Kinderen
alle pijlers
Geen kinderwens of angst?
maandag 8 januari 2024 om 17:45
Binnenkort word ik 31 en het onderwerp kinderwens maakt me helemaal gek.
Ik heb tot voor kort nooit gedacht een kinderwens te hebben.
Een jaar geleden ben ik gestopt met de pil, om andere redenen dan een kinderwens.
Op den duur merkte ik dat mijn gedachtes rondom kinderen veranderden in bepaalde periodes in de maand.
Ik dacht nog, misschien wil ik het toch? Het is tenslotte iets wat ook biologisch aangestuurd wordt en ik was al mijn leven lang aan de pil.
Echter is en blijft het mega wisselend. Ik heb sowieso last van stemmingswisselingen, maar dan echt in de zin dat ik de ene dag de wereld aan kan, super verliefd ben op mijn vriend en ineens 'droom' van een kind van ons samen. Een paar dagen later kan ik echt volledig in de put zitten, hele angstige gedachtes hebben, de zin van het leven niet meer inzien...
Daarnaast heb ik volgens mij een vorm van tokofobie (een fobie voor zwangerschap en bevalling). Ik ben zo bang aangelegd, dat ik zelfs bang ben voor de angst die ik ga voelen mocht ik zwanger worden.
Ik heb dit alles nu een jaar aangekeken maar het blijft zo onstabiel.
Deels overweeg ik om de pil weer te nemen omdat ik die ingewikkelde gevoelens toen niet had, maar aan de pil was ik depressief en 20 (!) kilo zwaarder. Ik wil daar eigenlijk ook niet naar terug.
Merk nu dat ik steeds meer depri wordt van het twijfelen en mijn angsten, ik voel me mislukt als vrouw, ik voel me anders dan anderen die het gewoon allemaal aan gaan.
Nu heeft mijn vriend ook nog laten weten dat hij het een dezer 2 jaren zou willen en anders niet meer (leeftijd). Maar in deze toestand durf ik er echt helemaal niet aan! Ik wil stabiel zijn zodat ik ook iets te bieden heb en niet een kind opzadel met mijn mentale toestand.
Tegelijkertijd voel ik de druk, als ik er niet voor ga heb ik er misschien een leven spijt van.
Als de angst zo de hoofdtoon speelt, is er dan wel een kinderwens? Misschien als die sterk genoeg was, zou ik er overheen stappen...
Sorry ik wilde even van mij afschrijven. Tips zijn welkom
Ik heb tot voor kort nooit gedacht een kinderwens te hebben.
Een jaar geleden ben ik gestopt met de pil, om andere redenen dan een kinderwens.
Op den duur merkte ik dat mijn gedachtes rondom kinderen veranderden in bepaalde periodes in de maand.
Ik dacht nog, misschien wil ik het toch? Het is tenslotte iets wat ook biologisch aangestuurd wordt en ik was al mijn leven lang aan de pil.
Echter is en blijft het mega wisselend. Ik heb sowieso last van stemmingswisselingen, maar dan echt in de zin dat ik de ene dag de wereld aan kan, super verliefd ben op mijn vriend en ineens 'droom' van een kind van ons samen. Een paar dagen later kan ik echt volledig in de put zitten, hele angstige gedachtes hebben, de zin van het leven niet meer inzien...
Daarnaast heb ik volgens mij een vorm van tokofobie (een fobie voor zwangerschap en bevalling). Ik ben zo bang aangelegd, dat ik zelfs bang ben voor de angst die ik ga voelen mocht ik zwanger worden.
Ik heb dit alles nu een jaar aangekeken maar het blijft zo onstabiel.
Deels overweeg ik om de pil weer te nemen omdat ik die ingewikkelde gevoelens toen niet had, maar aan de pil was ik depressief en 20 (!) kilo zwaarder. Ik wil daar eigenlijk ook niet naar terug.
Merk nu dat ik steeds meer depri wordt van het twijfelen en mijn angsten, ik voel me mislukt als vrouw, ik voel me anders dan anderen die het gewoon allemaal aan gaan.
Nu heeft mijn vriend ook nog laten weten dat hij het een dezer 2 jaren zou willen en anders niet meer (leeftijd). Maar in deze toestand durf ik er echt helemaal niet aan! Ik wil stabiel zijn zodat ik ook iets te bieden heb en niet een kind opzadel met mijn mentale toestand.
