Kinderen
alle pijlers
Draaf ik door..
maandag 13 mei 2024 om 10:53
Om te beginnen: wat naar dat jij als kind je zo rot hebt gevoeld en dat je bij enige uiting van emotie daarna eindeloos en eenzaam op je kamer zat.
Het uiten van emoties wil jij dus nu anders benaderen en je wilt dat daar ruimte voor is en je wilt steun geven. Misschien ben je in de valkuil gestapt dat je het daardoor te goed wilt doen en alles rondom de emoties van je kind probereert te reguleren door aan te geven wat wel en niet mag, waar hij zich mag uiten en hoe hij dat kan.
Voor jezelf maak je het zo iets waar jij een soort “controle” over kunt hebben.
Ik denk dat je niet hoeft in te vullen voor je kind hoe hij zich voelt als hij boos is. Je hoeft dus jouw angst voor je in de steek gelaten te voelen op je kamer niet op hem te projecteren. Wat je wilt bereiken, namelijk dat zijn emoties er mogen zijn maar dat er grenzen zijn aan hoe hij die kan uiten, kun je loskoppelen van hoe hij vervolgens zelf die emotie verwerkt. Soms is op je eigen kamer wat rommelen ook fijn. Je kunt ook afspreken, dat als hij weer rustig is, hij zelf naar beneden kan komen. Dat is een heel andere insteek dan eindeloos op je kamer achter gelaten worden zonder te weten wanneer je weer naar beneden mag met daarbij het gevoel dat je je niet mag uiten, zoals jijzelf hebt ervaren.
Ik vind zelf ouderschap ook een leerproces. Mijn kinderen zijn inmiddels volwassen. Ik denk dat het belangrijk is om open te staan voor wat je kunt leren over communiceren met je kinderen en dat je daar soms ook wat hulp bij kunt vragen als je merkt dat iets niet helemaal lekker loopt.
Daarnaast kun je jezelf afvragen of bepaalde ideeen wel overeen komen met wat jullie je kind willen leren, zoals dat boosheid niet geuit mag worden in de woonkamer.
Of dat iets wat hij wil echt niet mag: Waarom mag hij een spel niet spelen wat hij wel heeft blijkbaar, dat snap ik dan bijvoorbeeld niet helemaal.
De boosheid/ frustratie kan iets aangeven waar jullie voor hem niet duidelijk genoeg in zijn, juist omdat hij dan niet begrijpt waarom iets niet mag.
Kortom: het is goed om kritisch naar jezelf te blijven kijken en bij te stellen waar je denkt dat iets anders kan. En soms is wat hulp daarbij ook prettig.
Het uiten van emoties wil jij dus nu anders benaderen en je wilt dat daar ruimte voor is en je wilt steun geven. Misschien ben je in de valkuil gestapt dat je het daardoor te goed wilt doen en alles rondom de emoties van je kind probereert te reguleren door aan te geven wat wel en niet mag, waar hij zich mag uiten en hoe hij dat kan.
Voor jezelf maak je het zo iets waar jij een soort “controle” over kunt hebben.
Ik denk dat je niet hoeft in te vullen voor je kind hoe hij zich voelt als hij boos is. Je hoeft dus jouw angst voor je in de steek gelaten te voelen op je kamer niet op hem te projecteren. Wat je wilt bereiken, namelijk dat zijn emoties er mogen zijn maar dat er grenzen zijn aan hoe hij die kan uiten, kun je loskoppelen van hoe hij vervolgens zelf die emotie verwerkt. Soms is op je eigen kamer wat rommelen ook fijn. Je kunt ook afspreken, dat als hij weer rustig is, hij zelf naar beneden kan komen. Dat is een heel andere insteek dan eindeloos op je kamer achter gelaten worden zonder te weten wanneer je weer naar beneden mag met daarbij het gevoel dat je je niet mag uiten, zoals jijzelf hebt ervaren.
Ik vind zelf ouderschap ook een leerproces. Mijn kinderen zijn inmiddels volwassen. Ik denk dat het belangrijk is om open te staan voor wat je kunt leren over communiceren met je kinderen en dat je daar soms ook wat hulp bij kunt vragen als je merkt dat iets niet helemaal lekker loopt.
