Gezondheid
alle pijlers
"we kunnen niks zien" En dan?
dinsdag 3 september 2024 om 14:08
Ik twijfel een beetje over dit topic, omdat het niet over mij gaat, dus ben ik een beetje vaag. Ik ben ook niet op zoek naar medisch advies, maar wel naar tips. Mocht je het irritant vinden dat ik vaag ben, dan begrijp ik dat.
Goed.
Mijn beide kinderen hebben vergelijkbare medische klachten. Het zijn geen piepers, maar ze hebben echt last hiervan. Ze zijn hiervoor meerdere keren bij hun huisarts geweest. De huisarts voert een gesprek, onderzoekt ze en zegt elke keer hetzelfde: ik kan niets zien, jullie hebben een bepaalde lichaamsbouw, dan komen deze problemen gewoon vaker voor, je bent voor de rest kerngezond, jammer, maar helaas, we kunnen niets voor je doen.
De pijn blijft. Ik merk dat beide kinderen boos zijn, ze voelen zich niet serieus genomen. Ze geloven niet dat het zin heeft om naar een arts te gaan, want die luistert toch niet en zegt toch altijd dat er niets aan te doen is.
Ik weet niet wat ik moet doen. Let wel, het gaat niet om levensbedreigende zaken, ondragelijke pijn of ernstige belemmeringen, dan was ik allang naar het ziekenhuis gereden. Maar ik voel me er niet goed bij dat dit zo gaat.
Wat zou ik kunnen doen? En algemener: is het zo dat je soms gewoon moet accepteren dat je voor altijd bepaalde klachten hebt? Al ben je nog maar een tiener?
Goed.
Mijn beide kinderen hebben vergelijkbare medische klachten. Het zijn geen piepers, maar ze hebben echt last hiervan. Ze zijn hiervoor meerdere keren bij hun huisarts geweest. De huisarts voert een gesprek, onderzoekt ze en zegt elke keer hetzelfde: ik kan niets zien, jullie hebben een bepaalde lichaamsbouw, dan komen deze problemen gewoon vaker voor, je bent voor de rest kerngezond, jammer, maar helaas, we kunnen niets voor je doen.
De pijn blijft. Ik merk dat beide kinderen boos zijn, ze voelen zich niet serieus genomen. Ze geloven niet dat het zin heeft om naar een arts te gaan, want die luistert toch niet en zegt toch altijd dat er niets aan te doen is.
Ik weet niet wat ik moet doen. Let wel, het gaat niet om levensbedreigende zaken, ondragelijke pijn of ernstige belemmeringen, dan was ik allang naar het ziekenhuis gereden. Maar ik voel me er niet goed bij dat dit zo gaat.
Wat zou ik kunnen doen? En algemener: is het zo dat je soms gewoon moet accepteren dat je voor altijd bepaalde klachten hebt? Al ben je nog maar een tiener?
Ook al woon je in een krot, met de huisdeur kapot. Je weet toch dat ik van je hou.
dinsdag 3 september 2024 om 15:06
Interessant nu je schrijft wat het is. Dit had ik zelf als tiener ook. Wat dat betreft kan ik je gerust stellen. Ze gaan dit niet hun hele leven hebben. Bij mij is dat vanzelf over gegaan toen ik ouder werd, ik denk rond 18/20 ofzo. Misschien is dat wat geruststelling voor je. Niet dat je daar nu direct wat aan hebt.
dinsdag 3 september 2024 om 15:10
dinsdag 3 september 2024 om 15:11
Een respectvolle maar kritische houding vind ik wel gezond en passend.
Ik ben pas na mijn 25e gediagnosticeerd met migraine terwijl ik al sinds mijn 14e er heel veel last van had. Ook heb ik door een lakse gynaecoloog 7 jaar (!!) met een onbehandelde schimmelinfectie rondgelopen omdat ze vond dat het er allemaal bij hoorde, een uitstrijkje niet nodig was, en ik maar katoenen ondergoed moest dragen. Wist ik veel op mijn 18e. Geen grap.
De meeste artsen zijn kundig en hebben het beste met je voor, maar net zoals bij elk ander beroep zit er weleens een rotte appel tussen of iemand die alles naar eer en geweten doet, maar gewoon niet genoeg kennis heeft van bepaalde onderwerpen. Het zijn net mensen die artsen.
