Gezondheid
alle pijlers
Herseninfarct partner
zondag 24 november 2024 om 16:48
Mijn partner heeft vorige week een herseninfarct gehad. We zijn daar enorm van geschrokken. Wonder boven wonder zijn alle lichamelijke (uitval) klachten binnen enkele uren weggetrokken. Hij is alleen nog erg vermoeid en heeft een zwaar gevoel in zijn hoofd. En hoofdpijn, maar met paracetamol gaat het wel. Nu mag hij morgen naar huis en ondanks dat alle artsen zeggen dat de kans op herhaling verwaarloosbaar is vind ik het enorm spannend en kan ik bijna alleen maar denken aan wat als het weer gebeurt? De paniek slaat dan echt toe.
Ook zie ik op tegen de onzichtbare gevolgen op lange termijn. Ik ben echt angstig voor wat als hij zo moe blijft? Wat als hij slecht tegen prikkels kan? Partner is thuis de kartrekker en doet heel veel. Wat ook niet helpt is dat ik 20 weken zwanger ben en regelmatig moe en misselijk, daarnaast hebben we nog een peuter en een dreumes rondlopen. Zo een paar dagen er alleen voor staan met de kinderen lukt wel, maar als ik aan een toekomst denk met 3 kleine kinderen en een partner met hersenschade weet ik echt niet hoe dat allemaal moet.
Ik ben vooral op zoek naar positieve verhalen, van mensen die op een gegeven moment weer helemaal fit waren. Zijn die er ook? Of is het echt zo dat je levenslang klachten houdt? (Zo lijkt het wel als je op herseninfarct googeld)
Ook zie ik op tegen de onzichtbare gevolgen op lange termijn. Ik ben echt angstig voor wat als hij zo moe blijft? Wat als hij slecht tegen prikkels kan? Partner is thuis de kartrekker en doet heel veel. Wat ook niet helpt is dat ik 20 weken zwanger ben en regelmatig moe en misselijk, daarnaast hebben we nog een peuter en een dreumes rondlopen. Zo een paar dagen er alleen voor staan met de kinderen lukt wel, maar als ik aan een toekomst denk met 3 kleine kinderen en een partner met hersenschade weet ik echt niet hoe dat allemaal moet.
Ik ben vooral op zoek naar positieve verhalen, van mensen die op een gegeven moment weer helemaal fit waren. Zijn die er ook? Of is het echt zo dat je levenslang klachten houdt? (Zo lijkt het wel als je op herseninfarct googeld)
moderatorviva wijzigde dit bericht op 24-11-2024 17:32
Reden: Titel aangepast, sterkte!
Reden: Titel aangepast, sterkte!
0.00% gewijzigd
zondag 24 november 2024 om 16:57
Niemand weet wat de toekomst zal zijn, maar vertrouw op je artsen. En met zoveel stress, 20 weken zwanger en een dreumes en een peuter heb jij ook wel even wat extra hulp nodig. Je zegt dat een paar dagen echt wel lukt, maar het gaat heus niet binnen een week zoals voor het infarct. Dus is voor iedereen verstandig als jij niet overwerkt raakt en vraag dus even om hulp van vrienden en familie. Huishouden, kinderen, oppas zodat jij even op adem kan komen.
