Zwanger
alle pijlers
Social freezing
zaterdag 10 augustus 2024 om 11:30
Hi allemaal, ik moet even m'n ei kwijt. Ik zal het even toelichten.
Mijn vriend en ik kennen elkaar twee jaar en sinds vorig jaar december gaan samenwonen. Hij was altijd ZZPer, maar wilde toch een baan, maar goed nu doet hij het beiden en dat levert soms wat stress op en nog geen vast contract enzo. Op zich gaat het goed tussen ons, vandaag precies twee jaar geleden de eerste date, dus wel symbolisch. Al ben ik soms ook aan het nadenken. We hebben het weleens gehad over kinderen en in april werd ik 36, hij 38 in oktober. Dus in maart hadden we het er weleens over, en dan zei ie we zijn er nog niet aan toe, eerst wilde hij een beetje zekerheid op z'n werk en moeten nog kasten maken in huis, om het helemaal op de rit te hebben, toen zei 'ie augustus/september beginnen met proberen, inmiddels is het augustus, is het op z'n werk nog hetzelfde, nog geen zekerheid en 's avonds en in het weekend is 'ie er toch veel mee bezig, tutorials om programma te leren, want hij zei moet gewoon ff goede kant laten zien om een vast contract te krijgen. Alleen paar weken geleden hadden we het over kinderen op vakantie en toen zei hij ook dat ergens 'm ook nog beetje tegen hield. Ik had weleens verteld aan de kant van m'n vader dat zijn zusje zwakbegaafd was en zijn overleden broer iets van schizofrenie had en ook wel wat gedragsproblemen had. Mijn ene zusje heeft ook best wel apart gedrag en gedragsproblematiek gehad met een eetstoornis. Hij zei kunnen we genetisch niet wat testen doen, ergens snap ik z'n angst, alleen ergens voelde ik me niet fijn onder die opmerkingen. Stomme was hij moest die ochtend wat afmaken voor werk in de kamer en ik ben maar even naar parkje geweest, ook omdat ik even weg moest en me beetje verdrietig voelde. Sindsdien onderwerp weer laten rusten.
Tot donderdagochtend in de trein, toen zag ik een YouTube documentaire over eieren invriezen/social freezing. Alleen ergens heeft me dat best geraakt. Waren vrouwen van in de dertig dat het niet echt een pretje was, en zo'n gynaecoloog ook ja beste voor je 35e, al was een vrouw ook 36. Maar dat heeft me heel erg tot nadenken gezet, paar maanden geleden toen in maart en we beetje bespraken wanneer te beginnen met kinderen en ik juli vond en hij augustus september, zei ik ook weleens, meer om een reactie uit te lokken, anders laat ik m'n eitjes wel invriezen, maar heb weleens gelezen dat dat best wat is, hormonen slikken, ingreep, voor mn gevoel doet ie daar best licht over, ja ik zei toch dan moeten we dat doen, maar het is niet zo 1,2,3 zo gedaan en ik moet het natuurlijk allemaal doen. Alleen gisteren hadden we het erover en augustus en september was toch te vroeg, hij voelde dat we er nog niet klaar voor waren, en ik werd er gewoon verdrietig van want dacht ja wanneer wel. En ik heb soms moeite met spullen weg doen, bv paar oude verwelkte planten van m'n vorige adres, en toen hij ook zo denk dat je toch iets van hulp moet krijgen waarom je je zo hecht aan spullen en vooral het wegdoen, kinderen maken ook dingen kapot qua spullen en als je er dan zo'n moeite mee hebt en in huis moesten we eerst alles op orde hebben en op z'n werk. Alleen ik voel me van binnen zo verdrietig, ik weet dat er genoeg mensen rond 39 zelfs nog een kind krijgen (bv Dionne Stax), alleen ergens voel ik toch die biologische klok. Dus ik zei prima dan gaan we naar de huisarts om genen in kaart te brengen (als dat al kan) en informeren over eitjes (eigenlijk ben ik bang voor de rompslomp, maar ergens wil ik niet ooit spijt krijgen het niet gedaan te hebben), dus ja lastig, voel me gewoon beetje emotioneel in m'n hoofd soms, dat je toch afhankelijk bent van iemand anders, alleen ja wanneer is het allemaal goed genoeg, ergens wachten zonder datum voelt raar, maar wil hem ook nie tegen z'n zin dwingen. Ik weet het serieus gewoon even niet, hou echt van 'm en we hebben het vaak leuk, maar dit knaagt aan me en ik voel een afstand tussen ons hierdoor, vooral vanuit mijn kant.
