Werk & Studie
alle pijlers
Zou liever thuisblijfmoeder zijn.
zondag 5 januari 2020 om 22:37
Goedenavond,
Ik wil even anoniem mijn ei kwijt.. Totaal onrealistisch maar het aller liefste zou ik thuis blijven met de kinderen en “huisvrouw” zijn.
Ik ben een tijdje thuis geweest nadat ik bij mijn vorige baan boventallig werd verklaard en betaald kon thuisblijven.
In die tijd raakte ik voor de derde keer zwanger en met 2 kleintjes heb ik me (natuurlijk) geen seconde verveeld.
En waarvan ik dacht dat het me nooit zou gebeuren werd waarheid, ik vond het heeeerlijk. Lekker met de kinderen keuvelen, huishouden, koken etc.. Ik heb die 2 jaar het werk en alles wat daarbij komt geen seconde gemist.
Terwijl ik echt een goede/leuke baan had met fijne collega’s.
Anyways.. Op een gegeven moment moest ik natuurlijk weer aan het werk en ben gaan solliciteren. En ben begonnen bij een bedrijf waarvan ik eigenlijk al vanaf dag één geen geweldig gevoel had, maar als je alle voors en tegens tegen elkaar afweegt dan is dit een prima baan.. Ik heb nu 2 weken vakantie gehad en ik voel me net een klein kind wat tegen school opziet.. Toen ik in de flow zat ging het wel, maar nu ik weer thuis met mijn gezin ben geweest valt het me echt zwaar om morgen weer te gaan werken.
Ik moet.. Het is financieel voor ons niet haalbaar om te zeggen, ja ik blijf wel thuis!! En ergens schaam ik me ook wel een beetje, we leven in 2020, wil je dan afhankelijk van je vent zijn etc? (Jaaa!!
)
Herkent iemand dit nog meer? Haha
Ik wil even anoniem mijn ei kwijt.. Totaal onrealistisch maar het aller liefste zou ik thuis blijven met de kinderen en “huisvrouw” zijn.
Ik ben een tijdje thuis geweest nadat ik bij mijn vorige baan boventallig werd verklaard en betaald kon thuisblijven.
In die tijd raakte ik voor de derde keer zwanger en met 2 kleintjes heb ik me (natuurlijk) geen seconde verveeld.
En waarvan ik dacht dat het me nooit zou gebeuren werd waarheid, ik vond het heeeerlijk. Lekker met de kinderen keuvelen, huishouden, koken etc.. Ik heb die 2 jaar het werk en alles wat daarbij komt geen seconde gemist.
Terwijl ik echt een goede/leuke baan had met fijne collega’s.
Anyways.. Op een gegeven moment moest ik natuurlijk weer aan het werk en ben gaan solliciteren. En ben begonnen bij een bedrijf waarvan ik eigenlijk al vanaf dag één geen geweldig gevoel had, maar als je alle voors en tegens tegen elkaar afweegt dan is dit een prima baan.. Ik heb nu 2 weken vakantie gehad en ik voel me net een klein kind wat tegen school opziet.. Toen ik in de flow zat ging het wel, maar nu ik weer thuis met mijn gezin ben geweest valt het me echt zwaar om morgen weer te gaan werken.
Ik moet.. Het is financieel voor ons niet haalbaar om te zeggen, ja ik blijf wel thuis!! En ergens schaam ik me ook wel een beetje, we leven in 2020, wil je dan afhankelijk van je vent zijn etc? (Jaaa!!
)Herkent iemand dit nog meer? Haha
woensdag 8 januari 2020 om 13:42
Als wij werken zitten onze kinderen op de BSO, ik weet prima waar ze uithangen. Zelfs méér dan als ik thuis zou zijn en ze zouden buiten rondhangen, wat wij vroeger deden met onze thuisblijfmoeders. De kinderen die ik zie rondhangen en ongein uithalen zijn trouwens de kinderen uit de achterstandswijk bij ons om de hoek, waar de arbeidsparticipatie heel laag is (meer dan 30% alleenstaande ouders in de bijstand). Dat zijn niet 'Roderick en Fleur van de tandarts' hoor.iones schreef: ↑08-01-2020 13:16Nee, mijn moeder en de moeders van mijn vriendinnen waren huisvrouwen en die wisten waar wij uithingen. Dat weten ouders van nu niet meer. Hebben ze geen tijd voor, ze zitten immers op hun werk.
