Kinderen
alle pijlers
Angstgevoel bij kinderen in het verkeer
dinsdag 12 september 2023 om 15:13
Ik herken het wel, bij mij was daar een duidelijke oorzaak voor en was het een gevolg van het verlies van ons kind.
Ik ben heel lang daarna nog bang geweest iedereen die ertoe deed ook te verliezen. Omdat ik dacht dat ik dat blijkbaar verdiend had. Als ik een sirene hoorde, was in mijn hoofd mijn man al dood of mijn ouders, of de hele familie. Echt vreselijk.
Ik heb daar wel hulp voor gezocht en het ging al vrij snel beter toen ik begreep dat het onderdeel van rouwen was. Toen ik het min of meer kon verklaren, werd het beter.
Ik ben heel lang daarna nog bang geweest iedereen die ertoe deed ook te verliezen. Omdat ik dacht dat ik dat blijkbaar verdiend had. Als ik een sirene hoorde, was in mijn hoofd mijn man al dood of mijn ouders, of de hele familie. Echt vreselijk.
Ik heb daar wel hulp voor gezocht en het ging al vrij snel beter toen ik begreep dat het onderdeel van rouwen was. Toen ik het min of meer kon verklaren, werd het beter.
dinsdag 12 september 2023 om 15:53
Ik had vroeger een vriendin met een zeer angstige moeder (bij haar als gevolg van een oorlogstrauma). Tot ver op de middelbare school werd vriendin door haar moeder halverwege de (veilige) fietsroute opgewacht, zodat moeder haar vanaf de overkant kon seinen dat het veilig was om de drukste straat van het dorp over te steken (er waren stoplichten). Vriendin heeft daar nog jaren last van gehad. Zo erg is het bij jou zo te lezen niet, maar gun het jezelf en zeker ook je kinderen om toch nog een keer hulp te zoeken.
Ik herken het trouwens wel hoor, in veel mindere mate, maar bij mij heeft therapie destijds goed geholpen om van al dit soort angsten af te komen. Dat wens ik jou ook toe. Veel sterkte!
Ik herken het trouwens wel hoor, in veel mindere mate, maar bij mij heeft therapie destijds goed geholpen om van al dit soort angsten af te komen. Dat wens ik jou ook toe. Veel sterkte!
You want me. You need me. You can't live without me. And you know it. You just don't know you know it.
dinsdag 12 september 2023 om 17:23
Duufje schreef: ↑12-09-2023 15:13Ik herken het wel, bij mij was daar een duidelijke oorzaak voor en was het een gevolg van het verlies van ons kind.
Ik ben heel lang daarna nog bang geweest iedereen die ertoe deed ook te verliezen. Omdat ik dacht dat ik dat blijkbaar verdiend had. Als ik een sirene hoorde, was in mijn hoofd mijn man al dood of mijn ouders, of de hele familie. Echt vreselijk.
Ik heb daar wel hulp voor gezocht en het ging al vrij snel beter toen ik begreep dat het onderdeel van rouwen was. Toen ik het min of meer kon verklaren, werd het beter.
Hier hetzelfde. Ook de angst na een trauma. Paniek bij sirenes is weg, maar ik schrik nog wel als ik politie de straat in zie rijden. Gelukkig gebeurt dat laatste bijna nooit. Een psycholoog heeft me goed geholpen uit te zoeken waar die angst precies vandaan kwam. Op zich was het trauma duidelijk, maar niet de precieze oorzaak van de angst. Toen dat duidelijk was, kon ik het meer loslaten.
Dus ook mijn tip: zoek uit waar de angst vandaan komt en zoek daar hulp bij.
dinsdag 12 september 2023 om 17:44
Voor het donker is voor een 14- en 15-jarige alsnog bizar vroeg (op sommige dagen en in sommige seizoenen)wolkie schreef: ↑12-09-2023 15:04Kortom je laat je angsten dus heel erg merken aan je kinderen. Dat je de angsten hebt is heel vervelend maar dat je de kinderen ermee belast vind ik niet oké.
Ze zijn weg dus als ze thuiskomen kan je ook proberen om niks te laten merken. En hoe vroeg moeten ze thuis zijn dan? Voor het donker of nog eerder?
dinsdag 12 september 2023 om 18:51
Kun jij deze post verder toelichten of vraag ik dan teveel? Houdt mij bezig, ik herken wat hier geschreven wordt, vooral het trauma & en onbetrouwbaar persoon.Doreia* schreef: ↑12-09-2023 14:06Nou, ik ging dus weg voor een heel ander probleem. Micro management.
