De ''One and Done'' Mama's

Isalinde schreef: ↑

25-02-2024 11:07

@Jufjoke: wat een belachelijke opmerking. Ik snap sowieso niet dat mensen zich met zoiets persoonlijks als een kinderwens menen te moeten bemoeien.

Ja, idd, ik vind het soms schrikbarend wat mensen ongegeneerd durven zeggen.

Ik ken een ander gezin waarvan de kinderen ook echt onder elkaar te lijden hebben, als gevolg van allerlei factoren. Dat woog destijds ook al mee, dat ik dat zo zag en dacht; dat is echt naar voor een kind.

Voor mijn zoon is enig kind zijn echt het beste, denk ik. We hebben een hele sterke band, maar dat is ook logisch als je vooral met z’n tweeën bent. Dat zorgt ook weer voor een andere dynamiek dan wanneer je met drie bent thuis.

@Frizz: ja, dat denk ik ook. Fijn dat jullie zo'n sterke band hebben.

Dochter en ik hebben ook een sterke band, we lijken ook behoorlijk op elkaar.

Blijft inderdaad shocking wat mensen soms voor vooroordelen hebben en ook nog eens durven zeggen/opdringen.

De andere kant ken ik trouwens ook: ik ken twee ouders die aan mij hebben opgebiecht dat ze het achteraf gezien ook liever bij eentje hadden gehouden. En ik ken een paar zeer tevreden moeders van één kind, die daar ook heel open over zijn. Dat soort dingen zijn fijn als tegenhanger van het "ideaalplaatje" van 2 of 3 kinderen.

Wbt de moeders: die van mij bleef ook hinten op "nog eentje" en dan liefst dicht op elkaar, want dat had zij ook. Uiteindelijk heb ik maar een gesprekje georganiseerd waarin ik mijn ouders officieel heb medegedeeld dat er nooit een tweede komt hier. Dat had het gewenste effect want het komt nu nooit meer ter sprake!

Baggal nog even in reactie op je bericht uit het andere topic: wat fijn dat je op dit moment geen druk voelt rond de verkoop. Hopelijk duurt het niet lang meer tot er een gunstig moment voor verkopen komt.

LW voor de tabel: mijn dochter komt uit 2020.

Toevallig had ik vanmiddag een vriendinnetje van mijn dochter over de vloer. De moeder kwam op de koffie en heeft twee kinderen en de jongste hangt compleet aan haar. Beide meisjes zijn verlegen en het is moeilijk om contact te maken. De moeder is arts, maar zit in de ziektewet, omdat ze de druk van het gezin eigenlijk helemaal niet aankan. De twee kinderen is gewoon te veel. De jongste lijkt wel aan haar vastgelijmd als het ware en dat al meer dan 3 jaar. Weigert ook dingen zelfstandig te doen en zij wordt er compleet gek van. Kortom, twee kinderen is niet per definitie zaligmakend. Integendeel. Ik heb de kinderen beziggehouden (cakes gemaakt dus mijn keuken is chaos) zodat zij even een moment voor zichzelf had. De jongste heeft gewoon een 3/4 uur gekrijst en daarna nog lang gemopperd. De oudste en mijn dochter waren ook geen top match. Werd pas beter met een gezamenlijke activiteit: een boswandeling en cake. Natuurlijk is dit een uitzondering hoor, er zijn wel degelijk situaties waarin het goed uitpakt.

Ik zie hetzelfde patroon bij de kinderen van de oudste dochter van mijn man. Eerlijk? Ik zou er voor geen goud mee willen ruilen… De rust en structuur van een kind past helemaal bij ons gezin. En dan heb ik het geluk dat S* verdomd zelfstandig is. Gewoon zelf huiswerk maakt, opruimt en gaat tekenen bijvoorbeeld.

ollie-ollie schreef: ↑

25-02-2024 17:54

Blijft inderdaad shocking wat mensen soms voor vooroordelen hebben en ook nog eens durven zeggen/opdringen.

