuizen voor, want ouders en kinderen willen elkaar niet lastigvallen met dingen die ze niet van elkaar willen (en hoeven te) weten.
Veel beter als dat gescheiden werelden zijn, en om die reden is het voor sommige ouders (de mijne bijvoorbeeld) heel normaal dat hun kinderen op kamers gaan als ze gaan studeren. Het gaat dan dus niet om ‘kinderen weg wensen’ maar om een nieuwe fase in het leven van die kinderen; ouders gunnen hun kinderen een periode van vrijheid en zorgeloosheid (hoewel er wel moet worden afgestudeerd natuurlijk).

Ik weet dat dit niet universeel is, bij andere gezinnen gaat het anders en wordt de studententijd gezien als een periode om te studeren en thuis te sparen voor de toekomst, en bij weer andere gezinnen worden de volwassen kinderen weggekeken omdat dat ‘zo hoort’, en zo zijn er talloze scenario’s te bedenken, maar in mijn beleving is het dus vooral een periode van vrijheid en zorgeloosheid vóórdat het echte leven begint en er hypotheken en kinderen en vakantiedagen om de hoek komen kijken. Dus het is meer een luxe om op kamers te gaan (ook omdat het geld kost) dan een straf.

Ik begrijp nog steeds die ‘vrijheid en zorgeloosheid’ niet. Ik hoefde me nooit druk te maken of ik wel eten had of mijn huur kon betalen, want ik bleef thuiswonen. Studiegenootjes hadden daar nog wel regelmatig stress over. Dat is natuurlijk niet anders dan huur/hypotheek betalen in het ‘echte leven’. Voor de gewone mensch dan, he? Ik had ook kennisjes die op een leuk door papa aangekochte etage woonden.

Feow:En ik zal mijn kinderen altijd blijven opvangen, al moet ik in de dakgoot slapen om dat te doen.
Geen haar op mijn hoofd die daar graag anders over zou willen denken.
Jouw reactie op anderen, waarom denk je dat andere ouders NIET hun kinderen zouden opvangen? Zo kleur je 'm zelf in, maar door niemand gezegd

Feow: Meer dan ál het andere ben ik vooral dankbaar voor een omgeving die niet bezig is met ‘hoe het hoort’ en die weinig vindt van hoe anderen het doen.
Ja, want iedereen die een andere opvatting heeft, doet dat uiteraard puur om hoe het hoort en wat anderen doen

Feow: Ik heb weinig behoefte om mij verder toe te lichten hoor.
Nul behoefte om anderen te vertellen hoe fout ze het zien.
Mag je vinden hoor dat anderen het fout zien. Andersom wordt elke andere opvatting wel zo geframed, maar soit

72Jelle: ik heb moeite met het woord ' opoffering '
Het is niet de schuld van het kind dat ouders gescheiden zijn. En voor je kind zorgen, is geen opoffering.
Als je er anders instaat dan Jelle, suggereert ze dat voor je kind zorgen iets is dat voor ouders met een andere mening een opoffering is. Waarbij ze compleet negeert dat het gesprek gaat over die noodzaak van zorgen voor volwassen kinderen. Net alsof je als ouder van volwassen kinderen te lam bent om iets voor ze te willen betekenen.

72Jelle: Of zeg je dan, jammer joh, maar mama moet met haar vriendje samen wonen? Dat hoort ook bij het krijgen van kinderen en ik verzin wel een ander plan.
Heel suggestieve nare ondertoon

Rabarbara: Maakbaarheidsdenken en weinig ervaring met tegenspoed. Je ziet het in dit topic ook best regelmatig.
Tuurlijk, zet andere meningen maar zo weg. Laat nog lekker veel ruimte voor het gesprek ook

72Jelle: Noem het maar mazzel. Een nieuwe vriend die niet op je zit te wachten, je vader kennelijk ook niet en nu dan je moeder.
Maar prima toch, ze zal het wel overleven.
Ik vind het voor mezelf geen opoffering mijn kinderen goed in de wereld te zetten.
Zo gezellig toch, zo lekker onbevooroordeeld naar anderen en zoveel invullen. Je kunt er flauw van worden

