Gezondheid
alle pijlers
lastige tijd voor er duidelijkheid is (pijn rechtsbovenbuik)
maandag 5 december 2022 om 19:59
Ik vind het lastig om te praten over mijn pijn en klachten zolang er geen duidelijkheid is over de oorzaak.
Ik vind het moeilijk dat ik tegelijk in mijn hoofd moet dealen met het idee dat het gewoon phpd (pijntje hier, pijntje daar) kan zijn zonder heftige oorzaak, maar dat het ook in het ergste geval iets heel ongezonds is. Je wilt niemand betrekken in zo'n heftige boodschap: stel nou dat het niets is?! Maar daardoor kan ik ook niet delen dat ik me niet lekker voel als ik bv morgen met mijn moeder op stap moet. En ik wil mijn kind niet ongerust maken.
Ik ben de afgelopen 2 jaar een aantal keer bij mijn huisarts geweest voor verschillende klachten die te vaag leken om er iets mee te doen: alleen af en toe bloedonderzoek enzo. Omdat er fysiek nog meer speelt, snap ik dat het voor mijn huisarts lastig is om de juiste verbanden te leggen. Ik ben trouwens 48 jaar.
Ik heb darmklachten, pijn in mijn rechter bovenbuik, lage rugpijn, pijn uitstralend rondom mijn rechter ribben, ik hoest al een tijd zonder duidelijke oorzaak (droog), en ik had klacht van druk in mijn hals bij sommige bewegingen en bij slikken.
Voor het hoesten en de hals klachten kwam ik via mijn allergoloog bij de KNO arts terecht, waarbij ik ook op het idee kwam om eens aandacht te vragen voor een harde bult die ik al jaren net onder mijn kaak aan de rechterkant in mijn hals heb. Hij heeft meteen een echo van mijn hals aangevraagd.
Ondertussen kreeg ik steeds meer pijn en druk in mijn zij en ribben; het werd echt belemmerend. Ik heb minder eetlust, val af en de druk maak me een beetje misselijk. Door een heel strak hemd te dragen (figuurcorrigerend, hoewel ik heel slank ben), is er een beetje tegendruk te geven. Rechtop zitten doet pijn: heel vaak druk ik met mijn handen op de zere plekken voor extra steun.
Toen heb ik aan mijn huisarts voorgelegd dat als je er anders naar kijkt, sommige dingen misschien wel heftig zijn, en of ze er goed naar wil kijken zodat we niets missen. Nuchter gezien zou iets met lever, gal of alvleesklier gecombineerd met druk in hals en hoestklachten ook iets met uitzaaiingen kunnen zijn. Ik ben geen hypochonder: ik geloof niet zomaar dat ik ergens aan dood ga tot ik een diagnose hoor, en ik ben weinig bezig met ziekten. Ik heb een druk gezinsleven met mantelzorgtaken er bij, en kom amper aan mezelf toe. Maar juist door die enorme drukte, merk ik dat ik ook het idiote gevoel heb: als het nou WEL iets is, dan heb ik nog ZO veel te regelen om iedereen te ontzien!
De huisarts heeft me serieus genomen en wat onderzoeken aangezwengeld. Maar het is zo afschuwelijk druk in de zorg. Bloed en longfoto's waren goed; de uitslag van de echo van mijn hals krijg ik woensdagmiddag telefonisch, maar de belangrijkste echo van boven- en onderbuik, kon echt niet eerder dan 20 december op een flink stuk rijden hiervandaan.
Mijn pijn en ongemak wordt eigelijk steeds erger: ik ging de afgelopen weken steeds meer op mijn rug liggen om de druk van mijn bovenbuik af te halen.
Vandaag werd ik tijdens het wandelen met de hond helemaal beroerd van de constante pijn in mijn zij en het nare drukkende gevoel in mijn rechter bovenbuik. Ik wilde alleen nog maar opgerold in bed liggen met een warme kruik: heb daar ook echt de hele middag gelegen. Toch maar de huisarts gebeld dat het nog wel heel erg lang duurt tot de 20e.
Ik mag morgenmiddag langskomen nadat mijn moeder is vertrokken. Ik zou met mijn moeder ergens wat gaan lunchen, maar ik heb helemaal geen zin om dan iets te moeten eten, en de hele ochtend rechtop op een stoel te moeten zitten. Ik wil.haar ook niet vertellen van de onderzoeken omdat ik leverklachten en alvleesklier geen hele kleine dingetjes vind; mijn moeder heeft een angststoornis...
Ik vroeg me gewoon af of mensen dat ook ervaren hebben: het gevoel dat je ergens nog niet over mag praten, waardoor je niet wat meer ruimte voor jezelf mag nemen, of al wat rust mag nemen tot het weer beter gaat...
