Gezondheid
alle pijlers
lastige tijd voor er duidelijkheid is (pijn rechtsbovenbuik)
maandag 5 december 2022 om 19:59
Ik vind het lastig om te praten over mijn pijn en klachten zolang er geen duidelijkheid is over de oorzaak.
Ik vind het moeilijk dat ik tegelijk in mijn hoofd moet dealen met het idee dat het gewoon phpd (pijntje hier, pijntje daar) kan zijn zonder heftige oorzaak, maar dat het ook in het ergste geval iets heel ongezonds is. Je wilt niemand betrekken in zo'n heftige boodschap: stel nou dat het niets is?! Maar daardoor kan ik ook niet delen dat ik me niet lekker voel als ik bv morgen met mijn moeder op stap moet. En ik wil mijn kind niet ongerust maken.
Ik ben de afgelopen 2 jaar een aantal keer bij mijn huisarts geweest voor verschillende klachten die te vaag leken om er iets mee te doen: alleen af en toe bloedonderzoek enzo. Omdat er fysiek nog meer speelt, snap ik dat het voor mijn huisarts lastig is om de juiste verbanden te leggen. Ik ben trouwens 48 jaar.
Ik heb darmklachten, pijn in mijn rechter bovenbuik, lage rugpijn, pijn uitstralend rondom mijn rechter ribben, ik hoest al een tijd zonder duidelijke oorzaak (droog), en ik had klacht van druk in mijn hals bij sommige bewegingen en bij slikken.
Voor het hoesten en de hals klachten kwam ik via mijn allergoloog bij de KNO arts terecht, waarbij ik ook op het idee kwam om eens aandacht te vragen voor een harde bult die ik al jaren net onder mijn kaak aan de rechterkant in mijn hals heb. Hij heeft meteen een echo van mijn hals aangevraagd.
Ondertussen kreeg ik steeds meer pijn en druk in mijn zij en ribben; het werd echt belemmerend. Ik heb minder eetlust, val af en de druk maak me een beetje misselijk. Door een heel strak hemd te dragen (figuurcorrigerend, hoewel ik heel slank ben), is er een beetje tegendruk te geven. Rechtop zitten doet pijn: heel vaak druk ik met mijn handen op de zere plekken voor extra steun.
Toen heb ik aan mijn huisarts voorgelegd dat als je er anders naar kijkt, sommige dingen misschien wel heftig zijn, en of ze er goed naar wil kijken zodat we niets missen. Nuchter gezien zou iets met lever, gal of alvleesklier gecombineerd met druk in hals en hoestklachten ook iets met uitzaaiingen kunnen zijn. Ik ben geen hypochonder: ik geloof niet zomaar dat ik ergens aan dood ga tot ik een diagnose hoor, en ik ben weinig bezig met ziekten. Ik heb een druk gezinsleven met mantelzorgtaken er bij, en kom amper aan mezelf toe. Maar juist door die enorme drukte, merk ik dat ik ook het idiote gevoel heb: als het nou WEL iets is, dan heb ik nog ZO veel te regelen om iedereen te ontzien!
De huisarts heeft me serieus genomen en wat onderzoeken aangezwengeld. Maar het is zo afschuwelijk druk in de zorg. Bloed en longfoto's waren goed; de uitslag van de echo van mijn hals krijg ik woensdagmiddag telefonisch, maar de belangrijkste echo van boven- en onderbuik, kon echt niet eerder dan 20 december op een flink stuk rijden hiervandaan.
Mijn pijn en ongemak wordt eigelijk steeds erger: ik ging de afgelopen weken steeds meer op mijn rug liggen om de druk van mijn bovenbuik af te halen.
Vandaag werd ik tijdens het wandelen met de hond helemaal beroerd van de constante pijn in mijn zij en het nare drukkende gevoel in mijn rechter bovenbuik. Ik wilde alleen nog maar opgerold in bed liggen met een warme kruik: heb daar ook echt de hele middag gelegen. Toch maar de huisarts gebeld dat het nog wel heel erg lang duurt tot de 20e.