Het is niet voor niets dat gedragingen zo uit de hand lopen. Dat is omdat het kán.
woensdag 8 januari 2020 om 13:43
Dat is individueel niet interessant, maar als je ziet dat 36% van de vrouwen die die keuze maakt een groot risico op armoede heeft is dat gegeven wél interessant. Want dat zorgt ervoor dat er een hoop extra kinderen onnodig in armoede opgroeien met alle problemen van dien en dat het sociale systeem onhoudbaar wordt.NYC schreef: ↑08-01-2020 13:40Maar wat boeit het nou dat andere stellen/mensen op welk gebied dan ook risico's nemen? Als dat een financieel bezwaar is (extra belasting waarvan de vele onnodige? bijstandsgevallen gekostigd moeten worden, oke, dan snap ik best het punt. Maar verder: toch volkomen oninteressant of een ander voor zichzelf risico's neemt?
woensdag 8 januari 2020 om 13:43
Eens. De volksbuurt hier en mijn oude woonwijk zijn haarden van probleemjongeren. Dat zijn geen werkende mensen.nicole123 schreef: ↑08-01-2020 13:42Als wij werken zitten onze kinderen op de BSO, ik weet prima waar ze uithangen. Zelfs méér dan als ik thuis zou zijn en ze zouden buiten rondhangen, wat wij vroeger deden met onze thuisblijfmoeders. De kinderen die ik zie rondhangen en ongein uithalen zijn trouwens de kinderen uit de achterstandswijk bij ons om de hoek, waar de arbeidsparticipatie heel laag is (meer dan 30% alleenstaande ouders in de bijstand). Dat zijn niet 'Roderick en Fleur van de tandarts' hoor.
woensdag 8 januari 2020 om 13:46
Ik zeg ook niet dat ik er een probleem mee heb, maar stel puur vast dat er risico's zijn en ik zie dat mensen die onderschatten. Dat is vooral voor henzelf en hun kinderen een probleem (en voor de maatschappij als er een beroep gedaan wordt op de bijstand en/of meer toeslagen dan nodig geweest zou zijn).NYC schreef: ↑08-01-2020 13:40Maar wat boeit het nou dat andere stellen/mensen op welk gebied dan ook risico's nemen? Als dat een financieel bezwaar is (extra belasting waarvan de vele onnodige? bijstandsgevallen gekostigd moeten worden, oke, dan snap ik best het punt. Maar verder: toch volkomen oninteressant of een ander voor zichzelf risico's neemt?
woensdag 8 januari 2020 om 13:46
Daar ben ik het op zich mee eens hoor! Maar heb een triest voorbeeld gezien van een vriendin met 3 kinderen die in de steek was gelaten voor de geboorte van de 3e door haar vriend. Haar vriend was alcohol verslaafd en voelde zich niet verantwoordelijk voor zijn kinderen. Zij de bijstand in. Na een half jaar ging de bijstand haar “helpen”. Ze kwamen aandragen met een fulltime baan, een soort lopende band werk. En ook een opvang in de buurt (lees: binnen een straal van 10km) had plek voor haar baby. Ze was in eerste instantie blij dat ze een baan kreeg die boven het minimum verdiende en de gemeente haar zo goed hielp. Wat ze toen nog niet realiseerde was dat ze voor 3 kinderen opvang moest betalen, al om half 7 de deur uit moest om op tijd bij de opvang te komen voor de baby met het OV, daarna terug haasten met de andere 2 naar school toe (moest dus ook nog voor 2 kinderen OV betalen) en vervolgens naar haar werk. Savonds ging zowel de bso als de crèche om 6 uur dicht en was ze bijna altijd te laat bij 1 van de 2 en kreeg daar weer een rekening van. En dat 5 dagen per week, rennen vliegen springen. Wat ze ermee opschoot? Niks, ze moest er geld op toeleggen. Om te “mogen” werken. Na een half jaar zat ze wederom thuis met een burn-out. Wat had ik medelijden met haar!Bee_Kind schreef: ↑08-01-2020 13:33Ik vind dat toch ook wel een mentaliteitsprobleem. Dat je dus liever door de samenleving wordt bekostigd dan dat je je eigen broek ophoudt, ook al scheelt het niet zo heel veel. Dus ja, werk moet lonen, maar je moet een een mentaliteit hebben dat je het liefst voor je eigen centen zorgt. Gelukkig heeft een groot deel dat wel hoor. Maar ik vind de 'het levert me niet zo heel veel meer op dus ik blijf wel thuis' redenatie ook echt een verkeerde denkwijze
Zo’n situatie bedoel ik dus.
woensdag 8 januari 2020 om 13:48
Dat zal weer met mijn achtergrond te maken hebben, en ik ga niet zo los op ‘gebrek aan ambitie’ maar ambitie en werk komen wel samen in jouw post. Ik heb in mijn omgeving ontzettend veel ambitie gezien van mensen die net geen baan hadden.Malinois schreef: ↑08-01-2020 11:20En dit.