Merk dat ik ook wat verdrietig terneergeslagen wordt, laatst zei 'ie kom we gaan die kast afmaken, we moeten vooruit, maar dat het me dan niet zoveel uitmaakt, tuurlijk diep in m'n hart zou ik het liefst morgen beginnen met proberen en dus alles wat we nog moeten doen snel af moeten maken, maar het voelt beetje moedeloos.
Als iemand me tips heeft, alsjeblieft, ik kom er even niet uit meer...
Mijn vriend en ik kennen elkaar twee jaar en sinds vorig jaar december gaan samenwonen. Hij was altijd ZZPer, maar wilde toch een baan, maar goed nu doet hij het beiden en dat levert soms wat stress op en nog geen vast contract enzo. Op zich gaat het goed tussen ons, vandaag precies twee jaar geleden de eerste date, dus wel symbolisch. Al ben ik soms ook aan het nadenken. We hebben het weleens gehad over kinderen en in april werd ik 36, hij 38 in oktober. Dus in maart hadden we het er weleens over, en dan zei ie we zijn er nog niet aan toe, eerst wilde hij een beetje zekerheid op z'n werk en moeten nog kasten maken in huis, om het helemaal op de rit te hebben, toen zei 'ie augustus/september beginnen met proberen, inmiddels is het augustus, is het op z'n werk nog hetzelfde, nog geen zekerheid en 's avonds en in het weekend is 'ie er toch veel mee bezig, tutorials om programma te leren, want hij zei moet gewoon ff goede kant laten zien om een vast contract te krijgen. Alleen paar weken geleden hadden we het over kinderen op vakantie en toen zei hij ook dat ergens 'm ook nog beetje tegen hield. Ik had weleens verteld aan de kant van m'n vader dat zijn zusje zwakbegaafd was en zijn overleden broer iets van schizofrenie had en ook wel wat gedragsproblemen had. Mijn ene zusje heeft ook best wel apart gedrag en gedragsproblematiek gehad met een eetstoornis. Hij zei kunnen we genetisch niet wat testen doen, ergens snap ik z'n angst, alleen ergens voelde ik me niet fijn onder die opmerkingen. Stomme was hij moest die ochtend wat afmaken voor werk in de kamer en ik ben maar even naar parkje geweest, ook omdat ik even weg moest en me beetje verdrietig voelde. Sindsdien onderwerp weer laten rusten.
Tot donderdagochtend in de trein, toen zag ik een YouTube documentaire over eieren invriezen/social freezing. Alleen ergens heeft me dat best geraakt. Waren vrouwen van in de dertig dat het niet echt een pretje was, en zo'n gynaecoloog ook ja beste voor je 35e, al was een vrouw ook 36. Maar dat heeft me heel erg tot nadenken gezet, paar maanden geleden toen in maart en we beetje bespraken wanneer te beginnen met kinderen en ik juli vond en hij augustus september, zei ik ook weleens, meer om een reactie uit te lokken, anders laat ik m'n eitjes wel invriezen, maar heb weleens gelezen dat dat best wat is, hormonen slikken, ingreep, voor mn gevoel doet ie daar best licht over, ja ik zei toch dan moeten we dat doen, maar het is niet zo 1,2,3 zo gedaan en ik moet het natuurlijk allemaal doen. Alleen gisteren hadden we het erover en augustus en september was toch te vroeg, hij voelde dat we er nog niet klaar voor waren, en ik werd er gewoon verdrietig van want dacht ja wanneer wel. En ik heb soms moeite met spullen weg doen, bv paar oude verwelkte planten van m'n vorige adres, en toen hij ook zo denk dat je toch iets van hulp moet krijgen waarom je je zo hecht aan spullen en vooral het wegdoen, kinderen maken ook dingen kapot qua spullen en als je er dan zo'n moeite mee hebt en in huis moesten we eerst alles op orde hebben en op z'n werk. Alleen ik voel me van binnen zo verdrietig, ik weet dat er genoeg mensen rond 39 zelfs nog een kind krijgen (bv Dionne Stax), alleen ergens voel ik toch die biologische klok. Dus ik zei prima dan gaan we naar de huisarts om genen in kaart te brengen (als dat al kan) en informeren over eitjes (eigenlijk ben ik bang voor de rompslomp, maar ergens wil ik niet ooit spijt krijgen het niet gedaan te hebben), dus ja lastig, voel me gewoon beetje emotioneel in m'n hoofd soms, dat je toch afhankelijk bent van iemand anders, alleen ja wanneer is het allemaal goed genoeg, ergens wachten zonder datum voelt raar, maar wil hem ook nie tegen z'n zin dwingen. Ik weet het serieus gewoon even niet, hou echt van 'm en we hebben het vaak leuk, maar dit knaagt aan me en ik voel een afstand tussen ons hierdoor, vooral vanuit mijn kant.