Ik zou zoals hier al geopperd gaan voor een gesprek en overleg hoe
nu verder. Dan kan de arts nader toelichten waarom hij niet doorverwijst/zelf behandelt. En als je daar niet tevreden over bent kun je gaan voor een second opinion of zelf research doen over dit type klacht en zien of je zelf een specialist (al dan niet arts) op dit gebied kan benaderen.
Ik ben pas na mijn 25e gediagnosticeerd met migraine terwijl ik al sinds mijn 14e er heel veel last van had. Ook heb ik door een lakse gynaecoloog 7 jaar (!!) met een onbehandelde schimmelinfectie rondgelopen omdat ze vond dat het er allemaal bij hoorde, een uitstrijkje niet nodig was, en ik maar katoenen ondergoed moest dragen. Wist ik veel op mijn 18e. Geen grap.
De meeste artsen zijn kundig en hebben het beste met je voor, maar net zoals bij elk ander beroep zit er weleens een rotte appel tussen of iemand die alles naar eer en geweten doet, maar gewoon niet genoeg kennis heeft van bepaalde onderwerpen. Het zijn net mensen die artsen.
Ik zou zoals hier al geopperd gaan voor een gesprek en overleg hoe
nu verder. Dan kan de arts nader toelichten waarom hij niet doorverwijst/zelf behandelt. En als je daar niet tevreden over bent kun je gaan voor een second opinion of zelf research doen over dit type klacht en zien of je zelf een specialist (al dan niet arts) op dit gebied kan benaderen.
dinsdag 3 september 2024 om 16:41
dinsdag 3 september 2024 om 16:45
Monica1973 schreef: ↑03-09-2024 16:41Zijn je kinderen 16+? Dan moeten ze het echt zelf regelen en kan jij niets doen.
Van wie moet dat? De zojuist aangenomen wet die zegt dat vanaf 16 jaar mensen alleen de spreekkamer in moeten en niemand mee mogen nemen?
dinsdag 3 september 2024 om 17:00
Dat moet helemaal niet en TO of de andere ouder kan gewoon mee als de kinderen dat prettig vinden.Monica1973 schreef: ↑03-09-2024 16:41Zijn je kinderen 16+? Dan moeten ze het echt zelf regelen en kan jij niets doen. Voelen ze zich ongehoord door hun huisarts, dan zullen ze daar zelf werk van moeten maken door wederom in gesprek te gaan met de huisarts en eventueel om een doorverwijzing naar een specialist te vragen.
dinsdag 3 september 2024 om 17:06
Dit is natuurlijk je reinste onzin. Als mijn 16+ kind akkoord is dat ik mee ga naar een consult omdat het onzeker is over hoe iets te brengen of hoe iets duidelijk te maken, dan ga ik gewoon mee.Monica1973 schreef: ↑03-09-2024 16:41Zijn je kinderen 16+? Dan moeten ze het echt zelf regelen en kan jij niets doen. Voelen ze zich ongehoord door hun huisarts, dan zullen ze daar zelf werk van moeten maken door wederom in gesprek te gaan met de huisarts en eventueel om een doorverwijzing naar een specialist te vragen.
En TO, dat ongehoord voelen wat jouw kinderen beschrijven, heeft mijn kind ook. Bij één van de laatste consulten voelde ze zich "gereduceerd tot mens met baarmoeder" en niet serieus genomen.
En bij een ander belangrijk consult ivm maag/darm klachten waar een verwijzing uit voortvloeide waar de huisarts later nog contact over zocht, omdat ze aanvullende vragen had, vroeg kind zich oprecht af of de huisarts wel had geluisterd, want alles wat de huisarts navroeg, was tijdens het consult al gepasseerd.
Mijn persoonlijke ervaringen met huisartsen zijn ook niet bijster positief. Er wordt slecht geluisterd.
Is er wel bloedonderzoek gedaan naar de gewrichtspijn? Ik dacht nog even aan POTS, maar daar horen geen gewrichtklachten bij volgens mij.
dinsdag 3 september 2024 om 17:10
Wat je ook nog zou kunnen doen, is een second opinion bij een andere huisarts, kijken wat die er van vindt.