Maar kennelijk is zeggen dat iemand geen ambitie heeft een enórme belediging. Terwijl er heus meer is in het leven dan ambitie en van mij ook niemand ambitie hoeft te hebben. Ik kan me alleen niet aan de indruk onttrekken dat veel vrouwen hun werk toch al niet zo leuk vonden of de combinatie te zwaar en daarom makkelijk thuisblijven voor de kinderen. Dat kan en mag maar als je dat benoemt als gebrek aan ambitie mag dat opeens niet. Die snap ik niet, het is namelijk helemaal niet verplicht om heel ambitieus te zijn. Maar net als Betty vraag ik me dan af hoe het komt dat dat bij mannen veel minder voorkomt en waarom die andere keuzes maken als hun baan suf is en hun baas een eikel. Dat heeft weinig met vrije keus te maken als het zo verschillend is.
Wel werken of niet werken is wat mij betreft een hele andere discussie dan het over ambitie hebben.
woensdag 8 januari 2020 om 13:50
....nicole123 schreef: ↑08-01-2020 13:33.....
Thuisblijfmoeder 1: moeder besloot thuis te blijven tot de jongste op de basisschool zat. Dat leek in de tijd van het thuisblijven heel prima mogelijk, maar toen de jongste naar school ging was het opeens economische crisis (die van 2008). Heel veel geprobeerd, maar geen baan te vinden. Zeker niet met haar wensenlijst, want ze wilde bijv. wel graag onder schooltijd, want de kinderen waren geen opvang gewend. In diezelfde crisis kwam er op het werk van haar man een reorganisatie. Heel dikke stress in het gezin, want als hij zijn baan kwijt zou raken dan zouden ze direct een probleem hebben om hun hypotheek en andere lasten te betalen. Gelukkig hield hij zijn baan wel. Inmiddels zit de jongste op de middelbare school en ze doet nu schoonmaakwerk in de thuiszorg. Het werk dat ze echt leuk vindt en waar ze voor opgeleid was (HBO) daar komt ze niet meer tussen, met zo'n enorm gat in haar cv en op haar leeftijd. Ik weet niet of ze echt spijt heeft van haar keuze, maar ik merk in gesprekken met haar wel dat ze het jammer vindt dat ze niet zo'n leuke baan heeft als veel van haar vrienden en vriendinnen en dat ze dat ook wel heel graag gewild zou hebben.
Leuk voorbeeld. Als zij nu wel was blijven werken, had ze door de economische crisis toch die baan kunnen verliezen? Net zoals hij, die wel was blijven werken, door reorganisatie zijn baan had kunnen verliezen?
simbalabimba wijzigde dit bericht op 08-01-2020 14:06
0.68% gewijzigd
“Intelligentie zonder vriendelijkheid is een zeer gevaarlijk wapen”. (Francoise Sagan)
"De moord die niet mocht worden opgelost". (Maaike Vaatstra)
"De moord die niet mocht worden opgelost". (Maaike Vaatstra)
woensdag 8 januari 2020 om 13:52
Tja. Een beter uithangbord om géén thuisblijfmoeder te worden en te allen tijden te blijven werken is er volgens mij niet.Lidl’s-Annie-Aardbei schreef: ↑08-01-2020 13:46Daar ben ik het op zich mee eens hoor! Maar heb een triest voorbeeld gezien van een vriendin met 3 kinderen die in de steek was gelaten voor de geboorte van de 3e door haar vriend. Haar vriend was alcohol verslaafd en voelde zich niet verantwoordelijk voor zijn kinderen. Zij de bijstand in. Na een half jaar ging de bijstand haar “helpen”. Ze kwamen aandragen met een fulltime baan, een soort lopende band werk. En ook een opvang in de buurt (lees: binnen een straal van 10km) had plek voor haar baby. Ze was in eerste instantie blij dat ze een baan kreeg die boven het minimum verdiende en de gemeente haar zo goed hielp. Wat ze toen nog niet realiseerde was dat ze voor 3 kinderen opvang moest betalen, al om half 7 de deur uit moest om op tijd bij de opvang te komen voor de baby met het OV, daarna terug haasten met de andere 2 naar school toe (moest dus ook nog voor 2 kinderen OV betalen) en vervolgens naar haar werk. Savonds ging zowel de bso als de crèche om 6 uur dicht en was ze bijna altijd te laat bij 1 van de 2 en kreeg daar weer een rekening van. En dat 5 dagen per week, rennen vliegen springen. Wat ze ermee opschoot? Niks, ze moest er geld op toeleggen. Om te “mogen” werken. Na een half jaar zat ze wederom thuis met een burn-out. Wat had ik medelijden met haar!
