Hoe help ik mijn kind(17)

Purplepeanut vrijdag 17 februari 2023 om 07:13

Ik weet niet meer wat ik met mijn kind (17)aan moet.
Kind is een aantal maanden geleden gestopt met de studie en sindsdien gebeurt er zeer weinig.

Kind staat laat op, doet zeer minimaal iets buiten de deur,maar ook oriënteren op andere opleiding of baan zoeken, vanuit hemzelf gebeurt er heel weinig op dat gebied. De eerste anderhalve maand heb ik het aangekeken of en wat ie zou ondernemen,daarna ben ik me er tegenaan gaan bemoeien en sindsdien is 1 open dag bezocht en zijn er 2 sollicitaties gedaan maar onder tussen zit kind nog steeds thuis. Ik probeer te vragen hoe het staat met solliciteren (kind is geen prater dus je moet alle info er uit trekken) zoek vacatures, bied hulp aan, etc maar niets werkt, en kind gaf gister aan dat als ik (om 12 uur ) zeg kom uit je bed dat ie dan nog 2 uur blijft liggen. Oftewel mijn gebemoei werkt averechts maar zonder gebemoei gebeurt er volgens mij nog minder dan nu. Ook heb ik geprobeerd uit te leggen waarom ik me bemoei,ik maak me zorgen, geen doel of reden om op te staan, geen dagstructuur,dat is niet goed, voor niemand, en uitgelegd dat als kind iets wil,een studie een baan dat ie dan actiever zal moeten worden, gevraagd of er iets is, blokkade, depressie iets waar we hulp bij kunnen zoeken etc. Maar er komt niets uit en er gebeurt niets. Gisteren ben ik ontploft. En vandaag weet ik niet wat ik nog kan doen.
Ps Kind is autistisch maar heeft wel gewoon havo gedaan (met hangen en wurgen ) en wel capaciteit om iets te gaan doen,communicatie/sociale interactie en prikkelgevoeligheid is een ding

purplepeanut wijzigde dit bericht op 17-02-2023 08:36

0.58% gewijzigd

Anoniem_64c227383a508 vrijdag 17 februari 2023 om 10:56

Fairway schreef: ↑
17-02-2023 10:24
Maar waarom zo drastisch? Over autisme kan ik me niet uitlaten, maar dat kind is nog maar 17, heeft met succes zijn HAVO afgerond en is nu zoekende. Waarom dan zo met de harde hand?

Ik ben blij dat mijn ouders me niet zo in een hoekje hebben geduwd na mijn studieswitch in het eerste jaar.

Eens. Die harde hand lijkt mij een theoretisch verhaal, want als het goed is, kun je wel begrijpen hoe moeilijk dit ook voor hém is, en niet alleen voor jou als ouder. Hij heeft bovendien ASS, wat zijn leven er sowieso al moeilijker op maakt.

Mijn zoon (geen ASS of andere problematiek) heeft ook vrij lang thuis gezeten zonder enig doel. Ik vond dat heel moeilijk; de onzekerheid was behoorlijk heftig. Ik kon me op een bepaald moment niet meer voorstellen dat het ooit nog goed zou komen. Alle ideeën die ik aandroeg, sloegen dood. Wat ik eigenlijk wel wist, maar door de stress niet meer besefte, bleek waar te zijn: hij moest het ZELF doen. ZELF willen. ZELF uitzoeken en oplossen. Het duurde wel lang, maar uiteindelijk is het helemaal goedgekomen. Daar ben ik nog steeds zo ongelooflijk blij om. Want dit soort zorgen zijn heel zwaar. Het voelt uitzichtloos, maar je moet echt proberen hem te vertrouwen. En hem niet te kort houden en met schoonmaak-klussen gaan straffen, want nogmaals, dit is voor hém ook heel moeilijk.

Mijn tip is dus eigenlijk: hem vertrouwen en dat ook uitspreken.

Hoerabanaan vrijdag 17 februari 2023 om 11:12

poldervrouw schreef: ↑
17-02-2023 10:47
mijn jongste (asperger, hb en op zoek naar zijn genderindentiteit (heb ik al eens een topic over geopend) heeft dit ook gehad.