Ps ik heb dus een ander account aangemaakt omdat het zelfs voelt als aandacht trekken als ik dit op mijn niet zo veelgebruikte lopende account doe. Als het dan niets is, dan voelt het alsof ik een drama queen was...
Ik vind het moeilijk dat ik tegelijk in mijn hoofd moet dealen met het idee dat het gewoon phpd (pijntje hier, pijntje daar) kan zijn zonder heftige oorzaak, maar dat het ook in het ergste geval iets heel ongezonds is. Je wilt niemand betrekken in zo'n heftige boodschap: stel nou dat het niets is?! Maar daardoor kan ik ook niet delen dat ik me niet lekker voel als ik bv morgen met mijn moeder op stap moet. En ik wil mijn kind niet ongerust maken.
Ik ben de afgelopen 2 jaar een aantal keer bij mijn huisarts geweest voor verschillende klachten die te vaag leken om er iets mee te doen: alleen af en toe bloedonderzoek enzo. Omdat er fysiek nog meer speelt, snap ik dat het voor mijn huisarts lastig is om de juiste verbanden te leggen. Ik ben trouwens 48 jaar.
Ik heb darmklachten, pijn in mijn rechter bovenbuik, lage rugpijn, pijn uitstralend rondom mijn rechter ribben, ik hoest al een tijd zonder duidelijke oorzaak (droog), en ik had klacht van druk in mijn hals bij sommige bewegingen en bij slikken.
Voor het hoesten en de hals klachten kwam ik via mijn allergoloog bij de KNO arts terecht, waarbij ik ook op het idee kwam om eens aandacht te vragen voor een harde bult die ik al jaren net onder mijn kaak aan de rechterkant in mijn hals heb. Hij heeft meteen een echo van mijn hals aangevraagd.
Ondertussen kreeg ik steeds meer pijn en druk in mijn zij en ribben; het werd echt belemmerend. Ik heb minder eetlust, val af en de druk maak me een beetje misselijk. Door een heel strak hemd te dragen (figuurcorrigerend, hoewel ik heel slank ben), is er een beetje tegendruk te geven. Rechtop zitten doet pijn: heel vaak druk ik met mijn handen op de zere plekken voor extra steun.
Toen heb ik aan mijn huisarts voorgelegd dat als je er anders naar kijkt, sommige dingen misschien wel heftig zijn, en of ze er goed naar wil kijken zodat we niets missen. Nuchter gezien zou iets met lever, gal of alvleesklier gecombineerd met druk in hals en hoestklachten ook iets met uitzaaiingen kunnen zijn. Ik ben geen hypochonder: ik geloof niet zomaar dat ik ergens aan dood ga tot ik een diagnose hoor, en ik ben weinig bezig met ziekten. Ik heb een druk gezinsleven met mantelzorgtaken er bij, en kom amper aan mezelf toe. Maar juist door die enorme drukte, merk ik dat ik ook het idiote gevoel heb: als het nou WEL iets is, dan heb ik nog ZO veel te regelen om iedereen te ontzien!
De huisarts heeft me serieus genomen en wat onderzoeken aangezwengeld. Maar het is zo afschuwelijk druk in de zorg. Bloed en longfoto's waren goed; de uitslag van de echo van mijn hals krijg ik woensdagmiddag telefonisch, maar de belangrijkste echo van boven- en onderbuik, kon echt niet eerder dan 20 december op een flink stuk rijden hiervandaan.
Mijn pijn en ongemak wordt eigelijk steeds erger: ik ging de afgelopen weken steeds meer op mijn rug liggen om de druk van mijn bovenbuik af te halen.
Vandaag werd ik tijdens het wandelen met de hond helemaal beroerd van de constante pijn in mijn zij en het nare drukkende gevoel in mijn rechter bovenbuik. Ik wilde alleen nog maar opgerold in bed liggen met een warme kruik: heb daar ook echt de hele middag gelegen. Toch maar de huisarts gebeld dat het nog wel heel erg lang duurt tot de 20e.
Ik mag morgenmiddag langskomen nadat mijn moeder is vertrokken. Ik zou met mijn moeder ergens wat gaan lunchen, maar ik heb helemaal geen zin om dan iets te moeten eten, en de hele ochtend rechtop op een stoel te moeten zitten. Ik wil.haar ook niet vertellen van de onderzoeken omdat ik leverklachten en alvleesklier geen hele kleine dingetjes vind; mijn moeder heeft een angststoornis...
Ik vroeg me gewoon af of mensen dat ook ervaren hebben: het gevoel dat je ergens nog niet over mag praten, waardoor je niet wat meer ruimte voor jezelf mag nemen, of al wat rust mag nemen tot het weer beter gaat...