Zo’n situatie bedoel ik dus.
woensdag 8 januari 2020 om 13:59
Want als je eenmaal een baan hebt kan je niks gebeuren? Lees toch net in een post hierboven iemand die gescheiden is terwijl ze een baan had en toch die baan kwijtraakte omdat haar baas niet akkoord ging met andere werktijden en op die manier toch in de bijstand terecht kwam.nessemeisje schreef: ↑08-01-2020 13:52Tja. Een beter uithangbord om géén thuisblijfmoeder te worden en te allen tijden te blijven werken is er volgens mij niet.
Dus....
woensdag 8 januari 2020 om 14:00
Maar als zij al een baan had gehad, zat ze nu toch nog steeds met hetzelfde probleem? Ik vind het er juist niets mee te maken hebben dat ze thuisblijfmoeder was. Wel met dat ze geen goede achterwacht heeft. Waar is haar ex in dit verhaal? Familie? Vrienden? Oppas aan huis? Als ze altijd al gewerkt had, was er toch niets anders ten opzichte van nu?nessemeisje schreef: ↑08-01-2020 13:52Tja. Een beter uithangbord om géén thuisblijfmoeder te worden en te allen tijden te blijven werken is er volgens mij niet.
woensdag 8 januari 2020 om 14:01
Alsof je dat overal krijgt.nessemeisje schreef: ↑08-01-2020 13:38Werken loont altijd. Al is het alleen al aan pensioenopbouw. En verder mag je als overheid inmiddels verwachten dat je je als vrouw (vanwege jouw opmerking dat er ook ongeschoolde moeders zijn en dat de overheid moet zorgen dat werken loont) gewoon voorbereid op de toekomst. Dus scholing. De overheid hoeft niet steeds op te draaien voor keuzes van een individu.
ik heb nog bij geen 1 baan de mogelijkheid gekregen voor mijn pensioen te sparen.
En mijn man ook niet. Bedrijven zijn het niet verplicht.
Wij hebben nu een lijfrente om het pensioen te sparen.
Stressed is just desserts spelled backwards
woensdag 8 januari 2020 om 14:01
Voor ieder voorbeeld die je noemt zullen er andere voorbeelden zijn, waar het wel goed is gegaan.nicole123 schreef: ↑08-01-2020 13:33Wat betreft de risico's van thuisblijfouderschap: ik ben van mening dat veel thuisblijfouders daar wel heel makkelijk over doen. Ik zie dat hier ook (wellicht ook uitgelokt door de zwart-wit discussie, waardoor mensen net wat stelliger reageren dan in het dagelijks leven), met uitspraken als 'Als het nodig is / als de jongste op school zit dan ga ik gewoon weer (onder schooltijden?) werken' of 'Ik ga toch niet scheiden' of 'Waarom zou je rekening houden met allerlei doemscenario's?'. Ik zie om me heen dat dat nog niet altijd zo makkelijk is of heel prettig uitpakt. Een paar voorbeelden van thuisblijfmoeders in mijn directe omgeving (en dan bevind ik me helemaal niet in een omgeving met veel probleemgezinnen e.d., maar gewoon mensen zoals jij en ik):
Thuisblijfmoeder 1: moeder besloot thuis te blijven tot de jongste op de basisschool zat. Dat leek in de tijd van het thuisblijven heel prima mogelijk, maar toen de jongste naar school ging was het opeens economische crisis (die van 2008). Heel veel geprobeerd, maar geen baan te vinden. Zeker niet met haar wensenlijst, want ze wilde bijv. wel graag onder schooltijd, want de kinderen waren geen opvang gewend. In diezelfde crisis kwam er op het werk van haar man een reorganisatie. Heel dikke stress in het gezin, want als hij zijn baan kwijt zou raken dan zouden ze direct een probleem hebben om hun hypotheek en andere lasten te betalen. Gelukkig hield hij zijn baan wel. Inmiddels zit de jongste op de middelbare school en ze doet nu schoonmaakwerk in de thuiszorg. Het werk dat ze echt leuk vindt en waar ze voor opgeleid was (HBO) daar komt ze niet meer tussen, met zo'n enorm gat in haar cv en op haar leeftijd. Ik weet niet of ze echt spijt heeft van haar keuze, maar ik merk in gesprekken met haar wel dat ze het jammer vindt dat ze niet zo'n leuke baan heeft als veel van haar vrienden en vriendinnen en dat ze dat ook wel heel graag gewild zou hebben.