Wij hebben hem eerst de ruimte gegeven om even tot rust te komen. Na een maand of 2 zijn we voorzichtig begonnen met een plan te maken. Voor een autist is een (hbo) studie gewoon veel en je kan er niet langzaam inkomen, het is direct vanaf dag 1 GAAN. Kortom, veel voor een autist. Plus studiekeuze betekent ook tot de conclusie komen dat , wat eerst jouw droom leek, het toch niets is voor je. En die ruimte hebben we hem gegeven.

Inmiddels zijn we 3 schooljaren verder en dito pogingen om te starten en nu , poging 4 is eindelijk dan het juiste. Heeft zijn plek gevonden op school, eindelijk de studie die hij écht leuk vindt en nu is er wel de motivatie om zijn bed uit te komen, wel de motivatie om iets op te pakken.

Wij hebben hem gewoon de ruimte gegeven om dit uit te zoeken. En ja, dat heeft tijd (en geld ) gekost. Hij is 3 x gestart op HBO en 3 x gestopt. Nu dus 4e keer en dat is de goede.

Wij hebben hem wel meer uren in zijn bijbaan laten werken (want niet de godganse dag thuis hangen en niets doen) en we hebben een structuur aangebracht in de momenten waar niets was. We gingen bijvoorbeeld regelmatig wandelen, of iets doen wat zijn interesse had . En zo zijn we na 3 jaar eindelijk op de juiste plek aangeland.

Linksom of rechtsom. Ze komen er wel.

Ik zet daar mijn verhaal tegenover. Dat verhaal is uiteraard niet af en gelukkig is mijn oudste nog jong genoeg om zijn weg te kunnen vinden. Mijn kind heeft zijn school niet afgemaakt. Is toen thuis komen te zitten. Na veel hulpverlening en steun eindelijk zover gekomen dat hij een bijbaantje kreeg. Hij leek op te leven, maar kon dit niet volhouden en is ontslagen, omdat hij zijn afspraken niet nakwam. Een half jaar thuis, vele pogingen van ons uit tot motiveren (incl. aankondigen dat de geldkraan dichtging) maakte niet dat er beweging kwam. Hulpverlening accepteerde hij niet, liegen en stelen (en drugs) en uiteindelijk is hij onder begeleiding het huis uit gegaan in een leefgroep. Daar hebben ze veel geprobeerd > terug naar school (daar heeft hij ontheffing van gekregen), dagbesteding (ging hij ook niet heen), baantjes (ging hij ook niet heen) en nu ligt mijn kind al maanden onafgebroken vooral in bed, hulp wil hij niet, contact met ons wil hij niet, werken wil hij niet, dagbesteding wil hij niet, opleiding wil hij niet. Drugs gebruiken wel. Hij woont nu obv het RIBW en dan mag ik blij zijn dat deze mogelijkheid uberhaupt bestaat. In andere landen zou hij op straat leven.
Ze komen er wel vind ik dus wat makkelijk. Dat lukt alleen als iemand openstaat voor hulp en begeleiding. Als iemand consequent alles afwijst wordt het een enorm zware kluif. Daarom zou voor mij hulp accepteren een absolute voorwaarde zijn.

fashionvictim vrijdag 17 februari 2023 om 11:17

Hoerabanaan schreef: ↑
17-02-2023 11:12
Ik zet daar mijn verhaal tegenover. Dat verhaal is uiteraard niet af en gelukkig is mijn oudste nog jong genoeg om zijn weg te kunnen vinden. Mijn kind heeft zijn school niet afgemaakt. Is toen thuis komen te zitten. Na veel hulpverlening en steun eindelijk zover gekomen dat hij een bijbaantje kreeg. Hij leek op te leven, maar kon dit niet volhouden en is ontslagen, omdat hij zijn afspraken niet nakwam. Een half jaar thuis, vele pogingen van ons uit tot motiveren (incl. aankondigen dat de geldkraan dichtging) maakte niet dat er beweging kwam. Hulpverlening accepteerde hij niet, liegen en stelen (en drugs) en uiteindelijk is hij onder begeleiding het huis uit gegaan in een leefgroep. Daar hebben ze veel geprobeerd > terug naar school (daar heeft hij ontheffing van gekregen), dagbesteding (ging hij ook niet heen), baantjes (ging hij ook niet heen) en nu ligt mijn kind al maanden onafgebroken vooral in bed, hulp wil hij niet, contact met ons wil hij niet, werken wil hij niet, dagbesteding wil hij niet, opleiding wil hij niet. Drugs gebruiken wel. Hij woont nu obv het RIBW en dan mag ik blij zijn dat deze mogelijkheid uberhaupt bestaat. In andere landen zou hij op straat leven.
Ze komen er wel vind ik dus wat makkelijk. Dat lukt alleen als iemand openstaat voor hulp en begeleiding. Als iemand consequent alles afwijst wordt het een enorm zware kluif. Daarom zou voor mij hulp accepteren een absolute voorwaarde zijn.