De andere kant ken ik trouwens ook: ik ken twee ouders die aan mij hebben opgebiecht dat ze het achteraf gezien ook liever bij eentje hadden gehouden. En ik ken een paar zeer tevreden moeders van één kind, die daar ook heel open over zijn. Dat soort dingen zijn fijn als tegenhanger van het "ideaalplaatje" van 2 of 3 kinderen.

Ik ben er ook heel open over. Want waarom niet.
Ik kan alleen niet zo veel met oordelen die mensen al hebben, hoewel ze het soms vermommen als belangstelling.
Mensen die gewoon uit oprechte belangstelling willen weten hoe het zit: prima, geen enkel probleem. Mensen die geen oprechte belangstelling hebben, maar gewoon hun oordeel bij mij kwijt willen: niet oké, dan voel ik me niet geroepen om me te verdedigen of uitleg te geven.
Ik denk dat de meeste mensen deze twee dingen echt heel goed uit elkaar kunnen houden.

Laatst was ik een vriendin aan het uitleggen wat het behandelplan voor de acne van mijn zoon gaat worden. Zij zegt: maar dat gaat toch ook wel vanzelf over? Hoort er toch ook een beetje bij?
Daar zit in mijn ogen dus een oordeel in. Het oordeel is: jeetje wat overdreven en onnodig om er van alles aan te laten doen; het hoort er nou eenmaal bij en het gaat ook vanzelf wel over.
Oké, dan weet ik dat, en antwoord ik alleen met: ja hoor, klopt.
Ander onderwerp.
Ik hoef niet te reageren op oordelen die anderen hebben. Als ik een oordeel proef, ben ik klaar met het onderwerp, tenzij het iemand is die héél dicht bij me staat.

Ollie: dat gehint van anderen, daar krijg ik jeuk van. Aan ons wordt het niet meer gevraagd. Ik ben enorm open over de lange weg naar het moederschap en… mijn man is significant ouder (en dat zie je wel) dus men gaat er ook niet meer vanuit dat er nog een tweede komt.

Juf Joke: die brutaliteit. Over die acne - daar hoor ik ook een waardeoordeel in. Ja, het gaat vanzelf over, maar als jouw zoon er last van heeft, dan help je hem als het kan. Ook voor jongens van 17 is het uiterlijk belangrijk.

Ik voel geen directe druk op dit moment. Ik werk veel, spaar veel en hoop dat de hypotheekrente wat verlaagd wordt door de Bank of England zodat er lucht komt op de woningmarkt. De UK zit officieel in een recessie. Het enige moment dat ik daadwerkelijk druk voelde was in Juni toen we een prachtig huis op het oog hadden en meteen overkwamen. Ik had, teneinde dat huis te kunnen kopen, ons huis zo met verlies verkocht. Maar die zekerheid had ik niet. En groot deel van ons vermogen zit in het huis (en de verkoop van dat pand is wel nodig). En de hypotheek aanvraag was moeilijk, want wij worden in £ betaald en er is een MCD*. Er was echter een financieel sterkere partij die zonder voorbehoud van € kon bieden en ook nog over de vraagprijs bood. Dan houdt het op… Er is in de omgeving waar wij kijken ook niet echt een huis waar ik onmiddellijk warm voor loop. De mooie huizen zijn schaars. We hopen wel echt binnen 2 jaar weg te zijn - dat dan weer wel.

*mortgage credit directive - werkt nogal beperkend vanwege het valuta risico.

