Hekel aan directe collega

Je kan nog zo praktisch en pragmatisch zijn, maar ik snap best dat het je emotioneel ook wat doet. Ik heb zelf een collega waar ik vroeger redelijk mee overweg kon (nooit echt besties, maar wel gewoon een ok verhouding professioneel en persoonlijk).

Ergens is er "iets" scheef gegroeid. Dit is me lang niet opgevallen. Waarschijnlijk had dat wel gemoeten (in haar ogen) - ik werk in Limburg met een heel indirecte communicatiecultuur. Dus als iemand stil is of afstand neemt, dan is dat een teken dat er iets aan de hand is en moet je daar zelf maar iets mee om er achter te komen wat er dan speelt. Ben zelf meer van de directe aanpak en als je niet met me communiceert dan weet ik niets en kan ik er niets mee. Ik had in die tijd ook behoorlijk wat aan mijn hoofd privé, dus had eigenlijk niet de zin of de energie om hier mee aan de slag te gaan. Ik kan me voorstellen dat dit het "iets" verergerd heeft, want ik zal wel ongeïnteresseerd overgekomen zijn. Daarom zijn we mettertijd steeds verder uit mekaar gegroeid.

En ik heb dagen dat ik denk: jammer, misschien moet ik alsnog er maar eens mee aan de gang. En andere dagen denk ik: boeien, ik doe gewoon mijn ding en als jij stommetje speelt of je ontwijkt me, is dat jouw probleem, niet het mijne.
Maar ik merk dat - ook al wil ik me praktisch en pragmatisch opstellen - dat het toch bandruimte blijft opnemen.

Eigenlijk hetzelfde als wat Belgali schrijft (qua ervaring) en ik ben het eens met diegene die op de eerste pagina schreef: stop met je aan te passen.

Deze collega mag dan heel erg in haar gevoel zitten, ze kan niet de hele club gijzelen met haar gedrein en wens dat iedereen zo moet zijn en reageren. Als ze dat niet inziet is ze sowieso al niet erg empathisch.

Mijn tip: laat problemen liggen bij de personen die het probleem hebben/veroorzaken. Leidinggevende komt niet verder dan ‘volhouden’? Prima, mag deze ook ‘volhouden’ met voortgaande toestanden.
Gevoelscollega voelt zich geïntimeerd doordat jij je beter en sneller kunt uitdrukken? Dat is haar probleem, niet het jouwe. Zij wil meer diepgang en jij wil gewoon je werk doen? Haar wens, haar probleem. Zij wil privé dingen delen en jij niet? Jammer voor haar, dit kun je niet afdwingen. Wees gewoon jezelf. En dan noem je dat ‘authentiek’

Ik heb ook wel eens indirect (want Limburg ) het verwijt gekregen te intimiderend te zijn omdat ik gewoon verbaal sterk ben. Maar die collega maakte haar probleem bespreekbaar met mij (nam daar dus zelf actie op). En we kregen snel helder in een gesprek dat zij niet zo snel kan reageren in vergaderingen en discussies en meer tijd nodig heeft om dingen te kunnen uitzoeken en reageren. Ze voelde zich geïntimideerd doordat anderen dat wel konden en zij dus geconfronteerd werd met iets wat zij ‘falen’ noemde en ik ‘nog groen’. En dat was vrij simpel op te lossen door haar al eerder agendastukken toe te sturen zodat zij zich alvast kon inlezen en voorbereiden.

Ik ga echt niet van die mysterieuze Sfinxen ontrafelen met hun indirecte verwijten. Ik laat mij ook niet gijzelen door andermans gevoel zoals bij dit zelfbenoemde gevoelsmens. Gelukkig hebben wij daar heel weinig mensen van in onze sector. We hebben van alles wat, van de ‘zachtgekookte eitjes’ met dozen tissues op voorraad tot en met de keiharde lui die van titanium zijn gemaakt en overgoten met Teflon. En alles daar tussenin. Maar weinig Sfinxen en ‘empathische’ lui die enkel in contact lijken te staan met hun eigen gevoel. Daar heeft ook niemand tijd voor, voor dat soort gecreëerde drama’s.

salprofi schreef: ↑

27-06-2024 02:20

Voor mij draait het momenteel vooral om mijn gevoel van onrechtvaardigheid en eerlijkheid. Het heeft vorig jaar erg veel pijn gedaan dat zij mij beschuldigde van leugens, haar kleineren en aspecten van mijn privé leven op tafel te gooien. De voorbeelden zijn dat ik iets in vertrouwen had verteld, dit gelijk op de afdeling bekend was. Terwijl zij de enige was die dit wist. Voor wat betreft het kleineren van haar gaf zij als voorbeeld dat ik antwoord gaf op vragen, sneller en beter als haar (haar woorden). Ook in discussies had ik sneller praktische zaken op een rijtje. Haar argument (mijn gevoel zegt dat we dit niet moeten doen) werd niet geaccepteerd door mij of collega's. Ook benoemde zij midden op onze afdeling dat ik niet hard genoeg werkte en dat ik best haar werk erbij kon doen. Op dat moment werkte ik letterlijk dag en nacht voor een bepaald project. Een gesprek om de situaties te bespreken of mijn gevoelens over de situatie, werden afgeslagen met de woorden dat ik haar intimideerde en bedreigend overkwam.

Ook ik heb naar aanleiding van mailcontact met haar een evaluatie gehad. Terecht... hieruit kwam dat ik mij zakelijk had opgesteld en mijn communicatie voldoende was. Kritiekpunt was dat ik niet vanuit gevoel praatte waardoor ik ten opzichte van haar communicatie koud kon overkomen. Een verbeterpunt was gericht op eerder grenzen aangeven en meer vanuit gevoel spreken.

Jouw 'verbeterpunt' zou ik niets mee doen, ik snap dat als iemand op een mediatorstoel gaat zitten dat aan jou aandraagt maar 'vanuit je gevoel communiceren' in een zakelijke omgeving... mwah, doe maar niet. Het past zo te lezen niet bij jou en om je nou enkel voor deze collega aan te passen vind ik niet zo nodig. Ik denk dat dat jou ook dwars zou blijven zitten, dat aanpassen.

Over wat je nog dwarszit aangaande vorig jaar: laat het los. Makkelijk gezegd, maar het is echt de beste oplossing want juist doordat het jou allemaal nog dwarszit erger je je zo aan haar, elke dag weer. Je hebt er dus alleen/vooral jezelf mee. Trek er wel je les uit, heel bewust, en dan is het tijd om verder te gaan.