Merk dat ik ook wat verdrietig terneergeslagen wordt, laatst zei 'ie kom we gaan die kast afmaken, we moeten vooruit, maar dat het me dan niet zoveel uitmaakt, tuurlijk diep in m'n hart zou ik het liefst morgen beginnen met proberen en dus alles wat we nog moeten doen snel af moeten maken, maar het voelt beetje moedeloos.
Als iemand me tips heeft, alsjeblieft, ik kom er even niet uit meer...
lize88 wijzigde dit bericht op 10-08-2024 11:47
1.32% gewijzigd
zaterdag 10 augustus 2024 om 13:27
Je snapt zelf toch ook wel dat de huisarts jullie niet gaat doorverwijzen om genen te laten testen op mogelijke afwijkingen hè?
Dat dit van hem een excuus is om er niet aan te beginnen.
Hij wil niet en is daar niet duidelijk over.
Gezien je leeftijd moet je kiezen, geen kinderen dan kan je in deze relatie blijven of de mogelijkheid op kinderen dan moet je deze relatie verbreken
Dat dit van hem een excuus is om er niet aan te beginnen.
Hij wil niet en is daar niet duidelijk over.
Gezien je leeftijd moet je kiezen, geen kinderen dan kan je in deze relatie blijven of de mogelijkheid op kinderen dan moet je deze relatie verbreken
Ja wat!? Pannekoek! Doei! ©
zaterdag 10 augustus 2024 om 13:42
Heeft hij vrienden in zijn omgeving die al wel vader zijn geworden? Kan hij daar misschien wat ervaringen mee uitwisselen?
Het duurt nog minimaal een maand of 9 voordat een baby er is. In die tijd kun je toch wel een kast in elkaar zetten.
En als een vast contract er dan nog niet in zit is het jammer maar dan is er bij een andere werkgever toch ook wel weer wat te vinden? Of als het niet gelijk lukt in een goede functie is er altijd wel ergens tijdelijk wat te doen om geld binnen te krijgen.
Het duurt nog minimaal een maand of 9 voordat een baby er is. In die tijd kun je toch wel een kast in elkaar zetten.
En als een vast contract er dan nog niet in zit is het jammer maar dan is er bij een andere werkgever toch ook wel weer wat te vinden? Of als het niet gelijk lukt in een goede functie is er altijd wel ergens tijdelijk wat te doen om geld binnen te krijgen.
zaterdag 10 augustus 2024 om 13:51
Ik maak het niet op uit wat je schrijft.Lize88 schreef: ↑10-08-2024 12:06Hij wil wel kinderen en ook samen, alleen voelt ons er nu nog niet klaar voor, qua tijd en huishouden we het nog niet goed op de rit hebben, door lange reistijd met werk ook, maar wil me een gezin ook niet ontnemen.
Misschien laat ik voor mezelf die eitjes maar invriezen. Oh ik heb onder m'n oude topic bovenstaande gezet, misschien duidelijker en beter qua de context
zaterdag 10 augustus 2024 om 14:28
Door haar eitjes in te vriezen, 'koopt' ze wat tijd tot een geschikt moment. Dit kan zeker helpen en geeft haar wat gemoedsrustChunMee schreef: ↑10-08-2024 12:14Dat betwijfel ik, en ik denk dat als je nu of in de toekomst zwanger zou raken jij voor de zorg van het kind zou opdraaien. Ik denk dat je geen andere verwachting moet hebben.