Daarnaast kun je jezelf afvragen of bepaalde ideeen wel overeen komen met wat jullie je kind willen leren, zoals dat boosheid niet geuit mag worden in de woonkamer.
Of dat iets wat hij wil echt niet mag: Waarom mag hij een spel niet spelen wat hij wel heeft blijkbaar, dat snap ik dan bijvoorbeeld niet helemaal.
De boosheid/ frustratie kan iets aangeven waar jullie voor hem niet duidelijk genoeg in zijn, juist omdat hij dan niet begrijpt waarom iets niet mag.
Kortom: het is goed om kritisch naar jezelf te blijven kijken en bij te stellen waar je denkt dat iets anders kan. En soms is wat hulp daarbij ook prettig.
laatje wijzigde dit bericht op 13-05-2024 10:56
3.53% gewijzigd
.
maandag 13 mei 2024 om 10:54
Wat ik niet begrijp is hoe kind zou kunnen gaan gooien met de iPad als hij er niet op mag.
Waarom heeft hij het ding al te pakken om dan te horen dat het niet mag. Hier mochten ze er om vragen en dan pakten wij het ding als het mocht, en mocht het niet dan bleef het ding in/op de kast. Mochten ze gewoon nooit zelf pakken op die leeftijd.
Waarom heeft hij het ding al te pakken om dan te horen dat het niet mag. Hier mochten ze er om vragen en dan pakten wij het ding als het mocht, en mocht het niet dan bleef het ding in/op de kast. Mochten ze gewoon nooit zelf pakken op die leeftijd.
maandag 13 mei 2024 om 10:54
Ik heb ook een ADHD'er, ik vind het heel moeilijk en inderdaad de agressie blijft (bij mijn zoon in ieder geval) wat voor neuro typische kinderen werkt, werkt vaak niet voor hem. Als ik hem naar zijn kamer zou sturen zouden er meerdere dingen kapot gaan, maar goed ik ben sowieso geen fan van naar de kamer sturen. Maar zijn emoties erkennen, en de woede wegspringen werkt wel vaak. Hij zit zelf namelijk ook niet op de woede te wachten. Dat ik niet 10 keer per dag het geduld op kan brengen is ook waar, ik heb ook maat 1 batterij en nog andere kinderen. Zelf zo min mogelijk emotioneel reageren vanuit mijn eigen gekrenktheid werkt het beste maar het is heel lastig om je elke dag te laten overspoelen.lonelycat schreef: ↑13-05-2024 10:23Jawel, maar veel kinderen vergeten datgene wat ze geleerd hebben als ze hoog in hun emotie zitten. Dan kun je iets tig keer herhalen en uitleggen als ze rustig zijn. Op het moment van boosheid is het weg. Dat hoort voor mij bij jonge kinderen. Ik weet dus na 5 keer vertellen dat mijn kind in theorie het echt wel weet maar er op dat moment niks mee kan. Dan heeft een zesde keer uitleggen geen zin. Werkt alleen maar frustrerend naar beide kanten
maandag 13 mei 2024 om 10:57
maandag 13 mei 2024 om 10:57
Ik denk dat dat een hele goede aanpak is bij oudere kinderen maar 5 is nog erg jong, het verbaast me ook een beetje dat TO aangeeft dat hij kind vraagt om alleen te zijn.Lento schreef: ↑13-05-2024 10:16Mijn kind met woedeaanvallen (meer op school dan thuis overigens) kwam met de vraag om een boksbal met bokshandschoenen voor op de kamer. Vonden we een topidee en heeft hij dus gekregen voor de verjaardag.
Ik vind het juist een heel goed idee om je woede even uit te leven op een voorwerp wat daarvoor gemaakt is. Ik heb er zelf ook weleens gebruik van gemaakt.
Toen ook afgesproken met kind wat hij het fijnste vond bij boosheid. En dat was naar de kamer gaan, meppen op de boksbal en daarna een boek lezen. En vooral niet achterna gelopen worden.
