Gezondheid
alle pijlers
Waarschijnlijk alvleesklierkanker
donderdag 30 september 2021 om 08:19
Ik heb hoogstwaarschijnlijk alvleesklierkanker. En ik kan er niet mee omgaan. Nog niet in ieder geval. Naar aanleiding van scans is een zwelling gezien in de kop van de alvleesklier en plekjes op m'n lever. Morgen heb ik een afspraak met de arts in het ziekenhuis, maar ik word gek van m'n gedachten, angsten, verwachtingen, weet ik het.
Ik ben pas 46, sta nog midden in het leven, getrouwd, ben drie jaar geleden m'n moeder verloren aan kanker en vind het zo erg voor mijn vader. En m'n man, mijn lieve rots in de branding.
Om me heen wordt nog gezegd, dat er nog een kans is dat het iets anders is, maar die ruimte heb ik nu niet in mijn hoofd. Ik ben aan het doemdenken en zie mezelf al overlijden. Er zullen wel meer medische ingrepen volgen nu om alles vast te kunnen stellen.
Dit topic open ik voor wat steun, een babbeltje, eventuele informatie. Ik ben gewoon bang.
Ik ben pas 46, sta nog midden in het leven, getrouwd, ben drie jaar geleden m'n moeder verloren aan kanker en vind het zo erg voor mijn vader. En m'n man, mijn lieve rots in de branding.
Om me heen wordt nog gezegd, dat er nog een kans is dat het iets anders is, maar die ruimte heb ik nu niet in mijn hoofd. Ik ben aan het doemdenken en zie mezelf al overlijden. Er zullen wel meer medische ingrepen volgen nu om alles vast te kunnen stellen.
Dit topic open ik voor wat steun, een babbeltje, eventuele informatie. Ik ben gewoon bang.
woensdag 20 oktober 2021 om 02:52
Hoi Nadal,
Wat een ongelooflijke dreun is dit voor jou zeg. Natuurlijk had je er al rekening mee gehouden maar stilletjes hoop je toch dat jij die ene uitzondering bent.
En als dat niet zo blijkt te zijn dan is dat verschrikkelijk.
En nu verder, maar hoe? Vastklampen aan elke strohalm of accepteren dat het zo is en de je nog resterende tijd zo prettig mogelijk doorbrengen?
Wat je ook kiest, het is voor jou de juiste keuze. Wel een keuze die eigenlijk niemand zou moeten hoeven te nemen.
Net zoals alle mokerslagen die je te verwerken hebt gekregen, zal ook dit eerst moeten inzinken vóórdat je verder kan.
Ik zit met miin vrouw in een klein beetje vergelijkbare situatie, alleen is het bij haar nog niet acuut, dat kan (hopelijk) nog wel jaren duren.
Onze ervaring is dat we zoveel mogelijk willen genieten maar ook "gewoon" willen leven. Dus niet alleen maar leuke dingen doen. Maar, dat is persoonlijk en voor iedereen anders.
Hoe dan ook, ik wens jou en je naasten heel veel sterkte.
Wat een ongelooflijke dreun is dit voor jou zeg. Natuurlijk had je er al rekening mee gehouden maar stilletjes hoop je toch dat jij die ene uitzondering bent.
En als dat niet zo blijkt te zijn dan is dat verschrikkelijk.
En nu verder, maar hoe? Vastklampen aan elke strohalm of accepteren dat het zo is en de je nog resterende tijd zo prettig mogelijk doorbrengen?
Wat je ook kiest, het is voor jou de juiste keuze. Wel een keuze die eigenlijk niemand zou moeten hoeven te nemen.
Net zoals alle mokerslagen die je te verwerken hebt gekregen, zal ook dit eerst moeten inzinken vóórdat je verder kan.
Ik zit met miin vrouw in een klein beetje vergelijkbare situatie, alleen is het bij haar nog niet acuut, dat kan (hopelijk) nog wel jaren duren.
Onze ervaring is dat we zoveel mogelijk willen genieten maar ook "gewoon" willen leven. Dus niet alleen maar leuke dingen doen. Maar, dat is persoonlijk en voor iedereen anders.
Hoe dan ook, ik wens jou en je naasten heel veel sterkte.
f1823 wijzigde dit bericht op 20-10-2021 08:10
4.30% gewijzigd
woensdag 20 oktober 2021 om 09:05
Zelfs in bed heb ik aan je moeten denken, Nadal. Nog voor ik was opgestaan dus.