Tegelijkertijd voel ik de druk, als ik er niet voor ga heb ik er misschien een leven spijt van.
Als de angst zo de hoofdtoon speelt, is er dan wel een kinderwens? Misschien als die sterk genoeg was, zou ik er overheen stappen...
Sorry ik wilde even van mij afschrijven. Tips zijn welkom
maandag 8 januari 2024 om 22:07
Het is wel een pijnlijk besef dat je dat niet kan bieden. Het voelt een beetje alsof je gefaald hebt om een gelukkig, zinvol leven te bereiken.debuurvrouw schreef: ↑08-01-2024 21:54Ik was enorm stabiel voor ik een kind kreeg. Maar ben wel opgevoed door een heel angstige ouder.
Onbewust heeft dit doorgewerkt:
Babytiid; elk kwartier checken of het nog ademde... na 3 maanden was ik daar zo door doorgedraaid dat ik in therapie ben gegaan en nu dus begrijp waar mijn gedrag vandaan komt.
Een kind verdient een stabiele pmgeving, kun je dat (nu) niet bieden?
Niet doen...
maandag 8 januari 2024 om 22:13
Ik kan dat gelukkig inmiddels wel bieden en mijn kind is nog een peuter.Frietjespeciaal schreef: ↑08-01-2024 22:07Het is wel een pijnlijk besef dat je dat niet kan bieden. Het voelt een beetje alsof je gefaald hebt om een gelukkig, zinvol leven te bereiken.
Kwestie van willen inzien, een heel fijne en zeer confronterende therapeut en een man die alles oppakte en een schoonvader doe de gaten dichtliep.
Had ik van tevoren geweten dat ik nog dingen had op te lossen had met mezelf? Dan had ik dat gedaan voor ik een kind kreeg. Dat kind krijgen duurde bijna 4 jaar... Dus zo onmaakbaar is het leven ook.
maandag 8 januari 2024 om 22:15
maandag 8 januari 2024 om 22:20
Ik voelde me net zoals jij en bij mij kwam het min of meer vanzelf goed. Ik ben juist stabieler geworden sinds ik kinderen heb. Omdat ik de rots in de branding van de kinderen moet zijn, ben ik dat ook. Het kost me minder moeite dan voorheen, terwijl het echt niet de simpelste jaren zijn geweest sinds ze er zijn.
Neemt niet weg dat het zeker wel zwaar is.
Ik zie je vooral opzien tegen de bevalling. Dat snap ik. Maar stel dat je dat zou kunnen overslaan, je mag fast forward naar de babytijd. Hoe zou je er dan in staan?
Ik vond het idee van bevallen ook echt doodeng totdat ik een paar weken zwanger was. Toen was de angst bijna vanzelf weg. Ik weet niet of het hormonen zijn die dat doen maar ik voelde me volkomen 'ok ik ga dit doen' en zo ging het ook.
De kraamtijd vond ik dan wel weer stressvol. Zo'n baby waar je verantwoordelijk voor bent die nog niet kan zeggen wat er aan de hand is en zelf weet je dat ook nog niet zo goed. En dan al die mensen die zeggen 'jij bent de moeder, jij weet het het beste' en ik dacht: 'Ik heb geen ideeeeee! Waar blijft die magische connectie?' Dat duurde wel even tot ik daar in was gegroeid (en de oudste bleek ook last van een klein maar wel vervelend euvel te hebben en we hadden pas na 3 mnd en vele professionals verder ontrafeld wat het nou precies was).
Bij mij kwam het dus juist goed, maar goed, misschien ben ik in dit alles wel de uitzondering hoor.
Neemt niet weg dat het zeker wel zwaar is.
Ik zie je vooral opzien tegen de bevalling. Dat snap ik. Maar stel dat je dat zou kunnen overslaan, je mag fast forward naar de babytijd. Hoe zou je er dan in staan?
Ik vond het idee van bevallen ook echt doodeng totdat ik een paar weken zwanger was. Toen was de angst bijna vanzelf weg. Ik weet niet of het hormonen zijn die dat doen maar ik voelde me volkomen 'ok ik ga dit doen' en zo ging het ook.
