Erfelijkheid

Update

Hi allemaal,

Nog een vraag, laatst keek ik een documentaire over Emma een meisje met een eetstoornis. Toen ik zei dat ik die gekeken had en naar aanleiding daarvan wat dingen vertelde tegen m'n vriend over m'n zusje die vroeger ook een eetstoornis had in combinatie met boulimia en daarvoor ook naar diverse klinieken is geweest, schrok mijn vriend er een beetje van, hij wist wel dat ze vroeger iets met eten had, maar niet dat het zo serieus was. We kennen elkaar nu ook pas 1,5 jaar. Aangezien mijn vader een broer had (met schizofrenie en af en toe psychoses, maar daar medicatie voor kreeg) en zijn zusje laagbegaafd is, zette hem dat aan het denken, althans hij zei al langer. Mijn vader heeft verder niks en ik ook niet, alleen mijn vriend zei kunnen we niet voordat we kinderen krijgen dingen uitsluiten met een erfelijkheidsonderzoek. Ergens snap ik hem wel, maar vaak is dat meer als je zelf echt iets erfelijks hebt toch? En kunnen ze dingen die ik hierboven beschrijf echt aflezen in de genen, dingen als laagbegaafd en aanleg voor eetstoornissen? Schizofrenie natuurlijk wel. Ik zit er een beetje mee, want ergens wil ik niet achteraf hebben zo van, hadden we het maar getest, lastig! Iemand ervaring hiermee, al is de wereld niet maakbaar, dus hoe hij het schetst, vraag me af of een huisarts je niet raar aankijkt, of is dit best gebruikelijk?
Baal alleen wel, want we zouden rond september beginnen met proberen, aangezien ik al 36 ben, alleen als ik die wachttijden zie voor die erfelijkheidsonderzoeken, dan ben je soms 3-8 maanden verder, dan ben ik al 37 jaar, dus dan krijg ik soms het gevoel laat die kinderwens maar varen, maar dan zegt 'ie weer ja maar we wilden toch samen een kindje in de toekomst. Pff beetje knoop in mijn maag..

Hi allemaal, ik moet even m'n ei kwijt. Ik zal het even toelichten.
Mijn vriend en ik kennen elkaar twee jaar en sinds vorig jaar december gaan samenwonen. Hij was altijd ZZPer, maar wilde toch een baan, maar goed nu doet hij het beiden en dat levert soms wat stress op en nog geen vast contract enzo. Op zich gaat het goed tussen ons, vandaag precies twee jaar geleden de eerste date, dus wel symbolisch. Al ben ik soms ook aan het nadenken. We hebben het weleens gehad over kinderen en in april werd ik 36, hij 38 in oktober. Dus in maart hadden we het er weleens over, en dan zei ie we zijn er nog niet aan toe, eerst wilde hij een beetje zekerheid op z'n werk en moeten nog kasten maken in huis, om het helemaal op de rit te hebben, toen zei 'ie augustus/september beginnen met proberen, inmiddels is het augustus, is het op z'n werk nog hetzelfde, nog geen zekerheid en 's avonds en in het weekend is 'ie er toch veel mee bezig, tutorials om programma te leren, want hij zei moet gewoon ff goede kant laten zien om een vast contract te krijgen. Alleen paar weken geleden hadden we het over kinderen op vakantie en toen zei hij ook dat ergens 'm ook nog beetje tegen hield. Ik had weleens verteld aan de kant van m'n vader dat zijn zusje zwakbegaafd was en zijn overleden broer iets van schizofrenie had en ook wel wat gedragsproblemen had. Mijn ene zusje heeft ook best wel apart gedrag en gedragsproblematiek gehad met een eetstoornis. Hij zei kunnen we genetisch niet wat testen doen, ergens snap ik z'n angst, alleen ergens voelde ik me niet fijn onder die opmerkingen. Stomme was hij moest die ochtend wat afmaken voor werk in de kamer en ik ben maar even naar parkje geweest, ook omdat ik even weg moest en me beetje verdrietig voelde. Sindsdien onderwerp weer laten rusten.

Tot donderdagochtend in de trein, toen zag ik een YouTube documentaire over eieren invriezen/social freezing. Alleen ergens heeft me dat best geraakt. Waren vrouwen van in de dertig dat het niet echt een pretje was, en zo'n gynaecoloog ook ja beste voor je 35e, al was een vrouw ook 36. Maar dat heeft me heel erg tot nadenken gezet, paar maanden geleden toen in maart en we beetje bespraken wanneer te beginnen met kinderen en ik juli vond en hij augustus september, zei ik ook weleens, meer om een reactie uit te lokken, anders laat ik m'n eitjes wel invriezen, maar heb weleens gelezen dat dat best wat is, hormonen slikken, ingreep, voor mn gevoel doet ie daar best licht over, ja ik zei toch dan moeten we dat doen, maar het is niet zo 1,2,3 zo gedaan en ik moet het natuurlijk allemaal doen. Alleen gisteren hadden we het erover en augustus en september was toch te vroeg, hij voelde dat we er nog niet klaar voor waren, en ik werd er gewoon verdrietig van want dacht ja wanneer wel. En ik heb soms moeite met spullen weg doen, bv paar oude verwelkte planten van m'n vorige adres, en toen hij ook zo denk dat je toch iets van hulp moet krijgen waarom je je zo hecht aan spullen en vooral het wegdoen, kinderen maken ook dingen kapot qua spullen en als je er dan zo'n moeite mee hebt en in huis moesten we eerst alles op orde hebben en op z'n werk. Alleen ik voel me van binnen zo verdrietig, ik weet dat er genoeg mensen rond 39 zelfs nog een kind krijgen (bv Dionne Stax), alleen ergens voel ik toch die biologische klok. Dus ik zei prima dan gaan we naar de huisarts om genen in kaart te brengen (als dat al kan) en informeren over eitjes (eigenlijk ben ik bang voor de rompslomp, maar ergens wil ik niet ooit spijt krijgen het niet gedaan te hebben), dus ja lastig, voel me gewoon beetje emotioneel in m'n hoofd soms, dat je toch afhankelijk bent van iemand anders, alleen ja wanneer is het allemaal goed genoeg, ergens wachten zonder datum voelt raar, maar wil hem ook nie tegen z'n zin dwingen. Ik weet het serieus gewoon even niet, hou echt van 'm en we hebben het vaak leuk, maar dit knaagt aan me en ik voel een afstand tussen ons hierdoor, vooral vanuit mijn kant.
Merk dat ik ook wat verdrietig terneergeslagen wordt, laatst zei 'ie kom we gaan die kast afmaken, we moeten vooruit, maar dat het me dan niet zoveel uitmaakt, tuurlijk diep in m'n hart zou ik het liefst morgen beginnen met proberen en dus alles wat we nog moeten doen snel af moeten maken, maar het voelt beetje moedeloos.

Als iemand me tips heeft, alsjeblieft, ik kom er even niet uit meer...