Versleten lichaam op jonge leeftijd

-

Fietsen en zwemmen zijn prima te doen met artrose. Hij heeft artrose in zijn schouder en knieën. De rest doet het nog.

Ik lees hij is altijd tot het gaatje gegaan. Knallen zeg maar. Dat komt hem nu duur te staan. Is klote maar niet het eind van de wereld.

Ik zou je vooral focussen op emotionele steun, en niet teveel praktische oplossingen aan gaan bieden op dit moment. Belangrijk dat hij ook de tijd krijgt om aan het idee te wennen en van alles aangedragen krijgen op zo’n moment kan weerstand oproepen.

Ik heb recent te horen gekregen dat ik zeer waarschijnlijk hEDS heb, een aandoening van het bindweefsel. In de praktijk sport ik al heel lang niet meer vanwege klachten, maar nu zijn korte wandelingen (5 km) eigenlijk ook al te veel. Ik moet echt nadenken bij elke stap die ik zet want anders heb ik zo weer een paar weken veel pijn.

Wat mij vooral helpt: af en toe even klagen tegen mijn man zonder dat hij perse met oplossingen komt of het goed probeert te praten. Het is ook gewoon rot. Die praktische oplossingen komen wel. Maar gewoon even een schouder en een luisterend oor is erg fijn.

En verder zal hij het moeten accepteren en inderdaad verwachtingen bijstellen. Bij mij is het ook progressief dus ik luister zeker naar mijn lichaam, maar wil ook nu nog veel dingen doen, nu het nog kan. Want die 5 km loop ik nu nog wel, maar over 10 jaar waarschijnlijk niet meer.

Sterkte!

Versleten lijf klinkt wat dramatisch. Artrose is iets waar de meeste mensen vroeger of later mee te maken krijgen, meestal na je 50e maar je kunt pech hebben. Ik kan in principe ‘alles’ doen, maar moet wel een beetje opletten en het soms bezuren als ik toch teveel heb gedaan. Het is een kwestie van uitproberen, en soms voel je je heel oud als je hebt overbelast en dan drie dagen niet normaal kunt lopen.

Je man kan sporten en dingen gaan doen op zijn eigen niveau .sporten kan ook in n revalidatie centrum onder begeleiding .van n arts of therapeut .
Even zoeken wat het beste voor hem is .

Soms zit aanleg voor artrose in de familie. Ik heb ook een collega van die leeftijd (zeer fanatiek sporter, op het enge af) die er behoorlijk last van heeft. Maar zijn broer die veel minder sport heeft het een stuk erger. Kan ook dat het vele sporten hem heeft behoed voor nog meer last.

Mijn man is nu in de veertig; heeft op zijn 21e een ernstig ongeluk gehad, waardoor hij nu aan een been eigenlijk altijd pijn heeft.

** knip - herkenbaar **

[Man doet soms] dingen die erna meer pijn opleveren en in zekere zin de situatie erger maken. Toch maakt hij soms die keuze -- en dat snap ik. Dus bij de dagen met meer pijn (die dan dus volgen) maak ik het hem zo gemakkelijk mogelijk. Ik zeg er niets over, maar hij weet wel dat ik het weet. Zo hoeft hij er voor zijn gevoel niet over te 'zeuren' tegen anderen.

Wat ik wil zeggen weet ik niet zo goed; je moet samen een soort modus vinden. Van het wel erkennen van de pijn, en lief zijn voor de patiënt, maar het niet op de voorgrond plaatsen. Dat kost even tijd, maar komt goed.

Ik heb niet alles gelezen, maar ik was halverwege de 30 toen ik de diagnose slijtage al had (heupen en een kapotte schouder door een ongeluk). Jaren niet gesport, ondertussen in de 50 en ik ben juist wel weer gaan sporten een jaar of 5 geleden.

