Psychische ziektes en overlijdensrisicoverzekering

Toen man en ik (beide een ASS diagnose) in 2007 een huis kochten werden we beide geweigerd door de verzekeringsmaatschappij bij het afsluiten van een orv.
Reden: Autisme heeft verhoogde kans op psychose. Psychose heeft verhoogde kans op voortijdig overlijden.
We waren beide verder gezond.
We waren dus best wat huiverig toen we in 2018 ons huidige huis kochten.
Maar we kregen van de adviseur al snel te horen dat er inmiddels een flink aantal verzekeraars zijn die mensen met een ASS diagnose gewoon verzekeren.
We zijn tot onze verbazing dus gewoon geaccepteerd, zonder enige uitsluiting.

apiejapie schreef: ↑

03-11-2024 19:22

Ik vind dat helemaal niet logisch. Als je aan de gevolgen van je ziekte overlijdt (bijv door complicaties bij een operatie, of door hersentumor of wat dan ook) wordt een verzekering uitgekeerd. Maar als je ziek bent door een mentale ziekte en daardoor suïcide pleegt, zou dat ineens niet iets zijn waarbij de verzekering uitkeert? Dat vind ik heel krom.

Het gaat om reeds aanwezige risico's. Het is ook een tijd geweest dat als je bijvoorbeeld kanker had gehad (maar al jaren schoon was), je ook niet altijd een verzekering kon afsluiten of alleen tegen een hogere premie.

En dat suïcide een reden is om niet uit te betalen, dat begrijp ik. Want dan is iemand dood meer waard dan levend. Dat kan een reden zijn voor iemand om dan toch suïcide te plegen.

dianaf schreef: ↑

04-11-2024 10:08

En dat suïcide een reden is om niet uit te betalen, dat begrijp ik. Want dan is iemand dood meer waard dan levend. Dat kan een reden zijn voor iemand om dan toch suïcide te plegen.

Ik vind dit discutabel. Wanneer je suïcide overweegt, ben je ziek zoals je ook ziek bent door bijv kanker. Suïcide is geen keuze zoals dat je liever een rode dan een groene broek kiest he. Als er beperkingen in de toelaatbaarheid zitten omdat mensen eerder al een poging tot Suïcide hebben gedaan, dan begrijp ik dat, namelijk verhoogd risico. Maar als mensen zo met zichzelf in de knoop komen en eventuele mentale hulp niet voldoende is, dan kun je daar een partner niet ook nog mee opzadelen door niet uit te keren. Dat vind ik echt onmenselijk. Er zijn in mijn ogen dan voorbeelden waarvan het vervallen van uitkeren beter op zijn plek is dan met Suïcide (bijv drugsgebruik of bewust een risicovolle sport doen).

Verzekeringen zijn voor onverwachte zaken buiten jouw controle en dekken vrijwel nooit opzettelijke schade. Als jouw huis afbrandt omdat je een kaars naast het gordijn hebt laten staan, heb je al een verzekeringsprobleem, want nalatigheid. Laat staan als je zelf je huis in de fik steekt. Dat geldt ook voor suïcide. Een overlijdensverzekering dekt niet als je dat zelf veroorzaakt (extreme nalatigheid wordt bv ook vaak uitgesloten). Dat dat een gevolg van ziekte is, is naar, maar maakt dat niet anders. De pyromaan die zijn eigen huis in de fik steekt, krijgt het ook niet vergoed.

Het is al een stuk beter dan vroeger, toen kon je gewoon de hele verzekering vergeten als je bv een verleden met suïcidale gedachten of pogingen had. Zelfs als je dan ‘gewoon’ aan een hartaandoening overleed of zo, had je pech. Juist door bekende risico’s uit te sluiten (net als bij andere verzekeringen), is het nu wel mogelijk om dat te dekken.

Ik had geen problemen in 2010 met het afsluiten hiervan na depressies en opnames.
Bij de dela staat trouwens ook duidelijk dat suïcide niet vergoed wordt maar dat verviel na 5 jaar of iets dergelijks.

Tja en hoe diep gaan ze kijken naar het geval psychische klachten.
Ik heb bv een poging gedaan zo’n 15 jaar geleden. Ik heb het overleefd maar onbekend welke schade ik had. Enige advies dat ik heb gekregen is geen kinderen te krijgen (dat was een klap) maar verder niets.
7 jaar later kreeg ik hele pijnlijke klachten. Pas na een week kreeg ik de diagnose longembolien. Ze waren dankbaar dat ik levend aankwam in het ziekenhuis. Ik was echter al een week vrijwel dagelijks bij een arts geweest en hun zeiden nierstenen omdat er bloed in mijn urine zat en dat is niet bij een longembolie dus die diagnose was geschrapt. Pas toen het bijna te laat was kwam er verder onderzoek hoe het nou kon dat er bloed in mijn urine zat waardoor de eventueel dodelijke diagnose gemist was. Je raad het al mijn nieren hebben blijkbaar schade opgelopen van mijn poging al die jaren geleden.
Stel het was dus wel helemaal misgegaan en na mijn overlijden onderzoek gedaan naar de oorzaak.
Zouden ze dat dan niet vergoeden denken jullie? Ik heb inmiddels geen hypotheek meer dus het is hypothetisch maar ik vraag het me wel af.

Verder TO zou ik er niet voor kiezen om geen diagnostisch traject in te gaan voor deze reden. Het kan je zoveel goeds en duidelijkheid bieden.

IBI: dat is niet te zeggen, hangt echt volledig af van hoe bewijsbaar het is dat het een met het ander te maken heeft. Want hoewel de artsen wellicht gezegd zullen hebben dat de kans heel groot is dat je nierschade door die eerdere poging komt, is dat bijna nooit met 100% zekerheid te zeggen. Zeker niet zo veel later. Het kan voor de hand liggen, het kan heel waarschijnlijk zijn, maar om ergens onder uit te kunnen, zou de verzekering moeten bewijzen dat het een direct gevolg is. En dan ook nog eens van iets wat ze wisten toen je hem afsloot (tenminste, dat begrijp ik uit jouw tekst). Dus de kans dat dat problemen oplevert is niet erg groot.
Vervolgschade na jaren is bij spullen/dingen al lastig te bewijzen, bij mensen met levende lichamen is het nog veel moeilijker.