Kinderen
alle pijlers
Autisme jong kind
maandag 19 augustus 2024 om 12:14
Lieve dames,
Ik heb een geweldige dochter van 1.5 die als baby eigenlijk zich prima ontwikkelde. Ze was wat laat met haar motoriek, maar toen ze 9 maanden was zei ze voor het eerst mama. Er werd ook heel enthousiast geklapt en gezwaaid. Wijzen niet. Toen we met ongeveer 13 maanden bij het cb kwamen viel het wat rauw op mijn dak dat de arts haar gedrag opvallend vond. Ze kon op geen enkele manier contact krijgen met mijn dochter. ik werk in het basisonderwijs en wist toen een beetje welke kant ik op moest denken, maar kon me er toen niet in vinden. Thuis maakte ze met ons heel veel contact juist.
Inmiddels is dit alles een half jaar geleden en heb ik het daartussen los gelaten. En toch begin ik haar gedrag nu ook opvallend te vinden. Ik zal opsommen wat mij opvalt en mogelijk aan ASS link:
- Ze is 1.5 en loopt nog niet, wel bijna trouwens.
-Ze spreekt nog steeds geen extra woorden. Ze is vrij stil maar ze brabbelt af en toe wel onverstaanbaar.
-Ze heeft het meteen door als wij de kamer uitgaan en reageert altijd enorm enthousiast als we weer binnen komen. Echter volgt er dan een vluchtig contact waar ze even opgetild wil worden en dan wil ze vooral weer verder
- wil niet knuffelen, heeft weinig tot geen interesse in andere kinderen en maakt weinig oogcontact tussen het spelen.
- Op tv wil ze alleen nijntje zien, anders hoeft het niet.
-Ze is geobsedeerd door haar handen.
- ik zie haar steeds vaker op de grond liggen, dit doet ze nu continu
- Ze lijkt wat ontevreden en ongeduldig. Ze is snel verveeld
- Ze is niet geïnteresseerd in samen met ons spelen, tenzij het haar boeit. Kiekeboe vindt ze nog wel leuk. Als ik haar iets probeer te leren en het boeit haar niet, dan gaat ze het dus ook niet doen
- wijzen kan ze wel; maar ze doet het niet tot nauwelijks. 2 maanden geleden deed ze het ineens, maar het pakt niet door. Laatste keer dat ik haar heb zien wijzen was 2 weken geleden
- ze reageert heel vaak niet als ik haar roep.
- ze doet nog steeds van alles in haar mond.
- ik zie niet dat ze interesse heeft in andere imiteren. Voorheen had ik dat wel, maar ik zie echt niets waaruit ik zie dat ons wil nadoen oid. Ze speelt eigenlijk alleen met speelgoed met geluidjes en boekjes bladeren en dan heel hard DAA roepen (ik denk dat ze dan uit enthousiasme wil zeggen dat ze iets ziet). Ze maakt daar ook geen oogcontact bij, aandacht is alleen op het boek.
Ik zie best wat andere kinderen, die rond dezelfde leeftijd zijn en ik zie een duidelijk verschil. Die kinderen kijken veel naar andere mensen en zijn vooral gericht op de relatie. Dat heeft mijn dochter niet. Achter haar kan bij wijze van de wereld vergaan. Als er voor haar op dat moment iets interessanters is, dan gaat ze daar mee door. Heb overigens wel het gevoel dat ze ons begrijpt als wij iets zeggen en ik verwacht daarmee dat ze gewoon een gemiddelde intelligentie heeft.
Wat ik wil met deze post? Geen idee. Herkenning of erkenning misschien. Of ze het nou heeft of niet, ik zou er alles aan doen om er voor haar te zijn en goede begeleiding te bieden. Voor mij verandert er niets. Ik hou zielsveel van haar en ik ben super gelukkig met hoe geweldig en lief ze is. Ik ben gewoon bang dat ze straks bijv geen aansluiting vindt met andere kinderen of zich buitenbeentje voelt. Als ze daar geen last van heeft is dat natuurlijk ook prima, maar iets zegt me dat mensen met ASS daar wél last van hebben.
Ze is nu nog zo jong en ik wil nu nog niet terug naar het cb om mijn zorgen te uiten. Ik wil het nog even 2 maanden geven om te zien of haar gedrag verandert als ze eenmaal loopt en of haar taal dan ook vooruit gaat.
Liefs
Ik heb een geweldige dochter van 1.5 die als baby eigenlijk zich prima ontwikkelde. Ze was wat laat met haar motoriek, maar toen ze 9 maanden was zei ze voor het eerst mama. Er werd ook heel enthousiast geklapt en gezwaaid. Wijzen niet. Toen we met ongeveer 13 maanden bij het cb kwamen viel het wat rauw op mijn dak dat de arts haar gedrag opvallend vond. Ze kon op geen enkele manier contact krijgen met mijn dochter. ik werk in het basisonderwijs en wist toen een beetje welke kant ik op moest denken, maar kon me er toen niet in vinden. Thuis maakte ze met ons heel veel contact juist.
Inmiddels is dit alles een half jaar geleden en heb ik het daartussen los gelaten. En toch begin ik haar gedrag nu ook opvallend te vinden. Ik zal opsommen wat mij opvalt en mogelijk aan ASS link:
- Ze is 1.5 en loopt nog niet, wel bijna trouwens.
-Ze spreekt nog steeds geen extra woorden. Ze is vrij stil maar ze brabbelt af en toe wel onverstaanbaar.
