Werk & Studie
alle pijlers
Overspannen maar ik wil niet
donderdag 5 december 2024 om 11:16
Ik kom net bij de huisarts weg. Ik ging er heen met aanhoudende vermoeidheidsklachten met de vraag om een bloedtest. Uiteraard wordt e.e.a. uitgevraagd.
Ik ben moe, al een halfjaar en het wordt alleen maar erger. Ik heb een miskraam gehad, ben daarna gescheiden (en het was een hele pittige) en heb twee keer moeten verhuizen in een half jaar tijd nadat ik in een caravan heb gewoond. Ik heb co-ouderschap over mijn dochter. Nu ben ik al een maandje stabiel qua praktische zaken en mijn vermoeidheid neemt toe. Ik voel me gestresst, gejaagd, maar kom vervolgens niet aan de basis dagelijkse dingen toe. 's nachts lig ik wakker met goede voornemens. Dat duurt nu al een hele tijd. Ik heb met de bedrijfspsych gesprekken gehad ten tijde van het scheiden maar heb het zelf voortijdig afgerond omdat ik beter mijn stress kon managen.
Maar nu kan ik me niet meer concentreren van de vermoeidheid, val ik overdag in slaap, is mijn productie qua werk minder Vorige week kon ik niet meer stoppen met huilen en heb ik uren op de bank gelegen. Ik kon niet eens meer opstaan om een glas water te pakken. Ik ben naar de huisarts gegaan met de vraag over een bloedtest maar ben weggegaan met het label overspannen. Precies wat ik NIET wil. Ik wil er niet aan. Ik heb al zo'n enorm kut jaar achter de rug en ik ben eindelijk weer aan het opkrabbelen.
Ik moet mijn vaste contract nog krijgen begin komend jaar en ik heb er simpelweg geen tijd en ruimte voor. Ik kom amper rond met mijn torenhoge huur en alimentatie die ik moet betalen elke maand en ik moet gewoon reëel blijven.
Toen het woord overspannen werd genoemd brak ik. Ik? overspannen? Dat kan niet. Ik ben sterk. Heb al zoveel doorstaan en heb het voor elkaar geboktst allemaal.
De huisarts was duidelijk: je moet stoppen of minderen met werken.. Maar ik wil niet. En ik weet niet wat ik moet doen nu. Ik durf mijn leidinggevende niet te bellen en mijn eerste reactie is kop in 't zand en doorwerken. Ik zit nu achter mijn computer door te werken en ik weet het even niet meer allemaal.
Ik wil even spuien, m'n verhaal kwijt, maar ook: hoe begin ik? Hoe zorg ik dat ik kan blijven doorwerken? Ik weet niet waar ik naar zoek. Een uitweg, wellicht... Ik voel me verslagen.
Ik ben moe, al een halfjaar en het wordt alleen maar erger. Ik heb een miskraam gehad, ben daarna gescheiden (en het was een hele pittige) en heb twee keer moeten verhuizen in een half jaar tijd nadat ik in een caravan heb gewoond. Ik heb co-ouderschap over mijn dochter. Nu ben ik al een maandje stabiel qua praktische zaken en mijn vermoeidheid neemt toe. Ik voel me gestresst, gejaagd, maar kom vervolgens niet aan de basis dagelijkse dingen toe. 's nachts lig ik wakker met goede voornemens. Dat duurt nu al een hele tijd. Ik heb met de bedrijfspsych gesprekken gehad ten tijde van het scheiden maar heb het zelf voortijdig afgerond omdat ik beter mijn stress kon managen.
Maar nu kan ik me niet meer concentreren van de vermoeidheid, val ik overdag in slaap, is mijn productie qua werk minder Vorige week kon ik niet meer stoppen met huilen en heb ik uren op de bank gelegen. Ik kon niet eens meer opstaan om een glas water te pakken. Ik ben naar de huisarts gegaan met de vraag over een bloedtest maar ben weggegaan met het label overspannen. Precies wat ik NIET wil. Ik wil er niet aan. Ik heb al zo'n enorm kut jaar achter de rug en ik ben eindelijk weer aan het opkrabbelen.