LadyVoldemort: Dus je maakt je geen zorgen om je kinderen, maar om jezelf.
Heerlijk hoe je iets complex zo plat kunt slaan in 1 zin

Redhead70: Het leven is niet maakbaar.
Eh, nee, dat beweert niemand. Maar sommige zaken heb je wél enige invloed op. Niet alles wordt bepaald door god of het weer. Dus begrijp de opmerking dan ook helemaal niet. Alsof mensen met een ander beeld dit niet zouden weten?? Wat wil je ermee impliceren?

Ladyvoldemort: Op zich niks, ieder heeft recht op zijn eigen gevoelens al zijn dat niet de mijne. Maar ga dan niet net doen of je het je kinderen zo erg gunt terwijl jij degene bent die het eigenlijk wel zat is.
Nee hoor, we zijn wars van oordelen en plat slaan is nog steeds een kunst.

BGB: Maar wat ben je zo zat dan, tegen die tijd ? Heb je hun kamers nodig ?
Ik ga er van uit dat je je eigen kinderen de leukste / liefste mensen van de hele wereld vindt, omdat het de jouwe zijn. Maar dan komt er dus opeens een dag en dan moet dat “ weg,weg,weg “ en kun je niet wachten tot ze zijn gewieberd ?
Ook al zo'n fijne uitleg van ouders met een andere opvatting en mening, waarbij je toch totaal niet het gevoel krijgt veroordeeld te worden? Nee, mensen die denken dat een bepaalde leeftijd goed is om de vleugels uit te slaan zijn liefdeloze ouders die hun kinderen niet de leukste en liefste vinden en kotsbeu zijn, zo beter?

BGB: Oooooo, ‘t is om te neuken !
Yep, fantastische conclusie. Je weet toch...

Lady Voldemort: Nou dan weet ik wel wie er bij jou de prioriteit heeft hoor. En dat mag, maar wees daar dan gewoon eerlijk over in plaats van te bazelen over dat je het je kinderen zo erg gunt dat ze op hun achttiende verjaardag de plaat kunnen poetsen.
Nog weer een heerlijke uitsmijter. Onze kinderen zijn geen prio's. Als dat maar even duidelijk is.

Lila-Linda: zijn de mensen die kun kinderen wegkijken eigenlijk allemaal ouders waarbij de nieuwe partner een plek begint op te eisen
Het woord wegkijken gebruiken is echt niet neutraal hoor, nee, zeker niet. Het zet de toon alleen maar lekker.

Redhead70: Het lijkt een tijdelijk tijdverdrijf ofzo. Wel kinderen maar het liefst met 18 weg en met gratie mag het 25 worden ofzo?
ja, ouders met een opvatting over als volwassen kind die de vleugels zou mogen uitslaan, hebben kinderen genomen puur ter tijdverdrijf. Eigenlijk was het een gadget, maar dat bekt niet zo lekker.

Roxy: Ik ben gewoon geïnteresseerd in het waarom men kinderen vlug weg zou wensen.
Ik hoop dat je zelf ook inziet dat je het erg sterk inkleurt en woorden gebruikt die geen recht doen aan de opvatting van ouders?

LadyVoldemort: Ik brand je helemaal niet af. Ik snap alleen niet waarom jouw diepgewortelde wens om je kinderen zo snel mogelijk gedag te zwaaien gelardeerd moet worden met allerlei halfslachtig gedoe over 'gunnen'
Je vindt er écht niks van. Weet je dat zeker?
Want dat is wat deze ouders willen, zsm ophoepelen. Dat onze kinderen nog het lef hadden om thuis te komen als de kleuterschool uit was is een wonder

LadyVoldemort: En dat kan allemaal niet omdat je nog zo'n snertkind thuis hebt wonen? Wat een bekrompen gedoe.
Ach, tóch een mening?

