Zwanger, niet blij en hartstikke ziek

Snellader schreef: ↑

07-12-2024 15:20

Hier gaat het helaas niet veel beter, inmiddels wel zus ingelicht die een beetje komt helpen. Heb ook een krampachtige pijn in de zijkant van mijn buik. Maar ja, hoort erbij, zeggen de verloskundige en de gynaecoloog.

Ik heb deze week zitten googlelen op een abortus. Deze zwangerschap was heel erg gewenst, maar ik voel me gewoon zo ontzettend kut en ziek. En dan te bedenken dat we nog 7 maanden moeten .

Ik voel me ook schuldig naar mijn partner, hij moet nu de kinderen uit bed halen, naar school brengen en halen enz. en hij heeft al zo'n drukke baan. Ik voel me zo waardeloos

Het zijn ook zijn kinderen! Doodnormaal dat hij ze naar school brengt en uit bed haalt. En waarom weet alleen je zus het nog maar?

Snellader, zou echt overwegen nog wat mensen in te lichten!
En ook: ik ben deze week ook thuis 'ziekgemeld' want ik ben zwanger, niet lekker en heb gigantisch slaapgebrek dus mijn man doet nu ook gewoon bijna alles naast zijn drukke baan. Niet ideaal, maar ook zijn kind en als ik op instorten sta wint ook niemand daar iets bij. Dus laat dat schuldgevoel gaan en kies nu maar even resoluut voor wat jou gaat helpen: mensen vertellen en hulp vragen, je man gewoon de zorg laten dragen voor iedereen even, een extra afspraak bij een arts of andere verloskundige die wat meer mee wil denken,... Whatever je nodig hebt mag nu even prioriteit hebben hoor, en zonder schuldgevoel!

Wat is dat voor geleuter dat je aan niemand mag vertellen wat je mankeert?

Daar snap ik ook helemaal niks van Lady Voldemort.
Schuldgevoel is onzin. Een week heeft 168 uur, je man werkt er -vooruit- 60, hij moet er 50 slapen, dan heeft hij nog 60 uur over om te zorgen. Hij wil dit kind ook. Het is het minste wat hij kan doen.
En licht meer mensen in, vertel op je werk wat er speelt en zorg dat je medicijnen krijgt.

ninanoname schreef: ↑

07-12-2024 17:55

Daar snap ik ook helemaal niks van Lady Voldemort.
Schuldgevoel is onzin. Een week heeft 168 uur, je man werkt er -vooruit- 60, hij moet er 50 slapen, dan heeft hij nog 60 uur over om te zorgen. Hij wil dit kind ook. Het is het minste wat hij kan doen.
En licht meer mensen in, vertel op je werk wat er speelt en zorg dat je medicijnen krijgt.

Als je TO's reactie in een ander topic leest van nog maar zes weken geleden, deed zij op dat moment 98% van het huishouden én de zorg voor de kinderen. Dan zal dit voor alle partijen wel even schakelen zijn, ja. Maar ook een goede leerschool.

Ik vind TO overigens akelig stil hier.

Lariba schreef: ↑

08-12-2024 00:19

Als je TO's reactie in een ander topic leest van nog maar zes weken geleden, deed zij op dat moment 98% van het huishouden én de zorg voor de kinderen. Dan zal dit voor alle partijen wel even schakelen zijn, ja. Maar ook een goede leerschool.

Ik vind TO overigens akelig stil hier.

TO, als ik die reactie lees vermoed ik dat er meer speelt dan je misselijkheid. Praat over je gevoelens met bijvoorbeeld je verloskundige, misschien dat je psychische ondersteuning kunt krijgen om bijv met schuldgevoel om te gaan. En mocht je serieus abortus overwegen: neem contact op met het fiom.

TO, ga met iemand praten. Je zegt niet zo lang geleden nog dat je extra werkt om te sparen voor het moment dat je voorgoed de deur achter je dicht kunt trekken, jullie zijn twee jaar bezig geweest om zwanger te worden, je hebt een man die niks doet, van wie je niet mag vertellen dat je zwanger bent en tegenover wie je je schuldig voelt. Je overweegt abortus. Het klinkt allemaal verre van stabiel of gezond, echt, ga met iemand praten want dit is voor niemand goed.