Ik moet mijn vaste contract nog krijgen begin komend jaar en ik heb er simpelweg geen tijd en ruimte voor. Ik kom amper rond met mijn torenhoge huur en alimentatie die ik moet betalen elke maand en ik moet gewoon reëel blijven.
Toen het woord overspannen werd genoemd brak ik. Ik? overspannen? Dat kan niet. Ik ben sterk. Heb al zoveel doorstaan en heb het voor elkaar geboktst allemaal.
De huisarts was duidelijk: je moet stoppen of minderen met werken.. Maar ik wil niet. En ik weet niet wat ik moet doen nu. Ik durf mijn leidinggevende niet te bellen en mijn eerste reactie is kop in 't zand en doorwerken. Ik zit nu achter mijn computer door te werken en ik weet het even niet meer allemaal.
Ik wil even spuien, m'n verhaal kwijt, maar ook: hoe begin ik? Hoe zorg ik dat ik kan blijven doorwerken? Ik weet niet waar ik naar zoek. Een uitweg, wellicht... Ik voel me verslagen.
vrijdag 6 december 2024 om 07:22
TO, afgelopen zomer zat ik heel dicht tegen een burn out aan. Tegen (veel) adviezen in ben ik fulltime blijven werken, dus niet ziek gemeld en een baan voor minder uren gezocht. Inmiddels ben ik zo goed als hersteld. Wat mij enorm veel heeft geholpen:
Aantal weken 2 a 3 dagen werken en daarna een periode vrij en zijn we op vakantie geweest. Daarna heeft partner een tijdje alles geregeld thuis (dat is bij jou niet mogelijk, maar besteed dan zoveel mogelijk uit: schoonmaakster, stoommaaltijden bij de Albert Heijn etc), vraag om hulp van ouders of vrienden dat de kinderen daar een paar uur heen kunnen. Bij mij hielp veel lezen en sporten, maar dat scheelt per persoon.
Daarnaast heb ik 5 of 6 sessie bij een coach gehad, betaal door het werk dat heeft ook geholpen met denkpatronen etc.
Aantal weken 2 a 3 dagen werken en daarna een periode vrij en zijn we op vakantie geweest. Daarna heeft partner een tijdje alles geregeld thuis (dat is bij jou niet mogelijk, maar besteed dan zoveel mogelijk uit: schoonmaakster, stoommaaltijden bij de Albert Heijn etc), vraag om hulp van ouders of vrienden dat de kinderen daar een paar uur heen kunnen. Bij mij hielp veel lezen en sporten, maar dat scheelt per persoon.
Daarnaast heb ik 5 of 6 sessie bij een coach gehad, betaal door het werk dat heeft ook geholpen met denkpatronen etc.
vrijdag 6 december 2024 om 07:27
vrijdag 6 december 2024 om 09:38
Bij mij hielp vroeg naar bed niks, sliep wel maar werd soms ook echt gespannen wakker dus hoofd deed van alles tijdens mijn slaap.WoolOverMyEyes schreef: ↑05-12-2024 22:17Ik denk dat blijven werken mij wel baat geeft tov volledig de ziektewet in gaan.
Ik heb momenteel nog een grotere andere stressor in mijn leven: mijn ex die vandaag heeft besloten zijn scharrel aan ons kind voor te stellen. Hij heeft zijn afspraak die hij zelf in het ouderschapsplan wilde zelf gebroken. Zonder overleg.
Dus ook daar moet ik nog wat mee doen
Al met al, heb ik stap 1 gehad. Huisarts. Morgen ga ik mijn leidinggevende bellen en uitleggen wat er speelt en dat ik graag een gesprek wil met de bedrijfsarts.
Ik heb geen idee meer hoe ik het moet aanvliegen. Ik neem al 2 weken meer rust, werk volledig thuis en spreek even niet meer af met mensen. Daarnaast ga ik vroeg naar bed. Toch worden mijn klachten erger.
Dus ik ga de professional maar eens benaderen. De bedrijfsarts.