Ik mag morgenmiddag langskomen nadat mijn moeder is vertrokken. Ik zou met mijn moeder ergens wat gaan lunchen, maar ik heb helemaal geen zin om dan iets te moeten eten, en de hele ochtend rechtop op een stoel te moeten zitten. Ik wil.haar ook niet vertellen van de onderzoeken omdat ik leverklachten en alvleesklier geen hele kleine dingetjes vind; mijn moeder heeft een angststoornis...
Ik vroeg me gewoon af of mensen dat ook ervaren hebben: het gevoel dat je ergens nog niet over mag praten, waardoor je niet wat meer ruimte voor jezelf mag nemen, of al wat rust mag nemen tot het weer beter gaat...
Ps ik heb dus een ander account aangemaakt omdat het zelfs voelt als aandacht trekken als ik dit op mijn niet zo veelgebruikte lopende account doe. Als het dan niets is, dan voelt het alsof ik een drama queen was...
Ik vind het moeilijk dat ik tegelijk in mijn hoofd moet dealen met het idee dat het gewoon phpd (pijntje hier, pijntje daar) kan zijn zonder heftige oorzaak, maar dat het ook in het ergste geval iets heel ongezonds is. Je wilt niemand betrekken in zo'n heftige boodschap: stel nou dat het niets is?! Maar daardoor kan ik ook niet delen dat ik me niet lekker voel als ik bv morgen met mijn moeder op stap moet. En ik wil mijn kind niet ongerust maken.
Ik ben de afgelopen 2 jaar een aantal keer bij mijn huisarts geweest voor verschillende klachten die te vaag leken om er iets mee te doen: alleen af en toe bloedonderzoek enzo. Omdat er fysiek nog meer speelt, snap ik dat het voor mijn huisarts lastig is om de juiste verbanden te leggen. Ik ben trouwens 48 jaar.
Ik heb darmklachten, pijn in mijn rechter bovenbuik, lage rugpijn, pijn uitstralend rondom mijn rechter ribben, ik hoest al een tijd zonder duidelijke oorzaak (droog), en ik had klacht van druk in mijn hals bij sommige bewegingen en bij slikken.
Voor het hoesten en de hals klachten kwam ik via mijn allergoloog bij de KNO arts terecht, waarbij ik ook op het idee kwam om eens aandacht te vragen voor een harde bult die ik al jaren net onder mijn kaak aan de rechterkant in mijn hals heb. Hij heeft meteen een echo van mijn hals aangevraagd.
Ondertussen kreeg ik steeds meer pijn en druk in mijn zij en ribben; het werd echt belemmerend. Ik heb minder eetlust, val af en de druk maak me een beetje misselijk. Door een heel strak hemd te dragen (figuurcorrigerend, hoewel ik heel slank ben), is er een beetje tegendruk te geven. Rechtop zitten doet pijn: heel vaak druk ik met mijn handen op de zere plekken voor extra steun.
Toen heb ik aan mijn huisarts voorgelegd dat als je er anders naar kijkt, sommige dingen misschien wel heftig zijn, en of ze er goed naar wil kijken zodat we niets missen. Nuchter gezien zou iets met lever, gal of alvleesklier gecombineerd met druk in hals en hoestklachten ook iets met uitzaaiingen kunnen zijn. Ik ben geen hypochonder: ik geloof niet zomaar dat ik ergens aan dood ga tot ik een diagnose hoor, en ik ben weinig bezig met ziekten. Ik heb een druk gezinsleven met mantelzorgtaken er bij, en kom amper aan mezelf toe. Maar juist door die enorme drukte, merk ik dat ik ook het idiote gevoel heb: als het nou WEL iets is, dan heb ik nog ZO veel te regelen om iedereen te ontzien!