Dus vraag het vooral je kind, want het verschilt enorm per kind. De een wil graag nabijheid en een knuffel, terwijl de ander beter kalmeert als hij/zij alleen is.
Je kan je afvragen of het handig is om je kind op een knuffel op boksbal te laten slaan. Je leert je kind dan op een voorwerp te slaan bij boosheid. Als er dan geen boksbal of knuffel is is de routine er wel om op een mens of dier over te gaan. Terwijl je een kind ook kan leren te gaan rennen, zingen, springen, fietsen en noem maar op.
tiumperfectum wijzigde dit bericht op 13-05-2024 11:05
14.94% gewijzigd
maandag 13 mei 2024 om 10:59
Ik denk niet alleen karakter. Er zijn immers veel meer peuters dan volwassenen die dat doen en die leer je dat af: zelfbeheersing.september schreef: ↑13-05-2024 10:21Er zijn natuurlijk genoeg volwassenen die wel agressief worden als ze ergens boos of gefrustreerd van worden.
Maar voor mezelf sprekend, het is niet zo dat ik me zit in te houden om niet op iets te slaan als ik boos ben. Die drang heb ik simpelweg niet. Zal misschien grotendeels mijn karakter zijn. Schreeuwen doe ik ook echt nooit.
Volwassenen die zich niet kunnen beheersen en gaan schreeuwen en slaan hebben dat niet goed geleerd. Ik vind dat een volwassene die nog steeds op een kussen moet slaan dat ook niet heel goed geleerd heeft vroeger.
maandag 13 mei 2024 om 11:01
Voor kinderen van 5 is het helemaal niet gek hoor als ze fysiek reageren, niet ok natuurlijk. Dat je zelf de behoefte voelt om ergens op te meppen, dan heb je misschien voor jezelf toch nog niet de juiste manier gevonden om je eigen gevoelens en boosheid op een rijtje te zetten.
maandag 13 mei 2024 om 11:09
Met 5 jaar kon mijn kind al heel goed aangeven bij sommige emoties alleen te willen zijn. Dat gaat dan vaak tegen je oudergevoel in, maar ik vind het wel belangrijk om een kind daarin serieus te nemen.TiumPerfectum schreef: ↑13-05-2024 10:57Ik denk dat dat een hele goede aanpak is bij oudere kinderen maar 5 is nog erg jong, het verbaast me ook een beetje dat TO aangeeft dat hij kind vraagt om alleen te zijn.
Je kan je afvragen of het handig is om je kind op een knuffel op boksbal te laten slaan. Je leert je kind dan op een voorwerp te slaan bij boosheid. Als er dan geen boksbal of knuffel is is de routine er wel om op een mens of dier over te gaan. Terwijl je een kind ook kan leren te gaan rennen, zingen, springen, fietsen en noem maar op.
maandag 13 mei 2024 om 11:13
Ik vind het juist getuigen van zelfbeheersing en zelfkennis als een volwassene op tijd zelf uit de situatie gaat en zich op onschuldige manier afreageert. Dat heeft wat mij betreft niets te maken met "iets niet goed geleerd hebben".Quincy2 schreef: ↑13-05-2024 10:59Ik denk niet alleen karakter. Er zijn immers veel meer peuters dan volwassenen die dat doen en die leer je dat af: zelfbeheersing.
Volwassenen die zich niet kunnen beheersen en gaan schreeuwen en slaan hebben dat niet goed geleerd. Ik vind dat een volwassene die nog steeds op een kussen moet slaan dat ook niet heel goed geleerd heeft vroeger.
Ik ben echt de zelfbeheersing zelve, maar ik heb na heel slecht nieuws ook weleens met een tak tegen een boom staan meppen. Was even nodig.
maandag 13 mei 2024 om 11:14
Ja absoluut, als ik het verhaal van TO zo lees denk ik alleen dat er andere dingen spelen.
maandag 13 mei 2024 om 11:18
Bij mij is het geen zelfbeheersing hoor, het zit gewoon niet in me. Daarom denk ik dat het deels ook karakter is. Ik sla al niet eens met een deur.Lento schreef: ↑13-05-2024 11:13Ik vind het juist getuigen van zelfbeheersing en zelfkennis als een volwassene op tijd zelf uit de situatie gaat en zich op onschuldige manier afreageert. Dat heeft wat mij betreft niets te maken met "iets niet goed geleerd hebben".