Maar dat was mijn coping mechanisme voor het zorgen dat ik niet ontmaskert zou worden als bedrieger (impostersyndroom). En dat lag weer aan trauma van afhankelijkheid van een zeer onbetrouwbaar persoon.
Toen dat trauma werd aangepakt, vielen alle andere angsten (liftangst, kabelbaan, achtbaan, vliegtuig, grotten bijvoorbeeld) van mij af alsof het nooit heeft bestaan. En daarmee ook de angst dat mijn kinderen iets zou overkomen. Bijzonder hoeveel me het heeft gebracht.
Ik heb ongeveer hetzelfde, maar kan er nog niet goed woorden aan geven.
dinsdag 12 september 2023 om 21:46
Ja daar ben ik ook benieuwd naar. Ik herken het ook. Maar snap ook dat het privé is.
dinsdag 12 september 2023 om 21:47
Dank voor je reactie. Jij hebt mij eerder ook al goede adviezen gegeven voor een andere angst die ik had waar ik nog steeds blij mee ben.Valkia-the-Bloody schreef: ↑12-09-2023 13:50Dat je dit bij kinderen hebt gezet ipv psyche vind ik tekenend.
Maak zsm een afspraak bij je huisarts om vervolgstappen duidelijk te krijgen. Dat je deze heftige denkbeelden nu niet in je eentje kunt oplossen is duidelijk.
Sterkte!
dinsdag 12 september 2023 om 21:50
Dank je wel voor je bericht. Heel confronterend om te lezen. Het liefst zal ik altijd aan de zijde van mijn kinderen willen zijn als ze in het verkeer zijn. Wat belachelijk is natuurlijk.Janice schreef: ↑12-09-2023 15:53Ik had vroeger een vriendin met een zeer angstige moeder (bij haar als gevolg van een oorlogstrauma). Tot ver op de middelbare school werd vriendin door haar moeder halverwege de (veilige) fietsroute opgewacht, zodat moeder haar vanaf de overkant kon seinen dat het veilig was om de drukste straat van het dorp over te steken (er waren stoplichten). Vriendin heeft daar nog jaren last van gehad. Zo erg is het bij jou zo te lezen niet, maar gun het jezelf en zeker ook je kinderen om toch nog een keer hulp te zoeken.
Ik herken het trouwens wel hoor, in veel mindere mate, maar bij mij heeft therapie destijds goed geholpen om van al dit soort angsten af te komen. Dat wens ik jou ook toe. Veel sterkte!
Mijn moeder heeft mij juist heel vrij gelaten. Ik mocht op jonge leeftijd al alleen op de fiets en nooit in mijn 40 plus jaren is er iets gebeurd.
Helaas ben ik niet zo nuchter als mijn moeder.
dinsdag 12 september 2023 om 22:07
dinsdag 12 september 2023 om 22:13
Nou ik weet niet zo goed waar je naar zoekt in mijn post?
Ik was na de geboorte van mijn jongste ontzettend moe. Want ik moest alles regelen, mijn peuter, mijn baby en ook mijn bedrijf. Want als ik niet alles nu weer op ging pakken, dan stortte alles in elkaar. En dan zou ik mijn man, mijn kinderen en mijn huis verliezen, mijn vrienden. Echt alles.
Ondertussen had ik angst voor alles waar ik niet zelf de controle over had. Achtbaan, kabelbaan, lift, vliegtuig. Alles wat ik niet zelf in de hand had, daar kwam ik niet bij in de buurt.
En ik zat te wachten tot mijn leven zou instorten, want ik had het zo goed voor elkaar, dat moet gewoon wel misgaan. Mijn kinderen zouden verongelukken, mijn man zou me op een dag verlaten. Het was gewoon een kwestie van tijd en ik was daar erg alert op.
En dat brak me zo op allemaal dat ik hulp zocht bij een vrijgevestigde psycholoog. Mijn hulpvraag? 'Help mij mijn leven beter in te richten om alles te kunnen doen, maar dan zonder dat ik zo moe ben.'
Blijkbaar was ik het uithangbord voor het imposter syndroom.
