Halfbroertje/ -zusje, hoera?!

01-08-2024 11:24 49 berichten
Alle reacties Link kopieren Quote
2 jaar geleden zijn mijn ex en ik uit elkaar gegaan na een zeer moeilijke en turbulente tijd. Onze kinderen, nu pas 2.5 en 4, zijn dus vrij snel in het co-ouderschap gerold. Iets dat ik al lastig vind, omdat ik er weinig van weet (doen we het goed? Waarover wel/geen contact? ..)
Heel veel tijd en uitdagingen later…
In het voorjaar vertelde mijn ex dat hij iemand had leren kennen en of ik haar wilde leren kennen zodat hij de kinderen kon voorstellen. Helemaal prima, leuk! Het moest wel allemaal vrij snel. Mijn onderbuik zei: “er is iets!”
Nu blijkt dat zij elkaar hebben leren kennen en binnen een maand was ze zwanger. Vandaar de spoed.

Nu vind ik dit lastig. Omdat ik niet weet wat dit teweeg brengt voor mijn eigen kinderen, wat ze ervan meekrijgen en of ze flexibel genoeg zijn om deze snelheid aan te gaan. Ineens aanpassen aan een nieuwe vrouw met kind in huis en nog een baby die eraan komt.
Misschien maak ik het in mijn hoofd lastiger dan dat het moet zijn. Vandaar ook dit topic. Mijn omgeving kan me niet helpen met vragen of zorgen. Wellicht is hier iemand die dezelfde situatie van de een of de andere kant heeft meegemaakt.

Vinden de kinderen het dadelijk nog wel leuk om naar hun moeder te komen die alleen in huis is?
Alle reacties Link kopieren Quote
Wat zou je eraan willen doen als je vindt dat het te snel gaat dan? Het lijkt me dat je niets anders kunt dan het accepteren want ze zal niet ineens niet zwanger zijn omdat jij het niet leuk vindt.
Alle reacties Link kopieren Quote
Dat kind gaat komen, daar kun je niets aan doen. Ik denk dat je alleen je kinderen kunt voorbereiden op de komst en het zoveel mogelijk leuk houden de enige optie is.
Alle reacties Link kopieren Quote
Even een andere kijk: je oudste was ook 1,5 toen er een broertje of zusje bij kwam, dat zal ook een grote verandering zijn geweest.

Natuurlijk vinden ze het straks nog leuk om naar jou te komen, denk je echt van niet?

En stel dat de viva-goegemeente zegt dat dit Echt Niet Kan, wat moet je daar dan mee?

Kortom: wat is je hulpvraag?

kan me voorstellen dat het voor jou eigenlijk lastiger is dan voor je kinderen. Kennelijk gingen jullie uit elkaar toen je net een tweede kind kreeg en nu gaat hij een gezin opbouwen met een ander. Dat is natuurlijk niet hoe je het destijds voor je zag.
Alle reacties Link kopieren Quote
Catalina schreef:
01-08-2024 11:28
Wat zou je eraan willen doen als je vindt dat het te snel gaat dan? Het lijkt me dat je niets anders kunt dan het accepteren want ze zal niet ineens niet zwanger zijn omdat jij het niet leuk vindt.
Ik begrijp dat ik er niet aan kan doen 😂 dat is mijn punt ook niet zo zeer. Meer hoe ik dit moet aanpakken met de kinderen. Wat kan ik erin betekenen om het voor hen zo fijn mogelijk te maken. Is mijn gevoel van onrust vreemd?
Alle reacties Link kopieren Quote
Jij bent het voorbeeld. Probeer er gewoon positief mee om te gaan, en vraag aan ze hoe ZIJ het vinden. Daar acteer je op. En onthou hoe je hoopt dat ze als ze volwassen zijn op deze situatie terugkijken.

