Gezondheid
alle pijlers
"we kunnen niks zien" En dan?
dinsdag 3 september 2024 om 14:08
Ik twijfel een beetje over dit topic, omdat het niet over mij gaat, dus ben ik een beetje vaag. Ik ben ook niet op zoek naar medisch advies, maar wel naar tips. Mocht je het irritant vinden dat ik vaag ben, dan begrijp ik dat.
Goed.
Mijn beide kinderen hebben vergelijkbare medische klachten. Het zijn geen piepers, maar ze hebben echt last hiervan. Ze zijn hiervoor meerdere keren bij hun huisarts geweest. De huisarts voert een gesprek, onderzoekt ze en zegt elke keer hetzelfde: ik kan niets zien, jullie hebben een bepaalde lichaamsbouw, dan komen deze problemen gewoon vaker voor, je bent voor de rest kerngezond, jammer, maar helaas, we kunnen niets voor je doen.
De pijn blijft. Ik merk dat beide kinderen boos zijn, ze voelen zich niet serieus genomen. Ze geloven niet dat het zin heeft om naar een arts te gaan, want die luistert toch niet en zegt toch altijd dat er niets aan te doen is.
Ik weet niet wat ik moet doen. Let wel, het gaat niet om levensbedreigende zaken, ondragelijke pijn of ernstige belemmeringen, dan was ik allang naar het ziekenhuis gereden. Maar ik voel me er niet goed bij dat dit zo gaat.
Wat zou ik kunnen doen? En algemener: is het zo dat je soms gewoon moet accepteren dat je voor altijd bepaalde klachten hebt? Al ben je nog maar een tiener?
Goed.
Mijn beide kinderen hebben vergelijkbare medische klachten. Het zijn geen piepers, maar ze hebben echt last hiervan. Ze zijn hiervoor meerdere keren bij hun huisarts geweest. De huisarts voert een gesprek, onderzoekt ze en zegt elke keer hetzelfde: ik kan niets zien, jullie hebben een bepaalde lichaamsbouw, dan komen deze problemen gewoon vaker voor, je bent voor de rest kerngezond, jammer, maar helaas, we kunnen niets voor je doen.
De pijn blijft. Ik merk dat beide kinderen boos zijn, ze voelen zich niet serieus genomen. Ze geloven niet dat het zin heeft om naar een arts te gaan, want die luistert toch niet en zegt toch altijd dat er niets aan te doen is.
Ik weet niet wat ik moet doen. Let wel, het gaat niet om levensbedreigende zaken, ondragelijke pijn of ernstige belemmeringen, dan was ik allang naar het ziekenhuis gereden. Maar ik voel me er niet goed bij dat dit zo gaat.
Wat zou ik kunnen doen? En algemener: is het zo dat je soms gewoon moet accepteren dat je voor altijd bepaalde klachten hebt? Al ben je nog maar een tiener?
Ook al woon je in een krot, met de huisdeur kapot. Je weet toch dat ik van je hou.
dinsdag 3 september 2024 om 14:13
Wat moeilijk.
Wij hebben toen (voor mij) toch een doorverwijzing naar een specialist in het ziekenhuis gevraagd.
Ben daar een paar keer onderzocht en er zijn fotos gemaakt.
Ik bleek geen kraakbeen tussen knieschijf en bot te hebben. Elke keer als het bot rechtstreeks over mijn knieschijf ging deed dat veel pijn.
Ik moest er maar mee leren leven, want geen oplossing.
Het zou slijten met de jaren.
Dat klopt, heb er nu bijna geen pijn aan, maar rot was het in mijn tiener en begin 20 jaren wel.
Wij hebben toen (voor mij) toch een doorverwijzing naar een specialist in het ziekenhuis gevraagd.
Ben daar een paar keer onderzocht en er zijn fotos gemaakt.
Ik bleek geen kraakbeen tussen knieschijf en bot te hebben. Elke keer als het bot rechtstreeks over mijn knieschijf ging deed dat veel pijn.