Als ik 36 was en een grote kinderwens had, dan zou ik toch op een andere manier proberen zwanger te worden. Eitjes invriezen gaat echt niets oplossen.
zaterdag 10 augustus 2024 om 14:39
Het kost een hoop geld.Summersun2023 schreef: ↑10-08-2024 14:28Door haar eitjes in te vriezen, 'koopt' ze wat tijd tot een geschikt moment. Dit kan zeker helpen en geeft haar wat gemoedsrust
Ze moeten dan ook weer teruggeplaatst en je lichaam verouderd gewoon door.
Het geeft geen enkele garantie. Daarnaast lijkt het in alles erop dat deze man gewoon niet wil.
Dus de ingevroren eitjes liggen dan voor niets in de vriezer
Ja wat!? Pannekoek! Doei! ©
zaterdag 10 augustus 2024 om 14:48
Ga eens echt met elkaar praten. Want dit gaat natuurlijk nergens over. Je hebt het over één van de grootste beslissingen die je met z'n tweeën kunt maken en hij heeft het over kasten die voor die tijd af moeten. Ook ik vraag me op basis van wat je schrijft af of hij wel wil. En ik trok ook even mijn wenkbrauw op bij "we hebben het vaak leuk" en "op zich gaat het goed tussen ons". Wil je kinderen met hem? Of wil je kinderen?
Overigens is invriezen, los van het hele proces, ook nog heel duur. En het biedt geen garantie want jij wordt ook ouder en het moet ook allemaal maar goed uit de vriezer komen.
Overigens is invriezen, los van het hele proces, ook nog heel duur. En het biedt geen garantie want jij wordt ook ouder en het moet ook allemaal maar goed uit de vriezer komen.
zaterdag 10 augustus 2024 om 14:53
Oh, zie nu ook je andere topics. Tja, hij weet wel veel te bedenken om het niet te doen. Hij denkt dat het leven nogal maakbaar is? Los daarvan schuift hij het allemaal nogal op jouw bord. Ik zou me toch echt afvragen of dit iets is wat je met hem moet willen. Een concreet antwoord op de vraag wanneer hij dan wel wil, geeft ie namelijk ook niet eens. Het is iedere keer wat anders.
zaterdag 10 augustus 2024 om 14:56
Zo simpel is het niet.Summersun2023 schreef: ↑10-08-2024 14:28Door haar eitjes in te vriezen, 'koopt' ze wat tijd tot een geschikt moment. Dit kan zeker helpen en geeft haar wat gemoedsrust
Veel eitjes ontdooien niet goed of worden niet goed bevrucht.
De kans dat je met lege handen dat traject verlaat is aanzienlijk.
zaterdag 10 augustus 2024 om 15:19
Ja, daar zit dus het probleem, het geschikte moment komt niet, dus TO kan beter niet inzetten op eitjes invriezen in de hoop dat er een geschikt moment komt.Summersun2023 schreef: ↑10-08-2024 14:28Door haar eitjes in te vriezen, 'koopt' ze wat tijd tot een geschikt moment. Dit kan zeker helpen en geeft haar wat gemoedsrust
zaterdag 10 augustus 2024 om 15:24
Ze testen niet op afwijkingen binnen gedragsproblematiek, alleen in lichamelijke afwijkingen en afwijkingen binnen de chromosomen. Ik had destijds geen afwijkingen, perfect gezonde zoon maar toch adhd en op speciaal onderwijs.. Daar heb ik van tevoren niet over nagedacht en ik zou het meteen weer overdoen. Het duurde bij ons meer dan 2 jaar voordat ik zwanger was trouwens..
zaterdag 10 augustus 2024 om 15:36
Ik heb toch een paar vriendinnen die daardoor wel zwanger zijn geworden.
Het kan altijd misgaan, maar er zijn zeker ook positieve verhalen.
zaterdag 10 augustus 2024 om 15:58
Jij weet, diep van binnen, echt wel, dat hij niet bepaald staat te springen om met jou een kind te maken.
Sinds vorig jaar januari "mocht" je stoppen met de pil, omdat een vriendin je had gezegd, dat het jaren kon duren voor je cyclus weer normaal was.
