Autisme jong kind

Lieve dames,

Ik heb een geweldige dochter van 1.5 die als baby eigenlijk zich prima ontwikkelde. Ze was wat laat met haar motoriek, maar toen ze 9 maanden was zei ze voor het eerst mama. Er werd ook heel enthousiast geklapt en gezwaaid. Wijzen niet. Toen we met ongeveer 13 maanden bij het cb kwamen viel het wat rauw op mijn dak dat de arts haar gedrag opvallend vond. Ze kon op geen enkele manier contact krijgen met mijn dochter. ik werk in het basisonderwijs en wist toen een beetje welke kant ik op moest denken, maar kon me er toen niet in vinden. Thuis maakte ze met ons heel veel contact juist.

Inmiddels is dit alles een half jaar geleden en heb ik het daartussen los gelaten. En toch begin ik haar gedrag nu ook opvallend te vinden. Ik zal opsommen wat mij opvalt en mogelijk aan ASS link:
- Ze is 1.5 en loopt nog niet, wel bijna trouwens.
-Ze spreekt nog steeds geen extra woorden. Ze is vrij stil maar ze brabbelt af en toe wel onverstaanbaar.
-Ze heeft het meteen door als wij de kamer uitgaan en reageert altijd enorm enthousiast als we weer binnen komen. Echter volgt er dan een vluchtig contact waar ze even opgetild wil worden en dan wil ze vooral weer verder
- wil niet knuffelen, heeft weinig tot geen interesse in andere kinderen en maakt weinig oogcontact tussen het spelen.
- Op tv wil ze alleen nijntje zien, anders hoeft het niet.
-Ze is geobsedeerd door haar handen.
- ik zie haar steeds vaker op de grond liggen, dit doet ze nu continu
- Ze lijkt wat ontevreden en ongeduldig. Ze is snel verveeld
- Ze is niet geïnteresseerd in samen met ons spelen, tenzij het haar boeit. Kiekeboe vindt ze nog wel leuk. Als ik haar iets probeer te leren en het boeit haar niet, dan gaat ze het dus ook niet doen
- wijzen kan ze wel; maar ze doet het niet tot nauwelijks. 2 maanden geleden deed ze het ineens, maar het pakt niet door. Laatste keer dat ik haar heb zien wijzen was 2 weken geleden
- ze reageert heel vaak niet als ik haar roep.
- ze doet nog steeds van alles in haar mond.
- ik zie niet dat ze interesse heeft in andere imiteren. Voorheen had ik dat wel, maar ik zie echt niets waaruit ik zie dat ons wil nadoen oid. Ze speelt eigenlijk alleen met speelgoed met geluidjes en boekjes bladeren en dan heel hard DAA roepen (ik denk dat ze dan uit enthousiasme wil zeggen dat ze iets ziet). Ze maakt daar ook geen oogcontact bij, aandacht is alleen op het boek.

Ik zie best wat andere kinderen, die rond dezelfde leeftijd zijn en ik zie een duidelijk verschil. Die kinderen kijken veel naar andere mensen en zijn vooral gericht op de relatie. Dat heeft mijn dochter niet. Achter haar kan bij wijze van de wereld vergaan. Als er voor haar op dat moment iets interessanters is, dan gaat ze daar mee door. Heb overigens wel het gevoel dat ze ons begrijpt als wij iets zeggen en ik verwacht daarmee dat ze gewoon een gemiddelde intelligentie heeft.

Wat ik wil met deze post? Geen idee. Herkenning of erkenning misschien. Of ze het nou heeft of niet, ik zou er alles aan doen om er voor haar te zijn en goede begeleiding te bieden. Voor mij verandert er niets. Ik hou zielsveel van haar en ik ben super gelukkig met hoe geweldig en lief ze is. Ik ben gewoon bang dat ze straks bijv geen aansluiting vindt met andere kinderen of zich buitenbeentje voelt. Als ze daar geen last van heeft is dat natuurlijk ook prima, maar iets zegt me dat mensen met ASS daar wél last van hebben.
Ze is nu nog zo jong en ik wil nu nog niet terug naar het cb om mijn zorgen te uiten. Ik wil het nog even 2 maanden geven om te zien of haar gedrag verandert als ze eenmaal loopt en of haar taal dan ook vooruit gaat.

Liefs

Echt onwijs bedankt voor al deze fijne berichten! Goede tips gekregen. Ben nog een beetje in vertwijfeling of ik ga wachten tot 20 maanden of gewoon volgende week al een cb afspraak ga maken.

Ze kreeg net in de winkel een enorme meltdown. Wat ook hoort bij de normale ontwikkeling.. maarja, het harde gillen en krijsen (echt extreem) maakt het wel heel pittig op zo'n moment haha. Gelukkig wel snel weer over als ze dan weer afleiding krijgt.
Ze is trouwens ook dol op spelen met zand en water. Maar het zand pakt ze vast en laat ze tussen haar vingers glijden en dat doet ze dan 20x ofzo. En in water alleen maar slaan. Water of zand ergens in doen of scheppen is niet interessant. Wat ook prima is natuurlijk.

We bieden thuis al enorm veel vastigheid. Toen ze nog heel jong was, ging slapen gepaard met heel veel en heel lang huilen (in mijn bijzijn uiteraard), waardoor we heel strak op die routine zaten. Tegenwoordig gaat het super. Ze slaapt niet lang en het lijkt alsof veel prikkels haar niet boeien. ADD zit wel in de familie, autisme niet.

Rooss4.0 schreef: ↑

19-08-2024 13:36

Zo bikkelhard vind ik de wereld niet. Bij mij hebben ze alle 3 een diagnose en er is veel begrip en veel begeleiding.

De wereld als hard ervaren is een perceptie die jouw kind niet persé hoeft te hebben. En het is ook onnodig om zo naar de wereld te kijken. De maatschappij is niet jouw vijand.

Oh ik voel me ook absoluut geen slachtoffer van deze situatie hoor. En ik zie de maatschappij niet als de vijand? Ik vind het fijn te horen dat jij veel begrip ervaart bij jouw kinderen. Maar stellen dat er bovenal begreep hierin heerst, is simpelweg niet waar. En dat kan ik als leerkracht weten. Echt niet ieder mens heeft begrip/geduld voor jouw situatie, ook niet als bekend is dat het kind ASS heeft. En dat is precies wat je als ouder niet wil: je wil je kind beschermen tegen die pijn van afwijzing en onbegrip. Ook 'normale' kinderen zullen dit wel eens ervaren, maar ik denk kinderen met ASS net iets meer en die gedachte is voor veel ouders- zeker als je net komt kijken - best verdrietig. Voor mij wel iig