-Ze heeft het meteen door als wij de kamer uitgaan en reageert altijd enorm enthousiast als we weer binnen komen. Echter volgt er dan een vluchtig contact waar ze even opgetild wil worden en dan wil ze vooral weer verder
- wil niet knuffelen, heeft weinig tot geen interesse in andere kinderen en maakt weinig oogcontact tussen het spelen.
- Op tv wil ze alleen nijntje zien, anders hoeft het niet.
-Ze is geobsedeerd door haar handen.
- ik zie haar steeds vaker op de grond liggen, dit doet ze nu continu
- Ze lijkt wat ontevreden en ongeduldig. Ze is snel verveeld
- Ze is niet geïnteresseerd in samen met ons spelen, tenzij het haar boeit. Kiekeboe vindt ze nog wel leuk. Als ik haar iets probeer te leren en het boeit haar niet, dan gaat ze het dus ook niet doen
- wijzen kan ze wel; maar ze doet het niet tot nauwelijks. 2 maanden geleden deed ze het ineens, maar het pakt niet door. Laatste keer dat ik haar heb zien wijzen was 2 weken geleden
- ze reageert heel vaak niet als ik haar roep.
- ze doet nog steeds van alles in haar mond.
- ik zie niet dat ze interesse heeft in andere imiteren. Voorheen had ik dat wel, maar ik zie echt niets waaruit ik zie dat ons wil nadoen oid. Ze speelt eigenlijk alleen met speelgoed met geluidjes en boekjes bladeren en dan heel hard DAA roepen (ik denk dat ze dan uit enthousiasme wil zeggen dat ze iets ziet). Ze maakt daar ook geen oogcontact bij, aandacht is alleen op het boek.
Ik zie best wat andere kinderen, die rond dezelfde leeftijd zijn en ik zie een duidelijk verschil. Die kinderen kijken veel naar andere mensen en zijn vooral gericht op de relatie. Dat heeft mijn dochter niet. Achter haar kan bij wijze van de wereld vergaan. Als er voor haar op dat moment iets interessanters is, dan gaat ze daar mee door. Heb overigens wel het gevoel dat ze ons begrijpt als wij iets zeggen en ik verwacht daarmee dat ze gewoon een gemiddelde intelligentie heeft.
Wat ik wil met deze post? Geen idee. Herkenning of erkenning misschien. Of ze het nou heeft of niet, ik zou er alles aan doen om er voor haar te zijn en goede begeleiding te bieden. Voor mij verandert er niets. Ik hou zielsveel van haar en ik ben super gelukkig met hoe geweldig en lief ze is. Ik ben gewoon bang dat ze straks bijv geen aansluiting vindt met andere kinderen of zich buitenbeentje voelt. Als ze daar geen last van heeft is dat natuurlijk ook prima, maar iets zegt me dat mensen met ASS daar wél last van hebben.
Ze is nu nog zo jong en ik wil nu nog niet terug naar het cb om mijn zorgen te uiten. Ik wil het nog even 2 maanden geven om te zien of haar gedrag verandert als ze eenmaal loopt en of haar taal dan ook vooruit gaat.
Liefs
maandag 19 augustus 2024 om 12:26
Ik ben erg voor moederinstinct en geloof er in dat wanneer moeders zeggen dat er iets 'anders' is aan hun kind dit in ieder geval serieus genomen zou moeten worden. Toch zou ik het gewoon even afwachten. Kinderen rond deze leeftijd ontwikkelen zih zo snel. En ik lees eigenlijk niks dat bij mijn kinderen niet in meer of mindere maten ook voor kwam (en die hebben geen ASS voor zover we weten).
Gaat ze naar een opvang? Wat zeggen ze daar over haar ontwikkeling? Is haar gehoor al eens (extra) getest?
Mijn oudste maakte ook belabberd contact bij het CB, maar dat kwam vooral omdat de manier waarom de verpleegkundige dat probeerde haar enorm tegen stond. Mijn jongste is bijna 2 en praat sinds een paar maanden ineens. Mijn middelste is nogal rigide in de manier waarop dingen moeten gaan omdat ze de hooggevoelig is en de wereld ineens heel groot voelt voor haar. Zo hebben ze allemaal iets
Ze is pas 1,5, nog genoeg tijd om zich te ontwikkelen, te kijken welke kant het op gaat en eventueel hulp in te schakelen als ze ergens tegenaan loopt.
Gaat ze naar een opvang? Wat zeggen ze daar over haar ontwikkeling? Is haar gehoor al eens (extra) getest?
Mijn oudste maakte ook belabberd contact bij het CB, maar dat kwam vooral omdat de manier waarom de verpleegkundige dat probeerde haar enorm tegen stond. Mijn jongste is bijna 2 en praat sinds een paar maanden ineens. Mijn middelste is nogal rigide in de manier waarop dingen moeten gaan omdat ze de hooggevoelig is en de wereld ineens heel groot voelt voor haar. Zo hebben ze allemaal iets
Ze is pas 1,5, nog genoeg tijd om zich te ontwikkelen, te kijken welke kant het op gaat en eventueel hulp in te schakelen als ze ergens tegenaan loopt.
maandag 19 augustus 2024 om 12:42
Bij mijn kind had ik rond de 7 maanden ineens een onderbuikgevoel dat er wat anders was aan kind. Niks mee gedaan op dat moment. Werd weggewuifd door iedereen.