Ik moest er maar mee leren leven, want geen oplossing.
Het zou slijten met de jaren.
Dat klopt, heb er nu bijna geen pijn aan, maar rot was het in mijn tiener en begin 20 jaren wel.
dinsdag 3 september 2024 om 14:13
Twee van mijn kinderen hebben ook bepaalde klachten die bij de bouw horen. Huisarts heeft uitgelegd wat het probleem is, wat je er zelf evt aan kunt doen, maar ook dat het niet is op te lossen. Daar zijn de klachten te minimaal voor en het geschut te zwaar als je het opgelost wilt hebben.
Het zij zo.
Het zij zo.
dinsdag 3 september 2024 om 14:14
"Er is geen noodzaak voor een verwijzing." Ik heb zelfs het ziekenhuis gebeld, maar zij willen ze niet zien zonder verwijzing. Ik kan echt boos worden, dan krijg ik misschien een verwijzing, maar voor ik dat doe (en de relatie compleet verstoor dus), ben ik benieuwd of ik iets over het hoofd zie.
Ook al woon je in een krot, met de huisdeur kapot. Je weet toch dat ik van je hou.
dinsdag 3 september 2024 om 14:22
Elke keer een ibuprofen en twee paracetamol, daar kun je wel 90 mee worden.margreetder schreef: ↑03-09-2024 14:19En wat zei de huisarts over de pijn? Lijkt mij niet heel normaal om te zeggen "dat hoort er nu eenmaal bij en leer er (voorlopig) maar mee leven".
Ook al woon je in een krot, met de huisdeur kapot. Je weet toch dat ik van je hou.
dinsdag 3 september 2024 om 14:22
Met een beetje huisarts kan je ook prima in gesprek over je twijfels. Ik weet niet hoe je kinderen (of jij) dit aan de huisarts hebben gecommuniceerd, maar je kan in principe het beste zeggen wat je denkt.Nana_Mouskouri schreef: ↑03-09-2024 14:14"Er is geen noodzaak voor een verwijzing." Ik heb zelfs het ziekenhuis gebeld, maar zij willen ze niet zien zonder verwijzing. Ik kan echt boos worden, dan krijg ik misschien een verwijzing, maar voor ik dat doe (en de relatie compleet verstoor dus), ben ik benieuwd of ik iets over het hoofd zie.
Bedenk ook zeker: het is voor een huisarts echt belachelijk makkelijk om een verwijzing te maken. Geen centje pijn. Het is dus niet voor zichzelf dat hij/zij die verwijzing niet maakt, maar omdat hij of zij echt denkt dat het geen zin heeft.
Dus vertel die huisarts: Waar ben je bang voor? Waarom voel je je niet gehoord? Is dat alleen omdat de huisarts dit niet kan oplossen, of is er iets belangrijks wat je zegt maar waarop niet gereageerd wordt? En had je zelf een idee, een ervaring van een kennis met dezelfde klachten die ergens goed bij gebaat was, bijvoorbeeld?
Communicatie. En dan kan je gewoon als twee rustige gelijkwaardige volwassenen tegen elkaar praten over die verwijzing, zonder stampvoeten.
dinsdag 3 september 2024 om 14:23
Dat klopt, het zijn twee vragen. Ik weet dat sommige mensen voor altijd pijn hebben en ik vind dat heel naar. Maar als het je tienerkinderen betreft, is dat toch echt een heel moeilijk te accepteren verhaal.Lorem_Ipsum schreef: ↑03-09-2024 14:18Of de werkwijze van de arts klopt is een andere vraag dan of mensen moeten accepteren dat ze door het leven gaan met klachten. Want dat is voor velen de realiteit.