Wat moeilijk moet dat voor je zijn, Hoerabanaan. Er is niets zo slopend als dit soort zorgen hebben om je kind. Je hebt er geen reet aan, maar van mij uit een welgemeende

Ik hoop dat je zoon ooit zijn weg vindt en weer gelukkig wordt. Veel sterkte met deze moeilijke situatie.

Am Yisrael Chai!

Pinaco vrijdag 17 februari 2023 om 11:17

SunShine35 schreef: ↑
17-02-2023 10:40
Wow. Van 0 naar 100. Dit is geen schema voor een 17-jarige die vastloopt.

Kleine stapjes zetten en samen bepalen. Wel afspreken dat hij opstaat, aankleedt, 3 keer per dag eet en een ding op een dag doet, al is dat bijv dat hij een rondje gaat wandelen, in overleg met hem.

Het heeft mij op die leeftijd anders wel ontzettend geholpen. Ik vind het prima dat jij het anders aan zou pakken hoor, maar dat betekent niet dat dit sowieso voor niemand werkt.

Overigens lees ik nergens dat kind niet opstaat, zich niet aankleedt, niet eet, niet minimaal een ding een op dag doet. Dus jij legt de lat nu heel laag, maar ik maak uit het verhaal van TO niet op dat dat het punt is waarop kind zit. TO geeft aan dat het kind laat opstaat en weinig buiten de deur doet.

poldervrouw vrijdag 17 februari 2023 om 11:27

Hoerabanaan schreef: ↑
17-02-2023 11:12
Ik zet daar mijn verhaal tegenover. Dat verhaal is uiteraard niet af en gelukkig is mijn oudste nog jong genoeg om zijn weg te kunnen vinden. Mijn kind heeft zijn school niet afgemaakt. Is toen thuis komen te zitten. Na veel hulpverlening en steun eindelijk zover gekomen dat hij een bijbaantje kreeg. Hij leek op te leven, maar kon dit niet volhouden en is ontslagen, omdat hij zijn afspraken niet nakwam. Een half jaar thuis, vele pogingen van ons uit tot motiveren (incl. aankondigen dat de geldkraan dichtging) maakte niet dat er beweging kwam. Hulpverlening accepteerde hij niet, liegen en stelen (en drugs) en uiteindelijk is hij onder begeleiding het huis uit gegaan in een leefgroep. Daar hebben ze veel geprobeerd > terug naar school (daar heeft hij ontheffing van gekregen), dagbesteding (ging hij ook niet heen), baantjes (ging hij ook niet heen) en nu ligt mijn kind al maanden onafgebroken vooral in bed, hulp wil hij niet, contact met ons wil hij niet, werken wil hij niet, dagbesteding wil hij niet, opleiding wil hij niet. Drugs gebruiken wel. Hij woont nu obv het RIBW en dan mag ik blij zijn dat deze mogelijkheid uberhaupt bestaat. In andere landen zou hij op straat leven.
Ze komen er wel vind ik dus wat makkelijk. Dat lukt alleen als iemand openstaat voor hulp en begeleiding. Als iemand consequent alles afwijst wordt het een enorm zware kluif. Daarom zou voor mij hulp accepteren een absolute voorwaarde zijn.