Thuisblijfmoeder 2: ging weer werken toen haar jongste op school zat, maar kon geen werk vinden in de branche die ze leuk vindt. Werkt nu al tijden in een baan die ze eigenlijk niet leuk vindt, op vreselijke rottijden. Heeft weinig kans om daaruit te komen, ten eerste vanwege het gat op haar cv / gebrek aan ervaring en ontwikkeling in haar branche, ten tweede omdat haar man hoofdkostwinner is en daarom aan zijn baan niet getornd kan worden, waardoor zij haar werk om zijn werk en het gezin heen moet plooien.
Thuisblijfmoeder 3: zit in een relatie die haar psychisch kapot maakt. Wil graag scheiden, maar omdat ze geen werk heeft en niet getrouwd is of geregistreerd partnerschap (dus geen recht op partneralimentatie) is ze gedoemd om in de bijstand 3-hoog achter te belanden. Daarom is ze nu eerst op zoek naar werk en blijft ze in de relatie die haar steeds meer sloopt (wat de kans op werk weer niet bevordert en voila: vicieuze cirkel). Dit alles heeft logischerwijs ook impact op de kinderen.
Kortom: als stellen het samen eens zijn dat de één zich specialiseert in het kostwinnerschap en de ander in het thuisfront, helemaal prima. Maar ik zou de risico's niet onderschatten als ik zo om me heen kijk.
Er zijn ook herintreders die realistisch zijn en niet met een hele wensenlijst komen aanzetten, zoals perse onder schooltijd willen werken, want dat beperkt je kansen natuurlijk enorm. Die hebben bovendien in de tijd dat ze thuiszaten, hun vakgebied bijgehouden, de contacten onderhouden, relevante nascholingen en symposia bezocht. Ik heb het uiteraard niet over periodes van 10 jaar thuiszitten, maar hooguit 3 jaar.
woensdag 8 januari 2020 om 14:03
Ik denk dat jij een heel andere kant uitdenkt dan hoe deze opmerking bedoeld is.
Het willen 'bijhouden' van elkaar als partners gaat vooral om het behouden van flexibiliteit. Als je beiden 50% van het inkomen vergaart en 50% van de zorg voor rekening neemt dan ben je het meest flexibel als één van de twee werkloos/ziek/arbeidsongeschikt raakt of overlijdt, als je wilt scheiden, als één van de twee van baan wil veranderen (met een tijdelijk contract ipv vast, dus risico), als één van de twee een eigen bedrijf op wil starten, etc etc.
Uiteraard wordt dit heel lastig / onmogelijk als de één directeur is en de ander cassière, of als de één al 10 jaar carrière heeft gemaakt en de ander aan het begin staat. Maar juist daarom kan het belangrijk zijn om een klein gaatje geen groot gat te laten worden. Bij jonge stellen in de 20 is er vaak nog helemaal niet zo'n inkomensgat. Maar omdat de man net iets meer verdient (doordat hij bijv. 2 jaar eerder begon te werken, omdat hij voor zichzelf een beter salaris onderhandeld heeft, of omdat hij in de techniek werkt en zij in de zorg) kiezen sommige van die stellen ervoor dat de man fulltime blijft werken en de vrouw parttime gaat werken, want dat levert financieel het meest op. Terwijl het voor de flexibiliteit beter zou zijn als juist de iets minder verdienende het meest zou werken. Gevolg: hij verdient door deze keuze nog meer en groeit meer, zij verdient minder en blijft steken. In de loop van de tijd wordt dit gat groter en groter en wordt het steeds lastiger te dichten. Waardoor de flexibiliteit afneemt en de keuzevrijheid voor de man om meer te gaan zorgen en voor de vrouw om meer te gaan werken. Je zit dan vast aan de keuze die je hebt gemaakt. Als dat de keuze is waar je de rest van je leven blij mee bent én je blijft bij elkaar en er overkomt je verder geen rampspoed qua ontslag oid, dan hoeft dat geen probleem te zijn. Maar het is wel minder flexibel en meer risicovol. Of dit de balans laat doorslaan naar een andere keuze of niet is aan een ieder persoonlijk uiteraard.