The day after ... vandaag voel ik me precies nog rotter dan gisteren. Gisterenmorgen had ik nog hoop voor jou en na je bericht hoe het was snapte ik het wel, maar blijkbaar drong het nog niet door.
En dat doordringen, dat heb ik nu wel.
En ik sinds je hier post heb ik me nooit zo rot gevoeld. Ik leefde op hoop.
The day after ... vandaag voel ik me precies nog rotter dan gisteren. Gisterenmorgen had ik nog hoop voor jou en na je bericht hoe het was snapte ik het wel, maar blijkbaar drong het nog niet door.
En dat doordringen, dat heb ik nu wel.
En ik sinds je hier post heb ik me nooit zo rot gevoeld. Ik leefde op hoop.
woensdag 20 oktober 2021 om 09:05
Gatsie, wat een rotnieuws zeg…
Weet je ook wat voor chemo je gaat krijgen? Of heb je dat niet goed opgeslagen?
En natuurlijk ben je bang… dat mag natuurlijk.
Zijn jouw en je moeders kanker aan elkaar gerelateerd? Weet niet meer of je gezegd had wat zij had?
Sterkte, ook voor je mannen.
Weet je ook wat voor chemo je gaat krijgen? Of heb je dat niet goed opgeslagen?
En natuurlijk ben je bang… dat mag natuurlijk.
Zijn jouw en je moeders kanker aan elkaar gerelateerd? Weet niet meer of je gezegd had wat zij had?
Sterkte, ook voor je mannen.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
woensdag 20 oktober 2021 om 09:54
woensdag 20 oktober 2021 om 09:58
woensdag 20 oktober 2021 om 11:15
Lieve Nadal, het slechte nieuws is pas net bekend, natuurlijk ben je nu in paniek en weet je het even niet meer, geloof mij als ik je vertel dat deze fase van paniek en het niet meer weten voorbij gaat, het is nogal een bericht wat je te horen hebt gekregen, maar er komt echt een periode van berusting en acceptatie, neemt niet weg dat je in een horrorscenario bent beland. Ik weet niet waar jouw behoefte ligt, lotgenotencontact kan ook een optie zijn. Misschien maar even niets doen nu, behalve je verdriet en onmacht uiten, dat kan ook verlichtend zijn. Ik wens je veel sterkte, kracht en liefde.
woensdag 20 oktober 2021 om 11:24
Wat een klap, ook voor je mannen. Afscheid nemen van hun en zij van jou, het is vreselijk. Ik had je zo graag iets anders gegund.. Het is gewoon niet te bevatten.
Je bent in blinde paniek, het is alsof er een kleedje onder je benen vandaan getrokken is. Ik hoop dat je snel weer wat vastere grond onder je voeten vindt. Ik ken overigens wel iemand die daarbij kan helpen, je mag me pb'en als je de puf hebt.
Heel veel sterkte de komende tijd Ik ben ervan overtuigd dat je je kracht weer vindt als het allemaal wat bezonken is.
Je bent in blinde paniek, het is alsof er een kleedje onder je benen vandaan getrokken is. Ik hoop dat je snel weer wat vastere grond onder je voeten vindt. Ik ken overigens wel iemand die daarbij kan helpen, je mag me pb'en als je de puf hebt.
Heel veel sterkte de komende tijd
Ik ben ervan overtuigd dat je je kracht weer vindt als het allemaal wat bezonken is.
Such fun!1
woensdag 20 oktober 2021 om 11:30
Lieve Nadal, het is al gezegd maar bel alsjeblieft even met de huisarts. Misschien kun je eerder terecht bij de psycholoog in het ziekenhuis of is er een andere manier waarmee hij/zij je kan helpen. Dit is niet te doen zo, ook al komt er een moment van berusting dat zeker, maar daar ben je nog niet en daar heb je echt wat hulp bij nodig.
Ik denk zoveel aan je… dikke knuffel
Ik denk zoveel aan je… dikke knuffel
hendrikje106 wijzigde dit bericht op 20-10-2021 11:31
Reden: Typefout
Reden: Typefout
0.13% gewijzigd
The problem is people are being hated when they are real, and are being loved when they are fake.
woensdag 20 oktober 2021 om 11:33
Nadal, vanzelfsprekend ben je totaal van slag. Hoe je daar mee om moet gaan? Geen idee. Ruim een half jaar geleden kreeg ik de diagnose dat ik niet meer kankervrij zou worden.