Daarna was er nooit een goed moment om te starten: het was te vroeg in de relatie, hij moest eerst een vast contract, je familie achtergrond was discutabel wat betreft erfelijkheid, hij wilde eerst nog op vakantie, je eitjes invriezen vond hij een prima idee. Allemaal pogingen tot uitstel/afstel.
In september dit jaar zou het eindelijk gaan gebeuren, was je beloofd.
Weer een nee.
Het moet bijzonder vernederend voor je zijn, die constante afwijzingen, dus stop ermee.
Maak het uit met die vent en zoek een man die wel wil of doe het in je eentje.
Sinds vorig jaar januari "mocht" je stoppen met de pil, omdat een vriendin je had gezegd, dat het jaren kon duren voor je cyclus weer normaal was.
Daarna was er nooit een goed moment om te starten: het was te vroeg in de relatie, hij moest eerst een vast contract, je familie achtergrond was discutabel wat betreft erfelijkheid, hij wilde eerst nog op vakantie, je eitjes invriezen vond hij een prima idee. Allemaal pogingen tot uitstel/afstel.
In september dit jaar zou het eindelijk gaan gebeuren, was je beloofd.
Weer een nee.
Het moet bijzonder vernederend voor je zijn, die constante afwijzingen, dus stop ermee.
Maak het uit met die vent en zoek een man die wel wil of doe het in je eentje.
zaterdag 10 augustus 2024 om 16:02
Op mijn 36e vertelde de gyn me: NU doen, of het heeft eigenlijk geen zin meer. Ik heb het niet gedaan: het is niet alleen erg duur (vond ik nog het minst erge), maar het is ook gewoon best pittig voor je lijf, sommigen reageren er echt niet goed op. Plus, wanneer je dan wel écht gaat beginnen, beginnen zij met jouw nog bestaande huidige eitjes. Dus niet meteen met je ingevroren eitjes. Pas als dat niet lukt, wordt er overgestapt naar je ingevroren eitjes. Heb je dat dus misschien ook nog eens voor niets gedaan.
Werd mij verteld. Maar ik denk dat je meer zou moeten overwegen of het wel met deze man gaat gebeuren. Hoe je erover schrijft, geeft mij het gevoel dat hij het eigenlijk niet ziet zitten... hoe spijtig en verdrietig ook.
Werd mij verteld. Maar ik denk dat je meer zou moeten overwegen of het wel met deze man gaat gebeuren. Hoe je erover schrijft, geeft mij het gevoel dat hij het eigenlijk niet ziet zitten... hoe spijtig en verdrietig ook.
zaterdag 10 augustus 2024 om 16:14
meisje85 schreef: ↑10-08-2024 14:48Ga eens echt met elkaar praten. Want dit gaat natuurlijk nergens over. Je hebt het over één van de grootste beslissingen die je met z'n tweeën kunt maken en hij heeft het over kasten die voor die tijd af moeten. Ook ik vraag me op basis van wat je schrijft af of hij wel wil. En ik trok ook even mijn wenkbrauw op bij "we hebben het vaak leuk" en "op zich gaat het goed tussen ons". Wil je kinderen met hem? Of wil je kinderen?
Overigens is invriezen, los van het hele proces, ook nog heel duur. En het biedt geen garantie want jij wordt ook ouder en het moet ook allemaal maar goed uit de vriezer komen.
Dit, plus dat ze niet goed kunnen communiceren. Het lijkt er dan toch weer eens op dat de hormonen alle ruimte krijgen om de ratio overboord te gooien.
zaterdag 10 augustus 2024 om 16:34
De ideale situatie bestaat gewoon niet. Een goede relatie waarbinnen je het ook eens bent over de meest basale opvoedkwesties is 'fijn', een stabiel inkomen en een dak boven je hoofd ook. En het is handig als je zelf zowel psychisch als lichamelijk een beetje sterk in je schoenen staat.
Maar die kasten komen af juíst omdat je 32 weken zwanger bent, en dat huishouden blijft hard werken als je er geen talent voor hebt (been there, got the T-shirt). Dus op een gegeven moment moet je gewoon springen - of niet. En ja, daarmee neem je inderdaad een risico. Een genetisch gezond kindje (voor zover dat al bestaat) kan een ziekte of handicap krijgen, die oma die veel oppast valt uit, of de pleuris (corona) breekt uit. Of je relatie blijkt toch niet bestand tegen zóveel slaapgebrek en verantwoordelijkheid. Maar dat is het leven.