Je man wil het niet vertellen??? Hou op met me hoor... WEL vertellen!! En kom maar door met de huptroepen.... sometimes it takes a village..

Hopelijk worden je klachten na het eerste trimester wat milder! Dan ontstaat er hopelijk ook wat ruimte voor een beetje blijdschap

Snellader schreef: ↑

07-12-2024 15:20

Hier gaat het helaas niet veel beter, inmiddels wel zus ingelicht die een beetje komt helpen. Heb ook een krampachtige pijn in de zijkant van mijn buik. Maar ja, hoort erbij, zeggen de verloskundige en de gynaecoloog.

Ik heb deze week zitten googlelen op een abortus. Deze zwangerschap was heel erg gewenst, maar ik voel me gewoon zo ontzettend kut en ziek. En dan te bedenken dat we nog 7 maanden moeten .

Ik voel me ook schuldig naar mijn partner, hij moet nu de kinderen uit bed halen, naar school brengen en halen enz. en hij heeft al zo'n drukke baan. Ik voel me zo waardeloos

Heel vervelend dat je man het al zo druk heeft, maar jij bent ziek en je kan het even niet en daarnaast: Hij was er ook bij toch, toen het gemaakt werd? Dus evengoed zijn verantwoordelijkheid. De misselijkheid en de gierende hormonen kan hij logischerwijs niet van je overnemen, de rest wel.

Geen idee of je het al gedaan hebt, maar trek aan de bel bij je huisarts en verloskundige en vraag om medicatie.

Snellader schreef: ↑

07-12-2024 15:20

Ik voel me ook schuldig naar mijn partner, hij moet nu de kinderen uit bed halen, naar school brengen en halen enz. en hij heeft al zo'n drukke baan. Ik voel me zo waardeloos

Wat rot dat je je nog zo voelt. Wellicht kan andere medicatie nog wat voor je betekenen? https://www.zehg.nl/behandeling/medicijnen/

Als je man het zo zwaar heeft met de zorg voor zijn kinderen, zou hij op werk nog kunnen overleggen of hij recht heeft op zorgverlof in deze situatie. Maar dan moet hij wel (komt ie weer) vertellen wat er aan de hand is, anders gaat die vlieger niet op.

Veel sterkte TO, wat een ellende.
Zelf zit ik in hetzelfde schuitje, 7 weken zwanger en echt onwijs beroerd. Misselijk en hondsmoe. Een peuter rondlopen die niet snapt dat mama niet met de treinbaan wil meespelen.

Ik wil zelf bewust het nog niet aan de omgeving vertellen. Afgelopen zomer een missed abortion gehad, toen was iedereen op de hoogte van de zwangerschap. En ik heb echt nauwelijks steun gehad verdrietig genoeg (“wees maar blij anders had je een zwaar gehandicapt kind gekregen”).

Ik slik Suprimal (kan je kopen bij de drogist), al heb ik niet het idee dat het iets doet. Mijn huisarts heeft me nog nooit serieus genomen met m’n zwangerschapsmisselijkheid (ik moet maar rustig aan doen en gembercapsules slikken, ik ga al over mn nek als ik die dingen ruik).

Ik heb morgen een eerste echo en ga advies vragen aan mn verloskundige.
Heb nog wel thuis zware medicatie liggen die ik van de gynaecoloog heb gekregen voor de misselijkheid maar die mag ik niet zomaar slikken (al overweg ik het wel).
Ik word er diep ongelukkig van dat dit nog 7 maanden kan duren (want de vorige blijvende zwangerschap was ik de volledige 9 maanden misselijk).

