Duimen jullie mee?

Lieve allemaal,

Een onmogelijke tijd om wakker te zijn maar de adrenaline raast door mijn lijf.

Onze dochter van 16 maanden ligt sinds vrijdag in het ziekenhuis. Ze had hele hoge koorts en wilde niet meer kruipen, lopen of staan en schreeuwde het uit bij optillen en verschonen. Na 2x afgewimpeld bij de huisarts, op vrijdag toch ingestuurd en daar begon het feest. Het streek ziekenhuis heeft ons doorgestuurd naar een academisch ziekenhuis met de verdenking van een bacteriële infectie in de heupkom. Kindjes van deze leeftijd hebben dit zelden. Vrijdag om half 11 in de avond lagen we na een middag vol onderzoek en zorgen in het ziekenhuis op de kinderafdeling.

Zaterdag moest ze naar de OK om te kijken wat het vocht in haar heup was. Bleek hele troebele, vieze substantie te zijn. Een eerste snelle check van de punctie ziet een bacterieel beeld zien en de verpleegkundig specialist heeft ons voor bereid op een wekenlang ziekenhuistraject want dit is niet zo maar onder controle en moet eenmaal thuis ook lang uitbehandeld worden. Ze zijn die dag gestart met antibiotica 4x daags via het infuus. Het pijnprotocol bestond uit 4x daags pcm en 2x daags diclofenac. En zo waar kreeg onze dochter in de avond weer wat praatjes.

Op zondag was de ontstekingswaarde weer gestegen, tot ruim boven de 100. Weer moest ze nuchter blijven, want de kinderarts en orthopeed waren in overleg voor een spoeling van de heup maar er is toch besloten om af te wachten. Maandag voor de zekerheid ook nuchter tot bloeduitslagen binnen waren en tot onze grote opluchting reageerde ze heel goed op de ab en was de ontstekingswaarde gedaald. De bacterie die gevonden is, bleek mild te zijn en goed te reageren op de antibiotica.

Gisteren was de ontstekingswaarde opnieuw gedaald en is besloten om over te stappen op orale antibiotica. En opeens is het vooruitzicht dan heel anders. Als ze nu 24 uur lang koortsvrij blijft mogen we morgen einde van de dag naar huis, of nouja vandaag dus eigenlijk. Ze zijn gisteren gelijk gestopt met de toeging van de ab via het infuus en eerste orale antibiotica heeft ze al op.

Maar nu komt het spannende deel.. haar temperatuur is gisteravond toch weer opgelopen naar 37.7. Dat kan ook door andere dingen komen, bijvoorbeeld door het klamme en benauwde weer van gisteren en dat het ook heel warm werd in het ziekenhuis. Maar ik vond ook dat ze heel slecht at. Niet comfortabel leek. Hangerig en huilerig enz. En ik vind het zo spannend, ik hoop zo dat we naar huis mogen. Als je mij loept zie je dat ik mezelf inmiddels ervaringsdeskundige kan noemen op het gebied van ziekenhuisverblijven. Niet echt iets om blij mee te zijn.

Duimen jullie mee dat ze vandaag geen koorts gaat ontwikkelen? Want ik zit al bijna in de auto om naar huis te rijden hahaha.

(Ik heb het verhaal ook opgeschreven zodat ik het later nog weet)

*update*

Merk dat ik weer even de behoefte heb om te schrijven. We zijn al weer 1,5 maand thuis. Een paar weken geleden hebben we de antibioticakuur afgerond en eigenlijk ging het hartstikke goed. Ons lieve meisje wilde weer lekker spelen, begon weer met wat stappen en begon ook eindelijk weer wat te groeien. Door alle ellende in haar lijfje heeft ze namelijk qua groei een maand of 4 stil gestaan.

Afgelopen maandag hadden we een controle afspraak bij de kinderorthopeed. Ze hebben ook röntgenfoto's gemaakt. Het leek allemaal goed, ze wilden ons kind wel blijven opvolgen maar voor nu geen acute dingen. Tot vandaag mijn telefoon ging en de kinderorthopeed toch slecht nieuws kwam brengen. Er zijn sterke vermoedens dat onze dochter niet alleen een gewrichtsontsteking heeft maar dat die ontsteking ook in haar bot zit. Het frappante is dat ik woensdag de huisarts had gebeld en een afspraak had gemaakt voor deze donderdag omdat ik er weer zo'n onderbuikgevoel bij had. Weer zij mijn moedergevoel dat het niet zo goed ging.

Dus vandaag gaan we weer bloedprikken. Worden weer de ontstekingswaarden bepaald. Aan de hand daarvan beleid uitgezet. Als de ontsteking weer aan het opvlammen is, zal ze mogelijk wekenlang aan een antibiotica infuus moeten. Als het de chronische variant is zal ze geopereerd moeten worden. Het is in ieder geval nog niet voorbij.

Wij gaan 8 september op vakantie en door dit bericht is de kans dat we kunnen gaan uitermate klein. Natuurlijk is de gezondheid van ons kind het allerbelangrijkste maar ik ben echt heel teleurgesteld dat het waarschijnlijk niet door kan gaan. Het zou onze eerste echte gezinsvakantie zijn en er is zo veel gebeurd, we zijn er echt aan toe om even weg te gaan.

Ik ben ook zo bezorgd. Ik hoop zo dat het allemaal goed komt. Ik vind het zo erg dat ons meisje dit allemaal moet ondergaan.

Blijven jullie voor ons duimen dat het misschien toch allemaal met een sisser afloopt?

Dank lieve vrouwen!

We zijn weer thuis van het bloedprikken. Dit kon gelukkig in het ziekenhuis bij ons in de buurt. Mijn man kon dit keer niet mee want hij zat voor zijn werk nog in België. Maar gelukkig is het goed gegaan. Ze verzette zich wel maar ze hebben voldoende bloed voor de onderzoeken. Volgende week horen we meer.

Het is zo zielig dat bloedprikken. We waren die kamer weer uit en ik had haar in de kinderwagen gezet en dan pakt ze steeds dat armpje en zegt ze: auwie auwie auwie. Echt mijn hart breekt. Arm schatje. 1,5 jaar oud en dan al zo vaak bloed moeten prikken.

Ons lieve meisje ligt nu te slapen. Mijn man is onderweg naar huis. Wat een rollercoaster is dit.