zondag 24 november 2024 om 17:03
Het was echt een infarct, gelukkig heel snel heel adequaat gereageerd door omstanders, binnen een uur lag hij aan de medicatie in het ziekenhuis. Denk dat de lichamelijke gevolgen daardoor heel snel wegtrekken, zelfs zijn gezicht was de volgende dag alweer bijgetrokken. We krijgen gelukkig wel veel hulp van omgeving aangeboden en beide werkgevers zijn heel betrokken. Mijn angst zit vooral op de gevolgen qua energie en belastbaarheid op de iets langere termijn. En de kans op herhaling, artsen zeggen wel dat deze oorzaak (dissectie) heel zeldzaam is en bijna nooit een 2e keer voorkomt, maar tussen dat horen en dat ook echt geloven zit nog wel een verschil
zondag 24 november 2024 om 17:05
zondag 24 november 2024 om 17:10
Nou dat is het ook, 1 kind was al een klein wonder, de 2e helemaal en net toen we hadden uitgesproken dat het gezien onze leeftijd zo echt goed is dient nummer 3 zich aan. We waren ons dus al aan het voorbereiden op een pittige, maar ook leuke tijd en dan komt dit eroverheenGroenTuintje schreef: ↑24-11-2024 17:053 kleine kinderen achter elkaar lijkt mij alleen al heel heftig. Sterkte to.
zondag 24 november 2024 om 17:19
Ja snap ik. Hoe oud zijn je andere 2 dan? Ik zou iig goede anticonceptie nemen na je derde kind. Want je bent blijkbaar erg vruchtbaarsimsalabimbam schreef: ↑24-11-2024 17:10Nou dat is het ook, 1 kind was al een klein wonder, de 2e helemaal en net toen we hadden uitgesproken dat het gezien onze leeftijd zo echt goed is dient nummer 3 zich aan. We waren ons dus al aan het voorbereiden op een pittige, maar ook leuke tijd en dan komt dit eroverheen
groentuintje wijzigde dit bericht op 24-11-2024 17:24
8.03% gewijzigd
Voor iedereen een groene tuin
zondag 24 november 2024 om 17:19
zondag 24 november 2024 om 17:21
Probeer op de artsen te vertrouwen. Het zal wel even lastig zijn om zijn lichaam weer te durven vertrouwen in de toekomst maar ook dat zal slijten.
Wat de toekomst brengt weet niemand. Niemand start een gezin om weer te gaan scheiden, mensen worden ziek of krijgen een ongeluk.
Ik heb helaas wat narigheid achter de rug en mijn ervaring is, je hebt geen keuze en gaat gewoon door want dat moet. Vraag voor nu hulp en voor de toekomst, daar zul je ook weer een manier in (moeten) vinden.
Wat de toekomst brengt weet niemand. Niemand start een gezin om weer te gaan scheiden, mensen worden ziek of krijgen een ongeluk.
Ik heb helaas wat narigheid achter de rug en mijn ervaring is, je hebt geen keuze en gaat gewoon door want dat moet. Vraag voor nu hulp en voor de toekomst, daar zul je ook weer een manier in (moeten) vinden.
zondag 24 november 2024 om 17:34
Nou na 7 jaar proberen en 3 niet geslaagde ivf trajecten leek de vruchtbaarheid toch wel een issue......en net als je denkt dat gaat niet meer gebeuren dient nr 1 zich aan. Onze oudste is nog net geen 3 als de jongste wordt geboren.GroenTuintje schreef: ↑24-11-2024 17:19Ja snap ik. Hoe oud zijn je andere 2 dan? Ik zou iig goede anticonceptie nemen na je derde kind. Want je bent blijkbaar erg vruchtbaar
...en dat op mijn 42ste. Maar die goeie anticonceptie gaat er zeker komen
zondag 24 november 2024 om 17:37
Wat ik mensen met hersenschade zie doen (mezelf en anderen) is volop proberen om weer fulltime te werken.
Op het werk alles geven en dan thuis niets meer waard zijn. Dit moeten presteren op werk, omdat je niet ziek lijkt, zit heel diep bij veel mensen.
Maar met kinderen komt daar dan bij dat alles op je partner aankomt. En je totaal niet kunt genieten van de kinderen, omdat je thuis steeds compleet eraf ligt.
Dus mijn tip: accepteer dit niet.
Eis dat hij thuis voorrang geeft. Werken kan alleen als hij daarna ook nog thuis een normaal mens kan zijn.
Op het werk alles geven en dan thuis niets meer waard zijn. Dit moeten presteren op werk, omdat je niet ziek lijkt, zit heel diep bij veel mensen.
