Gezondheid
alle pijlers
Kleine kinderen en kanker
zondag 13 juli 2025 om 11:29
Het overkomt natuurlijk zó veel mensen (zonder kleine kinderen net zo erg hoor!). Maar als het ineens jou overkomt, en je de woorden hoort: ‘je hebt kanker’, dan weet je gewoon even niet wat je moet zeggen of denken. Wat zijn de slecht-nieuws-ontvang protocollen hierin? Duik je weg? Lach je ongemakkelijk? Maak je een slechte grap? (Ik koos voor een soort sarcastische grap, geloof ik, die zit in mijn standaard schrikreactie.)
Het enige waar mijn hoofd nog heen gaat, zijn mijn drie mensen. Mijn man en mijn twee kinderen. De gedachte dat ik ze misschien niet groot zie worden… die kan ik niet aan. Dus die parkeer ik nu.
De diagnose: borstkanker, uitgezaaid naar de lymfeklieren. Klinkt als iets uit een scene, alleen zit ik zelf midden in die kut-aflevering. En dan volgt het volgende menu aan onderzoeken: PET-scan op vrijdag , MRI op maandag, dan nog gesprek. Alleen maar rotgerechten op de kaart, zonder de tiramisu met heel veel drank.
Vertel me NU hoe erg het is, wat we gaan doen, en of ik mijn kinderen zie opgroeien. NU. Maar nee. Eerst wachten. Eerst scannen. Eerst alles ondergaan.
Het enige waar mijn hoofd nog heen gaat, zijn mijn drie mensen. Mijn man en mijn twee kinderen. De gedachte dat ik ze misschien niet groot zie worden… die kan ik niet aan. Dus die parkeer ik nu.
De diagnose: borstkanker, uitgezaaid naar de lymfeklieren. Klinkt als iets uit een scene, alleen zit ik zelf midden in die kut-aflevering. En dan volgt het volgende menu aan onderzoeken: PET-scan op vrijdag , MRI op maandag, dan nog gesprek. Alleen maar rotgerechten op de kaart, zonder de tiramisu met heel veel drank.
Vertel me NU hoe erg het is, wat we gaan doen, en of ik mijn kinderen zie opgroeien. NU. Maar nee. Eerst wachten. Eerst scannen. Eerst alles ondergaan.
zondag 13 juli 2025 om 18:14
Itsnojoke schreef: ↑13-07-2025 17:54Wat goed! Ik spreek voor mezelf, maar het zal ongetwijfeld herkenbaar zijn: zó fijn als mensen concreet kunnen aangeven waar ze het meest mee geholpen zijn!
Ik zou absoluut willen helpen en steunen, maar het zou niet in me opkomen om te vragen: zal ik de maandagen voor jullie koken? Geweldig als mensen dat zo zeggen. Dan weet je dat je iets doet waar iemand echt mee geholpen is.
Ik zou willen dat iedereen dat zo zou doen.
En dan nog een tip, drop dat eten af en vertrek weer. Ik was dolblij met eten maar niet als men dan ook nog bleef hangen. Daar had ik de energie niet voor
zondag 13 juli 2025 om 18:14
Maar ook omgekeerd, als hulpbieder kan je het concreet maken: in plaats van te zeggen 'laat maar weten als ik iets kan doen', neem je je telefoon en zegt: 'ik heb soep gemaakt, zal ik een paar porties komen brengen? 'Itsnojoke schreef: ↑13-07-2025 17:54Wat goed! Ik spreek voor mezelf, maar het zal ongetwijfeld herkenbaar zijn: zó fijn als mensen concreet kunnen aangeven waar ze het meest mee geholpen zijn!
Ik zou absoluut willen helpen en steunen, maar het zou niet in me opkomen om te vragen: zal ik de maandagen voor jullie koken? Geweldig als mensen dat zo zeggen. Dan weet je dat je iets doet waar iemand echt mee geholpen is.
Ik zou willen dat iedereen dat zo zou doen.
Of: ik ga boodschappen doen en kan daarna bij jou langskomen, kan ik iets meebrengen voor jou?
Dat vond ik eerlijk gezegd het prettigste.
(En voor jezelf: let op met 'zal ik de maandagen koken?' Zo'n traject is geen sprint maar een marathon. Neem als hulpbieder niet teveel hooi op de vork zodat je het volhoudt)
zondag 13 juli 2025 om 18:21
Ik herinner me dat nog na het overlijden van mijn vader. Mijn beste vriendin kwam toen plots aanzetten met een pan kippensoep en een pan bami.