Ps ik heb dus een ander account aangemaakt omdat het zelfs voelt als aandacht trekken als ik dit op mijn niet zo veelgebruikte lopende account doe. Als het dan niets is, dan voelt het alsof ik een drama queen was...
krakje wijzigde dit bericht op 06-12-2022 08:49
0.06% gewijzigd
dinsdag 6 december 2022 om 07:51
dinsdag 6 december 2022 om 08:10
Een echo lijkt me toch stap 1. PET of CT gaat via specialist en geeft daarnaast flinke stralingsbelasting.
Beterschap TO, hopelijk is het niks ernstigs.
dinsdag 6 december 2022 om 08:55
TO, van mij had dit onder psychisch gemogen. Want ik vind dit heel ongezond klinken. Hoezo mag je hier niet over praten? Hoezo mag je geen ruimte innemen? En hoezo mag je het niet rustiger aan doen met zo te lezen behoorlijk heftige pijnklachten?
Ik snap dat je er niet met je moeder over wilt praten, maar is er verder niemand in je omgeving waar je dit kwijt kan? Een vriendin, een buurvrouw? Soms is een kennis nu juist fijn, want die is niet zo dicht betrokken bij jou.
Sterkte met de echo morgen en ik hoop dat ze je zsm helemaal doorlichten. Klinkt behoorlijk heftig wat er allemaal speelt.
Ik snap dat je er niet met je moeder over wilt praten, maar is er verder niemand in je omgeving waar je dit kwijt kan? Een vriendin, een buurvrouw? Soms is een kennis nu juist fijn, want die is niet zo dicht betrokken bij jou.
Sterkte met de echo morgen en ik hoop dat ze je zsm helemaal doorlichten. Klinkt behoorlijk heftig wat er allemaal speelt.
dinsdag 6 december 2022 om 09:06
Mijn moeder is hier voor het laatst een half jaar geleden geweest, en ik ben net de band weer een klein beetje aan het aanhalen. Haar angststoornis maakte haar geen fijne moeder vroeger. Ze heeft zelf een kutjeugd gehad, en ik kon haar er vaak gewoon niet bij hebben.
Nu is het dus ook heel dubbel: juist als dit WEL wat blijkt te zijn, is iedere toenaderingspoging die er al is geweest, fijn voor haar.
Ik heb als kunstenaar een jaar geleden besloten dat ik iets voor haar ging maken. Ik heb haar daar globaal iets over verteld, maar niet wat het procies ging worden. Ik heb er een grote prijs op gezet: het is wel een echt kunstwerk. Ze heeft dat een jaar geleden al betaald, incl BTW, en dit jaar heb ik er aan gewerkt. Ze vond het niet erg dat het niet snel ging: we hebben in mijn gezin dit jaar meer tegenslagen gehad. Nu besefte ik vlak nadat ik deze afspraak gemaakt had, dat het werkstuk eigenlijk klaar is: het bestaat uit een groepje van verschillende onderdelen. De overhandiging gaat ook vandaag plaats vinden: ik heb het al aangekondigd. Ik vind dat zelf ook heel belangrijk, en ben erg benieuwd hoe ze gaat reageren. Ik denk dat het voor haar behoorlijk emotioneel kan zijn. Dat doe ik liever nu dan als er nog allemaal ingewikkelde dingen bovenop komen over mijn gezondheid.
Ik wilde eerst ergens een stukje taart gaan eten en dan thuis het werkstuk introduceren met een multomap die ik er bij gemaakt heb, en het dan laten uitpakken.
Later deze week heb ik ook nog een afspraak staan om een werkstuk van heel lang geleden aan iemand te overhandigen. Daarvoor moet ik best ver reizen. Het idiote is dat het allemaal een soort zwaarte krijgt alsof ik mijn nalatenschap aan het verdelen ben zonder dat dat benoemd mag worden, want het is toeval. Tegelijk ben ik blij met alles wat ik afgerond krijg: al die losse eindjes zitten me in de weg...
dinsdag 6 december 2022 om 09:11
Ik heb vorige week een echo van mijn hals gehad plus een CT scan van mijn kaakholten, op initiatief van een KNO arts. Ik dacht toen ook: "als ik toch in dit apparaat lig, kan je dan niet even kijken naar de plekken waar ik echt last van heb"? Dan weten we tenminste meer. Maar zo werkt het niet...Charlie591 schreef: ↑06-12-2022 08:10Een echo lijkt me toch stap 1. PET of CT gaat via specialist en geeft daarnaast flinke stralingsbelasting.
Beterschap TO, hopelijk is het niks ernstigs.