Natuurlijk zijn er ook andere verhalen, nergens zeg ik dat het alleen maar halleluja is. Als ze echt niet willen en er komt drugs aan te pas, dan is het natuurlijk een heel ander verhaal. Die ken ik ook. Sommigen lopen zo vast dat het gewoon niet gaat lukken en dat is heel verdrietig.

Maar ik laat ook deze kant zien, net als jij de jouwe. Heel veel wijsheid gewenst. HE tis niet makkelijk je kind te zien vastlopen

poldervrouw wijzigde dit bericht op 17-02-2023 11:27
Reden: te snel

2.01% gewijzigd

Meinona vrijdag 17 februari 2023 om 11:56

Ik vrees dat jij jouw kind niet kunt helpen. Wat je wél kunt doen, is zorgen voor een liefdevol vangnet. Een plek waar jouw kind kan bijkomen. Een plek waar het schaamteloos zichzelf kan zijn. Onvoorwaardelijk.

En doe alles wat je kunt om te zorgen dat er hulp van buitenaf komt! De problemen van jouw kind zijn erg complex. Een diagnose, genderdisforie, en weet weet wat nog meer als je begint te zoeken. Dat is te complex voor jou en voor een POH.

Zonder passende hulp heeft het geen zin om nu al te 'pushen' om iets van het leven te gaan maken. Want jouw kind wil even helemaal niks. Kan ook even helemaal niks.

Dit is niet iets waar het zich gewoon even 'overheen kan zetten' of een 'knop om kan draaien'.

Dus ga naar je huisarts. Zorg voor een doorverwijzing. Bel een psycholoog, Doe iets om externe hulp in te schakelen. En zet een warm kopje thee en een giga chocoladereep. Kruip samen onder een dekentje.

_horizon_ vrijdag 17 februari 2023 om 11:56

Je herkent in de reacties duidelijk de mensen die ervaring hebben met ASS en bijkomende zorgen/problematiek. Ik hoop dat je deze reacties ter harte kan nemen TO.

Het komt namelijk niet per definitie zomaar goed. Ik ken meerdere situaties waar het van kwaad naar erger is gegaan.

Je zal je waarschijnlijk hard moeten gaan inspannen om beweging in de situatie te krijgen. Maar niet door de druk bij je zoon op te voeren. Maar door te leren begrijpen wat hij nodig heeft en de context (omgeving) daarop aan te (laten) passen. Dat is hard werken en begeleiding daarbij is prettig.

_horizon_ wijzigde dit bericht op 17-02-2023 12:26

1.58% gewijzigd

Solomio vrijdag 17 februari 2023 om 12:06

Tijdens het lezen van de OP dacht ik: mss ASS?
Mijn zoons hebben ASS en ik ook en een groot probleem bij ons allemaal is dat we geen startmotor hebben. Je verwacht initiatief van je kind, maar voor veel ASS-ers is dat enorm moeilijk.
Mijn oudste is nu 24, afgelopen september begonnen met een studie die hij zelf heeft uitgezocht en nu is ie intrinsiek gemotiveerd en gaat het boven verwachting goed.
Maar tot afgelopen zomer was ie ook zoekend en volgde hij wat vwo-lessen op het volwassenenonderwijs, maar met ontzettend veel moeite.

Kortom: verwacht niet teveel, dat autisme kan echt enorm in de weg zitten.

Is er begeleiding?

Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt

Solomio vrijdag 17 februari 2023 om 12:10

Hoerabanaan schreef: ↑
17-02-2023 11:12
Ik zet daar mijn verhaal tegenover. Dat verhaal is uiteraard niet af en gelukkig is mijn oudste nog jong genoeg om zijn weg te kunnen vinden. Mijn kind heeft zijn school niet afgemaakt. Is toen thuis komen te zitten. Na veel hulpverlening en steun eindelijk zover gekomen dat hij een bijbaantje kreeg. Hij leek op te leven, maar kon dit niet volhouden en is ontslagen, omdat hij zijn afspraken niet nakwam. Een half jaar thuis, vele pogingen van ons uit tot motiveren (incl. aankondigen dat de geldkraan dichtging) maakte niet dat er beweging kwam. Hulpverlening accepteerde hij niet, liegen en stelen (en drugs) en uiteindelijk is hij onder begeleiding het huis uit gegaan in een leefgroep. Daar hebben ze veel geprobeerd > terug naar school (daar heeft hij ontheffing van gekregen), dagbesteding (ging hij ook niet heen), baantjes (ging hij ook niet heen) en nu ligt mijn kind al maanden onafgebroken vooral in bed, hulp wil hij niet, contact met ons wil hij niet, werken wil hij niet, dagbesteding wil hij niet, opleiding wil hij niet. Drugs gebruiken wel. Hij woont nu obv het RIBW en dan mag ik blij zijn dat deze mogelijkheid uberhaupt bestaat. In andere landen zou hij op straat leven.
Ze komen er wel vind ik dus wat makkelijk. Dat lukt alleen als iemand openstaat voor hulp en begeleiding. Als iemand consequent alles afwijst wordt het een enorm zware kluif. Daarom zou voor mij hulp accepteren een absolute voorwaarde zijn.

Herkenbaar.
Zo positief als het bij mijn oudste nu gaat, zo negatief gaat het bij mijn jongste.
22, zit alleen maar op zijn kamer, alles is teveel voor hem. Veel angst- en stressklachten.
Gelukkig geen drugs en criminaliteit, maar idd is het te makkelijk om te zeggen dat ze er wel komen.

Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt

_horizon_ vrijdag 17 februari 2023 om 12:28

Hoerabanaan schreef: ↑
17-02-2023 11:12
Ik zet daar mijn verhaal tegenover. Dat verhaal is uiteraard niet af en gelukkig is mijn oudste nog jong genoeg om zijn weg te kunnen vinden. Mijn kind heeft zijn school niet afgemaakt. Is toen thuis komen te zitten. Na veel hulpverlening en steun eindelijk zover gekomen dat hij een bijbaantje kreeg. Hij leek op te leven, maar kon dit niet volhouden en is ontslagen, omdat hij zijn afspraken niet nakwam. Een half jaar thuis, vele pogingen van ons uit tot motiveren (incl. aankondigen dat de geldkraan dichtging) maakte niet dat er beweging kwam. Hulpverlening accepteerde hij niet, liegen en stelen (en drugs) en uiteindelijk is hij onder begeleiding het huis uit gegaan in een leefgroep. Daar hebben ze veel geprobeerd > terug naar school (daar heeft hij ontheffing van gekregen), dagbesteding (ging hij ook niet heen), baantjes (ging hij ook niet heen) en nu ligt mijn kind al maanden onafgebroken vooral in bed, hulp wil hij niet, contact met ons wil hij niet, werken wil hij niet, dagbesteding wil hij niet, opleiding wil hij niet. Drugs gebruiken wel. Hij woont nu obv het RIBW en dan mag ik blij zijn dat deze mogelijkheid uberhaupt bestaat. In andere landen zou hij op straat leven.
Ze komen er wel vind ik dus wat makkelijk. Dat lukt alleen als iemand openstaat voor hulp en begeleiding. Als iemand consequent alles afwijst wordt het een enorm zware kluif. Daarom zou voor mij hulp accepteren een absolute voorwaarde zijn.

Heftig en zwaar. Allereerst voor je zoon, maar natuurlijk ook voor jou. Helaas geen oplossing, maar wel medeleven.

Jolien vrijdag 17 februari 2023 om 12:30

Heb in mijn omgeving ook voorbeelden van jongeren met wie het niet goed kwam. Zitten na hun dertigste nog steeds op hun kamertje bij hun ouders. Geen baan, geen contacten
alleen online want gamen is hun levenswerk. Worden volledig onderhouden, ouders stellen geen eisen want zijn bang dat kind niets aankan. Hulpverlening heeft geen effect gehad, kind heeft geen enkele stoornis. Tja.
Dit is niet het verhaal van TO maar ik zou er niet teveel op vertrouwen dat het vanzelf goed komt. In de voorbeelden waarin het wel goed gekomen is zie ik dat de ouders langdurig veel begeleiding hebben geboden. Begrip tonen maar ook stappen vooruit maken. Zorgen dat er contact met de buitenwereld blijft, op welke manier dan ook. Steeds weer het gesprek aangaan en vertrouwen uitstralen. Sterkte.