Ook al woon je in een krot, met de huisdeur kapot. Je weet toch dat ik van je hou.
dinsdag 3 september 2024 om 14:28
Lastig, want vaag. Als het specifieke klachten zijn voor een bepaald lichaamsdeel kun je naar de desbetreffende specialist doorverwezen worden. Neem aan dat je zelf ook al eens gegoogled hebt wat het kan zijn en of er iets aan gedaan kan worden door een specialist? Als jij het goed kan onderbouwen, zou dat best moeten lukken. Neem aan dat een arts niet wil dat je kinderen continue pijn hebben en vind dat best een raar uitgangspunt.
Snap ook wel dat ze zich niet serieus genomen voelen, dat is echt het slechte in dit verhaal. Zoals Nina hierboven zegt is haar duidelijk uitgelegd hoe en wat, dat is echt een andere insteek. Er zijn namelijk nog steeds veel aandoeningen die huisartsen niet weten of nooit gezien hebben, dus het zou jammer zijn als daar door late diagnose niets aan gedaan werd. Zelf toevallig ook al 2x meegemaakt maar omdat ik medisch onderlegd ben en daardoor vrij mondig toch de juiste doorverwijzing gekregen.
En ja, soms moet je bepaalde klachten accepteren maar dat dan pas als alle mogelijke oplossingen onderzocht dan wel uitgesloten zijn. Dat klinkt hier nog niet echt zo.
Snap ook wel dat ze zich niet serieus genomen voelen, dat is echt het slechte in dit verhaal. Zoals Nina hierboven zegt is haar duidelijk uitgelegd hoe en wat, dat is echt een andere insteek. Er zijn namelijk nog steeds veel aandoeningen die huisartsen niet weten of nooit gezien hebben, dus het zou jammer zijn als daar door late diagnose niets aan gedaan werd. Zelf toevallig ook al 2x meegemaakt maar omdat ik medisch onderlegd ben en daardoor vrij mondig toch de juiste doorverwijzing gekregen.
En ja, soms moet je bepaalde klachten accepteren maar dat dan pas als alle mogelijke oplossingen onderzocht dan wel uitgesloten zijn. Dat klinkt hier nog niet echt zo.
dinsdag 3 september 2024 om 14:28
Het kan natuurlijk best zo zijn dat ze klachten hebben waar niets aan gedaan kan worden en die ze dus moeten accepteren. Van een arts verwacht je dan wel dat dat goed uitgelegd wordt en dat besproken wordt hoe ze hier in het dagelijks leven mee om kunnen gaan. Als ze al een paar keer met dezelfde klachten bij de huisarts zijn geweest lijkt het alsof daar winst te behalen is, want als dit de eerste keer al echt duidelijk was geweest waren de vervolgafspraken niet nodig geweest. Misschien dat de arts (of als die misschien niet zo goed is met uitleg aan kinderen, een andere zorgprofessional?) nogmaals kan uitleggen wat er precies aan de hand is, waarom er niks aan gedaan kan worden, en welke dingen misschien toch iets zouden kunnen helpen als die er zijn. Pijnbestrijding bij bepaalde gelegenheden bijvoorbeeld, of juist op welke manier ze afleiding in kunnen zetten om er minder last van te hebben.
dinsdag 3 september 2024 om 14:30
Als er geen oplossing is voor de problemen/aandoening die zij hebben dan zal een verwijzing ook niet veel uitmaken denk ik. Ik snap wel dat dat heel moeilijk is om te accepteren als het je tienerkinderen betreft, maar het is niet dat een specialist dan ineens wel een oplossing heeft die de huisarts achter wil houden ofzo.
dinsdag 3 september 2024 om 14:33
Je hebt helemaal gelijk.Charlie591 schreef: ↑03-09-2024 14:22Met een beetje huisarts kan je ook prima in gesprek over je twijfels. Ik weet niet hoe je kinderen (of jij) dit aan de huisarts hebben gecommuniceerd, maar je kan in principe het beste zeggen wat je denkt.
Bedenk ook zeker: het is voor een huisarts echt belachelijk makkelijk om een verwijzing te maken. Geen centje pijn. Het is dus niet voor zichzelf dat hij/zij die verwijzing niet maakt, maar omdat hij of zij echt denkt dat het geen zin heeft.