Ik snap heel goed dat het snel is na je break-up, maar zorg dat het 'normaal' is voor de kinderen, en het gaat hier niet om jou. En; misschien is het straks wel heel druk met een baby erbij en snakken de andere kinderen naar extra me-time bij jou. Zie het als een kans om het goed te doen.
Alle reacties Link kopieren Quote
Ik denk dat kinderen een ding maken van dingen die wij groot maken. Dus, ja het zal impact hebben. Er komt iemand bij. Ze moeten de aandacht delen. Maar zolang ze met hun zorgen, soms frustraties en eventuele jaloezie gehoor worden en bij jullie beiden terecht kunnen is het zo groot als wij volwassenen het maken. Hoe normaler wij doen, hoe normaler de situatie. En dat mag soms rot, verwarrend en stom zijn. Laat het er gewoon zijn. Het is straks vast allemaal ook extra dynamisch bij papa, er is een babytje en dat is leuk. Maar bij mama thuis is de aandacht voor hen, hoeven ze niet te delen en daar halen ze andere dingen. Komt goed hoor mama!
Alle reacties Link kopieren Quote
Miura schreef:
01-08-2024 11:34
Even een andere kijk: je oudste was ook 1,5 toen er een broertje of zusje bij kwam, dat zal ook een grote verandering zijn geweest.

Natuurlijk vinden ze het straks nog leuk om naar jou te komen, denk je echt van niet?

En stel dat de viva-goegemeente zegt dat dit Echt Niet Kan, wat moet je daar dan mee?

Kortom: wat is je hulpvraag?

kan me voorstellen dat het voor jou eigenlijk lastiger is dan voor je kinderen. Kennelijk gingen jullie uit elkaar toen je net een tweede kind kreeg en nu gaat hij een gezin opbouwen met een ander. Dat is natuurlijk niet hoe je het destijds voor je zag.
Haha, ik denk dat ik ook niet zo duidelijk was. Want ik hoef niet te horen dat het echt niet kan. Het is meer dat het me onrustig maakt en ik graag zou willen weten tot hoe ver dit normaal is ofzo… geen idee eigenlijk. Een luisterend oor of een blijk van herkenning zou ik wrs fijn vinden.

Het is waar dat de jongste heel jong was toen we uit elkaar gingen, maar daar waren meer dan voldoende redenen voor. Een gezin met hem, dat wil ik niet meer zijn: wel natuurlijk het idee van het gezin met een liefhebbende vader en moeder en twee prachtige kinderen.
Het zit echter niet in de jaloeziekant. Meer de onwetendheid en het accepteren.
Preggie90 schreef:
01-08-2024 11:34
Ik begrijp dat ik er niet aan kan doen 😂 dat is mijn punt ook niet zo zeer. Meer hoe ik dit moet aanpakken met de kinderen. Wat kan ik erin betekenen om het voor hen zo fijn mogelijk te maken. Is mijn gevoel van onrust vreemd?
Beetje… ze komen echt nog wel graag naar jou.

Er zijn vast wel prentenboeken te vinden voor de voorbereiding.
Bespreek met ex goed af hoe en wat rondom de geboorte, ook als er complicaties zijn etc.
anoniem_671667da53e1d wijzigde dit bericht op 01-08-2024 11:40
0.58% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren Quote
Nee, ik denk niet dat je gevoel van onrust vreemd is. Ik denk wel dat je er echt voor moet waken om dat niet over te brengen op de kinderen. Ik zou het in eerste instantie een beetje aan vader overlaten om de kinderen erop voor te bereiden. Verder nog niet al te veel woorden aan vuil maken, de situatie is waarschijnlijk nu nog heel abstract voor ze. Hou het feitelijk, ga er nog niet allerlei gevoelens bij benoemen die ze mogelijk (nog) helemaal niet ervaren.
Alle reacties Link kopieren Quote
Ze zijn nog klein. Denk dat dit voor hen moeilijker geweest was als ze tien jaar ouder waren geweest. Wat is je echte angst? Want de zin "Vinden de kinderen het dadelijk nog wel leuk om naar hun moeder te komen die alleen in huis is?" lijkt een andere angst te suggereren dan hoe je het voor je kinderen zo gemakkelijk en aangenaam mogelijk kunt maken. Is de angst die erachter zit niet veel meer dat het daar straks gezelliger is en gezinsachtiger voelt dan bij jou alleen? In plaats van hoe je ze moet voorbereiden op verminderde aandacht? (En heel eerlijk: dat zou mijn angst ook zijn hoor)
Alle reacties Link kopieren Quote
Preggie90 schreef:
01-08-2024 11:37
Het is meer dat het me onrustig maakt en ik graag zou willen weten tot hoe ver dit normaal is ofzo… geen idee eigenlijk. Een luisterend oor of een blijk van herkenning zou ik wrs fijn vinden.
Ik denk dat het behoorlijk normaal is om een broertje of zusje erbij te krijgen wanneer je peuter/kleuter bent.
Ik denk óók dat het normaal is dat sommige peuters/kleuters het lastig vinden om dan de aandacht meer te moeten delen.
En tenslotte denk ik dat het ook volstrekt normaal is om het lastig te vinden om te scheiden en je ex met een ander een gezin te zien vormen.