woensdag 8 januari 2020 om 14:03
Maar je kunt natuurlijk ook je BSO en opvang uitzoeken op dat ze later dicht gaan (ik ken er eigenlijk geen die om 6u dicht gaan, dat zou ik ook niet halen), voor kinderen kun je ook VSO doen etc. Ik bedoel maar, er zijn wel opties en ik denk dat het echt een uitwas is.Lidl’s-Annie-Aardbei schreef: ↑08-01-2020 13:46Daar ben ik het op zich mee eens hoor! Maar heb een triest voorbeeld gezien van een vriendin met 3 kinderen die in de steek was gelaten voor de geboorte van de 3e door haar vriend. Haar vriend was alcohol verslaafd en voelde zich niet verantwoordelijk voor zijn kinderen. Zij de bijstand in. Na een half jaar ging de bijstand haar “helpen”. Ze kwamen aandragen met een fulltime baan, een soort lopende band werk. En ook een opvang in de buurt (lees: binnen een straal van 10km) had plek voor haar baby. Ze was in eerste instantie blij dat ze een baan kreeg die boven het minimum verdiende en de gemeente haar zo goed hielp. Wat ze toen nog niet realiseerde was dat ze voor 3 kinderen opvang moest betalen, al om half 7 de deur uit moest om op tijd bij de opvang te komen voor de baby met het OV, daarna terug haasten met de andere 2 naar school toe (moest dus ook nog voor 2 kinderen OV betalen) en vervolgens naar haar werk. Savonds ging zowel de bso als de crèche om 6 uur dicht en was ze bijna altijd te laat bij 1 van de 2 en kreeg daar weer een rekening van. En dat 5 dagen per week, rennen vliegen springen. Wat ze ermee opschoot? Niks, ze moest er geld op toeleggen. Om te “mogen” werken. Na een half jaar zat ze wederom thuis met een burn-out. Wat had ik medelijden met haar!
Zo’n situatie bedoel ik dus.
Los daarvan is het natuurlijk triest dat je als je uit de bijstand bent geklommen (wat heel goed is), je vervolgens thuis zit met een burn-out!
woensdag 8 januari 2020 om 14:03
Ik zie eigenlijk overal mensen risico’s nemen en ‘onverstandige’ beslissingen nemen. De kunstacademie doen, een onderneming starten, en tsja, ik ben daar niet zo heftig in naar een ander, ik promoot dat zelfs wel, ik ben daar zelf veel te laf voor. Hoewel mijn studies nou ook niet uitblonken in economisch verstandige beslissingen.nicole123 schreef: ↑08-01-2020 13:33Wat betreft de risico's van thuisblijfouderschap: ik ben van mening dat veel thuisblijfouders daar wel heel makkelijk over doen. Ik zie dat hier ook (wellicht ook uitgelokt door de zwart-wit discussie, waardoor mensen net wat stelliger reageren dan in het dagelijks leven), met uitspraken als 'Als het nodig is / als de jongste op school zit dan ga ik gewoon weer (onder schooltijden?) werken' of 'Ik ga toch niet scheiden' of 'Waarom zou je rekening houden met allerlei doemscenario's?'. Ik zie om me heen dat dat nog niet altijd zo makkelijk is of heel prettig uitpakt. Een paar voorbeelden van thuisblijfmoeders in mijn directe omgeving (en dan bevind ik me helemaal niet in een omgeving met veel probleemgezinnen e.d., maar gewoon mensen zoals jij en ik):
[..3voirbeelden]
Kortom: als stellen het samen eens zijn dat de één zich specialiseert in het kostwinnerschap en de ander in het thuisfront, helemaal prima. Maar ik zou de risico's niet onderschatten als ik zo om me heen kijk.
woensdag 8 januari 2020 om 14:04
En ik heb nog nooit ergens gewerkt waar ik niet voor mijn pensioen spaarde. Dus ja, dat gebeurt nog op de meeste plekken en dus is het inderdaad wijs om te werken, al is het maar voor je pensioen.Maleficent schreef: ↑08-01-2020 14:01Alsof je dat overal krijgt.
ik heb nog bij geen 1 baan de mogelijkheid gekregen voor mijn pensioen te sparen.
En mijn man ook niet. Bedrijven zijn het niet verplicht.
Wij hebben nu een lijfrente om het pensioen te sparen.
woensdag 8 januari 2020 om 14:04
Dus.. helemaal niks. Als je uit een werkeloze positie opeens je broek op moet gaan houden omdat de vader van je kinderen ervandoor gaat, dan is de kans héél groot dat je in klotebaantjes (zoals het voorbeeld van Lidl’s-Annie-Aardbei ) terecht komt.Subnautica schreef: ↑08-01-2020 13:59Want als je eenmaal een baan hebt kan je niks gebeuren? Lees toch net in een post hierboven iemand die gescheiden is terwijl ze een baan had en toch die baan kwijtraakte omdat haar baas niet akkoord ging met andere werktijden en op die manier toch in de bijstand terecht kwam.
Dus....
