Huilbuien en stress door werk

Hoi allemaal,

Ik heb een situatie waar ik graag jullie input op wil. Sinds ik na de zomer weer aan het werk ben gegaan heb ik constant last van huilbuien. Het heeft denk ik wel te maken met m'n werk, en ik ervaar ook veel stress op werk. Maar het gekke is dat er eigenlijk geen reden voor is. Ik ben vorig jaar begonnen met werken (het is m'n eerste 'echte' baan) en ik heb leuk werk en leuke collega's. Een leuke baan dus, soms wel druk maar eigenlijk juist de laatste maanden weer wat rustiger. Ik ervaar dus wel stress maar dat komt meer omdat ik zelf 'bang' ben dat ik het niet goed genoeg doe. Terwijl ik rationeel wel weet dat dat niet waar is. Dat wordt ook regelmatig teruggekoppeld door m'n collega's, begeleider (ik doe een traineeship) en leidinggevende. Terugrekenend had ik denk ik rond januari / februari voor het eerst dat ik 's avonds na werk, na een lastige situatie op werk, eenmaal thuis in huilen uitbarstte. Toen heb ik dat verder weggewuifd. In de afgelopen maanden is het steeds frequenter geworden en eigenlijk sinds de afgelopen twee weken, daarvoor had ik drie weken vakantie en toen trok het juist weg, heb ik op de meest random momenten dat ik opeens in huilen uitbarst. Gelukkig niet op werk, maar wel vaak als ik net thuiskom of 's avonds in bed, en net liep ik even in de stad en dwaalden m'n gedachten af naar werk en toen moest ik ook opeens huilen. Inmiddels wel dus op het punt dat ik hier wat mee moet, maar wat?

Voor m'n vakantie had ik bijna een topic geopend over of ik hierover een gesprek moest aangaan op m'n werk. Dat uiteindelijk weer weggehaald in verband met angst voor herkenning en omdat ik toch tot de conclusie kwam dat ik niet zo goed weet wat ik hoop met zo'n gesprek op werk te gaan bereiken. Ik heb immers niet te veel werk (misschien eerder te weinig) en er heerst ook geen nare sfeer. Het probleem zit in mijn hoofd zogezegd. Naar de huisarts gaan voelt ook overdreven, ik ben (volgens mij) niet overspannen of depressief. Het lukt prima om gewoon te werken en ik doe ook gewoon leuke dingen in m'n vrije tijd. Hooguit ben ik vermoeider dan normaal, maar dat vind ik ook lastig om te zeggen.

Het rare is ook dat ik tot hiervoor bijna nooit huilde, ik ben niet per se iemand die bij een zielige film in huilen uitbarst. En heel eerlijk gezegd, ook niet snel op bijvoorbeeld een begrafenis. Maar goed, tegen mezelf zeggen dat ik 'gewoon' op moet houden met huilen want er is niks aan de hand is tot nu toe ook geen werkende strategie geweest, ik weet ook niet zo goed wat ik van jullie verwacht. Maar misschien heeft iemand een goede tip of advies

Dank voor jullie reacties! Fijn dat jullie zo eensgezind zijn Toch maar een afspraak maken bij de huisarts dus. Voelt een beetje onwennig maar het is inderdaad ook waar dat dit momenteel niet echt houdbaar is.

Bas37 schreef: ↑

03-09-2023 18:13

Werken is ook vaak niet gezond te hard werken voor te weinig geld vaak daarom het werken niet te serieus nemen en gewoon doen wat je kan en morgen weer een nieuwe dag.

Misschien nog wel de moeilijkste tip als ik eerlijk ben. Ik wil het graag goed doen en laten zien wat ik kan, daar komt denk ik wel het grootste deel van de stress vandaan. Juist misschien ook wel nu het iets rustiger is op werk vind ik dat denk ik moeilijk. Ik wil mezelf graag 'bewijzen', maar momenteel kabbelt het nogal qua werkdrukte waardoor een zeven qua inspanning eigenlijk wel genoeg is. Daar word ik erg onrustig van op de een of andere manier. Een meer relaxte houding ten opzichte van werk zou ongetwijfeld verstandig zijn, maar hoe ik daartoe kom weet ik nog niet zo.

@Tientje ik praat er momenteel met niemand over, eigenlijk probeer ik het zoveel mogelijk te negeren voor zover dat gaat en buiten de huilbuien om gaat dat redelijk. Dit weekend was het echter zo ernstig dat dat niet echt meer ging. Ik praat over het algemeen niet makkelijk over dit soort problemen. Toch een soort schaamte. Vandaar denk ik ook een beetje m'n huivering om naar de huisarts te gaan. Voelt toch een als een soort toegeven dat er iets aan de hand is. Wat dat betreft hebben de reacties hier me al geholpen in die zin dat doen alsof er niets is mezelf voor de gek houden is. Merk dat erover schrijven ook al helpt om m'n gedachten te ordenen en erover na te denken. (Wellicht ben ik daardoor wel veel te lang van stof, excuus dan daarvoor )

@Lila-linda lieve vraag! Heel wisselend, ik kom echt tot rust van een boek lezen of een stuk wielrennen, maar dat doe ik wel echt te weinig sinds ik ben begonnen met werken. Je sociale leven onderhouden naast een fulltime baan neemt een vrij groot deel van je tijd in beslag heb ik gemerkt, plus de sociale activiteiten die ook een beetje bij m'n baan horen, borrels, traineebijeenkomsten etc. Oftewel zeker een aandachtspunt om daarin beter voor mezelf te gaan zorgen.

@LV ik doe een traineeship inderdaad, op zich klopt wat je schrijft, de selecties zijn competitief en de interne opleiding is vrij intensief, veel studie toch ook nog wel in eigen tijd. Maar tegelijkertijd is het traineeship wel goed ingeregeld in de organisatie. Ik word actief gecoached en begeleid en er is veel aandacht voor dat het niet 'te veel' wordt. Ze hebben daar namelijk in het verleden wel problemen mee gehad. Punt is dat ik daardoor ook heel erg voor m'n gevoel op de rem wordt gehouden, de boodschap is heel erg 'het gaat goed, maar rustig aan'. Soms ga ik daardoor ook aan mezelf twijfelen, als ik het echt 'zo goed' deed zouden ze me dan niet meer verantwoordelijkheden durven geven. Blijkbaar gaat het dus niet zo goed als dat ze zeggen. Terwijl dat rationeel gezien gewoon onwaarschijnlijk is, zij hebben er echt geen belang bij om mij te laten disfunctioneren zonder me daarop aan te spreken. Maar er is nog wel een verschil tussen dat kunnen opschrijven nu en dat ook echt geloven.

In ieder geval heb ik een afspraak gemaakt bij de huisarts voor komende week, dus bedankt in ieder geval allemaal voor de wake-up call Hopelijk helpt erover praten al iets!