Heb je fijne vrienden of familie om je heen met wie je over je gevoelens kan praten?
Alle reacties Link kopieren Quote
Wat ik probeer, ondanks geen co ouderschap maar soort weekendregeling-plus:

- kinderen weten wat ze aan mij hebben. Ik ben stabiel, zorg voor een stabiele omgeving. Ik ben een constante factor in hun leven, en mijn huis is hun vaste, veilige, altijd vertrouwde stabiele omgeving. Ik ga niet samenwonen, ik haal geen onbekende mannen in huis als zij er zijn, mijn rol en gedrag als moeder zijn stabiel. Dat is soms wel hard werken. Want ik ben soms ook wel eens verdrietig. Of verliefd. Of boos. Dat zullen ze heus wel eens merken. Of ik noem het kort. Maar ik verander daardoor niet en maak geen andere keuzes die consequenties hebben voor hun leven.

- ik praat, maar bén ook echt positief over hun vader. Een goede band tussen mij en mijn ex ligt in mijn invloedsfeer, dus daar werk ik actief aan. Elke week weer.

Mijn ex maakt hierin soms heel andere keuzes dan ik. Dat is ok. Leren de kinderen ook weer van. Ik ben er vervolgens weer voor de balans.
Alle reacties Link kopieren Quote
Ik denk dat je gevoel van onrust niet vreemd is. Hij gaat straks de kinderen iets bieden wat je zelf voor je had gezien. Een gezin, met vader en moeder (ook al is het niet hun moeder). Dat is niet per se jaloezie alsin - ik had daar willen zijn als moeder - maar wel een duidelijk signaal dat hij verder is gegaan en dat "ideale plaatje" wel heeft en aan de kinderen kan bieden. En, een veranderende situatie die óók impact heeft op jou en de kinderen, terwijl je er geen enkele controle over hebt. Dat mag best onrust geven. Dat mag er ook zijn. Wees een beetje lief voor jezelf (en blijf positief over de papa van de kinderen).
Alle reacties Link kopieren Quote
Olea schreef:
01-08-2024 11:40
Ze zijn nog klein. Denk dat dit voor hen moeilijker geweest was als ze tien jaar ouder waren geweest. Wat is je echte angst? Want de zin "Vinden de kinderen het dadelijk nog wel leuk om naar hun moeder te komen die alleen in huis is?" lijkt een andere angst te suggereren dan hoe je het voor je kinderen zo gemakkelijk en aangenaam mogelijk kunt maken. Is de angst die erachter zit niet veel meer dat het daar straks gezelliger is en gezinsachtiger voelt dan bij jou alleen? In plaats van hoe je ze moet voorbereiden op verminderde aandacht? (En heel eerlijk: dat zou mijn angst ook zijn hoor)
Dat is mijn angst inderdaad voor een groot gedeelte. Ben zo bang om iets fout te doen (komt ook voor groot gedeelte door relatie). Ik wil ze graag de stabiliteit geven, dat doe ik ook. Ik ben positief over vader tegen de kinderen. Als ze iets zeggen, reageer ik positief. Ze snappen het concept niet en dat is helemaal prima, maar de oudste begrijpt ook nog niet dat de baby van papa en zijn vriendin is en niet van papa en mama of *Truus* en de papa van *Victor*.
Ik wil het gewoon goed doen.
Alle reacties Link kopieren Quote
Hijodelaluna schreef:
01-08-2024 11:50
Ik denk dat je gevoel van onrust niet vreemd is. Hij gaat straks de kinderen iets bieden wat je zelf voor je had gezien. Een gezin, met vader en moeder (ook al is het niet hun moeder). Dat is niet per se jaloezie alsin - ik had daar willen zijn als moeder - maar wel een duidelijk signaal dat hij verder is gegaan en dat "ideale plaatje" wel heeft en aan de kinderen kan bieden. En, een veranderende situatie die óók impact heeft op jou en de kinderen, terwijl je er geen enkele controle over hebt. Dat mag best onrust geven. Dat mag er ook zijn. Wees een beetje lief voor jezelf (en blijf positief over de papa van de kinderen).
Misschien dat deze erkenning wel is wat ik zoek. Mijn omgeving weet ook vaak niet hoe te handelen of te reageren, omdat ze ook nooit in deze situatie hebben gezeten. Laat me wel eens eenzaam voelen met met mijn zorgen en gedachtes.
Alle reacties Link kopieren Quote
[quote=Miura post_id=35484857 time=1722505777 user_id=424249