Ik kan je uit ervaring vertellen dat het slijt. Toen ik met chemo begon, ik sprak met andere patiënten, zag hoe zij ermee omgingen, begon voor mij ook het proces dat ik er beter mee om kan gaan.
We hebben soms best veel lol op de dagbehandeling. Iedereen daar is serieus ziek en we gaan op bijzondere wijze met elkaar om.
Jij hebt een andere diagnose dan ik, de behandelingen zullen je leven verlengen, maar zullen belastend zijn.
Ik wens je heel veel kracht toe om je verdriet aan te kunnen. Langzaam aan ga je merken dat het toch slijt hoe onmogelijk het ook lijkt.
Het hielp mij om lichte maaltijden te eten, iedere keer een beetje.
We hebben honden dus wandelen is een onderdeel van m’n leven. Het helpt echt om even weg te zijn in de natuur.
Veel sterkte!
Ik kan je uit ervaring vertellen dat het slijt. Toen ik met chemo begon, ik sprak met andere patiënten, zag hoe zij ermee omgingen, begon voor mij ook het proces dat ik er beter mee om kan gaan.
We hebben soms best veel lol op de dagbehandeling. Iedereen daar is serieus ziek en we gaan op bijzondere wijze met elkaar om.
Jij hebt een andere diagnose dan ik, de behandelingen zullen je leven verlengen, maar zullen belastend zijn.
Ik wens je heel veel kracht toe om je verdriet aan te kunnen. Langzaam aan ga je merken dat het toch slijt hoe onmogelijk het ook lijkt.
Het hielp mij om lichte maaltijden te eten, iedere keer een beetje.
We hebben honden dus wandelen is een onderdeel van m’n leven. Het helpt echt om even weg te zijn in de natuur.
Veel sterkte!
woensdag 20 oktober 2021 om 12:14
Het voelt zo machteloos. Diep van binnen hield je er al rekening mee dat het kon gebeuren maar nu hakt de uitslag er pas echt in. Logisch dat je niet weet hoe je hiermee om moet gaan. Wie zou dat wel kunnen? Ik hoop dat je steun hebt aan je mannen maar twijfel ook niet om ondersteuning te vragen aan je huisarts of straks bij een psycholoog.
Kon ik maar wat voor je doen.
Kon ik maar wat voor je doen.
woensdag 20 oktober 2021 om 12:16
woensdag 20 oktober 2021 om 12:30
Lieve Nadal
Je vraagt je af hoe je dit nou moet doen.
Allereerst...er moet helemaal niets.
Wat je zou kunnen doen is de dingen stapje voor stapje. Er komt nu zoveel op je af dat het chaos is lijkt me.
Misschien vandaag de huisarts contacten en vragen om extra dieetvoeding en iets kalmerende of slaapmedicatie.
Misschien je psych bellen maar volgens mij heb je daar alweer een afspraak mee.
Vanuit het ziekenhuis hebben ze ook maatschappelijk werk en psychologen.
Maat rustig aan. Stapje voor stapje de kluwen proberen te ontwarren.
Sterkte lieve meid.
Je vraagt je af hoe je dit nou moet doen.
Allereerst...er moet helemaal niets.
Wat je zou kunnen doen is de dingen stapje voor stapje. Er komt nu zoveel op je af dat het chaos is lijkt me.
Misschien vandaag de huisarts contacten en vragen om extra dieetvoeding en iets kalmerende of slaapmedicatie.
Misschien je psych bellen maar volgens mij heb je daar alweer een afspraak mee.
Vanuit het ziekenhuis hebben ze ook maatschappelijk werk en psychologen.
Maat rustig aan. Stapje voor stapje de kluwen proberen te ontwarren.
Sterkte lieve meid.
woensdag 20 oktober 2021 om 12:45
Lieve Nadal. Je moet niets. Desnoods ga je naar Nadals tenniswedstrijden kijken, als je het gevoel hebt dat het je even afleidt.
Dit is hoe jouw lichaam reageert in extreme nood. Freeze. Daar is niets mis mee. Het voorkomt dat je gekke dingen gaat doen, dus zie het als een soort zelfbescherming. De huisarts nu bellen lijkt me een goede. Al is het maar om even bij een arts je te kunnen uiten zonder rekening te houden met de drie prachtmannen.