Voor de tabel: zoon heeft 2010 als bouwjaar

Dat ‘1 is géén’ heb ik wel vaker gehoord. Verrassend genoeg ook vaak van figuren die eerder nog opmerkten dat zoon toch wel ‘een handvol’ was. Zijn kwek stond nooit stil tot aan de puberteit (Wat is dat? Wie is dat? Waarom is die hier? Waarom doet ‘ie dat zo? Welke vind jij de mooiste? Hoe maken ze dat? Wie had dat ontdekt dan en hoe? Non stop)

De ‘trend’ van 3 kinderen ken ik vooral van lui die het eigenlijk niet kunnen betalen en aaneen hangen van kgb en ‘giften’ van (groot)ouders. De mensen die wat ruimer in de financiën zitten hebben in mijn omgeving vaker één kind (of een tweeling, schijnbaar zit er hier iets in het drinkwater want alleen al in onze straat drie tweelingen). Toevallig hebben de buren drie kinderen maar het is meer twee kinderen en een ‘oeps’ (ze zijn wel heel blij met hun ‘oeps’ ). Als ik de bedragen zie die ze moeten ophoesten dan word het mij Spaans benauwd.

Familie: mijn moeder heeft nooit zitten hinten over een tweede. Mijn zoon en zijn nichtje schelen vijf maanden, misschien als ze twee kleinzoons of twee kleindochters had gekregen dat ze dan wat was gaan hinten. Nu heeft ze in twee jaar tijd een overload aan baby/dreumes meegemaakt. Mijn vader zei altijd: ‘Kind, het leven is al duur genoeg tegenwoordig en je hebt maar 24 uur in een etmaal. Eisen zijn tegenwoordig toch hoger dan in onze tijd’.
Mijn zus heeft ook één kind, broer wil geen kinderen.
Schoonmoeder bemoeit zich er niet mee alhoewel ze wel even heeft zitten huilen van blijdschap toen man het nieuws vertelde want ze had gedacht dat wij geen kinderen wilden. Schoonpa is ook van het ‘1 is geen’ team, alhoewel hij nog geen vier uur alleen met zoonlief trok toen hij vier was . Schoonzus heeft drie kinderen alhoewel ze één al niet aankon. Schoonbroer heeft twee kinderen jaar op jaar en dat was best heftig toen ze klein waren.

Zoon groeit eigenlijk op met zijn nichtje (mijn kant van de familie). Mijn zoon gaat bij mijn zus klagen over mij en mijn nichtje komt hier stoom afblazen over mijn zus . We wonen op een steenworp afstand van elkaar, mijn huis als dichtste bij de middelbare school dus het enige nichtje aan man’s kant van de familie zie ik doordeweeks ook vaak i.c.m. ons tosti-ijzer

Hi!

Ik ben 32 jaar en heb een zoon in 2022 gekregen. Ik zag ons gezin altijd voor me met 2 kinderen.

Maar helaas kreeg ik al vroeg in de zwangerschap het HELLP syndroom. Na ruim een maand in het ziekenhuis te hebben gelegen ben ik ingeleid en is onze zoon prematuur (maar gezond!) geboren. Hele spannende en heftige tijd.

Ook na de bevalling bleven mijn bloedwaarden raar doen en pas na ruim een jaar ben ik hersteld. De artsen hebben toen langzaam de deur op een kier gezet. Een 2e kindje kan…. Maar direct starten met medicijnen, wekelijkse controle in ziekenhuis.
En dat we ons moesten afvragen of het de risico’s waard zijn

Een onbezorgde zwangerschap zal het nooit meer worden. En de kans dat ik overlijd is ook aanwezig.

Dus nee, we moeten het niet willen en doen om voor een 2e kindje te gaan. En nu ben ik er inmiddels okee mee… maar ik had die keuze zoveel liever zelf willen maken dan dat het voor me besloten word.

Maar we hebben een prachtige, lieve, kern gezonde zoon waar we enorm van genieten

Lemoos: een is geen vind ik een rare en nare opmerking. Je kan ook zeggen: je hebt “maar” een kind nodig om moeder te zijn. Ik voel mij ook minder als gezin omdat we maar een kind hebben samen.

Summer: snap je gevoelens hoor - de keus is jullie ontnomen en de beslissing gemaakt door de omstandigheden. Ik begrijp heel goed dat je na alles tegen elkaar te hebben afgewogen, je dat risico niet wil nemen.