Ik zie er vooral tegen op dat ALS die echo 20 dec. aanleiding geeft tot meer onderzoek, het zo rond de feestdagen en met alle wachtlijsten ook weer eindeloos kan duren voor je weer verder in de lijn terecht kan. En dan dus nog langer tegen iedereen veinzen dat er niet zoveel speelt terwijl je dan niet weet...
dinsdag 6 december 2022 om 09:15
Maar goed: niemand die zelf eens in dit schuitje heeft gezeten dat je ook nog niet wist of er iets ergs uit zou kunnen komen, en dat je dan gewoon door moet op je werk, in je gezin, op het schoolplein etc? Het gaat mij gewoon om die rare beleving: daarvoor opende ik dit topic.
Dat kan ook komen als iedereen weet dat je zwanger bent, maar je bv na een echo informatie krijgt dat de zwangerschap misschien moet worden afgebroken. Zulke dingen vertel je niet bij de bakker en de kapper...
Dat kan ook komen als iedereen weet dat je zwanger bent, maar je bv na een echo informatie krijgt dat de zwangerschap misschien moet worden afgebroken. Zulke dingen vertel je niet bij de bakker en de kapper...
dinsdag 6 december 2022 om 10:32
Als antwoord op je vraag: ik vind dat je bij je gezin en naaste familie echt mag zeggen dat je je niet lekker voelt, dat je een beetje nerveus bent, dat je graag zekerheid wil hebben. Gewoon zoals je het hier zegt. Wat is de realiteit van relaties als jij niet je onzekerheden voor mag leggen, ook als het achteraf een storm in een glas water blijkt te zijn? Of, als het wel wat is, waarom zou je mensen niet nu al meenemen op reis?
Ik denk ook dat je misschien eens moet nadenken over waarom jouw probleem er niet mag zijn. Hoe groot of klein dat ook in verhouding tot andermans problemen is.
Voor de mensen wat verder weg zou ik zeggen dat ik me niet zo lekker voel en dat er een paar dingen spelen waar je liever niet over praat. Zoiets "er hangen wat dingen in de lucht die me bezig houden en ik hoop dat dat daar snel wat duidelijkheid over is". Dat zou werkelijk over van alles kunnen gaan (van ziekte familielid tot vermoeden van ontrouw tot kans op faillissement oid) maar het geeft wel aan waarom je misschien wat afwezig bent. De meeste mensen zullen niet doorvragen.
Ik denk ook dat je misschien eens moet nadenken over waarom jouw probleem er niet mag zijn. Hoe groot of klein dat ook in verhouding tot andermans problemen is.
Voor de mensen wat verder weg zou ik zeggen dat ik me niet zo lekker voel en dat er een paar dingen spelen waar je liever niet over praat. Zoiets "er hangen wat dingen in de lucht die me bezig houden en ik hoop dat dat daar snel wat duidelijkheid over is". Dat zou werkelijk over van alles kunnen gaan (van ziekte familielid tot vermoeden van ontrouw tot kans op faillissement oid) maar het geeft wel aan waarom je misschien wat afwezig bent. De meeste mensen zullen niet doorvragen.
dinsdag 6 december 2022 om 11:36
Zeker heb ik die ervaring. Bij mij alweer even geleden. De tussenliggende periode, die helaas veel langer duurde dan was voorzien, was heel ongemakkelijk en vervreemdend. Allerlei scenario’s spelen door je hoofd, omdat het alle kanten nog op kan. Alleen mijn partner wist ervan, omdat ik me er niet toe kon brengen om anderen te alarmeren. Ik heb contact met anderen grotendeels afgehouden in die periode. Vlak voordat ik eindelijk duidelijkheid zou krijgen, heb ik mijn ouders en beste vrienden op de hoogte gesteld. Daarna pas mijn werk. Wat ik nu anders zou doen: mijn werk eerder inlichten.krakje schreef: ↑06-12-2022 09:15Maar goed: niemand die zelf eens in dit schuitje heeft gezeten dat je ook nog niet wist of er iets ergs uit zou kunnen komen, en dat je dan gewoon door moet op je werk, in je gezin, op het schoolplein etc? Het gaat mij gewoon om die rare beleving: daarvoor opende ik dit topic.
Sterkte
dinsdag 6 december 2022 om 13:29
Als je echo serieus verdacht is (als in: och jee is dat een tumor?!) dan gaan alle spoeddeuren voor je open. Maak je daar dus maar niet te druk over.krakje schreef: ↑06-12-2022 09:11Ik heb vorige week een echo van mijn hals gehad plus een CT scan van mijn kaakholten, op initiatief van een KNO arts. Ik dacht toen ook: "als ik toch in dit apparaat lig, kan je dan niet even kijken naar de plekken waar ik echt last van heb"? Dan weten we tenminste meer. Maar zo werkt het niet...