Kind is nu 17 jaar (en fantastisch!) en sinds een jaar of 4 sticker ASS.
Heb er wel spijt van dat ik niet beter/sneller naar mijn gevoel heb geluisterd. Het was makkelijker geweest voor kind en voorzieningen waren dan ook beter/sneller voorhanden geweest.
Je bent er mee bezig, het zit in je achterhoofd. CB, huisarts, ik zou een afspraak maken. Misschien ben je te vroeg, dat hoor je dan wel. Maar naar mijn mening en ervaring is het een traag en langdurig iets om voorzieningen te krijgen.
Kind is nu 17 jaar (en fantastisch!) en sinds een jaar of 4 sticker ASS.
Heb er wel spijt van dat ik niet beter/sneller naar mijn gevoel heb geluisterd. Het was makkelijker geweest voor kind en voorzieningen waren dan ook beter/sneller voorhanden geweest.
Je bent er mee bezig, het zit in je achterhoofd. CB, huisarts, ik zou een afspraak maken. Misschien ben je te vroeg, dat hoor je dan wel. Maar naar mijn mening en ervaring is het een traag en langdurig iets om voorzieningen te krijgen.
maandag 19 augustus 2024 om 12:56
Volgens mij doe je nu precies wat je kan doen. Je luistert naar je gevoel en je observaties. En je wacht nog even af. En vraagt hier naar wat herkenning/erkenning.
Want je zorgen zouden kunnen kloppen maar kan ook niet. Daarom schrijf je natuurlijk ook dat je het nog wat maanden aankijkt. Vanuit (werk) ervaring weet ik dat het,met wat je nu omschrijft, nog alle kanten op kan mbt haar ontwikkeling. Ook als het anders gaat dan bij de andere kinderen die je kent.
Goed dat je het in de gaten houdt en klaar staat om haar bij alles wat er op haar pad komt wilt ondersteunen.
Want je zorgen zouden kunnen kloppen maar kan ook niet. Daarom schrijf je natuurlijk ook dat je het nog wat maanden aankijkt. Vanuit (werk) ervaring weet ik dat het,met wat je nu omschrijft, nog alle kanten op kan mbt haar ontwikkeling. Ook als het anders gaat dan bij de andere kinderen die je kent.
Goed dat je het in de gaten houdt en klaar staat om haar bij alles wat er op haar pad komt wilt ondersteunen.
maandag 19 augustus 2024 om 13:04
Mijn dochter (6 jaar inmiddels) is op haar 2e gediagnosticeerd met ASS en inmiddels weten we ook dat ze een forse ontwikkelingsachterstand heeft.
Rond 1,5 jaar kreeg ik ook het 'niet-pluis-gevoel' en dit werd eigenlijk vrij snel serieus genomen door het CB. Ook omdat het mijn 3e kind en ze merkten dat ik dit niet voor niets zei. Uiteindelijk is het balletje gaan rollen via het reguliere kdv waar ze toen zat. Daar zagen ze ook afwijkend gedrag, is ze in overleg met ons geobserveerd door een orhopedagoog van de gemeente en zijn we vrij snel in de diagnostiek gerold.
Achteraf ben ik blij dat ik naar m'n onderbuik heb geluisterd.
De belangrijkste redenen voor mijn onderbuik-gevoel toen waren:
- Ze maakte niet/nauwelijks oogcontact
- Reageerde niet als er iemand de kamer in kwam
- Haar spraak stagneerde: er kwamen geen nieuwe woordjes bij.
- Ze kon urenlang naar dezelfde tekenfilm kijken op tv/tablet
Rond 1,5 jaar kreeg ik ook het 'niet-pluis-gevoel' en dit werd eigenlijk vrij snel serieus genomen door het CB. Ook omdat het mijn 3e kind en ze merkten dat ik dit niet voor niets zei. Uiteindelijk is het balletje gaan rollen via het reguliere kdv waar ze toen zat. Daar zagen ze ook afwijkend gedrag, is ze in overleg met ons geobserveerd door een orhopedagoog van de gemeente en zijn we vrij snel in de diagnostiek gerold.
Achteraf ben ik blij dat ik naar m'n onderbuik heb geluisterd.
De belangrijkste redenen voor mijn onderbuik-gevoel toen waren:
- Ze maakte niet/nauwelijks oogcontact
- Reageerde niet als er iemand de kamer in kwam
- Haar spraak stagneerde: er kwamen geen nieuwe woordjes bij.
- Ze kon urenlang naar dezelfde tekenfilm kijken op tv/tablet
maandag 19 augustus 2024 om 13:04
Wij kregen te horen dat onze zoon ASS had toen hij 2,5 was. Dat was destijds, hij is nu bijna 22, de leeftijd waarop er nét getest kon worden, eerder was niet echt mogelijk wbt accuratesse. Wellicht is dat veranderd.
Bij onze dochter heeft het 7 jaar geduurd voordat we na al die jaren aan de bel trekken eindelijk doorverwezen werden en daar baal ik ontzettend van, het waren kostbare jaren waarin we hulp hadden kunnen krijgen, nu hebben we die jaren zitten modderen.
Zo te lezen houden jullie het in de gaten, het CB is wat opgevallen, dat is al heel wat. Ik zou ook een afspraak maken bij de huisarts om duidelijk te krijgen hoe en wanneer je hulp kunt krijgen als je zaken blijven opvallen. Voordat je eindelijk in de molen zit ben je zó een tijd verder.