Weinig opbeurend verhaal maar je bent niet de enige (al maakt dat het niet minder zwaar)

Ik ben zelf 29 weken zwanger nu en heb hg. Diverse opnames verder met infuus waarmee ik start in het ziekenhuis en thuis 24/7 af maak 3-5 dagen thuiszorg. Ik heb verschillende medicatie uitgeprobeerd en ik wissel het af. Zofran helpt goed bij mij maar na 3 weken niet en dan neem ik een kuur metoclopramide (emesafene doet niks voor me maar heb ik wel liggen als redmiddel) ik ga dag en nacht over. En ik tel in overgeefsessies niet per keer dat ik spuug want soms is het wel 20-30 keer achter elkaar. Ik sliep niet meer van de misselijkheid en liep als een zombie rond. Ik slik 2 omeprazol per dag. Verder heb ik een hg diëtist van het ziekenhuis en drankjes van hun. Ik kan vooral niet eten en drinken tegelijk sinds me 3e opname. Ervoor was ik steeds gefocust op drinken. Ik gaf dag en nacht over. Ik ging ook minder eten en drinken maar dat gaf nog meer misselijkheid.
Ik ben de raarste dingen gaan proberen. Wat ik niet kon hebben is pasta, gehakt en vlees, melkproducten van de koe, koolzuur. Eten koken de geuren kon ik niet verdragen. Ik heb maanden op een donkere kamer doorgebracht en kan niet werken.
Geitenmelk lukte soms bij me en chocomel uit een pak heel kleine sipjes en slagroomvla. Andere soorten en merken niet. Isotone dranken hield ik soms binnen maar met een fles deed ik 1-2 dagen. Ik heb het als zeer zwaar ervaren en was erg machteloos. Gelukkig wel veel begrip. Bij me eerste zwangerschap had ik het ook. Nu ben ik opgenomen met een verkorte baarmoedermond en heb weeën remmers en longerijpers. Kan ondertussen beter eten maar drinken is nog steeds een probleem. Ik geef ook nog steeds over. Ik kan geen tips geven bij iedereen is het anders maar op stichting Zegh staat veel informatie een ook een lijst medicatie. Misschien heb je er wat aan. Ik heb me al heel snel laten verwijzen naar het ziekenhuis en veel uitgeprobeerd. Ik had weken dat ik 8 kilo af viel. De baby groeit wel goed bij mij dus dat is heel fijn.
Veel sterkte met alles en hoop dat je snel wat vind dat je helpt. Ik heb me vreselijk eenzaam gevoelt. Gelukkig kan ik nu beter loslaten dat heel veel niet kan en hulp nodig heb. Dan maar geen schoon huis en wat vaker afhaal of eenvoudig eten of iets wat op te warmen is. Ik mag ook alles eten en drinken gewoon omdat ik wat moet binnen krijgen. De diëtiste zei dat veel mensen gebaat zijn bij koolhydraten en dat Junkfood gek genoeg wel soms goed valt. Frietjes lukte soms wel bij mij maar geen saus bv.
https://www.zehg.nl/behandeling/medicijnen/

Snellader schreef: ↑

11-12-2024 20:07

Na helse dagen met meer dan 50x per dag overgeven en uitdroging heb ik 2 dagen in het ziekenhuis aan het infuus gelegen. Was inmiddels 5 kilo afgevallen. Diagnose hyperemisis gravidarius (ofzo) Nu weer thuis met zetpillen in plaats van medicatie die je moet slikken. Jemig, was is het rot om zo beroerd te zijn. Volgens de gynaecoloog moet ik het per dag bekijken en en weet ik waar ik het voor doe, maar op dit moment zie ik alleen maar grijs . Ik voel me gesloopt en verdrietig. Hulp is er inmiddels volop hoor, maar ik kan geen vreugde voelen. Zeker niet om de gynaecoloog nog aanmoedigde dat ze me gerust nog vaker kunnen opnemen voor zo'n opbeurend infuus Ik heb om zofran gevraagd, maar dat is pas een mogelijkheid vanaf 14 weken, nog maar 5 weken te gaan .

Hyperemesis gravidarum (ofwel hg, wat meer mensen hier al noemden) is ook echt rot. Het is heel normaal om je zwangerschap niet leuk te vinden door die ziekte. Niks ‘genieten’, elke dag is lang en 9 maanden lijkt heel ver weg als je je zo ellendig voelt.
Veel artsen zijn helaas huiverig om zofran te geven - niet terecht maar voor dat gevecht moet je maar net puf hebben.
Laat je man zich inlezen op de website van stichting ZEHG, de link is al een paar keer gegeven.
Opname en infuus zijn niet leuk, maar uitdrogen is beduidend slechter. Vaak is het protocol dagopname, dan kun je ‘s nachts thuis slapen.