Eerst in overleg met de fysiotherapeut, nu al weer jaren zelfstandig.
Mijn fysio zei: rust roest, gedoseerd bewegen is prima, opbouwen van een spier corset om je versleten heup heen is heel goed. De schouder: lichte krachttraining is prima voor de stabiliteit in het gewricht.
Uiteindelijk heeft het me veel opgeleverd: minder pijn, meer conditie en het uitstellen van het plaatsen van kunstheupen.

Als je man met een hoge intensiteit sport (zoals bijv 6x per week want mijn manlief doet), dan kan het zijn dat de intensiteit er wat af moet. Maar met beleid kan er vaak nog heel veel.

Ik zie nu je eigen update, TO. Het verbaast me dat de arts zelfs lichte krachttraining helemaal afraadt.

Zwemmen houdt de boel soepel, maar spieren ondersteunen het gewricht ook en dat helpt weer tegen de pijn.

Ik zou zeker op zoek gaan naar een goede (sport)fysio, eventueel een second opinion van een arts o.i.d.
Een sport fysio heeft mij heel goed op weg geholpen toen ik het sporten wilde oppakken.

En soms kunnen artsen het ook niet goed inschatten. Ik ben bij 2 verschillende orthopeden geweest en de adviezen stonden letterlijk haaks op elkaar.
Orthopeed 1: nooit meer hardlopen, skiën of wat dan maar ook aan belastende zaken
Orthopeed 2: met beleid kan er veel. Probeer of je kunt hardlopen. Kijk wat kan, dram niet door tot de marathon als je lijf 'nee' zegt, goede schoenen, aandacht besteden aan je techniek, niet altijd op straat. Skiën hetzelfde verhaal. Krijg je te veel pijn tijdens de actie of te lang napijn, dan zul je je conclusies moeten trekken en wat anders moeten gaan doen.

Sterkte TO, mijn man sport net zo als de jouwe en is niet te genieten als dat niet kan.
Begrip, wat humor, alternatieven helpen bedenken: hier werkt dat.
Het is omschakelen en werken (en wennen) aan wat nog wel kan. En dat heeft tijd nodig.
Manlief gebruikt hier hetzelfde recept naar mij toe als ik fikse pijn- of baaldagen heb.

En inderdaad: je moet een soort modes vinden, ook als stel.
Wij doen dingen samen binnen mijn grenzen, of bedenken hoe we dingen samen kunnen doen.

O.a. auto-immuunziekte en hartfalen hier en ook begin 40. En ja op slechte dagen voelt dat alsof je hele lijf versleten is, en op goede dagen lijkt er amper iets aan de hand. Dat maakt het juist ook lastig.
Ben nog bezig met opbouw van sporten, maar een verkoudheid erover en ik kan opnieuw beginnen. Dat is wel echt frustrerend. Accepteren, dat is vreselijk moeilijk en kost echt veel tijd.

Een groot deel van de tijd denk ik heel praktisch en positief: ik ben er nog, ik kan nog (relatief) veel voor mensen met deze aandoening, eens even zien wat de volgende stap wordt. En soms wil ik even niks anders dan een potje janken omdat het wel gewoon kut is. Wat ik dan niet nodig heb is iemand die me daar uit probeert te krijgen en weer wil opbeuren, nee, ik wil gewoon even janken. Gaat vanzelf over. Mijn partner heeft daar nogal een handje van, schouders eronder en door, maar gaat daarmee voorbij aan wat ik voel en nodig heb. Het geeft me dan het gevoel dat ik niet ziek mag zijn, dat dat niet uitkomt dus verman jezelf maar.

Dus vraag vooral wat je partner van je nodig heeft, wat wil hij dat je zegt of doet op zo’n moment? Waar heeft hij het meeste aan? En geef hem de tijd om te wennen. Hij moet het ook nog uitvogelen allemaal. Jullie moeten het nog uitvogelen samen. Bespreek dat vooral ook zo met elkaar.

Wel een beetje dramatische topictitel, hoor