De kraamtijd vond ik dan wel weer stressvol. Zo'n baby waar je verantwoordelijk voor bent die nog niet kan zeggen wat er aan de hand is en zelf weet je dat ook nog niet zo goed. En dan al die mensen die zeggen 'jij bent de moeder, jij weet het het beste' en ik dacht: 'Ik heb geen ideeeeee! Waar blijft die magische connectie?' Dat duurde wel even tot ik daar in was gegroeid (en de oudste bleek ook last van een klein maar wel vervelend euvel te hebben en we hadden pas na 3 mnd en vele professionals verder ontrafeld wat het nou precies was).
Bij mij kwam het dus juist goed, maar goed, misschien ben ik in dit alles wel de uitzondering hoor.
dinsdag 9 januari 2024 om 18:33
Als ik hier op dit forum lees, lijken veel ouders mij verre van psychisch stabiel. Natuurlijk is die stabiliteit belangrijk voor o.a. het grootbrengen van de kind, maar lang niet iedereen heeft zich daardoor laten weerhouden.
On-topic, ik heb ook een angststoornis waar tot weinig verbetering in zit en ook bewust geen kinderen. In de eerste plaats kan ik gewoon niet goed voor mezelf zorgen als ik periodes van enorme angst heb, laat staan voor een kleintje (en daar heb ik dan ook totaal geen zin in). Ten tweede zouden alle prikkels van, en zorgen over een kind mijn angsten waarschijnlijk verergeren. Dus nee, niet aan mij besteed en nog nooit spijt van gehad.
Gelukkig heb ik desondanks (en zelfs met een angststoornis) een heel rijk, gelukkig en waardevol leven (voor mezelf althans). Voor mij zit de waarde of zin van het leven absoluut niet in het hebben van een kind - lijkt mij ook een beperkte visie eerlijk gezegd.
Niemand hier kan de beslissing voor je maken (laat ook je partner dat niet voor jou doen!) en de meeste mensen hier hadden ook geen idee waar ze aan begonnen, maar ik geloof ze als ze zeggen dat het zwaarder is dan zij verwachtten. Maar je hoeft geen kind te hebben voor een gelukkig leven, dus het is oké. Een kind zou mij waarschijnlijk (ook) ongelukkiger hebben gemaakt.
On-topic, ik heb ook een angststoornis waar tot weinig verbetering in zit en ook bewust geen kinderen. In de eerste plaats kan ik gewoon niet goed voor mezelf zorgen als ik periodes van enorme angst heb, laat staan voor een kleintje (en daar heb ik dan ook totaal geen zin in). Ten tweede zouden alle prikkels van, en zorgen over een kind mijn angsten waarschijnlijk verergeren. Dus nee, niet aan mij besteed en nog nooit spijt van gehad.
Gelukkig heb ik desondanks (en zelfs met een angststoornis) een heel rijk, gelukkig en waardevol leven (voor mezelf althans). Voor mij zit de waarde of zin van het leven absoluut niet in het hebben van een kind - lijkt mij ook een beperkte visie eerlijk gezegd.
Niemand hier kan de beslissing voor je maken (laat ook je partner dat niet voor jou doen!) en de meeste mensen hier hadden ook geen idee waar ze aan begonnen, maar ik geloof ze als ze zeggen dat het zwaarder is dan zij verwachtten. Maar je hoeft geen kind te hebben voor een gelukkig leven, dus het is oké. Een kind zou mij waarschijnlijk (ook) ongelukkiger hebben gemaakt.
vrijdag 19 januari 2024 om 01:58
Dit is zo herkenbaar. Ik ben 39 en sinds een jaar gestopt met de pil. Niet vanwege een kinderwens maar om even alle hormonen uit m'n lijf te hebben om te ervaren wat dat met me doet. Sindsdien heb ik (naast enorme menstruatieklachten) elke maand een periode van een week of anderhalf dat ik alleen maar kan denken aan kinderen. Soms word ik er echt emotioneel van. Met kinderen heb je een doel in het leven dat een soort van voor je bepaald wordt. Hoe richt je het leven in zonder kinderen, wordt het niet saai en eenzaam...kinderen kunnen mijn leven verrijken, ik wil die onvoorwaardelijke liefde voelen, ik heb genoeg liefde en stabiliteit te geven. Ik kan een rots in de branding zijn.