Maar met kinderen komt daar dan bij dat alles op je partner aankomt. En je totaal niet kunt genieten van de kinderen, omdat je thuis steeds compleet eraf ligt.
Dus mijn tip: accepteer dit niet.
Eis dat hij thuis voorrang geeft. Werken kan alleen als hij daarna ook nog thuis een normaal mens kan zijn.
dropdrop wijzigde dit bericht op 24-11-2024 17:42
4.86% gewijzigd
zondag 24 november 2024 om 17:43
Leeftijd zegt niet zo veel. Ik heb zelf midden twintig icsi moeten doen bij de 2e. Terwijl ik meerdere vrouwen van in de 40 kende die zo zwanger werdensimsalabimbam schreef: ↑24-11-2024 17:34Nou na 7 jaar proberen en 3 niet geslaagde ivf trajecten leek de vruchtbaarheid toch wel een issue......en net als je denkt dat gaat niet meer gebeuren dient nr 1 zich aan. Onze oudste is nog net geen 3 als de jongste wordt geboren.
. Ik heb ook ooit gelezen dat de meeste abortussen en ongewenste zwangerschappen bij vrouwen boven de 40 zijn. Maar fijn dat het alsnog gelukt is na zoveel jaren. Heftig traject is het.
groentuintje wijzigde dit bericht op 24-11-2024 17:45
8.07% gewijzigd
Voor iedereen een groene tuin
zondag 24 november 2024 om 17:49
Arts begint vandaag ook als eerste over integreren op het werk inderdaad, alsof dat het belangrijkste is, terwijl ik ook denk eerst thuis maar eens zien mee te draaien in het gezin.
Over revalidatie is niet gesproken. Ergo, fysio en logopedist zijn 1x langs geweest en hebben hem - samen met alle testen van de neuroloog- fysiek fit verklaart. Revalidatie lijkt dan dus niet nodig te zijn?
Over revalidatie is niet gesproken. Ergo, fysio en logopedist zijn 1x langs geweest en hebben hem - samen met alle testen van de neuroloog- fysiek fit verklaart. Revalidatie lijkt dan dus niet nodig te zijn?
zondag 24 november 2024 om 17:57
zondag 24 november 2024 om 18:04
Blackstarr schreef: ↑24-11-2024 17:57Misschien komt het doordat je je nu zelf niet zo goed voelt, maar ik vind wel dat je heel erg aan jezelf denkt en niet aan hem. Aan hoe jij het allemaal moet redden als hij moe of overprikkeld blijft. Híj heeft iets ernstigs gehad, het gaat nu even om hem.
Hier ben ik het mee eens. Het is een heftige gebeurtenis, TO, voor jullie allemaal. En hoe de toekomst is kan niemand voorspellen. Maar onderschat zijn vermoeidheid niet.
Wat mij intrigeerde was dat hij de kartrekker is. Is dat omdat je nu zwanger bent, of was hij dat altijd al. En zou jij dat nu meer over kunnen nemen in deze situatie?
Sterkte beiden.
zondag 24 november 2024 om 18:06
Recht in mans gezicht zou dat inderdaad redelijk ongevoelig zijn, maar de zorgen zijn er, al valt het hopelijk mee, best terecht dat ze die dan hier komt uiten zodat ze thuis de focus bij man kan houden.Blackstarr schreef: ↑24-11-2024 17:57Misschien komt het doordat je je nu zelf niet zo goed voelt, maar ik vind wel dat je heel erg aan jezelf denkt en niet aan hem. Aan hoe jij het allemaal moet redden als hij moe of overprikkeld blijft. Híj heeft iets ernstigs gehad, het gaat nu even om hem.
zondag 24 november 2024 om 18:08
Het gaat mij juist ook om hem. Hoe moet hij die rust krijgen die hij nodig heeft met alle drukte thuis en het feit dat ik door de zwangerschap minder belastbaar ben. En klopt ook dat ik voor de langere termijn ook aan mijzelf denk; Hoe moet dat als die vermoeidheid blijft? Dan weet ik echt niet hoe het moet. Partner denkt dat het allemaal wel goed komt, die is geboren als rasoptimist en ik ben de doemdenker
zondag 24 november 2024 om 18:11
zondag 24 november 2024 om 18:15
Dropdrop schreef: ↑24-11-2024 17:37Wat ik mensen met hersenschade zie doen (mezelf en anderen) is volop proberen om weer fulltime te werken.