Bij onze dochter heeft het 7 jaar geduurd voordat we na al die jaren aan de bel trekken eindelijk doorverwezen werden en daar baal ik ontzettend van, het waren kostbare jaren waarin we hulp hadden kunnen krijgen, nu hebben we die jaren zitten modderen.
Zo te lezen houden jullie het in de gaten, het CB is wat opgevallen, dat is al heel wat. Ik zou ook een afspraak maken bij de huisarts om duidelijk te krijgen hoe en wanneer je hulp kunt krijgen als je zaken blijven opvallen. Voordat je eindelijk in de molen zit ben je zó een tijd verder.
maandag 19 augustus 2024 om 13:07
En dit inderdaad, ik ben achteraf 'blij' dat we zo vroeg een diagnose hadden en we daardoor in de molen van hulpverlening zaten. Mede door de enorme wachtlijsten. Ze is met 2 jaar gestart bij een centrum voor vroegdiagnostiek, en na de definitieve diagnose is naar een peuterdagcentrum gegaan.LaFleurNoire schreef: ↑19-08-2024 13:04Voordat je eindelijk in de molen zit ben je zó een tijd verder.
maandag 19 augustus 2024 om 13:14
Ik plaats van het CB zou ik eens kijken of jouw gemeente Integrale Vroeghulp heeft ingekocht.
Zij kijken laagdrempelig met je mee en hebben de juiste expertise.
https://integralevroeghulp.nl/
Zij kijken laagdrempelig met je mee en hebben de juiste expertise.
https://integralevroeghulp.nl/
•
maandag 19 augustus 2024 om 13:20
Dank jullie wel, lieve dames! Het voelt fijn om deze reacties te lezen.
Mijn angst is ergens ook dat - mocht het zo zijn - ze in het regulier overal geweigerd gaat worden, want tja ze heeft ASS. Het stomme is.. ik heb bijna 10 jaar op en aan voor kleuterklassen gestaan. Daar kwamen kinderen binnen waarvan ik meteen dacht: die heeft ASS. Dat waren vrij klassieke gevallen als in andere kinderen pijn doen zonder reden, niet tegen prikkels kunnen, compleet eigen wil hebben maar ook echt angst. Ik ben inmiddels al even gestopt in het onderwijs, maar ik had voor ik een kind had geen idee dat het cb er al zo tussen kon zitten. Geen idee dus waarom het destijds de betreffende ouders nooit was opgevallen. Ik had vaak ook maar 1 dag per week een vaste groep, dus al die onderzoeken en informatie ppvraag ging niet via mij.
Ik heb net met mijn partner besproken dat we tot ze 20 maanden is even niets zullen doen. Mijn angst is ook heel sterk dat zij als ze groot is het gevoel gaat krijgen niet goed genoeg te zijn (eigen jeugdtrauma haha). Dat gun ik haar gewoon echt niet. Ze is perfect zoals ze is en voor mij hoeft ze niet te veranderen. Het gaat mij echt om dat zij gelukkig wordt en goed gedijt. Want de wereld is bikkelhard..
Mijn angst is ergens ook dat - mocht het zo zijn - ze in het regulier overal geweigerd gaat worden, want tja ze heeft ASS. Het stomme is.. ik heb bijna 10 jaar op en aan voor kleuterklassen gestaan. Daar kwamen kinderen binnen waarvan ik meteen dacht: die heeft ASS. Dat waren vrij klassieke gevallen als in andere kinderen pijn doen zonder reden, niet tegen prikkels kunnen, compleet eigen wil hebben maar ook echt angst. Ik ben inmiddels al even gestopt in het onderwijs, maar ik had voor ik een kind had geen idee dat het cb er al zo tussen kon zitten. Geen idee dus waarom het destijds de betreffende ouders nooit was opgevallen. Ik had vaak ook maar 1 dag per week een vaste groep, dus al die onderzoeken en informatie ppvraag ging niet via mij.
Ik heb net met mijn partner besproken dat we tot ze 20 maanden is even niets zullen doen. Mijn angst is ook heel sterk dat zij als ze groot is het gevoel gaat krijgen niet goed genoeg te zijn (eigen jeugdtrauma haha). Dat gun ik haar gewoon echt niet. Ze is perfect zoals ze is en voor mij hoeft ze niet te veranderen. Het gaat mij echt om dat zij gelukkig wordt en goed gedijt. Want de wereld is bikkelhard..
maandag 19 augustus 2024 om 13:23
Bizar hoe goed een moeder dit soort dingen aanvoelt! Hoe is het voor jouw kind om deze diagnose te hebben en hoe was het op school/in de omgang met leeftijdsgenoten?Valkia-the-Bloody schreef: ↑19-08-2024 12:42Bij mijn kind had ik rond de 7 maanden ineens een onderbuikgevoel dat er wat anders was aan kind. Niks mee gedaan op dat moment. Werd weggewuifd door iedereen.
Kind is nu 17 jaar (en fantastisch!) en sinds een jaar of 4 sticker ASS.
Heb er wel spijt van dat ik niet beter/sneller naar mijn gevoel heb geluisterd. Het was makkelijker geweest voor kind en voorzieningen waren dan ook beter/sneller voorhanden geweest.
Je bent er mee bezig, het zit in je achterhoofd. CB, huisarts, ik zou een afspraak maken. Misschien ben je te vroeg, dat hoor je dan wel. Maar naar mijn mening en ervaring is het een traag en langdurig iets om voorzieningen te krijgen.
