Stress, lichamelijke klachten en het even niet weten

Lieve forummers,

Ik lees al jarenlang mee en ik heb tijdens mijn relatiebreuk 1,5 jaar geleden ook veel steun gehad aan jullie. Ik hoop nu weer mijn verhaal te kunnen doen, ik ben op zoek naar herkenning en adviezen.

Ik heb sinds april veel mentale en fysieke klachten. Ik ben in april op vakantie geweest en toen ik terug kwam, kreeg ik voor het eerst in mijn leven een paniekaanval. Ik wist niet wat me overkwam; het voelde letterlijk als een hartaanval en alsof ik doodging. Ik heb toen ook 112 gebeld, uiteindelijk bleek dus dat het een paniekaanval was. Ik ben hier enorm van geschrokken, want ik wist niet goed waar dit vandaan kwam.

1,5 jaar geleden heb ik mijn relatie die niet goed voor mij was verbroken en kwam ik ook uit een mindere periode in mijn leven. Ik ging verhuizen, begon aan een nieuwe baan, maar voor mijn gevoel kon ik eindelijk op zoek naar wie ik nu écht was, op eigen benen en zonder relatie. Ik vond alles enorm leuk, veel sociale contacten, mijn baan was druk, hectisch, maar wel enorm gezellig en ik leerde dat ik helemaal content was met ‘alleen’ zijn (als in: geen relatie). Wel ben ik toen voor het eerst naar een psycholoog gegaan, omdat ik in het verleden veel last heb gehad van het stellen van grenzen in relaties en ook herkende ik een bepaalde verlatingsangst bij mezelf. Ik ben bijvoorbeeld altijd extreem bang geweest om mijn ouders te verliezen (als ik een sirene buiten hoorde was ik al bang dat de ambulance onderweg was naar mijn ouders, om maar een voorbeeld te noemen).

Begin dit jaar heb ik dat traject met de psycholoog afgerond en had ik eigenlijk het idee dat ik erg goed in mijn vel zat. Ik was wel altijd bezig, was ik niet aan het werk dan was ik wel met vriendinnen, aan het sporten, met familie of druk in huis. Een avondje op de bank? Daar maakte ik geen tijd voor. Ik stond altijd aan. Toen ik die paniekaanval kreeg eind april ben ik de dag erna direct naar de huisarts gegaan, omdat ik bang was dat er lichamelijk iets met mij aan de hand zou zijn. Ze hebben een hartfilmpje gemaakt, alles gecontroleerd, daar was niets mis mee. Ik heb mijn psycholoog gebeld om te vragen of ik weer langs kon komen en ik kreeg een doorverwijzing naar een oefentherapeut voor psychosomatische therapie.

De conclusie van mijn psycholoog en oefentherapeut was dat ik moet leren ontspannen, dat ik al veel te lang veel te druk ben. Daarnaast spelen nu op het werk een aantal zaken die niet bijdragen aan een relaxte werksfeer, wat voor wat stress zorgde. Beiden gaven aan dat mijn kritieke drempel snel wordt bereikt doordat ik mijn lichaam en hoofd weinig ontspanning gun en dat het echt zaak is om rustiger aan te doen. In eerste instantie heb ik dat advies opgevolgd door niet meer elke avond wat te plannen, maar mezelf ook avondjes rust moet gunnen (in bad gaan, filmpje kijken, boekje lezen). Dit ging even goed, maar op mijn werk nam de druk en stress steeds meer toe.

Begin vorige week voelde ik weer lichamelijke klachten: druk op mijn borst, snel uitgeput na een stukje lopen of traplopen bijvoorbeeld, druk in mijn hoofd.. Dat was voor mij een teken dat het echt niet goed zat. Tijdens een afspraak met mijn oefentherapeut die week ben ik in huilen uitgebarsten en zij raadde me aan om mij ziek te melden. Ik ben de dag daarna een gesprek aangegaan met mijn werkgever waarin ik aangaf dat het advies was om mij ziek te melden, maar dat ik graag met hen wil kijken naar een oplossing. Het voelde voor mij niet goed om me direct volledig ziek te melden; zo ver zat ik er voor mijn gevoel niet doorheen en ik ben graag aanwezig op mijn werk. Wel wilde ik wat minder gaan werken. Dit was een goed en fijn gesprek met veel begrip en ze komen mij tegemoet door me tijdelijk werkweken van 3 dagen te geven. Hierdoor hopen ze mij wat meer de ruimte te geven om op te laden. Er viel een last van mijn schouders af. De dag daarna zat ik te werken en voelde ik het alweer opzetten: druk op mijn borst, niet lekker, onrustig, ik kan het gevoel niet zo goed beschrijven maar het zat me gewoon echt niet lekker. Hierdoor haalde ik me weer allerlei dingen in mijn hoofd dat er iets niet goed is met mijn lichaam, raakte ik in een angsttoestand en had ik de ene na de andere huilbui. Dit heeft 3 dagen geduurd, ik kwam er gewoon niet meer uit met mijn hoofd. Ik ging in die toestand dus het weekend in en ik was tot vrij weinig in staat.

