Opnieuw zwanger maar bang

Hoi allemaal,

Ik lees al jaren mee, maar schrijf nooit. En nu, nu hoop ik dat iemand dit herkent.

Ik ben moeder van een zesjarige, en zij was al een cadeautje door lichamelijke problemen van mijn kant. Direct na haar geboorte is het heel slecht met mij gegaan. De bevalling is uiteindelijk goed gegaan maar de aanloop niet en tijdens was het ook even touch and go. We hebben echt geluk gehad. We moesten vervolgens ook een week blijven, en de nachten waren heel moeilijk voor me. Ik sliep niet meer, had de grootste angsten en dat heeft zich doorgezet. Ik sprak me wel uit, maar niemand hoorde me echt. Dat ik zo moe was, was normaal. En onzekerheid ook. Achteraf wou ik dat ik had aangegeven hoe kapot ik was, maar ik vond dat ik een slechte moeder was en ging maar door 'zoals het moet'. Na een half jaar was mijn lichaam op, nam de dokter, en ik ook, me eindelijk serieus en het heeft ruim een jaar geduurd voor ik enigzins hersteld was.

We wilden altijd graag een tweede, maar ik werd maar niet zwanger. Was ik verdrietig over, maar accepteerde het ook. En nu. Nu had ik vrijdag een positieve test in mijn handen. 6+ weken. Eerst heel blij, maar nu niet meer. Ik ben bang, en maak me zorgen, en voel zo'n druk op m'n borst. Ik heb al contact gezocht met mijn therapeut van toentertijd. Ik weet dat ik bang ben en dat dit het nu overneemt, ik snap alleen niet waarom. Het ging goed met me, met ons, en dit is wat we hoopten dat zou gebeuren, toch nog. Ik wil huilen (lukt niet), en in bed liggen, en het helpt niet mee dat ik al ontzettend misselijk ben. Zijn dit hormonen?

Ik weet niet eens wat ik echt voel. Ben zo bang weer voor die slapeloze nachten waarin ik niet durfde te gaan slapen omdat ik bang was dat de baby iets zou overkomen, die angst die ik toen voelde, dat ik weer alleen ben met alles. Terwijl ik weet dat ik deze keer wel moet communiceren, een partner heb die veel doet en een goede vader is, en ik normaal gesproken juist stabiel en gelukkig ben.

Herkent iemand dit? Of gewoon de angst voor verandering? Ik weet dat het nog vroeg in de zwangerschap is, dat ik wellicht op de zaken vooruit loop. Maar ik ben al moe als ik eraan denk. Een grote buik. De babytijd. En ik voel me zo schuldig. Ik zou toch juist blij moeten zijn. Ik ben dat ook wel, maar kan het niet voelen. Alleen angst. Ik was helemaal niet mezelf in de tijd.

Dank voor het lezen van dit lange verhaal.