En dat bleek overal in door te werken. We hebben samen, psycholoog en ik, de oorzaak van het ontwikkelen van het impostersyndroom aangepakt. Met EMDR onder andere.
En nu heb ik daar geen enkele last meer van. Ik ben niet meer bang dat mijn leven gaat instorten. Mijn kinderen mogen onbezorgd kind zijn en ontwikkelen. Het is echt fijn en ik gun het je TO en anderen die het herkennen, om op zoek te gaan naar de oorzaak van de angst. En dat ligt heel vaak bij je eigen ervaringen uit het verleden.
Succes!
Ik was na de geboorte van mijn jongste ontzettend moe. Want ik moest alles regelen, mijn peuter, mijn baby en ook mijn bedrijf. Want als ik niet alles nu weer op ging pakken, dan stortte alles in elkaar. En dan zou ik mijn man, mijn kinderen en mijn huis verliezen, mijn vrienden. Echt alles.
Ondertussen had ik angst voor alles waar ik niet zelf de controle over had. Achtbaan, kabelbaan, lift, vliegtuig. Alles wat ik niet zelf in de hand had, daar kwam ik niet bij in de buurt.
En ik zat te wachten tot mijn leven zou instorten, want ik had het zo goed voor elkaar, dat moet gewoon wel misgaan. Mijn kinderen zouden verongelukken, mijn man zou me op een dag verlaten. Het was gewoon een kwestie van tijd en ik was daar erg alert op.
En dat brak me zo op allemaal dat ik hulp zocht bij een vrijgevestigde psycholoog. Mijn hulpvraag? 'Help mij mijn leven beter in te richten om alles te kunnen doen, maar dan zonder dat ik zo moe ben.'
Blijkbaar was ik het uithangbord voor het imposter syndroom.
En dat bleek overal in door te werken. We hebben samen, psycholoog en ik, de oorzaak van het ontwikkelen van het impostersyndroom aangepakt. Met EMDR onder andere.
En nu heb ik daar geen enkele last meer van. Ik ben niet meer bang dat mijn leven gaat instorten. Mijn kinderen mogen onbezorgd kind zijn en ontwikkelen. Het is echt fijn en ik gun het je TO en anderen die het herkennen, om op zoek te gaan naar de oorzaak van de angst. En dat ligt heel vaak bij je eigen ervaringen uit het verleden.
Succes!
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
dinsdag 12 september 2023 om 22:20
Bedankt voor je uitleg. Ik lees veel wat ik over mezelf had kunnen schrijven. Ik heb nog een stukje uit jouw tekst eruit gepikt, want ik ben heel erg nieuwsgierig naar die oorzaak. Ik heb therapie gehad, medicijnen tegen angst en heb veel al gedaan. Het imposter syndroom herken ik en vooral het er bijna vanuitgaan dat je leven in elkaar stort. Ik heb dat ook. Ik heb mijn traumatische ervaringen uit mijn jeugd doorgespit en doorvoelt in therapie, en toch heb ik nog steeds de indruk dat het nog steeds een oorzaak is van dat imposter syndroom. Ik kom er niet helemaal uit, vandaar mijn vragen aan jou.Doreia* schreef: ↑12-09-2023 22:13Nou ik weet niet zo goed waar je naar zoekt in mijn post?
Ik was na de geboorte van mijn jongste ontzettend moe. Want ik moest alles regelen, mijn peuter, mijn baby en ook mijn bedrijf. Want als ik niet alles nu weer op ging pakken, dan stortte alles in elkaar. En dan zou ik mijn man, mijn kinderen en mijn huis verliezen, mijn vrienden. Echt alles.
Ondertussen had ik angst voor alles waar ik niet zelf de controle over had. Achtbaan, kabelbaan, lift, vliegtuig. Alles wat ik niet zelf in de hand had, daar kwam ik niet bij in de buurt.
En ik zat te wachten tot mijn leven zou instorten, want ik had het zo goed voor elkaar, dat moet gewoon wel misgaan. Mijn kinderen zouden verongelukken, mijn man zou me op een dag verlaten. Het was gewoon een kwestie van tijd en ik was daar erg alert op.
En dat brak me zo op allemaal dat ik hulp zocht bij een vrijgevestigde psycholoog. Mijn hulpvraag? 'Help mij mijn leven beter in te richten om alles te kunnen doen, maar dan zonder dat ik zo moe ben.'