En wat soms ook helpt: een klachtendagboek bijhouden, dus hoe vaak, wanneer, wat je ervoor gedaan hebt, etc.
Ik vind je altijd een beetje onderkoeld-nuchter schrijven, en dat is heerlijk om te lezen, maar als ze op dezelfde manier een gesprek ingaan, is er een kans dat je net een arts treft die dat nuchtere aanziet voor 'het valt wel mee' en de lijdensdruk verkeerd inschat.
En wat soms ook helpt: een klachtendagboek bijhouden, dus hoe vaak, wanneer, wat je ervoor gedaan hebt, etc.
Ik vind je altijd een beetje onderkoeld-nuchter schrijven, en dat is heerlijk om te lezen, maar als ze op dezelfde manier een gesprek ingaan, is er een kans dat je net een arts treft die dat nuchtere aanziet voor 'het valt wel mee' en de lijdensdruk verkeerd inschat.
dinsdag 3 september 2024 om 17:14
Ik heb als tiener vreselijk lang met iets rondgelopen wat de huisarts onder 'niks' vond vallen en de specialist, toen ik daar eindelijk was aanbeland, vond datgene toch niet 'niks' dus ik zou in zo'n geval geneigd zijn om door te drammen - natuurlijk kan het zijn dat er alsnog geen oplossing is, maar dan hoor je het van meerdere kanten.
dinsdag 3 september 2024 om 17:24
Dit is sowieso een bekend probleem voor ons gezin. Ik ben vorig jaar geopereerd en tijdens de operatie zei de chirurg "maar dit moet toch enorm veel pijn gedaan hebben, waarom zei u dat niet" terwijl ik gezegd had dat het pijn deed, maar blijkbaar niet hartverscheurend genoeg. Ook mijn kinderen zullen dingen zeggen als "het is wel vol te houden " want dat is het tenslotte ook.frambozentaartje schreef: ↑03-09-2024 17:10Wat je ook nog zou kunnen doen, is een second opinion bij een andere huisarts, kijken wat die er van vindt.
En wat soms ook helpt: een klachtendagboek bijhouden, dus hoe vaak, wanneer, wat je ervoor gedaan hebt, etc.
Ik vind je altijd een beetje onderkoeld-nuchter schrijven, en dat is heerlijk om te lezen, maar als ze op dezelfde manier een gesprek ingaan, is er een kans dat je net een arts treft die dat nuchtere aanziet voor 'het valt wel mee' en de lijdensdruk verkeerd inschat.
Ook al woon je in een krot, met de huisdeur kapot. Je weet toch dat ik van je hou.
dinsdag 3 september 2024 om 17:24
Hun vader heeft het nog steeds, dat helpt ook niet.Dutchgirly schreef: ↑03-09-2024 15:06Interessant nu je schrijft wat het is. Dit had ik zelf als tiener ook. Wat dat betreft kan ik je gerust stellen. Ze gaan dit niet hun hele leven hebben. Bij mij is dat vanzelf over gegaan toen ik ouder werd, ik denk rond 18/20 ofzo. Misschien is dat wat geruststelling voor je. Niet dat je daar nu direct wat aan hebt.
Maar misschien hebben zij wel geluk.
Ook al woon je in een krot, met de huisdeur kapot. Je weet toch dat ik van je hou.
dinsdag 3 september 2024 om 17:26
Bedankt voor de praktische tips! Het klinkt misschien nep, maar ik heb er veel aan. Het helpt altijd om de dingen eens van de andere kant te bekijken. Fysiotherapie en toch zelf ook op een open manier het gesprek aangaan, ik had het zelf moeten kunnen bedenken, maar ik ben blij dat jullie er mee kwamen 
Ook bijzonder dat er zoveel herkenning is!
Ook bijzonder dat er zoveel herkenning is!