Hoerabanaan vrijdag 17 februari 2023 om 12:45

_horizon_ schreef: ↑
17-02-2023 11:56
Je herkent in de reacties duidelijk de mensen die ervaring hebben met ASS en bijkomende zorgen/problematiek. Ik hoop dat je deze reacties ter harte kan nemen TO.

Het komt namelijk niet per definitie zomaar goed. Ik ken meerdere situaties waar het van kwaad naar erger is gegaan.

Je zal je waarschijnlijk hard moeten gaan inspannen om beweging in de situatie te krijgen. Maar niet door de druk bij je zoon op te voeren. Maar door te leren begrijpen wat hij nodig heeft en de context (omgeving) daarop aan te (laten) passen. Dat is hard werken en begeleiding daarbij is prettig.

Ik snap deze opmerking heel goed. Maar wat ik inmiddels óók weet van ASS is dat deze diagnose zo breed kan zijn van A to Z en van boven tot beneden. Er is geen een ASSer die hetzelfde functioneert. Je hebt ze van rainman tot nauwelijks merkbaar, van heel mensgericht tot heel in zichzelf gericht, van outgoing naar afgesloten, van heel beheerst tot heel impulsief. Dus die enorm grote bak waar ontzettend veel ASS diagnoses in zitten is niet te definiëren tot 1 soort overeenkomstig gebrek die je zomaar kunt begrijpen, laat staan waar de omgeving op aan te passen is.

Hoerabanaan vrijdag 17 februari 2023 om 12:47

Hoerabanaan schreef: ↑
17-02-2023 12:45
Ik snap deze opmerking heel goed. Maar wat ik inmiddels óók weet van ASS is dat deze diagnose zo breed kan zijn van A to Z en van boven tot beneden. Er is geen een ASSer die hetzelfde functioneert. Je hebt ze van rainman tot nauwelijks merkbaar, van heel mensgericht tot heel in zichzelf gericht, van outgoing naar afgesloten, van heel beheerst tot heel impulsief. Dus die enorm grote bak waar ontzettend veel ASS diagnoses in zitten is niet te definiëren tot 1 soort overeenkomstig gebrek die je zomaar kunt begrijpen, laat staan waar de omgeving op aan te passen is.
Als ik heel eerlijk ben is de enige overeenkomst die ik zie is vastlopen. Maar waarom en hoe is heel divers.

_horizon_ vrijdag 17 februari 2023 om 15:10

Hoerabanaan schreef: ↑
17-02-2023 12:47

Hier ga ik helemaal in met je mee. Daar komt nog bij dat áls je al weet waarom/waarop iemand vastloopt, de bijdragende (externe) factoren niet altijd te beïnvloeden zijn.

Misschien nog even voor de duidelijkheid: ik zeg niet dat als het niet goed gaat in dit soort situaties, de ouders verwijtbaar zijn (omdat ze niet genoeg hebben geprobeerd/geholpen). Hoe verdrietig ook, soms lukt het gewoon niet. Heel intens lijkt me dat (ik heb er zelf een heel klein beetje ervaring mee opgedaan afgelopen jaar.)

Ik zeg alleen dat je, in geval van TO, er niet op moet vertrouwen dat het uiteindelijk wel goed komt.

_horizon_ vrijdag 17 februari 2023 om 15:20

Toevoeging: de diagnose ASS is ook geen verklaring. Het zegt dat iemand aan een aantal gedragskenmerken voldoet, maar niet waarom. Mijn zoon heeft geen officiële diagnose, dat hebben wij voorlopig tegengehouden. Hij heeft wel een beschrijvende diagnose die inzicht geeft in waar zijn actuele interesses/talenten liggen, wat hij op dit moment nodig heeft qua ondersteuning, wat hij moeilijk vindt en waar aandachtspunten liggen qua ontwikkeling. Een persoonlijk, iteratief plan dus, wat tot nu toe veel meer handvatten heeft gegeven dan een diagnose.