Ik hoop dat je heel veel liefde krijgt van iedereen om je heen. En dat je lief mag zijn voor jezelf. Eerst de komende minuut doorkomen. Dan pas denken aan het volgende kwartier.
Ik, en ik vermoed zo maar veel meer mensen, staan in gedachten naast je.
Dit is hoe jouw lichaam reageert in extreme nood. Freeze. Daar is niets mis mee. Het voorkomt dat je gekke dingen gaat doen, dus zie het als een soort zelfbescherming. De huisarts nu bellen lijkt me een goede. Al is het maar om even bij een arts je te kunnen uiten zonder rekening te houden met de drie prachtmannen.
Ik hoop dat je heel veel liefde krijgt van iedereen om je heen. En dat je lief mag zijn voor jezelf. Eerst de komende minuut doorkomen. Dan pas denken aan het volgende kwartier.
Ik, en ik vermoed zo maar veel meer mensen, staan in gedachten naast je.
woensdag 20 oktober 2021 om 13:16
Heej lieve mensen.
Ik heb inderdaad de huisarts gebeld en kon snel langskomen. Heb 45 minuten met haar gepraat en eindelijk het idee gekregen dat iemand naar me luistert (medisch gezien bedoel ik). Alles verteld wat ik voel en denk en hoe ik er voor sta.
De fase waarin ik zit is logisch. Dat snapte ik wel, maar de paniek en wanhoop herken ik nergens van. Het lamgeslagen zijn herken ik nergens van. De wanhoop over hoe ik me voel herken ik nergens van. De zwakte die ik voel herken ik nergens van. En ik dacht maar, hoe moet ik volgende week de chemo doorstaan als ik me nu al zo voel. Dat kan nooit.
Dat schijnt wel te kunnen. Al m'n bloedwaarden zijn nog goed. M'n gewicht is stabiel doordat ik wel genoeg vloeibaar eet met bijvoeding. Ik loop bijna dagelijks 56 traptreden zonder problemen op, dus ik ben sterk zat.
Dat ik me nu niet sterk voel is normaal. Ik hou 3x per dag oxazepam en krijg voor een week een slaaptablet erbij. Ze denkt dat als ik wat nachten door kan slapen, dit ook goed voor m'n lichaam werkt. Indien nodig paracetamol erbij nemen. En dan weten dat ik een hekel heb aan pillen slikken. Dat ga ik maar over m'n kant laten gaan.
Ook gesproken over hoop houden. Dat de chemo de zooi een tijd kan inkapselen. Dat de resultaten met immuumtherapie bij casper van eijck steeds beter worden en dat ze het sterk vond dat ik hem al had benaderd. Je weet nooit hoe het loopt.
Ja, de kans is groot dat ik niet heel lang meer leef, maar er is 5% aan patiënten hiermee die iedereen versteld doen staan en langer leven of waarbij de uitzaaiingen alsnog verdwijnen. Ik ga er niet vanuit dat ik daartoe behoor, maar ga er wel alles aan doen tot die 5% te behoren.
Ik zou zeker met mensen willen praten in een gelijksoortige situatie. Ik weet alleen niet waar dit te zoeken. Ik denk dat herkenning en erkenning goed voor me is. Dit gesprek met de huisarts heeft me goed gedaan. Ik ben niet gek, ik ben niet raar, ik heb rotnieuws gekregen waardoor alles verandert en je sterfelijkheid ineens aanwezig is.
Ik weet even niet meer wie me aangeboden heeft te pb-en of helpen. Ik zal het later nog terug gaan lezen en wat sturen. Pb's mogen ook gestuurd worden.
Last but not least. Ik hoop dat ik hierop voort kan voorduren en wellicht met nieuw te leren kennen mensen erbij. Maar weet dat ik jullie vanuit de grond van zo enorm waardeer en lief vindt, voor de steun, het luisteren, het meedenken en alles.
Ik heb inderdaad de huisarts gebeld en kon snel langskomen. Heb 45 minuten met haar gepraat en eindelijk het idee gekregen dat iemand naar me luistert (medisch gezien bedoel ik). Alles verteld wat ik voel en denk en hoe ik er voor sta.