De huisarts heeft me serieus genomen en wat onderzoeken aangezwengeld. Maar het is zo afschuwelijk druk in de zorg. Bloed en longfoto's waren goed; de uitslag van de echo van mijn hals krijg ik woensdagmiddag telefonisch, maar de belangrijkste echo van boven- en onderbuik, kon echt niet eerder dan 20 december op een flink stuk rijden hiervandaan.
Mijn pijn en ongemak wordt eigelijk steeds erger: ik ging de afgelopen weken steeds meer op mijn rug liggen om de druk van mijn bovenbuik af te halen.
Vandaag werd ik tijdens het wandelen met de hond helemaal beroerd van de constante pijn in mijn zij en het nare drukkende gevoel in mijn rechter bovenbuik. Ik wilde alleen nog maar opgerold in bed liggen met een warme kruik: heb daar ook echt de hele middag gelegen. Toch maar de huisarts gebeld dat het nog wel heel erg lang duurt tot de 20e.
Ik mag morgenmiddag langskomen nadat mijn moeder is vertrokken. Ik zou met mijn moeder ergens wat gaan lunchen, maar ik heb helemaal geen zin om dan iets te moeten eten, en de hele ochtend rechtop op een stoel te moeten zitten. Ik wil.haar ook niet vertellen van de onderzoeken omdat ik leverklachten en alvleesklier geen hele kleine dingetjes vind; mijn moeder heeft een angststoornis...
Ik vroeg me gewoon af of mensen dat ook ervaren hebben: het gevoel dat je ergens nog niet over mag praten, waardoor je niet wat meer ruimte voor jezelf mag nemen, of al wat rust mag nemen tot het weer beter gaat...
Ps ik heb dus een ander account aangemaakt omdat het zelfs voelt als aandacht trekken als ik dit op mijn niet zo veelgebruikte lopende account doe. Als het dan niets is, dan voelt het alsof ik een drama queen was...
krakje wijzigde dit bericht op 06-12-2022 08:49
0.06% gewijzigd
woensdag 7 december 2022 om 19:09
Ik herken het deels denk ik. Ik vermoed dat ik autisme heb door een recente diagnose bij mijn kind.
Door dit vermoeden ben ik er in mijn hoofd continu mee bezig en belemmert het me ook enorm. Alle ‘potentiële’ autisme-symptomen vergroot ik enorm uit voor mezelf.
Tegelijkertijd draait alles gewoon door in mijn gezin en op mijn werk en kan ik ‘autisme’ niet als argument aandragen voor mijn afwezigheid en slecht functioneren, want misschien heb ik het helemaal niet en stel ik me alleen maar aan. Ik wil dus zsm een diagnose. Dan kan ik door.
Door dit vermoeden ben ik er in mijn hoofd continu mee bezig en belemmert het me ook enorm. Alle ‘potentiële’ autisme-symptomen vergroot ik enorm uit voor mezelf.
Tegelijkertijd draait alles gewoon door in mijn gezin en op mijn werk en kan ik ‘autisme’ niet als argument aandragen voor mijn afwezigheid en slecht functioneren, want misschien heb ik het helemaal niet en stel ik me alleen maar aan. Ik wil dus zsm een diagnose. Dan kan ik door.
woensdag 7 december 2022 om 19:17
Wat vervelend to, dat je zo in onzekerheid zit.
Zijn de uitslagen al bekend van de onderzoeken van de kaak en hals?
Voor wat betreft de echo, wellicht onbekend bij jou en je huisarts maar via dit soort klinieken kun je snel een echo krijgen.
https://www.dcklinieken.nl/radiologie/echografie/
Zijn de uitslagen al bekend van de onderzoeken van de kaak en hals?