En ik weet nog dat ik dacht: "flikker op met je eten!" Dat was één moment. En geen eerlijke. Alles ging op. Het heeft ons fysiek gesterkt in een heel zware tijd.
zondag 13 juli 2025 om 22:04
Jeetje zeg, misschien iedereen gewoon in z'n waarde laten? Al geloof je in kaboutertjes die je beter zullen maken als de artsen het niet meer weten, ik ben er heilig van overtuigd dat wat rust in je lijf door hierop te kunnen vertrouwen beter voor je lichaam is dan de stress die je hebt als je alleen maar bang bent dat je niet genezen kan worden!
En TO: heel veel sterkte!
Ik weet niet hoe oud je kinderen zijn, maar ik denk dat het heel belangrijk is om op kinderniveau eerlijk tegen ze te zijn over wat er aan de hand is. Ze voelen vaak meer dan je denk en als jij met iemand praat en zij spelen, dan lijkt het alsof ze niet luisteren, maar daar vergis je je vaak in! En juist van flarden verhaal kunnen ze hun eigen verhaal gaan maken.
En pas ook goed op jezelf. Sarcasme en humor zijn leuk, maar lach daar je verdriet niet mee weg. Ook daar moet ruimte voor zijn!
-matilda- wijzigde dit bericht op 13-07-2025 22:09
29.88% gewijzigd
zondag 13 juli 2025 om 22:06
-Matilda- schreef: ↑13-07-2025 22:04Jeetje zeg, misschien iedereen gewoon in z'n waarde laten? Al geloof je in kaboutertjes die je beter zullen maken als de artsen het niet meer weten, ik ben er heilig van overtuigd dat wat rust in je lijf door hierop te kunnen vertrouwen beter voor je lichaam is dan de stress die je hebt als je alleen maar bang bent dat je niet genezen kan worden!
Voer deze discussie in Napraat en vervuil er dit topic niet mee, wil je?
maandag 14 juli 2025 om 11:04
Dank voor de lieve reacties, en ook voor degenen die het voor me opnamen in het gesprek over geloof (druk napraat topic hahaha). Ik moest zelf even voelen wat die ene reactie precies met me deed. Uiteindelijk realiseerde ik me: het gaat niet over mij, maar over iemands overtuiging en vooral hoe die gedeeld wordt.
Voor mij voelt het niet als een uiting van medeleven, maar als een overtuiging die wordt opgelegd. Er zit weinig empathie in, vooral veel stelligheid.
Het gaat voor mij niet over ‘je eigen waarheid denken te weten’, maar juist over leren zijn met wat er is, inclusief moeilijke emoties. Dat is iets anders dan eroverheen stappen met overtuigingen die alles glad willen strijken. Zoiets kan al snel heel verheven en afstandelijk overkomen, ook als het niet zo bedoeld is. Ik begrijp het kabouter verhaal ook, omdat het raakt en dit uit een emotie komt en de reacties ook.
Ik hoop vooral dat zulke woorden niet zomaar tegen iedereen worden gezegd,
want zelfs binnen het geloof bestaat ook diversiteit en eigen paden die mensen bewandelen en daar mag ook ruimte voor zijn. Zou bijna willen afsluiten met: amen!
Genoeg hierover denk ik.
Ik heb school geïnformeerd en ook wat ik zelf heb verteld, zodat als de oudste erover begint min of meer hetzelfde aangeven. Ik ga het zkh nog wel betrekken, hij vraagt zo veel door. Waarom zijn we hier op aarde? Wat heeft het voor zin? Ik voel me heel ongelukkig en wil niet slapen, want dan word ik ouder en ga ik eerder dood etc. Ik heb adhv ervaringen anderen klein beetje verteld over ziek zijn en dat we wat vaker naar de dokter moeten en dat ik straks medicijnen krijg. En dat dat soldaatjes zijn tegen het knobbeltje. Iets uitgebreider en langer, maar in behapbare stukjes. Hij heeft er zelf van alles bijgehaald… hij is 5 jaar.
De tips van concreet maken van hulp zijn ook slim
Gisteren was echt een gezellige dag, ik heb zo gelachen om die kinderen. Ze zitten nu in die fase waarin ze mega gefascineerd zijn door hun lijf. Zo leerden ze gisteren dat je beter niet te hard aan je piemel moet trekken, en dat een boxershort geen overbodige luxe is; zeker als je broertje anders besluit om er ineens aan te trekken. Gelukkig gebeurde het allemaal buiten in de tuin, dus de buurt kon gezellig meegenieten van de belangrijke lessen in het leven.