Redhead: absolute grenzen te stellen en daarbij aangeven dat je niet zoveel zin je kinderen hebt
Absolute grenzen zelfs? Zo van, op de dag dat de wekker afloopt en je kind leeftijd x heeft? Geen zin in mijn kinderen, tis wat.

BGB: De rillingen lopen nu over het lijf bij de we-kunnen-eindelijk-weer-op-de-keukentafel-ketsen-ouders.
Ja, want dit soort ouders heeft absoluut geen zin in nageslacht dat nog het lef heeft na 18 een voet over de drempel te zetten. Gelukkig dat we elkaar begrijpen...

Wissewis: Dus je jaagt hen eerst buiten.
Vervolgens verwacht je dat ze terugkomen als ze problemen hebben.
(...) Als je me hebt buitengejaagd was ik duidelijk ongewenst en los ik mijn problemen zelf wel op.
Lekker de boel zo plat als mogelijk slaan en een kant uit slingeren dat zoveel ruimte voelt om te begrijpen wat andere ouders ook maar een beetje zouden kúnnen bedoelen. Maar hé, dit bekt toch veel lekkerder?

72Jelle: Ik denk zomaar dat de kinderen niet heel vaak langskomen
Nee, tuurlijk niet. Die kinderen hebben een vreselijke jeugd gehad!

NomenNesci0 schreef: ↑

16-07-2025 19:11

Lila Linda, uiteraard zijn wij belangrijk geweest in het vormen van denkrichting. Niet in capaciteiten, maar wel in wat onze opvattingen zijn. Als je terugleest, zie je nl. precies hetzelfde (maar dan andersom) bij andere reageerders. Alleen reageer je daar niet op.

Ik zeg dat ik me besef dat mijn kinderen gezond zijn, in een omgeving woonden die daarbij aansloot en al vanaf begin af aan onze opvoeding (én dus onze visie op wat wij een normale ontwikkeling vinden) hebben meegekregen, dus bepaald niet in shock waren over dat ouders het wel eens konden hebben over 'later als je op kamers woont'. Dat was een beeld dat in hun hoofd meegroeide en daarom vanzelfsprekend was.
Ik vermoed dat de ouders die hier anders instaan, ook andere gesprekken hebben. Die zeggen misschien 'later als je vanuit huis lekker gaat sparen'. Ja, dan groei je op met dát beeld. Het normaal is anders. Mijn normaal is niet het normaal van deze groep en andersom.

Dat is doorgaans wat opvoeding doet met mensen: het vormen van een wereldbeeld en maatschappij beeld en dús ook wat je verwacht uit de wereld, je partner, opvoeding, werk, you name it.

Ben jij overal zo zwart/wit in?

Mijn ouders hadden het over allebei, thuisblijven en op kamers gaan. Hebben ook altijd aangeboden te helpen met zoeken of inrichten of zo iets. Maar ook toen ik thuis bleef wonen hebben ze mijn kamer helpen ombouwen tot studiehol.

Ze hebben ook altijd gezegd dat het niet uitmaakte met wie (m/v/x) ik thuis zou komen. Of denk je dat je daar ook invloed op hebt?

Missie, is it you?

Nomen, ga aub even een rondje fietsen of rollerskaten.

Merys schreef: ↑

16-07-2025 20:59

Missie, is it you?

blijfgewoonbianca schreef: ↑

16-07-2025 21:15

Haha, ja dat.

Kidneybean schreef: ↑

16-07-2025 21:03

Nomen, ga aub even een rondje fietsen of rollerskaten.

Dit. Het lijkt een obsessief iets te worden in haar schrijven.

Kidneybean schreef: ↑

16-07-2025 21:03

Nomen, ga aub even een rondje fietsen of rollerskaten.

Rollerskaten?

Kinderen opsluiten in hun kamers / vriendelijk verzoeken te gaan slapen en een potje seks op de keukentafel, ja .