De dag na het weekend, dus afgelopen maandag, direct weer naar de huisarts geweest. Over m’n toeren, huilen, bang dat er iets mis is met mijn lichaam, bang om gek te worden, geen controle meer over mezelf. Wat is er aan de hand? De huisarts gaf oxazepam mee om maar weer even rustig te worden en heeft me bloed laten prikken. Die oxazepam vertik ik om te slikken, ik wil daar echt niet aan beginnen (tenzij ik weer in zo’n paniektoestand raak waar ik niet uit kom voor mijn gevoel, misschien dan…) en mijn bloed was oké.

Lichamelijk volgens mij niet echt wat aan de hand dus. Er ligt wel echt een angststoornis ten grondslag; altijd bang dat er iets met mijn ouders gebeurt, maar nu ook dat er iets met mij gebeurt. Die huilbuien die soms uit het niets komen opzetten, de druk op mijn borst die ik nu ook voel terwijl ik dit typ, denken dat ik gek word en op momenten denken dat ik hier niet meer uitkom; ik herken mezelf gewoon niet meer. Ik weet dat ik wat rustiger moet doen en ik weet ook waar bepaalde angsten/gedachtes vandaan komen, maar ik kan het slecht plaatsen dat mijn lichaam hier ZO heftig op reageert. Waarom voel ik druk op mijn borst terwijl ik rustig en met alle plezier Temptation Island lig te kijken? Ik las bijvoorbeeld ook verhalen van de spiraal die dit soort ellende kan veroorzaken (deze heb ik begin dit jaar laten zetten), maar ik geloof niet dat dit het is. Een burn-out vind ik ook niet bij mij passen; het is niet dat ik geen energie meer heb of geen zin meer heb om dingen te doen. In tegendeel: ik wil heel graag..

Sorry als het een onsamenhangend verhaal is, maar herkent iemand dit? Kan iemand mij wellicht ook meer uitleg geven over die aanhoudende fysieke klachten en waarom het niet wegzakt ondanks dat ik al veranderingen heb doorgevoerd (meer rust, minder werken)? En beter nog: heeft iemand een advies hiervoor om in ieder geval die fysieke klachten weg te nemen (ik ben al heel bewust bezig met ademhaling, meditatie etc).? Toch volledig ziek melden (al weet ik niet of daar de boosdoener zit)?

Bedankt alvast.

Bedankt weer voor jullie uitgebreide reacties

@Bbubbels mijn oefentherapeut is dat ook bij mij nagegaan, maar hyperventilatie heb ik nooit last van (ook niet tijdens een paniekaanval). Wat vervelend dat je er chronische hyperventilatie aan hebt overgehouden. Weet je nu wel goed hoe je je ademhaling weer onder controle krijgt? En dankjewel, misschien negeer ik mijn lichaam inderdaad nog te veel. Ik moet nog 3 dagen werken volgende week en dan heb ik 2 weken vakantie. Ik ben heel erg benieuwd wat dat met mij gaat doen.. en anders daarna toch maar ziek melden inderdaad.

@hagelslagjes concentratie is ver te zoeken en mijn kortetermijngeheugen moah. Maar dat heb ik al 2 jaar lang, dat ik gewoon letterlijk kan vergeten wat een vriendin of mijn ouders me een half uur geleden mij hebben gezegd. Ik herken wat je zegt over de gedachten gewoon laten zweven. Mijn hoofd gaat altijd maar door, wat ik ook doe. Ik vind ontspannende rituelen van vroeger terugbrengen wel een goede tip. Ik zat me laatst af te vragen wat ik vroeger fijn vond om te doen in mijn vrije tijd. Dan zat ik bij mijn ouders aan tafel Sims te spelen, of ik kon mezelf helemaal verliezen in een serie. Maar ook bijvoorbeeld verven op nummer of puzzelen. Misschien moet ik zoiets weer gaan doen. Ik ga even reageren op je pb, dankjewel

Ik wil jullie nog even bedanken voor de reacties toentertijd (mocht iemand dit nog lezen).

Ik heb mij ziek gemeld naar aanleiding van jullie reacties en toen is het licht uitgegaan. Nu maanden vol therapiesessies, yogalessen, boeken lezen en slapen verder en ik heb enorm veel inzichten gekregen, over mezelf en over mijn omgeving. Toen ik dit topic opende had ik helemaal niet in de gaten hoe overbelast ik al was, en dat ik absoluut niet lief voor mezelf was.

Dus nogmaals: dank. Het gaat nu stukken beter.

Dankjulliewel! Het gaat nog steeds stukken beter! Natuurlijk nog wel momenten dat ik even minder energiek ben of wat minder lekker in m'n vel zit, maar het verschil met maanden terug is dat ik nu durf te voelen en het gewoon aanga. Dus ondanks dat ik soms even emotioneel ben, ben ik juist heel blij dat het er op die momenten uitkomt en dat ik het aanvoel.

@lisalinde je hebt een pb terug!