Mijn dochter was als kleine baby behoorlijk huilerig en leek je niet te kunnen bereiken. Ze heeft ook tot 4 maanden de fles geweigerd (nooit bv gegeven) en ging dan keihard krijsen. Pas als ik haar in slaap had, kreeg ze slapend de fles. Erna werd ze een stuk vrolijker en gemoedelijker, maar ze is altijd snel gefrustreerd gebleven en alsof ze niet goed weet wat ze met zichzelf aanmoet soms. Ze is wel snel af te leiden, dat dan wel.
maandag 19 augustus 2024 om 13:24
Mooi om te lezen! Ik ken in mijn eigen alleen maar kinderen die eigenlijk alles best wel volgens de boekjes doen. Ik vind dan ook geen herkenning bij vrienden en kennissen en voel ook een torenhoog schuldgevoel naar mijn dochter als ik mijn zorgen uitspreek naar anderen. Het voelt alsof ik haar verraad of negatief over haar praat. Terwijl dat onzin is en helemaal niet is hoe ik me erover voel.G-sleutel schreef: ↑19-08-2024 12:26Ik ben erg voor moederinstinct en geloof er in dat wanneer moeders zeggen dat er iets 'anders' is aan hun kind dit in ieder geval serieus genomen zou moeten worden. Toch zou ik het gewoon even afwachten. Kinderen rond deze leeftijd ontwikkelen zih zo snel. En ik lees eigenlijk niks dat bij mijn kinderen niet in meer of mindere maten ook voor kwam (en die hebben geen ASS voor zover we weten).
Gaat ze naar een opvang? Wat zeggen ze daar over haar ontwikkeling? Is haar gehoor al eens (extra) getest?
Mijn oudste maakte ook belabberd contact bij het CB, maar dat kwam vooral omdat de manier waarom de verpleegkundige dat probeerde haar enorm tegen stond. Mijn jongste is bijna 2 en praat sinds een paar maanden ineens. Mijn middelste is nogal rigide in de manier waarop dingen moeten gaan omdat ze de hooggevoelig is en de wereld ineens heel groot voelt voor haar. Zo hebben ze allemaal iets
maandag 19 augustus 2024 om 13:25
Dank je wel voor deze fijne woorden!Erla schreef: ↑19-08-2024 12:56Volgens mij doe je nu precies wat je kan doen. Je luistert naar je gevoel en je observaties. En je wacht nog even af. En vraagt hier naar wat herkenning/erkenning.
Want je zorgen zouden kunnen kloppen maar kan ook niet. Daarom schrijf je natuurlijk ook dat je het nog wat maanden aankijkt. Vanuit (werk) ervaring weet ik dat het,met wat je nu omschrijft, nog alle kanten op kan mbt haar ontwikkeling. Ook als het anders gaat dan bij de andere kinderen die je kent.
Goed dat je het in de gaten houdt en klaar staat om haar bij alles wat er op haar pad komt wilt ondersteunen.
maandag 19 augustus 2024 om 13:27
Wat een fijne tip, die sla ik even op. We willen het nog tot de 20 maanden bekijken en dan houd ik dit in gedachte.Frizz schreef: ↑19-08-2024 13:14Ik plaats van het CB zou ik eens kijken of jouw gemeente Integrale Vroeghulp heeft ingekocht.
Zij kijken laagdrempelig met je mee en hebben de juiste expertise.
https://integralevroeghulp.nl/
maandag 19 augustus 2024 om 13:30
Ach, wat lees ik mijn eigen zorgen...
Ja, de wereld is hard. Maar mocht ze ASS hebben dan zal ze toch wel 'anders' zijn. Mijn eigen kind heeft inderdaad dingen waar het tegenop loopt, heeft absoluut door dat sommige dingen waarschijnlijk makkelijker waren geweest zonder ASS.
Maar ik kan je wel vertellen dat een begripvolle thuissituatie met ruimte voor individuele behoeften heel veel scheelt. En volgens mij mag je die pluim nu al pakken♡
Ja, de wereld is hard. Maar mocht ze ASS hebben dan zal ze toch wel 'anders' zijn. Mijn eigen kind heeft inderdaad dingen waar het tegenop loopt, heeft absoluut door dat sommige dingen waarschijnlijk makkelijker waren geweest zonder ASS.
Maar ik kan je wel vertellen dat een begripvolle thuissituatie met ruimte voor individuele behoeften heel veel scheelt. En volgens mij mag je die pluim nu al pakken♡
maandag 19 augustus 2024 om 13:30
maandag 19 augustus 2024 om 13:31
Ik zou alvast om een doorverwijzing vragen gezien de wachttijden. Je kan altijd besluiten er niks mee te doen.Flybaby24 schreef: ↑19-08-2024 13:20Dank jullie wel, lieve dames! Het voelt fijn om deze reacties te lezen.
Mijn angst is ergens ook dat - mocht het zo zijn - ze in het regulier overal geweigerd gaat worden, want tja ze heeft ASS. Het stomme is.. ik heb bijna 10 jaar op en aan voor kleuterklassen gestaan. Daar kwamen kinderen binnen waarvan ik meteen dacht: die heeft ASS. Dat waren vrij klassieke gevallen als in andere kinderen pijn doen zonder reden, niet tegen prikkels kunnen, compleet eigen wil hebben maar ook echt angst. Ik ben inmiddels al even gestopt in het onderwijs, maar ik had voor ik een kind had geen idee dat het cb er al zo tussen kon zitten. Geen idee dus waarom het destijds de betreffende ouders nooit was opgevallen. Ik had vaak ook maar 1 dag per week een vaste groep, dus al die onderzoeken en informatie ppvraag ging niet via mij.