Als je zelf al werkt, heb je in ieder geval geen gat op je cv en kun je altijd verder solliciteren als er onverhoopt andere omstandigheden opdoemen. Snap je werkelijk niet dat je een veel betere positie hebt als je al een baan hebt? Echt niet?
woensdag 8 januari 2020 om 14:10
Natuurlijk wel. Alleen worden hier alleen de gevallen benoemd waar het fout bij gaat. Het gaat echt niet bij iedereen verkeerd. En thuisblijvers worden wat mij betreft te veel over 1 kam geschoren. Bovendien ging dat zoeken vanuit een baan in dit geval ook niet op en moest er toch echt bijstand aan te pas komen.nessemeisje schreef: ↑08-01-2020 14:04Dus.. helemaal niks. Als je uit een werkeloze positie opeens je broek op moet gaan houden omdat de vader van je kinderen ervandoor gaat, dan is de kans héél groot dat je in klotebaantjes (zoals het voorbeeld van Lidl’s-Annie-Aardbei ) terecht komt.
Als je zelf al werkt, heb je in ieder geval geen gat op je cv en kun je altijd verder solliciteren als er onverhoopt andere omstandigheden opdoemen. Snap je werkelijk niet dat je een veel betere positie hebt als je al een baan hebt? Echt niet?
Ik snap dat neus ophalen voor mindere banen ook echt niet. Ik wil nooit meer terug naar een HBO baan waarbij vooral de fulltime werkende mensen graag van overleggen. Die overal een visie op willen enz. Dat oeverloos vergaderen, elkaar de loef proberen af te steken enz. Dan ga ik echt nog liever bij mensen thuis schoonmaken.
woensdag 8 januari 2020 om 14:11
Ja, dat had gekund. Maar de kans dat twee mensen tegelijk hun baan verliezen is wel héél veel kleiner dan dat één iemand zijn baan verliest. Plus dat ze dan tot die tijd relevante werkervaring had opgedaan, waardoor ze na het verlies van haar baan makkelijker weer aan een nieuwe baan in haar vakgebied terecht gekomen zou zijn. Nu had ze al een vrijwillig gat in haar cv van 6 jaar.simbalabimba schreef: ↑08-01-2020 13:50....
Leuk voorbeeld. Als zij nu wel was blijven werken, had ze door de economische crisis toch die baan kunnen verliezen? Net zoals hij, die wel was blijven werken, door reorganisatie zijn baan had kunnen verliezen?
woensdag 8 januari 2020 om 14:13
Ik reageerde (compleet met quote) direct op het voorbeeld van Lidl’s-Annie-Aardbei, dus hoezo over een kamscheren?Subnautica schreef: ↑08-01-2020 14:10Natuurlijk wel. Alleen worden hier alleen de gevallen benoemd waar het fout bij gaat. Het gaat echt niet bij iedereen verkeerd. En thuisblijvers worden wat mij betreft te veel over 1 kam geschoren. Bovendien ging dat zoeken vanuit een baan in dit geval ook niet op en moest er toch echt bijstand aan te pas komen.
Ik snap dat neus ophalen voor mindere banen ook echt niet. Ik wil nooit meer terug naar een HBO baan waarbij vooral de fulltime werkende mensen graag van overleggen. Die overal een visie op willen enz. Dat oeverloos vergaderen, elkaar de loef proberen af te steken enz. Dan ga ik echt nog liever bij mensen thuis schoonmaken.
En wie haalt zijn neus op voor "mindere" banen? Want volgens mij lees je weer iets wat er niet staat.
woensdag 8 januari 2020 om 14:19
Natuurlijk zijn er net zoveel voorbeelden waarin het prima gaat. Ik ken ook vrouwen die een periode thuis zijn geweest of altijd thuis zijn gebleven waar het prima gaat en die happy zijn. Ik bedoelde ook niet dat het geheid mis gaat. Wel dat er een risico is dat het mis gaat, met 3 voorbeelden vanuit mijn directe omgeving.Turtlerain schreef: ↑08-01-2020 14:01Voor ieder voorbeeld die je noemt zullen er andere voorbeelden zijn, waar het wel goed is gegaan.
Er zijn ook herintreders die realistisch zijn en niet met een hele wensenlijst komen aanzetten, zoals perse onder schooltijd willen werken, want dat beperkt je kansen natuurlijk enorm. Die hebben bovendien in de tijd dat ze thuiszaten, hun vakgebied bijgehouden, de contacten onderhouden, relevante nascholingen en symposia bezocht. Ik heb het uiteraard niet over periodes van 10 jaar thuiszitten, maar hooguit 3 jaar.