Ik ben echt de zelfbeheersing zelve, maar ik heb na heel slecht nieuws ook weleens met een tak tegen een boom staan meppen. Was even nodig.
anoniem_670e3ef0ebfff wijzigde dit bericht op 13-05-2024 11:21
2.95% gewijzigd
maandag 13 mei 2024 om 11:20
Dat jij dat ook weleens hebt, dat je ergens tegen aan wilt meppen, wil natuurlijk niet zeggen dat het het daarom dus gezond volwassen gedrag is.Lento schreef: ↑13-05-2024 11:13Ik vind het juist getuigen van zelfbeheersing en zelfkennis als een volwassene op tijd zelf uit de situatie gaat en zich op onschuldige manier afreageert. Dat heeft wat mij betreft niets te maken met "iets niet goed geleerd hebben".
Ik ben echt de zelfbeheersing zelve, maar ik heb na heel slecht nieuws ook weleens met een tak tegen een boom staan meppen. Was even nodig.
maandag 13 mei 2024 om 11:23
Wat rot voor je, maar ik vind het beeld heel grappig!Lento schreef: ↑13-05-2024 11:13Ik vind het juist getuigen van zelfbeheersing en zelfkennis als een volwassene op tijd zelf uit de situatie gaat en zich op onschuldige manier afreageert. Dat heeft wat mij betreft niets te maken met "iets niet goed geleerd hebben".
Ik ben echt de zelfbeheersing zelve, maar ik heb na heel slecht nieuws ook weleens met een tak tegen een boom staan meppen. Was even nodig.
maandag 13 mei 2024 om 11:26
Sterker nog, ik heb altijd begrepen dat uit onderzoek blijkt dat fysiek afreageren niet helpt en zelfs een agressieversterkend effect kan hebben. (Heb nu even geen tijd om een bron te zoeken)
maandag 13 mei 2024 om 11:30
Wij hebben een bokszak hangen. Nou foei voor ons hoor.Buitekind schreef: ↑13-05-2024 09:55Jij voelt nooit de neiging om iets te slaan?
Waarom de tig vraagtekens. Waarom zouden we de neiging voor fysieke uitingen als je lijf dat nodig heeft moeten negeren.
Ik waardeer dansen, rennen en gek doen maar heel soms waardeer ik het ook door met m'n vuisten ergens op te slaan.
Alsof mensen die hun stem nooit verheffen en nooit met een tak slaan niet op 1000 andere manieren agressief kunnen zijn. Zie dit topic.
maandag 13 mei 2024 om 11:54
maandag 13 mei 2024 om 11:56
Ik heb wel een verlaten bos opgezocht. Maar al had iemand mij gezien, dan had mij dat niets uitgemaakt. Het was fijn, net zoals een huilbui, dat je al zolang uitgesteld hebt, een soort van verlichting kan geven. En ik ben de zachtaardigheid zelve, dus ik denk dat niemand die mij kent er zich iets bij voor kan stellen
.
maandag 13 mei 2024 om 12:05
Dat heb ik ook gelezen.
Ik vind het mooi dat TO en partner zo bewust bezig zijn met de gevoelens van hun kind.
Ik denk wel dat het een averechts effect kan hebben als je te veel probeert te managen hoe een kind met de eigen gevoelens omgaat. Gevoelens zijn heel individueel en privé, ook die van een kind.