Ik heb net met mijn partner besproken dat we tot ze 20 maanden is even niets zullen doen. Mijn angst is ook heel sterk dat zij als ze groot is het gevoel gaat krijgen niet goed genoeg te zijn (eigen jeugdtrauma haha). Dat gun ik haar gewoon echt niet. Ze is perfect zoals ze is en voor mij hoeft ze niet te veranderen. Het gaat mij echt om dat zij gelukkig wordt en goed gedijt. Want de wereld is bikkelhard..
maandag 19 augustus 2024 om 13:36
maandag 19 augustus 2024 om 13:43
Diagnose heeft rust en duidelijkheid gegeven.Flybaby24 schreef: ↑19-08-2024 13:23Bizar hoe goed een moeder dit soort dingen aanvoelt! Hoe is het voor jouw kind om deze diagnose te hebben en hoe was het op school/in de omgang met leeftijdsgenoten?
Mijn dochter was als kleine baby behoorlijk huilerig en leek je niet te kunnen bereiken. Ze heeft ook tot 4 maanden de fles geweigerd (nooit bv gegeven) en ging dan keihard krijsen. Pas als ik haar in slaap had, kreeg ze slapend de fles. Erna werd ze een stuk vrolijker en gemoedelijker, maar ze is altijd snel gefrustreerd gebleven en alsof ze niet goed weet wat ze met zichzelf aanmoet soms. Ze is wel snel af te leiden, dat dan wel.
Instinctief ben ik ook veel meer bezig geweest met (oa) mijn kind begeleiden in speelafspraken. Het was duidelijk dat kind buitenbeentje was op regulier basisonderwijs. Leefde ook tot een jaar of 12 veel in eigen wereld. Veel duidelijkheid en ritme was/is belangrijk.
Nu, tijdens de mbo opleiding kan ik het veel meer los laten. Het is ook een richting waar neurodivergente jongeren in de meerderheid zijn
kind zit heel erg op een goede plek met fijne mensen.Speciaal onderwijs was ook nooit nodig. Geen 'hinderlijk' gedrag en voortgang was ook prima. Maar sociaal gezien anders. En dat was absoluut soms verdrietig en frustrerend voor kind (en dus ook voor mij als moeder).
maandag 19 augustus 2024 om 14:17
Mijn zoon is via het medisch kinderdagverblijf waar hij naar toe ging doorgestroomd naar Renn4. Na een maand of twee werd er gezegd dat hij daar niet op zijn plek zat, ze konden hem niet bieden wat hij nodig had qua niveau. Regulier zou beter zijn. De basisschool waar zijn oudere broer al zat was in het begin wat huiverig maar wilde het wel proberen en dat ging prima. Wel met een klas overslaan en plusklas.
Hij was sociaal-emotioneel gezien een buitenbeentje maar het gymnasium bleek een warm bad, daar begreep men zijn gedachtengangen wel. Hij is nu bijna klaar met zijn master, een studierichting waar neurodivergent zijn geen uitzondering is.
Dochter is van begin af aan naar het regulier onderwijs geweest. Op school merkten ze niets aan haar, ze stonden ook sceptisch tegenover het testen en de uitslag daarvan. Ook één van de redenen waarom het zo lang duurde voordat er hulp op gang kwam. Ze heeft sociaal-emotioneel “normaal” gedrag aangeleerd door observeren, ze kan zich naadloos invoegen, in de normale sociale omgang merk je niets aan haar.
Hij was sociaal-emotioneel gezien een buitenbeentje maar het gymnasium bleek een warm bad, daar begreep men zijn gedachtengangen wel. Hij is nu bijna klaar met zijn master, een studierichting waar neurodivergent zijn geen uitzondering is.
Dochter is van begin af aan naar het regulier onderwijs geweest. Op school merkten ze niets aan haar, ze stonden ook sceptisch tegenover het testen en de uitslag daarvan. Ook één van de redenen waarom het zo lang duurde voordat er hulp op gang kwam. Ze heeft sociaal-emotioneel “normaal” gedrag aangeleerd door observeren, ze kan zich naadloos invoegen, in de normale sociale omgang merk je niets aan haar.
maandag 19 augustus 2024 om 14:19
Blijf je gevoel altijd volgen.
Een diagnose ASS hoeft niet direct geen regulier onderwijs te betekenen, dit hangt van nog veel andere factoren af.
Als ik hier kijk, bij zoonlief voelde het ook al vanaf moment één anders aan en dat bleek te kloppen, rond 6/7 kreeg hij de diagnose. Maar omdat wij zelf heel erg van structureren en regelmaat zijn gedijt hij thuis dikke prima (hij liep in vooral het aspect van leren/praten en lopen voor, maar was in de grove motoriek wat achterlopend). Maar goed terugkomende op het reguliere onderwijs, hij heeft altijd gewoon op regulier basisonderwijs gezeten en gaat over anderhalve week starten op de middelbare (TL/Havo).
Ik ben vorig jaar pas laat gediagnosticeerd (toen nog net 38 jaar) en heb omdat het nooit werd gezien altijd op regulier onderwijs gezeten, maar omdat er in het gezin waar ik opgroeide veel meer problematiek was heb ik nooit kunnen slagen op het niveau wat ik werkelijk aan kon (Vwo).