_horizon_ wijzigde dit bericht op 17-02-2023 15:54

39.31% gewijzigd

Stacey86 vrijdag 17 februari 2023 om 15:37

Ik wil je even een hart onder de riem steken met mijn verhaal. Ik liep vast op school was toen 12 jaar met heel veel moeite in 6 jaar tijd een vmbo diploma gekregen. Maar deed op mijn zeventiende niet anders als in bed liggen en toendertijd belspelletjes kijken op tv. Was niet te motiveren niet vooruit te branden. Uiteindelijk op mijn achttiende een diagnose gekregen. Deed daarna nog steeds niks maar mijn moeder kreeg toen wel handvaten hoe ze me ondanks mijn leeftijd in beweging kreeg. Mijn moeder vond een baantje voor me in de bibliotheek een uurtje per dag in de rust in stilte boeken opruimen. Dan zeurde ze de rest van de dag niet meer aan mijn hoofd. Uiteindelijk is dat uitgebouwd naar bij de maaltijden aanwezig zijn en dat uurtje werken. Het heeft heel lang geduurd maar het is niet dat iemand voor de lol kiest van ik doe niets met mijn leven het is vooral ik weet niet wat te doen. En dus kies ik de veiligste plek in mijn bed. Ik ben nu 36 En toekomst plan had ik niet en heb ik eigenlijk nog steeds niet echt. Maar ik ben inmiddels een moeder van 3 kids. Sta elke dag om 7 uur en ga om 11 uur naar bed. Ik ga daar goed op. Ik wil hier vanwege herkenbaarheid niet te diep op ingaan in het hoe of wat. Maar stuur gerust een pb.

poldervrouw vrijdag 17 februari 2023 om 15:51

Solomio schreef: ↑
17-02-2023 12:10
Herkenbaar.
Zo positief als het bij mijn oudste nu gaat, zo negatief gaat het bij mijn jongste.
22, zit alleen maar op zijn kamer, alles is teveel voor hem. Veel angst- en stressklachten.
Gelukkig geen drugs en criminaliteit, maar idd is het te makkelijk om te zeggen dat ze er wel komen.

ik zeg het helemaal niet makkelijk. Jongste is een kind wat al 2 x een suicide poging heeft gedaan... dus ik heb al heel wat met hem achter de rug...

poldervrouw vrijdag 17 februari 2023 om 15:52

_horizon_ schreef: ↑
17-02-2023 15:20
Toevoeging: de diagnose ASS is ook geen verklaring. Het zegt dat iemand aan een aantal gedragskenmerken voldoet, maar niet waarom. Mijn zoon heeft geen officiële diagnose, dat hebben wij voorlopig tegengehouden. Hij heeft wel een beschrijvende diagnose die inzicht geeft in waar zijn actuele interesses/talenten liggen, wat hij op dit moment nodig heeft qua ondersteuning, wat hij moeilijk vindt en waar aandachtspunten liggen qua ontwikkeling. Een persoonlijk, iteratief plan dus, wat tot nu toe veel meer handvatten geeft dan een evt diagnose.

ik zie een officiele diagnose niet als een probleem. Het heeft voor ons deuren geopend die zonder diagnose niet geopend zouden zijn geworden. Je bent er alleen niet alleen met een diagnose , je hebt daarnaast ondersteuning nodig.

poldervrouw vrijdag 17 februari 2023 om 15:59

Jolien schreef: ↑
17-02-2023 12:30

Dit is niet het verhaal van TO maar ik zou er niet teveel op vertrouwen dat het vanzelf goed komt. In de voorbeelden waarin het wel goed gekomen is zie ik dat de ouders langdurig veel begeleiding hebben geboden. Begrip tonen maar ook stappen vooruit maken. Zorgen dat er contact met de buitenwereld blijft, op welke manier dan ook. Steeds weer het gesprek aangaan en vertrouwen uitstralen. Sterkte.

Ik zeg nergens vanzelf. Het komt (meestal) wel goed linksom of rechtsom. Maar dat heeft in ons geval heel veel energie, verdriet, wanhoop, stress en weet ik al wat niet gekost. Maar we hebben doorgezet, hij heeft doorgezet na heel wat strubbelingen en tegenslag en depressie. Maar het (lijkt) nu goed te komen. Daar dachten we heel anders over toen hij zijn 2e suïcide poging deed. Maar blijkbaar mag ik niet er van uit gaan dat het met kind van TO wel goed komt met inzet van ouders en hulpverlening waar nodig. Ik wil slechts aangeven dat het gewoon tijd kost. Het is een heel lang en intensief proces.