Heb je fijne vrienden of familie om je heen met wie je over je gevoelens kan praten?
[/quote]

Ik mag erover praten, maar ze weten vaak ook niet hoe te reageren. Zou ik ook niet weten. Dat geeft toch wel een gevoel van alleen zijn.
Alle reacties Link kopieren Quote
Het is super eenzaam idd... ik heb ook geen gescheiden mensen in mijn directe omgeving, en je snakt soms zo naar erkenning en begrip en goede raad van iemand die in een zelfde situatie zit...
Alle reacties Link kopieren Quote
Hoewel het bij ons niet zo snel ging als bij jullie, herken is de situatie enigszins, alleen was ik toen de nieuwe vriendin. Na 1.5 jaar zwanger, jongste was toen 3 (4 bij de geboorte). Hun moeder heeft sindsdien geen nieuwe relatie gehad.

Ze hebben altijd geweten dat de baby een 'half-sibling' was maar in het dagelijks taalgebruik gewoon 'broertje/zusje'.

En ze zijn altijd héél erg graag ook bij moeder geweest. Tuurlijk, de dynamiek was daar anders maar ik heb het idee - maar dat is een interpretatie- dat het bij hun moeder helemaal 'eigen' was. Aan de ene kant een traditionelere opzet met schattige baby maar ook een stiefmoeder, aan de andere kant je vertrouwde moeder. Ze komen op beide adressen even graag.

En nu ben ik de moeder met één kind en is mijn kind bij de vader in een volledig gezin (halfsiblings en de nieuwe vriendin) . Ik denk en hoop dat mijn kind ook kan genieten van de beide smaken: gezellige drukte vs. rustig en vertrouwd. En je moeder helemaal voor jezelf :-)
Alle reacties Link kopieren Quote
Preggie90 schreef:
01-08-2024 11:57
Misschien dat deze erkenning wel is wat ik zoek. Mijn omgeving weet ook vaak niet hoe te handelen of te reageren, omdat ze ook nooit in deze situatie hebben gezeten. Laat me wel eens eenzaam voelen met met mijn zorgen en gedachtes.
Een ander gezin dan met de eigen moeder, is nooit het ideaal plaatje voor een kind. Jij en je ex zijn de enige die de echte papa en mama zijn voor jullie kinderen. Wat voor mij als kind van gescheiden ouders altijd het meest belangrijk was (en is zelfs nu ik 40 ben) is dat mn ouders gemeend leuk en lief met elkaar om gingen (en gaan) en ook elkaars nieuwe partners met respect en vriendelijk behandelen. Voor mij zijn ook altijd de momenten waardevol geweest dat iedereen bij elkaar was, bijv op mijn verjaardag.
Ik zou hierover dus vooral zo goed mogelijk over in gesprek blijven met je ex en zijn vriendin. Begrijp ik het goed dat zij ook al een kind heeft? Wel echt onnadenkend van je ex en zijn nieuwe vriendin om zo onvoorzichtig te zijn dat er nu al een zwangerschap is. Neem aan dat dit niet gepland was. Maar ja, het is nu wat het is.
Alle reacties Link kopieren Quote
Preggie90 schreef:
01-08-2024 11:24
Nu vind ik dit lastig. Omdat ik niet weet wat dit teweeg brengt voor mijn eigen kinderen, wat ze ervan meekrijgen en of ze flexibel genoeg zijn om deze snelheid aan te gaan. Ineens aanpassen aan een nieuwe vrouw met kind in huis en nog een baby die eraan komt.