Regulier was voor mij ansich geen uitdaging gezien ik op de basisschool op Dalton-onderwijs zat en planning en vooruitdenken is altijd mijn ding geweest.
Nogmaals ga op je mama-gevoel af. Je doet het dikke prima
Een diagnose ASS hoeft niet direct geen regulier onderwijs te betekenen, dit hangt van nog veel andere factoren af.
Als ik hier kijk, bij zoonlief voelde het ook al vanaf moment één anders aan en dat bleek te kloppen, rond 6/7 kreeg hij de diagnose. Maar omdat wij zelf heel erg van structureren en regelmaat zijn gedijt hij thuis dikke prima (hij liep in vooral het aspect van leren/praten en lopen voor, maar was in de grove motoriek wat achterlopend). Maar goed terugkomende op het reguliere onderwijs, hij heeft altijd gewoon op regulier basisonderwijs gezeten en gaat over anderhalve week starten op de middelbare (TL/Havo).
Ik ben vorig jaar pas laat gediagnosticeerd (toen nog net 38 jaar) en heb omdat het nooit werd gezien altijd op regulier onderwijs gezeten, maar omdat er in het gezin waar ik opgroeide veel meer problematiek was heb ik nooit kunnen slagen op het niveau wat ik werkelijk aan kon (Vwo).
Regulier was voor mij ansich geen uitdaging gezien ik op de basisschool op Dalton-onderwijs zat en planning en vooruitdenken is altijd mijn ding geweest.
Nogmaals ga op je mama-gevoel af. Je doet het dikke prima
maandag 19 augustus 2024 om 14:21
Ik herken heel veel in wat je schrijft en kan alleen maar adviseren, trek aan de bel! Ik heb tot hij 2 werd mijn kop in het zand gestoken bij mijn zoontje, want hij zocht met ons volop contact en is ook heel aanhankelijk naar ons en iedereen zei altijd dat hij gewoon verlegen en eenkennig was. Hij wordt over 3 maanden 3 en we staan nog op de wachtlijsten voor MKD en hulpverlening. En inmiddels is het op verschillende gebieden problematisch en wou ik dat echt dat ik eerder aan de bel had getrokken, want eigenlijk was het al wel duidelijk voor mij toen hij nog een dreumes was.
maandag 19 augustus 2024 om 14:58
Oh, wat herken ik deze angst! Ik wil er ook echt alles aan doen om mijn zoontje te kunnen bieden wat hij nodig heeft. Maar ik heb juist een beetje angst dat hij naar het regulier onderwijs moet, bij mijn oudste 2 zitten allebei kindjes met ASS in de klas, een vriendje van mijn oudste gaat nu groep 4 naar een andere school. Hij zou verzuipen in de kleuterklas met 27 kinderen hier, dat zie ik eigenlijk niet als optie voor hem.Flybaby24 schreef: ↑19-08-2024 13:20Dank jullie wel, lieve dames! Het voelt fijn om deze reacties te lezen.
Mijn angst is ergens ook dat - mocht het zo zijn - ze in het regulier overal geweigerd gaat worden, want tja ze heeft ASS. Het stomme is.. ik heb bijna 10 jaar op en aan voor kleuterklassen gestaan. Daar kwamen kinderen binnen waarvan ik meteen dacht: die heeft ASS. Dat waren vrij klassieke gevallen als in andere kinderen pijn doen zonder reden, niet tegen prikkels kunnen, compleet eigen wil hebben maar ook echt angst. Ik ben inmiddels al even gestopt in het onderwijs, maar ik had voor ik een kind had geen idee dat het cb er al zo tussen kon zitten. Geen idee dus waarom het destijds de betreffende ouders nooit was opgevallen. Ik had vaak ook maar 1 dag per week een vaste groep, dus al die onderzoeken en informatie ppvraag ging niet via mij.
Ik heb net met mijn partner besproken dat we tot ze 20 maanden is even niets zullen doen. Mijn angst is ook heel sterk dat zij als ze groot is het gevoel gaat krijgen niet goed genoeg te zijn (eigen jeugdtrauma haha). Dat gun ik haar gewoon echt niet. Ze is perfect zoals ze is en voor mij hoeft ze niet te veranderen. Het gaat mij echt om dat zij gelukkig wordt en goed gedijt. Want de wereld is bikkelhard..
maandag 19 augustus 2024 om 14:59
Onze dochter heeft op ongeveer 12 jarige leeftijd de diagnose "lichte" ASS gekregen. Voor de beeldvorming: Ze gaat naar regulier onderwijs, heeft veel vriendinnen, maar ze heeft duidelijk een handleiding en we hebben wel eens problemen thuis.
Zelf dacht ik vroeger bij ASS altijd aan "zeer ernstige" gevallen, aan agressie en niet voor zichzelf kunnen zorgen etc. Tegenwoordig is er ook steeds meer aandacht voor "lichte" gevallen die eigenlijk best goed meekomen in de maatschappij, maar die veel hebben aan de hulp die tegenwoordig geboden wordt.
Terwijl je wacht / twijfelt over professionele hulp, kan ik je deze tip geven: Veel methodes voor het opvoeden van een ASS kind, zijn eigenlijk best goede 'gewone' opvoed tips. Wellicht is het een idee om een boek te lezen over 'opvoedtips ASS jonge kinderen' en te kijken wat voor jou werkt. Daar heb je geen diagnose voor nodig.