Veel van onze eigen ouders waren niet emotioneel beschikbaar, daar hebben we vooral onder geleden. Als jij dat wel bent (door je eigen trauma's te verwerken) kan je het niet snel fout doen. Zelfs wanneer je een keer volledig de mist in gaat en je stem verheft tegen ze, of te hard bij de armpjes grijpt, onredelijk bent, naar kamer stuurt, etc. Als je daarna de verbinding kan herstellen, zonder schuldgevoelens of andere misplaatste gevoelens, en je erkent het kind in wat hij/zij ervaart is er niets aan de hand.
maandag 13 mei 2024 om 12:08
Dit. Lijkt mij om te beginnen even het belangrijkste punt. Er lijkt hierin een wezenlijk verschil te zitten tussen jullie To. Ben je op de hoogte van welke gedachten je man er allemaal over heeft? En hij over de jouwe? Ik krijg de indruk dat jullie niet echt goed hierover in gesprek zijn gegaan. Want de manier van uitvoeren is het gevolg van een manier van denken, de overtuigingen en de emoties die bij iemand opkomen.__appelbloesem__ schreef: ↑13-05-2024 10:45Maar de reden van haar man is niet om hem ruimte te geven, maar omdat hij vindt dat kind de gevolgen moet voelen, omdat hij denkt dat kind anders manipulatief wordt. Dat zou mij behoorlijk tegen het borst stuiten, dat staat ver af van mijn visie op opvoeding, dus daar zou ik wel over in gesprek gaan.
maandag 13 mei 2024 om 13:47
Daar begin je juist nog veel eerder mee dan 5 jaar. Je kan op niveau nabespreken wat er is gebeurd, uitleg geven over gevoelens en gedrag en afspreken hoe dat een volgende keer kan gaan.TiumPerfectum schreef: ↑13-05-2024 10:57Ik denk dat dat een hele goede aanpak is bij oudere kinderen maar 5 is nog erg jong, het verbaast me ook een beetje dat TO aangeeft dat hij kind vraagt om alleen te zijn.
Ik maakte met zoon toen hij vier was eens een grote tekening met daarop allerlei opties voor gedrag bij boosheid; een rustig plekje opzoeken, springen op de trampoline, de trap op en af rennen, een knuffel van mamma etc. En door schoppen en slaan zetten we een rood kruis.
Als de stoppen dan doorsloegen sjeesde ik opzichtig naar het prikbord, om vervolgens de tekening op z’n kop te houden zodat zoon me terecht kon wijzen en de ergste woede door de grap al weer weg was.
En soms probeerde hij een optie en gilde dat het niet werkte. Dan wees ik een andere optie aan.
En soms gaf hij mij een duw. Dan bespraken we dat ook na; dat was niet een goede optie. Hoe kwam het? Maar je moet nu eenmaal oefenen met gedrag, dus hup; volgende keer weer opnieuw proberen.
Ik heb een héél intens kind, maar met een jaar of zes koos hij eigenlijk altijd de goede opties. Eén ervan is trouwens de boksbal. Niks mis mee hoor.
•
maandag 13 mei 2024 om 14:16
Wat een waardevolle tip!Frizz schreef: ↑13-05-2024 13:47Daar begin je juist nog veel eerder mee dan 5 jaar. Je kan op niveau nabespreken wat er is gebeurd, uitleg geven over gevoelens en gedrag en afspreken hoe dat een volgende keer kan gaan.
Ik maakte met zoon toen hij vier was eens een grote tekening met daarop allerlei opties voor gedrag bij boosheid; een rustig plekje opzoeken, springen op de trampoline, de trap op en af rennen, een knuffel van mamma etc. En door schoppen en slaan zetten we een rood kruis.
Als de stoppen dan doorsloegen sjeesde ik opzichtig naar het prikbord, om vervolgens de tekening op z’n kop te houden zodat zoon me terecht kon wijzen en de ergste woede door de grap al weer weg was.
En soms probeerde hij een optie en gilde dat het niet werkte. Dan wees ik een andere optie aan.
En soms gaf hij mij een duw. Dan bespraken we dat ook na; dat was niet een goede optie. Hoe kwam het? Maar je moet nu eenmaal oefenen met gedrag, dus hup; volgende keer weer opnieuw proberen.
Ik heb een héél intens kind, maar met een jaar of zes koos hij eigenlijk altijd de goede opties. Eén ervan is trouwens de boksbal. Niks mis mee hoor.