Vandaag zijn de kids naar school/opvang en gaan we thuis hele dag netflixen. Gewoon omdat het kan!
Voor mij voelt het niet als een uiting van medeleven, maar als een overtuiging die wordt opgelegd. Er zit weinig empathie in, vooral veel stelligheid.
Het gaat voor mij niet over ‘je eigen waarheid denken te weten’, maar juist over leren zijn met wat er is, inclusief moeilijke emoties. Dat is iets anders dan eroverheen stappen met overtuigingen die alles glad willen strijken. Zoiets kan al snel heel verheven en afstandelijk overkomen, ook als het niet zo bedoeld is. Ik begrijp het kabouter verhaal ook, omdat het raakt en dit uit een emotie komt en de reacties ook.
Ik hoop vooral dat zulke woorden niet zomaar tegen iedereen worden gezegd,
want zelfs binnen het geloof bestaat ook diversiteit en eigen paden die mensen bewandelen en daar mag ook ruimte voor zijn. Zou bijna willen afsluiten met: amen!
Genoeg hierover denk ik.
Ik heb school geïnformeerd en ook wat ik zelf heb verteld, zodat als de oudste erover begint min of meer hetzelfde aangeven. Ik ga het zkh nog wel betrekken, hij vraagt zo veel door. Waarom zijn we hier op aarde? Wat heeft het voor zin? Ik voel me heel ongelukkig en wil niet slapen, want dan word ik ouder en ga ik eerder dood etc. Ik heb adhv ervaringen anderen klein beetje verteld over ziek zijn en dat we wat vaker naar de dokter moeten en dat ik straks medicijnen krijg. En dat dat soldaatjes zijn tegen het knobbeltje. Iets uitgebreider en langer, maar in behapbare stukjes. Hij heeft er zelf van alles bijgehaald… hij is 5 jaar.
De tips van concreet maken van hulp zijn ook slim
Gisteren was echt een gezellige dag, ik heb zo gelachen om die kinderen. Ze zitten nu in die fase waarin ze mega gefascineerd zijn door hun lijf. Zo leerden ze gisteren dat je beter niet te hard aan je piemel moet trekken, en dat een boxershort geen overbodige luxe is; zeker als je broertje anders besluit om er ineens aan te trekken. Gelukkig gebeurde het allemaal buiten in de tuin, dus de buurt kon gezellig meegenieten van de belangrijke lessen in het leven.
Vandaag zijn de kids naar school/opvang en gaan we thuis hele dag netflixen. Gewoon omdat het kan!
maandag 14 juli 2025 om 11:18
Misschien heb je iets aan “Er was eens… het leven”
https://www.youtube.com/watch?v=zeEeL_y ... ce5mMvfx7G
Het is wat ouderwets nostalgisch, maar is heel erg op kindniveau en geeft veel kapstokken waar je informatie aan op kunt hangen.
https://www.youtube.com/watch?v=zeEeL_y ... ce5mMvfx7G
Het is wat ouderwets nostalgisch, maar is heel erg op kindniveau en geeft veel kapstokken waar je informatie aan op kunt hangen.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
maandag 14 juli 2025 om 11:28
Mooie, concrete stappen die je zet en er klinkt zoveel liefde in.SennaJames schreef: ↑14-07-2025 11:04Dank voor de lieve reacties, en ook voor degenen die het voor me opnamen in het gesprek over geloof (druk napraat topic hahaha). Ik moest zelf even voelen wat die ene reactie precies met me deed. Uiteindelijk realiseerde ik me: het gaat niet over mij, maar over iemands overtuiging en vooral hoe die gedeeld wordt.
Voor mij voelt het niet als een uiting van medeleven, maar als een overtuiging die wordt opgelegd. Er zit weinig empathie in, vooral veel stelligheid.
Het gaat voor mij niet over ‘je eigen waarheid denken te weten’, maar juist over leren zijn met wat er is, inclusief moeilijke emoties. Dat is iets anders dan eroverheen stappen met overtuigingen die alles glad willen strijken. Zoiets kan al snel heel verheven en afstandelijk overkomen, ook als het niet zo bedoeld is. Ik begrijp het kabouter verhaal ook, omdat het raakt en dit uit een emotie komt en de reacties ook.
Ik hoop vooral dat zulke woorden niet zomaar tegen iedereen worden gezegd,
want zelfs binnen het geloof bestaat ook diversiteit en eigen paden die mensen bewandelen en daar mag ook ruimte voor zijn. Zou bijna willen afsluiten met: amen!
Genoeg hierover denk ik.