Hooguit 3 jaar is wel vrij kort. De meeste thuisblijfouders die ik ken hebben meerdere kinderen en hebben gewacht tot de jongste naar school ging. Dan ben je zo 5-10 jaar verder. Verder vraag ik me af of er zoveel thuisblijfouders zijn die nog symposia bezoeken, nascholingen doen en hun vakgebied bijhouden. Zeker als een van hun redenen was dat ze hun werk niet leuk vonden. Ik zie dat meer bij mensen die onvrijwillig een periode werkloos thuis zitten, niet bij mensen die bewust voor het thuisblijfouderschap kiezen. Ken jij echt veel thuisblijfmoeders die hun werk nog zo bijhouden, die na 3 jaar weer aan de slag gaan en dan een heel leuke interessante functie hebben? Ik ken er maar één en die is eigenlijk niet helemaal thuisblijfmoeder geweest want heeft altijd nog klussen vanuit huis gedaan als ZZPer.
En het ging mij ook om de redenering 'Ik kan altijd weer een baan zoeken als het nodig is' (bij bijv. ontslag of overlijden van de partner). Dat kan na 3 jaar zijn, maar ook na 10 of 20 jaar. En dan is het dus niet zo simpel om weer werk te vinden dat je ook nog leuk vindt.
woensdag 8 januari 2020 om 14:28
Niemand hier zegt dat het bij iedereen verkeerd gaat, dat bedoel ik helemaal niet met mijn voorbeelden. Wel dat je een (veel) groter risico neemt als maar één van de partners werkt. Of je dat risico wil nemen is aan ieder persoonlijk, ik zeg helemaal niet dat dat verkeerd zou zijn. Het gaat om een balans tussen de situatie die het best bij jezelf en je partner past qua werk/zorg en de risico's die je wilt nemen, dat valt in elke situatie weer anders uit. Maar het is en blijft wel een risico. En iedereen loopt uiteraard risico's, maar het is wel verstandig om je risico's te beperken. Je zegt ook niet dat je maar geen verzekering neemt tegen brand of je gordel niet draagt omdat brand niet zo vaak voorkomt of omdat je ook met een gordel om kunt overlijden in het verkeer of omdat je niet wilt doemdenken.Subnautica schreef: ↑08-01-2020 14:10Natuurlijk wel. Alleen worden hier alleen de gevallen benoemd waar het fout bij gaat. Het gaat echt niet bij iedereen verkeerd.
nicole123 wijzigde dit bericht op 08-01-2020 14:32
1.65% gewijzigd
woensdag 8 januari 2020 om 14:31
Prima toch ook? Het gaat niet om de neus ophalen voor mindere banen, het gaat erom dat mensen na thuisblijfouderschap vaak niet of nauwelijks terug kunnen komen in banen die ze graag gehad zouden willen hebben. Dat díe mensen er dus niet happy van worden. En dat als de één wel groeit in functie maar de ander niet, je de flexibiliteit kwijtraakt om werk/zorg ooit nog anders te verdelen of rampspoed goed op te vangen. Dat jij dat leest als minachting voor die banen dat is vooral je eigen interpretatie.Subnautica schreef: ↑08-01-2020 14:10Ik snap dat neus ophalen voor mindere banen ook echt niet. Ik wil nooit meer terug naar een HBO baan waarbij vooral de fulltime werkende mensen graag van overleggen. Die overal een visie op willen enz. Dat oeverloos vergaderen, elkaar de loef proberen af te steken enz. Dan ga ik echt nog liever bij mensen thuis schoonmaken.
woensdag 8 januari 2020 om 14:32
Dit inderdaad. Wij waren overal en nergens in het dorp. Ik heb heel wat uitgevreten waar ma echt geen idee van had, zat ze daar met haar thee.Doornroosje75 schreef: ↑08-01-2020 13:27Mijn moeder had geen flauw idee. Ik was 'buitenspelen' of 'bij een vriendin'. Dat ik de halve snoep afdeling van de plaatselijke drogisterij leegjatte, daar had mijn moeder geen flauw benul van. Terwijl ze toch gewoon 'thuis' was
Those who can make you believe absurdities can make you commit atrocities.
woensdag 8 januari 2020 om 14:35
Ik heb idd niet mijn neus opgehaald voor mijn huidige baan, al is deze onder mijn niveau. Ik ben blij dat ik leuk werk heb nu, ook al betaald het niet zo goed, ik haal er wel voldoening uit. En mijn vriendin uit het voorbeeld ook niet, ze ging dat werk immers gewoon doen, al was het niet haar droombaan. Maar de gevolgen vond ik wel schandalig, dat ze er financieel op achteruit ging en geestelijk aan onderdoor. Dat moet toch anders kunnen denk ik dan?