Ook al woon je in een krot, met de huisdeur kapot. Je weet toch dat ik van je hou.
dinsdag 3 september 2024 om 17:34
Ja dat herken ik van 1 van mijn ouders, die blijft ook altijd 'het gaat wel' zeggen, en dat schiet dus helemaal niet op.Nana_Mouskouri schreef: ↑03-09-2024 17:24Dit is sowieso een bekend probleem voor ons gezin. Ik ben vorig jaar geopereerd en tijdens de operatie zei de chirurg "maar dit moet toch enorm veel pijn gedaan hebben, waarom zei u dat niet" terwijl ik gezegd had dat het pijn deed, maar blijkbaar niet hartverscheurend genoeg. Ook mijn kinderen zullen dingen zeggen als "het is wel vol te houden " want dat is het tenslotte ook.
Je hoeft niet te oefenen in huilend ter aarde te storten hoor, het helpt al heel erg om concreet te maken waar je tegenaan loopt: schrijf een paar moeilijke momenten op (toen gebeurde dat en dat en daarom ging dat en dat niet)
Bijvoorbeeld: 's nachts wakker liggen van de pijn, en hoe lang dan
Iets niet meer durven/doen omdat je bang bent dat dan weer... gebeurt.
dinsdag 3 september 2024 om 17:34
Hebben de meiden niet 'gewoon' last van groeipijn?
Honey, you should see me in a crown
dinsdag 3 september 2024 om 17:37
Je kan/mag als ouder best mee als ondersteuning, wat een onzin dit. Niet elke 16-jarige is mondig.Monica1973 schreef: ↑03-09-2024 16:41Zijn je kinderen 16+? Dan moeten ze het echt zelf regelen en kan jij niets doen. Voelen ze zich ongehoord door hun huisarts, dan zullen ze daar zelf werk van moeten maken door wederom in gesprek te gaan met de huisarts en eventueel om een doorverwijzing naar een specialist te vragen.
Honey, you should see me in a crown
dinsdag 3 september 2024 om 17:40
Toen je schreef wat het was waren het precies de klachten van 3 van mijn kinderen. Niet een beetje, maar precies hetzelfde. Verschil was wel dat onze huisarts het serieus nam, uitlegde hoe het kwam, wat je er zelf aan kunt doen en ook dat het een beetje bij de bouw en de leeftijd hoort. Mijn kinderen vonden dat heel geruststellend. Is de gewrichtspijn bij jouw kinderen ook vooral 's nachts nadat ze veel gedaan hebben? Hier hielp een nat koud washandje op de knieen vaak erg goed.Nana_Mouskouri schreef: ↑03-09-2024 17:26Bedankt voor de praktische tips! Het klinkt misschien nep, maar ik heb er veel aan. Het helpt altijd om de dingen eens van de andere kant te bekijken. Fysiotherapie en toch zelf ook op een open manier het gesprek aangaan, ik had het zelf moeten kunnen bedenken, maar ik ben blij dat jullie er mee kwamen
Ook bijzonder dat er zoveel herkenning is!
dinsdag 3 september 2024 om 17:43
Groeipijn hebben ze gehad, de oudste is sowieso uitgegroeid (neem ik aan). Maar dat was een ander soort pijn, je kunt nu als buitenstaander hun gewrichten horen als ze bewegen.
Ook al woon je in een krot, met de huisdeur kapot. Je weet toch dat ik van je hou.
dinsdag 3 september 2024 om 17:48
Nee, dat was toen ze jonger waren zo. Dan moesten we ernaast in bed over hun benen wrijven, terwijl ze huilden van de pijn. Dat was heel sneu, man had precies hetzelfde als kind.ninanoname schreef: ↑03-09-2024 17:40Toen je schreef wat het was waren het precies de klachten van 3 van mijn kinderen. Niet een beetje, maar precies hetzelfde. Verschil was wel dat onze huisarts het serieus nam, uitlegde hoe het kwam, wat je er zelf aan kunt doen en ook dat het een beetje bij de bouw en de leeftijd hoort. Mijn kinderen vonden dat heel geruststellend. Is de gewrichtspijn bij jouw kinderen ook vooral 's nachts nadat ze veel gedaan hebben? Hier hielp een nat koud washandje op de knieen vaak erg goed.
Dit is sinds ze 13+ zijn, heel plotseling en soms dagen niet.
Wat je schrijft, het scheelt als je het gevoel hebt serieus genomen te worden. Dat gevoel heb ik zelf wel bij de dokter, meestal althans. Het is niet uit te sluiten dat nukkige pubers wat zwartwit navertellen wat er gebeurd is, al zijn het meestentijds heel redelijke kinderen.