Voor wat betreft de echo, wellicht onbekend bij jou en je huisarts maar via dit soort klinieken kun je snel een echo krijgen.
https://www.dcklinieken.nl/radiologie/echografie/
woensdag 7 december 2022 om 19:26
Ja, meerdere keren. De eerste keer hield ik het voor me, de keren erna heb ik ervoor gekozen het wel te delen. Dat maakte het voor mij veel makkelijker.krakje schreef: ↑06-12-2022 09:15Maar goed: niemand die zelf eens in dit schuitje heeft gezeten dat je ook nog niet wist of er iets ergs uit zou kunnen komen, en dat je dan gewoon door moet op je werk, in je gezin, op het schoolplein etc? Het gaat mij gewoon om die rare beleving: daarvoor opende ik dit topic.
Dat kan ook komen als iedereen weet dat je zwanger bent, maar je bv na een echo informatie krijgt dat de zwangerschap misschien moet worden afgebroken. Zulke dingen vertel je niet bij de bakker en de kapper...
Ik heb ook klachten rechts bovenin mijn buik, en een specialist die ik daarover sprak, zei dat bij buikklachten bij ongeveer de helft van de mensen nooit een oorzaak gevonden wordt. Het is wel goed om daar rekening mee te houden: het kan dat je de duidelijkheid die je zoekt, helemaal niet krijgt.
donderdag 8 december 2022 om 09:35
Gister
Had ik gister om 20:48 wat over geschreven. Het bezoek ging goed: we bleven uiteindelijk gewoon bij mij thuis.
Gistermiddag ook de uitslag van de echo van mijn hals, en dat is ook normaal gelukkig. Ik ben helemaal vergeten te vragen wat hij me wel kan vertellen over die harde bult die ik al heel lang heb, omdat hij daarna begon over de ct scan van mijn kaakholten wat sowieso geen beladen onderzoek was.
donderdag 8 december 2022 om 09:46
Ik begin de indruk te krijgen dat er idd niets gevonden gaat worden: tot nu toe zijn er niet veel aanwijzingen.agene schreef: ↑07-12-2022 19:26Ja, meerdere keren. De eerste keer hield ik het voor me, de keren erna heb ik ervoor gekozen het wel te delen. Dat maakte het voor mij veel makkelijker.
Ik heb ook klachten rechts bovenin mijn buik, en een specialist die ik daarover sprak, zei dat bij buikklachten bij ongeveer de helft van de mensen nooit een oorzaak gevonden wordt. Het is wel goed om daar rekening mee te houden: het kan dat je de duidelijkheid die je zoekt, helemaal niet krijgt.
Hoe was het bij jou: heb je ook gehad dat er "niets" uitkwam terwijl iedereen ongerust was, of had je echt pech?
Ik merk dus dat ik mijn omgeving niet meelevend genoeg vind om een mogelijk "vals" alarm te kunnen slaan. Dan zou het bijna meer opluchten dat er toch iets ergs is, omdat ze me anders misschien een aansteller vinden.
Ik heb daar nu wel over nagedacht, en ga dat ook oppakken. Ik heb het gister ook voor het eerst met mijn man besproken: dat ik zo veel ervaringen heb dat ik nergens bij hoor, dat dat een beetje mijn verdrietige verwachtingspatroon begint te worden. Tussen ons zijn dingen ook wel een beetje gegroeid dat we door vermoeidheid steeds elkaar aflossen en daardoor bijna nooit als gezin van 3 iets fijns doen met elkaar. We hebben allebei bagage, en ik heb al eerder aangekaart dat we daar aan moeten gaan werken. Maar nu heb ik er heel concreet een behoefte bij genoemd. Me meer gezien voelen, en ook merken dat als je iets in een ander investeert, je ziet dat die ander dat wil ontvangen EN op waarde schat.