Een puber met ASS heeft het niet makkelijk (geen 1 puber heeft het makkelijk, maar met ASS is het gewoon net een stap lastiger). En te veel druk erop gooien heeft zo weinig zin. Als er drugs en andere narigheid (of andersoortige verslaging) in het spel is, is het een heel ander verhaal maar dat lees ik hier niet bij TO.

Solomio vrijdag 17 februari 2023 om 16:06

poldervrouw schreef: ↑
17-02-2023 15:51
ik zeg het helemaal niet makkelijk. Jongste is een kind wat al 2 x een suicide poging heeft gedaan... dus ik heb al heel wat met hem achter de rug...

Toch zeg je: ze komen er wel.

En nee, ze komen er lang niet allemaal.

Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt

Purplepeanut vrijdag 17 februari 2023 om 19:42

Heb vandaag de huisarts gebeld en gezegd dat ik hulp nodig heb omdat ik vind dat het niet goed gaat met kind en dat ik niet meer weet hoe ik hem kan helpen. Ik word maandag teruggebeld door de praktijkondersteuner.

Ik denk ook eerder dat kind hulp nodig heeft ipv schoppen onder de kont

Het spijt me dat ik even niet op iedereens persoonlijke verhalen kan reageren maar jullie reacties worden zeer gewaardeerd

SunShine35 vrijdag 17 februari 2023 om 19:51

Goed dat je de huisarts hebt gebeld.

Jullie hebben allebei hulp nodig omdat jullie beide onderdeel van het gezin zijn.

slekire vrijdag 17 februari 2023 om 20:06

Ik denk dat je dat heel goed hebt gedaan, hulp vragen.
En verder, inderdaad, ass komt in vele verschijningsvormen en ieder kind is daarbij nog zichzelf, met een eigen karakter. Veel sterkte gewenst, het is vreselijk als je zulke zorgen hebt om je kind.

Hoerabanaan vrijdag 17 februari 2023 om 20:12

poldervrouw schreef: ↑
17-02-2023 15:52
ik zie een officiele diagnose niet als een probleem. Het heeft voor ons deuren geopend die zonder diagnose niet geopend zouden zijn geworden. Je bent er alleen niet alleen met een diagnose , je hebt daarnaast ondersteuning nodig.

En wat je vooral nodig hebt is het kind dat zelf óók iets wil. De hele wereld om hen heen kunnen hard proberen en rennen, maar als de jongere op alles afwijzend reageert, sta je met al je goede bedoelingen met je rug tegen de muur.

Voor jou to denk ik dat het een goede stap is om hulp te vragen. Het is ontzettend intensief om hiermee om te gaan, het kost inmens veel energie. De hoop, de wanhoop, de frustratie, het geduld, alles wat je uit de kast trekt, alles wat je probeert, alles wat je probeert te begrijpen. Soms het idee dat je doordringt om dan weer keihard op de grond te flikkeren en te zien dat je voor je gevoel alleen maar achteruit gaat. Als er nog andere kinderen in het gezin zijn die je ook hard nodig hebben, kan dat ook nog ten koste gaan van de aandacht die je voor hen hebt. Dus vraag hulp en steun!

Solomio vrijdag 17 februari 2023 om 20:38

Purplepeanut schreef: ↑
17-02-2023 19:42
Heb vandaag de huisarts gebeld en gezegd dat ik hulp nodig heb omdat ik vind dat het niet goed gaat met kind en dat ik niet meer weet hoe ik hem kan helpen. Ik word maandag teruggebeld door de praktijkondersteuner.

Ik denk ook eerder dat kind hulp nodig heeft ipv schoppen onder de kont

Het spijt me dat ik even niet op iedereens persoonlijke verhalen kan reageren maar jullie reacties worden zeer gewaardeerd

Dit vooral.

Maar ik ben verklaard tegenstander van schoppen onder konten.

Hopelijk komt er goede hulp.

Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt

Actieve topics