Vinden de kinderen het dadelijk nog wel leuk om naar hun moeder te komen die alleen in huis is?


Weet je zelf wat je het lastigste vindt aan de situatie? Want je zegt hier twee verschillende dingen.

Het is begrijpelijk dat je moeite hebt met de snelheid waarmee je ex zijn nieuwe relatie aanpakt, maar de zwangerschap was voor hen zelf vast ook een verrassing. En jij hebt er helemaal geen invloed op, meeveren voor je kinderen is het maximale dat je kunt doen.

Je kinderen zijn nog zo jong dat ze geen lastige vragen stellen. Zij kijken naar hoe jij reageert, dus hoe normaler jij doet over de veranderingen bij vader en hoe gemakkelijker jij doet over hun nieuwe halfbroertje of -zusje, des te makkelijker het voor hen is.
Alle reacties Link kopieren Quote
.
ravintola wijzigde dit bericht op 01-08-2024 12:42
Reden: Dubbel
99.81% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren Quote
Logisch dat het onrustig is voor jou. Je krijgt in korte tijd twee kinderen, gaat uit elkaar en even later vormt je ex een nieuw gezin met kind op komst. Je zou van minder onrustig worden.

Goed om je te realiseren dat je geen invloed hebt op hem of de situatie bij hem. Of hij nou 1 of nog vijf kinderen erbij maakt, jij hebt alleen invloed op jezelf. Voor je kinderen is niks fijner dan een saaie, stabiele moeder. Investeer daar je energie in. Probeer positief te blijven over hun vader én de uitbreiding van de familie. 'Half' als term vind ik zelf altijd heel vervelend, broers en zussen ben je als je samen opgroeit wat mij betreft. Je kinderen zullen op deze leeftijd er weinig van vinden, juist voor hen zal het best normaal voelen, ook als ze niet in woorden kunnen omschrijven hoe de situatie zit.

En later... dat weet je niet. Natuurlijk wil je dat ze een fijn leven hebben in beide huizen, maar je weet niet hoe ze er later op terugkijken. In mijn ervaring weten kinderen prima waar ze geliefd en geborgen zijn, als ze jong zijn voelen ze dat en als ze ouder zijn kunnen ze daar ook woorden aan geven. En dat geliefd en geborgen kan op vele manieren, kies de manier die jou past.
Alle reacties Link kopieren Quote
Dus bij hun vader komt er ineens een vreemde vrouw met bestaand kind + zwanger dus straks baby wonen, en jij bent bang dat ze straks niet meer graag bij jou willen zijn? Nou, daar zou ik me niet druk om maken. Arme kinderen.
Alle reacties Link kopieren Quote
Nou, precies wat lieveheersbeestje zegt.

Ze kennen elkaar dus net, meteen zwanger, allebei kinderen uit vorige relatie, en dat moet nu, tussen alle zwangerschapshormonen en nog wennen aan elkaar in een prille relatie een soort gezellig samengesteld gezin gaan vormen?

Ik acht de kans groter dat dit een complete flop word zodra de eerste verliefdheid eraf is en jij straks je kinderen kunt opvangen als deze droom uit elkaar klapt.

Hopelijk valt het mee en is het 'echte liefde', maar eerlijk, ze hebben flink werk aan de winkel om dit allemaal in goede banen te leiden zonder dat hun kinderen daaronder lijden.

Het beste wat jij kunt doen is een stabiele ouder voor ze zijn, waar ze zich veilig kunnen voelen

Gebruikersavatar
Anonymous
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn

Terug naar boven