Ook al woon je in een krot, met de huisdeur kapot. Je weet toch dat ik van je hou.
dinsdag 3 september 2024 om 17:52
Nana_Mouskouri schreef: ↑03-09-2024 17:48Nee, dat was toen ze jonger waren zo. Dan moesten we ernaast in bed over hun benen wrijven, terwijl ze huilden van de pijn. Dat was heel sneu, man had precies hetzelfde als kind.
Dit is sinds ze 13+ zijn, heel plotseling en soms dagen niet.
Wat je schrijft, het scheelt als je het gevoel hebt serieus genomen te worden. Dat gevoel heb ik zelf wel bij de dokter, meestal althans. Het is niet uit te sluiten dat nukkige pubers wat zwartwit navertellen wat er gebeurd is, al zijn het meestentijds heel redelijke kinderen.
Dit!De mijne is heus subtiel en genuanceerd, maar als het haarzelf betreft... oeioeioei
dinsdag 3 september 2024 om 18:09
Ik ben ook lang, en was ooit ook zo’n iele puber. Licht in het hoofd herken ik, dat kan lage bloeddruk bij opstaan zijn. Maar dat is dan ook iets wat een huisarts prima kan uitleggen.
Dat andere, ik had altijd pijn in mijn knieën. Mijn moeder vertrouwde dat niet (artrose in de familie), en heeft me meegenomen naar een sportarts. Dat was heel fijn, bij mij bleek het te liggen aan dat ik zo hard gegroeid was, dat mijn spieren dat niet konden bijbenen. Daardoor ‘zwabberde’ mijn knieschijf bij het sporten. De oplossing was oefeningen doen waardoor mijn spieren sterker werden. En dat hielp inderdaad.
Maar het belangrijkste: ik had het gevoel dat mijn klacht serieus genomen werd..
Dat andere, ik had altijd pijn in mijn knieën. Mijn moeder vertrouwde dat niet (artrose in de familie), en heeft me meegenomen naar een sportarts. Dat was heel fijn, bij mij bleek het te liggen aan dat ik zo hard gegroeid was, dat mijn spieren dat niet konden bijbenen. Daardoor ‘zwabberde’ mijn knieschijf bij het sporten. De oplossing was oefeningen doen waardoor mijn spieren sterker werden. En dat hielp inderdaad.
Maar het belangrijkste: ik had het gevoel dat mijn klacht serieus genomen werd..
woensdag 4 september 2024 om 01:43
Hier deed lange slanke zoon dat ook, flauwvallen bij opstaan. Inderdaad is de verklaring dat de beenspieren niet sterk genoeg zijn in de groei om de bloeddruk op peil te houden, dus die valt even weg zeg maar, met opstaan. Benen kruisen onder de knieën kan helpen. Jonge soldaten op appèl zie je ook onderuit gaan, zelfde probleem. Kan het een bindweefsel aandoening zijn, richting Marfan/EDS/HMS?Nana_Mouskouri schreef: ↑03-09-2024 14:35Je hebt helemaal gelijk met je aanname.
(Ik haal dit wellicht later weg: ze zijn allebeide erg lang en erg slank en hebben veel pijn in hun gewrichten en vallen erg vaak flauw)
Ja, dit zeiden mijn collega's met veel verstand van het menselijk lichaam ook. Maar ik ben dan weer bang dat ik iets belangrijks oversla als ik naar de fysiotherapeut ga in plaats van een arts. Misschien is dat ook onzin, want kan een fysiotherapeut juist ook het goede spoor vinden als er wel iets bijzonders aan de hand is.
Hier hebben ik en beide kinderen een van deze aandoeningen, ik lees wel herkenbare dingen. Fysiotherapeut kan echt wel meedenken met deze klachten.
woensdag 4 september 2024 om 08:07
Is bij hem niet duidelijk wat het is dan? Als er bij hem niets aan gedaan kan worden, waarom zou het bij je kinderen wel kunnen?Nana_Mouskouri schreef: ↑03-09-2024 17:24Hun vader heeft het nog steeds, dat helpt ook niet.
Maar misschien hebben zij wel geluk.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