De fase waarin ik zit is logisch. Dat snapte ik wel, maar de paniek en wanhoop herken ik nergens van. Het lamgeslagen zijn herken ik nergens van. De wanhoop over hoe ik me voel herken ik nergens van. De zwakte die ik voel herken ik nergens van. En ik dacht maar, hoe moet ik volgende week de chemo doorstaan als ik me nu al zo voel. Dat kan nooit.
Dat schijnt wel te kunnen. Al m'n bloedwaarden zijn nog goed. M'n gewicht is stabiel doordat ik wel genoeg vloeibaar eet met bijvoeding. Ik loop bijna dagelijks 56 traptreden zonder problemen op, dus ik ben sterk zat.
Dat ik me nu niet sterk voel is normaal. Ik hou 3x per dag oxazepam en krijg voor een week een slaaptablet erbij. Ze denkt dat als ik wat nachten door kan slapen, dit ook goed voor m'n lichaam werkt. Indien nodig paracetamol erbij nemen. En dan weten dat ik een hekel heb aan pillen slikken. Dat ga ik maar over m'n kant laten gaan.
Ook gesproken over hoop houden. Dat de chemo de zooi een tijd kan inkapselen. Dat de resultaten met immuumtherapie bij casper van eijck steeds beter worden en dat ze het sterk vond dat ik hem al had benaderd. Je weet nooit hoe het loopt.
Ja, de kans is groot dat ik niet heel lang meer leef, maar er is 5% aan patiënten hiermee die iedereen versteld doen staan en langer leven of waarbij de uitzaaiingen alsnog verdwijnen. Ik ga er niet vanuit dat ik daartoe behoor, maar ga er wel alles aan doen tot die 5% te behoren.
Ik zou zeker met mensen willen praten in een gelijksoortige situatie. Ik weet alleen niet waar dit te zoeken. Ik denk dat herkenning en erkenning goed voor me is. Dit gesprek met de huisarts heeft me goed gedaan. Ik ben niet gek, ik ben niet raar, ik heb rotnieuws gekregen waardoor alles verandert en je sterfelijkheid ineens aanwezig is.
Ik weet even niet meer wie me aangeboden heeft te pb-en of helpen. Ik zal het later nog terug gaan lezen en wat sturen. Pb's mogen ook gestuurd worden.
Last but not least. Ik hoop dat ik hierop voort kan voorduren en wellicht met nieuw te leren kennen mensen erbij. Maar weet dat ik jullie vanuit de grond van zo enorm waardeer en lief vindt, voor de steun, het luisteren, het meedenken en alles.
woensdag 20 oktober 2021 om 13:30
Bedankt voor je bericht. En wat waardeloos dat jij ook zo'n vooruitzicht te horen hebt gekregen. Ik hoop in stapjes ook te komen waar jij nu bent. Ik heb nu niks tot vrijdag.vanlippebiesterveld schreef: ↑20-10-2021 11:33Nadal, vanzelfsprekend ben je totaal van slag. Hoe je daar mee om moet gaan? Geen idee. Ruim een half jaar geleden kreeg ik de diagnose dat ik niet meer kankervrij zou worden.
Ik kan je uit ervaring vertellen dat het slijt. Toen ik met chemo begon, ik sprak met andere patiënten, zag hoe zij ermee omgingen, begon voor mij ook het proces dat ik er beter mee om kan gaan.
We hebben soms best veel lol op de dagbehandeling. Iedereen daar is serieus ziek en we gaan op bijzondere wijze met elkaar om.
Jij hebt een andere diagnose dan ik, de behandelingen zullen je leven verlengen, maar zullen belastend zijn.
Ik wens je heel veel kracht toe om je verdriet aan te kunnen. Langzaam aan ga je merken dat het toch slijt hoe onmogelijk het ook lijkt.
Het hielp mij om lichte maaltijden te eten, iedere keer een beetje.
We hebben honden dus wandelen is een onderdeel van m’n leven. Het helpt echt om even weg te zijn in de natuur.
Veel sterkte!
Ik wil erg graag proberen wat vast voedsel te eten. Dat zal zeker licht zijn en weinig, maar als dat een paar keer lukt, zou het fijn zijn.
Fijn dat je je honden hebt. In de natuur zijn is zeker heerlijk. Ik hoop dat ook snel weer te kunnen. Mss moet ik een leenhond zoeken. Want m'n katten willen niet mee.
Jij ook sterkte met alles.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