Ik zie er vooral tegen op dat ALS die echo 20 dec. aanleiding geeft tot meer onderzoek, het zo rond de feestdagen en met alle wachtlijsten ook weer eindeloos kan duren voor je weer verder in de lijn terecht kan. En dan dus nog langer tegen iedereen veinzen dat er niet zoveel speelt terwijl je dan niet weet...
dinsdag 6 december 2022 om 20:31
Dankje voor je berichtLoosduinen schreef: ↑06-12-2022 11:36Zeker heb ik die ervaring. Bij mij alweer even geleden. De tussenliggende periode, die helaas veel langer duurde dan was voorzien, was heel ongemakkelijk en vervreemdend. Allerlei scenario’s spelen door je hoofd, omdat het alle kanten nog op kan. Alleen mijn partner wist ervan, omdat ik me er niet toe kon brengen om anderen te alarmeren. Ik heb contact met anderen grotendeels afgehouden in die periode. Vlak voordat ik eindelijk duidelijkheid zou krijgen, heb ik mijn ouders en beste vrienden op de hoogte gesteld. Daarna pas mijn werk. Wat ik nu anders zou doen: mijn werk eerder inlichten.
Sterkte
dinsdag 6 december 2022 om 20:33
Fijn om te horen. Ik heb (gelukkig) nergens ervaring mee en ik zie wel hoe lang de gewone afspraken duren nu...Helaholalala schreef: ↑06-12-2022 11:24Als een echo serieuze aanleiding geeft voor verder onderzoek, zit je zo bij de CT/ MRI/biopt, hoor. Daar gaan dan echt geen weken overheen!
dinsdag 6 december 2022 om 20:49
OK. Mijn moeders bezoek ging gelukkig goed. Ze had een taart meegenomen dus we zijn bij mij thuis gebleven: dat vond ik veel fijner: lekker met de benen omhoog op de bank. We hadden nog brood in de vriezer dus een paar tosti's waren snel gemaakt. Ik heb daardoor het grootste deel van de ochtend helemaal stil gezeten.
Gister had ik erg veel pijn: vandaag was dat weer anders: ik vroeg ook veel minder van mijn lijf.
Wel vervelend dat het bezoek aan de huisarts daardoor niet zo urgent leek. Ze kon nog steeds niet vinden. Ik merk dat het lastig communiceren is.
Ze begon over dat mijn 2 zwevende ribben rechts ook wat meer uitsteken, en of dat geen spierpijn kan veroorzaken. Pas toen ik allang weer buiten liep, kon ik bedenken hoe ik het had moeten beschrijven.
Ze onderzoekt mijn buik steeds als ik op mijn rug lig, terwijl ik wel gezegd heb dat ik de druk van binnenuit vooral ervaar als ik rechtop loop; als de zwaartekracht naar beneden meetrekt. Dan geeft de loopbeweging bij iedere stap een ongemakkelijke sensatie. Ik heb het gevoel dat de spieren in dat gebied reageren op dat gevoel (aanspannen om de boel stil te houden ofzo), en daardoor na een tijdje in een kramp schieten, wat de uitstraling over mijn rechterzijde en ribben geeft. De pijn is dus heel vervelend, maar niet het symptoom dat voor mijn gevoel het echte probleem is.
Ik weet niet of deze beschrijving iets uitgemaakt zou hebben. Vandaag viel het wat meer mee en was ik vooral heel moe.
Gister had ik erg veel pijn: vandaag was dat weer anders: ik vroeg ook veel minder van mijn lijf.
Wel vervelend dat het bezoek aan de huisarts daardoor niet zo urgent leek. Ze kon nog steeds niet vinden. Ik merk dat het lastig communiceren is.
Ze begon over dat mijn 2 zwevende ribben rechts ook wat meer uitsteken, en of dat geen spierpijn kan veroorzaken. Pas toen ik allang weer buiten liep, kon ik bedenken hoe ik het had moeten beschrijven.
Ze onderzoekt mijn buik steeds als ik op mijn rug lig, terwijl ik wel gezegd heb dat ik de druk van binnenuit vooral ervaar als ik rechtop loop; als de zwaartekracht naar beneden meetrekt. Dan geeft de loopbeweging bij iedere stap een ongemakkelijke sensatie. Ik heb het gevoel dat de spieren in dat gebied reageren op dat gevoel (aanspannen om de boel stil te houden ofzo), en daardoor na een tijdje in een kramp schieten, wat de uitstraling over mijn rechterzijde en ribben geeft. De pijn is dus heel vervelend, maar niet het symptoom dat voor mijn gevoel het echte probleem is.