Summer wat klinkt dat als een heftige manier om ouders te worden... Hoe gaat het nu met jou? Ons verhaal heeft best wat raakvlakken, mijn kind is ook prematuur geboren en kort na thuiskomst werd ik flink ziek van een losstaande aandoening die door de hormonen aangewakkerd werd. Tegen de tijd dat ons gezin er een beetje bovenop was hebben we een prenataal consult gehad, dat bevestigde voor ons dat we geen zwangerschap meer aangaan. De combi prematuur + ziekte heeft voor ons teveel risico’s en mitsen en maren en ik wil mijn gezondheid niet weer op het spel zetten. Heel herkenbaar dus, jullie overwegingen! Heb je er inmiddels al een beetje vrede mee dat het zo loopt voor jullie…? Daar heb ik zelf wel wat jaren voor nodig gehad.

Jufjoke ik vind jouw kijk op gesprekken wel interessant om te lezen! Zelf ben ik tijdens het gesprek met nooit bewust van zo’n onderliggend oordeel, al kan ik ze wel aanvoelen natuurlijk (maar dan meer onbewust). Maar ook oprechte interesse kan ik ook vervelend vinden. Afgelopen zomer stonden wij op familiecampings. Het onderwerp gezinssamenstelling kwam toen zo vaak aan bod en telkens waren wij de uitzondering. Ik werd het echt zat om dat steeds aan vriendelijke onbekenden uit te leggen. Ik ben normaal heel open, dus ik moet mezelf wel aanleren hoe ik dat kort houd als ik er geen zin in heb. Het speeltuinseizoen is hier in de wijk weer begonnen dus dan kan ik mooi gaan oefenen, haha!

ollie-ollie, ik denk dat het van nature in veel mensen zit om te pleasen, uit te leggen, vriendelijk te zijn en te doen wat je denkt dat mensen verwachten.
Hoewel ik mezelf wel vriendelijk vind, heb ik gewoon niet zozeer de behoefte om uit te leggen. Ook in andere situaties. 'ik kan helaas niet ' vind ik een prima antwoord. Hoe stelliger je bent, hoe minder men zal doorvragen.
Hou het kort. Mensen die doorvragen, spelen in op je behoefte aan uitleg geven. Ze zullen bijvoorbeeld zeggen: en jij, jij hebt één kind? (Opgetrokken wenkbrauw, vragende blik). Ik antwoord dan met 'ja, klopt', niet met een aanvulling over het waarom daarvan, ook al was dat wellicht wel de bedoeling.
Dan moeten mensen al behoorlijk strand zijn om door te vragen 'oh hoe komt dat zo?' Dat doen de meeste mensen dan niet meer.

Ik wilde een tijdje geleden graag naar huis, een vergadering liep flink uit en ik vroeg hoe lang we nog bezig zouden zijn. Een collega antwoordde met: wat moet jij dan doen vanavond wat zo dringend is?
Sorry maar, als dat geen oordeel is.... Dus ik antwoordde alleen maar met: dat is voor jou helemaal niet relevant.
Toegegeven, niet super vriendelijk, maar dat vond ik de opmerking zelf ook niet. Glimlach er vriendelijk bij en klaar!

Mag ik ook meeschrijven?

Voor de tabel rosings - 46 - kind 2017

Wij zijn met zn 2-en. Ik ben BAM dus geen tweede ouder en hoewel ik het wel heb geprobeerd is een tweede kindje niet gelukt.

Qua gezins samenstelling vind ik dat nog altijd jammer, t voelt niet als 'echt' gezin ofzo.

Maar toen kind 3 was kreeg ik zelf adhd diagnose en kind van nu 6.5 heeft hem nu ook een half jaar.

Ik weet niet of ik 2 kinderen had gered in mn eentje. Vooral alle bijzaken zou ik niet dubbel hoeven, schooltassen, gymtassen, wasgoed, huishouden, zwemlessen, sport, speelafspraakjes

Als mensen vragen naar de tweede (de onbeleefde vragen zeg maar, niet oprechte interesse) dan reageer ik ook extra verdrietig dat ik het er liever niet over heb omdat het niet gelukt is en dat ik het zo jammer vind. Dan gaan mensen vaak heel erg stotteren en zich verontschuldigen

Jufjoke bedankt voor je voorbeelden, daar kan ik wat van leren. Ik ben zelf wel erg van het sociaal wenselijke/verwachte willen doen idd, dat mag wel eens een tandje minder.