Op het werk alles geven en dan thuis niets meer waard zijn. Dit moeten presteren op werk, omdat je niet ziek lijkt, zit heel diep bij veel mensen.
Maar met kinderen komt daar dan bij dat alles op je partner aankomt. En je totaal niet kunt genieten van de kinderen, omdat je thuis steeds compleet eraf ligt.
Dus mijn tip: accepteer dit niet.
Eis dat hij thuis voorrang geeft. Werken kan alleen als hij daarna ook nog thuis een normaal mens kan zijn.
Wauw ben jij even 20 stappen vooruit. De man is net thuis en jij begint al over hersenschade, niets meer waard zijn, compleet eraf liggen, eisen en niet accepteren. Mag hij even bijkomen eerst, met zijn eigen proces aan de slag of moet TO meteen beginnen? Ze schrijft notabene dat hij thuis de kartrekker is, dus blijkbaar ziet hij het belang daarvan echt wel. Als hersenpatiënt (net als ik trouwens) weet je vermoedelijk ook dat ziekte, herstel (of als dat niet helemaal lukt het omgaan met beperkingen) een proces is, zonder dat je de gebruiksaanwijzing erbij krijgt. Meteen van alles gaan roepen tegen iemand die zelf ook nog niet weet waar hij goed aan doet heeft geen enkele zin.
Neem even de tijd. Het is niet niks en je hebt allebei tijd nodig om het te verwerken, zoveel mogelijk bij te komen en weer een beetje vertrouwen te krijgen. Snap dat dit lastig is hoor, het is ook niet niks wanneer je je realiseert hoe kwetsbaar het leven is. Helaas is dat wel het leven. Hoop dat jullie er met elkaar goed over kunnen praten, over wat het voor hem betekent allereerst, maar ook over wat het met jou en je kinderen doet. Het kan zijn dat het niet meer helemaal zo wordt als vroeger, maar daar vind je een weg in, echt.
Je hoeft het natuurlijk niet te beantwoorden, maar is er een reden dat hij op meerdere vlakken de kartrekker is zoals je het noemt? Ben jij zelf minder belastbaar misschien?
Tjezus, wat vals
zondag 24 november 2024 om 18:21
Mijn vriend heeft op 25 jarige leeftijd een herseninfarct gehad,hij is nu 35.
Hij heeft 2 weken in het ziekenhuis gelegen en 2 weken in een revalidatiecentrum,daarna 1x in de week verder gerevalideerd in het ziekenhuis.
Hij was rechts verlamd en kon niet meer praten.
Hij werkt gewoon fulltime en je merkt er eigenlijk niks van als je hem niet kent.
Hij hapert soms met 1 woord in een zin en je moet hem dingen 2x zeggen soms.
Verder merk ik er niks van,hij doet gewoon alles en heeft er geen last van.
Sterkte TO
Hij heeft 2 weken in het ziekenhuis gelegen en 2 weken in een revalidatiecentrum,daarna 1x in de week verder gerevalideerd in het ziekenhuis.
Hij was rechts verlamd en kon niet meer praten.
Hij werkt gewoon fulltime en je merkt er eigenlijk niks van als je hem niet kent.
Hij hapert soms met 1 woord in een zin en je moet hem dingen 2x zeggen soms.
Verder merk ik er niks van,hij doet gewoon alles en heeft er geen last van.
Sterkte TO
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