Ik weet niet of deze beschrijving iets uitgemaakt zou hebben. Vandaag viel het wat meer mee en was ik vooral heel moe.
woensdag 7 december 2022 om 10:26
Ik vroeg me af of ik hier op zou reageren. Misschien helpt het wel om het te benoemen. Mijn man is dit voorjaar heel erg ziek geworden, en heeft een maand in het ziekenhuis gelegen voor een zware operatie. Het was erg pittig om alles op rolletjes te houden thuis met kind, hond en alles romdom mijn man.martje55 schreef: ↑06-12-2022 08:55TO, van mij had dit onder psychisch gemogen. Want ik vind dit heel ongezond klinken. Hoezo mag je hier niet over praten? Hoezo mag je geen ruimte innemen? En hoezo mag je het niet rustiger aan doen met zo te lezen behoorlijk heftige pijnklachten?
Ik snap dat je er niet met je moeder over wilt praten, maar is er verder niemand in je omgeving waar je dit kwijt kan? Een vriendin, een buurvrouw? Soms is een kennis nu juist fijn, want die is niet zo dicht betrokken bij jou.
...
Wat ik toen het allermoeilijkste vond, was dat er niemand voor mij klaar stond om gewoon even te luisteren.
We zijn behoorlijk geisoleerd geraakt de afgelopen jaren, mede doordat er al meerdere gezondheidsproblemen speelden. Mijn man had via Facebook nog contacten die meeleefden met hem, waarvoor ik probeerde de aandacht wakker te houden door in een aparte groep updates en foto's te plaatsen: vrienden van vroeger, verre familie en mensen uit bands waar hij in gespeeld heeft.
Ik schreef daar ook wel wat over ons gezin, de balans zoekend omdat zij niet MIJN vrienden zijn. Het bleek wel de enige plek waar ik nog een beetje gezien werd. Zijn directe familie was alleen maar gericht op mijn man zelf, en ik voelde me erg genegeerd: hij kreeg meer bezoek dan gezond was, ze overlegden niet met mij, gaven hem een ipad en bloemen, maar lieten echt bijna niets aan mij horen, en ook onze angstige zoon werd door ze genegeerd.
De mensen die vroeger met mij bevriend waren, zagen in de situatie geen aanleiding om even wat contact aan te halen. Ook mijn zus negeerde het: toen ik aangaf het zo druk te hebben, hield ze alleen maar afstand. Ze vroeg niet door en begon toen ik maar een keer appte over hoe het met haar ging, uitgebreid over de stress van een verbouwing.
Ik weet sindsdien dat er niemand met me mee wil leven. Ik heb een minimaal beetje hulp gekregen van een paar ouders van school toen ik ze dat vroeg.
Misschien is dat waarom ik me hier zo mee bezig houd: als er echt iets heel ergs is, waarmee je dood gaat ofzo, dan zullen sommige mensen misschien een klein beetje meer opletten. Maar ten eerste vind ik dat schijnheilig, en ten tweede voelt het ongepast om te vroeg die kaart te spelen: dan moet je ook wel doodgaan daarna.
Ik voel me weer behoorlijk eenzaam dat het er zo voorstaat. Ik probeer al een paar jaar aan hernieuwde contacten te werken: ook door in de buurt nieuwe gezinnen met kinderen met elkaar in contact te brengen via een eigen project voor de kinderen, waardoor de ouders nu in een appgroep zitten en er incidenteel via die groep spullen aan elkaar worden aangrboden (speelgoed, kinderkleding en gereedschap lenen). Iedereen heeft het druk, maar zit ook wel eens omhoog bv met thuisisolatie door corona ofzo. Dan ben je blij om hulp te vragen met wat boodschappen ofzo. Ik ben me door mijn kleine netwerk heel bewust daarvan en probeer het met hele kleine stapjes te laten opbloeien, maar het is echt een struggle om mensen die vooral verschillrn voelen te laten beleven wat er wel gemeenschappelijk is.
Nou ja: dit is dus gewoon geen moment om zwak te kunnen zijn.
En omdat ik bang ben voor hoe dingen uitpakken voor mijn gezin als ik echt zou verdwijnen, kan ik gewoon niet rustig een paar weken afwachten wat het gaat worden, maar ben ik in mijn hoofd dus toch al aan het nadenken over oplossingen en regeldingen, terwijl het dus echt ook kan meevallen. Ik verwacht inmiddels na de extra aandacht van de huisarts dat er niets spectaculairs gevonden wordt, en dat het toch losstaande klachten zijn.
Maar het geeft me wel rust dat ik een lijstje begrafenismuziek klaar heb, weet dat het financieel niet meteen drama wordt, en dat er relatief dichtbij een hospice zit zodat ik het laatste stukje zou kunnen doen in een prettige omgeving waarbij ik niet het gevoel heb dat mijn situatie nog extra belastend is voor mijn gezin, terwijl mijn man al alle andere ballen omhoog moet houden.