Dus vertel die huisarts: Waar ben je bang voor? Waarom voel je je niet gehoord? Is dat alleen omdat de huisarts dit niet kan oplossen, of is er iets belangrijks wat je zegt maar waarop niet gereageerd wordt? En had je zelf een idee, een ervaring van een kennis met dezelfde klachten die ergens goed bij gebaat was, bijvoorbeeld?
Communicatie. En dan kan je gewoon als twee rustige gelijkwaardige volwassenen tegen elkaar praten over die verwijzing, zonder stampvoeten.
Het is ook telkens een samenloop van omstandigheden. Man en ik werken voltijd, dus de kinderen gaan meestal alleen naar de arts (ze zijn hier oud genoeg voor en ik vind het ook belangrijk dat ze dit leren), dus we zijn er niet bij. Ik denk toch dat ik inderdaad dit gesprek aan moet. Dat ik moet uitleggen wat het probleem is, hoe ik zie dat het thuis gaat en wat mijn zorgen zijn. Ik ben niet het type om boos te worden met schreeuwen enzo, maar ik heb wel de neiging om heel vilein te worden als ik denk dat ik niet serieus genomen word. Dat ligt helemaal bij mij, maar dat werkt natuurlijk voor geen meter.
Ik heb zelf geen enkel idee wat ze hebben. Ik heb alleen zelf als kind heel negatieve ervaringen gehad met hoe mijn ouder omging met mijn ziekte en ik wil absoluut niet dezelfde soort ouder (die haar eigen pijn altijd veel erger vind dat dat van het aanstellerige rotkind) zijn. Misschien ben ik daarom ook wat intens ofzo, al zal de huisarts me zeker niet zo omschrijven.
Ik heb veel aan jouw post, bedankt!
Ook al woon je in een krot, met de huisdeur kapot. Je weet toch dat ik van je hou.
dinsdag 3 september 2024 om 14:33
Catalina schreef: ↑03-09-2024 14:30Als er geen oplossing is voor de problemen/aandoening die zij hebben dan zal een verwijzing ook niet veel uitmaken denk ik. Ik snap wel dat dat heel moeilijk is om te accepteren als het je tienerkinderen betreft, maar het is niet dat een specialist dan ineens wel een oplossing heeft die de huisarts achter wil houden ofzo.
Dat is een vrij optimistische inschatting van de kennis van een huisarts. Er zijn genoeg aandoeningen waar huisartsen nagenoeg niets van weten en waardoor ze dus ook maar zeer beperkt kunnen inschatten of de klachten op specialistisch niveau te verhelpen zijn.
dinsdag 3 september 2024 om 14:35
Je hebt helemaal gelijk met je aanname.
(Ik haal dit wellicht later weg: ze zijn allebeide erg lang en erg slank en hebben veel pijn in hun gewrichten en vallen erg vaak flauw)
Ja, dit zeiden mijn collega's met veel verstand van het menselijk lichaam ook. Maar ik ben dan weer bang dat ik iets belangrijks oversla als ik naar de fysiotherapeut ga in plaats van een arts. Misschien is dat ook onzin, want kan een fysiotherapeut juist ook het goede spoor vinden als er wel iets bijzonders aan de hand is.
Ook al woon je in een krot, met de huisdeur kapot. Je weet toch dat ik van je hou.
dinsdag 3 september 2024 om 14:35
Wat huisartsen (inclusief de mijne, die verder geweldig is) m.i. nog te weinig doen, is het uit elkaar trekken van de oorzakelijke kwaal en de pijn.
Er is de kwaal an sich, waar soms inderdaad bitter weinig aan te doen is.
En er is de pijn, die een enorm stempel op je dagelijks leven kan drukken.
Ik denk dat het goed is als patiënten van te voren bedenken welke hulpvraag ze hebben en die dan doorzetten, ook als de huisarts steeds teruggrijpt naar de kwaal.