Blijkbaar was ik het uithangbord voor het imposter syndroom.
En dat bleek overal in door te werken. We hebben samen, psycholoog en ik, de oorzaak van het ontwikkelen van het impostersyndroom aangepakt. Met EMDR onder andere.
En nu heb ik daar geen enkele last meer van. Ik ben niet meer bang dat mijn leven gaat instorten. Mijn kinderen mogen onbezorgd kind zijn en ontwikkelen. Het is echt fijn en ik gun het je TO en anderen die het herkennen, om op zoek te gaan naar de oorzaak van de angst. En dat ligt heel vaak bij je eigen ervaringen uit het verleden.
Succes!
En ik begrijp het als je deze info niet wilt geven hoor
*edit: lukt me via m'n tel niet om een stukje tekst vet te krijgen uit jouw post. Ik bedoel dat ik zo geïnteresseerd ben in de oorzaak van jouw imposter syndroom?
dinsdag 12 september 2023 om 22:27
Hoe heb je iemand gevonden die jou goed kon helpen? Ik ben ook enorm angstig, veel tussen ruziënde ouders gezeten, klasgenootje voor ogen doodgereden en moeder ook vaak met ambulance weg zien gaan. Maar toen ik eindelijk de stap naar de huisarts had gezet mocht ik alleen praten met de Poh. Die was bezig met een opleiding en las de hele tijd haar aantekeningen op.Doreia* schreef: ↑12-09-2023 13:39Ik herken het.
Toen ik nog 1 zoon had en ik zwaaide hem uit als hij met oma mee ging voor een dag, dat ik dan dacht: nou, dat was het dan. Dit was de laatste keer dat je hem zag.
Er bleek een enorm impostersyndroom bij mij onder te zitten. Alsof ik het niet verdiende wat ik allemaal had. Allemaal terug te voeren op een langdurig trauma van jaren terug wat totaal 0 te maken had met kinderen, verlies of iets. Maar alles met vertrouwen.
Waar ik om wegging, voor hulp te zoeken, ging over mijn micro management, waar ik doodmoe van werd, letterlijk en figuurlijk. Waar ik mee terug kwam was geen angst meer voor zaken waarvoor ik afhankelijk was van anderen en dus de controle op wilde houden.
Nu wil ik eigenlijk wel doorverwezen worden maar naar wat en waar? Ik ijsbeer vreselijk voor het raam als kinderen thuis moeten komen. Sommige periodes gaat het goed en soms kan ik nergens anders aan denken als dat mijn kind iets overkomt. Ik heb wel gemerkt dat bij meer stress en ongesteldheid het erger is.
dinsdag 12 september 2023 om 22:31
Laat ik het zo zeggen.
Iemand vond mij niet goed genoeg. Iemand vond dat ik het niet verdiende. Wat dat is laat ik even in het midden.
Maar ik heb het wel gekregen.
En dat heeft me 15 jaar achtervolgt, dat misgunnen.
Want ik was er daarna van overtuigd dat mensen na contact met mij, contact zouden opnemen met deze persoon, die kant zouden horen, die kant zouden kiezen en mij zouden laten vallen als een baksteen. Dus als ik geen fouten zou maken en er nooit over zou spreken, dan kwam men er ook niet achter. En dat was loeizwaar!
EMDR heeft voor mij die persoon terug gebracht tot de juiste proporties en mijn gedachten dat ik het zeker en natuurlijk wel verdiende.
Iemand vond mij niet goed genoeg. Iemand vond dat ik het niet verdiende. Wat dat is laat ik even in het midden.
Maar ik heb het wel gekregen.
En dat heeft me 15 jaar achtervolgt, dat misgunnen.
Want ik was er daarna van overtuigd dat mensen na contact met mij, contact zouden opnemen met deze persoon, die kant zouden horen, die kant zouden kiezen en mij zouden laten vallen als een baksteen. Dus als ik geen fouten zou maken en er nooit over zou spreken, dan kwam men er ook niet achter. En dat was loeizwaar!
EMDR heeft voor mij die persoon terug gebracht tot de juiste proporties en mijn gedachten dat ik het zeker en natuurlijk wel verdiende.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
dinsdag 12 september 2023 om 22:45
Ik wil even zeggen dat ik het zo ontzettend goed van je vind TO, dat je hier over nadenkt en beseft dat dit niet helemaal oke is.