Ik heb school geïnformeerd en ook wat ik zelf heb verteld, zodat als de oudste erover begint min of meer hetzelfde aangeven. Ik ga het zkh nog wel betrekken, hij vraagt zo veel door. Waarom zijn we hier op aarde? Wat heeft het voor zin? Ik voel me heel ongelukkig en wil niet slapen, want dan word ik ouder en ga ik eerder dood etc. Ik heb adhv ervaringen anderen klein beetje verteld over ziek zijn en dat we wat vaker naar de dokter moeten en dat ik straks medicijnen krijg. En dat dat soldaatjes zijn tegen het knobbeltje. Iets uitgebreider en langer, maar in behapbare stukjes. Hij heeft er zelf van alles bijgehaald… hij is 5 jaar.
De tips van concreet maken van hulp zijn ook slim
Gisteren was echt een gezellige dag, ik heb zo gelachen om die kinderen. Ze zitten nu in die fase waarin ze mega gefascineerd zijn door hun lijf. Zo leerden ze gisteren dat je beter niet te hard aan je piemel moet trekken, en dat een boxershort geen overbodige luxe is; zeker als je broertje anders besluit om er ineens aan te trekken. Gelukkig gebeurde het allemaal buiten in de tuin, dus de buurt kon gezellig meegenieten van de belangrijke lessen in het leven.
Vandaag zijn de kids naar school/opvang en gaan we thuis hele dag netflixen. Gewoon omdat het kan!
Ik vraag me wel af wat je concreet voor jezelf doet. Of en hoe je de tijd neemt om het zelf te laten bezinken.
maandag 14 juli 2025 om 11:46
aliva schreef: ↑13-07-2025 18:14Maar ook omgekeerd, als hulpbieder kan je het concreet maken: in plaats van te zeggen 'laat maar weten als ik iets kan doen', neem je je telefoon en zegt: 'ik heb soep gemaakt, zal ik een paar porties komen brengen? '
Of: ik ga boodschappen doen en kan daarna bij jou langskomen, kan ik iets meebrengen voor jou?
Dat vond ik eerlijk gezegd het prettigste.
(En voor jezelf: let op met 'zal ik de maandagen koken?' Zo'n traject is geen sprint maar een marathon. Neem als hulpbieder niet teveel hooi op de vork zodat je het volhoudt)
Omdat ik ook realist ben, met handelingsdrang als coping, hierover een tip; maak als je eraan toe bent twee appgroepen. Een met alleen #teamkoffie, waarin alleen jij en je partner kunnen zenden. Dan stuur je iedereen hetzelfde bericht, waarna ze kunnen reageren als ze dat willen. Maar omdat alleen jij kan zenden in die appgroep, moeten ze dat 1-op-1 doen en houd je #teamkoffie voor alle ‘stand van zaken’-berichten.
En een app met als naam iets als #teamikvindhulpvragenheellastig. Daarin zet je je concrete vragen. Van ‘kan iemand op de kinderen passen tijdens ons bezoek aan het ziekenhuis’ tot ‘wie kan er wat voor ons koken op chemo dagen’. Iedereen die zegt ‘lamaweten als ik wat kan doen’ mag erin. Hier was dat een heel fijn middel om de hulp geregeld te krijgen en te voorkomen dat iedereen lasagne bracht (want zo makkelijk in de oven schuiven).
Voor je kind; sommige dingen weet je niet. Of snap je zelf ook niet. Of zijn net zo ingewikkeld als een lastige wiskunde som; die ga je ook pas begrijpen als je een paar jaar langer gerekend hebt. Dat toegeven, dat je zelf zoekend bent en uitleggen dat jij, als je het niet zo goed snapt of niet leuk vindt, grapjes gaat maken; misschien helpt dat je kind?
Misschien helpt het ook als je aangeeft dat het goed is als hij er even niet aan denkt, want jij doet dat ook niet. Je moet ook nog gewoon mama zijn, die boodschappen doet of knuffelt of filmpjes kijkt.
Die gedachte hielp mijn kind want die had in het begin het id dat het allemaal zo erg was, dat hij er de hele tijd aan móest denken. Terwijl even schommelen of iets leuks doen en hard lachen, ook prima was.
Ik ga je niet vermoeien met nog een happinez-quote, en wil je vooral succes wensen met deze ziekte te doorstaan. (En die uitspraak is gebaseerd op Maarten van der weijden, die ooit zei; het is geen strijd, ik ben gewoon op bed gaan liggen en heb de dokters hun ding laten doen. En dat ging goed).
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
