Geen recht op WIA?

Ik zit momenteel in de 17e maand van de ziektewet. Diagnoses ME/fibromyalgie/long covid/depressie. Voor de laatste krijg ik medicatie. Recent revalidatietraject afgerond, maar nog wel onder intensieve behandeling bij psycholoog.

Ik sprak vorige week de bedrijfsarts, maar dat gesprek zit me niet zo lekker. Momenteel werk ik 20% van mijn uren en dat kost mij veel energie. De bedrijfsarts wil dit de komende weken opbouwen naar 35%. Zie dat niet helemaal zitten omdat mijn huishouden de laatste tijd weer verslonst, ik geen sociale activiteiten kan ondernemen en zelf geen boodschappen kan doen. Maar omdat mijn intensieve revalidatie is afgelopen moet ik meer meewerken nu aan re-integratie. Oké, ga meewerken aan het advies heb ik gezegd.

Maar hij maakte ook opmerkingen waar ik gefrustreerd van raak. Zo zei hij dat er geen nut is om mij dadelijk aan te melden bij het UWV, omdat hij wist dat ik met deze diagnoses toch niet in aanmerking kom voor een WIA. Hij is toch verplicht na X maanden mij aan te melden bij UWV? En dat hij nu met uren opbouw juridisch gezien een uitzondering maakt, omdat er iedere 2 dagen uren bij moeten komen. Dit is toch niet realistisch als je naar de klachten kijkt?

Ik weet dat je niet zomaar een WIA krijgt, maar de kans is groot dat ik binnen de twee jaar niet mijn volledige uren kan draaien. En dat er weinig begrip is voor de ziekte ME/fibromyalgie. Ik heb vooral angst/onzekerheid dat ik inderdaad geen WIA ga krijgen en financieel gezien in de problemen ga komen.

Ik zeg niet dat helemaal niet werken de uitkomst gaat zijn, maar ik heb wel meer tijd nodig voor herstel of te onderzoeken wat maximaal haalbaar is qua uren. Want ik zit zeker wel met een urenbeperking ondanks dat de bedrijfsarts zegt van niet.

Iemand hier ervaring mee en mijn angst wat kan wegnemen? Of tips?

Nee ik heb geen rechtsbijstand. Wel regelmatig contact met C-support. Zal het hier tijdens volgend gesprek ook over hebben.

Ik heb al die tijd netjes meegewerkt aan re-integratie, altijd naar afspraken geweest en nooit afgezegd. Heb dus zeker goodwill getoond en blijf ik doen, maar wat niet gaat, gaat niet.

Ik ben ook nog gewoon onder behandeling en daar gaat ook energie naartoe. Weet dat het heel erg ligt aan de artsen die je treft, maar ik hoor zo vaak horrorverhalen dat er niet naar je wordt geluisterd. En als chronisch zieke heb je er de energie helemaal niet voor.

IVA is nog zeker niet ten sprake. Ik hoop dat ik voldoende vooruitga dat ik in de toekomst weer parttime kan werken, maar prognose is lastig in te schatten.

Ik kan namelijk niet 2 dagen achter elkaar werken momenteel en maar een x aantal uur per dag, daarna moet ik de rest van de dag plat.

Heel herkenbaar Flipflop. De basis dingen kosten al enorm veel energie. Zelfs douchen lukt niet elke dag en zware huishoudelijke taken zijn uit den boze. Boodschappen laat ik bezorgen want fysiek naar de winkel is een no go.

Veel mensen beseffen niet hoe zwaar het is om met simpele dingen al de dag door te komen. En omdat het vaak onzichtbaar is, is het helemaal de pech. Daarnaast krijg je ook nooit even ‘pauze’ van je klachten. Iedere dag weer dat verdomde gevoel dat je in gaat storten na een kleine activiteit.