Goed dat de familie nu op de hoogte is, jullie hebben gewoon hulp nodig.

Snellader schreef: ↑

11-12-2024 20:13

Hella, ik zou contact opnemen met de verloskundige. Die kunnen je insturen voor triage bij de gynaecoloog.

Ik ben bij de HA geweest en die nam me gelukkig eindelijk serieus.
Ik heb emesafene gehad en nog iets anders (wat je max 5 dagen achter elkaar mag slikken).
Dat laatste helpt niet en ik word er heel erg duf en moe van.
De emesafene hielp in m’n vorige zwangerschap niet maar als ik het nu ‘s avonds voor het slapen slik dan heb ik de dag erna een wat betere dag.

Gisteren en vandaag eindelijk een dag zonder spugen (het is maar waar je blij mee bent hè).

Waarom mag je de Zofran pas slikken met week 14? Ik heb ook Zofran thuis liggen en mag daar vanaf week 12 (2de trimester) mee starten.
Even benieuwd!

Wat fijn! Maar mag de Zofran nou met week 12 of 14?
In het eerste trimester is het embryo het meest kwetsbaar, dan worden alle organen aangelegd. Daar heeft het vast mee te maken.

Wanneer je zofran googeld bij zwangerschap staat er dit: Zofran Zydis kan het risico, dat een baby met een hazenlip en/of een gespleten gehemelte (openingen of spleten in de bovenlip en/of de bovenkant van de mond) geboren wordt, licht verhogen.
Bij metoclopramide staat dat het alleen langer dan 5 dagen achter elkaar op advies van uw arts. Gebruikt u het langer dan 5 dagen? Dan heeft u meer kans op ernstige bijwerkingen, zoals bewegingsstoornissen.
Ik wissel deze 2 af. Ik neem ook 4 zofran ipv 2. Maar dat ook in overleg met de arts.
Ik ben bij Rijnstate en Radboud onder behandeling en daar denken ze goed mee. Ik heb veel aan de diëtiste en de voeding van het ziekenhuis want ik wilde voorkomen een sonde te moeten. Daarnaast was ik proefpersoon om thuis infuus te doen na de start(dagbehandeling) ziekenhuis dat heeft goed uitgepakt voor mij. Heb iedere gynaecoloog wel gezien daar ondertussen maar voelde me wel geholpen.
Ik heb echt weken geleefd op slagroomvla. Daarvoor chocomelk. Daarvoor banaan. Tot ook dat niet meer werkte. Geitenmelk lukte sommige dagen. Theelepel per keer. Soms iets meer. Mijn advies is blijf eten en drinken. Echt hoe uitzichtloos het lijkt en hoe vaak je ook blijft spugen. Mijn bloedwaarden zijn echt verbeterd met hoe het was voor me 1e infuus. Dat geeft me vertrouwen dat ik doe wat ik kan. Ik ben nu 31 weken.
Op zegh staan verhalen van andere moeders en Bibi Breiman heeft gevlogd erover. Heb ik wat van gekeken en gelezen. Mensen in me omgeving vroegen ook net als Bibi? Ja zei ik dan misschien wel erger.
Ik had stille hoop iedere dag dat het voorbij zou zijn. Heb wel echt een lieve partner die echt niet tegen overgeven kan maar nu die hard geworden is en gewoon kan eten naast me terwijl ik spuug. Alle huishoudelijke dingen op zich neemt. Ik heb geen andere jonge kinderen wel een volwassen kind dus dat maakt het voor mij misschien makkelijker omdat ik voor niemand hoef te zorgen. We ga ik door dezelfde hel als jij. Op 24baby staan ook veel topics over dit onderwerp.
Ik kreeg ook een consult met een psychiater om andere dingen uit te sluiten. Persoonlijk vond ik dat fijn dat ik serieus genomen werd.
Hopelijk word het voor jou snel dragelijker.