Ik hoop dat het ons gaat lukken meer een team te worden dat in leuker vaarwater kan komen met andere mensen. Maar we zijn allebei best overbelast, dus je moet altijd teveel keuzes maken, lijkt het wel.
donderdag 8 december 2022 om 09:49
Een mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest. Vooralsnog zijn de doemscenario’s waar je je druk om maakt, nog helemaal niet aan de orde. Probeer het stap voor stap te benaderen: de volgende stap is de echo, en meer weet je gewoon nog niet. Dat stap voor stap benaderen is makkelijker gezegd dan gedaan, maar het helpt wel - in tegenstelling tot je ‘voorbereiden’ op allerlei rampscenario’s, want zelfs als er iets ernstigs aan de hand blijkt te zijn, loopt dat vrijwel zeker anders dan je nu bedenkt, en dan heb je heel veel energie besteed aan voorbereiding op het ‘verkeerde’ scenario. Er zal echt geen psycholoog zijn, die je adviseert te gaan doemdenken. Ik ken redelijk wat mensen voor wie het werkt om in zo’n situatie zichzelf steeds voor te houden ‘gedachten zijn geen feiten’: vooralsnog dénk je alleen dat het vreselijk mis gaat, maar feitelijk is dat (nog) niet aan de orde. Voor mijzelf werkt het beter om een gevoel te hebben voor hoe waarschijnlijk een doemscenario nou eigenlijk is.krakje schreef: ↑07-12-2022 11:51Dankje
Het zal wel nergens meer op slaan inmiddels, zeker niet bij de pijler gezondheid. Maar pas nu ik dit opschrijf, besef ik wat ik aan het doen ben.
Ik vrees voor een rollercoaster waar ik niet uit kan stappen, als het niet goed zou zijn. Die rollercoaster zou recht de hel in sturen: niet het ziek zijn, maar het niet gezien worden, en geen hulp kunnen vragen. En dan ook nog een kwetsbaar kind dat al te veel heeft meegemaakt: dat ik die verantwoordelijkheid niet kan overdragen als ik ruimte voor mezelf wil.
Dat beeld doet me zo ontzettend veel pijn, dat ik deze tijd nodig heb om me er toch op voor te bereiden: mezelf mentaal voorbereiden op het minimum zodat het hooguit kan meevallen, maar ik in ieder geval niet teveel heb verwacht. Dat is zo "dramatisch", dat ik het alleen met een anoniem account durf uit te spreken. Maar ik ben gewoon verdrietig. Ik ben nog verdrietig van wat er al eerder gebeurd is, en dat kon ik ook nergens kwijt.
Als het allemaal meevalt, ga ik weer door met al die stomme pogingen om ergens verbinding te krijgen. Maar ik ben ook gewoon heel erg moe. Vroeger kon je met me lachen: nu geeft het idee van energie in nieuwe vrienden steken me vooral stress. Ik kan het niet meer opbrengen naast alle ballen die ik in de lucht probeer te houden.
donderdag 8 december 2022 om 09:54
Ik heb meegemaakt dat er echt iets ernstigs aan de hand was, dat er wel iets was maar minder ernstig dan gevreesd en dat er geen oorzaak gevonden werd - in die volgorde, en dat maakt misschien wel uit.krakje schreef: ↑08-12-2022 09:46Ik begin de indruk te krijgen dat er idd niets gevonden gaat worden: tot nu toe zijn er niet veel aanwijzingen.
Hoe was het bij jou: heb je ook gehad dat er "niets" uitkwam terwijl iedereen ongerust was, of had je echt pech?
Ik merk dus dat ik mijn omgeving niet meelevend genoeg vind om een mogelijk "vals" alarm te kunnen slaan. Dan zou het bijna meer opluchten dat er toch iets ergs is, omdat ze me anders misschien een aansteller vinden.
Ik heb daar nu wel over nagedacht, en ga dat ook oppakken. Ik heb het gister ook voor het eerst met mijn man besproken: dat ik zo veel ervaringen heb dat ik nergens bij hoor, dat dat een beetje mijn verdrietige verwachtingspatroon begint te worden. Tussen ons zijn dingen ook wel een beetje gegroeid dat we door vermoeidheid steeds elkaar aflossen en daardoor bijna nooit als gezin van 3 iets fijns doen met elkaar. We hebben allebei bagage, en ik heb al eerder aangekaart dat we daar aan moeten gaan werken. Maar nu heb ik er heel concreet een behoefte bij genoemd. Me meer gezien voelen, en ook merken dat als je iets in een ander investeert, je ziet dat die ander dat wil ontvangen EN op waarde schat.