Rosings welkom! Ik kan me voorstellen dat je anders gaat denken over jouw gezinsgrootte met de kennis van nu wbt de ADHD. Ik vind zelf één ouder + één kind juist een hele mooie gezinsvorm, het heeft in mijn hoofd iets heel warms en knus! Dat ligt misschien ook aan de fijne mensen die ik ken die zo zijn opgegroeid of zo ouder zijn. Ik moest wel lachen om jouw standaardreactie, de afgelopen jaren had ik dat niet gekund omdat ik zelf nog teveel worstelde. Maar deze zomer kan ik die tactiek ook wel in gaan zetten, haha.

LW wij hadden deze week een erg moe en dwars kind, dus een rustig weekend gepland met weinig verplichtingen voor haar. Ze heeft vandaag bijna de hele dag gespeeld, alleen en met volle overgave. Ik zei vandaag juist tegen mijn vriend: “Alleen spelen heeft ze ook echt nódig. Het is een noodzaak op zich, niet uit noodzaak geboren.” Daar twijfel ik wel eens aan omdat mijn moeder altijd doet alsof het zo zielig is dat ze “te weinig” onder kinderen is. Kind gaat 3 dagen naar kdv en ziet daarbuiten regelmatig vriendjes, dus dat slaat ook eigenlijk weer nergens op… Ik speel wel eens mee maar niet heel enthousiast, haha. Vaak zit ik erbij en doe lui mee, popje voor haar aankleden ofzo. Ik houd er meer van om samen een activiteit te doen: samen koken, tuinieren, schoonmaken, spelletje, schilderen, in bad etc. Ik bedenk ook regelmatig gekkige dingen, heerlijk dat een kind dat allemaal geweldig vindt. Morgen gaan we bijvoorbeeld met z’n tweeën ontbijten in de speeltuin heb ik d’r beloofd, ze kon er bijna niet van slapen zoveel zin had ze erin! Dus wat dat betreft is ons contact wel vaak speels, maar echt meedoen in het kinderspel, mwoah.

@Rosings: welkom! Gezellig dat je ook meeschrijft. Hoe gaat het nu met jullie?

@Jufjoke: ik ben ook vaker geneigd sociaal wenselijke antwoorden te geven (en reageer meestal secundair). Denk dat ik nog wel wat van je kan leren. Bedankt daarvoor!

@Ollie: herkenbaar. Mijn dochter heeft af en toe ook echt tijd voor zichzelf nodig om op te laden (en geeft dat goed aan). Net als man en ik is ze introvert. Ze heeft genoeg vriendinnen en is sociaal maar kan zich (al vanaf jongs af aan) gelukkig ook goed alleen vermaken.

Doordeweeks heeft ze het vaak best druk (met school, speeldates en 3 uur dansles, waarvan 2 selectie). Gisteren hadden we een rustdagje (oa samen taartje gaan eten en naar de speeltuin geweest). Daar had ze (zoals wel vaker) gelijk leuk contact met een jonger kind. Ik denk dat ze later wel gaat oppassen, heb ik zelf vroeger ook veel gedaan. Vandaag gaan we naar een goochel-show, ben benieuwd.

Ik vind het erg leuk om samen dingen te doen (nu wil ze dat ook nog, als puber misschien niet meer:-) en we ondernemen vaak veel in weekenden en vakanties. We houden ook van dezelfde dingen. Volgend weekend gaan we met mijn vader en zijn vrouw naar Texel, zin in.

@Ollie: wat leuk dat jullie in de speeltuin gaan ontbijten. Veel plezier alvast! Ik verheug me ook al op de lente, kunnen we lekker picknicken.

Fijne zondag allemaal!