Dingen die wij toepasten (en achteraf bij ASS hoorden) voor die jonge leeftijd:
- Rust, reinheid en regelmaat. Sommige mensen vonden dat een kind heus wel kan leren om een middagslaapje te hebben in een drukke omgeving, of haar schema een uurtje te verzetten als dat zo uitkwam. Wij pasten ons aan aan haar strakke schema en zo hadden we een blije baby.
- Prikkelarme omgeving aanbieden - op een feestje een 'pauze' inlassen door naar de speeltuin buiten te gaan of even met blokken te spelen in een rustige slaapkamer.
- Aanbieden van speelgoed wat zij leuk vind, en meegaan in haar interesses. bij ASS past bijvoorbeeld: gestructureerd herhalen en minder fantasiespel. Dus bijv: dezelfde puzzel 100x maken, of als ze met een pop speelt dan steeds weer pop in bed, pop uit bed etc.
- Accepteren dat elk kind zich op hun eigen tempo ontwikkelt.
- Er waren relatief veel woede-aanvallen, we pasten toe wat hielp, maar ook loslaten dat je dat niet altijd kan voorkomen.
TIps die wij toepasten vanaf peuter / kleuterleeftijd:
- Uitleggen wat er verwacht kan worden. Dus voordat je ergens heengaat goed uitleggen wat er gaat gebeuren. Waar gaan we naar toe, wat gaan we daar doen, krijg je een ijsje of niet, hoe laat gaan we weer weg. Verassingen werden niet gewaardeerd.
- "Ondertitelen" van sociale activiteiten. "Kijk, dat meisje geeft jou haar schep in de zandbak. Ik denk dat ze graag met je wil spelen! Je mag er bij gaan zitten en het zand in haar emmer scheppen". Of later: "Waarom komt X nooit meer spelen, hebben jullie ruzie? wat heb jij gezegd? Misschien dacht zij dat .... Zal ik met je meelopen zodat jij je excuses kan aanbieden? Moeten we even oefenen wat je dan moet zeggen?
- Ook op kdv / school kan je aangeven wat voor haar het beste werkt en verwachten dat ze aanpassingen maken. Daar heb je ook geen diagnose voor nodig.
Wellicht heb je hier iets aan, of anders andere ouders die meelezen.
Zelf dacht ik vroeger bij ASS altijd aan "zeer ernstige" gevallen, aan agressie en niet voor zichzelf kunnen zorgen etc. Tegenwoordig is er ook steeds meer aandacht voor "lichte" gevallen die eigenlijk best goed meekomen in de maatschappij, maar die veel hebben aan de hulp die tegenwoordig geboden wordt.
Terwijl je wacht / twijfelt over professionele hulp, kan ik je deze tip geven: Veel methodes voor het opvoeden van een ASS kind, zijn eigenlijk best goede 'gewone' opvoed tips. Wellicht is het een idee om een boek te lezen over 'opvoedtips ASS jonge kinderen' en te kijken wat voor jou werkt. Daar heb je geen diagnose voor nodig.
Dingen die wij toepasten (en achteraf bij ASS hoorden) voor die jonge leeftijd:
- Rust, reinheid en regelmaat. Sommige mensen vonden dat een kind heus wel kan leren om een middagslaapje te hebben in een drukke omgeving, of haar schema een uurtje te verzetten als dat zo uitkwam. Wij pasten ons aan aan haar strakke schema en zo hadden we een blije baby.
- Prikkelarme omgeving aanbieden - op een feestje een 'pauze' inlassen door naar de speeltuin buiten te gaan of even met blokken te spelen in een rustige slaapkamer.
- Aanbieden van speelgoed wat zij leuk vind, en meegaan in haar interesses. bij ASS past bijvoorbeeld: gestructureerd herhalen en minder fantasiespel. Dus bijv: dezelfde puzzel 100x maken, of als ze met een pop speelt dan steeds weer pop in bed, pop uit bed etc.
- Accepteren dat elk kind zich op hun eigen tempo ontwikkelt.
- Er waren relatief veel woede-aanvallen, we pasten toe wat hielp, maar ook loslaten dat je dat niet altijd kan voorkomen.
TIps die wij toepasten vanaf peuter / kleuterleeftijd:
- Uitleggen wat er verwacht kan worden. Dus voordat je ergens heengaat goed uitleggen wat er gaat gebeuren. Waar gaan we naar toe, wat gaan we daar doen, krijg je een ijsje of niet, hoe laat gaan we weer weg. Verassingen werden niet gewaardeerd.
- "Ondertitelen" van sociale activiteiten. "Kijk, dat meisje geeft jou haar schep in de zandbak. Ik denk dat ze graag met je wil spelen! Je mag er bij gaan zitten en het zand in haar emmer scheppen". Of later: "Waarom komt X nooit meer spelen, hebben jullie ruzie? wat heb jij gezegd? Misschien dacht zij dat .... Zal ik met je meelopen zodat jij je excuses kan aanbieden? Moeten we even oefenen wat je dan moet zeggen?
- Ook op kdv / school kan je aangeven wat voor haar het beste werkt en verwachten dat ze aanpassingen maken. Daar heb je ook geen diagnose voor nodig.
Wellicht heb je hier iets aan, of anders andere ouders die meelezen.
maandag 19 augustus 2024 om 15:15
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