Ik hoop dat het ons gaat lukken meer een team te worden dat in leuker vaarwater kan komen met andere mensen. Maar we zijn allebei best overbelast, dus je moet altijd teveel keuzes maken, lijkt het wel.
donderdag 8 december 2022 om 09:57
Wat vervelend, TO, dat je deze klachten hebt en dat je het gevoel/idee hebt hier niet over te kunnen praten. Dat maakt het dubbelzwaar.
Mijn moeder, 75 jaar, heeft al jaren soortgelijke klachten als de jouwe (alleen niet in hals). Helaas is er tot op heden geen oorzaak voor gevonden. Wel weet ze inmiddels dat ze 'scheef' is en scoliose heeft wat ook klachten kan geven doordat organen in verdrukking komen. Het liefst zou ze staand in een scan (helaas bestaat dat niet), want liggend heeft ze veel minder klachten. Ze is zich er wel van bewust dat spanningen haar geen goed doen. Die verergeren de klachten.
Voor jou hoop ik dat de oorzaak gevonden wordt en dat die relatief onschuldig is en verholpen kan worden
Mijn moeder, 75 jaar, heeft al jaren soortgelijke klachten als de jouwe (alleen niet in hals). Helaas is er tot op heden geen oorzaak voor gevonden. Wel weet ze inmiddels dat ze 'scheef' is en scoliose heeft wat ook klachten kan geven doordat organen in verdrukking komen. Het liefst zou ze staand in een scan (helaas bestaat dat niet), want liggend heeft ze veel minder klachten. Ze is zich er wel van bewust dat spanningen haar geen goed doen. Die verergeren de klachten.
Voor jou hoop ik dat de oorzaak gevonden wordt en dat die relatief onschuldig is en verholpen kan worden
maandag 2 januari 2023 om 20:08
Sorry dat ik zo lang niets schreef. De huisarts zou me vorige week vrijdag (eindelijk) de uitslag van de echo's laten weten maar ze kwam niet aan de belafspraak toe: ik heb er de hele dag op gewacht.
Vanochtend belde ze toen ik echt weg moest, en toen zou ze om 15:30 weer bellen. Dat werd 17:30. Wat maakt zo iemand toch lange dagen
.
De assistente had eerder gezegd dat er geen oorzaak voor de klachten in de uitslag stond, dus ik verwachtte er niet veel van.
Maar er is leververvetting geconstateerd, al zei de huisarts dat dat de klachten niet kon veroorzaken. Ik ben echt dun (1.79 m en 59 kg) en drink amper alcohol (minder dan wekelijks), dus het is me een raadsel hoe ik daar nou weer aan kom.
Ik had via de allergoloog al een verwijzing voor een diëtist omdat ik gevraagd had of ik voedselintolerantie kon hebben. Dus nu de huisarts dat voorstelde, ben ik daar gelukkig al mee gestart. Ik moet het het volgende bezoek maar noemen.
Verder was ik toch maar opnieuw naar de proctoskliniek geweest omdat ik ook klachten bleef houden rond mijn anus en bekkenbodem: een jaar geleden was er geen oorzaak gevonden. Nu blijk ik een te hoge spierspanning te hebben in mijn anus, wat af en toe ook verstoppingsklachten kan geven en andere klachten zoals kramp en pijn. Door de laatste verstopping had ik ook een scheurtje (fissuur). Die was al weer een beetje aan het genezen. Ik heb dat helaas wel vaker, en ben wel een beetje pissig dat ze dit constateert met eigenlijk precies dezelfde klachten als een jaar geleden, toen ze ECHT niets kon vinden. Toen was er ff geen fissuur, maar dit is helaas niet de eerste, dus ze had ook kunnen doorvragen...