We zijn al heel lang bezig om dingen op niveau uit te praten, erover te praten enzo. Zeker al wel een paar jaar, ons kind kan ook goed duidelijk maken waarom, als de hoge emotie eruit is
maandag 13 mei 2024 om 14:34
Ik bedoelde met mijn post dat kinderen van 5 vaak liever hun emoties (ook boosheid) beleven nabij hun ouders.Frizz schreef: ↑13-05-2024 13:47Daar begin je juist nog veel eerder mee dan 5 jaar. Je kan op niveau nabespreken wat er is gebeurd, uitleg geven over gevoelens en gedrag en afspreken hoe dat een volgende keer kan gaan.
Ik maakte met zoon toen hij vier was eens een grote tekening met daarop allerlei opties voor gedrag bij boosheid; een rustig plekje opzoeken, springen op de trampoline, de trap op en af rennen, een knuffel van mamma etc. En door schoppen en slaan zetten we een rood kruis.
Als de stoppen dan doorsloegen sjeesde ik opzichtig naar het prikbord, om vervolgens de tekening op z’n kop te houden zodat zoon me terecht kon wijzen en de ergste woede door de grap al weer weg was.
En soms probeerde hij een optie en gilde dat het niet werkte. Dan wees ik een andere optie aan.
En soms gaf hij mij een duw. Dan bespraken we dat ook na; dat was niet een goede optie. Hoe kwam het? Maar je moet nu eenmaal oefenen met gedrag, dus hup; volgende keer weer opnieuw proberen.
Ik heb een héél intens kind, maar met een jaar of zes koos hij eigenlijk altijd de goede opties. Eén ervan is trouwens de boksbal. Niks mis mee hoor.
maandag 13 mei 2024 om 15:59
Ik vind dit filmpje over het ‘window of tolerance’ goed uitleggen wat wel/niet helpend is. Kijk er eens naar, en denk aan dit raam wanneer het weer eens mis gaat.
https://youtu.be/U8gLstY6dYc?feature=shared
https://youtu.be/U8gLstY6dYc?feature=shared
maandag 13 mei 2024 om 17:57
Laat hem vooral zelf dingen verzinnen. Ik begon met dat soort dingen gewoon zelf en dan kwam hij vanzelf kijken. En vervolgens had ik natuurlijk ineens helemaal geen ideeen meer, maar gelukkig wilde hij dan wel helpen.
Zo is het echt iets van hemzelf. En dan na een paar dagen samen evalueren.
•
maandag 13 mei 2024 om 19:44
Wat ik zou doen is proberen zo'n incident voor te zijn. Als er een rode draad is, zoals zelfde tijdstip vaak of steeds wanneer hij moe is zoals je zegt dan weet je toch al een beetje dat de vraag kan gaan komen. Verzin zelf een activiteit om voor te stellen die niet teveel vergt van hem voor hij over de tablet kan beginnen.
Dat lukt natuurlijk niet altijd en je hoeft ook niet elke escalatie voor te zijn. Misschien kun je proberen steeds een extra minuutje ertussen te laten voor je hem achterna gaat? En dan na een tijdje roep je gewoon beneden vanaf de gang 'alles weer ok schat? Ik ben hier als je me nodig hebt' of iets in die strekking. Tenslotte, vraag ook eens aan je partner waar die angst voor een manipulatief kind vandaan komt? Daar kun je vast een goed gesprek over hebben als je er open ingaat.
Dat lukt natuurlijk niet altijd en je hoeft ook niet elke escalatie voor te zijn. Misschien kun je proberen steeds een extra minuutje ertussen te laten voor je hem achterna gaat? En dan na een tijdje roep je gewoon beneden vanaf de gang 'alles weer ok schat? Ik ben hier als je me nodig hebt' of iets in die strekking. Tenslotte, vraag ook eens aan je partner waar die angst voor een manipulatief kind vandaan komt? Daar kun je vast een goed gesprek over hebben als je er open ingaat.
Lorem Ipsum
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