Angst voor de toekomst zonder een kind speelt ook mee. Wordt mijn leven zonder kinderen niet eenzaam, een leegte? Met kinderen sta je midden in de maatschappij. Maar wil ik dat wel in deze tijd. Social Media-omgangsvormen, tiktok, dansjes van kinderen, kinderverjaardagen, traktaties maken, sportclubjes, omgaan met andere ouders... dat trekt me allemaal niet zo. Maar misschien dat dat met eigen kinderen juist leuk wordt en je leven verrijkt.
Maar dan speelt ook nog mee dat ik liever een jongere moeder was geweest.. ik heb geen tijd meer om er lang over na te denken, de klok tikt. Ik denk wel echt dat het door het stoppen met de pil komt waardoor die gevoelens hebben kunnen ontstaan. Was ik maar eerder met de pil gestopt dan had ik wat meer tijd om m'n gevoelens te ontdekken. Dit moest ik geloof ik even van me afschrijven
Mijn partner heeft overigens ook geen harde kinderwens maar staat wel open voor mijn gevoelens en twijfels maar denkt er wel serieus over na met mij.
Ik wens iedereen een wijze keuze toe!
Angst voor de toekomst zonder een kind speelt ook mee. Wordt mijn leven zonder kinderen niet eenzaam, een leegte? Met kinderen sta je midden in de maatschappij. Maar wil ik dat wel in deze tijd. Social Media-omgangsvormen, tiktok, dansjes van kinderen, kinderverjaardagen, traktaties maken, sportclubjes, omgaan met andere ouders... dat trekt me allemaal niet zo. Maar misschien dat dat met eigen kinderen juist leuk wordt en je leven verrijkt.
Maar dan speelt ook nog mee dat ik liever een jongere moeder was geweest.. ik heb geen tijd meer om er lang over na te denken, de klok tikt. Ik denk wel echt dat het door het stoppen met de pil komt waardoor die gevoelens hebben kunnen ontstaan. Was ik maar eerder met de pil gestopt dan had ik wat meer tijd om m'n gevoelens te ontdekken. Dit moest ik geloof ik even van me afschrijven
Mijn partner heeft overigens ook geen harde kinderwens maar staat wel open voor mijn gevoelens en twijfels maar denkt er wel serieus over na met mij.
Ik wens iedereen een wijze keuze toe!
zaterdag 20 januari 2024 om 21:02
Waar baseer je dat op, dat weinig mensen "stabiel " zijn?Jollaheu schreef: ↑08-01-2024 19:36Er zijn maar weinig mensen stabiel, ik denk ook dat het ook mens eigen is om niet stabiel te zijn. Als ik naar mijzelf kijk heb ik redelijk wat spijt van het niet voortplanten. Ik ben behoorlijk uitgekeken op wat het leven te bieden heeft, had mij nu graag willen focussen op mijn nageslacht.
Als ze er eenmaal zijn, zijn ze er, en krijg je hulp indien nodig.
Maar ik ken je situatie niet, als je echt al zowat je hele leven last hebt van depressies en daardoor ook lastig kan functioneren dan raad ik het je af, voor de kinderen. Het leven is al behoorlijk zwaar, je moet overal voor knokken. Als ouders niet lekker in hun vel zitten (zacht uitgedrukt) trekt het een hele zware wissel op de kinderen en hebben daardoor een lastige start in hun leven. Ze lopen dan waarschijnlijk ook trauma's op. Ik kom zoals vele anderen uit zo'n situatie, ik kan het niet verwerken en neem het mee naar mijn graf.
dinsdag 23 januari 2024 om 15:50
Of het zwaar is verschilt echt per persoon. Ik heb het werkelijk nooit zo ervaren geen enkel aspect ervan. Alleen maar rijkdom.Zeeschelp schreef: ↑08-01-2024 19:35Gebaseerd op dit verhaal, zou ik zeggen: niet doen. Ik vind mijn kinderen het mooiste wat er is maar ook absoluut het zwaarste wat er is. Het verandert je hele leven, er is iemand compleet afhankelijk van je elke minuut van de dag zodanig dat je het je bijna niet kan voorstellen en je moet echt landen in je nieuwe rol en taak. Ik vind dat dat maar heel weinig besproken wordt terwijl wel al mijn vriendinnen het herkennen.
Als je dan al mentaal niet lekker in je vel zit ("Een paar dagen later kan ik echt volledig in de put zitten, hele angstige gedachtes hebben, de zin van het leven niet meer inzien...") zou ik bij twijfel niet inhalen.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