Ik was wel blij dat ze zei dat dit niet komt van te weinig drinken en te weinig vezels, want dat is de dooddoener waar iedereen als eerste steeds mee komt aanzetten: de diëtiste stuurde me na het eerste bezoek ook al weer naar huis om eerst maar eens 6 weken lang "meer te drinken en meer vezels te eten, en wat meer eetmomenten in te plannen". Terwijl die verstopping heel vervelend is, maar totaal onvoorspelbaar opkomt, en er buiten zulke momenten met evenveel eten, vezels en drinken gelukkig geen probleem is.
Omdat er bloed in mijn ontlasting zit, vond de arts vd proctoskliniek het "toch wel nuttig" om een colonoscopie te laten doen om andere oorzaken verder uit te sluiten. Dus de huisarts blij dat dat ook al is aangevraagd, want dat leek haar nou ook wel een volgende stap.
Kan ik trouwens een maand op wachten, hoorde ik vandaag. Dat lijkt me wel prettig om eerst de fissuur helemaal te laten herstellen...
Verder moet mijn colesterol getest.
De laatste tijd ging het wat minder beroerd dan in begin december, dus ik ben maar weer doorgeploeterd met alles. Genoeg te doen...
Ik weet niet zo wat ik er van moet vinden.
Vanochtend belde ze toen ik echt weg moest, en toen zou ze om 15:30 weer bellen. Dat werd 17:30. Wat maakt zo iemand toch lange dagen
.De assistente had eerder gezegd dat er geen oorzaak voor de klachten in de uitslag stond, dus ik verwachtte er niet veel van.
Maar er is leververvetting geconstateerd, al zei de huisarts dat dat de klachten niet kon veroorzaken. Ik ben echt dun (1.79 m en 59 kg) en drink amper alcohol (minder dan wekelijks), dus het is me een raadsel hoe ik daar nou weer aan kom.
Ik had via de allergoloog al een verwijzing voor een diëtist omdat ik gevraagd had of ik voedselintolerantie kon hebben. Dus nu de huisarts dat voorstelde, ben ik daar gelukkig al mee gestart. Ik moet het het volgende bezoek maar noemen.
Verder was ik toch maar opnieuw naar de proctoskliniek geweest omdat ik ook klachten bleef houden rond mijn anus en bekkenbodem: een jaar geleden was er geen oorzaak gevonden. Nu blijk ik een te hoge spierspanning te hebben in mijn anus, wat af en toe ook verstoppingsklachten kan geven en andere klachten zoals kramp en pijn. Door de laatste verstopping had ik ook een scheurtje (fissuur). Die was al weer een beetje aan het genezen. Ik heb dat helaas wel vaker, en ben wel een beetje pissig dat ze dit constateert met eigenlijk precies dezelfde klachten als een jaar geleden, toen ze ECHT niets kon vinden. Toen was er ff geen fissuur, maar dit is helaas niet de eerste, dus ze had ook kunnen doorvragen...
Ik was wel blij dat ze zei dat dit niet komt van te weinig drinken en te weinig vezels, want dat is de dooddoener waar iedereen als eerste steeds mee komt aanzetten: de diëtiste stuurde me na het eerste bezoek ook al weer naar huis om eerst maar eens 6 weken lang "meer te drinken en meer vezels te eten, en wat meer eetmomenten in te plannen". Terwijl die verstopping heel vervelend is, maar totaal onvoorspelbaar opkomt, en er buiten zulke momenten met evenveel eten, vezels en drinken gelukkig geen probleem is.
Omdat er bloed in mijn ontlasting zit, vond de arts vd proctoskliniek het "toch wel nuttig" om een colonoscopie te laten doen om andere oorzaken verder uit te sluiten. Dus de huisarts blij dat dat ook al is aangevraagd, want dat leek haar nou ook wel een volgende stap.
Kan ik trouwens een maand op wachten, hoorde ik vandaag. Dat lijkt me wel prettig om eerst de fissuur helemaal te laten herstellen...
Verder moet mijn colesterol getest.