En tja: dat maakt me ook verdrietig. Dus daarom wilde ik er hier over schrijven.
woensdag 7 december 2022 om 11:51
DankjeLoosduinen schreef: ↑07-12-2022 11:17Ik leef wel met je mee, TO, dus schrijf er vooral over. Hier is altijd een luisterend oor.
Het zal wel nergens meer op slaan inmiddels, zeker niet bij de pijler gezondheid. Maar pas nu ik dit opschrijf, besef ik wat ik aan het doen ben.
Ik vrees voor een rollercoaster waar ik niet uit kan stappen, als het niet goed zou zijn. Die rollercoaster zou recht de hel in sturen: niet het ziek zijn, maar het niet gezien worden, en geen hulp kunnen vragen. En dan ook nog een kwetsbaar kind dat al te veel heeft meegemaakt: dat ik die verantwoordelijkheid niet kan overdragen als ik ruimte voor mezelf wil.
Dat beeld doet me zo ontzettend veel pijn, dat ik deze tijd nodig heb om me er toch op voor te bereiden: mezelf mentaal voorbereiden op het minimum zodat het hooguit kan meevallen, maar ik in ieder geval niet teveel heb verwacht. Dat is zo "dramatisch", dat ik het alleen met een anoniem account durf uit te spreken. Maar ik ben gewoon verdrietig. Ik ben nog verdrietig van wat er al eerder gebeurd is, en dat kon ik ook nergens kwijt.
Als het allemaal meevalt, ga ik weer door met al die stomme pogingen om ergens verbinding te krijgen. Maar ik ben ook gewoon heel erg moe. Vroeger kon je met me lachen: nu geeft het idee van energie in nieuwe vrienden steken me vooral stress. Ik kan het niet meer opbrengen naast alle ballen die ik in de lucht probeer te houden.
woensdag 7 december 2022 om 11:57
Schrijven kan heel erg helpen om dingen op een rijtje te krijgen. Toen ik in een soortgelijke situatie zat en me vervreemd voelde van mijn omgeving, bleek daar ook van alles achter te zitten. Jij lijkt sowieso overbelast te zijn op dit moment. Met die constatering schiet je op zich niets op, maar het kan wel helpen om tegen jezelf te zeggen: ik ben overbelast en daarom voelt alles nu nog eens extra zwaar.
woensdag 7 december 2022 om 13:24
Ik vind schrijven ook helpen, maar ik moet er wel een doel mee hebben. Daarom dus dit forum...Loosduinen schreef: ↑07-12-2022 11:57Schrijven kan heel erg helpen om dingen op een rijtje te krijgen. Toen ik in een soortgelijke situatie zat en me vervreemd voelde van mijn omgeving, bleek daar ook van alles achter te zitten. Jij lijkt sowieso overbelast te zijn op dit moment. Met die constatering schiet je op zich niets op, maar het kan wel helpen om tegen jezelf te zeggen: ik ben overbelast en daarom voelt alles nu nog eens extra zwaar.
Ik was al gestart bij een psycholoog maar echt: ironisch genoeg heeft zij de hele maand december vrij genomen omdat haar moeder euthanasie ging krijgen en het daarna toch al kerst was. Dus ook daar moet ik me logischerwijs even wegcijferen voor iets dat wel belangrijker is
.
woensdag 7 december 2022 om 13:33
Soms lijken de dingen haast samen te spannen! Ik zou dit proberen te zien als een moment om pas op de plaats te maken, denk ik. Maar zo zit ik in elkaar.krakje schreef: ↑07-12-2022 13:24Ik vind schrijven ook helpen, maar ik moet er wel een doel mee hebben. Daarom dus dit forum...
Ik was al gestart bij een psycholoog maar echt: ironisch genoeg heeft zij de hele maand december vrij genomen omdat haar moeder euthanasie ging krijgen en het daarna toch al kerst was. Dus ook daar moet ik me logischerwijs even wegcijferen voor iets dat wel belangrijker is
woensdag 7 december 2022 om 18:57
krakje schreef: ↑07-12-2022 10:26Ik vroeg me af of ik hier op zou reageren. Misschien helpt het wel om het te benoemen. Mijn man is dit voorjaar heel erg ziek geworden, en heeft een maand in het ziekenhuis gelegen voor een zware operatie. Het was erg pittig om alles op rolletjes te houden thuis met kind, hond en alles romdom mijn man.
Wat ik toen het allermoeilijkste vond, was dat er niemand voor mij klaar stond om gewoon even te luisteren.