Ik zat ooit in jouw dochters positie en kan je zeggen, dat heeft nu nog steeds invloed. En ik ben inmiddels in de 40. En heb zelf ook veel therapie nodig gehad om de wereld te zien zoals ik die wil zien en niet als die vreselijke gevaarlijke wereld die ik aangeleerd heb gekregen.
Maar mijn moeder ontkent nog steeds dat ze dit deed èn doet het nog steeds. Dus ik vandaar mijn compliment voor jou. Zoek alsjeblieft hele fijne hulp, en geef jezelf de tijd om er anders mee om te gaan. Iets wat je el lang voelt is niet in 2 maanden weer af te leren..
Ik zat ooit in jouw dochters positie en kan je zeggen, dat heeft nu nog steeds invloed. En ik ben inmiddels in de 40. En heb zelf ook veel therapie nodig gehad om de wereld te zien zoals ik die wil zien en niet als die vreselijke gevaarlijke wereld die ik aangeleerd heb gekregen.
Maar mijn moeder ontkent nog steeds dat ze dit deed èn doet het nog steeds. Dus ik vandaar mijn compliment voor jou. Zoek alsjeblieft hele fijne hulp, en geef jezelf de tijd om er anders mee om te gaan. Iets wat je el lang voelt is niet in 2 maanden weer af te leren..
woensdag 13 september 2023 om 07:47
Wat ontzettend heftig voor jullie en wat fijn dat je goede hulp hebt gehad!Duufje schreef: ↑12-09-2023 15:13Ik herken het wel, bij mij was daar een duidelijke oorzaak voor en was het een gevolg van het verlies van ons kind.
Ik ben heel lang daarna nog bang geweest iedereen die ertoe deed ook te verliezen. Omdat ik dacht dat ik dat blijkbaar verdiend had. Als ik een sirene hoorde, was in mijn hoofd mijn man al dood of mijn ouders, of de hele familie. Echt vreselijk.
Ik heb daar wel hulp voor gezocht en het ging al vrij snel beter toen ik begreep dat het onderdeel van rouwen was. Toen ik het min of meer kon verklaren, werd het beter.
woensdag 13 september 2023 om 19:12
Bedankt voor je uitleg!Doreia* schreef: ↑12-09-2023 22:31Laat ik het zo zeggen.
Iemand vond mij niet goed genoeg. Iemand vond dat ik het niet verdiende. Wat dat is laat ik even in het midden.
Maar ik heb het wel gekregen.
En dat heeft me 15 jaar achtervolgt, dat misgunnen.
Want ik was er daarna van overtuigd dat mensen na contact met mij, contact zouden opnemen met deze persoon, die kant zouden horen, die kant zouden kiezen en mij zouden laten vallen als een baksteen. Dus als ik geen fouten zou maken en er nooit over zou spreken, dan kwam men er ook niet achter. En dat was loeizwaar!
EMDR heeft voor mij die persoon terug gebracht tot de juiste proporties en mijn gedachten dat ik het zeker en natuurlijk wel verdiende.
woensdag 13 september 2023 om 22:30
Dank voor je reactie. Wat erg dat je moeder het nog steeds ontkent en dat het nog steeds invloed heeft. Dat is het laatste wat ik wil dat mijn kinderen er nog last van gaan hebben.sammie500 schreef: ↑12-09-2023 22:45Ik wil even zeggen dat ik het zo ontzettend goed van je vind TO, dat je hier over nadenkt en beseft dat dit niet helemaal oke is.
Ik zat ooit in jouw dochters positie en kan je zeggen, dat heeft nu nog steeds invloed. En ik ben inmiddels in de 40. En heb zelf ook veel therapie nodig gehad om de wereld te zien zoals ik die wil zien en niet als die vreselijke gevaarlijke wereld die ik aangeleerd heb gekregen.
Maar mijn moeder ontkent nog steeds dat ze dit deed èn doet het nog steeds. Dus ik vandaar mijn compliment voor jou. Zoek alsjeblieft hele fijne hulp, en geef jezelf de tijd om er anders mee om te gaan. Iets wat je el lang voelt is niet in 2 maanden weer af te leren..
Door dit topic heb ik weer een afspraak bij mijn huisarts gemaakt want het kan zo niet langer.
Ik hoop dat ik over een jaar vanaf nu mij minder angstig voel.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