De laatste tijd ging het wat minder beroerd dan in begin december, dus ik ben maar weer doorgeploeterd met alles. Genoeg te doen...
Ik weet niet zo wat ik er van moet vinden.
dinsdag 3 januari 2023 om 10:14
Weet iemand wanneer het belangrijk wordt dat je met leververvetting wordt doorverwezen naar een gespecialiseerde arts?
Want mij huisarts heeft het echt super druk: ik vraag me af of ze mij er wel zelf in moet begeleiden. Het komt niet echt logisch bij elkaar zo: diëtiste via de allergoloog, colonoscopie via de proctoskliniek, en de huisarts doet een bloedtestje...
Allerlei vragen die ik heb kan ik amper stellen omdat ieder consult al uitloopt.
Maar het is echt niet te doen dat steeds als het even heftig is, niemand tijd heeft om te kijken, en de huisarts dan een paar weken later maar een bloedtest laat doen ofzo.
Niemand vraagt door.
De huisarts vergeet dingen: ze vergeet bv steeds dat ik PCO heb. Dat is een risicofactor voor een aantal dingen, en ook nu kom ik het weer tegen. Ik heb geen zin om als een wijsneus achter haar aan te lopen om allerlei mogelijke verbanden na te vragen. Tegelijk was er dus helemaal niets onderzocht als ik er niet enorm aan getrokken had. Ik wil die voortrekkersrol helemaal niet hebben.
Ik denk al een hele tijd dat mijn ongemak uit de plek komt waar mijn lever zit. Ik voel daar dus druk van binnenuit en het is gevoelig. Maar waar de huisarts op baseert dat leververvetting niet de oorzaak van mijn klachten kan zijn, weet ik niet.
"Het vet zat maar op een paar plekken: niet in mijn hele lever"... Tja: is det dan leververvetting light en moet je daar specialisten niet mee storen?
Want mij huisarts heeft het echt super druk: ik vraag me af of ze mij er wel zelf in moet begeleiden. Het komt niet echt logisch bij elkaar zo: diëtiste via de allergoloog, colonoscopie via de proctoskliniek, en de huisarts doet een bloedtestje...
Allerlei vragen die ik heb kan ik amper stellen omdat ieder consult al uitloopt.
Maar het is echt niet te doen dat steeds als het even heftig is, niemand tijd heeft om te kijken, en de huisarts dan een paar weken later maar een bloedtest laat doen ofzo.
Niemand vraagt door.
De huisarts vergeet dingen: ze vergeet bv steeds dat ik PCO heb. Dat is een risicofactor voor een aantal dingen, en ook nu kom ik het weer tegen. Ik heb geen zin om als een wijsneus achter haar aan te lopen om allerlei mogelijke verbanden na te vragen. Tegelijk was er dus helemaal niets onderzocht als ik er niet enorm aan getrokken had. Ik wil die voortrekkersrol helemaal niet hebben.
Ik denk al een hele tijd dat mijn ongemak uit de plek komt waar mijn lever zit. Ik voel daar dus druk van binnenuit en het is gevoelig. Maar waar de huisarts op baseert dat leververvetting niet de oorzaak van mijn klachten kan zijn, weet ik niet.
"Het vet zat maar op een paar plekken: niet in mijn hele lever"... Tja: is det dan leververvetting light en moet je daar specialisten niet mee storen?
donderdag 5 januari 2023 om 20:29
To, ik zie nu je topic weer. Tjee, het blijft maar kwakkelen. En ik herken het wel, zo irritant dat je zelf vanalles bij elkaar moet googlen en voorleggen aan de huisarts. Terwijl je denkt: jij bent hier de medisch onderlegde persoon, waarom moet ik de kennis aandragen?
Ik vermoed dat je meer reacties krijgt op je laatste vraag als je een nieuw topic start met in de titel leververvetting.
Ik vermoed dat je meer reacties krijgt op je laatste vraag als je een nieuw topic start met in de titel leververvetting.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