We zijn behoorlijk geisoleerd geraakt de afgelopen jaren, mede doordat er al meerdere gezondheidsproblemen speelden. Mijn man had via Facebook nog contacten die meeleefden met hem, waarvoor ik probeerde de aandacht wakker te houden door in een aparte groep updates en foto's te plaatsen: vrienden van vroeger, verre familie en mensen uit bands waar hij in gespeeld heeft.
Ik schreef daar ook wel wat over ons gezin, de balans zoekend omdat zij niet MIJN vrienden zijn. Het bleek wel de enige plek waar ik nog een beetje gezien werd. Zijn directe familie was alleen maar gericht op mijn man zelf, en ik voelde me erg genegeerd: hij kreeg meer bezoek dan gezond was, ze overlegden niet met mij, gaven hem een ipad en bloemen, maar lieten echt bijna niets aan mij horen, en ook onze angstige zoon werd door ze genegeerd.
De mensen die vroeger met mij bevriend waren, zagen in de situatie geen aanleiding om even wat contact aan te halen. Ook mijn zus negeerde het: toen ik aangaf het zo druk te hebben, hield ze alleen maar afstand. Ze vroeg niet door en begon toen ik maar een keer appte over hoe het met haar ging, uitgebreid over de stress van een verbouwing.
Ik weet sindsdien dat er niemand met me mee wil leven. Ik heb een minimaal beetje hulp gekregen van een paar ouders van school toen ik ze dat vroeg.
Misschien is dat waarom ik me hier zo mee bezig houd: als er echt iets heel ergs is, waarmee je dood gaat ofzo, dan zullen sommige mensen misschien een klein beetje meer opletten. Maar ten eerste vind ik dat schijnheilig, en ten tweede voelt het ongepast om te vroeg die kaart te spelen: dan moet je ook wel doodgaan daarna.
Ik voel me weer behoorlijk eenzaam dat het er zo voorstaat. Ik probeer al een paar jaar aan hernieuwde contacten te werken: ook door in de buurt nieuwe gezinnen met kinderen met elkaar in contact te brengen via een eigen project voor de kinderen, waardoor de ouders nu in een appgroep zitten en er incidenteel via die groep spullen aan elkaar worden aangrboden (speelgoed, kinderkleding en gereedschap lenen). Iedereen heeft het druk, maar zit ook wel eens omhoog bv met thuisisolatie door corona ofzo. Dan ben je blij om hulp te vragen met wat boodschappen ofzo. Ik ben me door mijn kleine netwerk heel bewust daarvan en probeer het met hele kleine stapjes te laten opbloeien, maar het is echt een struggle om mensen die vooral verschillrn voelen te laten beleven wat er wel gemeenschappelijk is.
Nou ja: dit is dus gewoon geen moment om zwak te kunnen zijn.
En omdat ik bang ben voor hoe dingen uitpakken voor mijn gezin als ik echt zou verdwijnen, kan ik gewoon niet rustig een paar weken afwachten wat het gaat worden, maar ben ik in mijn hoofd dus toch al aan het nadenken over oplossingen en regeldingen, terwijl het dus echt ook kan meevallen. Ik verwacht inmiddels na de extra aandacht van de huisarts dat er niets spectaculairs gevonden wordt, en dat het toch losstaande klachten zijn.
Maar het geeft me wel rust dat ik een lijstje begrafenismuziek klaar heb, weet dat het financieel niet meteen drama wordt, en dat er relatief dichtbij een hospice zit zodat ik het laatste stukje zou kunnen doen in een prettige omgeving waarbij ik niet het gevoel heb dat mijn situatie nog extra belastend is voor mijn gezin, terwijl mijn man al alle andere ballen omhoog moet houden.
En tja: dat maakt me ook verdrietig. Dus daarom wilde ik er hier over schrijven.
Wat fijn Krakje, dat je op mijn post terugkomt.
Ik herkende namelijk wel veel van wat je schrijft. Een aantal jaren terug dacht ik precies zo. Meegegeven vanuit mijn jeugd.
Ook ik had een heel klein netwerk toen er een hele shitzooi aan 'events' na elkaar over ons heen kwamen. Ook maar heel weinig steun vanuit mijn eigen familie of schoonfamilie. Geen vrienden dicht in de buurt.
Uiteindelijk ben ik er helemaal aan onderdoor gegaan. En heb ik mijn leven rigoureus anders in moeten richten. Veel meer lief voor mezelf gaan zijn. En ik heb afscheid genomen van mijn familie, die er niet voor mij was en die niet het pad begrijpen dat ik nu ga.
Tot mijn verbazing heb ik nu één heel dierbare vriendin, meerdere mensen waar ik mijn hart uit kan storten en veel mensen waar ik online mee klets.
Ik denk dat ik vooral wil zeggen: pas goed op jezelf en wees lief voor jezelf.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