Bij mij hielp het wel om bewust te ontspannen. Een wandeling te maken en bewust daarmee bezig te zijn. Drukke plekken vermijden omdat ik even niet tegen die prikkels kon. Op de bank liggen met een dekentje en ontspanningsoefeningen doen. Vanaf dat moment ging het met mij steeds een beetje beter en ook nu nog wel eens sta ik op en heb ik een lastige dag en dat mag.
Met die scharrel zou ik zelf niet zoveel doen. Dat heeft totaal geen zin, hij trekt zijn eigen plan en hier tegenin gaan gaat problemen geven. Zolang het goed gaat met de kinderen zou ik dat dus ook los laten.
Probeer je emotioneel van hem los te koppelen dan zullen zulke dingen je niet meer raken, dat gaat je zeker ook een hoop opleveren.
vrijdag 6 december 2024 om 12:41
Ik zeg nergens dat ze het moet doen, ik zeg in algemene zin enkel dat het juist wel een fijne kan zijn.Voornu schreef: ↑05-12-2024 23:11Ze heeft er geen zin in. Lijkt mij genoeg reden om het niet te doen.
Ik zie dat meer mensen zoiets schrijven. Waarom zou je iemand die overspannen is adviseren datgene te doen waarvan ze specifiek aangeeft er geen zin in te hebben?
Ik zou zeggen doe vooral niet waar je geen zin in hebt en kijk wat je wel wil en (aan) kan.
Niemand moet iets tegen zijn/haar zin doen, in het algemeen niet en ook in deze situatie niet.
vrijdag 6 december 2024 om 13:08
Wat een moeilijke situatie TO! Ik heb geen advies want ik ken jou niet en de details van je situatie -moet je bijvoorbeeld nog 6 weken of nog 12 weken wachten tot je zekerheid hebt over een vast contract?-. Ik wil je dan ook sterkte wensen en als je zin hebt, hieronder mijn ervaring met een donkere periode.
ik herken het letterlijk niks meer kunnen doen op de bank. Ik heb er toen voor gekozen om door te buffelen op mijn werk en na een paar maanden heel veel hulp geregeld, in huis maar ook om een dag per weekend echt alleen te hebben. Af en toe was ik echt emotioneel labiel. Maar op een gegeven moment ging het toch ook wel weer beter. Wel heb ik 1 keer op mijn werk aangegeven dat ik op dat moment prive een zware periode doormaakte en kort de feiten daarvan samengevat -kind ziek en onzekerheid toekomst, huissituatie, opvang-steeds-net-rond- en dat dit betekende dat ik een tijdje niet optimaal functioneerde en of de betreffende collega en leidinggevende wilde aangeven als ze vonden dat mijn beoordelingsvermogen niet 100% was. Dat heeft mijn collega 1 keer gedaan en daar ben ik blij om. De werkrelatie heeft er niet onder geleden, hoewel mijn leidinggevende had gewild dat ik meer en vaker deelde, maar daar had ik op dat moment helemaal geen energie voor. Pas daarna kwam dat.
ik herken het letterlijk niks meer kunnen doen op de bank. Ik heb er toen voor gekozen om door te buffelen op mijn werk en na een paar maanden heel veel hulp geregeld, in huis maar ook om een dag per weekend echt alleen te hebben. Af en toe was ik echt emotioneel labiel. Maar op een gegeven moment ging het toch ook wel weer beter. Wel heb ik 1 keer op mijn werk aangegeven dat ik op dat moment prive een zware periode doormaakte en kort de feiten daarvan samengevat -kind ziek en onzekerheid toekomst, huissituatie, opvang-steeds-net-rond- en dat dit betekende dat ik een tijdje niet optimaal functioneerde en of de betreffende collega en leidinggevende wilde aangeven als ze vonden dat mijn beoordelingsvermogen niet 100% was. Dat heeft mijn collega 1 keer gedaan en daar ben ik blij om. De werkrelatie heeft er niet onder geleden, hoewel mijn leidinggevende had gewild dat ik meer en vaker deelde, maar daar had ik op dat moment helemaal geen energie voor. Pas daarna kwam dat.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