Soms zijn er medicijnen in te zetten, of ontspanningstechnieken, of oefeningen, of een combinatie van factoren. En erkenning dat de pijn er ís, kan op zich ook al als een balsem werken.
Er is de kwaal an sich, waar soms inderdaad bitter weinig aan te doen is.
En er is de pijn, die een enorm stempel op je dagelijks leven kan drukken.
Ik denk dat het goed is als patiënten van te voren bedenken welke hulpvraag ze hebben en die dan doorzetten, ook als de huisarts steeds teruggrijpt naar de kwaal.
Soms zijn er medicijnen in te zetten, of ontspanningstechnieken, of oefeningen, of een combinatie van factoren. En erkenning dat de pijn er ís, kan op zich ook al als een balsem werken.
dinsdag 3 september 2024 om 14:39
dinsdag 3 september 2024 om 14:50
Nana_Mouskouri schreef: ↑03-09-2024 14:35Je hebt helemaal gelijk met je aanname.
(Ik haal dit wellicht later weg: ze zijn allebeide erg lang en erg slank en hebben veel pijn in hun gewrichten en vallen erg vaak flauw)
Ja, dit zeiden mijn collega's met veel verstand van het menselijk lichaam ook. Maar ik ben dan weer bang dat ik iets belangrijks oversla als ik naar de fysiotherapeut ga in plaats van een arts. Misschien is dat ook onzin, want kan een fysiotherapeut juist ook het goede spoor vinden als er wel iets bijzonders aan de hand is.
Stom idee misschien, maar ik zou eens bij een dietiste langsgaan.
Mijn dochter was in haar tienerjaren ook lang en slank (1.82 mtr en maatje 36) en wat jij schrijft is herkenbaar. En nee, er is nooit wat gevonden en ja, het is grotendeels opgelost, met acupunctuur en aanvullende kruiden en vitamines. Mede daardoor werd haar menstruatie weer normaal en daarmee werd een groot deel van de problemen opgelost.
Een dietiste kan je in elk geval al eens vertellen of hun voedingspatroon voldoende is, en misschien wat aanwijzingen geven omtrent aanvullingen.
De tand des tijds kan een antieke kast nou juist nét dat karakter geven. Zonde om over te schilderen. Avena.
dinsdag 3 september 2024 om 14:52
Hangt helemaal af van wat de diagnose is. Het kan inderdaad gewoon het geval zijn dat er iets is, waar niet zoveel aan valt te doen, behalve pijnstillers nemen. Het zijn pubers, kan natuurlijk ook dat bepaalde pijnen nu meer voorkomen gezien ze dan volop in ontwikkeling zijn. Wellicht dat het later afneemt. Fysiotherapie kan natuurlijk sowieso een als er wat zorgelijks is, zal die ook aan de bel trekken.
dinsdag 3 september 2024 om 14:52
Ík heb een paar lange lijzen hier rondlopen en ik herken het. Dat flauwvallen is te verklaren: ze zijn zo lang en dun dat bij opstaan de bloeddruk even te laag wordt omdat het hart het dan niet kan rondpompen. Bovenbenen en billen aanspannen als je opstaat en rond de middag bij warm weer een kopje bouillon drinken, zei de mijne.Nana_Mouskouri schreef: ↑03-09-2024 14:35Je hebt helemaal gelijk met je aanname.
(Ik haal dit wellicht later weg: ze zijn allebeide erg lang en erg slank en hebben veel pijn in hun gewrichten en vallen erg vaak flauw)
Ja, dit zeiden mijn collega's met veel verstand van het menselijk lichaam ook. Maar ik ben dan weer bang dat ik iets belangrijks oversla als ik naar de fysiotherapeut ga in plaats van een arts. Misschien is dat ook onzin, want kan een fysiotherapeut juist ook het goede spoor vinden als er wel iets bijzonders aan de hand is.
Gewrichtspijn hebben ze hier ook gehad, maar zijn ze overheen gegroeit.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