Maar die kasten komen af juíst omdat je 32 weken zwanger bent, en dat huishouden blijft hard werken als je er geen talent voor hebt (been there, got the T-shirt). Dus op een gegeven moment moet je gewoon springen - of niet. En ja, daarmee neem je inderdaad een risico. Een genetisch gezond kindje (voor zover dat al bestaat) kan een ziekte of handicap krijgen, die oma die veel oppast valt uit, of de pleuris (corona) breekt uit. Of je relatie blijkt toch niet bestand tegen zóveel slaapgebrek en verantwoordelijkheid. Maar dat is het leven.
zaterdag 10 augustus 2024 om 17:17
zaterdag 10 augustus 2024 om 17:18
Eens met iedereen hier, hij lijkt het eigenlijk gewoon niet te willen. Let op deze signalen. Er is altijd nog iets te doen vóór je kinderen krijgt. Je leven is anders als je ouders wordt, niet voorbij. Hij is geen 23 meer, tijd om een keuze te maken dus, want eitjes invriezen is geen enkele garantie.
zaterdag 10 augustus 2024 om 22:41
Je hebt 4 topics geopend die allemaal gaan over dat je graag kinderen wilt, en het gevoel hebt dat de tijd dringt.
Hoe groot is deze kinderwens? Zou je het ook alleen willen doen? Of met een Co-ouder waarmee je geen relatie hebt?
Ik vraag me af of je vriend het wel wil. En je hoeft echt niet nu kinderen te maken, maar een beslissing gaan nemen hoe dit verder aan te pakken lijkt me gezien je leeftijd wel handig.
Hoe groot is deze kinderwens? Zou je het ook alleen willen doen? Of met een Co-ouder waarmee je geen relatie hebt?
Ik vraag me af of je vriend het wel wil. En je hoeft echt niet nu kinderen te maken, maar een beslissing gaan nemen hoe dit verder aan te pakken lijkt me gezien je leeftijd wel handig.
zondag 11 augustus 2024 om 08:18
donderdag 15 augustus 2024 om 10:09
donderdag 15 augustus 2024 om 17:15
Ik heb net al je topics gelezen en wil vooral zeggen dat ik het vervelend voor je vind dat je zo op dat wachtbankje zit. Die klok is killing, denk dat mannen daar niet altijd zo bij stil staan.
Ik ben 3 dagen voor mijn 38e moeder geworden en heb een wens voor een tweede kindje. Ben net 40 geworden. We zijn al aan het proberen, maar ben me continu bewust van de biologische klok. Overigens was de verloskundige nuchterder dan ik, omdat ze veel vrouwen van boven de 40 gezonde kinderen heeft zien krijgen.
Het is dus echt nog geen 5 voor 12, maar ik zou wel écht een goed gesprek aangaan met je vriend nu. Vraag hem of hij ECHT kinderen wil, want zo komt hij niet over. Als hij blijft twijfelen/uitstellen zou ik voor mezelf kiezen en de relatie verbreken, zodat je meer kans hebt je wens in vervulling te laten gaan.
(Overigens werd bij ons die ene rommelkamer pas echt goed opgeruimd toen onze dochter onderweg was. Een kinderwens uitstellen om een kast is echt kul.)
Ik ben 3 dagen voor mijn 38e moeder geworden en heb een wens voor een tweede kindje. Ben net 40 geworden. We zijn al aan het proberen, maar ben me continu bewust van de biologische klok. Overigens was de verloskundige nuchterder dan ik, omdat ze veel vrouwen van boven de 40 gezonde kinderen heeft zien krijgen.
Het is dus echt nog geen 5 voor 12, maar ik zou wel écht een goed gesprek aangaan met je vriend nu. Vraag hem of hij ECHT kinderen wil, want zo komt hij niet over. Als hij blijft twijfelen/uitstellen zou ik voor mezelf kiezen en de relatie verbreken, zodat je meer kans hebt je wens in vervulling te laten gaan.
(Overigens werd bij ons die ene rommelkamer pas echt goed opgeruimd toen onze dochter onderweg was. Een kinderwens uitstellen om een kast is echt kul.)
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
